id
int64 1
12.6k
| class_label
stringclasses 634
values | wiki_id
stringlengths 2
7
| wiki_url
stringlengths 32
160
| wiki_title
stringlengths 1
102
| wiki_full_text
stringlengths 62
295k
| context_paragraph
stringlengths 5
17.4k
⌀ | keyword_count
int64 0
21
| keywords_used
stringlengths 14
77
|
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
8,119
|
AdministrativeArea
|
39945
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bestuurlijke%20indeling%20van%20Oeganda
|
Bestuurlijke indeling van Oeganda
|
Oeganda is verdeeld in vier geografische regio's (North, East, West en Central) en in 111 districten plus de hoofdstad Kampala. Elk district is verder verdeeld in subdistricten, municipalities of counties, sub-counties, gemeenten (parishes) en dorpen.
Een ander type indeling is die in vijf koninkrijken.
Districten
De meeste districten zijn vernoemd naar de belangrijkste stad in het betreffende district. Een district wordt geleid door een Local Council, voorgezeten door een voorzitter.
Hieronder staat een lijst van alle Oegandese districten per regio anno 2002. De nummers corresponderen met de nummers op de kaart. De inwoneraantallen stammen uit 2002. Sindsdien gebeurden er nog verschillende opsplitsingen van districten, zodat onderstaande lijst niet actueel is.
Counties
De 111 districten van Oeganda zijn ingedeeld in 146 counties, één city council (Kampala) en dertien gemeenten. Veel districten bestaan maar uit één county.
Koninkrijken
Oeganda is een republiek gelegen op het grondgebied van een aantal historische vorstendommen, waaronder de vier koninkrijken Boeganda, Bunyoro-Kitara, Ankole en Toro. Na het instellen van de republiek in 1962 bleven de vorstendommen aanvankelijk bestaan. In 1967 werden de vorstendommen tijdelijk afgeschaft tot ze in 1993 opnieuw werden opgericht. Sindsdien is er sprake van vier koninkrijken: Boeganda, Bunyoro-Kitara, Busoga en Toro. Elk van dezen heeft een eigen beperkt politiek systeem, een eigen vorst en een eigen vlag.
Het enige koninkrijk dat niet werd heropgericht was Ankole, de kroningsceremonie van koning Ntare VI (John Patrick Barigye) werd door president Museveni tegengehouden.
Zie ook
ISO 3166-2:UG
|
Oeganda is verdeeld in vier geografische regio's (North, East, West en Central) en in 111 districten plus de hoofdstad Kampala. Elk district is verder verdeeld in subdistricten, municipalities of counties, sub-counties, gemeenten (parishes) en dorpen.
| 1
|
bestuursgebied, jurisdictie, geografische regio
|
11,432
|
FilmAction
|
5624343
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rookie%20%282021%29
|
Rookie (2021)
|
Rookie is een Belgische film uit 2021, geregisseerd en mede geschreven door Lieven Van Baelen.
Verhaal
Nicky (Matteo Simoni) is een jonge ambitieuze motorrijder die elke race zijn leven riskeert, niet voor het geld maar voor de kick en de roem. Na een zwaar ongeval waardoor hij niet meer kan racen, zoekt hij steun bij zijn schoonzus Vero (Veerle Baetens). Hij besluit zijn 15-jarig neefje Charlie op te leiden om zo toch zijn droom waar te maken maar Charlie heeft niet hetzelfde talent.
Rolverdeling
|-
| Veerle Baetens || Vero
|-
| Matteo Simoni || Nicky
|-
| Guy Combes || Fearless Frank
|-
| Tibo Vandenborre || Christophe
|-
| Stilian Keli || Dealer
|-
| Stefaan Degand || Bernard
|-
| Sieber Marly || Politie-inspecteur
|-
| Ilse De Rauw || Ann
|-
| Valentijn Braeckman || Charlie
|}
Productie
De filmopnames van Rookie startten in de zomer van 2019 en gingen door zowel in Vlaanderen als in Wallonië.
Rookie is een productie van CZAR Film van Eurydice Gysel en Koen Mortier, in coproductie met Versus Productions. De film kreeg steun van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) van Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz en het Centre du Cinéma et de l’Audiovisuel (CCA) van de Franse Gemeenschap.
Release
Rookie ging op 4 september 2021 in première tijdens de FFO Nights. De film werd in 2022 genomineerd voor de Ensor voor beste film, de belangrijkste filmprijs in Vlaanderen.
Prijzen en nominaties
De belangrijkste:
Externe link
Film uit 2021
Belgische film
Dramafilm
|
Productie
De filmopnames van Rookie startten in de zomer van 2019 en gingen door zowel in Vlaanderen als in Wallonië.
| 1
|
filmen, filmopname, videoproductie
|
3,138
|
LendAction
|
1193
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nervia
|
Nervia
|
De kunstenaarsgroep Nervia ontstond in 1928 tijdens een bijeenkomst van initiatiefnemers bij de Waalse schilder Louis Buisseret, die het jaar nadien directeur van de kunstacademie te Bergen zou worden. Die andere initiatiefnemers waren de Waalse schilder Anto Carte en de niet-schilder Léon Eeckman. Door steun te verlenen aan jonge beloftevolle Henegouwse schilders, wilde zij de Waalse kunst, die in de schaduw stond van het Vlaamse expressionisme van Sint-Martens-Latem, opwaarderen.
De naam Nervia slaat enerzijds op de voor-Romeinse bewoners van de streek, de Nerviërs, en anderzijds is het de titelpagina van het kunsttijdschrift, waarbij Anto Carte redactielid was.
De groep telde negen leden: Louis Buisseret, Anto Carte, Frans Depooter, Léon Devos, Léon Navez, Pierre Paulus, Rodolphe Strebelle, Taf Wallet en Jean Winance.
Nervia werd geen vernieuwersbeweging. Men keerde zich eerder af van de al te excessieve avant-gardebewegingen en opteerde voor een herwaardering van het classicisme met hooguit licht kubistische trekken.
Binnen een verloop van tien jaar werden een twintigtal tentoonstellingen georganiseerd. Onder de deelnemende niet-leden waren: Andrée Bosquet, Gustave Camus, Alphonse Darville, Elisabeth Ivanovsky, Geo Verbanck, Fernand Wéry en Ernest Wynants.
Aan de Nervia werd in 2002 een retrospectieve gewijd in het Musée des Beaux-Arts te Bergen.
Externe link
Fonds Léon Eeckman
Les Amis de Anto Carte - Het ontstaan van Nervia
Schilderstijl
Belgisch kunstenaarscollectief
Cultuur in Bergen (België)
|
De kunstenaarsgroep Nervia ontstond in 1928 tijdens een bijeenkomst van initiatiefnemers bij de Waalse schilder Louis Buisseret, die het jaar nadien directeur van de kunstacademie te Bergen zou worden. Die andere initiatiefnemers waren de Waalse schilder Anto Carte en de niet-schilder Léon Eeckman. Door steun te verlenen aan jonge beloftevolle Henegouwse schilders, wilde zij de Waalse kunst, die in de schaduw stond van het Vlaamse expressionisme van Sint-Martens-Latem, opwaarderen.
| 1
|
lenen, uitlenen, teruggeven
|
9,693
|
Mountain
|
383035
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kamigawa
|
Kamigawa
|
In Magic: The Gathering is Kamigawa een wereld waar Champions of Kamigawa, Betrayers of Kamigawa en Saviors of Kamigawa zich afspelen. Deze wereld verschilt veel van de andere werelden en is gebouwd in een Japanse stijl. In plaats van ridders bestaan de legers uit samoerai. De demonen worden oni en geesten worden kami genoemd. In het spel heeft Kamigawa een enorme oorlog meegemaakt tussen de Kamiwereld en de materiële wereld. Het verhaal wordt uitgelegd via flarden van documenten en geschiedenisboeken.
Locaties in Kamigawa
Sokenzan
Sokenzan is de grootste bergketen van Kamigawa, die bewoond wordt door akki, een soort aardmannen, maar ook door yamabushi, bandieten en ronin, die geleid worden door de bandietenkoning, Godo. Ook woont in deze bergen (in het fort Shinka) de bergtrol Hidetsugu, die hier oefent in het oproepen van Oni.
Tendo Peaks
Dit zijn de hoogste bergen in de Sokenzan, waar de krachtigste wezens wonen. Deze bergen worden bewaakt door een draak, Ryusei.
Shinka, The Bloodsoaked Keep
Shinka is de plek waar de trol Hidetsugu leeft en zijn rituelen uitvoert. Hij heeft hier een leger van mindere trollen en ronin.
Towabara
Towabara is een vlakte op Kamigawa, waar kitsune en samoerai leven. Deze samoerai staan onder het commando van Takeno, de samoeraigeneraal.
Araba
Araba is een plek op de Towabaravlakte, waar een heleboel kraters zijn na de aanvallen van de kami. In het midden van dit gebied staat Eiganjo, het kasteel van heer Konda. Dit gebied wordt bewaakt door een draak, Yosei.
Eiganjo
Dit is het kasteel van daimyo Takeshi Konda en het staat in het midden van Araba. Een dorp, Eigan, is gebouwd rondom het kasteel. Eiganjo wordt bewoond door duizenden samoerai, die geleid worden door generaal Takeno.
Takenuma
Takenuma is een moeras, dat bewoond wordt door een ras van ratten: de nezumi, bandieten, ronins en vluchtelingen. Toshiro Umezawa, een hoofdpersonage uit de boeken over Kamigawa, leefde hier voordat hij door zijn bende werd verstoten. De gruwelijkste veldslagen van de oorlog zijn hier uitgevochten.
Numai
Numai is een oude mensenstad in het Takenuma moeras, die nu verlaten is en geplaagd wordt door oni. Deze stad en de moerassen eromheen worden bewaakt door de draak Kokusho.
Shizo, Death’s Storehouse
Dit is een plek in Takenuma waar een grote slag tussen mensen en kami heeft plaatsgevonden. Er liggen overal rottende lijken en het gebied wordt geplaagd door demonen.
Hier woont Shirei, Shizo's Caretaker.
De Yumegawa-rivier
Dit is een grote rivier die door heel Kamigawa stroomt. Er wordt gezegd dat alle dromen van Kamigawa uit deze rivier komen.
Watervallen van Kamitaki
Dit is een grote waterval in de rivier Yumegawa, onder meer bevolkt door soratami, wezens die in de wolken leven. Ook is hier Minamo gebouwd, een school die in de waterval staat.
Academie van Minamo
Hier leren studenten menselijke magie (utsushiyo) en geestenmagie (kakuriyo). Zijn fundamenten zijn gebouwd op de grootste waterval van Kamigawa. De rector en leraren van de school zijn soratami. Ook bidden de leerlingen vaak tot de soratami en vragen ze hun om kennis. Minamo en Kamitaki worden bewaakt door de draak Keiga.
Paleis van Oboro
Oboro is het kasteel van de soratami, dat hoog in de wolken drijft. De soratami beweren dat er nog nooit een aards wezen in Oboro heeft gestaan.
Woud van Jukai
Jukai is een enorm bos op Kamigawa, waar orochi, een ras van slangen met armen en benen, en budoka-monniken leven. Er zijn veel tempels, waar de budoka hun gebeden uitvoeren.
Boseiju
Boseiju is een enorme boom in Jukai, de oudste boom van Kamigawa. Alle wezens in Jukai leven van de magie die uit deze boom komt.
Okina, Temple to the Grandfathers
Dit is de grootste tempel van Jukai, waarin de budoka tot de kami bidden. Deze tempel en de bossen eromheen worden bewaakt door de draak Jugan.
Belangrijke personen
Eight-and-a-Half-Tails
Dit is een kitsune, die veel weet over de leer van genezing.
Masako the Humorless
Ze is een adviseur van heer Konda en ze neemt zijn werkers waar.
Konda, Lord of Eiganjo
Hij is een oude samoerai, die op de dag dat zijn dochter geboren werd een stuk van de ziel van een kami stal en zo de oorlog tegen de kami begon.
Meloku the Clouded Mirror
Dit is de meest wijze van de soratami, hij geeft ze advies over de zaken van het leven.
Kiku, Night’s Flower
Dit is een menselijke beroepsmoordenaar, die met haar magie mensen laat aanvallen door hun eigen schaduw. Ze leeft in Takenuma.
Toshiro Umezawa
Dit is een verstoten samoerai, die gestuurd is om Hidetsugu te doden. Hidetsugu had hem kunnen verslaan, maar hij besloot om hem te laten leven, vanwege zijn magie. Hij beschikt namelijk over “kanji”, een magiesoort waardoor je vanuit een symbool, getekend met je eigen bloed, magie kunt oproepen.
Ink-Eyes, Servant of Oni
Dit is een ratninja, die in dienst staat van een oni. Hij kan doden tot leven wekken en leeft in Takenuma.
Kumano, Master Yamabushi
Dit is een menselijke sjamaan, die gevlucht is op de nacht dat de kami aanvielen. Hij is in de bergen gaan leven en is de vuurmagie gaan beoefenen.
Zo-Zu the Punisher
Dit is een akki, met bescherming tegen magie.
Heartless Hidetsugu
Hij is een bergtrol, die een overeenkomst heeft gesloten met een oni om zo oneindige macht te krijgen. Door zijn aanraking verschroeien rotsen, door zijn woord verbranden steden.
Godo, Bandit Warlord
Godo is een barbaar die in de bergen leeft, met zijn bende van ronins en bandieten.
Dosan the Falling Leaf
Dit is een menselijke monnik, die in de bossen mediteert en zo zijn onsterfelijkheid behoudt.
Reki, the History of Kamigawa
Hij is een monnik, die de hele geschiedenis van Kamigawa over zijn lichaam heeft getatoeëerd.
Dominia
Fictieve wereld
|
Sokenzan
Sokenzan is de grootste bergketen van Kamigawa, die bewoond wordt door akki, een soort aardmannen, maar ook door yamabushi, bandieten en ronin, die geleid worden door de bandietenkoning, Godo. Ook woont in deze bergen (in het fort Shinka) de bergtrol Hidetsugu, die hier oefent in het oproepen van Oni.
| 3
|
berg, gebergte, bergtop
|
9,709
|
MusicRecording
|
2019201
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Don%27t%20Turn%20Me%20Away
|
Don't Turn Me Away
|
Don't Turn Me Away is een single van 10cc. Het is afkomstig van hun album Ten out of 10.
Het lied gaat over een echtelijke ruzie. De zanger constateert dat zijn partner een probleem heeft; dat probleem kan alleen opgelost worden als ze er samen over praten (making up will only take a minute). B-kant was Tomorrow's World Today, dat niet op het album stond.
Musici
Eric Stewart – zang, achtergrondzang, gitaar, piano, stringsynthesizer
Graham Gouldman – basgitaar, achtergrondzang, slaggitaar
Vic Emerson - stringsynthesizer
Paul Burgess – slagwerk
Lenni Crookes – saxofoon
Hitnotering
De single was weinig succesvol; het haalde in Nederland slechts de tipparade van de Nederlandse Top 40. In de Single Top 100 stond het plaatje op 26 december 1981 op de 49e plaats; een week later op de 47e; de week daarop was ze verdwenen uit de lijst.
Nummer van 10cc
Single uit 1981
|
Het lied gaat over een echtelijke ruzie. De zanger constateert dat zijn partner een probleem heeft; dat probleem kan alleen opgelost worden als ze er samen over praten (making up will only take a minute). B-kant was Tomorrow's World Today, dat niet op het album stond.
| 1
|
muziekopname, muzieknummer, lied
|
4,637
|
City
|
412299
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rossillon
|
Rossillon
|
Rossillon is een gemeente in het Franse departement Ain (regio Auvergne-Rhône-Alpes) en telt 147 inwoners (1999). De oppervlakte bedraagt 7,9 km², de bevolkingsdichtheid is 18,6 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwoneraantal van Rossillon vanaf 1962. De cijfers zijn afkomstig van het Frans bureau voor statistiek en bevatten geen dubbel getelde personen (volgens de gehanteerde definitie population sans doubles comptes).
Zie ook
Kasteel van Rossillon
|
Rossillon is een gemeente in het Franse departement Ain (regio Auvergne-Rhône-Alpes) en telt 147 inwoners (1999). De oppervlakte bedraagt 7,9 km², de bevolkingsdichtheid is 18,6 inwoners per km².
| 1
|
stad, gemeente, plaats
|
2,031
|
Map
|
537112
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Californi%C3%AB%20%28eiland%29
|
Californië (eiland)
|
Californië als eiland weergegeven, is een van de bekendste en hardnekkigste vergissingen uit de geschiedenis van de cartografie.
Verhalen over een mythisch eiland genaamd Californië zijn al ouder dan de ontdekking van Californië. Californië was een plaats die wel werd vergeleken met de Tuin van Eden of Atlantis en wordt onder andere genoemd in Las sergas de Esplandián van Garci Rodríguez de Montalvo, die het beschrijft als een eiland bewoond door Amazonen.
De eerste Europeaan die het echte Californië, dat wil zeggen het schiereiland Neder-Californië, aandeed was Hernán Cortés in 1536. Cortés noemde het door hem ontdekte land naar het land uit de romans van Montalvo. Vervolgexpedities van onder andere Francisco de Ulloa en Hernando de Alarcón wezen uit dat (Neder-)Californië een schiereiland is en geen eiland. Op Europese kaarten, waaronder die van Gerard Mercator en Abraham Ortelius werd Californië dan ook gewoon aangegeven als deel van het Amerikaanse vasteland.
De verhalen van het mythische eiland bleken echter bekender te blijven dan verslagen van ontdekkingsreizigers. Ontdekkingsreiziger Sebastián Vizcaíno meende in 1602 dat Californië toch een eiland was, mede ingegeven door de hoop dat de zeestraat tussen Californië en het vasteland de veelgezochte Noordwestelijke Doorvaart zou kunnen zijn. In een kaart van Henry Briggs uit 1622 wordt Californië voor het eerst als eiland afgebeeld, wat door vele andere kaartenmakers gekopieerd werd. In 1705 bewees Eusebio Francisco Kino dat Californië toch echt een deel van het vasteland was, door van Nieuw-Mexico naar de Pacifische kust van Californië te lopen. Kaartenmakers uit Engeland, Duitsland en Nederland bleven Californië echter hardnekkig als eiland weergeven.
Pas nadat koning Ferdinand VI van Spanje in 1747 officieel verordonneerde dat Californië een deel van het vasteland was, verdween het eiland Californië van de kaarten.
Geografie van Californië
Geschiedenis van Californië
Geschiedenis van Baja California
Geschiedenis van Baja California Sur
Koloniaal Mexico
Spookeiland
|
De verhalen van het mythische eiland bleken echter bekender te blijven dan verslagen van ontdekkingsreizigers. Ontdekkingsreiziger Sebastián Vizcaíno meende in 1602 dat Californië toch een eiland was, mede ingegeven door de hoop dat de zeestraat tussen Californië en het vasteland de veelgezochte Noordwestelijke Doorvaart zou kunnen zijn. In een kaart van Henry Briggs uit 1622 wordt Californië voor het eerst als eiland afgebeeld, wat door vele andere kaartenmakers gekopieerd werd. In 1705 bewees Eusebio Francisco Kino dat Californië toch echt een deel van het vasteland was, door van Nieuw-Mexico naar de Pacifische kust van Californië te lopen. Kaartenmakers uit Engeland, Duitsland en Nederland bleven Californië echter hardnekkig als eiland weergeven.
| 3
|
kaart, plattegrond, cartografie
|
4,830
|
MediaObject
|
5642124
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/BreadTube
|
BreadTube
|
BreadTube of LeftTube is een losse en informele groep van online contentmakers die videocontent maken, vaak video-essays en livestreams vanuit socialistische, communistische, anarchistische en andere linkse perspectieven. BreadTube-makers plaatsen over het algemeen video's op YouTube die worden besproken op andere online platforms, zoals Reddit. De makers van BreadTube livestreamen ook op Twitch.
Het is bekend dat makers van BreadTube deelnemen aan een vorm van "algoritmische kaping". Ze zullen ervoor kiezen om zich te concentreren op dezelfde onderwerpen die worden besproken door makers van inhoud met rechtse politiek. Hierdoor kunnen hun video's worden aanbevolen aan hetzelfde publiek dat rechtse of extreemrechtse video's consumeert en daardoor een breder publiek aan hun perspectieven blootstellen. Veel makers van BreadTube-inhoud worden gefinancierd via crowdfunding en de kanalen dienen vaak als introductie tot linkse politiek voor jonge kijkers.
Oorsprong
De term BreadTube komt van Pjotr Kropotkin's De verovering van brood, een boek waarin wordt uitgelegd hoe anarcho-communisme kan worden bereikt en hoe een anarcho-communistische samenleving zou functioneren.
Het fenomeen BreadTube zelf heeft geen duidelijke oorsprong, hoewel veel BreadTube-kanalen zijn begonnen in een poging om antisociale rechtvaardigheidsstrijder en alt-right-inhoud te bestrijden die halverwege de jaren 2010 aan populariteit won. In 2018 hadden deze afzonderlijke kanalen een onderling verbonden gemeenschap gevormd. Twee prominente vroege BreadTubers waren Lindsay Ellis, die Channel Awesome in 2015 verliet om haar eigen kanaal te beginnen als reactie op de Gamergate-controverse, en Natalie Wynn, die in 2016 haar kanaal ContraPoints begon als reactie op de online dominantie van alt-right op de tijd. Volgens Wynn is de oorsprong van BreadTube, alt-right, de manosphere en incels terug te voeren op het nieuwe atheïsme.
Formaat
BreadTube-video's hebben vaak een hoge productiewaarde, bevatten theatrale elementen en duren langer dan typische YouTube-video's. Velen zijn directe reacties op rechtse discussiepunten. Terwijl video's van rechtse makers vaak vijandig staan tegenover hun politieke tegenstanders, proberen BreadTubers de argumenten van hun tegenstanders te analyseren en te begrijpen, vaak met behulp van subversie, humor en 'verleiding'. Velen zijn bedoeld om een breed publiek aan te spreken en mensen te bereiken die nog geen linkse standpunten hebben, in plaats van "prediken tot het koor". Video's eindigen vaak niet met een solide conclusie, maar moedigen kijkers aan om hun eigen conclusies te trekken uit het materiaal waarnaar wordt verwezen. Omdat BreadTube-kanalen vaak linkse en socialistische teksten citeren om hun argumenten te onderbouwen, kan dit voor hun kijkers als een inleiding tot het linkse denken dienen.
Opmerkelijke kanalen
De inhoud van BreadTube is in het Engels en de meeste BreadTubers komen uit de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk. De term is informeel en wordt vaak betwist, omdat er geen overeengekomen criteria voor opname zijn. Volgens The New Republic zijn in 2019 de vijf mensen die het meest worden genoemd als voorbeelden ContraPoints, Lindsay Ellis, Hbomberguy, Philosophy Tube en Shaun, terwijl Kat Blaque en Anita Sarkeesian worden genoemd als belangrijke invloeden. Ian Danskin (ook bekend als Innuendo Studios), Hasan Piker, Vaush, en Destiny zijn ook beschreven als onderdeel van BreadTube. Een aantal van deze mensen heeft het label afgewezen.
Financiering
Veel BreadTubers worden voornamelijk gefinancierd door maandelijkse donaties op Patreon en weigeren inkomsten uit advertenties en sponsoring. Omdat ze niet afhankelijk zijn van dergelijke inkomsten, hebben BreadTubers meer vrijheid om kritische inhoud te produceren.
Ontvangst
Volgens The Conversation ontvangen makers van BreadTube-inhoud vanaf 2021 "tientallen miljoenen views per maand en worden in de media en de academische wereld steeds vaker genoemd als een casestudy over deradicalisering." Volgens The Independent hebben BreadTube "met succes geprobeerd in te grijpen in het rechtse rekruteringsverhaal door kijkers uit het konijnenhol te halen, of ze in ieder geval over te hevelen naar een nieuw verhaal."
Politiek blogger
Internet
|
Formaat
BreadTube-video's hebben vaak een hoge productiewaarde, bevatten theatrale elementen en duren langer dan typische YouTube-video's. Velen zijn directe reacties op rechtse discussiepunten. Terwijl video's van rechtse makers vaak vijandig staan tegenover hun politieke tegenstanders, proberen BreadTubers de argumenten van hun tegenstanders te analyseren en te begrijpen, vaak met behulp van subversie, humor en 'verleiding'. Velen zijn bedoeld om een breed publiek aan te spreken en mensen te bereiken die nog geen linkse standpunten hebben, in plaats van "prediken tot het koor". Video's eindigen vaak niet met een solide conclusie, maar moedigen kijkers aan om hun eigen conclusies te trekken uit het materiaal waarnaar wordt verwezen. Omdat BreadTube-kanalen vaak linkse en socialistische teksten citeren om hun argumenten te onderbouwen, kan dit voor hun kijkers als een inleiding tot het linkse denken dienen.
| 4
|
mediaobject, afbeelding, video
|
958
|
PerformAction
|
9804
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Delft
|
Delft
|
Delft is een stad en gemeente in Zuid-Holland in Nederland, gelegen aan de Schie, tussen Den Haag en Rotterdam. Op telde de gemeente Delft inwoners. Delft is de hoofdplaats van het hoogheemraadschap Delfland. De gemeente maakt deel uit van de Metropoolregio Rotterdam Den Haag.
Delft heeft een historische binnenstad, ontwikkelde zich in de 19e eeuw tot industriestad en profileert zich tegenwoordig, met de aanwezigheid van een Technische Universiteit en de onderzoeksinstituten TNO en Deltares, vooral als Delft Kennisstad met als slagzin Creating History.
Binnen de geschiedenis van Nederland is Delft vooral bekend doordat Willem van Oranje er vanaf 1572 heeft geresideerd en er in 1584 werd vermoord. De Oranjes worden sindsdien traditioneel in Delft bijgezet. De bijnaam van Delft is de Prinsenstad. De patroonheilige van de stad is Hippolytus van Rome.
Geschiedenis
Delft is ontstaan aan een gegraven waterloop, de 'Delf', een gegraven verlenging van de Schie, en heet daar ook naar; delven betekent graven. Op de verhoogde plaats waar deze 'Delf' de kreekwal van het dichtgeslibde riviertje de Gantel kruiste, was, vermoedelijk sinds de 11e eeuw, een grafelijke vroonhof gevestigd. Delft was mede hierdoor een belangrijk marktcentrum, wat nog te zien is aan de omvang van het centrale marktplein.
Vanaf 1246
Graaf Willem II verleende Delft op 15 april 1246 stadsrecht.
Handel en nijverheid kwamen er tot grote bloei. In 1389 werd de Delfshavensche Schie naar de Maas gegraven, aan welks monding de zeehaven Delfshaven werd gebouwd.
Delft was tot de 17e eeuw een van de grote steden van het graafschap (later provincie) Holland. In 1400 had de stad bijvoorbeeld 6.500 inwoners en was zo de derde stad in grootte, na Dordrecht (8.000) en Haarlem (7.000). In 1560 was Amsterdam met 28.000 inwoners uitgegroeid tot de grootste stad, gevolgd door Delft, Leiden en Haarlem, die elk ongeveer 14.000 inwoners hadden.
In 1536 werd een groot deel van Delft in de as gelegd door de grote stadsbrand van Delft.
Prins Willem van Oranje resideerde korte tijd in Delft, in het voormalige Sint-Agathaklooster, dat sindsdien Prinsenhof wordt genoemd. Hij werd er op 10 juli 1584 vermoord door Balthasar Gerards. Op het gebied van de drukkunst nam de stad een vooraanstaande plaats in.
In de stad vestigden zich diverse Italiaanse plateelbakkers die een nieuwe stijl introduceerden. Ook de tapijtindustrie kwam met François Spierincx tot grote bloei. In de 17e eeuw beleefde Delft door de aanwezigheid van een Kamer van de VOC en door de fabricage van Delfts blauw een nieuwe bloeitijd.
In 1654 werd een groot deel van de stad verwoest door de Delftse donderslag - de ontploffing van een opslagplaats voor buskruit op de plaats waar zich sindsdien de Paardenmarkt bevindt. Op de 'afstand van een kanonskogel', veilig buiten de stad, werd een nieuw Kruithuis gebouwd, door architect Pieter Post.
Meerdere kunstschilders waren in de stad actief, zoals Leonard Bramer, Carel Fabritius, Pieter de Hoogh, Gerard Houckgeest, Emanuel de Witte, Jan Steen, en Johannes Vermeer. Reinier de Graaf en Antonie van Leeuwenhoek kregen internationale aandacht voor hun wetenschappelijk onderzoek.
Vanaf 1672
Vanaf het Nederlandse rampjaar 1672 ging de Delftse economie achteruit. De stad werd overvleugeld door de beide buursteden Den Haag (als bestuurscentrum) en Rotterdam (als havenstad). In Delft bestonden rond 1670 een dertigtal fabrieken, die gedurende korter of langere tijd het plateelbakkersbedrijf hebben uitgeoefend. In 1794 waren er nog tien actief. In de 19e eeuw was er nog maar één plateelbakkerij over: De Porceleyne Fles; dit bedrijf kon als enige blijven bestaan omdat het naast aardewerk ook bakstenen ging produceren.
In 1850 telde de toenmalige gemeente Delft, met een oppervlakte van 5,3 km², 18.642 inwoners.
Met de slechting van de stadsmuren in de 19e eeuw en de komst van de trein in 1847 werd Delft weer een aantrekkelijke plek voor nieuwe industrieën zoals de Gist- en Spiritusfabriek (later Gist-Brocades, nu onderdeel van DSM), Calvé en Delft Instruments. De oprichting van de Koninklijke Academie (tegenwoordig: Technische Universiteit Delft) in 1842 en het onderzoeksinstituut TNO in 1932, zorgden ervoor dat Delft ook een centrum van techniek en wetenschap werd.
In 1866 kwam vanuit Den Haag de eerste interlokale paardentram van Nederland Delft binnenrijden over de Oude Delft. Het zou uiteindelijk de laatste oude interlokale tramlijn in Nederland blijken te zijn die nog steeds bestaat, zij het in moderne vorm. In 1887 werd dit een stoomtramlijn. Ook deze reed over de Oude Delft, tot bij de Rotterdammer poort (die er al niet meer was). In 1923 werd dit de elektrische tramlijn I-1, maar die mocht niet over de Oude Delft. Voorlopig werd het Kalverbos het eindpunt. In 1929 was de weg om de stad gereed en kon de tram doorrijden tot de Rotterdammer poort. In 1965 werd lijn I-1 vernummerd in 37, en in 1966 werd het lijn 1.
In 1912 bereikte een andere stoomtram Delft van een andere kant, de WSM ging rijden vanuit het Westland. (Den Haag-Loosduinen-Naaldwijk-Schipluiden-Delft)(tot 1938 ook Maassluis--Delft)
In 1932 eindigde het reizigersvervoer. Deze trams reden langs de Westlandse weg en op de Spoorsingel, tot aan de Sint Olofslaan. Later verviel het straatspoor. De goederentreinen werden later getrokken door diesellocomotieven. In 1970 sloot het laatste deel van deze lijn. In 2009 verdween de aansluiting op de NS-sporen pas, bij de Industriestraat.
Op 1 januari 1921 werden de aangrenzende gemeenten Vrijenban en Hof van Delft opgeheven en voor een groot deel aan Delft toegevoegd. Hierdoor werd het grondgebied van Delft aanzienlijk uitgebreid.
Na de Tweede Wereldoorlog
Het eerste deel na de Tweede Wereldoorlog waar in Delft is gebouwd is het gebied tussen het kanaal, de Schie door Delft en de grote weg van Den Haag naar Rotterdam.
In de jaren na 1960 werd Delft fors uitgebreid, vooral in zuidelijke richting. Daar verrezen achtereenvolgens de hoogbouwwijken Poptahof en Voorhof en de iets minder ambitieus opgezette Buitenhof. Vanaf de jaren 80 werd, nog zuidelijker, de wijk Tanthof ontwikkeld. Tanthof-Oost heeft een onoverzichtelijk stratenplan. Tanthof-West heeft nog wel dezelfde inrichting als Tanthof-Oost, maar er staan meer grote eengezinswoningen. Ter verbetering van het openbaar vervoer werd tramlijn 1 in 1994 naar Tanthof verlengd.
Door de ontwikkeling van Voorhof en Tanthof schoof de woonfunctie van Delft meer van de historische binnenstad aan de ene zijde van de spoorlijn naar de andere zijde van deze spoorlijn. Het aldaar gevestigde winkelcentrum In de Hoven is daarin een belangrijke factor.
Het hoger onderwijs is meer en meer geconcentreerd rondom de TU-campus, zo zijn er vestigingen van Hogeschool InHolland en de Haagse Hogeschool naast de TU-campus gebouwd. Op 13 mei 2008 brandde de gehele hoogbouw van de faculteit Bouwkunde (opleiding) van de Technische Universiteit Delft binnen 12 uur af. Elders op de campus werd later onderdak gevonden voor deze faculteit.
Met de vaststelling van het bestemmingsplan Technopolis is in het zuidoosten van Delft in 2005 gestart met de ontwikkeling van het TU Delft Science Park, waar zich kennisinstituten, startups en internationale bedrijven vestigen.
In 2009 begon de bouw van Harnaschpolder nadat in 2004 een deel van de polder door de gemeente Midden-Delfland was overgedragen aan Delft. In Harnaschpolder zullen in totaal ongeveer 1300 woningen worden gerealiseerd.
Circa 2009 begon men met de bouw van de spoortunnel door Delft. Deze dient ter vervanging van het spoorviaduct dat net ten westen van de binnenstad liep. Het tweesporig viaduct werd beschouwd als een flessenhals voor het spoorverkeer, veroorzaakte lawaaioverlast en was een scheiding tussen de binnenstad en het woongebied ten westen ervan. De spoortunnel kreeg een ondergronds station en fietsenstalling. Bovengronds werd een kantoorgebouw met winkelfunctie gebouwd dat gedeeltelijk dienst doet als stadskantoor. De nieuwe spoortunnel met het ondergrondse station werden op 28 februari 2015 in gebruik genomen, waarna het spoorviaduct werd afgebroken. In 2017 werd het stadskantoor officieel in gebruik genomen. De totale investeringskosten voor het stadskantoor waren € 82,3 miljoen.
Mede door gebiedsontwikkelingsprojecten van de gemeente ontstonden in 2014 grote financiële tekorten in de gemeentebegroting. Delft vroeg financiële hulp van de provincie Zuid-Holland en het Rijk. De realisatie van het project heeft de gemeente Delft een verlies van tientallen miljoenen euro opgeleverd. In reactie op de grote verliezen heeft het gemeentebestuur bezuinigingen doorgevoerd en de lokale belastingen verder verhoogd. Delft was in 2016 onder de grotere gemeentes de gemeente met de hoogste woonlasten van Nederland. In 2016 kwam een eind aan de financiële problemen en kondigde de gemeente aan de lasten weer te verlagen.
Plannen vanaf 2018
Voor de toekomst staat de verdere herinrichting op stapel van de spoorzone aan de westgrens van de binnenstad. In 2023 moet het hele stationsgebied af zijn. Dit gebied zal onder de naam Nieuw Delft voortbestaan.
Tussen begin 2018 en eind 2019 is de door schade in de fundering verzwakte Sint Sebastiaansbrug vervangen door een nieuwe brug die geschikt is voor zwaar verkeer en trams.
Wapen en vlag van Delft
Het wapen van Delft bestaat uit een zilveren schild met daarin een verticale zwarte balk, vaak afgebeeld met golfjes erin. Deze balk staat voor een gracht ('delft'). Dit eeuwenoude wapen werd in 1816 officieel vastgesteld door de Hoge Raad van de Adel.
De gemeentevlag bestaat uit 3 horizontale banen, waarvan de binnenste zwart is en de buitenste wit. De vlag werd pas in 1996 officieel vastgesteld door de gemeenteraad maar werd al eeuwen geleden gebruikt, bijvoorbeeld op de Delftse schepen van de VOC.
Demografie
Aan de Delftse bevolkingsopbouw valt vooral het aandeel van mannen tussen de 20 en de 30 op. In 2002 was dit aandeel ongeveer 100% hoger dan het Nederlands gemiddelde. Het aandeel mannen tussen 20 en 24 is zelfs bijna 3 maal het landelijk gemiddelde (2014). Het aandeel van vrouwen in dezelfde leeftijdscategorie was ongeveer 25% hoger dan het landelijk gemiddelde. Oorzaak van deze verschillen is ongetwijfeld de aanwezigheid van de Technische Universiteit Delft die voornamelijk studies aanbiedt die traditioneel populair zijn onder mannen.
Bestuurlijke indeling
Het gedeelte Poptahof (buurten Poptahof-Noord en Zuid), nog weleens gezien als een aparte wijk, is een onderdeel van de wijk Voorhof (Delft).De buurt Harnaschpolder is geen wijk, maar onderdeel van de wijk Voordijkshoorn.Het deel van Delft waar het spoorwegviaduct is vervangen door een ondergrondse tunnel kreeg de naam Nieuw Delft.
Stadsbeeld
Delft heeft een historische binnenstad. Parallel, en grofweg in noord-zuidrichting, lopen de grachten Oude Delft en Nieuwe Delft. Die laatste is beter bekend als achtereenvolgens Lange Geer, Koornmarkt, Wijnhaven, Hippolytusbuurt en Voorstraat.
Tussen deze beide grachten in staat, op wat vermoedelijk de oudste bebouwde locatie van de stad is, de Oude Kerk met haar karakteristieke toren. Die toren wordt de 'Oude Jan' genoemd. Nabij de Oude Jan bevinden zich het Gemeenlandshuis van Delfland met een gotische gevel en het Prinsenhof.
Ten oosten van de twee grachten werd de stad in de loop der eeuwen uitgebreid. Aan de Markt, een zeer ruim plein, staat de Nieuwe Kerk met hierin het praalgraf van Willem van Oranje en de Koninklijke grafkelder. De toren van de kerk is de op een na hoogste kerktoren van Nederland. Eveneens aan de Markt, tegenover de kerk staat het Delftse stadhuis, dat door Hendrick de Keyser in 1618-1620 werd gebouwd rondom het oudste gebouw dat Delft tegenwoordig nog heeft: een toren genaamd het Oude Steen. Op de Markt staat een standbeeld van Hugo de Groot, de rechtsgeleerde die in 1583 in Delft werd geboren.
