Datasets:
rayonlabs
/
wmt19-kk-en-truncated

Dataset card Data Studio Files Community
kk
stringlengths
1
679
en
stringlengths
1
600
Оның үстіне, Трамп - Макридің G20-да төрағалықты дұрыс атқаруына әсер ететін, оның бақылауынан тыс жатқан жалғыз мәселе емес.
Moreover, Trump isn’t the only factor outside Macri’s control that may affect his ability to manage the G20 presidency.
Брекзит келіссөздері кесімді мерзімге дейін аяқталмай, соңы нәтижесіз бітіп, Британияны да, құрлықтық Еуропаны үлкен экономикалық тығырыққа тіреуі әбден мүмкін.
There is a strong chance that the Brexit negotiations will not be completed by the deadline, leading to a “no deal” scenario that generates a serious economic shock to Britain and possibly continental Europe.
Сонымен бірге, Таяу Шығыстағы толассыз кикілжіңдер, Африкадағы гуманитарлық апат, Венесуэладағы жағдайдың ушығуы жеке мемлекеттердің шекараларынан тысқа таралып, тұрақсыздық әкелуі ықтимал.
Likewise, the many conflicts in the Middle East, unfolding humanitarian disasters in Africa, and the deteriorating situation in Venezuela are having destabilizing consequences far beyond national borders.
Латын Америкасындағы G20-ға мүше мемлекеттерде болатын сайлаулар да біршама сенімсіздік тудырып отыр.
Upcoming elections in Latin America’s G20 members are another source of uncertainty.
Биыл қазанда Аргентинада парламент сайлауы өтетін болса, келесі жылы Мексика мен Бразилияда президент сайлауы болмақ. Бұл науқандарда популист кандидаттар белсенділік танытуы мүмкін.
Argentina is set to hold legislative elections this October, and Mexico and Brazil will hold presidential elections next year, with populist candidates expected to perform well.
Аргентинаның G20-ға төрағалығын сәтті атқару үшін Макри не істей алады?
So what can Macri do to maximize Argentina’s chances of a successful G20 presidency?
Трамп мәселесіне келгенде ол саяси карьераға дейінгі екеуара достықтарына сүйене алады.
When it comes to Trump, he may seek to capitalize on their friendship, which precedes their political careers.
Бірақ мұның да қаупі бар, себебі Трамптың Аргентинадағы іскерлік қарым-қатынастарына қатысты күмәнді жайттар бар.
Yet this relationship carries some risks, owing to questions about Trump’s business relationships in Argentina.
Ең маңыздысы – Макри шешімдер қабылдауға халықты көбірек қатыстыру үшін азаматтық қоғам өкілдерімен және белсенділермен жақын жұмыс істей алады әрі жұмыс істеуге тиіс.
More promising, Macri can and should work closely with civil-society groups and activists to ensure sufficient space for participation.
Гамбургтегі шерушілермен арадағы қақтығыс кезінде 200 полицей жарақаттанып, Германияның сақтандыру компаниялары 12 миллион еуро шығынға ұшырады (шамамен 14,2 миллион доллар).
In Hamburg, violent clashes with protesters left nearly 200 police injured and German insurance companies with a €12 million ($14.2 million) bill.
Үкіметтің кейбір үнемдеу шараларын халықтың қолдамайтынын, олардың қазірдің өзінде жаппай наразылық тудырғанын ескере отырып, G20-дегі Аргентина өкілдері қарсылықтың болатынын түсінуі тиіс.
The Argentinian G20 Unit must recognize the possibility of disruption, especially given the unpopularity of some of the government’s austerity measures, which have already led to mass protests.
Жалпы алғанда, G20-ға төрағалық Макри үшін халықаралық ынтымақтастыққа басымдық беретін сыртқы саясатты табанды түрде жүзеге асырудың маңызды мүмкіндігі болып отыр.
More broadly, Argentina’s G20 presidency remains an important opportunity to advance Macri’s foreign-policy agenda, which stresses international cooperation.
Мексика президенті Энрике Пенья Ньетоның биліктен кетіп бара жатқанын, ал Бразилия президенті Мишел Темердің дау-дамайдан көз аша алмай отырғанын ескерсек, Макри G20-ға Латын Америкасының ұстанымын ала келіп, Аргентинаны аймақтық лидерге айналдыра алады.
With Mexico’s President Enrique Peña Nieto in his final year in office and Brazilian President Michel Temer hamstrung by scandals, Macri may wish to try to position Argentina as a regional leader in bringing Latin American perspectives to the G20.