De Beestenmarkt is vooral in de zomer het uitgaanscentrum van Delft, maar ook op andere plekken nabij de Markt bevinden zich volop horecagelegenheden – met name op de route Burgwal, Brabantse Turfmarkt, Kromstraat, Markt, Nieuwstraat.
Bierhistorie
Uit de historie van Delft blijkt dat bier zeer bepalend voor de (economische) groei van de stad is geweest.In veel middeleeuwse steden moest vanwege het gebruik van water worden gekozen uit twee belangrijke inkomstenbronnen: de tak van het bierbrouwen of de lakennijverheid. Dat waren twee tegenstrijdige belangen; voor bier had men veel schoon water nodig, terwijl de lakenbereiders en leerlooiers het water in grote mate vervuilden. In Delft koos men grotendeels voor het bierbrouwen, omdat men bier voor het gewone volk de beste drank achtte. De welgestelden dronken veelal wijn; dit was een voor hen betaalbare drank. Melk werd in die tijd nauwelijks gedronken, omdat velen lactose-intolerant waren en de melk snel bedierf.
Bij het brouwen van bier is men gebaat bij goede kwaliteit water. Water was in de grachten van Delft volop aanwezig. Om aan de eisen van zuiverheid van het water te voldoen, werd dit water dat licht zuur was, betrokken uit het veengebied ten noorden van de stad. Deze veengronden bleken behalve voor het winnen van turf als brandstof, ook geschikt voor de verbouw van voor het bier benodigde granen en het toen nog gebruikte gruit. Om vervuiling van het grachtenwater tegen te gaan werd besloten dat niet meer op de grachten geloosd mocht worden, maar de latrines voortaan in beerputten te legen. In het oostelijk deel van de stad was echter ook nog oude leer- en textielnijverheid. Door middel van allerlei afsluitingen werden de twee soorten wateren gescheiden gehouden.
De brouwers waren verenigd in een gilde, dat ook het bierquotum bepaalde om ook de kleine brouwers kans op bestaan te geven. De maximum productie lag op 155 liter per week. Grote brouwers kochten echter de niet gebruikte quota van de kleinere brouwers, waardoor soms kleine brouwers zelfs werden uitgekocht. Later in de 16e eeuw werden de quotering versoepeld, waardoor meer kleine brouwerijen het loodje legden. Toch liep de productie van het bier in 1514 op tot rond 155.000 vaten, terwijl dat in 1554 al was opgelopen tot meer dan 500.000 vaten, waarvan 80% voor export was bestemd.
De vele brouwerijen die de stad rijk was, produceerden niet alleen voor de lokale bevolking, maar er werd ook bier geëxporteerd naar Zeeland en Vlaanderen. Rond 1550 was Delft de grootste bierproducent van Holland.
Het bierbrouwen bracht veel nevenactiviteiten voort, zoals het door kuipers maken van biervaten, de behoefte aan kruiers voor de aanvoer van grondstoffen en vervoer van de vaten door de stad, transporteurs met boten voor het te exporteren bier, bierhandelaren en herbergiers.
Grote brouwers verdienden rond 1500 zo veel, dat zij zich konden veroorloven hun huizen van natuurstenen voorgevel te voorzien, zoals Jan de Huyter. Veel van deze huizen zijn nog herkenbaar aan de details, zowel in het interieur als aan het exterieur. Deze panden zijn gelegen aan de twee hoofdgrachten van Delft: het Oude Delft en de parallel hieraan lopende Nieuwe Delft.
De Tachtigjarige Oorlog was er de oorzaak van dat de afzetmarkten in de katholieke Zuidelijke Nederlanden terugliepen en door concurrentie van eveneens het bier producerende Rotterdam en Haarlem, liep het aantal brouwerijen fors terug van ruim 80 in 1600 tot 17 in 1670, terwijl in 1740 nog maar tien actief waren. Ook de drinkgewoonten waren veranderd, doordat men thee, koffie en cacao ging gebruiken, en de wijn werd voor veel Delftenaren betaalbaar.
Namen uit de glorietijd van het Delftse bier waren: Pharao, Israel, Moselair en Delftsche kuyte.
In veel oude bierbrouwerijen werden plateelbakkerijen gevestigd, omdat veel apparatuur hierbij nog kon worden hergebruikt en de ruimte hiervoor functioneel was, en werden de historische namen veelal gehandhaafd, zoals de Griex A en De Dissel. De laatste in Delft nog functionerende brouwerij, was de Gekroonde 'P' (voorheen de Gekroonde 'B' en daarvoor Het Vliegend Hert), die tot 1922 in bedrijf was.
Sinds 2011 heeft Delft weer een 'eigen' Stadsbrouwerij luisterend naar de naam "Koperen Kat", genoemd naar de traditionele koperen ketels waarin bier gebrouwen werd, gecombineerd met een deel van de achternaam van de oprichter Rolf Katte. Deze aan de Schieweg gelegen brouwerij brouwt meer dan 12 soorten bier, die voornamelijk worden geschonken door lokale horeca. Door het uitbreidend succes, mede doordat het ook in de supermarkten van de Delftse regio te koop is en de populariteit onder de Delftse studenten, groeit de brouwerij in productie van ooit 1000 liter per zes weken naar 9000 liter per maand.
Bezienswaardigheden
Monumenten
Voor rijksmonumenten, gemeentelijke monumenten, en oorlogsmonumenten in de gemeente, zie:
Lijst van rijksmonumenten in Delft
Lijst van gemeentelijke monumenten in Delft
Lijst van oorlogsmonumenten in Delft
Kunst in de openbare ruimte
In de gemeente Delft zijn diverse beelden, sculpturen en objecten geplaatst in de openbare ruimte, zie:
Lijst van beelden in Delft
Monumentale gebouwen
Stadhuis van Delft
Waag van Delft
Oostpoort, stadspoort uit circa 1400
Gemeenlandshuis
Meisjeshuis
Sint-Barbaraklooster
Het Wapen van Savoyen
Koornbeurs, vroegere vleeshal
Kruithuis
Molslaan 104
Molen De Roos
Sint-Huybrechtstoren
Watertoren Delft
Rietveldse Toren
Kerken en andere religieuze bouwwerken
Genestetkerk
Maria van Jessekerk
Nieuwe Kerk met het praalgraf Willem van Oranje en de Grafkelder van Oranje-Nassau
Oud Katholieke kerk aan het Bagijnhof
Oude Kerk
Sultan Ahmed Moskee
St. Hippolytuskapel
Synagoge
Vredeskerk of Sacramentskerk
Zuiderkerk
Zie ook kerken in Delft voor een overzicht van alle kerken
Hofjes
Er zijn in Delft vier hofjes over van de zeven die de stad ooit rijk was. Dit zijn het hofje van Gratie, hofje van Pauw, het Klaeuwshofje, het Hofje van Almonde. Daarnaast zijn er ook moderne hofjes zoals het Huigh de Groothof.
Beschermde gezichten
Delft kent vier beschermde stadsgezichten:
Rijksbeschermd gezicht Delft
Rijksbeschermd gezicht Delft - Agnetapark
Rijksbeschermd gezicht Delft - Nieuwe Plantage
Rijksbeschermd gezicht Delft - TU-wijk
Overige bezienswaardigheden
Agnetapark
Bagijnetoren
Botanische Tuin TU Delft
Markt
Oostpoort
Prinsenhof
Straten, lanen, grachten, pleinen en parken
Zie ook
Cultuur
Delft kent door zijn status als studentenstad en historische stad een keur aan culturele evenementen en gelegenheden. Een recente ontwikkeling in het uiterlijk van Delft is de voltooiing in maart 2005 van de herinrichting van het Zuidpoortgebied aan de zuidkant van de binnenstad, dat met de aanwezigheid van theater, megabioscoop en biblio-/media-/artotheek het cultuurcentrum van Delft wordt genoemd.
In de oude Lijm- en Gelatinefabriek aan de Rotterdamseweg is "Lijm en Cultuur" gevestigd. Dit culturele centrum omvat een evenemententerrein en diverse gebouwen voor grote en middelgrote evenementen. In de kantoorpanden zijn oefenruimten aanwezig.
Delfts blauw
Het aardewerk van Delft, het Delfts blauw, is erg bekend. Het is na de sluiting van De Delftse Pauw alleen nog te zien bij de aardewerkfabriek De Porceleyne Fles. Naast de Nieuwe Kerk zijn twee kleine aardewerkateliers te bezoeken.
Musea
Koninklijke Porceleyne Fles
Kunstaardewerkfabriek De Delftse Pauw
Legermuseum (tot januari 2013)
Museum Lambert van Meerten
Museum Paul Tétar van Elven
Museum Nusantara (tot januari 2013)
Science Centre Delft en Mineralogisch-Geologisch Museum
Stichting Gereedschap Museum Mensert
Tabaks Historisch Museum
Stedelijk museum Prinsenhof
Vermeer Centrum Delft
Medisch en Farmaceutisch Museum "De Griffioen"
Bioscopen
Delft heeft twee bioscopen:
Filmhuis Lumen met twee zalen. Sinds 1996 gevestigd aan het Doelenplein. Lumen nam tot 2015 deel aan het samenwerkingsverband Cineville. De bioscoop is voortgekomen uit het voormalige Filmhuis aan de Kromstraat en is daarmee erfgenaam van de Nederlandse filmhuiscultuur, met een grotere nadruk op kunstfilms dan op publieksfilms.
Pathé, Pathé Delft met zeven zalen. Sinds 2006 gevestigd in het cultuur-/winkelcentrum Zuidpoort.
Voormalige bioscopen
Floratheater tegenover het Doelenplein - In de jaren zestig een erotisch filmtheater. Tegenwoordig incidenteel in gebruik als theater of feestzaal.
Delfia aan de Binnenwatersloot - Gebouwd aan het begin van de jaren 80, vervanging van een eerdere Delfia-bioscoop aldaar. Gesloten in 2006, toen de MustSee open ging.
Servicebioscoop Merral - Twee zalen. Sinds 1949 gevestigd aan de Voldersgracht. Aanvankelijk heette de bioscoop City, tot hij - na een korte periode van sluiting - in 1989 werd omgevormd tot de servicebioscoop Apollo. Sinds het najaar van 2006 heette de bioscoop Merral, de naam van de keten van Nederlandse servicebioscopen waartoe de bioscoop behoort. In de zaal mocht gerookt worden, behalve bij een kindermatinee. De bioscoop sloot in 2007.
Studio D aan de zuidkant van de Oude Delft - Het oudste filmtheater van Delft. In de jaren 20 begonnen als Luxor, al snel hernoemd tot Roxy en in 1968 tot Studio D. Sinds 2001 is de functie van bioscoop verdwenen en is het pand verbouwd tot onderkomen van de studentenvereniging C.S.R..
Ook in het rond 1990 afgebrande theater de Stadsdoelen werden vanaf de jaren 20 regelmatig films vertoond. Op de plek van de Stadsdoelen is nu onder andere Filmhuis Lumen gevestigd, dat tot 1996 was gevestigd in de Kromstraat.
Theaters en concertzalen
Theater de Veste in het Zuidpoortgebied. Dit is de stadsschouwburg met ruim 500 zitplaatsen. Het theater werd in 1995 geopend als vervanging voor de afgebrande Stadsdoelen en het kleinere Waagtheater aan de Markt.
STECK podium club bar in de Kromstraat. Dit is een popzaal met ruimte voor 200 concertbezoekers die wekelijks concerten voor opkomend poptalent organiseert. Donderdag t/m zaterdag vinden er ook clubnachten plaats tot 330 bezoekers met DJ programmering. Geopend op 10 september 2015.
Flora theater aan de Verwersdijk tegenover het Doelenplein - In 1894 gebouwd als muziektheater van de Katholieke Volksbond. Rond 1925 verbouwd tot bioscoop in art-decostijl. Na de Tweede Wereldoorlog vervallen, uiteindelijk tot pornobioscoop. In 1984 in particulier bezit gekomen, weer in gebruik genomen als theater, terwijl het in fasen wordt gerestaureerd. Delen van het art-deco-interieur uit de jaren twintig (o.a. de mahoniehouten toneellijst) zijn nog prominent aanwezig.
Microtheater naast de Nieuwe Kerk - Onderkomen van de amateur-theatervereniging de Flits
Rietveld Theater aan het Rietveld 49 (voorheen Max. Theater en daarvoor Maccus Theater) - profileert zich als eerste Doe-Het-Zelf Theater in Nederland en wordt geëxploiteerd door de Stichting Theaternetwerk Delft
Falie Begijnhof Theater ook aan het Rietveld, in hetzelfde gebouw als het Rietveld Theater. - Thuisbasis van het Delfts Toneel Gezelschap (DTG). Het theater is ook te huur voor (amateur) toneelverenigingen zonder eigen theater.
Pathé Delft, voorheen Mustsee - de bioscoopzalen worden sinds 2007 ook gebruikt voor doorgave van (live) opera- en balletvoorstellingen.
Evenementen
Grotere Delftse cultuurevenementen en -festivals die een zekere traditie kennen:
Delft Fringe Festival - Het Delft Fringe Festival is sinds het ontstaan in 2011 uitgegroeid tot een van de belangrijkste en grootste theaterfestivals voor jonge makers in Zuid-Holland.
Koningsnacht feest op de historische Markt. Wordt sinds 2015 georganiseerd met artiesten als The Partysquad, De Avondploeg van Radio 538, Billy the Kit en Manuel en Geza. Oranjekoorts Koningsnacht trekt jaarlijks ongeveer 4000 mensen naar de Markt in Delft.
Taptoe Delft - Van 1954 tot 1974 had deze militaire taptoe op de Markt landelijke bekendheid. Het evenement raakte, door het militaire karakter, in de jaren zeventig omstreden en verhuisde naar Breda. In 1996 keerde de Delftse editie als showkorpsenfestival terug. Sinds 1999 wordt het weer tweejaarlijks in september georganiseerd.
Jazz Festival Delft in augustus - Vindt sinds 1985 plaats op diverse locaties in de binnenstad.
De Mooiweerspelen in juni - Straattheater op diverse locaties in de binnenstad. De eerste editie vond plaats in 1988.
Car Art festival -Ieder tweede weekend van september vindt het Car Art festival plaats. Hierbij gebruiken kunstenaars de auto als voertuig van hun kunsten. Met een tentoonstelling, een drive-inbioscoop en diverse optredens.
Westerpop - Gratis popfestival in augustus. Voortgekomen uit een buurtfestival in de wijk Westerkwartier, dat in 1989 voor het eerst werd georganiseerd. Vanaf 1996 is het festival grootser opgezet en vindt het plaats nabij het station, op het sportterrein van het Stanislascollege Westplantsoen.
Delft Chamber Music Festival - Kamermuziekfestival in de Van Mandelezaal van het Prinsenhof. De eerste editie vond plaats in 1997.
Bluesfestival Delft in februari - Vindt sinds 1998 plaats op diverse locaties in de binnenstad.
Lichtjesavond - Activiteiten rondom het ontsteken van de kerstverlichting in de binnenstad. Wordt sinds 1998 georganiseerd.
Boekenbende - Gratis kinderboekenfestival in het najaar tegelijk met de Kinderboekenweek. Sinds 2000 trekt dit jaarlijkse festival meer dan 8000 bezoekers.
Schaatsbaan op de Beestenmarkt - in december/januari (sinds 2001).
Skatejam Delft - Gratis muziek-/skatefestival dat sinds september 2003 op de Internationale Autovrije Dag wordt georganiseerd op skatepark De Middenberm. Inmiddels trekt het evenement jaarlijks ruim 7000 bezoekers.
Dichter bij de bar - Poëziefestival in oktober/november. Wordt sinds 2005 georganiseerd in diverse cafés in de binnenstad.
OWee - Ontvangstweek van de eerstejaars studenten. Hierbij wordt de Delftse binnenstad overspoeld met studenten en houden de studentenverenigingen open huis.
Festival Aangeschoten Wild - Muziek- en cultuurfestival dat sinds 2009 in het begin van het voorjaar plaatsvindt op het evenemententerrein 'Lijm en Cultuur'. Het festival biedt ruimte voor circa 1200 bezoekers.
Voormalige evenementen
Delftdag - in de periode ca. 1985 - 2000 werd jaarlijks, rond augustus, Delftdag gevierd. Op diverse locaties werden evenementen, demonstraties en optredens verzorgd. Tijdens het evenement kreeg het verenigingsleven de kans zich te promoten, maar het was ook een open dag van de gemeentelijke diensten als Politie, Brandweer en Combiwerk. In 2010 kwam het evenement terug onder de naam Delfiade.
Het cabaretfestival Cameretten, sinds 1967 en genoemd naar het pleintje, is in 1988 verplaatst naar Rotterdam. In OJV de Koornbeurs, de voormalige thuishaven van het festival, vinden sinds 1995 wel weer de selectierondes van de Cameretten plaats.
Nyama Wereldculturenfestival - Multicultureel festival op het Doelenplein en de Markt. Werd sinds 2004 in de zomer gehouden.
Popbands
After Tea
Alquin
Tee Set
The Mo
Mala Vita
Economie
De Delftse economie wordt in termen van werkgelegenheid gekenmerkt door innovatieve (tech)bedrijven, kennisinstellingen, freelancers en zorg.
Van de 43.017 banen zijn er 16.392 in de kennisintensieve sector (38,1%), 7.801 in de zorg (18,1%) en 7.593 in het onderwijs (17,5%). Veel van de kennisintensieve bedrijvigheid is een spin-off van de aanwezigheid van de TU Delft.
Daarnaast stromen er elk jaar circa 5.000 nieuwe TU-studenten de stad in en circa 800 hbo-studenten. Deze dynamiek, gecombineerd met het historische centrum, maakt de economie van een Delft tot een smeltkroes voor nieuwe ideeën. Vanwege het historisch centrum vormt toerisme tevens een belangrijk onderdeel van de economie. Jaarlijks komen er circa 1 miljoen toeristen naar de stad.
De grootste/belangrijkste werkgevers van Delft naar sector, werkgelegenheid en impact:
ICT: Exact (ca. 300 banen in Delft), Topdesk (700 medewerkers), OGD (800 banen), Fox-IT (150 banen), Plaxis (60 medewerkers), Hinttech (100 medewerkers)
Hightech: DSM (1400 banen), Prysmian (300 banen), 3M (ca. 200 banen), Octatube (ca. 90 banen), Kipp en Zonen (50 medewerkers), Festo (135 medewerkers)
Offshore: Ampelmann (300 banen), D.O.T., Allseas (400 banen)
Kennisinstellingen: TU Delft (4939 fte), TNO, Deltares (745 fte), NEN (269 medewerkers), NMI
Zorg: Reinier de Graaf Gasthuis (2638 medewerkers), Pieter van Foreest (3400 medewerkers, 2400 vrijwilligers), Ipse de Bruggen (5500 medewerkers, 3300 fte)
Retail: IKEA Concept Center (550 medewerkers), Makro (ca. 350 medewerkers) en de vestiging van Hanos
Overheid: gemeente Delft (895 medewerkers), Hoogheemraadschap van Delfland (493 medewerkers)
Daarnaast is er een aantal incubators die een belangrijke spil vormen in de totstandkoming en groei van nieuwe technologische bedrijven. Dit zijn Yes!Delft 1 en 2, Robohouse (onderdeel van RoboValley), de Biotechcampus en tot slot Buccaneer voor offshore en energie.
Winkelen
er zijn diverse winkelcentra in Delft
koopavond: op vrijdag.
koopzondag: officieel op elke eerste zondag van de maand maar in de praktijk inmiddels elke zondag (centrum).
Op donderdag is er op de Markt een warenmarkt en op de Brabantse Turfmarkt een bloemenmarkt van 09.00 - 17.00 uur. Op zaterdag is er markt op de Brabantse Turfmarkt en op de Burgwal.
Media
De voormalige Delftsche Courant was onderdeel van de Haagsche Courant en is na een fusie met het Algemeen Dagblad in 2005 opgegaan in AD Haagsche Courant. De editie van die krant, die afhankelijk van het abonnement 's ochtends of 's middags in Delft wordt verspreid, bevat dagelijks enkele kolommen met Delfts nieuws.
Delft kent verschillende gratis kranten. Indebuurt Delft is een bekende lokale nieuwswebsite. Delft op Zondag wordt elk weekend rondgebracht. In het verleden werden ook nog wekelijks de Delftse Post, de Postiljon, de Posthoorn en 'Delft op Donderdag' uitgebracht.
Onderwijs
De drie belangrijkste scholen voor het voortgezet onderwijs in Delft zijn het Stanislascollege, het Christelijk Lyceum Delft en het Grotius College.
Er is een aantal instellingen voor hoger onderwijs gevestigd in Delft. De Technische Universiteit Delft behoort tot de bekendste universiteiten van Nederland. De Hogeschool Inholland en de Haagse Hogeschool bieden een aantal opleidingen aan in hun vestigingen die gelegen zijn op de campus van de Technische Universiteit Delft. Het IHE Delft Institute for Water Education is gevestigd aan de Westvest.
Politiek
College van burgemeester en wethouders
De burgemeester van Delft is sinds 2 september 2016 Marja van Bijsterveldt (CDA).
Sinds 2022 bestaat het college van B&W van Delft uit een coalitie van STIP, D66, GroenLinks, PvdA en ChristenUnie. De wethoudersposten zijn als volgt verdeeld:
Maaike Zwart (STIP), wethouder Duurzaamheid, Werk en inkomen en Economie.
Martina Huijsmans (D66), wethouder Financiën, Ruimtelijke ordening en Mobiliteit.
Frank van Vliet (GroenLinks), wethouder Klimaat, Cultuur en Openbare ruimte.
Karin Schrederhof (PvdA), wethouder Wonen, Zorg, Onderwijs en Sport.
Joëlle Gooijer (ChristenUnie), wethouder Jeugd, Ouderen en Armoede.
Gemeenteraad
De verdeling van de zetels in de gemeenteraad is als volgt:
Verkeer en vervoer
De stad ligt ingeklemd tussen de A4 in het westen en noorden, de A13 aan de oostzijde, en de N470 aan de zuidzijde.
Er zijn twee treinstations, station Delft en station Delft Campus. Het spoorwegviaduct nabij het eerstgenoemde station, in het centrum, is vervangen door een spoortunnel. Er is tussen eind 2009 en begin 2015 aan de spoortunnel gewerkt. De treinen gingen vanaf eind februari 2015 ondergronds rijden en aansluitend begon de sloop van het spoorviaduct (zie spoorzone Delft). Vanaf het busstation van station Delft wordt ook internationaal busvervoer verleend door Flixbus.
Trams van de HTM rijden twee routes in Delft: lijn 1 rijdt tussen Delft-Tanthof en Den Haag/Scheveningen; lijn 19 rijdt tussen Station Delft en Leidschendam via Den Haag-Leidschenveen en -Ypenburg. Door een noodzakelijk gebleken vervanging van de Sint Sebastiaansbrug heeft de aanleg van het geplande tracé van lijn 19 naar de campus van de Technische Universiteit Delft ernstige vertraging opgelopen.
Over water is Delft te bereiken via het kanaal de Delftsche Schie. Er zijn acht bruggen om het kanaal over te steken. De Kolenhaven in het noorden van Delft wordt door DSM gebruikt. Langs de Schie-oevers wordt jaarlijks ongeveer 1 miljoen m³ zand overgeslagen op vrachtschepen.
Op 6 januari 2007 begon in Delft een proef waarbij op zaterdagen tussen 11.00 en 18.00 uur gratis gebruikgemaakt kan worden van bussen en trams. De proef duurde een jaar. Het doel om meer bezoekers in de binnenstad te krijgen en daarmee de economie van de binnenstad te versterken werd niet gehaald.
Sport
De volgende sportverenigingen zijn actief in Delft:
Bekende Delftenaren
Stedenbanden en partnersteden
Delft heeft stedenbanden (gehad) met:
Jingdezhen
Castrop-Rauxel; jumelage beëindigd 2003
Kefar Sava, Israël
Kingston upon Thames; jumelage beëindigd 2002
Freiberg
Aangrenzende gemeenten
Externe link
Officiële website
Noten
Referenties
Plaats in Zuid-Holland
|
Delft Fringe Festival - Het Delft Fringe Festival is sinds het ontstaan in 2011 uitgegroeid tot een van de belangrijkste en grootste theaterfestivals voor jonge makers in Zuid-Holland.
Koningsnacht feest op de historische Markt. Wordt sinds 2015 georganiseerd met artiesten als The Partysquad, De Avondploeg van Radio 538, Billy the Kit en Manuel en Geza. Oranjekoorts Koningsnacht trekt jaarlijks ongeveer 4000 mensen naar de Markt in Delft.
Taptoe Delft - Van 1954 tot 1974 had deze militaire taptoe op de Markt landelijke bekendheid. Het evenement raakte, door het militaire karakter, in de jaren zeventig omstreden en verhuisde naar Breda. In 1996 keerde de Delftse editie als showkorpsenfestival terug. Sinds 1999 wordt het weer tweejaarlijks in september georganiseerd.
Jazz Festival Delft in augustus - Vindt sinds 1985 plaats op diverse locaties in de binnenstad.
De Mooiweerspelen in juni - Straattheater op diverse locaties in de binnenstad. De eerste editie vond plaats in 1988.
Car Art festival -Ieder tweede weekend van september vindt het Car Art festival plaats. Hierbij gebruiken kunstenaars de auto als voertuig van hun kunsten. Met een tentoonstelling, een drive-inbioscoop en diverse optredens.
Westerpop - Gratis popfestival in augustus. Voortgekomen uit een buurtfestival in de wijk Westerkwartier, dat in 1989 voor het eerst werd georganiseerd. Vanaf 1996 is het festival grootser opgezet en vindt het plaats nabij het station, op het sportterrein van het Stanislascollege Westplantsoen.
Delft Chamber Music Festival - Kamermuziekfestival in de Van Mandelezaal van het Prinsenhof. De eerste editie vond plaats in 1997.
Bluesfestival Delft in februari - Vindt sinds 1998 plaats op diverse locaties in de binnenstad.
Lichtjesavond - Activiteiten rondom het ontsteken van de kerstverlichting in de binnenstad. Wordt sinds 1998 georganiseerd.
Boekenbende - Gratis kinderboekenfestival in het najaar tegelijk met de Kinderboekenweek. Sinds 2000 trekt dit jaarlijkse festival meer dan 8000 bezoekers.
Schaatsbaan op de Beestenmarkt - in december/januari (sinds 2001).
Skatejam Delft - Gratis muziek-/skatefestival dat sinds september 2003 op de Internationale Autovrije Dag wordt georganiseerd op skatepark De Middenberm. Inmiddels trekt het evenement jaarlijks ruim 7000 bezoekers.
Dichter bij de bar - Poëziefestival in oktober/november. Wordt sinds 2005 georganiseerd in diverse cafés in de binnenstad.
OWee - Ontvangstweek van de eerstejaars studenten. Hierbij wordt de Delftse binnenstad overspoeld met studenten en houden de studentenverenigingen open huis.
Festival Aangeschoten Wild - Muziek- en cultuurfestival dat sinds 2009 in het begin van het voorjaar plaatsvindt op het evenemententerrein 'Lijm en Cultuur'. Het festival biedt ruimte voor circa 1200 bezoekers.
| 1
|
podiumkunsten, optreden, uitvoering
|
7,476
|
WebApplication
|
5099256
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/WebObjects
|
WebObjects
|
WebObjects is een ontwikkel- en serveromgeving voor webapplicaties. Het is oorspronkelijk ontwikkeld door NeXT en in 1996 overgenomen door Apple.
De software combineert gegevens uit meerdere bronnen, zoals relationele databases, presenteert deze aan gebruikers via internet en past deze aan op basis van gebruikersacties. Het wordt onder meer gekenmerkt door een strikte scheiding van gegevensbeheer, verwerkingsprocessen en gebruikersinterface - volgens het ontwerppatroon van het model-view-controller-model (MVC). De oorspronkelijke implementatie in Objective-C werd in versie 5.0 vervangen door een in Java.
Bij de presentatie van versie 1.0 was WebObjects een van de eerste applicatieservers in 1995. Het wordt gekenmerkt door een hoge mate van integratie van ontwikkelingshulpmiddelen. Het is een typisch Computer-aided software engineering (CASE) hulpmiddel dat kan worden gebruikt om web-gebaseerde applicaties te bouwen en uit te voeren.
Bekende voorbeelden van het gebruik van WebObjects zijn de Apple Webshop en iTunes Store.
Gebruiksrechten
WebObjects is geen open source, maar in principe gratis te gebruiken omdat de gebruiksrechten gekoppeld zijn aan die van Xcode. Xcode is de ontwikkelomgeving (IDE) van Apple en is gratis verkrijgbaar. Om Xcode opnieuw te gebruiken, is alleen een Mac OS X-licentie vereist. De door Apple aanbevolen tool voor het ontwikkelen van WebObjects-software is WOLips. WOLips wordt ontwikkeld als onderdeel van een open source-project. In een ander open source project genaamd Project Wonder (zie externe links) worden herbruikbare componenten voor de ontwikkeling van WebObjects gemaakt. De ontwikkeling van WebObjects werd gestopt met de laatste update in 2008. Sinds 2009 werd WebObjects niet langer opgenomen in Xcode.
Literatuur
WebObjects Developer's Guide. Sams Publishing, 2002.
Externe links
Documentatiearchief van WebObjects
Blog van Project Wonder
Serversoftware
Webapplicatie
|
WebObjects is een ontwikkel- en serveromgeving voor webapplicaties. Het is oorspronkelijk ontwikkeld door NeXT en in 1996 overgenomen door Apple.
| 1
|
webapplicatie, online software, browserapplicatie
|
9,713
|
MusicVenue
|
853154
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bachzaal
|
Bachzaal
|
De Bachzaal is een middelgrote concertzaal in Amsterdam-Zuid.
De zaal dankt zijn naam aan de Bachstraat, waar de zaal is gevestigd. Architect Piet Vorkink (1878-1960) ontwierp in 1930 het ingenieuze complex, waarvan de Bachzaal onderdeel uitmaakt. Het gebouw, waar aanvankelijk musici voor onder meer het Concertgebouworkest opgeleid werden, is een belangrijk semi-openbaar gebouw, waarvan er in Nederland maar weinig zijn gebouwd.
Monument
Het pand aan de Bachstraat 3-7 is een Gemeentelijk Monument. De gehoorzaal, Bachzaal, is vanwege zijn kwaliteiten wel als volgt omschreven:
Uniek in Amsterdam, maar ook in nationaal opzicht bijzonder, omdat er weinig van dit type gebouw uit deze periode bekend zijn.
Amsterdamse School architectuur.
Architectonisch waardevol in compositie en vormgeving.
Ligging in overeenstemming met principe van Berlage dat openbare gebouwen een pleinruimte moeten domineren.
Unieke akoestiek en vormgeving van de gehoorzaal.
Eigenaren
De gehoorzaal was eigendom van het Conservatorium van Amsterdam, dat hier vroeger was gevestigd. De zaal werd vooral gebruikt voor voorspeelavonden en examens van leerlingen.
In 2008 werd de zaal verkocht vanwege de nieuwbouw van het Conservatorium van Amsterdam op het Oosterdokseiland. Het pand werd verbouwd tot kinderdagopvang.
Bachzaal
Bachzaal
Bouwwerk in Amsterdam-Zuid
|
De Bachzaal is een middelgrote concertzaal in Amsterdam-Zuid.
| 1
|
muziekpodium, concertzaal, muziekcentrum
|
7,365
|
Service
|
179697
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/British%20Airways
|
British Airways
|
British Airways, of afgekort BA, is de grootste luchtvaartmaatschappij in het Verenigd Koninkrijk en een van de grootste luchtvaartmaatschappijen van Europa met een groot aantal vluchten vanuit Europa naar Noord-Amerika. British Airways vliegt naar 188 bestemmingen over de hele wereld en maakt deel uit van de luchtvaartalliantie Oneworld. Samen met haar partners vliegt British Airways naar meer dan 600 bestemmingen over de gehele wereld. Het is een van de weinige luchtvaartmaatschappijen die naar alle continenten vliegt.
Geschiedenis
British Airways is in 1974 gevormd door de fusie met de staatsbedrijven British Overseas Airways Corporation en de British European Airways. Hierdoor kreeg het Verenigd Koninkrijk in feite haar nationale luchtvaartmaatschappij.
In 1976 begon BA, evenals Air France, met het voeren van vluchten met de supersonische Concorde. De Concorde had een kruissnelheid van meer dan twee keer de snelheid van het geluid. De Concorde vloog voor het laatst bij British Airways op 24 oktober 2003 tussen New York en Heathrow. In 1981 werd Sir John King aangesteld om een privatisering van het bedrijf voor te bereiden. Zes jaar later, in februari 1987 werd British Airways naar de London Stock Exchange gebracht. In juli van datzelfde jaar nam BA tevens de tweede luchtvaartmaatschappij van het land over, British Caledonian.
Tijdens de jaren 90 maakte BA goede tijden door, met de slogan The World's Favourite Airline. Later nam het ook een belang van 25% in Qantas en kocht het Brymon Airways aan. In 1993 verliet Sir John King het bedrijf en werd vervangen door Colin Marshall. In 1999 maakte BA een crisis door, toen 84% minder winst binnenkwam. CEO Robert Ayling werd overgeplaatst in maart 2000. Opvolger Rod Eddington besloot door te gaan met het bezuinigen op de werkvloer, wat mede het gevolg was van de aanslagen op 11 september 2001. Op 8 september 2004 maakte BA bekend dat het 18,5% van zijn aandelen in Qantas zou verkopen, maar dat de strategische alliantie wel voortgezet zou worden, vooral op de Kangaroo Route.
In september 2005 kreeg BA een nieuwe CEO, de voormalige baas van Aer Lingus, Willie Walsh. Aan het begin van 2008 lanceerde BA een nieuwe dochtermaatschappij OpenSkies, die vooral gericht is op trans-Atlantische zakenreizigers.
In april 2015 trad British Airways samen met Iberia en Iberia Express toe tot de European Low Fares Airline Association (ELFAA). Dit zou meer aansluiten bij de toekomstvisie van de IAG met betrekking tot het liberaliseren van de luchtvaart (in Europa) vanwege de komst van lowcost maatschappijen en de groei van maatschappijen uit de Golfstaten. Kort voor het toetreden tot de ELFAA, heeft BA samen met het Spaanse Iberia en Air Berlin het lidmaatschap van de Association of European Airlines (AEA) opgezegd.
Fusie met Iberia
Op 30 juli 2008 maakten BA en Iberia hun fusieplannen bekend. Het zou tot 12 november 2009 duren voordat een voorlopige overeenkomst werd getekend. In het nieuwe bedrijf krijgt BA 55% van de aandelen, momenteel heeft de Britse maatschappij al 13,5% van Iberia in bezit. De nieuwe onderneming wordt na Lufthansa en Air France-KLM de grootste luchtvaartonderneming van Europa.
Vlak voor de fusie telde British Airways nog ruim 40.000 werknemers en Iberia zo’n 20.000. BA beschikte over een vloot van 245 vliegtuigen en Iberia over 174 toestellen. Beide maatschappijen vullen elkaar goed aan. British Airways is sterk op de routes naar Noord-Amerika en Azië terwijl Iberia vooral op de routes naar Latijns-Amerika actief is.
Medio juli 2010 heeft de Europese Commissie de fusie goedgekeurd. Uit onderzoek van de EC is gebleken dat de samensmelting niet voor concurrentieproblemen zal zorgen. Beide bedrijven worden ondergebracht onder de naam International Airlines Group (IAG). IAG vervoert per jaar zo'n 58 miljoen passagiers naar 200 bestemmingen.
Vloot
In onderstaand overzicht wordt de vloot van British Airways weergegeven per maart 2022.
Hubs
De belangrijkste hubs en thuisbases van British Airways zijn Londen Heathrow en Londen Gatwick. Daarnaast opereert dochtermaatschappij BA CityFlyer vluchten vanaf haar hub London City Airport naar Europese bestemmingen.
Reisklassen
British Airways hanteert op de intercontinentale vluchten de klassen First, Club World, World Traveller Plus en World Traveller. Op de Europese vluchten is het aantal klassen beperkt tot Club Europe en Euro Traveller, terwijl een vliegtuig binnen het Verenigd Koninkrijk slechts beschikt over één klasse (BA Domestic).
Executive Club
Het frequent flyerprogramma van British Airways is de Executive Club. Het programma biedt frequente reizigers de mogelijkheid om zogenaamde "Avios" te verdienen die ingewisseld kunnen worden voor gratis vluchten (alleen belastingen), kortingen en upgrades naar hogere reisklassen. De hoeveelheid Avios die gespaard worden per vlucht is afhankelijk van de afgelegde afstand en van de reisklasse waarin gevlogen wordt. Naast Avios sparen deelnemers ook "Tier Points". Deze Tier Points stellen de deelnemers in staat om te groeien in rang binnen de Executive Club. Door te stijgen in rang kunnen aanvullende voordelen behaald worden als lounge-toegang, Avios-bonussen, voordeel op wachtlijsten en priority check-in. Britsh Airways hanteert de volgende rangen (Tiers) in de Executive Club:
Blue (geen eisen)
Bronze (minimaal 300 Tier Points en twee in aanmerking komende vluchten óf 25 in aanmerking komende vluchten)
Silver (minimaal 600 Tier Points en vier in aanmerking komende vluchten óf 50 in aanmerking komende vluchten)
Gold (minimaal 1500 Tier Points en vier in aanmerking komende vluchten).
Dochterondernemingen
BA CityFlyer is een dochteronderneming die alle vluchten binnen het Verenigd Koninkrijk en Europa uitvoert vanaf London City Airport.
British Airways Worldcargo, ook een dochteronderneming die vracht vervoert naar 200 bestemmingen in meer dan 80 landen.
OpenSkies verzorgt vluchten tussen New York en Parijs in omgebouwde Boeings 757 van BA met twee reisklassen: Biz bed (flat bed) en Biz seat. Een krap jaar heeft het ook een lijndienst tussen Amsterdam en New York onderhouden. In augustus 2009 is deze echter weer opgeheven. De geplande uitbreiding van bestemmingen is ook op de lange baan geschoven. Eerst wordt gewacht op economisch betere tijden voor de "all businessclass-maatschappij". British Airways wil(de) met OpenSkies gebruikmaken van de liberaliseringsovereenkomst ten aanzien van de luchtvaart tussen Europa en de Verenigde Staten.
Financiën
In het boekjaar dat eindigde per 31 maart 2005 maakte British Airways de overstap van de Engelse boekhoudregels, UK GAAP, naar internationale boekhoudregels (IFRS). Voor dat specifieke boekjaar zijn de resultaten volgens beide boekhoudregels weergegeven. In de jaren na 31 maart 2005 zijn de resultaten volgens de internationale regels opgesteld. In 2010 stapte het bedrijf over van een gebroken boekjaar naar een normaal boekjaar dat samenvalt met een kalenderjaar. In hetzelfde jaar werd de fusie met Iberia een feit en worden er geen cijfers per aandeel meer gepubliceerd.
Trivia
In juli 2019 kreeg BA een boete van £183 miljoen van de privacywaakhond Information Commissioner's Office (ICO). BA had te weinig gedaan aan de beveiliging waardoor hackers wekenlang toegang hadden tot persoonlijke gegevens van passagiers.
Externe link
Officiële website
Oneworld
Britse luchtvaartmaatschappij
Economie in Londen
|
Dochterondernemingen
BA CityFlyer is een dochteronderneming die alle vluchten binnen het Verenigd Koninkrijk en Europa uitvoert vanaf London City Airport.
British Airways Worldcargo, ook een dochteronderneming die vracht vervoert naar 200 bestemmingen in meer dan 80 landen.
OpenSkies verzorgt vluchten tussen New York en Parijs in omgebouwde Boeings 757 van BA met twee reisklassen: Biz bed (flat bed) en Biz seat. Een krap jaar heeft het ook een lijndienst tussen Amsterdam en New York onderhouden. In augustus 2009 is deze echter weer opgeheven. De geplande uitbreiding van bestemmingen is ook op de lange baan geschoven. Eerst wordt gewacht op economisch betere tijden voor de "all businessclass-maatschappij". British Airways wil(de) met OpenSkies gebruikmaken van de liberaliseringsovereenkomst ten aanzien van de luchtvaart tussen Europa en de Verenigde Staten.
| 1
|
dienst, service, dienstverlening
|
6,919
|
BeautySalon
|
216507
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Heist-Goor
|
Heist-Goor
|
Heist-Goor is een kerkdorp in de fusiegemeente en gelijknamige deelgemeente Heist-op-den-Berg, in het zuiden van de provincie Antwerpen in de Zuiderkempen. Het wordt uitsluitend zo genoemd door de (gemeentelijke) overheid. De plaatselijke bevolking en de officiële topografische kaart van het NGI noemen het kortweg 'Goor' ('t Goeër in het Goors dialect). Het bestaat uit twee gehuchten: 't Goor is het huidige dorpscentrum met de kerk, Achterheide is de historische dorpskern.
Toponymie
'Goor' verwijst naar drassig laagland, een moeras. Omstreeks 1750 strekte de 1000 ha grote Goorheide zich uit van het huidige Heist-Goor tot Bruggeneinde, waar het nog amper 2 ha groot natuurgebiedje 'de Goren' het laatste restant vormt van dit immense gebied. In de loop der tijd werd de Goorheide vrijwel volledig drooggelegd en ontgonnen. Toponiemen als 'Verdronken-Vors' ten zuidwesten van de dorpskern en 'Kwadeplas' ten oosten van het dorp, herinneren nog aan de oorspronkelijke geografie.
Geschiedenis
Het is aannemelijk dat het grondgebied van Heist-Goor reeds vanaf de prehistorie regelmatig bezocht werd door mensen, maar bij gebrek aan archeologisch onderzoek ontbreken daarvoor nog harde wetenschappelijke bewijzen. Het is wel mogelijk dat er te Kwadenplas door de lokale bevolking ooit een urnenveld van de urnenveldencultuur (1100-600 v.Chr.) is aangetroffen. De huidige Vissersstraat en Vijverstraat heetten voorheen immers Hellestraat en Dodestraat. Dergelijke benamingen gaf men vroeger vaak aan plaatsen waar een urnenveld was aangetroffen.
Bij de eenmaking van de Spaanse Nederlanden omstreeks 1550 was de heerlijkheid Mechelen, waartoe ook de exclave Heist behoorde, de kleinste van de Zeventien Provinciën. De heerlijkheid Heist telde toen zeven 'heerdgangen' of dorpen, waaronder Achterheide. De huidige dorpskern van Heist-Goor bestond nog niet. Op de Kabinetskaart der Oostenrijkse Nederlanden uit 1771-1778 wordt behalve het dorp Achterheide slechts het toponiem Kalfkendoodt vermeldt, met een bewoningskern rond het kruispunt van de huidige Hollandstraat en Heist-Goorstraat, evenals de Gommerijnstraat, de verbindingsweg naar Tremelo. Achterheide en Kalfkendoodt lagen aan de Grote Mechelsebaan, de huidige Mechelbaan en Hollandstraat, een belangrijke handelsweg die Mechelen verbond met Holland. Herbergen boden overnachtingsmogelijkheden aan de handelsreizigers, vaak veehandelaars op weg naar de veemarkt in Mechelen. In de 18de/19de eeuw waren in de regio ook verschillende steenbakkerijen gevestigd. De voormalige kleiwinningsputten (plaatselijk steenputten genoemd) worden thans gebruikt als visvijvers. Zowel te Achterheide als te Kalfkendoodt/Calfken-Doodt werd in 1796 een korenwindmolen gebouwd om graan te malen.
In 1873 werd Heist-Goor op initiatief van Jacob-Ferdinand Mellaerts een zelfstandige parochie. Voorheen gingen de bewoners telkens via de Misweg naar de kerk van Heist-Centrum. Pas met de bouw van de Sint-Alfonsiuskerk verschoof het dorpscentrum van Achterheide naar 't Goor. Het groeide uit tot een typisch straatgehucht met enkele winkels. Pastoor Mellaerts richtte hier in 1887 een boerengilde op, de voorloper van de latere Belgische Boerenbond. Tot halverwege de 20ste eeuw bleef de landbouw de belangrijkste economische activiteit. In 1891 werd de steenweg voltooid die Heist-Goor met Heist-Centrum verbindt. Aan het kruispunt met de Liersesteenweg werd hier in 1925 stoommelkerij Sint-Jozef opgericht, die in de jaren '80 failliet ging en in 2008 werd afgebroken.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, op 12 mei 1940, werden in Heist-Goor 4000 Belgische soldaten gehuisvest die instonden voor de verdediging van de Grote Nete, waarvan ze alle bruggen hadden opgeblazen om de Duitse opmars te stoppen. Duitse bommenwerpers vlogen over en bombardeerden o.a. Heidelo ten noordoosten van Heist-Goor. Dezelfde dag nog trokken de Belgische soldaten zich terug achter de IJzeren Muur. De volgende dagen probeerden ook veel Gorenaars achter de IJzeren Muur te vluchten, maar op 14 mei sloten de laatste toegangspoorten. Op 15 mei verscheen de Duitse voorhoede op 't Goor. Heel de streek werd toen zwaar gebombardeerd door de Belgische artillerie. Van 17 tot 20 mei overnachtten 50 Duitse soldaten in de school. Op 27 mei heropende de lagere school en waren de meeste Gorenaars terug naar huis gekeerd, hoewel zowat een vijfde van de bevolking nog op de vlucht was. Tijdens de Duitse aftocht in 1944 hielden op 3 september 70 Duitse soldaten halt in Heist-Goor. Op 4 september passeerden de hele dag terugtrekkende Duitse soldaten die her en der karren, paarden en fietsen opeisten. 's Nachts werden de laatste vijf soldaten gevangen genomen door het verzet. Op 5 september wapperde opnieuw de Belgische vlag op de kerktoren en reden enkele Engelse tanks over de Liersesteenweg richting Aarschot. Vanaf oktober vlogen er regelmatig Duitse 'vliegende bommen' over Heist-Goor richting Antwerpen. In de streek werd her en der luchtafweergeschut opgesteld. Tot 1 februari 1945 ontploften daardoor 6 'vliegende bommen' in Heist-Goor (Trommelstraat, Pluishoek, Grote Braamstraat, Mechelbaan, Achterheide en Goorlei), waarbij verscheidene dodelijke slachtoffers vielen, heel wat gewonden en ook veel materiële schade.
In 1974 ontstond ten noorden van Achterheide als het ware een derde bewoningskern met de bouw van de Rashoevewijk.
Geografie
Topografie
Ten westen van het dorpscentrum van Heist-Goor ligt de oudste bewoningskern Achterheide en ten noordoosten daarvan de Rashoevewijk. Aansluitend bij het noordoosten van het centrum van Heist-Goor was de locatie van het historische gehucht Kalfkendoodt. Onmiddellijk ten zuidoosten van het centrum bevindt zich het toponiem Pluishoek en wat verder in dezelfde richting, in de omgeving van de Liersesteenweg, de Kwadenplas met de Visvijvers (kleiputten van voormalige steenbakkerijen). Ten zuiden van het dorp bevindt zich het toponiem Verdronken-Vors. Ten zuiden van Achterheide en ten zuidwesten van 't Goor, richting Schriek bevindt zich het toponiem Hoeksken. Ten westen en ten noordwesten van Achterheide liggen eveneens kleiputten en het toponiem Munksbossen. Kwadenplas, Verdronken-Vors en de Munksbossen zijn drassige gebieden met weilanden.
Hydrografie
Heist-Goor ligt in het stroomgebied van de Schelde, maar op de waterscheiding van de Nete en de Dijle. De Rashoevebeek, de Kwadeplasloop en de Raambeek stromen naar de Grote Nete. De Kerkloop of Kleinbeek, de Scheiloop, de Weutjensloop/Wuitjesloop, de Schransloop, de Gemeen/Gemein Goorloop en de Minksebeek/Minsebeek behoren tot het deelstroomgebied van de Dijle. De Rashoevewijk, de Kwadeplas en de Pluishoek liggen dus in het Netebekken, de rest van Heist-Goor, waaronder de woonkernen 't Goor en Achterheide, liggen in het Dijlebekken.
Menselijke geografie
Heist-Goor ligt in deelgemeente Heist-op-den-Berg. Het is geen klassiek kerkdorp ontstaan rond een kerk. Op de Ferrariskaart uit 1771-1778 valt op dat het gebied gekenmerkt werd door verspreide landelijke bewoning. De historische bewoningskern Achterheide bevindt zich ongeveer 2 km ten oosten van het huidige dorpscentrum. Het is nog steeds een landelijk gebied met afwisselend oude hoeves en velden en weiden. Buiten een kleuterschool zijn er nauwelijks andere voorzieningen of handelszaken, daarvoor zijn de bewoners aangewezen op het dorpscentrum.
Het centrum van Heist-Goor ontwikkelde zich rond de kerk. Het is de enige straat met gesloten bebouwing. Huizen wisselen er af met typische dorpswinkels en voorzieningen als bakkers, een beenhouwer, een bloemenwinkel, een kledingswinkel, een kapper, een schoonheidssalon, een bank, een reisbureau, cafés en een frituur, grotere handelszaken zoals een supermarkt, een interieurzaak en een zwembad. Verder zijn er twee basisscholen en een parochiezaal. Ten gevolge van schaalvergroting is er qua voorzieningen sinds de jaren 1980 een achteruitgang merkbaar. Toen was er nog een cinema en waren er verschillende dancings. Sinds de jaren 1990 sloten verschillende banken, bakkers en andere handelszaken hun deuren en verdwenen ook de lokale afdelingen van de openbare bibliotheek en muziekschool.
Buiten de twee kernen Achterheide en Goor, vormt de rest van het grondgebied evenmin een aaneengesloten open ruimte. Langs de hoofdwegen is er lintbebouwing. Daarachter is de groene open ruimte wel grotendeels bewaard gebleven. Verder zijn er nog heel wat smalle landelijke wegen met meer verspreide bebouwing tussen landbouwgronden. De meeste woningen in Heist-Goor beschikken dan ook over een tuin die aan de achterzijde aan landbouwgebied grenst. De open ruimte bestaat wel quasi-volledig uit private landbouwgronden. Er zijn geen openbare natuurgebieden. Het enige openbaar park(je) is de voormalige pastorietuin in de Pastoor Mellaertsstraat.
Atypisch voor Heist-Goor is de Rashoevewijk, die in 1974 ten noorden van Achterheide werd opgetrokken. Het geometrisch stratenpatroon en de identieke huizen verraden een planmatig aangelegde woonwijk. Op enkele kleine winkeltjes na, zijn de bewoners volledig aangewezen op het centrum van Heist-Goor.
De gewestweg Lier-Aarschot en de spoorlijn Antwerpen-Aarschot doorsnijden Heist-op-den-Berg via een NW-ZO-as en creëren samen met het Heistse Industriepark tussen beide verkeersassen in zowel een fysieke als een psychologische barrière tussen Heist-Goor en het amper 4 km ten noorden daarvan gelegen Heist-Centrum.
Demografie
Heist-Goor, een dorp binnen deelgemeente Heist-op-den-Berg, telt meer inwoners (4580) dan de volwaardige Heistste deelgemeenten en dus voormalige autonome gemeenten Hallaar en Wiekevorst. In 1854 had Heist-Goor 304 huizen en 1410 inwoners. Bij de oprichting van de zelfstandige parochie Sint-Alfons in 1873, telde de parochie 339 huizen en 1680 inwoners. Honderd jaar later, in 1973, waren er 870 huizen en 2900 inwoners. In 1983 was dit reeds aangegroeid tot 1050 huizen en 3100 inwoners.
Bezienswaardigheden
Burgerlijk erfgoed
'Zaal Ter Molen' is de parochiezaal van Heist-Goor en bevindt zich in de Pastoor Mellaertsstraat. Deze zaal is de voormalige bioscoopzaal van 'Cinema Nova' uit 1931. Van 1796 tot 1882 stond hier de Molen van Calfken-Doodt, vandaar de benaming van de parochiezaal.
Het 'Gildehuis' op de hoek van de Pastoor Mellaertsstraat en de Mechelaars is het gebouw van de voormalige coöperatieve Sint-Bernardusmelkerij. Die werd in 1897 opgericht door de parochiale boerengilde, de voorloper van de latere Belgische Boerenbond. Het is een bakstenen diephuis met puntgevel. In de tweede helft van de 20ste eeuw deed het dienst als parochiezaal.
De 'Meisjesschool' met bijbehorende onderwijzerswoning in de Pastoor Mellaertsstraat tegenover de kerk werd opgericht in 1879. Later werd in het gebouw Vrije Basisschool 't Goor gevestigd.
'In de Kroon' is een voormalige brouwerij aan de Hollandstraat. Het is het geboortehuis van Frans Coeckelbergs.
Hoeve 'Oude Waran' in de Minksbossenstraat werd gebouwd in 1771.
De 'Schaliehoeve' in de Schaliehoevestraat is een 18de-eeuwse hoeve die vroeger omgracht was.
In de 'Mollehoef', een hoeve in de Mollehoefweg, bevindt zich een oude bakoven.
Religieus erfgoed
De Sint-Alfonsius de Liguorikerk staat in de Pastoor Mellaertsstraat. Pastoor Jacob-Ferdinand Mellaerts was in 1873 oprichter en eerste pastoor van de parochie genoemd naar Alfonsus van Liguori en bouwheer van de kerk (1877-1879). Het is een neogotische kruisbasiliek gebouwd in baksteen afkomstig van de steenbakkerijen op de Kwadeplas. De kerk heeft twee klokken: de lichtere Sint-Alfonsklok weegt 850 kg en de zwaardere Sint-Franciscusklok weegt 1600 kg. De huidige klokken dateren uit 1948. De oorspronkelijke klokken werden op 3 september 1943 en 21 januari 1944 op bevel van de Duitse bezetter weggehaald en naar de Antwerpse haven getransporteerd.
De 'pastorie Sint-Alfonsius de Liguori' bevindt zich naast de kerk. Het is een vrijstaand bakstenen dubbelhuis met een ommuurde voortuin dat gelijktijdig met de kerk werd gebouwd. De voormalige pastorietuin met vijver is thans een openbaar wandelpark.
De kapel 'Onze-Lieve-Vrouw van Hal' staat op de hoek van de Hollandstraat en Masheikedreef. De bakstenen kapel werd in 1894 opgericht. Deze kapel is gewijd aan de zwarte Onze-Lieve-Vrouw van Halle en heette vroeger, naar de bouwer, de Croonenskapel.
De kapel 'Ik ben de Onbevlekte' bevindt zich in de Lammeneelstraat, nabij de hoek met de Pastoor Mellaertsstraat. De bakstenen kapel werd rond 1900 gebouwd. Ze is gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes.
Een andere kapel bevindt zich in de Grote Braamstraat aan het kruispunt met de Pluishoekstraat. Ook dit is een bakstenen kapel uit het begin van de 20ste eeuw. Ze is toegewijd aan de heilige Dymphna door iemand die een genezing had bekomen.
Straten
De Pastoor Mellaertsstraat is de hoofdstraat van Heist-Goor. Het dorp ontwikkelde zich vanaf 1873, toen het een zelfstandige parochie werd, als een typisch straatgehucht rond de kerk. De kerk, de pastorie, de oude meisjesschool, het Gildehuis, parochiezaal Ter Molen en de voormalige molen van Calfken-Doodt zijn hogerop reeds besproken.
De Hollandstraat was de hoofdstraat voor het ontstaan van de dorpskern Goor. Zowel de oudste bewoningskern Achterheide als het gehucht Kalfkendoodt (in de omgeving van het kruispunt van de Hollandstraat en de Heist-Goorstraat) liggen langs deze weg, wat onder meer te zien is op de Ferrariskaarten uit 1771-1778. De huidige Hollandstraat maakte toen deel uit van de Grote Mechelsebaan, die in de 18de eeuw samen met de Oude Liersebaan de belangrijkste verkeersweg van Heist-op-den-Berg was. In oostelijke richting loopt deze baan verder naar Booischot via de huidige Mechelbaan, in westelijke richting via de huidige Schrieksesteenweg ten zuiden van Putte verder naar Mechelen. Deze baan was een oude Kempense veeweg die Mechelen met Holland verbond, wat meteen ook de benaming Hollandstraat verklaart. Langs deze weg lagen verschillende afspanningen, herbergen waar veekoopmannen onderweg naar de veemarkt in Mechelen konden overnachten met hun vee. Zo was er de thans verdwenen afspanning 'In Holland', die eind 19de eeuw uitgebaat werd door de grootvader van Jozef Weyns. Andere afspanningen heetten 'In Amsterdam' en 'In 's Gravenhage'. Bij 'In 's Gravenhage' stond van 1796 tot 1823 de korenwindmolen van Achterheide, die daarom de molen van 's Gravenhage werd genoemd.
De Heist-Goorstraat, meer bepaald het stuk tussen de Hollandstraat en de Mechelbaan, is de locatie van de voormalige afspanning en herberg Kalfkendoodt, waarnaar omstreeks 1700-1750 de toenmalige woonkern in die omgeving genoemd werd. Er is een legende verbonden aan deze bijzondere naam. Het verhaal gaat dat een klant wat te veel geflirt had met het meisje achter de tapkast en dat diens verloofde daarom 's nachts een doodgeboren kalf in de armen van zijn dronken slapende rivaal had gelegd. Daarna werd de herberg en uiteindelijk de hele buurt Kalfkendoodt genoemd. Ook de reeds vermelde Sint-Jozefmelkerij bevond zich in de Heist-Goorstraat, maar is in 2008 gesloopt.
De Lange Molenstraat is genoemd naar de Goormolen. Dit is de molen van Calfken-Doodt die tot 1882 in de Pastoor Mellaertsstraat stond, maar na de bouw van de kerk noodgedwongen verplaatst moest worden omdat de kerk de wind wegnam. In 1942 werd deze korenwindmolen gesloopt.
Cultuur
Dialect
De spreektaal in Heist-Goor is het Goors, een Zuiderkempens, Kempens, Brabants, Nederlands dialect, en net als het (Standaard)nederlands een West-Germaanse taal.
In principe had vroeger zowat elk dorp zijn eigen dialect, maar de verschillen tussen dicht bij elkaar gelegen dorpen waren over het algemeen niet zo groot. Binnen Heist waren de verschillen tussen de dorpen onderling dus ook eerder beperkt. In de huidige spreektaal zijn die verschillen zelfs bijna helemaal verdwenen, zodat we thans van een algemeen Heists dialect kunnen spreken.
Een opvallend kenmerk van het Goorse dialect is de systematische ontronding. Dit is nog steeds te horen bij de vooroorlogse generatie, maar verdwenen bij de latere generaties. Deze ontronding komt ook voor in het Schrieks, Booischots en ook het Hulshouts, maar niet in het noorden van Heist, wel ten zuiden daarvan tot in Leuven.
ie i.p.v. uu (oe), bv. oude uitspraak grien - huidige uitspraak gruun - standaardtaal groen
ie i.p.v. uu (uu), bv. oude uitspraak zier - huidige uitspraak en standaardtaal zuur
i i.p.v. u (oe), bv. oude uitspraak zikt - huidige uitspraak zukt - standaardtaal zoekt
i i.p.v. u (u), bv. oude uitspraak mig - huidige uitspraak en standaardtaal mug
ee i.p.v. eu (eu), bv. oude uitspraak dee - huidige uitspraak en standaardtaal deur
ee i.p.v. eu (oo), bv. oude uitspraak meele - huidige uitspraak meule - standaardtaal molen
è i.p.v. ö (o), bv. oude uitspraak vès - huidige uitspraak vös - standaardtaal (kik)vors
è i.p.v. ö (ui), bv. oude uitspraak lèstere - huidige uitspraak löstere - standaardtaal luisteren
è i.p.v. ö (eu), bv. oude uitspraak dèrreke - huidige uitspraak dörreke - standaardtaal deurtje
Erg typisch voor de Heistse dialecten is ook in bepaalde gevallen de breking of diftongering van lange klanken tot tweeklanken die met een 'j' beginnen.
jei i.p.v. aa, bv. oude en huidige uitspraak pjeid - standaardtaal paard
jè i.p.v. aa, bv. oude en huidige uitspraak pjèkke - standaardtaal paardje
jè i.p.v. ee, bv. oude uitspraak stjènke - huidige uitspraak stiëneke/stiëntje - standaardtaal steentje
jo i.p.v. ee, bv. oude uitspraak mjoster - huidige uitspraak miëster - standaardtaal meester
jo i.p.v. oo, bv. oude uitspraak joppeke - huidige uitspraak höppeke/hoeëpeke - standaardtaal hoopje
Een bekende dialectzin is:
Ziet die jolleke bjost mojjenoks bèrrevits in z'n klone dee de bèmme schèsse!
In de standaardtaal: Zie die lelijkaard naakt blootsvoets in z'n klompen door de beemden lopen!
Theater
Theatergezelschap 'De Goorse Molenwiek' voert sinds 1992 jaarlijks een toneelstuk op in parochiezaal Ter Molen. De opbrengst is telkens ten voordele van het onderhoud van de parochiezaal.
Muziek
Koninklijke Fanfare 'De Goorse Bloesem' werd opgericht in 1931 naar aanleiding van de bouw van 'Cinema Nova' en is dus een relatief jonge Fanfare.
Uitgaansleven
Café 't Wit Paard ('t Pjeid genoemd door de stamgasten) is een van de beruchtste plaatsen op 't Goor, gelegen in de Pastoor Mellaertsstraat. In 1938 werd een toenmalige paardenstal omgetoverd tot een café. Het laatste paard in de stal was een wit paard, vandaar de naam. Al vroeg bouwde het de reputatie op van een alternatievere plaats dan een doordeweeks dorpscafé. In de jaren '80, '90 en '00 was het bovendien ook het clubhuis van een motorclub en dus een ontmoetingsplaats voor bikers. De bikerinvloed is stilaan verdwenen, maar hardrock en live bands vormen nog steeds de rode draad in een ondertussen door een breder, maar nog steeds alternatief publiek bezochte kroeg.
Café NOVA is een typisch dorpscafé in de Pastoor-Mellaertsstraat, schuin tegenover de kerk gelegen en vlak voor parochiezaal Ter Molen. Deze laatste is de voormalige bioscoopzaal van Cinema Nova. De naam 'Cinema NOVA' prijkt daarom nog steeds tegen de zijgevel van het café.
Evenementen
'Goor markt' is een jaarmarkt die plaatsvindt op de 3de zondag voor Pasen. In de voormiddag is het markt in de Pastoor Mellaertsstraat. In de namiddag is er voor de kinderen een kermis. De kermiskramen staan opgesteld op en rond het plein naast de kerk in de Pastoor Mellaertsstraat.
'Goor kermis' vindt jaarlijks plaats op de tweede zondag van oktober, gevolgd door de 'nakermis' op de derde zondag van oktober. De kermiskramen staan opgesteld op en rond het plein naast de kerk.
De Vorsfeesten waren van 2009 tot 2018 een jaarlijks festival in het eerste weekend van augustus. Op een privéterrein in de Trommelstraat te Verdronken-Vors vond dan een kubbtoernooi plaats, gevolgd door een rockfestival.
Onderwijs
Basisonderwijs
Heist-Goor telt twee basisscholen voor kleuter- en lager onderwijs:
'Vrije Basisschool 't Goor & 't Goortje' behoort tot het Katholiek Onderwijs Vlaanderen. In de Pastoor Mellaertsstraat bevindt zich 't Goor (kleuterschool en basisschool), in de 's Gravenhagenstraat in het Goorse gehucht Achterheide bevindt zich 't Goortje (kleuterschool).
'Leefschool Pluishoek' in de Pluishoekstraat behoort tot het GO! onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap.
De dichtstbijzijnde middelbare scholen zijn het Heilig-Hartcollege te Heist-Station en het GO! Atheneum Heist en het Sint-Lambertusinstituut in Heist-Centrum.
Sport
Openbaar zwembad Ter Bos bevindt zich in de Bosweg. Het beschikt over een instructiezwembad van 12,5 m lengte en een ondiep kinderbad.
FC Heist-Goor is een amateurvoetbalclub gevestigd in de Schaliehoevestraat. De club is in 2008 ontstaan uit de fusie van de Goorse clubs Heist 04 en SV Goor.
Bekende Gorenaars
Afkomstig van Heist-Goor
Frans Coeckelbergs (1859-1918), schrijver van verhalen die zich afspelen in de 19de eeuwse Zuiderkempen
Jozef Weyns (1913-1974), heemkundige en oprichter (1953) en eerste conservator van openluchtmuseum Bokrijk
René Patteet (1934-2020), schrijver van boeken over de geschiedenis en het dialect van Heist
Ann Vervoort (1977-2010), frontvrouw en danseres van dance-act Milk Inc. (1997-2000)
Inwoners van Heist-Goor
Jacob-Ferdinand Mellaerts (1845-1925), oprichter (1873) en eerste pastoor van de parochie Heist-Goor en oprichter (1890) van de Belgische Boerenbond
Nabijgelegen kernen
Booischot, Zonderschot, Heist-op-den-Berg, Schriek, Pijpelheide
Plaats in Antwerpen (provincie)
Heist-op-den-Berg
|
Het centrum van Heist-Goor ontwikkelde zich rond de kerk. Het is de enige straat met gesloten bebouwing. Huizen wisselen er af met typische dorpswinkels en voorzieningen als bakkers, een beenhouwer, een bloemenwinkel, een kledingswinkel, een kapper, een schoonheidssalon, een bank, een reisbureau, cafés en een frituur, grotere handelszaken zoals een supermarkt, een interieurzaak en een zwembad. Verder zijn er twee basisscholen en een parochiezaal. Ten gevolge van schaalvergroting is er qua voorzieningen sinds de jaren 1980 een achteruitgang merkbaar. Toen was er nog een cinema en waren er verschillende dancings. Sinds de jaren 1990 sloten verschillende banken, bakkers en andere handelszaken hun deuren en verdwenen ook de lokale afdelingen van de openbare bibliotheek en muziekschool.
| 1
|
schoonheidssalon, beautysalon, schoonheidsspecialist
|
857
|
ItemListOrderType
|
1372406
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kodi%20%28software%29
|
Kodi (software)
|
Kodi is een opensource-media center, compatibel met verschillende besturingssystemen. Het werd oorspronkelijk geschreven voor Xbox, maar later kwamen daar versies bij voor Windows, Mac en Linux. Sinds versie 9.04 ondersteunt Kodi het Xbox-platform niet meer. Er is echter nog wel een team dat Kodi voor de originele Xbox bijwerkt onder de naam "XBMC4XBOX".
Kodi heette tot en met versie 13 'XBMC'. Dat was de opvolger van de voorheen populaire Xbox Media Player. Er is een live-cd en een live USB-versie beschikbaar zodat men Kodi kan proberen zonder het daadwerkelijk te installeren.
Details
Kodi ondersteunt een waaier aan multimediaformaten en beschikt over functies zoals een afspeellijst, audiovisualisaties, diashows en weersverwachting. Daarnaast zijn er ook diverse uitbreidingen die beschikbaar worden gemaakt door derden. Als mediacenter kan Kodi de meeste audio- en videobestandsformaten afspelen, alsmede afbeeldingen weergeven van om het even welke bron, zoals cd's, dvd's, USB-geheugendrives, het internet, en via het LAN.
Software die voor de Xbox geschreven wordt is niet illegaal. Iedereen mag een programma bedenken dat eventueel op de Xbox uitgevoerd zou kunnen worden. Microsoft legt de drempel om te beginnen aan Xbox-softwareontwikkeling hierdoor erg laag. Microsoft verlangt echter geld zodra iemand software voor de Xbox op de markt gaat brengen. Ze doen dit door de compilers voor Xbox aan een dure en vrij beperkende licentie te binden. Een compiler maakt van de geschreven software een op de Xbox uit te voeren bestand. Zulks leidt tot de eigenaardige situatie dat het schrijven van Kodi door de ontwikkelaars niet illegaal is, maar zij geen uitvoerbare versie mogen verstrekken. De enige manier om aan Kodi voor de Xbox te komen, is voor de meeste mensen dus via illegale kanalen.
Door de veroudering van de hardware van de Xbox en door het verlangen om het project uit te breiden, is een port voor de PC gemaakt. Door de rekenkracht van moderne hardware van pc's is de Kodi nu in staat om (U)HD-content te decoderen tot 2160p (4K). Hiermee wordt de beperking van de originele Xbox-versie van de Kodi vermeden. De nieuwe versie van Kodi is dan ook in staat (U)HD in het formaat Matroska (MKV) af te spelen, waarbij Kodi gebruikmaakt van DXVA (DirectX voor Video van Microsoft), hierdoor wordt bij het afspelen tijdens het decoderen de GPU gebruikt van een nVidia- of Ati-videokaart waardoor het afspelen veel vloeiender zal verlopen. Het hinderlijke stotteren als een ondertitel wordt gebruikt behoort daardoor tot het verleden. De videokaartjes die DXVA ondersteunen zijn betaalbaar geworden zodat een wat oudere PC misschien ook gebruikt kan worden. Kodi draait bijvoorbeeld goed op een Athlon 3200+ met nVidia- of Ati-kaart. Vanaf versie 10 kan Kodi beschouwd worden als volwaardig alternatief voor MCE (Media Center) van Microsoft.
De ports voor de besturingssystemen Mac OS X en Microsoft Windows zijn gemaakt door enkele vrijwilligers uit de gemeenschap rondom Kodi. Kodi als geheel wordt gedistribueerd onder de GPL. Tegenwoordig wordt het project ook financieel ondersteund door commerciële bedrijven.
Beschrijving
Functies
Weer
De functie Weer geeft weersvoorspellingen voor meerdere dagen. De functie is standaard niet ingeschakeld. De functie is ingeschakeld in SYSTEEM > Weer> Dienst voor weerinformatie. Verschillende informatiebronnen zijn beschikbaar. Bronnen geven voorspellingen voor alle regio's van de wereld, zoals Yahoo! Weather.
Afbeeldingen
De functie Afbeeldingen geeft de afbeeldingen weer. Afbeeldingen (foto's, enz.) Bevinden zich in een of meer mappen op de computer. De gebruiker voegt een bron van afbeeldingen toe voor nieuwe afbeeldingen. Extensies (add-ons) geven de afbeeldingen op internet weer (OneDrive, Flickr, Google Afbeeldingen, etc.).
Radio
De functie Radio zendt live radiozenders uit. De radiokanalen gaan via TNT, ADSL, kabel of internet. De bron is afhankelijk van de gekozen extensie (add-on).
Radiofunctionaliteit is standaard niet ingeschakeld. Het is ingeschakeld met tv-extensies zoals PVR Demo Client. Meestal zijn radio-uitbreidingen beschikbaar in Muziek add-ons.
TV
De functie TV zendt live tv-kanalen uit. De tv-kanalen lopen via TNT, ADSL, kabel of internet. De bron is afhankelijk van de gekozen extensie (add-on).
De functie TV is standaard niet ingeschakeld. Het wordt in twee stappen geactiveerd (met extensies):
De extensie is geactiveerd in SYSTEEM (SYSTEEM > Add-ons > Mijn add-ons > PVR-cliënten > klik op de extensie en klik vervolgens op Inschakelen, herstart Kodi). Kodi maakt meerdere gelijktijdige tv-uitbreidingen mogelijk,
De tv-functie is ingeschakeld in SYSTEEM (SYSTEEM > TV > Algemeen > schakel Geactiveerd in). De tv-functie verschijnt in het hoofdmenu.
De tv-extensies die beschikbaar zijn, zijn:
PVR Demo Client (bron: internetstreaming)
PVR HDHomeRun-client (bron: TNT-antenne of -kabel)
PVR IPTV Simple Client (bron: streaming op internet)
Bijzonderheden van bepaalde extensies:
PVR Demo Client: extensie voor demonstratie van tv-functionaliteit. De video-uitzending is hetzelfde op elke tv-zender (de bron komt van dezelfde webpagina)
PVR HDHomeRun Client: uitbreiding voor HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand. HDHomeRun Connect verzendt een DTT-antennesignaal via een thuis Ethernet-netwerk en de HDHomeRun Expand verzendt het signaal van een coaxkabel via een thuisnetwerk. PVR HDHomeRun Client Extension Geeft HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand Signal in Kodi weer
PVR IPTV Simple Client: uitbreiding om tv-kanalen op internet af te spelen. De extensie leest de URL's van de tv-kanalen die zijn opgeslagen in een M3U-bestand. Het M3U-bestand is een tekstbestand met de naam en URL-link van de tv-kanalen. Het tekstbestand wordt opgeslagen in M3U-indeling (Bestand > Opslaan als > Bestandsnaam.m3u). In het M3U-bestand is de URL van het tv-kanaal een extensie .m3u8. Een voorbeeld van M3U bestandsinhoud is:
# EXTM3U
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 1
http://live.channel1.com/exampleforwikipedia/playlist.m3u8
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 2
http://channel2live.exampleforwikipedia.com/master.m3u8?b=500,300,700,900,1200
#EXTINF: -1, titel van tv-kanaal 3
http://www.channel3.de/live/exampleforwikipedia/master.m3u8
Om het M3U-bestand te lezen, selecteert de gebruiker de locatie van het M3U-bestand (SYSTEEM > Add-ons > Mijn add-ons > PVR-cliënten > PVR IPTV Simple Client > Configureren > M3U afspeellijstlocatie).
Video's
De functie Video's speelt video's af zoals films, cartoons, documentaires, homevideo's en meer. Kodi speelt de video's op verschillende manieren af:
De video's opgeslagen in een of meer mappen door de optie Bestanden: de gebruiker voegt een bron van video's toe, dat wil zeggen de map met de video's. Vervolgens opent de gebruiker de video's in de map. De gebruiker voegt alle gewenste bronnen toe,
Afspeellijsten, groepen video's, volgens de optie Afspeellijsten: de gebruiker maakt afspeellijsten met video's die al zijn toegevoegd met de optie Bestanden. Aanvankelijk maakt de gebruiker een lijst met video's op type of trefwoorden (trefwoorden in de titel of samenvatting). De gebruiker maakt alle gewenste afspeellijsten,
Met specifieke methoden via de optie Video add-ons: Extensies zijn applicaties die door derden zijn ontwikkeld. Toepassingen lezen video's op een specifieke manier: video's op internet, zelfs in streaming, video's door TNT, enz.
Muziek
De functie Muziek speelt audiobestanden af: muzieknummers, enz. Kodi leest audiobestanden op verschillende manieren:
Audiobestanden opgeslagen in een of meer mappen door de optie Bestanden: de gebruiker voegt een muziekbron toe, dat wil zeggen, de map met de audiobestanden. Vervolgens opent de gebruiker de audiobestanden in de map. De gebruiker voegt alle gewenste bronnen toe,
Afspeellijsten, groepen audiobestanden, volgens de optie Afspeellijsten: de gebruiker maakt afspeellijsten met audiobestanden die al zijn toegevoegd met de optie Bestanden. Aanvankelijk maakt de gebruiker een lijst met audiobestanden op type of trefwoorden (trefwoorden in de titel of samenvatting). De gebruiker maakt alle gewenste afspeellijsten,
Met specifieke methoden via de optie Muziek add-ons: extensies zijn applicaties die door derden zijn ontwikkeld. Toepassingen lezen audiobestanden op een specifieke manier: internetpodcasts, zelfs in streaming, internetradio, enz.
Programma's
De functie Programma's biedt een verscheidenheid aan opties. Deze opties zijn:
Kunstwerken en fan-art downloaden met betrekking tot tv-programma's, films, enz.