Осындай көшбасшылықтың арқасында ол Латын Америкасындағы бірнеше елдің басын қосатын, қожыраған Меркосур блогына жан бітіріп, сауда мен инвестицияны дамыту арқылы әр елдің кедейлікпен күрес шараларына көмектескен болар еді.
Such leadership might enable Macri to rejuvenate the troubled Mercosur bloc, which includes several Latin American countries and could support national efforts to reduce poverty through increased trade and investment.
Аргентинаның G20-ға төрағалық етудегі үлкен мақсаттарының бірі – Еуропа одағы мен Меркосур арасындағы сауда келісіміне қатысты келіссөздердің желтоқсанда сәтті аяқталуына да осы шаралар септігін тигізбек.
This effort – and Argentina’s broader G20 agenda – would receive an added boost if negotiations on a European Union-Mercosur trade agreement are successfully concluded this December.
Аргентина G20-дағы төрағалығын АҚШ-тан өзге G19 басшылары қолдаған климат және энергетика жоспарын жүзеге асыруға жақсы пайдалана алады.
Argentina is also well placed to use its G20 presidency to build on the climate and energy plan agreed by the G19 (without the US).
Макри 2017 жылды «қалпына келетін энергия жылы» деп жариялады және 2025 жылға дейін Аргентинаның энергетикаға деген қажеттіліктерінің 20 пайызын қалпына келетін энергия көздері арқылы өндіруге міндеттеме алды.
Macri has declared 2017 to be the “year of renewable energy,” and committed Argentina to meeting 20% of its electricity demand with renewable energy by 2025.
Оның үстіне Аргентина үкіметі 2015 жылғы Париж келісімне қол жеткізуге көп үлес қосқан «Жоғары амбиция коалициясының» құрамына кіреді.
Furthermore, the Argentine government now participates in the High Ambition Coalition, which was instrumental in securing the 2015 Paris climate accord.
Қатарына Германия мен Бразилиядан бастап Маршалл аралдарына дейінгі түрлі елдер кіретін бұл бейресми коалиция Париж климат келісімін қатаң сақтауға ниеттеніп отыр.
This informal group, comprising countries ranging from Germany and Brazil to the Marshall Islands, declared its “unshakeable” commitment to the accord.
Ал Аргентина – Париж келісімі аясында климаттың өзгеруіне байланысты ең амбициялық жоспар жасаған ел.
And Argentina was the first country to submit a more ambitious national climate change plan as part of the Paris accord.
Макри осы өзгерістердің арқасында қалыптасқан сенімді пайдаланып қалуы керек. Дегенмен, басқа елдерді өз міндеттемелерін қайта қарауға ынталандыру үшін ол Аргентинаның қалпына келетін энергия өндірісін ұлғайту, орманның азаюына тосқауыл қою салаларындағы белсенділігін арттыру арқылы бұл сенімді күшейте түсуі керек.
Macri should take advantage of the credibility established by these moves – which must, of course, be reinforced by progress toward Argentina’s renewable-energy targets and reducing deforestation – to encourage other countries to revise their pledges.
Бұдан оңтайлы уақытты табу қиын.
The timing could not be better.
Себебі қазіргі міндеттемелер Париж келісіміндегі «ауа температурасын екі градусқа түсіру» деген межеден төмен болып тұр. БҰҰ 2018 жылы арнайы диалог ұйымдастырып, мемлекеттерді 2020 жылға дейін өз міндеттемелерін өзгертуге шақырмақ.
Because the current set of pledges is inadequate to limit the rise in global temperature to the Paris accord’s target of “well below two degrees Celsius,” the United Nations will hold a special dialogue in 2018 to encourage countries to submit more ambitious pledges before 2020.
Сонымен бірге, Аргентина G20-дағы жұмыс орындарын арттыру және технологияны дамыту мақсаттарын көміртегі аз экономика қалыптастыру бағытымен байланыстыра алады.
Argentina can also link its G20 goals on jobs and technology with the objective of building a low-carbon economy.
Бұл мақсаттарды біріктірудің ең басты тұсы – Аргентина 2018 жылы G20 жиыны өткенге дейін қалдықтарды азайтудың ұзақмерзімді стратегиясын қабылдауы керек.
An important component of any effort to combine these agendas is the completion of Argentina’s long-term low-emission development strategy before the 2018 G20 summit.
Ең бастысы – Париж келісімінің бір бөлігі саналатын мұндай стратегиялардың сәтті жүзеге асуы климатқа қатысы бар тәуекелдерді азайтып, қалпына келетін энергия көздерін, электр көліктер мен батареяларға қарай ойысыңдар деген ой тастайды.