Tv-programmagidsen
Back-upbeheer van aangepaste Kodi-configuraties
Foto's en video's bekijken die beschikbaar zijn op Facebook, Dropbox, enzovoort
Toegang tot een e-mailbox zoals Gmail, Yahoo, AOL, iCloud en anderen
De configuratie van afstandsbedieningen voor gebruik met Kodi
enz.
Er is bij verstek geen add-on Programma's geïnstalleerd. De gebruiker installeert ze zelf.
Systeem
De functie Systeem biedt algemene Kodi-instellingen en instellingen voor de verschillende functies van Kodi. Sommige parameters zijn alleen toegankelijk voor bepaalde parameterniveaus. Deze niveaus zijn Basis, Standaard, Geavanceerd en Expert. Het instellingsniveau wordt linksonder in elk venster van de algemene instellingen gewijzigd. Verborgen parameters verschijnen als niveaus veranderen.
Ondersteunde formaten
Kodi is gebaseerd op FFmpeg voor codec-ondersteuning.
Fysieke media: CD, DVD, Video-CD (inclusief DVD-Video, VCD / SVCD en Audio-CD / CDDA)
Extensies formaten: AVI, MPEG, WMV, ASF, FLV, MKV, MOV, MP4, M4A, AAC, NUT, Ogg, OGM, RealMedia RAM / RM / RV / RA / RMVB, 3gp, VIVO, PVA, NUV, NSV, NSA, FLI, FLC en DVR-MS (bèta-ondersteuning)
Afspeellijstindeling: M3U
Videoformaat: MPEG-1, MPEG-2, H.263, MPEG-4 SP en ASP, MPEG-4 AVC (H.264), HuffYUV, Indeo, MJPEG, RealVideo, QuickTime, Sorenson, WMV, Cinepak
Audioformaten: AIFF, WAV / WAVE, MP2, MP3, AAC, AACplus, AC3, DTS, ALAC, AMR, FLAC, Monkey's Audio (APE), RealAudio, SHN, WavPack, MPC / Musepack / Mpeg +, Speex, Vorbis en WMA .
Formaten foto / afbeelding: BMP, JPEG, GIF, PNG, TIFF, MNG, ICO, PCX en Targa / TGA
Ondertitelformaten: AQTitle, ASS / SSA, CC, JACOsub, MicroDVD, MPsub, OGM, PJS, RT, SMI, SRT, SUB, VOBsub, VPlayer
Europees verbod illegale add-ons en media-spelers
Het is mogelijk om in Kodi add-ons van derden te installeren die films streamen van illegale streamingsites. Diverse sites verkochten mediaplayers met daarop een pre-install van Kodi met daarop tevens illegale add-ons. De verkoop van mediaspelers met illegale add-ons is door de Europese rechter óók illegaal verklaard, alsmede het gebruik ervan, wegens strijd met de Europese auteursrechtenregeling.
Externe links
Projectpagina
Wiki-pagina
XBMC4XBOX
Mediacenter
Opensourcesoftware en vrije software
Software geschreven in C++
|
Ondersteunde formaten
Kodi is gebaseerd op FFmpeg voor codec-ondersteuning.
Fysieke media: CD, DVD, Video-CD (inclusief DVD-Video, VCD / SVCD en Audio-CD / CDDA)
Extensies formaten: AVI, MPEG, WMV, ASF, FLV, MKV, MOV, MP4, M4A, AAC, NUT, Ogg, OGM, RealMedia RAM / RM / RV / RA / RMVB, 3gp, VIVO, PVA, NUV, NSV, NSA, FLI, FLC en DVR-MS (bèta-ondersteuning)
Afspeellijstindeling: M3U
Videoformaat: MPEG-1, MPEG-2, H.263, MPEG-4 SP en ASP, MPEG-4 AVC (H.264), HuffYUV, Indeo, MJPEG, RealVideo, QuickTime, Sorenson, WMV, Cinepak
Audioformaten: AIFF, WAV / WAVE, MP2, MP3, AAC, AACplus, AC3, DTS, ALAC, AMR, FLAC, Monkey's Audio (APE), RealAudio, SHN, WavPack, MPC / Musepack / Mpeg +, Speex, Vorbis en WMA .
Formaten foto / afbeelding: BMP, JPEG, GIF, PNG, TIFF, MNG, ICO, PCX en Targa / TGA
Ondertitelformaten: AQTitle, ASS / SSA, CC, JACOsub, MicroDVD, MPsub, OGM, PJS, RT, SMI, SRT, SUB, VOBsub, VPlayer
| 1
|
sorteervolgorde, lijstindeling, ordeningstype
|
8,150
|
AutoRepair
|
1758690
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sons%20of%20Anarchy
|
Sons of Anarchy
|
Sons of Anarchy is een Amerikaanse televisieserie. De serie is van de hand van Kurt Sutter en gaat over de motorclub 'Sons of Anarchy'. De uitvalsbasis van de Sons is het stadje Charming (niet bestaand) in Californië. De hoofdpersoon van de serie is Jackson "Jax" Teller (gespeeld door Charlie Hunnam), de jonge vicepresident van de club die zich steeds meer afvraagt welke richting de juiste is voor de club en hemzelf. Sons of Anarchy werd voor het eerst uitgezonden op 3 september 2008 op het kanaal FX van de Fox Entertainment Group. De laatste aflevering werd uitgezonden op 9 december 2014. In Nederland wordt de serie vanaf 21 november 2010 uitgezonden op RTL7. In Vlaanderen werd het eerste seizoen vanaf 8 april 2010 uitgezonden op 2BE.
Verhaal
In de serie staan de clubleden centraal, in het bijzonder zowel het club- als het privéleven van Jax Teller, huidige vicepresident van de club en zoon van een van de oprichters. Naast dingen waar de club mee te maken krijgt, ziet men ook het effect van de club op het stadje Charming en hoe de club het leven van de mensen in haar buurt beïnvloedt.
Sons of Anarchy MC
De Sons of Anarchy MC is een fictieve motorclub, losjes gebaseerd op de Hells Angels, met meerdere afdelingen in de Verenigde Staten en daarbuiten. De Charming-afdeling is de eerst opgerichte afdeling van de Sons of Anarchy, en zij hebben dan ook de bijnaam "Redwood Original". Een bijnaam voor de Sons is Sam Crow, gebaseerd op het acroniem SAMCRO van Sons of Anarchy Motorcycle Club Redwood Original. De clubleden lijken een voorliefde te hebben voor gemodificeerde Harley-Davidson Dyna Glides.
John Teller (Jax' vader) en Piermont "Piney" Winston hebben SAMCRO in 1967 na hun terugkomst uit Vietnam opgericht. Zes van de "First 9" clubleden waren veteranen. Na Johns dood in 1993 is Clay getrouwd met Johns weduwe Gemma. Clay was een van de "First 9". Jax is nu de vicepresident van de club. Hij is recentelijk gescheiden van Wendy, de moeder van zijn zoon Abel, die door het aanhoudende drugsgebruik van Wendy 10 weken te vroeg werd geboren. Jax' nieuwe partner is zijn jeugdliefde Tara, die dokter is in het plaatselijke ziekenhuis.
Colors
De clubkleuren van de club bestaan uit: een top rocker met "Sons of Anarchy", een bottom rocker met "California", de "MC"-patch (beide een witte ondergrond met donkerblauwe belettering) en het clublogo.
Het logo bestaat uit een Magere Hein, die in plaats van een normale zeis een M16 met zeisblad en ook een kristallen bol met daarin het anarchielogo vasthoudt. Voor op de leren jasjes (of spijkerjasjes) zijn onder andere patches te zien met "Redwood Original" en "Men of Mayhem". De resterende leden van het eerste uur hebben een "First 9"-patch op hun jasjes.
Locatie
Het Charming-charter heeft een clubhuis op het terrein van het autogaragebedrijf Teller-Morrow (gefilmd in Tujunga, Los Angeles, California). Charter-President Clay is de leider van de club en beschermt/beheerst het stadje Charming door middel van zijn uitgebreide netwerk, omkoping, chantage en intimidatie. De meeste clubleden hebben een baan bij Teller-Morrow, die ook terugname en beveiligingsklussen doet. Later is de club actief in de porno-industrie. De grootste bron van inkomsten voor de club lijkt echter te bestaan uit wapenhandel.
Andere personages
Naast de clubleden en hun families ziet men ook andere inwoners van Charming; ook de sheriff en diens plaatsvervanger spelen een belangrijke rol.
Rivalen van SAMCRO zijn de drugsdealende, extreemrechtse, "Nords" van voormalig Nordic-leider Ernest Darby (de Sons willen Charming namelijk drugsvrij houden en zijn gekant tegen de extremistische "White Supremacy" ideeën van de Nords). Een rivaliserende motorclub bevindt zich in het nabije Nevada, dit zijn de "Mayans" geleid door Marcus Alvarez. Andere organisaties die in de serie een rol spelen zijn de maffia, de Ierse "REAL IRA" (de wapenleverancier van de Sons), de "One-Niners" straatbende, verschillende groepen in het gevangenissysteem, de extreemrechtse "League of American Nationalists" en het "Galindo-kartel".
Personages uit de show
Enkele personages die vaak te zien zijn naast Charlie Hunnam als Jax; Maggie Siff als Tara, Ron Perlman als voormalig Charter-President Clay Morrow, Katey Sagal als Gemma, Mark Boone Jr. als Bobby Elvis, Kim Coates als Tig, Tommy Flanagan als Chibs, Johnny Lewis als Kip 'Half Sack' Epps, Ryan Hurst als Opie, Theo Rossi als Juice, William Lucking als Piney, David LaBrava als Happy Lowman Kenny Johnson als Herman Kozik Dayton Callie als sheriff Wayne Unser, Taylor Sheridan als Unsers plaatsvervanger David Hale, Glenn Plummer als sheriff Victor "Vic" Trammel van San Joaquin County, Ally Walker als ATF-agente June Stahl, Drea de Matteo als Wendy Case, Adam Arkin als League-leider Ethan Zobelle, Henry Rollins als League-enforcer A.J. Weston, Mitch Pileggi als voormalig Nords-leider Ernest Darby en Emilio Rivera als Mayans MC President Marcus Alvarez. Bijrollen zijn er voor Courtney Love (als mw. Harrison, een schooljuf), Marilyn Manson (als Ron Tully, de leider van een nazigroep in de gevangenis) Malcolm-Jamal Warner (als Sticky, een bendelid) en Stephen King als Bachman.
Seizoenen
Externe links
Sons of Anarchy-website van FX
Sons of Anarchy op MijnSerie.nl
Amerikaanse misdaadserie
Programma van FX
|
Locatie
Het Charming-charter heeft een clubhuis op het terrein van het autogaragebedrijf Teller-Morrow (gefilmd in Tujunga, Los Angeles, California). Charter-President Clay is de leider van de club en beschermt/beheerst het stadje Charming door middel van zijn uitgebreide netwerk, omkoping, chantage en intimidatie. De meeste clubleden hebben een baan bij Teller-Morrow, die ook terugname en beveiligingsklussen doet. Later is de club actief in de porno-industrie. De grootste bron van inkomsten voor de club lijkt echter te bestaan uit wapenhandel.
| 1
|
autogarage, autoreparatiebedrijf, voertuigonderhoud
|
6,012
|
FoodEvent
|
592104
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijthof%20%28Maastricht%29
|
Vrijthof (Maastricht)
|
Het Vrijthof (Maastrichts: de Vriethof) is een plein in de binnenstad van Maastricht. Het is het grootste plein in het centrum van de Limburgse hoofdstad. Het plein is vooral bekend vanwege de vele monumenten – waaronder een voor Nederland unieke 'kerkentweeling', diverse culturele voorzieningen, een reeks jaarlijks terugkerende evenementen en de vele caféterrassen. De geschiedenis van het Vrijthof is door het onafgebroken gebruik sinds de Romeinse tijd uniek in Nederland.
Geschiedenis
De naam van het Maastrichtse plein is ontstaan zoals bij andere vrijthoven in de Nederlanden: afgeleid van het Middelnederlandse 'vrit-hof' of vrijplaats, is het een aanduiding voor een omheinde hof bij een kerk, waar wereldlijke machthebbers geen jurisdictie bezaten. Het is etymologisch verwant aan het Middelengelse friþgeard (met dezelfde betekenis) en het Duitse Friedhof, dat door metonymie een andere betekenis heeft gekregen: begraafplaats.
Archeologische opgravingen hebben aangetoond dat delen van het Vrijthof al vanaf de laat-Romeinse tijd, en vooral in de vroege middeleeuwen, in gebruik waren als begraafplaats. Voorafgaand aan de aanleg van een ondergrondse parkeergarage vonden in de winter van 1969-70 onder zeer moeilijke omstandigheden opgravingen plaats door de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek, waarbij honderden Merovingische graven met talloze bijgaven werden aangetroffen. De resultaten daarvan zijn pas in 2017 gepubliceerd in het omvangrijke Vrijthofboek van Frans Theuws en Mirjam Kars. Met name het noordoostelijke 'grafveld 4' uit de 6e en 7e eeuw bleek intensief gebruikt; circa 335 graven konden worden gedocumenteerd, terwijl het totale aantal graven in dit deel op 900 tot 1200 wordt geschat. De aanleg in 2003 van een nieuwe toegang tot de Vrijthofgarage aan de noordzijde van het plein bracht de restanten van zeker dertien lagen van de Romeinse heerweg (de Via Belgica) aan het licht, waarvan zeven uit de Romeinse periode. Aan de zuidzijde van de weg lagen vanaf het midden van de 2e eeuw, toen de weg zijn maximale breedte had bereikt, enkele huizen van hout, vlechtwerk en leem. Oostelijk van deze huizen werd een kelder van Limburgse mergel aangetroffen. Na 200 hield de bewoning op; pas in de vroege middeleeuwen zijn weer bewoningssporen aan te wijzen. Ovenkuilen en latrines uit de 7e en 8e eeuw zijn mogelijk gerelateerd aan een tijdelijke nederzetting die verband hield met de bouw van de laat-Merovingische of Karolingische basilica. In de 10e eeuw verrees aan de noordzijde van de weg, ter plekke van het Generaalshuis, een groot stenen gebouw, mogelijk de palts van Karel van Neder-Lotharingen. Aan de oostzijde van het plein lag een Maasarm, die rond 900 werd uitgegraven als gracht en omstreeks 1100 weer werd gedicht. Verder was het Vrijthof een lege, laaggelegen vlakte, echter geen moeras. De randbebouwing zoals wij die tegenwoordig kennen dateert pas uit de late middeleeuwen.
De oudste schriftelijke vermelding van het Vrijthof dateert uit 1223, toen keizer Frederik II het gebied schonk aan het kapittel van Sint-Servaas. Niet het hele plein was eigendom van het kapittel. Tot de immuniteit of claustrale singel van het rijksvrije kapittel behoorde de westzijde van het plein, met onder andere de kapittelkerk van Sint-Servaas met kloostergang (1 en 2 op de plattegrond hiernaast) en de parochiekerk van Sint-Jan (3), en de zuidzijde met diverse kanunnikenhuizen (5), waaronder het Spaans Gouvernement (6), en de gasthuizen van Sint-Servaas in 1117 voor het eerst genoemd en Sint-Jacob (7 en 8). De beide gasthuizen zorgden voor de opvang van de vele pelgrims, waaronder ook zieken, die naar het graf van Sint-Servaas kwamen. Het kapittel brouwde zijn eigen bier in het Panhuis (10), dat op de noordwesthoek van het plein lag, op de plek waar nu de Groote Sociëteit staat. De huidige Sint-Janskerk ontstond in de 12e of 13e eeuw, toen het kapittel behoefte had aan een aparte parochiekerk, naast de bestaande kapittel- en pelgrimskerk. Zo ontstond de Maastrichtse 'kerkentweeling'.
Gedurende de middeleeuwen was het plein ommuurd, met ijzeren toegangshekken nabij de vier hoeken. Later vervingen stenen paaltjes met een afbeelding van de sleutel van Sint-Servaas de hekken. Tijdens de zevenjaarlijkse Heiligdomsvaart had het plein een belangrijke functie bij de reliekentoning. Het volk verzamelde zich nabij het oostkoor van de Sint-Servaaskerk en mocht een blik werpen op de relieken van Sint-Servaas en andere heiligen, die vanaf de dwerggalerij van de kerk werden getoond. Daarbij deden zich regelmatig emotionele taferelen voor. Ten noorden van het koor van de kerk lagen tot aan de Franse tijd de gotische Koningskapel en het 'ellendigenkerkhof'. In het midden van het plein bevond zich de Sint-Servaasfontein waarvan het water afkomstig was van de Sint-Servaasbron in het Jekerdal. Daarvandaan werd het via een waterleidingsysteem naar het Vrijthof getransporteerd ten behoeve van de dorstige pelgrims, die het als 'geneeskrachtig' beschouwden.
De rest van het Vrijthof, de noord- en oostkant, inclusief het grootste deel van het plein zelf, behoorde niet tot de immuniteit van het Servaaskapittel, maar tot de tweeherige stad Maastricht. In 1292 liet de bisschop van Luik op de noordoosthoek van het plein een perroen oprichten, als teken van de Luikse vrijheid. Waarschijnlijk stond op de noordwesthoek een vergelijkbaar teken (mogelijk een galg) dat de Brabantse jurisdictie symboliseerde. Ertussen, op de plek van het Theater aan het Vrijthof, lag vanaf de middeleeuwen tot eind 18e eeuw het Wittevrouwenklooster (13). Waarschijnlijk stond eerder op deze plek een palts uit de 9e of 10e eeuw, waarvan in 1988 restanten zijn opgegraven.
Het Vrijthof was soms executieplaats; na de bouw van het stadhuis werd de Markt dat. In 1408 werd, na de overwinning van bisschop Jan van Beieren op de opstandige Luikenaren, de burgemeester van Luik op het plein onthoofd en gevierendeeld. In 1485 werd Willem van der Marck, het "zwijn van de Ardennen" op een schavot op het Vrijthof onthoofd. In 1535 belandden 15 ketterse anabaptisten er op de brandstapel.
In 1591 werd het plein beplant met diagonale rijen bomen. Vanaf eind 17e eeuw werd de muur om het Vrijthof vervangen door een hekwerk. Mogelijk werd vanaf dat moment het plein gebruikt als exercitieplaats voor het garnizoen en voor militaire parades. Daartoe werd in 1736 de Hoofdwacht gebouwd. In 1737 werd het plein beplant met drie rijen lindebomen. In de Franse tijd werd het Vrijthof omgedoopt tot Place d'Armes. Op 30 november 1794 werd er de vrijheidsboom geplant, die daarna diverse malen vervangen moest worden. Op 16 februari 1796 werd de perroen op last van de Franse overheid afgebroken. Omstreeks die tijd of kort daarna werden het Sint-Servaasgasthuis, de Sint-Jacobskapel, de Maternuskapel, de Koningskapel en grote delen van het Wittevrouwenklooster gesloopt. In 1856 werd een muziekkiosk midden op het plein geplaatst.
In de loop der eeuwen moet het plein talloze malen zijn opgehoogd, want het ligt thans circa 5 meter hoger dan in de Romeinse tijd. In de 20e eeuw werd het plein veelvuldig gebruikt voor religieuze manifestaties. Zo vonden er tijdens de zevenjaarlijkse heiligdomsvaarten massale openluchtmissen en -spelen plaats. In juni 1942 vond op het plein een nationaalsocialistische demonstratie plaats, waarvoor het plantsoen met de muziekkiosk moesten wijken. Op 7 juli 1955 werd een nieuwe perroen onthuld. De Vrijthofopgraving van 1969-70 leverde een overweldigende hoeveelheid archeologische gegevens op, die pas bijna een halve eeuw later gepubliceerd werden. Na het gereedkomen van de ondergrondse parkeergarage in 1972 werd het plein omringd door een dubbele rij platanen. In 1980 werd een nieuwe kiosk geplaatst, een geschenk van de Rabobank. In 2003 werd de garage herbouwd, waarbij opnieuw opgravingen plaats hadden.
Architectuur en bezienswaardigheden
Monumentale panden
Aan het Vrijthof liggen 38 rijksmonumenten, waarmee het plein in de top 10 staat van monumentrijkste straten en pleinen van Maastricht. Het plein wordt gedomineerd door de torens van de Maastrichtse 'kerkentweeling' Sint-Servaas en Sint-Jan. De Sint-Servaasbasiliek, met zijn imposante oostkoor met dwerggalerij en flankerende torens, is ouder en groter dan de Sint-Janskerk. De grotendeels in romaanse stijl gebouwde Sint-Servaas is samen met de naastgelegen gotische kloostergangen en de schatkamer tegen betaling te bezichtigen. De Sint-Jan is gebouwd in de stijl van de Maasgotiek en heeft de hoogste toren van Maastricht, die men in de zomer kan beklimmen. Het straatje dat de protestantse kerk scheidt van de katholieke, heet Het Vagevuur.
Vóór de Sint-Servaas ligt de militaire Hoofdwacht uit 1736 (in 1774 sterk verbouwd). Aan de zuidkant van het plein bevinden zich enkele kanunnikenhuizen, waaronder het Spaans Gouvernement, waarschijnlijk het oudste, nog bestaande woonhuis van Maastricht. Aan de noordkant ligt het Generaalshuis uit 1805, een neoclassicistisch stadspaleis gebouwd in opdracht van een rijke koopman in de Franse tijd. Op de hoek met de Statenstraat staat het voormalig hoofdpostkantoor, een ontwerp van Granpré Molière uit 1914. Een tweede gebouw van deze architect ligt op de hoek met de Helmstraat, het café-restaurant Dominicain uit 1929. Ernaast ligt Hotel Du Casque van de Amsterdamse architect Jan Boterenbrood uit 1931 met in het interieur elementen van de art deco.
Kunst, gedenktekens
De oorspronkelijke Luikse perroen dateerde mogelijk uit 1292 en werd in 1796 door de Fransen gesloopt. De huidige perroen bestaat uit een circa 5,5 m lange, naar boven toe breed uitlopende zuil, bekroond met een pijnappel en daarboven een kruis. De zuil staat op een trappartij van zes treden en wordt omringd door drie liggende leeuwen. Het geheel is circa 8,5 m hoog. De heroprichting van de perroen is het resultaat van een samenwerkingsproject uit 1955 van de beeldhouwer Jean Sondeijker en de architect Jean Huysmans in opdracht van de gemeente Maastricht. De Sint-Servaasfontein uit 1934 is in 1992 verplaatst naar het Keizer Karelplein, aan de noordzijde van de Sint-Servaasbasiliek.
Twee kunstwerken op het Vrijthof verwijzen naar het Maastrichtse carnaval. Het eerste is de hardstenen fontein Hawt uuch vas ("Hou elkaar vast") van Frans Gast uit 1978, een geschenk van de toenmalige Spaarbank Limburg. Het bestaat uit een 230 cm hoge zuil waartegen vijf beelden van carnavalsvierders zijn geplaatst. Het geheel wordt omringd door een granieten rand met een diameter van 5 m, die een fonteinbekken vormt. Een ander carnavalsmonument is de bronzen beeldengroep 't Zaat herremenieke ("dronken harmonieorkestje") van Han van Wetering uit 1993. De groep meer dan levensgrote beelden die een typisch Maastrichts dweilorkestje uitbeelden, kostte 250.000 gulden, door een plaatselijke comité bij elkaar gebracht. De oorspronkelijk onbeschilderde beelden keerden na de herbouw van de Vrijthofgarage in 2005 bont beschilderd terug.
Op het plein bevinden zich drie grote bronzen herinneringsplaquettes, die in het plaveisel aan de westzijde van het plein zijn ingebed. De eerste is in 1973 door Dries Engelen ontworpen ter gelegenheid van de herbeplanting van het Vrijthof (na het gereedkomen van de parkeergarage) en werd geschonken door V&D Maastricht, dat toen de heropening van het vergrote warenhuis vierde. De tweede plaquette herinnert aan de 'Old Hickorydivisie' van het Amerikaanse bevrijdingsleger, een ontwerp uit 1974 van de eerder genoemde Frans Gast. Op de plaquette is centraal het embleem van de legerdivisie afgebeeld met daaromheen een tekst. In 2019 werd een soortgelijke plaquette onthuld ter gelegenheid van het honderdste Vrijthofconcert van André Rieu en zijn Johann Strauß Orchestra.
Straatmeubilair, bomen, plaveisel
Midden op het plein staat sinds 1856 een muziekkiosk. De huidige kiosk dateert van na de bouw van de ondergrondse parkeergarage in 1980 en werd gesponsord door de plaatselijke Rabobank. Op de noordoosthoek van het plein staat een antieke stadsklok, een bekende ontmoetingsplaats. De gietijzeren klok uit 1905 van de firma Wagner uit Wiesbaden werd oorspronkelijk verlicht door middel van stadsgas en heeft om die reden twee kleine schoorsteentjes. De klok is een gemeentelijk monument.
Op het plein staan enkele gietijzeren, vijf-armige lantaarns. Op de voet van twee gaslantaarns uit 1860 aan weerszijden van de Militaire Hoofdwacht is de vijfpuntige ster uit het wapen van Maastricht afgebeeld. Rondom de koorpartijen van de Sint-Servaasbasiliek en de Sint-Janskerk staan enkele moderne lantaarns, die naar het voorbeeld van oude gaslantaarns zijn gekopieerd. Op de lantaarnpalen is de dubbelkoppige adelaar afgebeeld, die ook in het wapen van het Sint-Servaaskapittel voorkomt.
Het Vrijthof is vanouds een plein met bomen. Sinds de bouw van de parkeergarage wordt het plein omringd door een dubbele rij platanen. Tussen de bomen loopt een wandelpad dat geplaveid is met kasseien, dat aansluit bij de omringende straten. Het middendeel van het plein is bedekt met een laag aangestampt fijn grind.
Cultuur en horeca
Culturele voorzieningen
Op het Vrijthof zijn enkele belangrijke culturele voorzieningen gevestigd. In de aan het Vrijthof grenzende Dubbelkapel van de Sint-Servaasbasiliek bevindt zich al sinds de 11e eeuw de Schatkamer van de Sint-Servaaskerk, waarvan de ingang zich echter bevindt aan het Keizer Karelplein. Het museum is een van de topattracties van Maastricht. Het Fotomuseum aan het Vrijthof is gevestigd in het Spaans Gouvernement. Het museum toont wisselende exposities op het gebied van de fotografie. De Militaire Hoofdwacht is in 2012 door het Ministerie van Defensie overgedragen aan de gemeente Maastricht. Het gebouw wordt al enkele jaren gebruikt voor tijdelijke exposities. Achter het Generaalshuis, op de terreinen van het voormalige Wittevrouwenklooster, is van 1988-92 het Theater aan het Vrijthof gebouwd. Het Generaalshuis functioneert als entreegebouw van dit theater annex concertzaal. Tot 1977 was in het gebouw de stadsbibliotheek gevestigd.
Evenementen
Tal van evenementen vinden op het Vrijthof plaats, zoals het Maastrichtse carnaval (februari of maart), de Sint-Servaaskermis (rond 13 mei), de jaarlijkse openluchtconcerten van André Rieu en het Johann Strauß Orchestra (juli), het eetfestijn Preuvenemint (augustus), tot 2018 de opening van het carnavalsseizoen (d'n 11e vaan d'n 11e; 11 november) en het winterfestival Magisch Maastricht (november-december). Tijdens het Maastrichtse carnaval is het Vrijthof het middelpunt van het straatcarnaval. Hier wordt op zondagochtend met een kanon het carnaval 'ingeschoten', waarbij een mascotte in de vorm van een pop ('t Mooswief) wordt omhoog gehesen. Drie dagen later wordt het feest hier beëindigd met het naar beneden halen van 't Mooswief.
In 2020 en 2021 (deels) waren er geen evenementen op het Vrijthof vanwege de coronapandemie.
Horeca
Aan de westkant van het plein bevindt zich de Groote Sociëteit uit 1760, een van oorsprong alleen voor heren uit de hogere standen openstaande sociëteit. Aan de oostkant ligt de voormalige Sociëteit Momus uit 1883, thans een reguliere horecagelegenheid.
Aan de noordkant van het plein liggen de hotels Du Casque en Dominicain. Het eerste heeft zijn oorsprong in een oude herberg, 'In den Helm'. Aan deze kant van het Vrijthof lagen in vroeger eeuwen veel herbergen met namen als 'In den Winkel', 'De Gulden Copp', 'De Vos', 'In den Liebaert', 'De Gulden Leeuw', 'In de Croone' en 'De Ring'.
Tegenwoordig zijn de meeste horecagelegenheden aan de oostkant van het plein te vinden. Een bekend voorbeeld van een bruin café aan het Vrijthof is In den Ouden Vogelstruys op de hoek van de Platielstraat, naar eigen zeggen het oudste café van de stad (1730). Bijna alle cafés en restaurants hebben ruime terrassen, waaraan het plein een deel van zijn faam te danken heeft.
Trivia
Volgens een hardnekkig gerucht zou tijdens het Beleg van Maastricht (1579) ergens in of rondom de Sint-Servaaskerk een schat begraven zijn. Van 1810-16 ondernam de schatgraver Willem Heck talloze pogingen om deze schat op te graven. Heck groef vooral in Het Vagevuur, het straatje tussen de Sint-Janskerk en de Sint-Servaaskerk. Uit het feit dat hij in 1820 berooid stierf, kan worden afgeleid dat hij niets gevonden heeft.
De in 1971-72 gebouwde ondergrondse parkeergarage kwam eind jaren 1990 in het nieuws door verzakkingen, waardoor complete herbouw van de garage noodzakelijk was.
Naast het Generaalshuis bevond zich tot voor enige jaren de galerie van de na zijn dood in opspraak geraakte kunsthandelaar Robert Noortman.
Op de prestigieuze kunstbeurs TEFAF zijn de wandelpaden tussen de stands vernoemd naar beroemde straten en pleinen. Het Vrijthof ligt hier op de kruising van de Champs-Élysées en Fifth Avenue.
Bij te hoge temperaturen of slecht weer worden de Vrijthofconcerten van André Rieu verplaatst naar het MECC. Dit gebeurde voor het eerst in 2010.
In 2019 vond d'n 11e vaan d'n 11e (de opening van het carnavalsseizoen) plaats in het MECC vanwege ruimtegebrek op het Vrijthof. Het experiment vond weinig bijval, waardoor het evenement naar een andere stad is verhuisd.
Zie ook
Lijst van archeologische opgravingen op en rondom het Vrijthof
Lijst van rijksmonumenten in Maastricht/Vrijthof
Plein in Maastricht-Centrum
|
Tal van evenementen vinden op het Vrijthof plaats, zoals het Maastrichtse carnaval (februari of maart), de Sint-Servaaskermis (rond 13 mei), de jaarlijkse openluchtconcerten van André Rieu en het Johann Strauß Orchestra (juli), het eetfestijn Preuvenemint (augustus), tot 2018 de opening van het carnavalsseizoen (d'n 11e vaan d'n 11e; 11 november) en het winterfestival Magisch Maastricht (november-december). Tijdens het Maastrichtse carnaval is het Vrijthof het middelpunt van het straatcarnaval. Hier wordt op zondagochtend met een kanon het carnaval 'ingeschoten', waarbij een mascotte in de vorm van een pop ('t Mooswief) wordt omhoog gehesen. Drie dagen later wordt het feest hier beëindigd met het naar beneden halen van 't Mooswief.
| 1
|
voedselevenement, culinaire gebeurtenis, eetfestijn
|
12,451
|
CheckoutPage
|
1574868
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Couponcode
|
Couponcode
|
Een couponcode is een code waarmee men een product kan verkrijgen zonder (verdere) betaling of met korting (al naargelang hiervan wordt het ook wel een kortingcode, promotiecode of actiecode genoemd). Het is de digitale variant van een waardebon van papier. Er wordt onderscheid gemaakt tussen exclusieve couponcodes, die uitsluitend bij één bepaalde website gebruikt kunnen worden, en algemene couponcodes, die op meerdere website te gebruiken zijn.
Verwerving
Een couponcode kan worden gekocht, gewonnen (bij bijvoorbeeld enquêtes of online spellen) of worden 'gevonden' op internet. Couponcodes worden verzameld op speciale couponcodewebsites, maar zijn ook in webshops zelf te vinden of op socialmediakanalen van webshops en websites. Daarnaast worden couponcodes ook verstrekt in elektronische nieuwsbrieven (commerciële e-mail).
Gebruik
De code wordt ingevoerd op een website. Het kan bijvoorbeeld gaan om de directe omwisseling voor een e-ticket (dit wordt soms "verzilveren" genoemd), of een gewone bestelling bij een webwinkel met aan het einde van het aankoopproces het invoeren van de code, waarmee korting wordt verkregen.
Toepassing
In Amerika en het Verenigd Koninkrijk is het gebruik van couponcodes al langer ingeburgerd. De Nederlandse en Belgische consumenten worden zich er echter ook steeds meer bewust van. Dit komt mede door websites die deze couponcodes plaatsen, maar ook omdat webshops zelf couponcodes actiever promoten. Dat Belgen en Nederlanders zich steeds bewuster worden van couponcodes en kortingscodes is ook te zien aan gegevens uit Google Trends. Deze trends geven aan dat sinds 2009 het aantal zoekopdrachten via Google naar kortingscodes exponentieel is gegroeid. In 2013 zijn naar schatting ruim 5,2 miljoen Nederlanders bekend met het fenomeen kortingscodes. De meest voorkomende couponcodes geven een vast percentage korting.
Webshops gebruiken couponcodes om extra exposure te genereren en (voornamelijk omzetmatig) grote stappen te maken. De ervaring leert dat couponcodes goede mogelijkheden bieden om te meten wat de effecten zijn van on- en offlinecampagnes. Webshops gebruiken couponcodes verder om de naamsbekendheid onder de doelgroep te vergroten of de verkoop van een bepaald product te stimuleren. Deze couponcodes worden verstrekt middels een nieuwsbrief waar bestaande klanten zich voor hebben ingeschreven, of via websites die couponcodes plaatsen. Een veelgebruikte tactiek om een klantenbinding te stimuleren, is bij een aankoop een couponcode te verstrekken voor korting op een tweede aankoop. Ook is er altijd de mogelijkheid dat als iemand een couponcode besteedt, hij of zij tegelijkertijd ook andere zaken bestelt.
Het komt ook voor dat een consument pas korting krijgt wanneer de aankoop op social media gedeeld wordt, dit wordt ook wel een social deal genoemd.
Code
|
Gebruik
De code wordt ingevoerd op een website. Het kan bijvoorbeeld gaan om de directe omwisseling voor een e-ticket (dit wordt soms "verzilveren" genoemd), of een gewone bestelling bij een webwinkel met aan het einde van het aankoopproces het invoeren van de code, waarmee korting wordt verkregen.
| 1
|
bestelpagina, betalingsstap, aankoopproces
|
999
|
RVPark
|
269873
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Veessen
|
Veessen
|
Veessen is een dorp in de gemeente Heerde, in de Nederlandse provincie Gelderland. In telde het dorp en de directe omgeving inwoners. Het dorp is gelegen aan de westelijke oever van de rivier de IJssel.
Geschiedenis
De plaatsnaam kwam in 1217 voor als Vesce, al bestaan er twijfels of daar werkelijk het huidige Veessen mee bedoeld werd. Het is in elk geval wel duidelijk dat in 1365 de plaats als Vesen werd geschreven. In 1459 dook de huidige spelling van de plaatsnaam op.
Bij de bevrijding van Nederland in november 1813 werd bij Veessen een schipbrug gelegd ten behoeve van het beleg van Deventer. Maar door het hoge water kwamen de uiterwaarden blank te staan en had de schipbrug geen zin meer. Wel bleven de Veessenaren maandenlang zitten met enkele honderden kozakken, die paarden, jenever en vrouwen vorderden. Ter herinnering aan deze tijd staat er in het haventje van Veessen een standbeeld van een kozak.
Op 1 januari 1812 was Veessen als zelfstandige gemeente afgesplitst van Heerde (met de plaatsen Welsum, Vorchten en Marle), maar op 1 januari 1818 kwam er alweer een eind aan de zelfstandigheid en keerde Veessen terug bij Heerde. Opvallend detail is dat de gemeente Veessen geen gemeentewapen had. Op een aanvraag van 29 juli 1816 gaf de burgemeester van Veessen zelfs aan dat men er ook niet voor in aanmerking wilde komen.
Voorzieningen
Veessen heeft een basisschool, "De IJsselvallei". Er zijn enkele winkels. In Veessen staat een kerk, eigendom van de PKN-gemeente. Noemenswaard is het orgel, gebouwd door Petrus van Oeckelen. Als een van de weinige orgels van de hand van deze bouwer is dit orgel nog in oorspronkelijke staat. Verder is er een voetbalclub genaamd VEVO en een fanfare die "Vivo" heet. Het dorp telt drie campings. In het buitengebied van Veessen zijn melkveebedrijven gevestigd. Aan de IJsseldijk staat de Mölle van Bats, een korenmolen uit 1779. Er is een voet-fietsveer tussen Veessen en Fortmond.
Hoogwatergeul
Bij Veessen is, in opdracht van Rijkswaterstaat, een hoogwatergeul of groene rivier aangelegd. Dit project
vanwege Ruimte voor de rivier is tussen 2014 en 2017 gerealiseerd. De geul loopt parallel aan de IJssel en wordt gevormd door twee dijken die 500 - 1500 meter uit elkaar liggen en acht kilometer noordelijker weer op de rivier aansluiten. Deze 'bypass' zal uitsluitend bij een waterhoogte van 5.65 m boven Normaal Amsterdams Peil watervoerend zijn en dan de waterstand van de IJssel met 71 cm verlagen. Het landbouwgebied tussen de dijken is dan een tweede rivier en Veessen is alleen nog per brug of boot bereikbaar. De verwachting is dat dit gemiddeld eenmaal in 75 jaar zal gebeuren. De Tolbrug over de inlaat van de groene rivier vormt de verbinding met Heerde, hij is vernoemd naar het tolhuis uit 1854 dat vanwege de aanleg van de geul in 2014 werd afgebroken.