After all, progress on such strategies – part of the Paris agreement – sends a strong signal to investors seeking to mitigate climate-related risks and take advantage of new opportunities in renewables, electric vehicles, and batteries.
Ғаламдық тұрақсыздық Аргентинаның G20 төрағалығына кесірін тигізері сөзсіз.
Global volatility will undoubtedly affect Argentina’s G20 presidency.
Бірақ Аргентинаның өз әрекеттері де әсер етпей қоймайды.
But so will Argentina’s own actions.
Төрағалығын сәтті орындауы үшін Макри Еуропадағы және Латын Америкасындағы одақтастарымен тығыз қарым-қатынаста жұмыс істеп, бәріміз үшін маңызды мәселелердегі өз үкіметіне деген сенімін арттыруы керек.
To maximize the chances of a successful presidency, Macri should focus on working closely with Argentina’s European and Latin American allies, while reinforcing his government’s credibility on issues that are critical to all.
Азияның ақша қоры Азияда қалуы тиіс
Putting Asia’s Savings to Work in Asia
ГОНКОНГ – Соңғы отыз жылдан астам уақыт Азия басқа аймақтарға қарағанда жылдам дамыды.
HONG KONG – For more than three decades, Asia has experienced faster economic growth than any other region.
Азия дамыған сайын АҚШ-пен саудадағы оң сальдоның арқасында қаражатын экспорттап, Нью-Йорк пен Лондон арқылы тікелей және портфолио инвестициясы күйінде қайта импорттай бастады, ал бұл жұрт онша елемеген қаржылық шиеленіс туғызды.
As it has developed, Asia has been exporting its savings, through a trade surplus with the United States, and re-importing them, in the form of direct and portfolio investment via New York and London – a process that has created severe, though largely overlooked, financial tensions.
2015 жылдың соңында Қытай, Гонконг, Жапония, Корея, Сингапур мен Тайванның жалпы жиынтық активтерінің ауқымы 7,3 триллион долларға, яғни АҚШ-тың сыртқы халықаралық инвестициялық міндеттемелерінің жалпы көлеміне жетті.
At the end of 2015, the combined net asset position of China, Hong Kong, Japan, Korea, Singapore, and Taiwan amounted to $7.3 trillion – almost exactly equivalent to the net international investment liability of the US.
Және бұл теңсіздік жуықта өзгере қоймайтын тәрізді.
And this imbalance is not likely to go away any time soon.
Іс жүзінде ағымдағы операциялар шотындағы дефицитке және валюта айырбас бағамының әсеріне байланысты АҚШ-тың жалпы міндеттемелері 2016 жылғы қыркүйекте 7,8 триллион долларға дейін өсті.
In fact, the US’s net liabilities have grown lately – to $7.8 trillion at the end of September 2016 – owing largely to its continuing current-account deficit and stronger exchange-rate effects.
Азия мемлекеттері өз қорларын неге өз аймағына инвестиция етіп салмайды?
Why don’t Asian countries invest their savings within their own region?
Мұның бір айқын себебі – АҚШ-тың әлемдік қаржы саласындағы, соның ішінде әсіресе капитал және валюта нарықтарындағы үстемдігі.
An obvious reason is that the US dominates global finance, particularly in the capital and currency markets.
2005 жылғы мақаласында Пьер-Оливер Горинчас пен Хелен Рей «әлемдік банкир ретінде АҚШ тек қарыз алып, қарыз бергеннің орнына халықаралық деңгейде, әсіресе Азияда инвестиция салып, венчурлық капиталистке айналды» деп жазған.
In a 2005 paper, Pierre-Olivier Gourinchas and Hélène Rey argued that the US, once the world’s banker, had become its venture capitalist, investing internationally, especially in Asia, instead of just borrowing and lending.
Бірақ бұл – Азия елдері Батысқа инвестиция салуда жетістікке жетіп жатыр дегенді білдірмейді, бұған 2008 жылғы қаржы дағдарысы кезінде орныққан кэрри трейд бір себеп бола алады.
But that doesn’t mean that Asian countries are better off investing in the West – not least because of the carry trade that took root after the 2008 financial crisis.
Хен Шин мен Халықаралық есептер банкінің басқа да экономистері айтқанындай, дамыған елдердегі төмен пайыздық мөлшерлемелер және әлсіз доллар Нью-Йорк пен Лондон бастаған қаржы нарықтарын мөлшерлемесі төмен валютамен қарыз алып, оны жоғары мөлшермелі валюталарға инвестициялауға итермелеген.
As Hyun Shin and other economists at the Bank for International Settlements have argued, low developed-country interest rates and a weak dollar drove financial markets, led by the New York and London hubs, to borrow money in low-interest-rate currencies and invest in higher-interest-rate currencies.
Бұл қаржылық ойынның көп әсері болды.
This financial game has had a far-reaching impact.
Дәстүрлі түсінік бойынша саудадағы теңсіздік валюта бағамы мен капитал ағынына әсер етеді десек, Жапониядағы қаржылық жағдай мүлде басқа жайтты ұғындырды.
While the conventional view is that trade imbalances drive exchange rates and capital flows, financial accounting in Japan, for example, tells a different story.
2010-2015 жылдар аралығында Жапонияның инвестициялық позициясының 44 пайызын біріккен сыртқы профицит құрады.
From 2010 to 2015, the cumulative external surplus accounted for just 44% of the net change in Japan’s investment position.
Қаржылық шоттағы транзакциялар бұл өзгерістің 32 пайызын құрады, ал қалғаны - айырбас бағамының және пайыздық мөлшерлеме көлемі өзгеруінің нәтижесі.
Financial-account transactions caused 32% of that change, while valuation changes relating to exchange and interest rates accounted for the rest.
Жапонияның ағымдағы шот бойынша тұрақты профициті оның халықаралық активтерін арттыруы тиіс болған.
Japan’s persistent current-account surpluses should have strengthened its net international asset positions.
Алайда, жапон активтері орналасқан шетелдік холдингтердің қымбаттауына байланысты елдің сыртқы активтерінің ахуалы төмендеп кетті, 2012 жылғы шарықтау шегі кезінде 3,8 триллион доллар болған ол 2015 жылдың соңында 2,8 триллионға түсті.
But, thanks to the appreciation of foreign holdings of Japanese equities, the country’s net international asset position actually deteriorated, from a peak of $3.8 trillion at the end of 2012 to $2.8 trillion at the end of 2015.
Жапония банкі экономистерінің айтуынша, шетелдік активтердің жапон холдингтеріне қарағанда жапон активтері орналасқан шетелдік холдингтер анағұрлым көп пайда келтіреді.
As Bank of Japan economists point out, Japanese holdings of foreign assets are less profitable than foreign holdings of Japanese assets.
Енді Жапония жоғары дамыған Азияға инвестиция салуы керек.
What Japan should be doing is investing more in high-growth Asia.
2015 жылдың соңында 574,8 триллион иен (4,8 триллион доллар) сыртқы инвестицияның 10,1 пайызы ғана Азияда қалып, қалған 70 пайызы Солтүстік Америка, Еуропа және Океанияға кеткен.
At the end of 2015, only 10.1% of ¥574.8 trillion ($4.8 trillion) in gross outward investment remained in Asia, with 70% going to North America, Europe, and Oceania.
2015 жылдың соңында Жапонияның жалпы сыртқы инвестициясының 73,6 пайызын құраған портфолио инвестициясының құрамы тіпті ала-құла. Мұнда тек 3,5 пайыз Азияға салынса, 72,4 пайызы Солтүстік Америкаға, Еуропа мен Океанияға инвестицияланған.
The composition of Japan’s portfolio investments, which comprised 73.6% of the country’s total outward investment at the end of 2015, is even more uneven, with only 3.5% invested in Asia and 72.4% invested in North America, Europe, and Oceania.
Тіпті Орталық және Латын Американың өзі Жапонияның портфолио инвестициясын Азияға қарағанда үш есе көп алған.
Even Central and Latin America received one-third more Japanese portfolio investment than Asia.
Басқаларға қарағанда Азиядан қайтарым көбірек болғанына қарамастан, Азиядан тысқары аймаққа инвестиция салу дәстүрін өңірдің басқа да қаржылы елдері Қытай, Гонконг, Оңтүстік Корея, Тайвань және  Сингапур да жалғастырып отыр.
This preference for investing outside Asia is shared by the region’s other major savers – namely, China, Hong Kong, South Korea, Taiwan, and Singapore – even though returns within Asia are generally higher than elsewhere.
Соның кесірінен бұл аймақ капитал ағыны, айырбас бағамы, пайыздық мөлшерлеме сияқты толқулардың тұтқыны болып отыр.
As a result, the region has been made hostage to volatility in capital flows, exchange rates, and interest rates.