Foto's
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Veessen
Oude foto’s van Veessen, Vorchten en Marle
Plaats in Gelderland
Voormalige gemeente in Gelderland
|
Voorzieningen
Veessen heeft een basisschool, "De IJsselvallei". Er zijn enkele winkels. In Veessen staat een kerk, eigendom van de PKN-gemeente. Noemenswaard is het orgel, gebouwd door Petrus van Oeckelen. Als een van de weinige orgels van de hand van deze bouwer is dit orgel nog in oorspronkelijke staat. Verder is er een voetbalclub genaamd VEVO en een fanfare die "Vivo" heet. Het dorp telt drie campings. In het buitengebied van Veessen zijn melkveebedrijven gevestigd. Aan de IJsseldijk staat de Mölle van Bats, een korenmolen uit 1779. Er is een voet-fietsveer tussen Veessen en Fortmond.
| 1
|
camping, camperplaats, caravanpark
|
3,286
|
RentalCarReservation
|
329323
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sabre%20%28computersysteem%29
|
Sabre (computersysteem)
|
Sabre GDS is een Amerikaans realtime Globaal Distributie Systeem dat ontworpen is voor luchtvaartreserveringen (lijnvluchten). Later kwamen daar hotelboekingen, autoverhuur en chartervluchten bij.
Sabre is onderdeel van Sabre Holdings, dat ook eigenaar is van Travelocity, een van de drie grootste portalen voor reizen in de Verenigde Staten.
Als CRS (computerreserveringssysteem) valt Sabre onder de Europese CRS Code of Conduct (1989).
Netwerk
Sabre Travel Network is net als Sabre Airline Solutions een dochtermaatschappij van Sabre Holdings, en werkt samen met de eigen internetportalen en verkoopkanalen, zoals Travelocity, Lastminute.com, Getthere.com, Nexion.com, SynXis,com, Jurni.com, Holidayautos.com, Showtickets.com, Site59.com, WCtravel.com en IgoUgo.com. Tevens zijn er internetportalen en CRS'en zoals Hotwire en Hitchhiker van derden op Sabre aangesloten.
Wereldwijd gebruiken meer dan 200 luchtvaartmaatschappijen de software. In de Aziatische en Australische markt werkt Sabre met partners zoals Axess GDS (Japan Airlines), Fantasia GDS (Quantas Airways), Abacus GDS (eigendom van Cathay Pacific Airways en Singapore Airlines) en Infini GDS (All Nippon Airways). Onder de naam Sabre Pacific (actief in het zuiden van de Grote Oceaan, inclusief Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji en de Cookeilanden), is er een samenwerkingsverband tussen Sabre, Quantas Airways, Ansett Airlines, en Air New Zealand.
Een aantal luchtvaartmaatschappijen hebben het reserveringssysteem voor hun eigen maatschappij aan Sabre uitbesteed (Business process outsourcing). Voorbeelden zijn Alaska Airlines, American Airlines , Frontier Airlines, Hawaiian Airlines, Mesa Airlines en Midwest Airlines. De reserveringssystemen van SNCF (de Franse spoorwegen), Eurostar en Alitalia zijn gebaseerd op software van Sabre.
Sabre heeft een vaste verbinding met Atpco, een computersysteem dat een aantal keren per dag de laatste tarieven van de meeste luchtvaartmaatschappijen verstrekt. Leveranciers van vluchtgegevens zijn onder andere de leden van de allianties, Skyteam, Oneworld Alliance, en Star Alliance.
Sabre is lid van OTA, SITA Sc en IATA en klant van SITA Inc.
Afbeelding van een van de verbindingen van "Sabre"
.
Software
Het datacenter is gehuisvest in een ondergrondse bunker in Tulsa (Oklahoma, VS). Het Sabresysteem gebruikt het Capps- en Capps II-programma om passagiers die een mogelijk risico vormen uit te selecteren.
Reisbureaus kunnen met het realtime CRS-Direct Connect Availabilty prijzen en beschikbaarheid van de vluchten van luchtvaartmaatschappijen opvragen in de database van Sabre, hiermee reclame maken, en vooraf of bij opdracht, deze direct reserveren. Voor internetboekingen levert Sabre toegang tot de Sabre .Res Internet bookings Engine. Sabre levert tevens software zoals SITA aan luchtvaartmaatschappijen voor reserveringen, ticketafhandeling, en vertrekafhandeling.
Privacy en transparantie
In globale distributiesystemen, zoals Amadeus GDS, Galileo GDS, Worldspan of Sabre, resulteert codesharing tot dezelfde vlucht met verschillende vluchtnummers.
Alle reserveringen die wereldwijd gemaakt worden met Sabre, worden opgeslagen in Tulsa (VS). De gegevens die hierbij opgeslagen worden, zijn derhalve, door het gebruik van Capps en Capps II, onder controle van de CIA en FBI. Privacy-organisaties maken zich zorgen om deze ontwikkeling, omdat niet duidelijk is welke gegevens er gebruikt worden door Capps en zijn opvolger Capps II.
Geschiedenis
Het Sabre-systeem is ontwikkeld voor American Airlines in de jaren 50. In 1952 werd het Magnetronic Reservisor systeem (een reserveringssysteem) geïntroduceerd. Ten tijde van de testfase van Reservisor in 1953 zaten Blair Smith (topman van IBM) en C.R. Smith (president van American Airlines) naast elkaar op een vlucht van Los Angeles naar New York.
IBM was bezig met het project SAGE, dat gebruik maakte van grote computersystemen voor de communicatie tussen radarlocaties en de locaties van de raketverdedigingssystemen. SAGE was daarmee een van de eerste online systemen.
Het SAGE-systeem met teletypes zou ideaal kunnen zijn voor American Airlines. Binnen 30 dagen verzond IBM een voorstel aan American Airlines. Een gezamenlijk opgezet team ging aan de slag, en onderzocht de mogelijkheden van een elektronisch brein onder de naam Semi-Automatic Business Environment Research, ofwel SABER.
In 1957 werden de eerste contracten getekend voor de ontwikkeling van het systeem. Uiteindelijk ging de eerste versie werkend op twee IBM 7090 mainframes in 1960 online in de plaats Briarcliff Manor in de staat New York.
In 1964 werd de naam veranderd in Sabre, een acroniem voor Semi-Automated Booking and Reservation Environment. Acht jaar later werd het systeem overgezet op IBM S/360-mainframes op de huidige locatie Tulsa.
In 1976 werd het systeem uitgebreid naar reisagenten.
Met de expertise die IBM hiermee verkreeg, ontwikkelde het de systemen Deltamatic (Delta Air Lines) op een IBM 7094 mainframe en Panamac (Pan American World Airways) op een IBM 7080-mainframe. Uit deze systemen creëerde IBM in 1968 als standaard softwareproduct het PARS-systeem, dat op elk van de mainframes uit de IBM S/360-familie kon draaien. PARS werd later hernoemd naar ACP, het Airline Control Program.
Vanaf 1996 is Sabre zelfstandig en eigendom van Sabre Holdings. Volgens het United States Department of Transportation hebben de luchtvaartmaatschappijen geen meerderheidsbelang meer.
Externe link
Sabre Travel Network
Luchtvaart
Consortium
Bedrijfssoftware
Tulsa
|
Een aantal luchtvaartmaatschappijen hebben het reserveringssysteem voor hun eigen maatschappij aan Sabre uitbesteed (Business process outsourcing). Voorbeelden zijn Alaska Airlines, American Airlines , Frontier Airlines, Hawaiian Airlines, Mesa Airlines en Midwest Airlines. De reserveringssystemen van SNCF (de Franse spoorwegen), Eurostar en Alitalia zijn gebaseerd op software van Sabre.
| 2
|
autoverhuurreservering, huurautoreservering, reservering
|
7,707
|
FireStation
|
106536
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Driemond
|
Driemond
|
Driemond is een dorp in de Nederlandse gemeente Amsterdam in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Het telt ongeveer 620 huizen en circa 1.600 inwoners.
Globaal grenst Driemond in het noorden aan het Diemerbos in de Gemeenschapspolder, in het zuiden aan het tot Abcoude (gemeente de Ronde Venen) behorende riviertje Gein, in het Westen aan het Gaasperpark en in het oosten aan het Amsterdam-Rijnkanaal, met aan de overzijde de plaats Weesp.
Geschiedenis
Tot augustus 1966 was Driemond onderdeel van de gemeente Weesperkarspel. Daarna werd het voorlopig voor 12 jaar aan de gemeente Amsterdam toegewezen om in 1978 definitief te worden geannexeerd. In 1987 werd het een onderdeel van het stadsdeel Amsterdam-Zuidoost.
De naam Driemond heeft zijn oorsprong in de drie riviertjes die samenkomen bij het dorp: het Gein, de Gaasp en het Smal Weesp. De laatste twee riviertjes maken deel uit van de Weespertrekvaart, die op zijn beurt weer onderdeel is van wat vroeger de Keulsche Vaart werd genoemd. Oorspronkelijk was Driemond een buurtschap binnen de gemeente Weesperkarspel met als naam De Geinbrug. In 1961 kreeg het, gezien de grootte die het inmiddels had gekregen, de status van dorp en veranderde de naam in Driemond.
De naam Driemond bestond al als de naam van een buitenplaats die gelegen was aan het Gein nabij de plaats waar de drie riviertjes samenkomen (waar nu de Begraafplaats Driemond ligt). De fontein van dit statige lustoord bevindt zich in het park Frankendael in de Watergraafsmeer. Verder is er niets meer van over.
De twee vroegere fabrieken van Koninklijke P. Sluis (vogelvoer, 1915-1980) en van Otten (lijnzaadolie) zijn eind jaren 80 vervangen door nieuwbouwwoningen.
Annexatie door Amsterdam
In juli 1966 vlak voor de annexatie werd de Gaaspstraat nog door de gemeenteraad van Weesperkarspel als eerbetoon vernoemd in de Burgemeester Kasteleinstraat naar de laatste burgemeester van Weesperkarspel, Dirk Kastelein.
Een aantal andere straatnamen die al in de gemeente Amsterdam voorkwamen behielden hun naam. Op 11 augustus 1971 werden alsnog de namen veranderd. Dit betrof de Schoolstraat, Geinstraat, Vechtstraat, Rijnstraat en Merwedestraat. Na een enquête door de dorpsraad Driemond in 1970 onder de bevolking werden de namen door de gemeente veranderd in: Jaargetijden, Zomerstraat, Herfststraat, Winterstraat en Lentestraat. Het Zandpad bestond ook in Amsterdam en is gewijzigd in Zandpad-Driemond om verwarring te voorkomen.
Het Driemondse deel van het Smal Weesp, dat door het Amsterdam-Rijnkanaal wordt gescheiden van het groter deel van het Smal Weesp in de plaats Weesp, wordt door de gemeente Amsterdam beschouwd als deel van de Gaasp. Over dit water ligt een brug zonder officiële naam die bekend staat als de Brug Driemond.
Hereniging met Weesp
Per 24 maart 2022 is de gemeente Weesp opgegaan in de gemeente Amsterdam en vormt zij samen met Driemond een nieuw stadsgebied binnen die gemeente met een eigen bestuurscommissie en 'status aparte'.
Faciliteiten
Het dorp kent diverse sportverenigingen, zoals SV Geinburgia, Driemond Fit en schaatsclub Gein en omstreken (met een natuurijsbaan). Verder vindt men in Driemond een tweetal basisscholen, een peuterspeelzaal, de speeltuinvereniging Disneyland, met Seniorensoos, een snackbar, een dorpscafé, een brandweerkazerne (genaamd Maxima), een begraafplaats, 2 garagebedrijven, en een aannemer. Net buiten Driemond, tegen het Diemerbos aan liggen twee tuincomplexen, Volkstuinvereniging Linnaeus en Tuinvereniging Frankendael.
Het kengetal voor de telefoon is niet 020 zoals in de rest van Amsterdam maar 0294 (zoals in Weesp).
Bereikbaarheid
Bij de kruising van het Gein en de Gaasp, bij de Geinbrug, bevindt zich de enige bushalte van het dorp waar lijn 49 van het GVB stopt en een verbinding geeft met Weesp en Amsterdam Bijlmer-Arena, alleen maandag tot en met vrijdag overdag. Buiten deze tijden kent Driemond geen openbaar vervoer meer. Alleen op zaterdag overdag is er nog een alternatief met buurtbuslijn 522 van Syntus die op de Kanaaldijk aan de overzijde van het Amsterdam-Rijnkanaal, op 8 minuten loopafstand van het dorp, een halte heeft en een verbinding geeft met Station Weesp of Nigtevecht.
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Driemond
Geografie van Weesp
Plaats in Noord-Holland
|
Faciliteiten
Het dorp kent diverse sportverenigingen, zoals SV Geinburgia, Driemond Fit en schaatsclub Gein en omstreken (met een natuurijsbaan). Verder vindt men in Driemond een tweetal basisscholen, een peuterspeelzaal, de speeltuinvereniging Disneyland, met Seniorensoos, een snackbar, een dorpscafé, een brandweerkazerne (genaamd Maxima), een begraafplaats, 2 garagebedrijven, en een aannemer. Net buiten Driemond, tegen het Diemerbos aan liggen twee tuincomplexen, Volkstuinvereniging Linnaeus en Tuinvereniging Frankendael.
| 2
|
brandweer, brandweerkazerne, brandweerpost
|
5,171
|
BusStation
|
200345
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Almere%20Haven
|
Almere Haven
|
Almere Haven is een stadsdeel binnen de gemeente Almere in de Nederlandse provincie Flevoland. Het stadsdeel heeft () inwoners en ligt aan het Gooimeer. Het is naar oppervlakte gemeten het kleinste stadsdeel van Almere.
Geschiedenis
Almere Haven is het oudste stadsdeel van Almere en is opgezet als bloemkoolwijk. De eerste woningen werden opgeleverd in november 1976, toen de eerste bewoners arriveerden, destijds vooral Amsterdammers. Ook werd dat jaar multifunctioneel gebouw De Roef geopend. Toen werd Almere Haven nog aan elkaar geschreven, als "Almerehaven". Bij de instelling van de gemeente Almere op 1 januari 1984 werd tevens de naam van dit stadsdeel gewijzigd.
In Almere Haven wordt jaarlijks het landelijk bekende Havenfestival georganiseerd. Ook wordt de laatste jaren de Almeerse Triathlon weer in Almere Haven georganiseerd, nadat het centrum mede vanwege de grootscheepse verbouwingen aldaar, niet meer voldeed.
Het middelpunt van het stadsdeel bevindt zich aan het Gooimeer. Hier ligt de havenkom met vele restaurantjes, en onder andere een casino en een kleine jachthaven. Het onafgebouwde kasteel Almere bevindt zich in Almere Haven.
Wijken
In Almere Haven liggen de wijken:
De Gouwen
De Grienden
De Hoven
De Laren
De Marken
De Meenten
De Velden
De Werven
De Wierden
Haven Centrum
Overgooi
De Steiger en De Paal zijn de grootste industrieterreinen van Almere Haven.
Openbaar vervoer
Almere Haven wordt bediend door een stadsbus onder de formule allGo en een streekbus onder de formule R-net. Deze bussen worden gereden door Keolis Nederland. Ten noorden van Almere Haven bevindt zich tevens Busstation ’t Oor.
Geboren
Bente Becker (1985), politica (VVD)
Haven
|
Openbaar vervoer
Almere Haven wordt bediend door een stadsbus onder de formule allGo en een streekbus onder de formule R-net. Deze bussen worden gereden door Keolis Nederland. Ten noorden van Almere Haven bevindt zich tevens Busstation ’t Oor.
| 1
|
busstation, busknooppunt, openbaar vervoerterminal
|
5,460
|
PerformingGroup
|
1001061
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/La%20Nouba
|
La Nouba
|
La Nouba is een show van Cirque du Soleil, gecreëerd door en in regie van Franco Dragone. Het is geen reizende voorstelling, maar wordt altijd opgevoerd in Walt Disney World Resort in Orlando, Florida.
De naam van de show is ontleend aan het Franse 'faire la nouba', wat 'feesten' betekent.
La Nouba vertelt het verhaal van twee groepen mensen: de Cirques (de circusmensen) en de Urbains (de stedelingen). Een hoofdrol speelt The Green Bird, een rare vogel die wanhopig graag wil vliegen. Ze kan het echter niet en ze blijft vastzitten in de wereld van de stedelingen. The Titan wordt neergezet als een onaardig figuur.
Cirque du Soleil
|
La Nouba vertelt het verhaal van twee groepen mensen: de Cirques (de circusmensen) en de Urbains (de stedelingen). Een hoofdrol speelt The Green Bird, een rare vogel die wanhopig graag wil vliegen. Ze kan het echter niet en ze blijft vastzitten in de wereld van de stedelingen. The Titan wordt neergezet als een onaardig figuur.
| 1
|
band, orkest, circus
|
6,979
|
ComedyClub
|
2826283
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20Improv
|
The Improv
|
The Improv is een Amerikaanse franchiseformule van comedyclubs. In de clubs hebben vele bekende comedianten hun eerste optredens uitgevoerd.
Het bedrijf begon met slechts één vestiging in 1963. Budd Friedman richtte het bedrijf op in de wijk Hell's Kitchen in New York. Een tweede vestiging werd in 1974 geopend in het Fairfax District van Los Angeles. Later openden meerdere vestigingen en werd de Levity Entertainment Group de grootste aandeelhouder.
Bekende namen
Onder meer de volgende artiesten hebben in het begin van hun carrière opgetreden in The Improv:
Trivia
De clubs worden gebruikt door stand up-comedianten van The Daily Show om hun tekst uit te proberen.
Diverse bekendheden zitten regelmatig in het publiek.
De eerste vestiging was tevens het decor van de serie An Evening at the Improv, die liep van 1982 tot 1996.
Externe link
Website van het bedrijf
Amerikaans bedrijf
Comedy
|
The Improv is een Amerikaanse franchiseformule van comedyclubs. In de clubs hebben vele bekende comedianten hun eerste optredens uitgevoerd.
| 1
|
comedyclub, cabaretclub, stand-upclub
|
886
|
MediaGallery
|
1694423
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wifredo%20Lam
|
Wifredo Lam
|
Wifredo Lam (Sagua la Grande (provincie Villa Clara), 8 december 1902 - Parijs 11 september 1982) was een Cubaanse schilder en beeldhouwer.
Leven en werk
Wi(l)fredo Oscar de la Concepción Lam y Castilla is een zoon van de uit China naar Cuba geëmigreerde Lam-Yan en Ana Serafina Castilla, een half Congolese half Cubaanse. In 1916 verhuisde Lam met een deel der familie, de vader bleef in Sagua la Grande achter, naar Havana om rechten te gaan studeren.
Tegelijkertijd volgde hij een schildersopleiding aan de Escuela Profesional de Pintura de l'Academia de San Alejandro. Van 1920 tot 1923 exposeerde hij tijdens de Salón de Pintores y Escultores in Havana. In 1923 vertrok Lam naar Europa om daar verder schilderlessen te volgen.
Madrid
Hij arriveerde in Spanje met de bedoeling meteen door te reizen naar Parijs. Hij bleef echter veertien jaar in Spanje en woonde en studeerde vanaf 1924 in Madrid, waar hij les nam bij Fernando Alvarez de Sotomayor, de directeur van het Museo del Prado en tevens de leraar van Salvador Dalí. Ontevreden met de te academische opleiding bezocht hij in de avonduren de Escuela Libre de Paisaje, waar meer oog was voor de moderne stromingen in de beeldende kunst. In het Prado maakte hij kennis met het werk van Bosch en Brueghel, waardoor hij zeer gefascineerd raakte. In 1928 had hij een eerste expositie in Madrid bij Galería Vilches.
In 1929 huwde hij Sébastina (Eva) Piriz, die twee jaar later, evenals hun zoontje, overleed aan tuberculose. Hij vluchtte in zijn schilderkunst en zijn vriendenkring, maar de tragische gebeurtenis heeft in belangrijke mate bijgedragen aan het sombere karakter van zijn latere werken. In de vroege dertiger jaren werd zijn werk geïnspireerd door het surrealisme en door schilders als Henri Matisse en Joaquín Torres García. In 1931 nam hij deel aan een groepstentoonstelling van de Federación Ibérica de Artistas Pintoros in het Museo de Arte Moderno de Madrid.
In 1936 bezocht hij een Picasso-tentoonstelling, die hem artistiek en politiek sterk beïnvloedde. Hij was een vaste gast in Café de la Gran Via, waar politiek een vast gespreksonderwerp was. Hij ontmoette er sympathisanten van de Republikeinen, zoals de avant-gardisten Federico García Lorca, Miguel Ángel Asturias, Carl Einstein, Alejo Carpentier en Nicolás Guillén en hij sloot zich aan bij diverse anti-fascistische groeperingen. Bij het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog in 1936 voegde hij zich bij de republikeinse militanten. Onder de indruk van het oorlogsgeweld schilderde hij zijn werk La Guerra Civil.
Parijs
In 1938 verliet hij Spanje, met een persoonlijke introductiebrief voor Picasso van diens vriend Manolo Hugué. In Parijs werd hij direct door Picasso onder diens hoede genomen en deze liet hem kennismaken met maskers van Afrikaanse origine. Picasso introduceerde hem in zijn vriendenkring, onder anderen Georges Braque, Henri Matisse, Joan Miró en Fernand Léger. Nog in hetzelfde jaar reisde hij naar Mexico, waar hij verbleef bij Frida Kahlo en Diego Rivera. Dit alles had een grote invloed op Lam (met zijn wortels in de Afrikaanse, de Antilliaanse en de Europese cultuur). Hij maakte nu deel uit van de surrealistische beweging en stelde werk tentoon bij Galerie Pierre van Pierre Loeb, die enkele werken kocht. In 1939 had hij samen met Picasso een expositie in de New Yorker Perl Galleries: Drawings by Picasso and Gouaches by Wifredo Lam.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, kort voor de inval van de Duitsers in Parijs, vertrouwde Lam zijn werken toe aan Picasso en reisde via Bordeaux naar Marseille. Daar vond een hergroepering plaats van de surrealisten in het huis van de familie Breton, de Villa Air Bel, met onder anderen André Masson, René Char, Max Ernst en Victor Brauner. Ook Helena Holzer, die Lam in 1938 in Barcelona had leren kennen en die hem naar Parijs was gevolgd, kwam later naar Marseille. Zij was door de politie van het Vichyregime zes weken geïnterneerd in Gurs in het departement Pyrénées-Atlantiques.
Havana
In 1941 reisde Lam met driehonderd andere kunstenaars en intellectuelen aan boord van de Capitaine Paul Lemerle in ballingschap naar het eiland Martinique. Een maand later werd de groep opgesplitst: André Breton reisde door naar de Verenigde Staten, anderen gingen naar Mexico, maar Lam, die geen visum voor Mexico kreeg, keerde terug naar Cuba en vestigde zich in Havana, hetgeen een keerpunt in zijn leven en werk betekende. Hij had ontmoetingen met Erich Kleiber, Igor Stravinsky en Ernest Hemingway. Zijn nieuwe werkwijze was een mengeling van surrealisme en kubisme, een stijl die zich parallel ontwikkelde met het in Amerika opkomende abstract expressionisme. Tussen 1942 en 1950 exposeerde hij regelmatig in de Pierre Matisse Gallery in New York. Hij begon in 1942 aan het werk, dat hem grote bekendheid zou geven: La Jungla (The Jungle), dat hij in 1943 zou voltooien en het werk ''Le sombre Malenbo, Mofumbe ce qui importe. The Jungle werd voor het eerst geëxposeerd in 1944 in de Pierre Matisse Gallery in New York, waar het meteen een schandaal veroorzaakte. In 1945 werd de gouache gekocht door het Museum of Modern Art in New York
. In 1944 huwde hij met Helena Holzer. Het huwelijk strandde in 1950. In 1946 keerde Lam, na een verblijf van vier maanden met Breton in Haïti, via New York waar hij ontmoetingen had met Marcel Duchamp, Arshile Gorky en Roberto Matta, terug naar Parijs.
1946-1982
Tussen 1946 en 1952 reisde hij tussen Parijs, Havana en New York. In 1949 maakte hij zijn grootste werk Grande Composition.
In Parijs raakte hij bevriend met de Deense kunstenaar Asger Jorn, die hem in contact bracht met andere Cobra-leden. In 1951 nam hij met 6 werken deel aan de laatste tentoonstelling van Cobra Hij bezocht in 1954 Jorn in Albisola Mare, Italië, waarbij ook de kunstenaars Karel Appel en Corneille aanwezig waren.
Lam ontmoette in 1955 de Zweedse kunstenares Lou Laurin, die zijn levensgezel en in 1960 zijn derde echtgenote zou worden. In 1959 werd hij uitgenodigd voor documenta II in Kassel. In 1962 kocht hij een huis in Albisola Mare, waar hij zijn atelier vestigde. Vanaf 1963 woonde hij met zijn familie in Parijs en werkte hij (tot zijn dood) in Albisola Mare, waar hij op aanraden van Jorn keramische werken maakte. Dit ruimtelijk werken bracht hem er uiteindelijk toe ook sculpturen te creëren.
Lam heeft geëxposeerd in vele musea in evenzovele landen in Europa, Noord- Zuid- en Midden-Amerika en zijn werk behoort tot de collectie van vele vooraanstaande musea. Hij kreeg een staatsbegrafenis in Havana, waar op zijn wens een Centro Wifredo Lam is gesticht, dat in 1983 voor het publiek werd geopend. In 2009 werd in Havana een monument opgericht ter herinnering aan Lam, de sculptuur Vuela Lam van de Cubaanse beeldhouwer Alberto Lescay.
Werken (selectie)
Deux personnages. 1938. Collectie Mme Françoise Thésée, Frankrijk.
Anamu. 1942. Museum of Contemporary Art, Chicago.
Mother and Child. 1939. Museum of Modern Art, New York.
Satan. 1942. Museum of Modern Art, New York.
The Jungle. 1943. Museum of Modern Art, New York.
Homenaje a jicotea. ca. 1943. Lowe Art Museum, University of Miami.
Untitled. 1945. Galerie Lelong, Parijs.
Le guerrier. 1947. Galerie Lelong, Parijs.
Le Reve. 1947. Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Smithsonian Institution.
Exodo. 1948. Howard University Gallery of Art, Washington, D.C.
L'Espirit aveugle. 1948. Indianapolis Museum of Art.
Lisamona. 1950. Collection Steven M. Greenbaum, New Hampshire.
Les enfants sans âme. 1964. Museum of Modern Art, Brussel.
El Tercer Mundo. 1965-1966. Museo Nacional de Bellas Artes, Havana.
The Shadow of Days. 1970.
Literatuur
Dominique Tonneau-Rijckelynck : Wifredo Lam: Oeuvre gravé et lithographie (Catalogue raisonné), Musée de Gravelines (1994)
Lou Laurin-Lam : Catalogue Raisonné of the Painted Work, Volume I, 1923 -1960, Acatos, Lausanne (1996)
Lou Laurin-Lam en Eskil Lam : Catalogue Raisonné of the Painted Work, Volume II, 1961-1982, Acatos, Lausanne (2002)
Zie ook
Lijst van deelnemers aan Documenta
Externe links
Website Wifredo Lam
Website Guggenheim Museum: biografie Wilfredo Lam
Website Museum of Modern Art: Collection
Online Gallery: div. afbeeldingen
Ediciones Vanguardia Cubana: div. afbeeldingen
Cubaans kunstenaar
|
Externe links
Website Wifredo Lam
Website Guggenheim Museum: biografie Wilfredo Lam
Website Museum of Modern Art: Collection
Online Gallery: div. afbeeldingen
Ediciones Vanguardia Cubana: div. afbeeldingen
| 2
|
mediagalerij, multimedia, afbeeldingen
|
8,340
|
GamePlayMode
|
1426284
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Call%20of%20Duty%3A%20Modern%20Warfare%202
|
Call of Duty: Modern Warfare 2
|
Call of Duty: Modern Warfare 2 (vaak afgekort tot Modern Warfare 2 of MW2) is een first-person shooter ontwikkeld door Infinity Ward en op 10 november 2009 uitgegeven door Activision voor Microsoft Windows, PlayStation 3 en Xbox 360. Modern Warfare 2 is het zesde deel in de Call of Duty-serie en, qua verhaal, een vervolg op Call of Duty 4: Modern Warfare.
Een remaster van de singleplayercampagne verscheen op 31 maart 2020 voor de PlayStation 4 onder de naam Call of Duty: Modern Warfare 2 Campaign Remastered. Een maand later zal de remaster uitkomen voor Windows en Xbox One.
Gameplay
Singleplayer
Verhaal
Het verhaal begint vijf jaar na de gebeurtenissen in Call of Duty 4: Modern Warfare. De ultranationalisten nemen in Rusland de macht over en hun overleden leider, Imran Zachajev, wordt gezien als de held van het nieuwe Rusland, hoewel hij een terrorist was. Vladimir Makarov, een vroegere luitenant onder Zachajev, neemt de macht over en kan zich uitleven nu hij niet meer in toom gehouden wordt door Zachajev. Hij is verantwoordelijk voor meerdere terroristische aanslagen, waarvan de ergste de aanslag op het fictieve Russisch vliegveld Zakhaev International Airport is. Deze aanslag wordt getoond in de vorm van een controversiële missie, waar men als soldaat Allen, een undercoveragent van de CIA aangeduid door luitenant-generaal Shepherd van de United States Army, meedoet met Makarov. Uiteindelijk blijkt dat Makarov de agent doorhad; hij doodde soldaat Allen en liet zijn lichaam achter, waardoor Rusland dacht dat de aanslag het werk van Amerikanen was.
Rusland reageert met een invasie op de Verenigde Staten, deze invasie maakt de speler mee als soldaat James Ramirez. Op de achtergrond van de invasie probeert Task Force 141 (de "sterkste militaire eenheid ooit") Makarov te vinden en verdere aanslagen te verijdelen,waaronder in Rusland en Rio de Janeiro. Met deze eenheid speelt de speler als Task Force 141-sergeant Gary 'Roach' Sanderson onder leiding van Capt. 'Soap' MacTavish, de persoon waarmee de speler speelde in Call of Duty 4: Modern Warfare.
Rolverdeling
|-
|||Kapitein John 'Soap' MacTavish (stem)
|-
|||Luitenant Simon 'Ghost' Riley (stem)
|-
||| Kapitein John Price (stem)
|-
|||Luitenant-generaal Hershel von Shepherd (stem)
|-
|||Sergeant Foley (stem)
|-
|||Korporaal Dunn (stem)
|-
|||Vladimir Makarov (stem)
|-
|||Nikolai (stem)
|}
Co-operatief/Special Ops
Er is in Modern Warfare 2, in tegenstelling tot zijn voorganger, een mogelijkheid om coöperatief te spelen in een spelmodus die apart staat van de single- en multiplayer. In deze modus, Special Ops genaamd, speelt men met maximum 2 spelers door missies die variëren in speelduur van 1 tot 15 minuten. Special Ops bevat in totaal 23 missies. Het doel is om door alle 'sets' van missies (Alpha, Bravo, Charlie, Delta en Echo) te komen, na elke set worden de missies moeilijker. De missies zijn vrij gevarieerd; er zijn 'stealth'-missies, waar men zo stil mogelijk doorheen moet komen. Verder zijn er ook missies waarbij de speler zo lang mogelijk verschillende golven van vijanden moet overleven. Ook zijn er sneeuwscooter-races en 'two-player only'-missies waarbij de één vanuit een luchttoestel dekking geeft aan de andere speler die van A naar B moet komen.
Multiplayer
De online multiplayer is in dit spel het grootste onderdeel en bouwt deels verder op de formule die Call of Duty 4: Modern Warfare introduceerde. Er is een vast rangensysteem. Voor alles wat de speler doet in het spel krijgt hij of zij ervaringspunten waarmee hij of zij hogere levels behaalt. Met hogere levels speelt men meer wapens en voordelen vrij. Die kan men allemaal combineren in de Create-a-Class-modus. Ook kunnen er nieuwe titels en emblemen vrijgespeeld worden door speciale opdrachten te doen. De titel en het embleem die de speler actief heeft staan kunnen andere spelers zien, en dus kunnen ze ook zien dat de speler bijvoorbeeld een moeilijke opdracht heeft volbracht. In de titels heeft men als basis een plaatje waar dan tekst op staat; de emblemen zijn een soort badges die een plaatje laten zien.
Een nadeel bij zowel de pc-versie als de console-versie is dat er geen gebruik wordt gemaakt van zogenaamde "dedicated servers", maar van het nieuw opgezette IWNET (dat speciaal voor de consolegebruikers is ontworpen). De mogelijkheid om zelf te kiezen op welke map en met welke spelers er wordt gespeeld vervalt, en het maximale aantal spelers per map is beperkt tot maximaal negen tegen negen spelers.
Naast dit beperkt aantal spelers, maakt IWNET gebruik van de peer-to-peertechnologie, waarbij de pc of console van een van de deelnemers, meestal degene met de snelste verbinding, automatisch wordt geselecteerd om de game te hosten (dat wil zeggen dat deze computer als gastheer voor het spel dient, waar alle andere spelers mee worden verbonden).
Omdat een pc of console met zelfs de snelst mogelijke internetverbinding minder capaciteit heeft dan de eerder genoemde servers, vertoont de online multiplayer de nodige gebreken in vergelijking met spellen die wel gebruikmaken van vaste servers. Hierbij worden vele spelers in het spel belemmerd omdat ze signaalvertraging (ook wel "lag" genoemd) hebben. Als de host bezwijkt onder het aantal connecties kan het voorkomen dat er midden in het spel gewisseld moet worden van host.
Daarnaast verschijnen er steeds meer programma's waarmee de beveiliging van Steam (VAC) te omzeilen en zelfs te blokkeren valt, waardoor er een grote toename is van het aantal valsspelers in het spel. Deze valsspelers hebben bv. een ongelimiteerd aantal kogels, vliegen in de lucht of kijken door muren heen.
Maps
De levels die gespeeld kunnen worden in de online multiplayermodus zijn:
Afghan (Plaats: Crashplaats van een AC-130 Hercules in Afghanistan)
Derail (Plaats: Besneeuwde treinopslag ergens in Rusland)
Estate (Plaats: Een landhuis op de grens tussen Georgië en Rusland, gebaseerd op het campain level Loose Ends)
Favela (Plaats: Een klein deel van een 'favela' in Rio De Janeiro)
Highrise (Plaats: Een dak van een wolkenkrabber in New York)
Invasion (Plaats: Een stad in Afghanistan)
Karachi (Plaats: In Pakistan in de stad Karachi)
Rundown (Plaats: Een stad in Brazilië)
Quarry (Plaats: Een steengroeve in Brazilië)
Rust (Plaats: Een verlaten industriegebied in Afghanistan, gebaseerd op de laatste scène van de single player, waar Soap en Price Shepherd vermoorden.)
Sub Base (Plaats: Een haven dicht bij Petropavlovsk, Rusland)
Skidrow (Plaats: Een buurt in Chicago)
Scrapyard (Plaats: Een vliegtuigkerkhof in Afghanistan gebaseerd op het campain level The Enemy of my Enemy)
Terminal (Plaats: Zakhaev International Airport Moscow, in Moskou, Rusland)
Underpass (Plaats: Een verlaten gebied onder een half afgebouwd stuk snelweg in Brazilië)
Wasteland (Plaats: Een open landschap dicht bij Tsjernobyl, gebaseerd op de map Brecourt uit Call of Duty 2)
Nieuwe maps
Stimulus Pack
Bailout (Plaats: Een appartementencomplex in het noordoosten van de staat Virginia in de VS)
Storm (Plaats: Een industrieterrein in Rusland)
Salvage (Plaats: Een schroothoop dicht bij Petropavlovsk in Rusland)
Crash (Plaats: Een neergestorte helikopter in het Midden-Oosten, uit Call of Duty 4: Modern Warfare)
Overgrown (Plaats: Een dorp in het Kaukasusgebergte, Rusland, uit Call of Duty 4: Modern Warfare)
Resurgence Pack
Carnival (Plaats: Een verlaten kermis in Brazilië)
Vacant (Plaats: Een verlaten Russisch kantoorgebouw, uit Call of Duty 4: Modern Warfare)
Fuel (Plaats: Olieraffinaderij in Afghanistan)
Trailer Park (Plaats: Een woonwagenkamp in Amerika)
Strike (Plaats: Een stad in het Midden-Oosten, uit Call of Duty 4: Modern Warfare)
Leeftijdsbeoordeling
Er zijn veel vragen geweest naar de leeftijdsbeoordeling van Modern Warfare 2, met name door PEGI. Veel mensen zeiden gewoon dat het net als z'n voorganger een PEGI: 16+ zou worden, maar dit is steeds minder geworden nadat de "Infamy"-trailer uitkwam, waarbij in één scène een hele verdieping van een vliegveld besmeurd ligt met bloed en lijken. Die bloedvlekken zijn te vergelijken met die van Grand Theft Auto: San Andreas.
Er is een missie in de singleplayercampagne waarin de speler zich als undercover CIA-agent aansluit bij een terrorist om zijn vertrouwen te winnen en om informatie door te kunnen geven naar de CIA. Hierbij kan de speler ervoor kiezen om op een Russisch vliegveld onschuldige burgers in koelen bloede te doden. Volgens een van de schrijvers van het spel was dit een nodige missie. Volgens hem wilde Infinity Ward de speler zo dicht mogelijk bij de aanval brengen. Het CDA heeft in verband met dit level nog gepraat over een mogelijk verbod op Call of Duty: Modern Warfare 2. Bij het opstarten van het spel wordt gevraagd of men het level wil overslaan. Modern Warfare 2 heeft uiteindelijk een 18+-label gekregen.
Downloadbare inhoud
Activision heeft twee map-packs uitgegeven voor Modern Warfare 2, welke tegen betaling verkrijgbaar zijn. De eerste map-pack, genaamd Stimulus package, verscheen op 30 maart 2010 en was aanvankelijk exclusief voor de Xbox 360. Later, op 4 mei 2010, werd de downloadbare inhoud ook uitgebracht voor de pc en PlayStation 3. Het Stimulus package bevat vijf maps, waarvan drie nieuwe en twee maps uit het eerder uitgebrachte Modern Warfare 1: Crash en Overgrown.