Мұндағы басты мәселе – Азиядағы қаржы дағдарысына жиырма жыл толса да, аймақтағы түсімі көп жобаларға жол салатын қаржылық делдалдарды институттауда көп жетістік болмай жатыр.
The problem is that, two decades after the Asian financial crisis, there has been little progress in institutionalizing Asian financial intermediaries that will channel savings to high-return projects within the region.
Мәселен, Үндістандағы ең ірі он инвестициялық банктің барлығы АҚШ пен Еуропанікі.
In India, for example, the top ten investment banks are from the US and Europe.
Гонконг пен Сингапурдағы жағдай да осымен шамалас.
The situation is not much different in Hong Kong and Singapore.
Тіпті жергілікті инвестициялық институттар жылдам дамып келе жатқан Қытайдың өзінде қайтарымы жоғары нақты секторға қаржы алу мүмкіндігі өте төмен.
Even in China, where local investment institutions are growing rapidly, the ability to channel funds to the high-return real sector remains limited.
Капитал мен нормативтік шектеулерден және АҚШ-тағы жоғары пайыздық мөлшерлеме мен доллардың күшеюінен қорыққан Америка мен Еуропаның банктері Азиядан қашып жатыр, яғни бұрынғыға қарағанда жағдайды өзгерту мүмкіндігі көбірек.
Now that US and European banks – driven by capital and regulatory constraints, as well as the prospects of higher US interest rates and a strengthening dollar – are beginning to move away from Asia, the pressure to remedy the situation is stronger than ever.
Бірақ, Азиядағы қаржылық институттардың аймақтағы қорларға делдалдық ету мүмкіндігін арттырудың орнына Америка мен Еуропадағы әріптестерінің қорқытып-үркітуінен сескенген Азияның қаржылық реттеушілері жаңа әлемдік қаржылық стандарттарды қабылдатуға күш салып жатыр
But, instead of supporting Asian financial institutions’ capacity to take over the intermediation of the region’s savings, Asian financial regulators are focused on adopting the new global financial regulatory standards being pushed by their American and European counterparts – standards that American and European politicians are threatening to unwind.
Бұл тәсілдемені өзгертуге деген құлшынысты АҚШ президенті Дональд Трамптың «Алдымен Америкаға» деген ұстанымы арттырып жіберді, себебі бұл протекционистік саясатқа ұласуы мүмкін.
The imperative to change this approach is magnified by US President Donald Trump’s “America first” credo, which is almost certain to translate into protectionist policies.
Бұл саясат Азиядағы инвестицияны доллардың құрығына түсіреді, себебі Азия өзінің қорын құрлықтағы қажеттіліктерін өтеуге емес, сырттағы спекулятивтік долларлық активтердің соңынан қууға жұмсалады.
Such policies will push Asian investment further into the dollar trap, because Asian savings will be used to chase speculative dollar-denominated assets outside the region, instead of to meet Asia’s own needs.
Дегенмен, ұзақ мерзім тұрғысынан қарасақ, Қытайдың «бір белдеу, бір жол» бастамасы юаньды халықаралық деңгейге шығару шарасымен бірігіп Азияны доллардың шеңгелінен аздап босатады.
To be sure, in the longer term, China’s “one belt, one road” initiative, together with the internationalization of the renminbi, will help to weaken the dollar’s grip on Asia.
Бірақ бұл алыс болашақтың үлесінде.
But that remains a distant prospect.
Ал әзірге Азиядағы алдыңғы қатарлы бақуатты елдердің (әсіресе Қытай мен Жапонияның) орталық банктері басқа да ірі елдердің орталық банктерімен (әсіресе Еуропа Орталық банкімен және Англия банкімен) бірлесе жұмыс істеп, жоғары дамыған аймақтардағы артық қорды қолдану әдістерін үйренуі керек.  Мақсат – ағымдағы шот профициті Қытай мен Жапониянікінен де көп Германия сияқты табысты елдердің қорларын әлемдік экономиканы дамытуға көмектесу үшін ақылмен жұмсау.
In the meantime, the central banks of leading Asian surplus economies (particularly China and Japan) need to work with other major central banks (especially the European Central Bank and the Bank of England) to change how excess savings in high-growth regions are used. The goal should be to ensure that savings in surplus countries – including, say, Germany, which has a larger current-account surplus than China and Japan – are used wisely, to help sustain growth throughout the world economy.
Трамптың «алдымен Америка» жоспары тым қарапайым көрінуі мүмкін.
Trump’s plan to put America first may sound straightforward.