De tweede uitbreiding, genaamd Resurgence Package, bevat ook vijf maps, waarvan ook drie nieuwe en twee uit Call of Duty 4: Modern Warfare.
Soundtrack
De soundtrack is gecomponeerd door Hans Zimmer. Het deuntje dat te horen is in de boekenwinkel in de map Terminal, is gebaseerd op een Russisch liedje genaamd Kalinka.
Trivia
Het spel is opgenomen in het boek 1001 Video Games You Must Play Before You Die van Tony Mott.
De serienaam Call of Duty die prominent op de cover van de andere spellen in de serie staat, was op een gegeven moment geannuleerd. Hierdoor bleek echter via ondernomen enquêtes dat de bekendheid van het spel daalde en is deze keuze teruggedraaid. In de menu's van het spel zelf staat nog wel Modern Warfare 2.
Modern Warfare 2
Computerspel uit 2009
Computerspel van Infinity Ward
MacOS-spel
PlayStation 3-spel
PlayStation 4-spel
Windows-spel
Xbox 360-spel
Xbox One-spel
|
Co-operatief/Special Ops
Er is in Modern Warfare 2, in tegenstelling tot zijn voorganger, een mogelijkheid om coöperatief te spelen in een spelmodus die apart staat van de single- en multiplayer. In deze modus, Special Ops genaamd, speelt men met maximum 2 spelers door missies die variëren in speelduur van 1 tot 15 minuten. Special Ops bevat in totaal 23 missies. Het doel is om door alle 'sets' van missies (Alpha, Bravo, Charlie, Delta en Echo) te komen, na elke set worden de missies moeilijker. De missies zijn vrij gevarieerd; er zijn 'stealth'-missies, waar men zo stil mogelijk doorheen moet komen. Verder zijn er ook missies waarbij de speler zo lang mogelijk verschillende golven van vijanden moet overleven. Ook zijn er sneeuwscooter-races en 'two-player only'-missies waarbij de één vanuit een luchttoestel dekking geeft aan de andere speler die van A naar B moet komen.
| 2
|
singleplayer, multiplayer, co-op
|
10,801
|
Enumeration
|
1908809
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20Trechaleidae
|
Lijst van Trechaleidae
|
De lijst van Trechaleidae bevat alle wetenschappelijk beschreven soorten uit de familie van Trechaleidae.
Amapalea
Amapalea Silva & Lise, 2006
Amapalea brasiliana Silva & Lise, 2006
Barrisca
Barrisca Chamberlin & Ivie, 1936
Barrisca kochalkai Platnick, 1978
Barrisca nannella Chamberlin & Ivie, 1936
Caricelea
Caricelea Silva & Lise, 2007
Caricelea apurimac Silva & Lise, 2009
Caricelea camisea Silva & Lise, 2009
Caricelea wayrapata Silva & Lise, 2007
Demelodos
Demelodos Mello-Leitão, 1943
Demelodos iheringi Mello-Leitão, 1943
Dossenus
Dossenus Simon, 1898
Dossenus guapore Silva, Lise & Carico, 2007
Dossenus marginatus Simon, 1898
Dyrines
Dyrines Simon, 1903
Dyrines ducke Carico & Silva, 2008
Dyrines huanuco Carico & Silva, 2008
Dyrines striatipes (Simon, 1898)
Enna
Enna O. P.-Cambridge, 1897
Enna baeza Silva, Lise & Carico, 2008
Enna bartica Silva, Lise & Carico, 2008
Enna bonaldoi Silva, Lise & Carico, 2008
Enna braslandia Silva, Lise & Carico, 2008
Enna caliensis Silva, Lise & Carico, 2008
Enna caparao Silva & Lise, 2009
Enna chickeringi Silva, Lise & Carico, 2008
Enna colonche Silva, Lise & Carico, 2008
Enna eberhardi Silva, Lise & Carico, 2008
Enna echarate Silva & Lise, 2009
Enna estebanensis (Simon, 1898)
Enna hara Silva, Lise & Carico, 2008
Enna huanuco Silva, Lise & Carico, 2008
Enna huarinilla Silva, Lise & Carico, 2008
Enna igarape Silva, Lise & Carico, 2008
Enna jullieni (Simon, 1898)
Enna kuyuwiniensis Silva, Lise & Carico, 2008
Enna maya Silva, Lise & Carico, 2008
Enna meridionalis Silva & Lise, 2009
Enna minor Petrunkevitch, 1925
Enna nesiotes Chamberlin, 1925
Enna paraensis Silva, Lise & Carico, 2008
Enna pecki Silva, Lise & Carico, 2008
Enna redundans (Platnick, 1993)
Enna riotopo Silva, Lise & Carico, 2008
Enna rothi Silva, Lise & Carico, 2008
Enna segredo Silva & Lise, 2009
Enna trivittata Silva & Lise, 2009
Enna velox O. P.-Cambridge, 1897
Heidrunea
Heidrunea Brescovit & Höfer, 1994
Heidrunea arijana Brescovit & Höfer, 1994
Heidrunea irmleri Brescovit & Höfer, 1994
Heidrunea lobrita Brescovit & Höfer, 1994
Hesydrus
Hesydrus Simon, 1898
Hesydrus aurantius (Mello-Leitão, 1942)
Hesydrus canar Carico, 2005
Hesydrus caripito Carico, 2005
Hesydrus chanchamayo Carico, 2005
Hesydrus habilis (O. P.-Cambridge, 1896)
Hesydrus palustris Simon, 1898
Hesydrus yacuiba Carico, 2005
Magnichela
Magnichela Silva & Lise, 2006
Magnichela santaremensis Silva & Lise, 2006
Neoctenus
Neoctenus Simon, 1897
Neoctenus comosus Simon, 1897
Neoctenus eximius Mello-Leitão, 1938
Neoctenus finneganae Mello-Leitão, 1948
Neoctenus peruvianus (Chamberlin, 1916)
Paradossenus
Paradossenus F. O. P.-Cambridge, 1903
Paradossenus andinus (Simon, 1898)
Paradossenus caricoi Sierwald, 1993
Paradossenus corumba Brescovit & Raizer, 2000
Paradossenus longipes (Taczanowski, 1874)
Paradossenus minimus (Mello-Leitão, 1940)
Paradossenus protentus (Karsch, 1879)
Paradossenus pulcher Sierwald, 1993
Paradossenus venezuelanus (Simon, 1898)
Paratrechalea
Paratrechalea Carico, 2005
Paratrechalea azul Carico, 2005
Paratrechalea galianoae Carico, 2005
Paratrechalea julyae Silva & Lise, 2006
Paratrechalea longigaster Carico, 2005
Paratrechalea ornata (Mello-Leitão, 1943)
Paratrechalea saopaulo Carico, 2005
Paratrechalea wygodzinskyi (Soares & Camargo, 1948)
Rhoicinus
Rhoicinus Simon, 1898
Rhoicinus andinus Exline, 1960
Rhoicinus fuscus (Caporiacco, 1947)
Rhoicinus gaujoni Simon, 1898
Rhoicinus lugato Höfer & Brescovit, 1994
Rhoicinus rothi Exline, 1960
Rhoicinus schlingeri Exline, 1960
Rhoicinus urucu Brescovit & Oliveira, 1994
Rhoicinus wallsi Exline, 1950
Rhoicinus wapleri Simon, 1898
Rhoicinus weyrauchi Exline, 1960
Shinobius
Shinobius Yaginuma, 1991
Shinobius orientalis (Yaginuma, 1967)
Syntrechalea
Syntrechalea F. O. P.-Cambridge, 1902
Syntrechalea adis Carico, 2008
Syntrechalea brasilia Carico, 2008
Syntrechalea caballero Carico, 2008
Syntrechalea caporiacco Carico, 2008
Syntrechalea colombiana Silva & Lise, 2008
Syntrechalea napoensis Carico, 2008
Syntrechalea reimoseri (Caporiacco, 1947)
Syntrechalea syntrechaloides (Mello-Leitão, 1941)
Syntrechalea tenuis F. O. P.-Cambridge, 1902
Trechalea
Trechalea Thorell, 1869
Trechalea amazonica F. O. P.-Cambridge, 1903
Trechalea boliviensis Carico, 1993
Trechalea bucculenta (Simon, 1898)
Trechalea connexa (O. P.-Cambridge, 1898)
Trechalea extensa (O. P.-Cambridge, 1896)
Trechalea gertschi Carico & Minch, 1981
Trechalea lomalinda Carico, 1993
Trechalea longitarsis (C. L. Koch, 1847)
Trechalea macconnelli Pocock, 1900
Trechalea paucispina Caporiacco, 1947
Trechalea trinidadensis Carico, 1993
Trechaleoides
Trechaleoides Carico, 2005
Trechaleoides biocellata (Mello-Leitão, 1926)
Trechaleoides keyserlingi (F. O. P.-Cambridge, 1903)
Referenties
(2010): The world spider catalog, version 10.5. American Museum of Natural History.
Lijsten van spinnen
|
De lijst van Trechaleidae bevat alle wetenschappelijk beschreven soorten uit de familie van Trechaleidae.
| 1
|
lijst, classificatie, categorie
|
86
|
CancelAction
|
2199835
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Prinsheerlyk%20Venlo
|
Prinsheerlyk Venlo
|
Prinsheerlyk is een gratis tweedaags muziekfestival in de Nederlandse plaats Venlo.
Korte geschiedenis
Tot 2007 kende de stad Venlo geen eigen festival ter gelegenheid van de viering van Koninginnedag. Wel had Blerick een Koninginnemarkt en Tegelen had QueensKnight, maar verder moest Koningshuis-lievend Venlo uitwijken naar andere plaatsen in het land. In dat jaar startte het evenement Royaal Venloosch. Maar dit kreeg om onduidelijke redenen weinig aandacht. Om die reden hebben in 2009 de organisatie van een ander Venloos festival (Chop Till You Drop Outdoor) en een café in de Venlose binnenstad besloten tot samenwerking en Prinsheerlyk was het resultaat. Het eerste jaar kwamen 2500 mensen op het gratis eendaags festival af. Toen was de locatie nog het Nolensplein, maar in 2010 werd besloten te verhuizen naar het naastgelegen Nolenspark. Ook werd er vanaf dat jaar besloten de avond voor Koninginnedag ook een programma te presenteren. De capaciteit groeide uit tot 8000, en men besloot om – preventief – een tentzeil te spannen over het hele festivalterrein, voor het geval het weer tegen zou vallen.
Op 11 april 2012 werd bekendgemaakt, dat het festival in dat jaar niet zou plaatsvinden. Reden van de annulering was een dispuut tussen de oprichter en Stichting Cool Events, die elkaar aanwijzen als organisator. Wijmans kon de financiering voor 2012 niet rond krijgen, maar wees naar de stichting als verantwoordelijke van een negatieve balans van € 200.000,-. De stichting zag op haar beurt Wijmans als verantwoordelijke voor het tekort.
Externe links
Recensie op djguide
Evenementenkalender Venlo
Festival in Venlo
|
Op 11 april 2012 werd bekendgemaakt, dat het festival in dat jaar niet zou plaatsvinden. Reden van de annulering was een dispuut tussen de oprichter en Stichting Cool Events, die elkaar aanwijzen als organisator. Wijmans kon de financiering voor 2012 niet rond krijgen, maar wees naar de stichting als verantwoordelijke van een negatieve balans van € 200.000,-. De stichting zag op haar beurt Wijmans als verantwoordelijke voor het tekort.
| 1
|
annulering, afzegging, actie beëindigen
|
5,542
|
ScreeningEvent
|
3056556
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Filmhuis%20Gouda
|
Filmhuis Gouda
|
Het Filmhuis Gouda is een filmhuis in de Nederlandse stad Gouda gevestigd aan de Lethmaetstraat in de wijk de Korte Akkeren.
Geschiedenis
Het Filmhuis Gouda is opgericht in 1977, de eerste vestiging was gelegen aan het Regentesseplantsoen met een zaal voor 40 bezoekers. Elke zaterdagavond werd er een film vertoond. Een eigen projector had het filmhuis toen niet, deze kon worden geleend van een jeugdsociëteit. In 1979 verhuisde het filmhuis naar de huidige locatie, een voormalige school aan de Lethmaetstraat. Dit pand beschikt over een zaal met 80 zitplaatsen en een foyer. In de jaren 80 kreeg het Filmhuis de eerste beroepskracht. Het overige personeel bestaat hoofdzakelijk uit vrijwillige medewerkers. In april 2012 werd er overgestapt van een analoge- naar een digitale projectie.
Het filmhuis had in 2012 naar schatting 10.000 bezoekers afkomstig van buiten Gouda. In 2011 waren er 590 filmvoorstellingen van 124 titels, voor ruim 25.000 bezoekers.
Verhuizing
Sinds enkele jaren verschijnen in de media berichten waarin wordt gemeld dat het filmhuis zou verhuizen. In 2008 meldde de Krant van Gouda dat het bestuur een pand aan de Peperstraat op het oog had. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan; in het jaarverslag over 2011 kondigde het bestuur aan een adempauze in te lassen in de zoektocht naar een nieuw onderkomen.
Een tweede mogelijke verhuizing dateerde uit 2012, naar aanleiding van de aankondiging van de grootste bioscoop in Gouda, de Arcade Bioscoop, om een nieuwe bioscoop te bouwen in de Spoorzone, het gebied bij het station. Aanvankelijk werd geopperd dat het filmhuis zou kunnen verhuizen naar het vrijkomende Arcade-pand, het Maria Magdalenaconvent aan de Agnietenstraat. Begin 2013 gaf het bestuur van het filmhuis echter aan dat het momenteel niet de middelen heeft om een verhuizing te kunnen betalen, en dat het dus voorlopig niet zal verhuizen.
In 2017 werd onderzocht of het Filmhuis onderdak kon vinden in Cultuurhuis Chocoladefabriek. Door het grote aantal bezoekers wilde het Filmhuis er een tweede en mogelijk een derde filmzaal bij. De Gemeente Gouda stelde na een onderzoek vast dat de totale kosten te hoog zouden zijn. In 2018 liet het Filmhuis weten de hoop nog niet op te geven.
Externe link
Officiële website
Filmhuis
Bioscoop in Zuid-Holland
Bouwwerk in Gouda
|
Het filmhuis had in 2012 naar schatting 10.000 bezoekers afkomstig van buiten Gouda. In 2011 waren er 590 filmvoorstellingen van 124 titels, voor ruim 25.000 bezoekers.
| 1
|
filmvertoning, bioscoopevenement, filmvoorstelling
|
1,850
|
ConsumeAction
|
1243200
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Agouti-related%20peptide
|
Agouti-related peptide
|
Het agouti-related peptide (AgRP, 'aan agouti gerelateerd peptide', ook agouti-related protein, 'aan agouti gerelateerd proteïne') is een neuropeptide. Dit peptide wordt door het AgRP/NPY-neuron geproduceerd in de hersenen, in de nucleus arcuatus van de hypothalamus. Bij mensen wordt voor AgRP gecodeerd door het AgRP-gen.
AgRP is een antagonist (inverse agonist) van de melanocortinereceptoren MC3-R en MC4-R. Deze receptoren zijn gerelateerd aan metabolisme en lichaamsgewicht. Ze worden geactiveerd door melanocortine-agonisten zoals α-MSH, het peptide-hormoon dat melanocyten (pigmentcellen) stimuleert. Normalerwijze zorgt α-MSH voor de vorming van pigment; dit effect wordt dus geremd door AgRP. (Een antagonist hecht aan dezelfde zenuwreceptoren als de agonist maar oefent een tegengestelde werking uit.)
AgRP stimuleert het hongergevoel en de eetlust en vertraagt de stofwisseling (metabolisme). Het is een van de krachtigste en meest langwerkende stimuli voor voedselinname. Tijdens vasten nemen de niveaus van AgRP en NPY toe. Na voedselinname nemen deze niveaus af doordat na voedselinname het hormoon leptine wordt uitgescheiden door vetcellen (adipocyten). Dit hormoon is werkzaam in de nucleus arcuatus en belemmert het uitscheiden van agRP door het agRP/NPY-neuron. Daardoor worden de honger-gevoel-stimulerende effecten van AgRP tegengegaan.
Toenemende kennis over de rol die het AgRP speelt bij gewichtstoename kan mogelijk bijdragen aan het ontwikkelen van farmaca voor de behandeling van obesitas.
Peptide
Voeding
|
AgRP stimuleert het hongergevoel en de eetlust en vertraagt de stofwisseling (metabolisme). Het is een van de krachtigste en meest langwerkende stimuli voor voedselinname. Tijdens vasten nemen de niveaus van AgRP en NPY toe. Na voedselinname nemen deze niveaus af doordat na voedselinname het hormoon leptine wordt uitgescheiden door vetcellen (adipocyten). Dit hormoon is werkzaam in de nucleus arcuatus en belemmert het uitscheiden van agRP door het agRP/NPY-neuron. Daardoor worden de honger-gevoel-stimulerende effecten van AgRP tegengegaan.
| 3
|
consumeren, informatie-inname, voedselinname
|
1,774
|
AutoPartsStore
|
1892402
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bert%20Schaftenaar
|
Bert Schaftenaar
|
Egbert (Bert) Schaftenaar (1943) is een Nederlands politicus van de VVD.
Na de middelbare school begon hij een bedrijfje in automaterialen en daarnaast studeerde hij in Utrecht rechten, waarin hij ook is afgestudeerd. Daarna ging hij de advocatuur in en begon een praktijk die zich specialiseerde in vennootschapsrecht, faillissementsrecht en strafrecht. Daarnaast was hij ook actief in de lokale politiek. Zo werd hij gemeenteraadslid in Zwolle en was hij daar van 1982 tot 1993 wethouder. In 1993 volgde zijn benoeming tot burgemeester van de Limburgse gemeente Echt. Op 1 januari 2003 fuseerde die gemeente met Susteren tot de nieuwe gemeente Echt-Susteren, waarvan hij vanaf die datum de waarnemend burgemeester was en later dat jaar de burgemeester werd. Op 1 mei 2008 legde hij die functie neer in verband met het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.
Burgemeester van Echt
Burgemeester van Echt-Susteren
VVD-politicus
|
Na de middelbare school begon hij een bedrijfje in automaterialen en daarnaast studeerde hij in Utrecht rechten, waarin hij ook is afgestudeerd. Daarna ging hij de advocatuur in en begon een praktijk die zich specialiseerde in vennootschapsrecht, faillissementsrecht en strafrecht. Daarnaast was hij ook actief in de lokale politiek. Zo werd hij gemeenteraadslid in Zwolle en was hij daar van 1982 tot 1993 wethouder. In 1993 volgde zijn benoeming tot burgemeester van de Limburgse gemeente Echt. Op 1 januari 2003 fuseerde die gemeente met Susteren tot de nieuwe gemeente Echt-Susteren, waarvan hij vanaf die datum de waarnemend burgemeester was en later dat jaar de burgemeester werd. Op 1 mei 2008 legde hij die functie neer in verband met het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.
| 1
|
autoonderdelenwinkel, automaterialen, auto-onderdelen
|
1,950
|
Game
|
25797
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dit%20was%20het%20nieuws
|
Dit was het nieuws
|
Dit was het nieuws is een satirisch televisieprogramma waarin twee teams commentaar geven op het nieuws van de voorgaande week. Het programma heeft de vorm van een spelprogramma, waarin twee teams onder leiding van een spelleider tegen elkaar strijden. De puntentelling is niet belangrijk (we kijken even naar de stand), na de eerste ronde staat het altijd 4 tegen 4. Wel wordt er aan het einde een winnend team aangewezen. Elk team bestaat uit een vaste teamleider en een wekelijkse gast.
Het programma werd van 1996 tot eind 2009 uitgezonden door de TROS. Nadat commerciële zender RTL 4 op 5 juni 2010 een goed bekeken proefaflevering uitzond, die grotendeels in het teken stond van de Tweede Kamerverkiezingen verschenen er bij RTL4 tussen mei 2011 en oktober 2015 ook reguliere afleveringen. Op 17 december 2017 keerde het programma terug bij publieke omroep AVROTROS.
Geschiedenis
Van TROS naar RTL en weer terug
Opstart
In 1995 kwamen Raoul Heertje, Thomas Acda, Eric van Sauers, Hans Sibbel en Dolf Jansen op het idee om een Nederlandse variant te maken op het satirische BBC-televisieprogramma Have I Got News for You. Dat zelfde jaar nog werd er een pilot aflevering opgenomen. Op 17 mei 1996 zond de TROS de eerste Dit was het nieuws uit op Nederland 2. De teamleiders waren Thomas Acda en Raoul Heertje, de spelleider Harm Edens. De eerste reacties op het programma waren wisselend. Men vreesde aanvankelijk voor een zoveelste mislukte poging tot satirische televisie in Nederland, maar dankzij de ledenraad van de TROS kreeg het programma de kans om uit te groeien tot een geslaagde variant op het Britse voorbeeld.
Van TROS naar RTL
Na een moeizame start groeide het aantal kijkers door de tijd heen gestaag tot zo’n 1,3 miljoen. Desondanks besloot de TROS in 2009 om te stoppen met het programma. Hoewel andere publieke omroepen interesse hadden getoond in het programma, was de netmanager van Nederland 1, Marcel Peek, van mening dat het programma moest stoppen. Hij vond dat de gasten niet altijd goed genoeg waren en dat er te weinig afleveringen per jaar werden gemaakt. Op 19 december werd, na dertien jaar en iets meer dan 150 afleveringen, de laatste aflevering uitgezonden bij de TROS.
RTL was geïnteresseerd in overname van het programma en zond op 5 juni 2010 één proefaflevering van Dit was het nieuws uit die volledig gewijd was aan de Tweede Kamerverkiezingen van dat jaar. Naar aanleiding van deze uitzending besloot RTL nieuwe afleveringen te bestellen en van 2011 tot en met 2015 was Dit was het nieuws te zien op RTL 4.
Terug naar AVROTROS
Met het argument dat het programma “niet vernieuwend genoeg” was, trok RTL4 in 2015 de stekker eruit. Twee jaar later keerde het programma terug op televisie bij omroep AVROTROS.
Op 8 september 2022 was het programma eenmalig te zien op NPO 3 vanwege de wijzigingen in de programmering vanwege het overlijden van Elizabeth II.
Op donderdag 9 maart 2023 startte alweer het 44ste seizoen, dat bestaat uit 7 afleveringen op donderdagen vanaf 21.30 u. te zien op NPO1.
Bezetting
De presentatie en spelleiding is vanaf de eerste aflevering steevast in handen van Harm Edens. De teamleiders kenden door de tijd heen echter een wisselende bezetting. De eerste zes seizoenen bij de TROS waren dit Raoul Heertje en Thomas Acda, waarna Thomas Acda ermee stopte vanwege zijn zangcarrière met Paul de Munnik (Acda en De Munnik). Het zevende seizoen bestond uit een aantal specials over het EK met teamleiders Heertje en Peter Heerschop. Voor het seizoen daarna werd Marc-Marie Huijbregts als vervanger van Acda aangetrokken. Hij oogstte zoveel lof voor zijn bijdragen dat hij een eigen programma kreeg bij de KRO. Zijn plek in Dit was het nieuws werd in 2001 ingenomen door Jan Jaap van der Wal, die tot en met de laatste TROS-aflevering in 2009 vaste teamleider zou blijven.
In 2010 maakte RTL 4 een proefuitzending met teamleiders Heertje en Van der Wal. De proefuitzending bleek succesvol, waardoor RTL 4 besloot tot het maken van nieuwe seizoenen. De commerciële omroep strikte Thomas Acda als teamleider naast Raoul Heertje, waardoor het programma in het voorjaar van 2011 met de oorspronkelijke bezetting Heertje, Acda en Edens van start kon. Deze bezetting hield meerdere jaren stand, tot Heertje – na 33 seizoenen en ruim 200 afleveringen – eind 2014 aankondigde te willen vertrekken bij het programma. Dit bracht ook Acda aan het twijfelen over zijn toekomst bij Dit was het nieuws; zijn besluit om te stoppen volgde een maand later. Voor de resterende afleveringen bij RTL 4 werden Martijn Koning en Daniël Arends als teamcaptains aangesteld.
Bij de terugkeer van het programma bij AVROTROS op 17 december 2017 werden Peter Pannekoek en Jan Jaap van der Wal de vaste teamcaptains. Pannekoek werd in het seizoen in het najaar van 2021 tijdelijk vervangen door Patrick Laureij en Daniël Arends (die elkaar afwisselden), omdat Pannekoek het druk had met try-outs ter voorbereiding van zijn oudejaarsconference. In 2022 keerde Pannekoek terug.
Opbouw aflevering
Edens begint met: Goedenavond... (...) Dit was er nog meer in het nieuws..., waarna er foto’s of bewegende beelden worden getoond die van (soms) verzonnen, satirisch commentaar worden voorzien. Vervolgens worden de gasten voorgesteld en start de eerste ronde.
Eerste ronde: er wordt aan elk team een filmfragment uit de actualiteit getoond zonder geluid, en de teams proberen te achterhalen waar deze over gaat. Edens: Beelden uit het nieuws van de afgelopen week met de vraag: waar gaat het over?. Na de eerste ronde is de stand altijd 4 tegen 4.
Tussenronde: de teams bedenken een tekst bij een willekeurige foto. Edens noemt een opmerkelijk nieuwsbericht en zegt daarna: Maar goed, dat even tussendoor. Net als de tussenronde. Beide teams krijgen een foto te zien en daar moet een onderschrift bij. Aan het einde van het programma vertellen ze ons wat ze hebben bedacht. Dit item is niet in alle afleveringen te zien.
Tweede ronde: de teams krijgen een krantenkop te zien en moeten brainstormen waar het over gaat en/of over wie. Edens zegt dan altijd: Opvallende koppen uit de krant met de vraag: welk bericht stond hieronder?
Derde ronde: de teams krijgen vier foto's te zien en moeten achterhalen welke foto niet past bij de overige drie en waarom. Edens: Vier foto's op een rij, een hoort er niet bij, waarna hij een actualiteit benoemt die in dat verband past.
Maar zoals (...), gelukkig hebben we de foto's nog. De foto van..., en dan komen de onderschriften van de teams bij de in de tussenronde getoonde foto. (Dit item is niet te zien als de tussenronde na de eerste ronde ook niet te zien is.)
Edens leidt het laatste onderdeel in met de woorden Hiermee zijn we aan het einde gekomen van Dit was het nieuws, maar niet voordat we hebben gekeken naar..., waarna er foto's worden getoond met (soms) verzonnen commentaar.
Edens sluit het programma af met de woorden: Dit was Dit was het nieuws, goedenavond.
Achter de schermen
Redactie
Het programma komt, evenals het Engelse voorbeeld, spontaan tot stand. Wel weten de teamcaptains van tevoren welke onderwerpen aan bod komen en ze krijgen de foto's al te zien waar ze een bijschrift bij moeten bedenken. Er is een redactie van schrijvers verantwoordelijk voor de door Harm Edens voorgelezen, verbindende teksten. De volgende personen zitten in deze redactie:
Jip van den Toorn
Vincent Geers
Teun van den Elzen
Ruud Smulders (tot 2021)
Vera van Zelm (tot 2021)
Stefan Pop (tot 2019)
De eindredactie is in handen van:
Eric van Sauers
Koos Terpstra
Tekstschrijvers
Tekstschrijvers zijn onder anderen:
Jip van den Toorn
Cindy Pieterse
Sanne Verkaaik
Gerthein Boersma
Nico van der Knaap
Sander van Opzeeland
Maarten Hopman
Jeroen Visser
Ray van Zuijlen
De productie van Dit was het nieuws is sinds 1997 in handen van Angelique de Vries (Producent Angel's TV Producties).
Lijst van gasten
Trivia
Eenmalig ontbrak er een gast. Politicus Geert Wilders was in 2004 op het laatste moment verhinderd, waardoor een van beide teams bestond uit Raoul Heertje en een lege stoel. Wilders zou overigens later in het seizoen alsnog als gast aanschuiven.
Harm Edens, die vanaf het begin het gezicht van de show is, en in 2020 aangaf er nog niet op uitgekeken te zijn, werd in de uitzending van 12 november 2005 eenmalig vervangen door Thomas Acda, vanwege een longontsteking.
Na de eerste ronde is de stand altijd 4 tegen 4. Slechts één keer werd hiervan afgeweken. Dit was op 11 oktober 2015, toen Harm Edens besloot punten af te trekken bij het team van Martijn Koning, nadat deze Edens een "autocue-robot" had genoemd en toen Edens een robotstem opzette zei dat dat een verbetering was.
De NVWA startte na de uitzending van 4 februari 2018 een onderzoek naar het programma in het kader van een overtreding van de Tabakswet. In deze aflevering moedigde Edens teamlid en FvD-politicus Theo Hiddema aan om een sigaretje op te steken, die dat vervolgens prompt deed.
Externe link
Officiële website
Referenties
Programma van AVROTROS
Televisieprogramma van de TROS
Programma van RTL 4
Satirisch televisieprogramma
|
Dit was het nieuws is een satirisch televisieprogramma waarin twee teams commentaar geven op het nieuws van de voorgaande week. Het programma heeft de vorm van een spelprogramma, waarin twee teams onder leiding van een spelleider tegen elkaar strijden. De puntentelling is niet belangrijk (we kijken even naar de stand), na de eerste ronde staat het altijd 4 tegen 4. Wel wordt er aan het einde een winnend team aangewezen. Elk team bestaat uit een vaste teamleider en een wekelijkse gast.
| 2
|
spel, bordspel, rollenspel
|
7,758
|
HowToTip
|
2994133
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Cock%20en%20%27t%20wassend%20kwaad
|
De Cock en 't wassend kwaad
|
De Cock en 't wassende kwaad is het 43e deel van de De Cock-serie, verschenen in 1995. De serie is geschreven door Appie Baantjer. Een bespreking van de terugkerende personages en thema's is te vinden bij de serie.
Verhaal
De Amsterdamse korpsleiding heeft rechercheur De Cock voor een politieklas gezet. Eenmaal per week geeft hij rechercheurs in opleiding tips over de kneepjes van het vak. Dertien jonge mannen en zeven jonge vrouwen. Een goudblonde dame rechts vooraan trekt zijn aandacht, Gabriëlle de Poortere. Aspirant-rechercheur Stephan van den Berg gaat met hem in debat over de herkenbaarheid van een rechercheur. De huidige jonge politiemensen gaan in hun kleding volledig op in de maatschappij. Gabriëlle breekt in op hun discussie over de misdaad van dertig jaar terug en nu met een dichtregel: “Men smoore ’t wassend quaet, bijtijds in zijn geboorte. ” De Cock is verheugd een versregel van Joost van den Vondel te mogen horen. Stephan vraagt echter zijn docent of hij het wassend kwaad destijds niet heeft herkend? En zo ja, waarom heeft hij de misdaad dan niet in de kiem gesmoord? De discussie tussen docent en leerling wordt afgebroken door een binnenstormende rechercheur Vledder. In het prostitutiepandje van Manke Greet aan de Achterburgwal ligt het lijk van een gewurgde naakte vrouw.
Tijdens de autorit naar de plaats delict debatteren de twee rechercheurs onderling over nylons en panty’s . Hoewel Vledder nylons ouderwets vindt, is hij het met De Cock eens dat de prostituees toch altijd beroepsmatig nylons zullen blijven prefereren. Hij had het slachtoffer naakt gevonden, gewurgd met een panty. Bovendien had Vledder tussen de kleren van het slachtoffer nog een panty gevonden. De Cock concludeert dat de moordenaar dus zijn eigen panty meenam. Lijkschouwer dokter Den Koninghe veronderstelt dat het slachtoffer al tien tot twaalf uur dood is. De Cock ontdekt een zwarte pruik over het rode haar van het slachtoffer. Politiefotograaf Bram van Wielingen herkent haar nu tijdens het foto’s nemen. Het is Jeanne van Ark, een ontsnapte gevangene die vastzat in de gevangenis te Breda. Anderhalf jaar geleden is ze bij een overval op een supermarkt in Wageningen gearresteerd. Een jonge magazijnbediende en de bedrijfsleider vonden de dood door kogels uit haar pistool. Vermoedelijk was het een bende van vier personen. De zwager van Bram is de vader van die jonge magazijnbediende en ook hij krijgt morgen de plaatjes. Op het politiebureau aan de Warmoesstraat heeft Dick Vledder het slachtoffer nagetrokken. Jeanne Pauline van Ark maakte carrière vanuit een jeugdbende uit Amsterdam-West en ze verwierf zo de bijnaam Jeanne d'Arc. Dick Vledder vindt haar dood wel een prettige en goedkope oplossing, omdat twaalf jaar detentie zeker 1,5 miljoen gulden kost. De Cock wil toch gewoon de moordenaar vinden.
In de recherchekamer meldt zich nu vrijwillig Marinus Kleijn, een vertegenwoordiger van een uitgeverij uit Baarn. Een half jaar geleden heeft hij bij het Knooppunt Zonzeel een hulpeloze vrouw een lift gegeven. Ze vertelde hem ten onrechte twaalf jaar gevangenisstraf te hebben gekregen, omdat ze een krankzinnige magazijnbediende doodschoot. Ze werd uit de gevangenis te Breda ontvoerd door haar kornuiten, maar ze wist aan hen te ontsnappen. Marinus ontfermde zich over haar, kocht kleren maar na zes dagen ging ze bij hem weg. Hij ontdekte haar weer in haar kamertje aan de Achterburgwal en bezocht haar daar wekelijks. Vanmiddag hoorde hij daar van haar dood en via een buurtcafé werd hij naar rechercheur De Cock doorverwezen. Aan laatstgenoemde vertelt hij nu desgevraagd alles dat hij te weten is gekomen over de overval in Wageningen. Als Marinus weg is, wil Dick Vledder meer weten over de gevallen namen. Benny Lefeberus, mooie Benny, is de oudste zoon van een beroemde vader. Karel blies zichzelf op met dynamiet bij een uit de hand gelopen brandkastkraak. Na één telefoontje ontzenuwt Dick Vledder het ontsnappingsverhaal uit de gevangenis van Breda. Met een keukenmes gijzelde Jeanne persoonlijk een bewaker en ging heen.
De Cock en Vledder gaan een cognackie halen bij Smalle Lowietje. De caféhouder heeft inderdaad ene Marinus naar De Cock doorgestuurd. Hij weet te melden dat Jeanne zulke idiote prijzen vroeg voor haar diensten, waardoor de klandizie wegbleef. Lowie noemt wel Mooie Benny als bezoeker. De Cock maakt nog even een praatje met Jansje Meijer, die al eerder tevergeefs op het kamertje van Jeanne had geboden en nu de nieuwe kans heeft gegrepen. De vorige keer had die kapsonesgriet haar overboden, om vervolgens er niets mee te doen. Ze gebruikte het kamertje als hoofdkwartier om met haar gozertjes overvallen te kunnen plegen. Verder dan de informatie dat ze uit Amsterdam-West kwamen, wil Jansje niet gaan.
De volgende morgen hoort De Cock van Vledder dat de moord is opgelost. Zijn buurman Pieter van Duijn heeft Marinus Kleijn aangewezen. Commissaris Buitendam heeft ook nieuws. Om praktische ervaring op te doen, is aan zijn bureau aspirant-rechercheur Gabriëlle de Poortere toegewezen. Dat lijkt hem nu net een klusje voor zijn beste duo De Cock & Vledder. Rechercheur De Cock maakt een flauw grapje en wordt de kamer uitgestuurd. Terug bij Vledder legt De Cock uit dat zijn een leerlinge krijgen, zo mooi, dat als ze zich op De Wallen durven te vertonen, de dames hun business wel kunnen sluiten. Hij raadt hem aan samen met Gabriëlle toch Marinus Kleijn maar eens scherp te verhoren en haar tevens mee te nemen naar de sectie, als Dick Vledder tenminste in emancipatie gelooft. Zelf gaat De Cock met tram 13 naar de Van Spilbergenstraat, om een babbeltje te maken met de moeder van mooie Benny. Haar man is inmiddels al veertien jaar dood, maar De Cock mag nog maar net binnenkomen. Ze wil niet vertellen waar haar zoon te vinden is. De Cock haalt een recente politiefoto van Benny op aan het hoofdbureau en bekijkt daar zijn dossier. Als hij laat in de middag terugkomt aan de Warmoesstraat, houdt zijn commissaris Buitendam een persconferentie. In de recherchekamer treft hij Dick Vledder aan, die weg is gelopen van de show van commissaris Buitendam en de spinnende poes Gabriëlle. Het was gênant. De Cock krijgt te horen dat bij huiszoeking bij Marinus meerdere panty’s zijn gevonden, die overeenkwamen met die op de plaats delict. De arrestant zit nu beneden in een politiecel, omdat hij een verklaring schuldig moest blijven. De Cock ondervraagt nu Gabriëlle over de arrestatie. Ze vond de panty’s in zijn nachtkastje en Marinus zei er niets van te weten. Ook de moord ontkent hij. Het gesprek wordt verstoord door de binnentredende Stephan van den Berg, die haar ter felicitatie drie maal kust. Zelf is hij gedetacheerd aan het bureau Meer en Vaart. Hij leest als aspirant-rechercheur De Cock nu de les. De recherche moet efficiënter gaan werken en niet te veel aandacht aan dit soort moorden in het criminele milieu besteden. Desnoods moet de recherche zelf gaan moorden. Voor dat De Cock kan reageren, wordt per telefoon de dood van mooie Benny gemeld. Met een panty om zijn nek.
Dick Vledder krijgt van de Cock opdracht te rijden naar het volkstuincomplex ‘Nut en Genoegen’. Het beste is om richting de begraafplaats Sint Barbara te rijden. In de auto vraagt Gabriëlle op de achterbank, waarom Stephan niet mee mocht. De Cock legt fijntjes uit dat hij niet graag ruzie krijgt met Stephan zijn opleider, een oude bekende en vriend van De Cock, rechercheur Hans Rijpkema. Op de plaats delict vertelt de moeder van Benny over de fijne tijd die de familie dankt aan het volkstuincomplex. Nu is Benny hier dood gevonden vlak bij zijn oude zandbak met een panty om zijn nek. Gabriëlle is erg benieuwd om te weten hoelang hij al dood is. Want de panty om de nek past naadloos bij dader Marinus Kleijn. De moeder van Berry geeft De Cock de sleutel van zijn woning aan de Bos en Lommerweg. Ze vertelt ook nog dat Benny het weleens had over een grote klapper. Na een dag van vruchteloos onderzoek, loopt rechercheur De Cock ’s avonds nog maar eens binnen bij Smalle Lowietje. De caféhouder neemt de stand van het onderzoek door en verwijst naar een oud plan om een goudtransport op Schiphol buit te maken. In dat plan werd Benny niet genoemd, maar Johnny van Dikke Neel. Terug aan de Warmoesstraat vertelt Dick Vledder dat Gabriëlle inmiddels ook de tweede moord met dezelfde modus operandi heeft opgelost. Overigens laat lijkschouwer dokter Den Koninghe nog weten dat er bij Benny een dodelijk vergif in het spel zou kunnen zijn en geen verwurging. Hij zou zelf contact opnemen voor de sectie met dokter Rusteloos. De twee rechercheurs blijven in geval van vergiftiging dan wel zitten met een nutteloze panty om Benny zijn nek. Volgens de stagiaire was lijkschouwer Den Koninghe al jaren niet meer op zijn taak berekend. Laat op de avond meldt Richard de Boer zich nog bij de twee rechercheurs. Hij is een huisvriend van de familie Lefeberus. Hij is ook een jeugdvriend van Benny en zegt geen strafblad te hebben. Hij geeft Jeanne van alles de schuld, die Benny in haar macht had sinds ze veertien was. Ook Johnny van dikke Neel, Johnny van Maasdam, hoorde bij Jeanne haar groep. Hij maakt ook nog melding van een onbekende ‘Joost’. Ook het goudtransport op Schiphol wordt weer genoemd, maar Richard heeft zich nooit met criminele zaken willen inlaten.
De volgende ochtend is Dick Vledder ijverig het proces-verbaal aan het typen. Dat is meer werk voor de stagiaire volgens De Cock, omdat dat ook een wezenlijk onderdeel van de opleiding is. Het vinden van de panty’s in het nachtkastje valt trouwens onder de ambtseed van Gabriëlle. Laatstgenoemde komt de twee heren vertellen dat zij haar stageperiode afbreekt. Ze heeft commissaris Buitendam gezegd dat De Cock vrouwonvriendelijk is. De grijze rechercheur gaat wijdbeens voor het bureau van zijn chef staan. Commissaris Buitendam stelt dat De Cock het onderzoek van Gabriëlle saboteert. De Cock houdt vol dat Marinus Kleijn onschuldig is en dus heengezonden moet worden. Commissaris Buitendam behoort nu eenmaal tot het slag van mannen bij wie het beoordelingsniveau daalt in het zicht van mooie jonge vrouwen. De Cock wordt met gestrekte rechterarm de kamer uitgestuurd. Dick Vledder heeft inmiddels Johnny van Maasdam nagetrokken. Zelfs op Schiphol schrokken ze toch wel even van zijn naam.
Op de begrafenis van Jeanne op begraafplaats Zorgvlied kijken de twee rechercheurs goed in het rond. Bij het graf ontdekken ze de gearmde Gabriëlle de Poortere en Stephan van den Berg. Terug vastlopend in een file geeft De Cock Dick Vledder opdracht naar de Bos en Lommerweg te rijden naar het woonhuis van Benny Lefeberus. Ze treffen er in de rommel een dode blote jongeman aan met een panty om zijn nek. De Cock herkent van de foto Johnny van Maasdam. Ook staan er twee borrelglaasje en een fles jenever. Dick Vledder denkt nu aan een geheimzinnige moordenaar die de Staat veel geld bespaart. Terug aan de Warmoesstraat is wachtcommandant Jan Kusters zeer verontwaardigd over de vrijlating van Marinus Kleijn. Omdat dit is gebeurd in opdracht van Buitendam, hoopt hij dat De Cock hem steunt, maar de rechercheur is het deze keer volledig eens met zijn chef. Die griet was woest en vloog de commissariskamer binnen. Ook Dick Vledder is ontstemd, omdat hij mee had getekend voor de arrestatie. Het gevoel van De Cock blijft dat Marinus onschuldig is. Gabriëlle verschijnt ten tonele en noemt de leiding oude fossiele knarren. Na het nieuws over het vinden van een derde panty-lijk, weet ze zeker dat de vrijgelaten Marinus weer heeft toegeslagen. Omdat Gabriëlle op de recherchekamer blijft zitten, nadat ze haar stage had opgezegd, stuurt De Cock haar de kamer uit. Ze blijft. De Cock gaat in zijn regenjas en hoedje alleen op pad en vraagt Dick Vledder het laboratorium in Rijswijk nog eens te bellen. Hij bedenkt zich en neemt Gabriëlle mee op een tocht langs De Wallen. Hij probeert informatie uit Jansje Meijer te krijgen, die huilend zegt nog twee leden van de Amsterdam-West-bende te kennen. Een lange jongen en het brein van de bende Richard de Boer.
De Cock zet een val op in het tuincomplex Nut en Genoegen. Naast De Cock in een gekraakt tuinhuisje zit stagiaire Gabriëlle. Dick Vledder is nabij in een snelle wagen en ook de rechercheurs Appie Keizer en Fred Prins zijn paraat. Na een moeizaam gesprek had De Cock van de moeder van Benny het adres gekregen dat hij nodig had. Hij legt aan Gabriëlle uit dat de derde moord niet door Marinus Kleijn kan zijn gepleegd, omdat hij op het tijdstip van de moord gevangen zat. Gabriëlle wil er nu opeens vandoor. De Cock wil haar niet laten ontsnappen, maar ze duwt hem ruw opzij. Gabriëlle gaat vervolgens schreeuwen naar Stephan dat hij omsingeld is. Laatstgenoemd zet zijn pistool tegen zijn hoofd en schiet. Dick Vledder staat tot zijn eigen verbazing naast het lijk van Stephan van den Berg.
Thuis legt De Cock de moorden uit aan de rechercheurs Dick Vledder, Appie Keizer en Fred Prins. Dick Vledder klaagt dat deze keer het onderzoek van De Cock wel volledig langs hem heen is gegaan. Hij legt uit dat zijn persoonlijke relatie met de moeder van Benny cruciaal was. Met haar kon hij Richard de Boer uiteindelijk onder druk zetten, want ze zou tegen het brein Richard van de bende getuigen. Via de officier van justitie is er onderhandeld over strafvermindering. Richard diende als lokaas voor de moordenaar, die via Gabriëlle alle benodigde informatie kreeg, die De Cock zo vrij was haar te verstrekken. De Cock had al eerder opgemerkt dat de panty’s om de nek van de slachtoffers Jeanne niet paste. Dus die had Marinus nooit voor haar gekocht en toen ze in zijn nachtkastje werden gevonden door Gabriëlle onder toezicht van Dick Vledder, wist De Cock hoe de zaken ervoor stonden. De stagiaire had de panty’s daar zelf gelegd en daarna gevonden. Gabriëlle liep tegen de lamp toen ze ook de derde moord aan Marinus toedichtte. De Cock legt ook het motief uit. Buiten het politiekorps zijn veel burgers voor een keiharde aanpak van de misdaad. Stephan besloot in actie te komen en Gabriëlle zou het onderzoek aan de Warmoesstraat zo veel mogen dwarsbomen. De Cock heeft haar inmiddels verhoord in haar politiecel. Om latere complicaties te voorkomen heeft hij bij de zelfmoord van Stephan besloten dat alle betrokken rechercheurs een schiethand moesten laten afnemen. Nadat de rechercheurs vertrokken zijn vraagt mevrouw De Cock naar het symbool van de panty. Joost van den Vondel dreef in de Warmoesstraat een kousenwinkel en Gabriëlle declameerde zijn versregel: “Men smoore ’t wassend quaet, bijtijds in zijn geboorte “.
Baantjer (roman)
Roman uit 1995
|
De Amsterdamse korpsleiding heeft rechercheur De Cock voor een politieklas gezet. Eenmaal per week geeft hij rechercheurs in opleiding tips over de kneepjes van het vak. Dertien jonge mannen en zeven jonge vrouwen. Een goudblonde dame rechts vooraan trekt zijn aandacht, Gabriëlle de Poortere. Aspirant-rechercheur Stephan van den Berg gaat met hem in debat over de herkenbaarheid van een rechercheur. De huidige jonge politiemensen gaan in hun kleding volledig op in de maatschappij. Gabriëlle breekt in op hun discussie over de misdaad van dertig jaar terug en nu met een dichtregel: “Men smoore ’t wassend quaet, bijtijds in zijn geboorte. ” De Cock is verheugd een versregel van Joost van den Vondel te mogen horen. Stephan vraagt echter zijn docent of hij het wassend kwaad destijds niet heeft herkend? En zo ja, waarom heeft hij de misdaad dan niet in de kiem gesmoord? De discussie tussen docent en leerling wordt afgebroken door een binnenstormende rechercheur Vledder. In het prostitutiepandje van Manke Greet aan de Achterburgwal ligt het lijk van een gewurgde naakte vrouw.
| 1
|
tips, instructies, handleiding
|
12,619
|
MotorcycleRepair
|
4010558
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Arthur%20Wheeler
|
Arthur Wheeler
|
Arthur Frederick Wheeler (Epsom, 5 augustus 1916 - 16 juni 2001) was een Brits motorcoureur. Zijn beste seizoen was dat van 1962, toen hij de 250 cc Grand Prix van Argentinië won en derde in het wereldkampioenschap werd.
Hij werd als een van de beste privérijders in de wegrace beschouwd, temeer omdat hij goede resultaten bleef boeken met sterk verouderde Moto Guzzi's.
Carrière
Wheeler ging op zijn 15e van school om in de leer te gaan als elektricien en ingenieur. Hij kocht voor twee guineas een leren broek en een helm van zijn oom Frank Taylor, een veteraan op het circuit van Brooklands, die zijn carrière beëindigde nadat hij de Ulster Grand Prix gewonnen had. In 1934 ging Wheeler deelnemen aan grasbaanraces met een 350 cc Velocette KTT Mk IV. In 1936 reed hij zelf tegen de zin van zijn ouders met een Triumph op Brooklands in een Clubman's Race. Hoewel hij in twee races derde werd, liet zijn vader hem voor straf drie nachten bij zijn Triumph in de schuur slapen, met de bedoeling hem te genezen van het racevirus.
In 1937 begon hij een motorzaak in Ewell, waarmee hij het geld verdiende om met motorfietsen te racen. In dat jaar startte hij voor het eerst op het eiland Man. Hij wilde met een Velocette deelnemen aan de Junior Race van de Manx Grand Prix en reed een goede trainingstijd, maar hij viel al in de eerste bocht. Hij reed nog tien kilometer door met een gebroken voorvork en viel toen uit. Zijn motorzaak liep echter heel goed, en Arthur Wheeler had genoeg geld om te blijven racen
Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak ging hij samenwerken met Barnes Wallis bij de ontwikkeling van de "Bouncing Bomb".
Na de oorlog begon zijn nieuwe motorzaak in Epsom al snel goed te lopen. Daardoor kon hij ook races op het vasteland van Europa gaan rijden. Hij raakte bevriend met andere coureurs, zoals Geoff Duke, Fergus Anderson, Ken Bills, Freddie Frith, Dickie Dale en de oud- bommenwerper piloot Les Graham. Als Wheeler op het vasteland reed voegde zich steevast een Belgische monteur, Noel Lahaye-Moussiaux, bij hem. Hij werkte gratis voor het "team" van Wheeler en bleef een levenslange vriend. Na afloop van een raceweekend gingen ze samen feesten tot diep in de nacht.
In 1946 werd hij met een Velocette tiende in de 500 cc Senior Race en elfde in de Junior Race van de Manx Grand Prix.
In 1947 werd hij twaalfde in de Senior Race en zesde in de Junior Race, nog steeds met de Velocette, maar met een Excelsior startte hij ook in de 250 cc Clubmans Lightweight TT waarin hij uitviel.
In 1948 werd hij met een Triumph in de Manx Grand Prix vijfde in de Senior Race en met een Velocette negende in de Junior Race. In de Clubmans Lightweight TT werd hij met een Velocette zevende. Dit waren allemaal nog amateurwedstrijden die op de "Mountain Course" werden gereden.
In 1949 startte hij tijdens de Isle of Man TT in de Junior TT (20e met een Velocette KTT Mk VIII) en de Senior TT (uitgevallen met een Triumph). Dit waren wedstrijden die al golden voor het wereldkampioenschap. Hij viel in dat jaar in de 500 cc klasse ook uit tijdens de TT van Assen, maar hij werd elfde in de GP van België.
In 1950 kocht hij een Norton Manx, waarmee hij in de 500 cc klasse slechts 26e werd in de Senior TT, 14e in België en 12e in Assen. In de Junior TT werd hij met een Velocette 12e. In de 350 cc klasse van de North West 200 werd hij met de Velocette tweede achter Geoff Duke. Toen het wereldkampioenschap wegrace werd ingesteld ontdekten de Italiaanse merken, die op dat moment toonaangevend waren, dat ze coureurs nodig hadden die de Snaefell Mountain Course, waar de Isle of Man TT werd verreden, kenden. Dit stratencircuit was 60 km lang en de Italiaanse coureurs hadden moeite om dit circuit te leren kennen. Via zijn vriend Fergus Anderson kreeg Arthur Wheeler van de fabriek van Moto Guzzi een vooroorlogse 250 cc Moto Guzzi Albatros. Hiermee won hij de North West 200, maar in de TT van Man startte hij er niet mee.
In 1951 won hij de North West 200 met de Moto Guzzi, die intussen doorontwikkeld was tot de Gambalunghino, maar in de Lightweight TT gebruikte hij weer een Velocette, waarmee hij vijfde werd. Met de Velocette werd hij in de Ulster Grand Prix derde en daardoor had hij in totaal zes punten gescoord. Daardoor werd hij in het wereldkampioenschap van 1951 de beste Brit én de beste met een Britse motorfiets. Hij eindigde als zevende.
In 1952 won hij met de Moto Guzzi de North West 200 voor de tweede keer. In de Lightweight TT werd hij negende. In de TT van Assen werd hij vierde en in de Grand Prix van Duitsland zesde. Daardoor eindigde hij als 12e in het 250 cc wereldkampioenschap.
In 1953 haalde hij zijn derde overwinning in de North West 200. In de Lightweight TT werd hij vierde en in de Ulster Grand Prix zesde. In het WK eindigde hij als tiende.
In het 250 cc wereldkampioenschap was de NSU Rennmax inmiddels erg sterk geworden, terwijl de Moto Guzzi Gambalunghino motorisch nog steeds vooroorlogs was. Het was in 1954 ook voor de fabriekscoureurs van Moto Guzzi niet makkelijk om punten te scoren. Op 11 september verongelukte NSU-rijder Rupert Hollaus tijdens de training van de Grand Prix des Nations op Monza. Het NSU-team trok zich terug, waardoor de Italiaanse machines een kans kregen om te winnen. Arthur Wheeler won deze race, voor zijn teamgenoot Romolo Ferri. Omdat hij ook al punten had gescoord in Ulster, Assen en Duitsland eindigde hij als vierde in het wereldkampioenschap. Hij was daarmee de beste Moto Guzzi-coureur. Hij won in dat jaar zijn vierde North West 200.
In 1955 was de productie van de Gambalunghino beëindigd. De fabriekscoureurs stapten over op de Moto Guzzi Bialbero 250, maar Enrico Lorenzetti gaf Wheeler zijn reservedelen, zodat hij nog jaren met de Gambalunghino kon blijven rijden. Arthur Wheeler moest wel zelf nieuwe ontwikkelingen uitvoeren: hij bouwde zelf een druppelstroomlijn en later een dolfijnkuip voor zijn Moto Guzzi. Samen met Ken Sprayson bouwde hij bij Raleigh een ruggengraatframe met een swingarm-achterbrug en een oliehoudende bovenbuis. Wheeler werd in dit jaar vierde in de Lightweight TT, vijfde in Duitsland en zesde in Assen en eindigde als elfde in het WK.
In 1956 reed hij met een MV Agusta 125 Monoalbero in de Ultra-Lightweight TT, maar daarin viel hij uit. Met de 250 Gambalunghino werd hij zesde in de Lightweight TT en derde in de Ulster Grand Prix.
In 1957 scoorde hij punten in Nederland (zesde) en België (vierde). Daardoor werd hij in de 250 cc-eindstand 13e.
In 1958 reed Wheeler met een 125 cc Mondial 125 Bialbero en een 250 cc Mondial. Hij scoorde er niet veel punten mee. In de 125 cc klasse werd hij zesde in de Ulster Grand Prix en in de 250 cc klasse werd hij vijfde in Assen.
In 1959 kocht hij voor de 125 cc klasse een Ducati 125 Grand Prix Bialbero, maar hij scoorde slechts één punt in de Ulster Grand Prix. Hij reed ook één race, de Ultra-Lightweight TT, met een NSU Rennfox, maar werd slechts zevende.
In 1960 sloeg Wheeler een seizoen over, en in 1961 werd hij in de North West 200 met zijn oude Moto Guzzi. In de Lightweight TT werd hij zevende, wat een opmerkelijke prestatie was, want niet alleen was hij inmiddels 44 jaar oud, de races werden intussen ook beheerst door de Japanse fabrikanten en vóór Wheeler finishten vijf Honda's en Fumio Ito's Yamaha.
In 1962 had Wheeler een inmiddels vijf jaar oude Moto Guzzi Monocilindrica 500, waarmee hij alleen in de Senior TT en de Grand Prix van Argentinië startte, maar beide keren uitviel. Met de Moto Guzzi Monocilindrica 350 scoorde hij een punt in Monza. In de 250 cc klasse won hij voor de vijfde keer de North West 200. In het wereldkampioenschap was de viercilinder Honda RC 163 niet te kloppen, maar privérijders konden ook de tweecilinder Honda CR 72 kopen. Die leverde ruim 40 pk, waar de Gambalunghino van Wheeler met zijn 27 pk niet tegenop kon. Wheeler kon desondanks in eerste instantie 11 punten scoren door vierde plaatsen in de Lightweight TT en de Ulster Grand Prix, vijfde plaatsen in België en Duitsland en een zesde plaats in Assen. De toprijders gingen echter niet meer naar de laatste Grand Prix in Argentinië. Het wereldkampioenschap was immers beslist en de reis naar Zuid-Amerika was duur. Men kon veel meer start- en prijzengeld verdienen in internationale Europese races. Wheeler ging wel naar Argentinië en won daar vóór Umberto Masetti met een Moto Morini. Daardoor kreeg hij er acht punten bij en kwam hij op 19, genoeg voor de derde plaats in het wereldkampioenschap. Arthur Wheeler was inmiddels 46 jaar oud en zijn Moto Guzzi was al minstens 9 jaar oud. Hij besloot zijn carrière te beëindigen. Hoewel hij met zijn oude Moto Guzzi goed gepresteerd had, betreurde hij het dat hij nooit een race in de Isle of Man TT had gewonnen. Zijn beste prestaties daar waren drie vierde plaatsen in de Lightweight TT, in 1953, 1955 en 1962. Hij bleef de motorsport echter trouw. Na zijn racecarrière ging hij verder als zijspan-trial rijder.
In 1979 ging hij weer rijden in races voor klassieke motoren. Hij moest met goede argumenten komen om bij de Auto-Cycle Union een racelicentie te krijgen, maar toen dat lukte bleef hij nog 22 jaar racen.
In 1985 verscheen Wheeler weer op Man. De Manx Grand Prix kende inmiddels aparte races voor klassieke motoren. Wheeler werd in 1985 vijfde in de Classic Lightweight Race. Hij bleef nog jaren aan deze race deelnemen. In zijn laatste jaar (1989) werd hij nog tiende in de Classic Lightweight Race. Hij was toen 73 jaar oud.
Kort voor zijn dood had hij zijn Moto Guzzi helemaal gereviseerd om weer een seizoen te gaan racen. Vijf maanden voor zijn dood had hij nog een race gereden.
Wheeler was 70 jaar lid van de Leatherhead Motorcycle Club. Hij was ook voorzitter van de Association of Pioneer Motor-cyclists en de TT Riders' Association. Hij was ook actief in de vrijmetselarij.
Wheeler was gescheiden van zijn eerste vrouw. Op zijn 76e hertrouwde hij. Bij zijn dood liet hij zijn tweede vrouw Ruby en drie zonen uit zijn eerste huwelijk achter.
Wereldkampioenschap wegrace resultaten
(Races in cursief geven de snelste ronde aan)
Wheeler, Arthur
Wheeler, Arthur
|
In 1937 begon hij een motorzaak in Ewell, waarmee hij het geld verdiende om met motorfietsen te racen. In dat jaar startte hij voor het eerst op het eiland Man. Hij wilde met een Velocette deelnemen aan de Junior Race van de Manx Grand Prix en reed een goede trainingstijd, maar hij viel al in de eerste bocht. Hij reed nog tien kilometer door met een gebroken voorvork en viel toen uit. Zijn motorzaak liep echter heel goed, en Arthur Wheeler had genoeg geld om te blijven racen
| 2
|
motorfietsreparatie, motorfietsherstel, motorzaak
|
8,453
|
Movie
|
2253391
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jam%20Session%20%28film%29
|
Jam Session (film)
|
Jam Session is een Amerikaanse korte concertfilm uit 1942. In de film zien we Duke Ellington en zijn orkest het nummer C Jam Blues spelen. De film werd in 2001 opgenomen in de National Film Registry.
Externe link
Jam Session - Film op YouTube
Amerikaanse film
Korte film
Concertfilm
Jazzfilm
Film uit 1942
Duke Ellington
Film in het National Film Registry
|
Amerikaanse film
Korte film
Concertfilm
Jazzfilm
Film uit 1942
Duke Ellington
Film in het National Film Registry
| 7
|
film, speelfilm, bioscoopfilm
|
2,244
|
TechArticle
|
70557
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vertalen
|
Vertalen
|
Vertalen is het overzetten van een tekst van de ene naar de andere taal. Het resultaat hiervan is een vertaling. De taal van de oorspronkelijke tekst wordt de brontaal genoemd en de taal waarin vertaald wordt de doeltaal. Iemand die zich (professioneel) met vertalen bezighoudt, noemt men een vertaler. Vertalen van gesproken teksten gebeurt door een tolk.
Algemeen
Het maken van een vertaling gebeurt meestal door een moedertaalspreker (native speaker) van de doeltaal. Een moedertaalspreker heeft zich de taal spelenderwijs eigengemaakt op jonge leeftijd waardoor deze de subtiele kenmerken van de doeltaal beter beheerst dan iemand die de taal op latere leeftijd heeft geleerd. De kennis van de doeltaal is daarbij het belangrijkste, hoewel de vertaler wel een brede kennis van de brontaal en de bijbehorende cultuur nodig heeft.
Het omzetten van teksten binnen dezelfde taal — bijvoorbeeld van oude Nederlandse teksten naar modern Nederlands — heet hertaling.
Een goede vertaling is een tekst die nauwkeurig weergeeft wat er stond in de oorspronkelijke taal en waaraan niet te merken is dat het een vertaling betreft. De doelgroep waarvoor vertaald moet worden speelt een rol bij de beslissingen die de vertaler moet nemen. Ook het medium is belangrijk: bij ondertiteling van een anderstalig programma moet er behalve vertaald ook meestal sterk ingekort worden. En een technische handleiding vraagt om een andere stijl dan een juridische tekst of een dagboekfragment.
Sommige woorden, uitdrukkingen, gezegden, metaforen staan erom bekend moeilijk vertaalbaar te zijn. Het Nederlandse woord 'gezelligheid' neemt men vaak als voorbeeld, omdat in andere talen geen volledig equivalent bestaat. Andere voorbeelden zijn de Oudgriekse woorden ἀγάπη (agapē), φιλία (philia) en ἔρως (erōs); deze vertaalt men doorgaans in het Nederlands alle drie met 'liefde', hoewel deze begrippen in het Oudgrieks elk een ander aspect van liefde uitdrukken en dus geen synoniemen zijn. Cultuurverschillen veroorzaken dat sommige begrippen in de brontaal voor de doeltaalsprekers zonder extra uitleg niet te volgen zijn, de zogeheten realia. De vertaler moet dan kiezen voor extra uitleg of een omschrijving.
Sinds de opkomst van de computer worden vertalingen vaak gemaakt met hulp van een programma dat over een vertaalgeheugen (translation memory - TM) beschikt.
Verschil tussen vertalers en tolken
Veel mensen verwarren een vertaler nog steeds met een tolk en omgekeerd. Het voornaamste verschil tussen de twee beroepen is dat een vertaler geschreven tekst schriftelijk vertaalt en een tolk gesproken tekst mondeling vertaalt.
Verschil tussen vertalen en lokalisatie
Bij lokalisatie wordt bijvoorbeeld een product of softwarepakket niet alleen vertaald maar ook aangepast aan cultuur en gebruiken van een bepaald gebied.
Ontleningen
Veel woorden hebben in het Nederlands geen of slechts ten dele een equivalent. Er zijn ook woorden die de diverse betekenisniveaus niet geheel dekken. Bij het overzetten van een tekst in een doeltaal kan dan gebruik worden gemaakt van een leenwoord. Deze leenwoorden kunnen aanvankelijk een vreemde indruk maken bij de lezer. Ook de frequentie van dit type woorden in een korte tekst kan bijdragen aan het taalvreemde karakter van een tekst als geheel. Afhankelijk van de frequentie waarin het woord gebruikt wordt zal de lezer op den duur een woord (helemaal) niet meer als vreemd ervaren. Woorden als muur, baby en computer herkent men nog moeilijk als leenwoord, terwijl woorden als salonfähig, aha-erlebnis taalvreemd kunnen klinken en woorden als administratie in de betekenis van regering zelfs kunnen worden ervaren als onverzorgd of fout Nederlands. Een exacte scheidslijn hiertussen is echter niet aanwezig. Woorden kunnen op den duur dan ook geheel vernederlandsen.
Compensatie
Soms heeft een woord in de brontaal een betekenis of connotatie die bij de vertaalmogelijkheden in de doeltaal ontbreekt. In deze situatie kan een vertaler de keuze maken het betekenisverschil te compenseren door een omschrijving te gebruiken of als uitleg een stukje tekst toe te voegen.
Het omgekeerde verschijnsel komt ook voor. In het Zweeds, Noors en Deens zijn farmor en farfar de oma en opa aan vaders zijde van de familie. De grootouders aan moeders kant heten mormor en morfar. Hier zal de vertaler elke keer dat een dergelijk woord voorkomt moeten wegen of hij de hele betekenis vertaalt of slechts de woorden opa en oma. De vertaalde tekst moet duidelijk zijn, terwijl er geen sprake mag zijn van een herhaling van eerder verstrekte informatie.
Omschrijven
Woorden die helemaal niet voorkomen in een taal kunnen logischerwijs alleen omschreven worden, zoals de Oudgriekse woorden voor liefde. Het woord ἀγάπη (agapē) duidt op de geleide, beheerste, altruïstische vorm van liefde, waar φιλία (philia) meer op vriendschappelijke vorm duidt en ἔρως (erōs) op de seksuele vorm.
Poëzie, woordspelingen en beeldspraak
Poëzie levert vaak relatief meer problemen op bij het vertalen vanwege de ritmes en de rijmende woorden. Het rijmen kan vaak niet overgebracht worden zonder inhoudelijke wijzigingen, of in ieder geval wijziging die de betekenis (al dan niet subtiel) veranderen. Dit kan leiden tot een verlies van informatie of andere waardevolle elementen in de tekst. Ook speelt het aantal lettergrepen van een woord, regel of strofe een belangrijke rol en dat komt vaak niet overeen met de doeltaal.
Iconisch gebruik
Sommige woorden blijven onvertaald, zoals bepaalde religieuze begrippen. Bijvoorbeeld amen en halleluja en Aum. Deze woorden functioneren als een icoon.
Zie ook
Adaptatie
Bijbelvertaling
Google Translate
Ondertiteling
Dynamische en formele equivalentie
Equivalent (taalkunde)
Herschrijving
Hiëronymus van Stridon, schutspatroon der vertalers
Literair vertaler
Toegepaste Taalkunde (opleiding)
Vertaaldienst
Beëdigd vertaler
Literatuur
Baker, Mona ed. (2001). Routledge Encyclopedia of Translation Studies. New York and London: Routledge.
Bassnett, Susan (1980/1991/2002). Translation Studies. New York and London: Routledge.
Benjamin, Walter (1923). "The Task of the Translator," an introduction to the translation of Les fleurs du mal by Baudelaire.
Berman, Antoine (1991). La traduction et la lettre ou l'auberge du lointain. Paris: Seuil.
Berman, Antoine (1994). Pour une critique des traductions: John Donne, Paris: Gallimard.
Gentzler, Edwin (2001). Contemporary Translation Theories. 2nd Ed. London: Routledge.
House, Juliane (1997) A Model for Translation Quality Assessment. Germany
Munday, Jeremy (2008). Introducing Translation Studies. London and New York: Routledge
Pym, Anthony (2010/2014). Exploring Translation Theories. London: Routledge.
Robinson, Douglas (1991). The Translator’s Turn. Baltimore and London: Johns Hopkins University Press.
Schoenaers, Dirk, Theo Hermans, Inger Leemans, Cees Koster en Ton Naaijkens (2021). Vertalen in de Nederlanden. Een cultuurgeschiedenis. Amsterdam: Boom. ISBN 9789024443338
Steiner, George (1975). After Babel. Oxford and New York: Oxford University Press.
Venuti, Lawrence (2008). The Translator's Invisibility: A History of Translation (2nd ed.). Abingdon, Oxon, U.K.: Routledge.
Venuti, Lawrence (2012). The Translation Studies Reader, 3rd ed. London: Routledge.
|
Een goede vertaling is een tekst die nauwkeurig weergeeft wat er stond in de oorspronkelijke taal en waaraan niet te merken is dat het een vertaling betreft. De doelgroep waarvoor vertaald moet worden speelt een rol bij de beslissingen die de vertaler moet nemen. Ook het medium is belangrijk: bij ondertiteling van een anderstalig programma moet er behalve vertaald ook meestal sterk ingekort worden. En een technische handleiding vraagt om een andere stijl dan een juridische tekst of een dagboekfragment.
| 1
|
technisch artikel, handleiding, probleemoplossing
|
10,437
|
RejectAction
|
1380456
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Decca%20Records
|
Decca Records
|
Decca Records is een Brits platenlabel, opgericht in 1929 door Edward Lewis. Het Amerikaanse label werd op 4 augustus 1934 opgericht door Jack Kapp, E.F. Stevens jr en Milton R. Rackmil, met behulp van Edward Lewis.In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog werd de link met het Britse bedrijf verbroken en Lewis verkocht bij het uitbreken van de Tweede wereldoorlog de Amerikaanse Decca, maar de Amerikaanse holding bleef het recht houden op de merknaam in Noord- en Zuid-Amerika en in delen van Azië.
Het Britse Decca werd beroemd door zijn opnamemethodes, met name in de klassieke muziek, en door de ontwikkeling naar HiFi, het Amerikaanse Decca ontwikkelde het concept van het cast album, waarbij de originele cast van Broadway-musicals aan platenalbums meewerkte.
Het Britse Decca label werd na de Tweede Wereldoorlog in de VS uitgebracht op London Records. Andersom bracht het Amerikaanse Decca later in het VK haar platen uit op Brunswick Records. In 1973 verdween de Amerikaanse Decca en werd onderdeel van MCA Records, dat opging in de Universal Music Group, de Britse Decca werd in 1980 gekocht door PolyGram en werd daarna onderdeel van de Universal Music Group, maar het bleef als platenlabel bestaan.
Klassieke muziek
Britse Decca
Decca's opkomst als een groot klassiek label kan worden toegeschreven aan drie gelijktijdige gebeurtenissen: de nadruk op technische innovatie (eerst de ontwikkeling van de techniek voor het opnemen van het volledige frequentiebereik [ffrr], dan het vroege gebruik van stereo-opname), de introductie van de LP, en de rekrutering van John Culshaw voor het kantoor van Decca in Londen.
Culshaw zorgde voor een revolutie in het opnemen - van opera in het bijzonder. Tot zijn komst was het de gewoonte om microfoons voor de artiesten te plaatsen en gewoon op te nemen wat ze speelden. Culshaw was vastbesloten om opnames te maken die 'een theater van de geest' zouden zijn, waardoor de beleving van de luisteraar thuis niet een tweederangs ervaring van die in het theater zou zijn, maar een heel andere ervaring. Daartoe liet hij de zangers door de studio bewegen zoals ze op het podium zouden doen, gebruikte hij discrete geluidseffecten en verschillende akoestiek, en nam hij op in lange continue opnames. Zijn vaardigheid, in combinatie met Decca's geluidstechnische capaciteiten, bracht het label aan de top van de platenindustrie. Zijn baanbrekende opname (begonnen in 1958) van Wagner's Ring des Nibelungen onder leiding van Georg Solti was een enorm artistiek en commercieel succes. Solti nam zijn hele carrière op voor Decca en maakte meer dan 250 opnames, waaronder 45 complete operasets. Onder de internationale onderscheidingen die Solti (en Decca) voor zijn opnames kregen, waren 31 Grammy-onderscheidingen - meer dan enige andere artiest, klassiek of populair. In de nasleep van Decca's succes wilden artiesten als Herbert von Karajan, Joan Sutherland en later Luciano Pavarotti graag toetreden tot de selectie van het label.
Belangrijkste opnamesudio's
Chenil Galleries op 181-183 King’s Road, Chelsea, London SW3 van 1929 tot 1936.
Thames Street op 89, Upper Thames Street, London EC4, van 1934 tot 1938.
West Hampstead Studios op 165, Broadhurst Gardens, London NW6 van 1938 tot 1944, daarna opengebleven voor niet-klassiek werk tot 1981 en daarna gerenoveerd.
Kingsway Hall (een Methodistenkerk) op Kingsway, Holborn, London WC2, van 1944 tot 1983, met de komst van ffrr Decca's favoriete locatie, niet alleen voor symfonieën, koren en opera's maar ook voor piano- en kamermuziek.
sublabels
Telefunken Records
Amerikaanse Decca
Tot 1947 bracht het Amerikaanse Decca Britse Decca-opnames voor klassieke muziek uit. Daarna nam het Britse Decca de distributie over via haar nieuwe Amerikaanse dochteronderneming London Records. De Amerikaans Decca betrad actief opnieuw de klassieke markt in 1950 met distributieoveretotenkomsten met Deutsche Grammophon en Parlophone.
Het Amerikaanse Decca begon met het uitgeven van zijn eigen klassieke muziekopnames in 1958 toen producer Israel Horowitz de klassieke afdeling ging leiden. Om de toewijding van American Decca aan serieuze muziek te bevorderen, kondigde Rackmill in augustus 1950 de release aan van een nieuwe serie schijven, bekend als de "Decca Gold Label Series", die zou worden gewijd aan "symfonieën, concerten, kamermuziek, opera, liederen en koormuziek", met en door Amerikaanse en Europese artiesten. Onder de klassieke opnames die op Decca's "Gold Label" -serie werden uitgebracht, waren albums van Leroy Anderson, het Cincinnati Symphony Orchestra onder leiding van Max Rudolf en gitarist Andrés Segovia. Het Amerikaanse Decca sloot zijn afdeling klassieke muziek in 1971.
Popmuziek
Amerikaanse Decca
In tegenstelling tot de klassieke muziek was bij de popmuziek de Amerikaanse Decca veel succesvoller dan de Britse Decca.
Bij de oprichting eind 1934 kocht het Amerikaanse Decca van Warner Bros. de voormalige persfabrieken van Brunswick Records in New York en Muskegon (Michigan), die in 1931 waren gesloten, in ruil voor een financieel belang in het Amerikaanse Decca. Decca werd tijdens de depressie een belangrijke label op de Amerikaanse platenmarkt dankzij hun keuze aan populaire artiesten, zoals met name Bing Crosby, het slimme management van Brunswicks voormalige general manager Jack Kapp en de beslissing om Decca platen op 35 cent in plaats van de 75 cent van de concurrentie te prijzen.
De eerste hit voor Decca werd in december 1935 The music went 'Round and 'Round door Mike Riley en Ed Farley, gevolgd door Bei mir bist du schön van de Andrews Sisters.
Andere artiesten die in de jaren dertig en veertig bij Decca tekenden, waren onder meer Louis Armstrong, Charlie Kunz, Count Basie, Jimmie Lunceford, Jane Froman, Billie Holiday, Katherine Dunham, Ted Lewis, Judy Garland, The Mills Brothers, Guy Lombardo, Chick Webb, Bob Crosby, Bill Kenny & the Ink Spots, de Dorsey Brothers (en vervolgens Jimmy Dorsey nadat de broers uit elkaar gingen), Connee Boswell, Victor Young, Earl Hines, Claude Hopkins, Ethel Smith en de Rhythm-and-blues artiesten Sister Rosetta Tharpe en Louis Jordan.
In 1940 bracht Decca het eerste album uit met liedjes uit de film The Wizard of Oz uit 1939. Het was echter geen soundtrackalbum maar een coverversie met alleen Judy Garland uit de film, en de andere rollen gezongen door de Ken Darby Singers.
In 1942 bracht Decca de eerste opname uit van "White Christmas" van Bing Crosby. Hij nam in 1947 een andere versie van het nummer op voor Decca; Tot op de dag van vandaag blijft Crosby's opname van "White Christmas" voor Decca de best verkochte single aller tijden.
In 1943 verscheen het eerste cast album, de musical Oklahoma! van Rodgers en Hammerstein, gevolgd door Ann get your gun en vele anderen.