Дегенмен, дамушы елдер сүрінсе, бұдан бәрі жапа шегетінін ол мойындамайды.
But it fails to recognize that, if the emerging economies falter, everyone will lose.
Трамп ұстанымын өзгертетін адамға ұқсамайды, демек Азия халықаралық әріптестерімен белді бекем буып, ғаламдық экономиканы қолына алуы тиіс.
With Trump seemingly unwilling to rethink his approach, it is up to Asia and its international partners to gird themselves – and the entire global economy.
Инфрақұрылымды қаржыландырудағы жаңа тәсілдеме
A New Approach to Infrastructure Finance
БЕЙЖІҢ – Америка Құрама Штаттарында Шетелдік жеке меншік инвестициялар корпорациясының (ОПИК) орнына даму мақсаттарындағы қаржыландырумен айналысатын жаңа мекемені (ДҚМ) құруды көздейтін заң жобасы енгізілді.
BEIJING – Lawmakers in the United States have introduced legislation that, if enacted, would create a new development finance institution (DFI) to replace the Overseas Private Investment Corporation. Unlike its predecessor, the new agency would be able to make equity investments, a reform that reflects growing global recognition that ownership stakes are an essential component of sustainable-development financing.
Алайда, маңыздылығына қарамастан, АҚШ пен басқа елдерде жүзеге асырылып отырған осынау даму мақсаттарындағы қаржыландыру реформасы Оңтүстік елдерінің ең ірі проблемаларының бірі – инфрақұрылымды дамытуға инвестицияның тапшылығы проблемасын шеше алмайды.
But, however important, this shift in development finance, in the US and elsewhere, will not solve one of the major challenges facing the Global South: a dearth of infrastructure investment.
Оны шешу үшін мүлдем жаңа тәсілдеме қажет сияқты.
To address that shortcoming, an entirely new approach may be needed.
Біріккен Ұлттар Ұйымының Тұрақты даму саласындағы мақсаттарын (ТДМ) жүзеге асыру үшін дүние жүзіндегі көпжақты дамуды қаржыландыру банктері (КДБ), олардың жеке меншік сектордағы бөлімшелері мен ДҚМ алдағы үш жылда жеке меншік сектордағы қаржыландыру көлемдерін 35% дейін өсіруге міндеттенді. Инфрақұрылымға инвестиция салуды қолдау мақсаттарында КДБ басқа да маңызды шаралармен қатар олар жеке меншік инвесторларға ұсынатын тәуекелді азайту инструменттерінің ауқымын кеңейтіп отыр.
To achieve the United Nations Sustainable Development Goals (SDGs), the world’s multilateral development banks (MDBs) and their private-sector branches, the DFIs, have committed to increasing private-sector finance by as much as 35% over the next three years.
Дегенмен, қазірге дейін олар басты назарын тек дамушы елдердегі шағын және орта кәсіпкерлік субъектілеріне аудара отырып, инфрақұрылым саласындағы меншік үлестеріне шектеулі көлемде ғана инвестиция жасап үлгерген.
To support infrastructure investment, MDBs have expanded their offers of risk-mitigation instruments for private investors, along with other important measures. Yet they have made only limited investments in infrastructure equity, focusing such investment, instead, on small- and medium-size enterprises in emerging markets.
Инфрақұрылымдық меншікке қатысуды неліктен жеке меншік секторға қалдырмаған жөн?
Why shouldn’t infrastructure equity be left to the private sector?
Инфрақұрылым активтері тұрақты әрі ұзақ мерзімді кіріс көзі болып табылатындығына қарамастан, жоба неғұрлым ірі болса, бастапқы кезеңдеріндегі тәуекел соғұрлым жоғары болады.
Although infrastructure assets have the advantage of providing steady, long-term income streams, the early stages of most big projects carry higher levels of risk.
Жоба шығындары бюджетке сыймай қалса, жобаны орындау мерзімдері кешіктірілсе немесе ол жоспарланғандай табыс әкелмесе, соған байланысты шығынды көтеретін инвесторлар.
When projects are over budget, fall behind schedule, or fail to generate projected returns, investors pay the price.
Нәтижесінде жеке меншік инвесторлар өз ақшаларын жаңа жобаларға қарағанда тұрақты табыс әкеліп тұрған дайын инфрақұрылымға салуды артық көреді.
So, rather than investing in new projects, private investors tend to prefer to channel their money toward operational infrastructure that is already generating stable revenue.
Инвесторлардың бұл тәуекелден қашып отырғаны соңғы жылдары инфрақұрылымдық жобаларға деген қызығушылықтың күрт өсіп, активтердің қымбаттағанына қарамастан, дүние жүзіндегі дайын жобалардың жалпы саны бір деңгейден түспей тұрғанынан айқын байқалады.
Reflecting this aversion to risk, the total number of shovel-ready projects worldwide has held steady in recent years, even though investor interest in infrastructure investment has soared, causing deal values to increase.
Оған қоса, McKinsey консалтинг компаниясының мәліметі бойынша, соңғы онжылдықтарда инфрақұрылымға салынған жеке меншік инвестициялардың 70%-інен астамы дамыған елдерге бағытталған екен.
Moreover, in recent decades more than 70% of private-sector investment in infrastructure has been channeled to advanced economies, according to McKinsey.
Бұл әрекеттердің ұзақ мерзімді ықпалын күшейту үшін КДБ мен ДҚМ-ге жеке меншік сектордың инвестициялары азайған кезде инфрақұрылымдық жобаларға дайындық жасау және құрылыс салу кезеңдерінде әлдеқайда көбірек капитал жұмсауға тура келеді.
To increase their impact, MDBs and DFIs need to direct far more capital toward infrastructure projects in the preparation and construction stages, when the private sector invests less.
Ол үшін несиелендіру мен тәуекелді азайту инструменттері қажет, алайда олар әдетте жобаның құжаттамасы толығымен әзірленіп, табыстылығына көз жеткеннен кейін ғана берілетіндіктен ондай инструменттер жеткіліксіз болса керек.
While loans and risk-mitigation instruments are necessary to support this effort, they are not sufficient, because they are generally provided after a project is fully documented and confirmed as “bankable.”
Капиталға қатысушы инвесторлар, керісінше, көбінесе жобалардың басында – олардың техникалық және қаржылық құрылымын жасау кезеңдерінде негізгі рөл ойнайды.
Equity investors, by contrast, frequently play a central role in the early stages of a project: the initial technical and financial structuring phase.
Әлеуетті табыс беретін жобалар үлестік инвестициясыз қарызды қаржыландыру мен тәуекелді азайту расталатын «табыстылық» кезеңіне мүлдем жете алмауы мүмкін.
If equity investment is lacking, potentially profitable projects may never reach the “bankable” stage at which debt financing and risk mitigation can be confirmed.
Сөйте тұра, жоба сәтсіз аяқталған жағдайда қайтарылатын ақшаларын ең соңғы болып алатын және сол себепті тәуекелдің басым бөлігін көтеретін – осы инвесторлар.
Yet, because equity investors are the last to be repaid in case of project failure, they carry the most risk.
Экономикасы өтпелі елдердегі инфрақұрылымдық инвестициялардың үлесін ұлғайту үшін осындай бастапқы кезең тәуекелдерін көтеруге және өз инвестицияларының жемісін ұзағырақ күтуге дайын инвесторлардың «сабырлы капиталы» көбірек қажет.
To increase emerging markets’ share of infrastructure investment, the world needs more “patient capital” from equity investors willing to take those early risks and wait longer for their investments to mature.
Оны жеке меншік сектор бермесе, бар салмақ осы мақсатта құрылған КДБ мен ДҚМ-дардың мойнына түспек.
If the private sector won’t fill this void, then the onus is on MDBs and DFIs, which, by definition, exist for this purpose.
Қытайдың «Жібек жолы» қорын, Дүниежүзілік Банк пен Халықаралық қаржы корпорациясын қоса алғанда, кейбір КДБ мен ДҚМ ұсынатын қаржыландырудың бар болуына қарамастан, оның көлемі сұраныспен салыстырғанда мардымсыз болып отыр.
Although some MDB and DFI financing is available for early-stage infrastructure investment – including from China’s Silk Road Fund, the World Bank, and the International Finance Corporation – the supply of such financing is dwarfed by demand.
КДБ мен ДҚМ капиталдың бір бөлігін инвестицияның осы түрімен айналысып отырған мемлекеттік қаржы мекемелері арқылы салу жолымен өз үлестерін тез арада ұлғайта алады.
MDBs and DFIs could rapidly increase their contribution by channeling part of their capital through public financial institutions that already undertake this type of investment.
Бұл мәселенің шешімі стратегиялық инвестициялық қорларда жатуы мүмкін.
Strategic investment funds may hold the answer.
Толығымен немесе ішінара мемлекеттік меншіктегі бұл қорлар қаржылық табыстылық пен әлеуметтік-экологиялық тиімділікпен өлшенетін «қосарланған практикалық нәтижеге» бағытталған инвестиция жасайды.
These funds, which are wholly or partly owned by governments or other public institutions, invest according to a “double bottom line,” which measures performance by financial success and by social and environmental impact.
Соңғы он жылда дүние жүзінде Үндістаннан бастап Ирландия, Филиппин және Сенегалға дейінгі экономикасы әртүрлі елдерде отыздан астам стратегиялық инвестициялық қор құрылды.
In the last decade, nearly three dozen strategic investment funds have been established around the world in economies as diverse as India, Ireland, the Philippines, and Senegal.
Аталмыш инвестициялық қорлар жеке меншік сектор мен мемлекеттік сектордың арасындағы делдал ретінде көбінесе тәуелсіз негізде, алайда мемлекет белгілеген талаптарға сай әрекет ететін капиталға қатысушы инвесторлар болып табылады.
These investment funds are equity investors that operate as intermediaries between the private and public sectors, often independently, but adhering to a government-defined mandate. Staffed primarily by private-sector professionals, many have achieved high levels of private-sector co-investment, thereby expanding the pool of capital available for infrastructure investment.
Негізінен жеке меншік сектордан шыққан мамандар жұмыс істейтін бұл қорлардың көбі жоғары деңгейде жеке меншік сектордың ортақ қаржыландыруына қол жеткізе отырып, солайша инфрақұрылымдық инвестицияларға арналған капитал қорын кеңейтіп алған. Мәселен, 2017 жылдың қазан айында Үндістанның Ұлттық инвестициялық және инфрақұрылымдық қоры әлемдегі ең ірі егемен инвестициялық қорлардың бірі болып табылатын Абу-Даби Инвестициялық агенттігінің бөлімшесімен жасасқан 1 млрд. доллар көлеміндегі мәміле туралы жариялады.
For example, in October 2017, India’s National Investment and Infrastructure Fund announced a $1 billion deal with a unit of the Abu Dhabi Investment Authority, one of the world’s largest sovereign wealth funds.
Бұл келісім Үндістанға өте қажетті инфрақұрылымды жаңартуда елеулі жәрдем болмақ.
The agreement will help India finance critical infrastructure upgrades.
Мемлекеттік капиталдың иегерлері ретінде КДБ мен ДҚМ капиталды жұмыс нәтижелері жоғары стратегиялық инвестициялық қорлар арқылы іске қосу жолымен активтерді «сабырлы капиталға» айналдыра алады. Олар үкіметтерге өздерінің стратегиялық инвестициялық қорларын капиталдандыруға көмектесу үшін несиелер бере алады, қаражатты тікелей пайда табу үшін қолдана алады немесе жобалық деңгейде ортақ қаржыландыруды қамтамасыз ете алады.
As holders of public capital, MDBs and DFIs can convert assets into “patient equity” by deploying capital through well-performing strategic investment funds.
Капиталды ең мықтыларға жұмыс істету жолымен әрбір ұйым тұтастықты нығайтып, басқаларды бәсекелестікке ынталандырады.
They can provide loans to help governments capitalize their strategic investment funds, capitalize the funds directly, or co-invest at the project level.
Арасында Азия даму банкі мен Еуропалық инвестициялық банк бар бірқатар ДҚМ стратегиялық инвестициялық қорлармен бірге жұмыс істеуді бастап кеткеніне қарамастан, келешекте атқарылатын жұмыс та біршама.
By directing capital to the strongest performers, each entity could promote integrity and encourage competition. Although some DFIs, including the Asian Development Bank and the European Investment Bank, are already engaging with strategic investment funds, there remains considerable room for growth.
КДБ мен ДҚМ-ның жеке меншік капиталды жұмылдыру бойынша өз іс-әрекеттерін күшейткені жөн-ақ.
MDBs and DFIs have rightly increased their efforts to mobilize private capital.
Инфрақұрылымға инвестиция салуда негізгі назарды жобаның бастапқы кезеңдеріне аудару мен стратегиялық инвестициялық қорлармен жұмыс істеу олардың осы саладағы әлеуеттерін елеулі жақсартып, әлемнің ТДМ-ға жету ықтималдығын жоғарылата алады.
A shift toward early-stage equity investment in infrastructure, and engagement with strategic investment funds, could significantly strengthen their capacity on this front, and increase the likelihood of the world achieving the SDGs.
Ақша-несие саясатының сценарийін қайта жазсақ
Rewriting the Monetary-Policy Script