Na de Tweede Wereldoorlog werd tot 1954 de popmuziek op 10-inch lp's uitgebracht. Decca had grote successen tot zeker 10 jaar na zijn dood met heruitgaven van Al Jolson, en de in de 30- en 40-jaren reeds gecontracteerde artiesten, begin 50-er jaren werd langzaam overgestapt op het 12-inch-formaat.
In de begintijd van de Rock-'n-roll had Decca matig succes met Bill Haley's Rock Around the Clock, totdat het nummer de tune werd van de film Blackboard Jungle, en het alsnog de status van mijlpaal in de muziek zou bereiken, maar daarna verloor Decca zijn positie als belangrijk R&B en poplabel en richtte zich nog op Country-and-western en Hollywood-muziek.
Patsy Cline en Loretta Lynn waren in de 60-jaren de Decca-sterren.
Britse Decca
In de jaren 50 was Decca een prestigieus label, dat niet geassocieerd wilde worden met Rhythm-and-blues-muziek. Artiesten die Decca aangeboden kreeg zoals Jackie Wilson, werden uitgebracht via sublabel Brunswick Records.
Ook in de 60-er jaren begon de afdeling populaire muziek van het Britse Decca met een aantal gemiste kansen.
In 1960 weigerden ze "Tell Laura I Love Her" van de gelicentieerde artiest Ray Peterson uit te brengen en vernietigden ze zelfs duizenden exemplaren van de single. Een coverversie van Ricky Valance werd uitgebracht door EMI op het Columbia-label en stond drie weken op nummer 1 in de Britse hitlijsten. In 1962 wees Decca The Beatles af, in de overtuiging dat "gitaargroepen uit gingen raken". Andere opmerkelijke weigeringen waren de Yardbirds en Manfred Mann en later zag men Jimi Hendrix niet zitten; een linkshandige gitarist was iets te veel van het goede.
Het afwijzen van The Beatles leidde indirect tot de ondertekening van Decca's belangrijkste groep artiesten uit de jaren 60, The Rolling Stones. Dick Rowe - bekend als de man die de Beatles af wees - was aan het jureren van een talentenjacht met George Harrison, en Harrison zei tegen hem dat hij eens naar de Stones moest kijken, die hij een paar weken eerder voor het eerst live had gezien. Rowe zag de Stones en tekende ze snel voor een contract. Decca bracht ook de eerste opname van Rod Stewart uit in 1964, ("Good Morning Little Schoolgirl" / "I'm Gonna Move to the Outskirts of Town".). Decca contracteerde daarnaast rockartiesten als The Moody Blues, The Zombies, The Applejacks, Dave Berry, Them en Alan Price.
De jaren 1970 waren desastreus voor Decca. De Rolling Stones Decca verlieten het label, een voorbeeld dat meerderen volgden, en hoewel Decca een nieuw progressief label startte begon het punk-tijdperk. alleen The Moody Blues bleven het label trouw.
Sublabels
Alexis Korner Presents Kings Of The Blues
Brunswick Ltd.
Buk Records
Nederland
Decca werd, vanaf 1930, in Nederland vertegenwoordigd door Decca-Dutch Supplies. De eigenaar van dit eenmansbedrijf was Heinrich Wilhelm ("Henk") van Zoelen, die in Bussum het "Ultrafoonhuis" runde. In 1936 werd het bedrijf voortgezet onder de naam "Hollandsche Decca Distributie (Decca-Dutch Supplies) N.V.". De aandelen werden in 1942 overgenomen door Philips.
Naast de internationale artiesten die op het Decca-label in Nederland door Phonogram werden uitgebracht (zie hierboven), was er ook een groep Nederlandse artiesten op Decca te vinden. Voorbeelden zijn The Blue Diamonds, Boudewijn de Groot, Mouth & MacNeal, The Fouryo's, Kinderkoor de Karekieten en Vader Abraham met 't Smurfenlied.
Decca onder Universal
Na de overnames van de Decca's, waarbij deze beiden onder de Universal Music Group kwamen, werd Decca een toonaangevend label voor zowel klassieke muziek als Broadway-partituren. Decca Music Group Limited omvat ook het Philips Classics-label, en zijn samen met de Deutsche Grammophon- en ECM-labels gegroepeerd in de Universal Classics-groep.
Onder de naam Decca Records Nashville werd een divisie opgericht voor nieuwe country opnames.
Amerikaans platenlabel
Brits platenlabel
Jazzplatenlabel
Popmuziek-platenlabel
Klassieke muziek-platenlabel
|
Ook in de 60-er jaren begon de afdeling populaire muziek van het Britse Decca met een aantal gemiste kansen.
In 1960 weigerden ze "Tell Laura I Love Her" van de gelicentieerde artiest Ray Peterson uit te brengen en vernietigden ze zelfs duizenden exemplaren van de single. Een coverversie van Ricky Valance werd uitgebracht door EMI op het Columbia-label en stond drie weken op nummer 1 in de Britse hitlijsten. In 1962 wees Decca The Beatles af, in de overtuiging dat "gitaargroepen uit gingen raken". Andere opmerkelijke weigeringen waren de Yardbirds en Manfred Mann en later zag men Jimi Hendrix niet zitten; een linkshandige gitarist was iets te veel van het goede.
Het afwijzen van The Beatles leidde indirect tot de ondertekening van Decca's belangrijkste groep artiesten uit de jaren 60, The Rolling Stones. Dick Rowe - bekend als de man die de Beatles af wees - was aan het jureren van een talentenjacht met George Harrison, en Harrison zei tegen hem dat hij eens naar de Stones moest kijken, die hij een paar weken eerder voor het eerst live had gezien. Rowe zag de Stones en tekende ze snel voor een contract. Decca bracht ook de eerste opname van Rod Stewart uit in 1964, ("Good Morning Little Schoolgirl" / "I'm Gonna Move to the Outskirts of Town".). Decca contracteerde daarnaast rockartiesten als The Moody Blues, The Zombies, The Applejacks, Dave Berry, Them en Alan Price.
| 1
|
weigering, afwijzing, afkeuring
|
5,624
|
UserDownloads
|
1209123
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rome%3A%20Total%20War%3A%20Alexander
|
Rome: Total War: Alexander
|
Rome: Total War: Alexander is de tweede uitbreiding van het PC spel Rome: Total War. Het spel, ontwikkeld door Creative Assembly, is in 2006 uitgebracht door Sega. De uitbreiding was eerst alleen als download beschikbaar, later werd het alsnog in de winkel uitgegeven.
In Alexander neemt de speler de rol van de Macedonische koning Alexander de Grote op zich. Het doel van het spel is om, zoals Alexander dat in werkelijkheid ook deed, het Perzische rijk te veroveren. Het verhaal begint bij het bestijgen van de troon in 336 v.Chr. en duurt 100 beurten. Uitgaande van de tijd die Alexanders campagne in werkelijkheid in beslag nam, duurt elke beurt ongeveer zeven weken.
Alexander is qua gameplay grotendeels vergelijkbaar met het originele Rome, met minder facties, eenheden en een kleinere spelwereld. Het doel van de speler is om ten minste dertig provincies te veroveren, binnen de limiet van honderd beurten.
Facties
In Alexander zijn er acht speelbare facties. Van deze is er maar één, namelijk Macedonië, speelbaar in campagnemodus. Andere facties zijn te spelen door bepaalde bestanden handmatig aan te passen. De facties zijn in te delen in drie culturen, die gebouwen en een gedeelte van de eenheden gemeenschappelijk hebben. De facties zijn:
Barbaarse Beschavingen
Scythië: De Scythen heersten over Scythië maar in Alexander heersen ze ook over Chersonesos. Hun leger bestaat uit cavalerie en boogschutters maar bijna geen infanterie. De Scythen vormen geen bedreiging voor de Macedoniërs, maar ze zijn moeilijk te veroveren. De hoofdstad van de Scythen is geblokkeerd door ontoegankelijk bos, wat betekent dat de speler het land alleen via een grote omweg kan veroveren.
Dahae: De Dahae vertegenwoordigt barbaarse stammen zoals de Illyriërs, Thraciërs, Sarmaten en Scythen, en daarnaast onafhankelijke steden zoals Byzantium. Ze zijn gelijk aan de Barbaarse beschavingen in het originele spel; hun legers bestaan uit grote groepen met slecht bewapende strijders, inclusief strijders die op oorlogszeis lijkende zwaarden dragen. Ze hebben verschillende gebieden onder controle in het noorden van de spelwereld.
Illyrië: De Illyriërs hebben controle over de westelijke helft van de Balkan met als hoofdstad Epidamnus. Hun legers bestaan uit bijlmannen en speciale infanterie met een beperkte hoeveelheid cavalerie. Zoals hun buren de Thraciërs zijn ze een Barbaars volk. Deze factie vormt aan het begin van de campagne een grote bedreiging voor de speler.
Thracië: Thracië begint met alleen provincie Thracië onder controle en met hoofdstad Byzantium. Het leger bestaat uit barbaarse infanterie inclusief falxmannen, maar kent vrij weinig cavalerie. De Thraciërs zijn een barbaarse factie en niet een Grieks factie zoals in Rome: Total War. Samen met de Illyriërs zijn ze het meest gevaarlijke volk in het begin van het spel. Ze hebben bondgenootschappen met andere naties die ook rivalen zijn van de Macedoniërs.
Griekse Beschavingen
Macedonië: Macedonië begint met het grootste gedeelte van Griekenland onder controle. Het leger is vrij gelijk aan het leger dat Macedonië had in het originele spel, bestaand uit hoplieten en krachtige cavalerie; het leger heeft een tekort aan boogschutters, alhoewel het wel werpspeer-gooiende troepen kan produceren. Macedonië heeft ook een unieke eenheid, namelijk Alexanders persoonlijke elitecavalerie geleid door de koning hemzelf. In tegenstelling tot Rome: Total War en Rome: Total War: Barbarian Invasion eindigt de missie in een nederlaag wanneer Alexander sterft.
Oosterse Beschavingen
Perzië: Het Perzische leger van Darius III bestaat uit een variatie van troepen, van slecht bewapende massa's infanterie en boogschutters, tot kwaliteit cavalerie en elitetroepen zoals de Immortals. Bovendien heeft het land ook huurlingen uit Griekenland en Phrygië tot haar beschikking, evenals Strijdwagens. Het Perzische Rijk heeft controle over het hele gebied van Anatolië, Egypte, wat tegenwoordig Irak en Iran is, en zelfs zo ver oost als west India en alles daartussen.
India: Alhoewel India geen eenheid was, was het niettemin in staat om inspirerende legers in het slagveld te sturen. Hun legers bestonden uit grote groepen licht bewapende troepen, strijdwagens en beschilderde krijgsolifanten. De Indiase beschaving verschijnt niet in de campagne maar wel in een van de historische veldslagen.
Rebelse Beschavingen
Rebellen: De Rebellen bestaan nog niet aan het begin van het spel. Ze spelen een heel grote rol in alle Rome Total war spellen, ze kunnen worden gezien in Barbarian Invasion en in Rome Total War, in Alexander worden ze pas later gevormd. De Rebellen kunnen niet worden vernietigd ook al bestaan ze niet meer, omdat ze weer verschijnen bij elke opstand in de wereld. Uiteindelijk in Alexander beheersen ze geen enkel land en verschijnen ze bij opstanden als je Perzië aan het veroveren bent.
Historische onnauwkeurigheid in Alexander
Het is wel duidelijk dat er veel minder historische fouten zijn dan in de originele versie, maar er blijven er toch altijd nog wat over:
Tijdens Alexanders bestaan was Thracië niet onafhankelijk en het was veroverd door de Perzen. Thracië was het resultaat van de Perzische invasie tegen de Scythen. Hoewel het in het spel lijkt dat Thracië een onafhankelijke, geavanceerde beschaving is. Het kan niet zo zijn dat de beschaving gewoonweg was bevrijd.
In het spel lijkt India veroverd tijdens Alexanders tijd bij de Perzen. Dit is niet waar, want in die tijd was India volledig uitgebreid en een onafhankelijke natie. Alexander had enkel Poros verslagen in de Slag bij de Hydaspes.
De Griekse huurlingen van de Perzen hebben in het spel geen schild, nochtans hadden ze dit in het echt wel.
Sparta was ten tijde van Alexander De Grote een onafhankelijke stadstaat en niet onder Macedonisch bewind, zoals in het spel.
De hypaspystai zijn in het spel middelmatig sterke infanterie, terwijl ze historisch gezien waarschijnlijk een elite waren.
Historische veldslagen
Er zitten zes historische veldslagen in het spel, die zijn bevochten door Alexander de Grote. De veldslagen zijn:
Slag bij Chaeronea
Slag aan de Granicus
Belegering van Halicarnassus
Slag bij Issus
Slag bij Gaugamela
Slag bij de Hydaspes
Turn-based strategy
Computerspel uit 2006
Computerspel van Sega
Total War
Windows-spel
|
Facties
In Alexander zijn er acht speelbare facties. Van deze is er maar één, namelijk Macedonië, speelbaar in campagnemodus. Andere facties zijn te spelen door bepaalde bestanden handmatig aan te passen. De facties zijn in te delen in drie culturen, die gebouwen en een gedeelte van de eenheden gemeenschappelijk hebben. De facties zijn:
| 1
|
gebruikersdownloads, interactie, bestanden
|
1,497
|
MusicVenue
|
522952
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/EKKO
|
EKKO
|
EKKO is een poppodium gelegen aan de Bemuurde Weerd Westzijde in de Nederlandse stad Utrecht.
In EKKO spelen veel vernieuwende (inter)nationale bands en dj's. Daarnaast kent EKKO een aantal vaste en wisselende dansavonden, waarbij allerlei stromingen zoals alternatief, hiphop, acid, (minimal-) techno, electro en chiptune hun eigen avonden hebben. Naast een vaste staf, werken er bij EKKO ongeveer 140 vrijwilligers mee in de bedrijfsvoering, zowel bij de bar, het restaurant, als licht- en/of geluidstechnici, stagemanagers en flyeraars.
Geschiedenis
De geschiedenis van EKKO gaat terug tot 1906, toen in Utrecht een plaatselijke afdeling van de gereformeerde studentenvereniging Societas Studiosorum Reformatorum ("S.S.R.") werd opgericht.
Na de Tweede Wereldoorlog kwamen er conflicten binnen de Unie der S.S.R.. Er werden verscheidene discussies gevoerd over de interpretatie van de gereformeerde grondslag. In 1950 leidde dit tot een "Moderamen-verklaring": S.S.R. Utrecht zou op vooroorlogse voet verdergaan en de grondslag zou weer strikt geïnterpreteerd worden. Hoewel dit de identiteit van de vereniging leek te verzekeren, liep in de eerste helft van de jaren 50 het ledental met de helft terug.
In het tijdperk 1968 tot 1973 veranderde er veel in de studentenwereld. In Parijs waren er studentenrevoltes en in Amsterdam werd het Maagdenhuis bezet. Dit had ook zijn impact op het Utrechtse studentenleven, zo kregen C.S. Veritas en S.S.R. Utrecht een koffiebar die ook bezocht mocht worden door niet-leden. In 1968 schafte S.S.R. Utrecht zijn mores en ontgroening af. Het nut van een strikt gereformeerde grondslag werd in twijfel getrokken en uiteindelijk werd deze gewijzigd in een algemeen-christelijke. In 1972 werd een voorstel gedaan om de statuten te wijzigen zodat ook niet-studenten lid konden worden en daarnaast de grondslag te veranderen in Ieder mens is gelijkwaardig en vrij en heeft het recht te leven in een rechtvaardige maatschappij.Ook streefde S.S.R. Utrecht ernaar een open jongerenvereniging te worden en van tijd tot tijd werden bepaalde politieke acties moreel gesteund. Op 17 december 1973 kwam de ministeriële verklaring waarmee de oude S.S.R. Utrecht een niet-christelijke, open jongerenvereniging wordt. Het meer christelijke deel van de leden van de vereniging besluit derhalve de vereniging te verlaten om respectievelijk B.I.T.O.N. en S.S.R.-N.U. op te richten.
De oorspronkelijke Vereniging besloot daarna haar naam veranderen in "Jongerenvereniging SSR", waarbij dus de punten in de afkorting verdwenen. Het pand aan de Bemuurde Weerd W.Z. 3, werd aan de Gemeente Utrecht verkocht en tegelijkertijd werd een huurcontract opgesteld. In de periode 1979-1983 werden daar een vegetarisch restaurant, een kleine alternatieve bioscoop ("filmhuis"), een discotheek, een muziekpodium, theater, en allerlei andere activiteiten zoals cursussen georganiseerd door een grote groep vrijwillige studenten en andere jongeren. De Gemeente Utrecht trad op als sponsor om een aantal sociale activiteiten zoals randgroep jongerenwerk te ondersteunen.
In januari 1986 werd het Jongerencentrum, na een grondige verbouwing het jaar daarvoor, heropend als "Kultuurcentrum EKKO". Het woord Ekko (geïnspireerd op de naam van de toentertijd populaire rockgroep Echo & the Bunnymen) werd gekozen om zijn krachtige resonantie en de mogelijkheid tot velerlei interpretatie. Eenzelfde gamma aan activiteiten (muziekpodium, disco, theaterbar, vegetarisch restaurant, filmhuis, cursussen) werd aan het Utrechtse publiek voorgesteld met een gehele nieuwe organisatiestructuur, gerund door circa 110 vrijwilligers.
In de loop van de jaren 90 en 00 ontwikkelde Kultuurcentrum Ekko zich tot Poppodium Ekko, waarbij het accent van haar activiteiten zich steeds meer verplaatste naar de muziekcultuur en haar veelzijdige facetten.
Inrichting
EKKO heeft een concertzaal geschikt voor 300 bezoekers en een cafégedeelte dat van woensdag t/m zondag geopend is. Op donderdag en vrijdag is het restaurant geopend en biedt EKKO wekelijks verschillende vegetarische driegangenmenu's aan. De concertzaal van EKKO is in 1999 drastisch verbouwd. Naast een nieuwe geluidsisolatie is toen ook de indeling van het podium, de dansvloer, en de locatie voor dj's aangepast. Gezien vanuit de oude situatie is alleen de lichttechnicus op dezelfde plek blijven zitten. Door het gebruik van trappen in de zaal is deze geschikt voor concerten en is er ook de mogelijkheid om achter in de zaal een goed zicht te hebben op het podium. Tot de zomer van 2006 had EKKO ook een eigen filmhuis, maar dit is wegens teruglopende belangstelling opgeheven. Sinds 2008 kent EKKO ook een grote rokersruimte en een expositieruimte in het café. In 2012 heeft het café een ernstige verbouwing ondergaan, waarbij de bar is vernieuwd, het geluidssysteem is verbeterd en de voor EKKO zo kenmerkende hoekbank verdween.
Externe link
Officiële website
Muziek in Utrecht (stad)
Poppodium in Nederland
|
EKKO heeft een concertzaal geschikt voor 300 bezoekers en een cafégedeelte dat van woensdag t/m zondag geopend is. Op donderdag en vrijdag is het restaurant geopend en biedt EKKO wekelijks verschillende vegetarische driegangenmenu's aan. De concertzaal van EKKO is in 1999 drastisch verbouwd. Naast een nieuwe geluidsisolatie is toen ook de indeling van het podium, de dansvloer, en de locatie voor dj's aangepast. Gezien vanuit de oude situatie is alleen de lichttechnicus op dezelfde plek blijven zitten. Door het gebruik van trappen in de zaal is deze geschikt voor concerten en is er ook de mogelijkheid om achter in de zaal een goed zicht te hebben op het podium. Tot de zomer van 2006 had EKKO ook een eigen filmhuis, maar dit is wegens teruglopende belangstelling opgeheven. Sinds 2008 kent EKKO ook een grote rokersruimte en een expositieruimte in het café. In 2012 heeft het café een ernstige verbouwing ondergaan, waarbij de bar is vernieuwd, het geluidssysteem is verbeterd en de voor EKKO zo kenmerkende hoekbank verdween.
| 2
|
muzieklocatie, concertzaal, muziekpodium
|
1,548
|
PlayAction
|
1966236
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Basketbal%20op%20de%20Middellandse%20Zeespelen%201959
|
Basketbal op de Middellandse Zeespelen 1959
|
Basketbal is een van de sporten die beoefend werden tijdens de Middellandse Zeespelen 1959 in Beiroet, Libanon. Er was enkel een mannentoernooi.
Uitslagen
Medaillespiegel
Middellandse Zeespelen 1959
Basketbal op de Middellandse Zeespelen
|
Middellandse Zeespelen 1959
Basketbal op de Middellandse Zeespelen
| 2
|
spelen, recreatie, optreden
|
662
|
BusStop
|
2026682
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Drongensesteenweg
|
Station Drongensesteenweg
|
Het station Drongensesteenweg was een Belgisch spoorweghalte in de stad Gent.
Het station werd in 1925 samen met de voormalige Westerringspoorweg geopend.
Het station was in een wagonkast ondergebracht in de buurt van de huidige bushalte Halfweg.
Dit was ook het punt waar de Westerringspoorweg de buurtspoorlijn Gent-Nevele-Ruiselede kruiste.
Drongensesteenweg
Drongensesteenweg
|
Het station werd in 1925 samen met de voormalige Westerringspoorweg geopend.
Het station was in een wagonkast ondergebracht in de buurt van de huidige bushalte Halfweg.
Dit was ook het punt waar de Westerringspoorweg de buurtspoorlijn Gent-Nevele-Ruiselede kruiste.
| 1
|
bushalte, openbaar vervoer, halteplaats
|
1,006
|
Rating
|
5537781
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sweet%20Tooth%20%28televisieserie%29
|
Sweet Tooth (televisieserie)
|
Sweet Tooth is een Amerikaanse fantasy-dramaserie ontwikkeld door Jim Mickle. De serie is gebaseerd op het gelijknamige stripboek van Jeff Lemire en ging op 4 juni 2021 in première op Netflix.
Uitgangspunt
Tien jaar geleden begon "The Great Crumble", een virus-pandemie doodde veel mensen in de wereld en leidde tot de mysterieuze opkomst van hybride baby's die als deels mens, deels dier werden geboren.
Het is onzeker of hybriden de oorzaak of het gevolg zijn van het virus, maar veel mensen zijn bang voor hen en jagen erop. Gus, een half-hert hybride, woont in de wildernis met zijn vader, die sterft aan het virus als Gus negen jaar oud is. Gus ontdekt een doos die door zijn vader is begraven met wat volgens hem een foto van zijn moeder is erin en het woord Colorado is op de foto geschreven. Een jaar na de dood van zijn vader sticht Gus een vuur voordat hij besluit te vertrekken om zijn moeder te zoeken. Het vuur waarschuwt nabijgelegen jagers voor zijn locatie die Gus proberen te vermoorden voor de sport. De jagers zijn zichtbaar verrast dat Gus kan praten en worden al snel vermoord door Tommy Jepperd, een eenzame reiziger, die Gus probeert achter te laten. In plaats daarvan volgt Gus Jepperd en staat erop dat hij hem naar zijn moeder in Colorado begeleidt. Jepperd verzet zich, maar beschermt Gus nog steeds omdat Gus hem niet met rust laat.
Samen gaan ze op een buitengewoon avontuur, door wat er nog over is van Amerika. Ze gaan op zoek naar antwoorden over Gus zijn afkomst, Jepperds verleden en de ware betekenis van thuis. Maar hun verhaal zit vol onverwachte bondgenoten en vijanden, en Gus komt er al snel achter dat de weelderige, gevaarlijke wereld buiten het bos complexer is dan hij ooit had kunnen vermoeden.
Rolverdeling
Hoofdrollen
Nonso Anozie als Tommy Jepperd, een reiziger en hervormde "Last Man" die Gus redt van stropers en met tegenzin Gus vergezelt op zijn reis om zijn moeder te vinden. Gus noemt hem "Big Man". Hij was een beroemde profvoetballer vóór de apocalyps.
Christian Convery als Gus, een beschutte, naïeve 10-jarige jongen die half mens en half hert is die zijn moeder wil vinden. Tommy verwijst naar Gus als "Sweet Tooth".
Adeel Akhtar als Dr. Aditya Singh, een arts die wanhopig op zoek is naar de remedie voor het H5G9-virus, ook bekend als de zieke, om zijn geïnfecteerde vrouw Rani te genezen
Stefania LaVie Owen als Bear, de leider en oprichter van het dierenleger dat hybriden redt. Het is later gebleken dat haar naam Rebecca "Becky" Walker is.
Dania Ramirez als Aimee Eden, een voormalige therapeut die een veilige haven creëert voor hybriden, genaamd het Preserve.
Aliza Vellani als Rani Singh, Dr. Aditya Singh's vrouw die het virus heeft.
James Brolin als verteller
Will Forte als Pubba, Gus' vader die hem opvoedde in een afgelegen hut in Yellowstone National Park om hem te beschermen tegen de buitenwereld van haat jegens hybriden. Later wordt onthuld dat zijn naam Richard Fox is. Hij was conciërge bij Fort Smiths Labs in Goss Grove, Colorado.
Terugkerende rollen
Sarah Peirse als Dr. Gladys Bell, een arts die sterft aan kanker en haar onderzoek naar het vinden van een remedie voor de zieken aan Dr. Singh overlaat.
Neil Sandilands als General Abbot, de leider van de "Last Men" die op hybriden jaagt. Later wordt onthuld dat zijn voornaam Douglas is.
Naledi Murray als Wendy, Aimee's geadopteerde hybride dochter die half varken en half mens is. Aimee verwijst vaak naar haar als "Pigtail". Zij is de biologische dochter van de pleegouders van Bear.
Gastrollen
Amy Seimetz als Birdie, een vrouw waarvan Gus aanneemt dat het zijn moeder is. Later wordt onthuld dat haar voornaam Gertrude is. Ze was geneticus bij Fort Smiths Labs.
Afleveringen
Productie
Ontwikkeling
Op 16 november 2018 werd bekend dat streamingdienst Hulu een proeforder had gegeven voor een mogelijke televisieserie-aanpassing van de stripreeks. De pilot zou naar verwachting worden geschreven en geregisseerd door Jim Mickle, die ook samen met Robert Downey Jr., Susan Downey, Amanda Burrell en Linda Moran als uitvoerend producent zou optreden. De productiebedrijven die bij de pilot betrokken waren, zouden bestaan uit Team Downey en Warner Bros. Televisie . Op 9 april 2020 werd bekend dat de serie was verplaatst van Hulu naar Netflix . Op 12 mei 2020 had Netflix de productie een seriebestelling gegeven die bestaat uit acht afleveringen met Evan Moore als producer en Beth Schwartz als schrijver, uitvoerend producent en co-showrun naast Mickle. De serie werd uitgebracht op 4 juni 2021.
Casting
Op 12 mei 2020 werden Christian Convery, Nonso Anozie, Adeel Akhtar en Will Forte gecast in hoofdrollen terwijl James Brolin de serie zou gaan vertellen. Op 30 juli 2020 voegde Dania Ramirez zich bij de hoofdcast. Op 19 augustus 2020 werd Neil Sandilands gecast in een niet nader genoemde hoedanigheid. Op 30 september 2020 voegde Stefania LaVie Owen zich bij de cast in een hoofdrol. Op 2 november 2020 werd Aliza Vellani gepromoveerd tot een terugkerende rol in de serie voorafgaand aan de première van de serie.
Filmen
In juli 2020 gaf Nieuw-Zeeland de serie toestemming om te filmen, ondanks de recente reisbeperkingen als gevolg van de impact van de COVID-19-pandemie. Op 1 oktober 2020 werd gemeld dat de opnames waren hervat nadat de COVID-19-pandemie de productie maanden eerder had stopgezet, en de opnames zouden naar verwachting doorgaan tot half december 2020.
Ontvangst
Voor de serie rapporteerde recensie-aggregator Rotten Tomatoes een goedkeuringsscore van 98% op basis van 47 critici, met een gemiddelde score van 7,99/10. De kritische consensus van de website luidt: "Emotioneel boeiend, fantastisch geacteerd en ongelooflijk vermakelijk, Sweet Tooth zal fantasiefans van alle leeftijden tevreden stellen." Metacritic gaf de serie een gewogen gemiddelde score van 78 van de 100 op basis van 18 critici, met vermelding van "in het algemeen gunstige beoordelingen".
Alan Sepinwall, die de serie voor Rolling Stone recenseerde, gaf een beoordeling van 3,5/5 en zei: "Of Gus en vrienden nu enge of leuke avonturen beleven, die delen van Sweet Tooth zijn vol leven, en zo spannend of gespannen als nodig is. De show kan echter wisselvallig zijn als hij zich van Gus verwijdert."
Nominatie
De serie was in 2021 genomineerd voor de Harvey awards voor de beste aanpassing van stripboek/grafische roman.
Televisieserie gebaseerd op DC Comics
|
Ontvangst
Voor de serie rapporteerde recensie-aggregator Rotten Tomatoes een goedkeuringsscore van 98% op basis van 47 critici, met een gemiddelde score van 7,99/10. De kritische consensus van de website luidt: "Emotioneel boeiend, fantastisch geacteerd en ongelooflijk vermakelijk, Sweet Tooth zal fantasiefans van alle leeftijden tevreden stellen." Metacritic gaf de serie een gewogen gemiddelde score van 78 van de 100 op basis van 18 critici, met vermelding van "in het algemeen gunstige beoordelingen".
| 1
|
beoordeling, waardering, evaluatie
|
1,480
|
MovieClip
|
204806
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Martin%20Koolhoven
|
Martin Koolhoven
|
Martinus Wouter (Martin) Koolhoven (Den Haag, 25 april 1969) is een Nederlands filmregisseur en scenarioschrijver . Zijn bekendste films zijn Het schnitzelparadijs, naar de roman van Khalid Boudou, Oorlogswinter naar het boek van Jan Terlouw, en de in 2016 voltooide western Brimstone, die hij zowel schreef als regisseerde (en die door zijn bedrijf werd geproduceerd).
Biografie
Opleiding
Koolhoven werd geboren in Den Haag, groeide vanaf zijn derde op in het Westland en verhuisde in 1980 naar Asten. Koolhoven deed de opleiding MDGO, richting agogisch werk, die hij afrondde na onder meer twee keer een half jaar gewerkt te hebben met verstandelijk gehandicapten. Op het MDGO kwam Koolhoven echter in contact met zijn ware liefde: in het vak audiovisuele productie ging hij aan de gang met beeld en geluid. Hij ontwikkelde zich verder op een audiovisuele hbo-opleiding in Sittard, waar hij twee jaar bleef alvorens hij vertrok naar Brussel om daar te gaan studeren aan de Belgische filmacademie Sint Lucas. Deze opleiding brak hij af. Hij werkte vervolgens een aantal maanden in gevangenis Maashegge in Overloon te Noord-Brabant. Daarna studeerde hij aan de Filmacademie in Amsterdam. Op de Filmacademie werkte Koolhoven samen met mensen die later deel zouden uitmaken van zijn vaste team. Job ter Burg (montage) en Menno Westendorp (camera) zijn jaargenoten van Koolhoven. In 1996 studeerde Martin Koolhoven af aan de Filmacademie in de richting Regie/Scenario Fictie.
Eerste films
Na zijn eindexamenfilm maakte hij de Lolamoviola Duister Licht, een televisiefilm van bijna een uur. Hij maakte in 1996 ook een aantal videoclips voor Hakkûhbar voor zijn vriend Bob Fosko.
In 1999 maakte hij Suzy Q. De film, uit de eerste reeks Telefilms, won in Nederland en het buitenland een aantal prijzen en was de meest bekroonde Nederlandse film van 1999. Koolhoven zelf won daarnaast nog de Prijs van de stad Utrecht (het grootste jonge filmtalent van dat jaar) en werd genomineerd voor de NPS-Cultuurprijs. De film betekende ook de doorbraak van de jonge actrice Carice van Houten, met wie Koolhoven daarna nog vaker heeft gewerkt. Het was tevens het speelfilmdebuut van Michiel Huisman.
Daarna maakt hij in 2001 zowel zijn speelfilmdebuut AmnesiA als de boekverfilming De Grot, waar hij zijn eerste Gouden Kalf mee won.
Telefilms
Koolhoven wisselde officiële bioscoopfilms af met Telefilms. Hij maakte er drie; Suzy Q, Het schnitzelparadijs en 'n Beetje Verliefd. Na het succes van Suzy Q wilde men een bioscooprelease (onder meer in Frankrijk), maar dit kon niet vanwege de muziekrechten. Het schnitzelparadijs en 'n Beetje Verliefd werden allebei voor ze op televisie kwamen toch in de bioscoop uitgebracht en haalden beiden een Gouden Film op. Het zijn de twee succesvolste in de bioscoop uitgebrachte Telefilms ooit.
Eerste bioscoopsucces
In 2005 kwamen twee films van Martin Koolhoven uit: Het schnitzelparadijs en Knetter. Hij was daarmee de eerste regisseur die twee films in de Nederlandse bioscoop top 20 had. De multicultikomedie Het schnitzelparadijs (zijn eerste echte publiekshit) werd uiteindelijk de Nederlandse film met de hoogste opbrengsten uit kaartverkoop van 2005. Sindsdien maakt Koolhoven films die wat meer "mainstream" zijn dan in het begin van zijn carrière.
In november 2008 kwam de film Oorlogswinter uit, naar Jan Terlouws bekroonde bestseller. Het werd Koolhovens succesvolste film tot dan toe. Het is zijn derde film die bekroond werd met een Gouden Film. Op 29 december behaalde de film de Platina Film. Uiteindelijk trok de film bijna een miljoen bezoekers.
De film werd ook internationaal goed verkocht. De film zou verschijnen in onder meer de Verenigde Staten, China, Australië, Frankrijk, Ierland, Nieuw-Zeeland, Duitsland en de Scandinavische landen. In 2010 stond Oorlogswinter op de zogeheten shortlist van negen films voor de nominatie beste buitenlandse film bij de Academy awards maar haalde het niet tot de laatste 5.
In 2009 begon Koolhoven als 'tafelheer' in het VARA-programma De Wereld Draait Door.
Later kreeg hij bij het VARA-programma Pauw en Witteman het item Martin at the Movies. Hij besprak hier verschillende films met iets uit de actualiteit als aanleiding.
In 2010 start Koolhoven samen met producent Els Vandevorst het productiebedrijf N279 Entertainment dat films ontwikkelt en produceert. Ook co-produceert het een aantal buitenlandse films.
Internationaal
Koolhoven voltooit in 2016 zijn eerste internationale film, Brimstone, een western met een internationale rolbezetting met onder meer Guy Pearce, Dakota Fanning, Kit Harington en Carice van Houten. Bij de Nederlandse première begin 2017 kreeg de film lovende recensies en werd beschouwd als het belangrijkste werk van Koolhoven tot dan toe. De film werd bekroond met zes Gouden Kalveren 2017 (voor Beste film, Beste regie, Beste camera, Beste production design, Beste muziek en Beste geluid) en deed het goed op internationale festivals. De wereldpremière was in de hoofdcompetitie van het Filmfestival van Venetië (wat dan voor het eerst is dat een Nederlandse film dat lukt in tien jaar) en wordt in Nederland zijn vijfde publiek-succes op een rij.
Televisie
De kijk van Koolhoven
In oktober 2018 zond de VPRO een zesdelige televisieserie uit, getiteld De kijk van Koolhoven, met als onderwerpen 'Spaghetti Western', 'Water', 'Eurohorror',
'Postapocalyps', 'Film Noir' en 'Erotica', waarin Koolhoven aan de hand van scènes uit zijn favoriete speelfilms een reeks filmcolleges verzorgde.. Aansluitend werd na ieder filmcollege een passende speelfilm uitgezonden, die door Koolhoven werd uitgekozen. In januari 2020 werd er een tweede serie De kijk van Koolhoven uitgezonden. De onderwerpen van die serie waren 'Sequels & Remakes', 'Eurocrime', 'Aliens', twee afleveringen 'American Gangsters' en 'Tijdreizen'. Het derde seizoen werd in 2022 uitgezonden.
Visie op cinema
In 2002 stelde De Filmkrant een aantal Nederlandse regisseurs de vraag: "Wat is cinema?", naar aanleiding van het IFFR, dat dat jaar als thema What (is) Cinema? had meegekregen. Martin Koolhoven antwoordde:
(Film)Theater
De Keuze van Koolhoven
In januari 2009 begon Martin Koolhoven een filmclub, onder de hoede van Ronald Simons die al langer The Cult Corner-avonden had op OT301. Deze avonden heetten De Keuze van Koolhoven en Martin vertoonde daar twee cultfilms (meestal genrefilms) op het grote doek, die hij zelf inleidde.
Dat deed hij eens in de paar maanden en deze avonden waren dusdanig succesvol dat hij werd uitgenodigd om iets soortgelijks te gaan doen in De Balie.
Cinema Egzotik
Vanaf mei 2011 verzorgden Ronald Simons en Martin Koolhoven het (vanaf dan maandelijkse) cultfilmprogramma Cinema Egzotik in de Amsterdamse Balie. Vertoningen op 35mm-film, ingeleid door Simons en/of Koolhoven. Vanaf 6 april 2012 verhuist het programma naar EYE Film Instituut Nederland. De posters voor De Keuze van Koolhoven en Cinema Egzotik werden gemaakt door Hajo de Boer.
In januari 2019 stopte Cinema Egzotik, maar Koolhoven ging alleen door bij EYE Film Instituut Nederland opnieuw onder de naam De Keuze van Koolhoven. Maandelijks vertoont hij een speelfilm, die hij een inleiding geeft van een uur, waarbij hij ook fragmenten vertoont die aansluiten bij de filmkeuze van die avond.
Koolhoven & Simons
Vanaf juli 2020 ging Koolhoven opnieuw samenwerken met Ronald Simons en werden deze maandelijkse programma's onder de naam Koolhoven & Simons voortgezet.
Theater
Klassiekers met Koolhoven
In 2019 was Koolhoven voor het eerst in theaters te zien in het avondvullende programma Klassiekers met Koolhoven. Wegens succes wordt dit theaterprogramma geprolongeerd in 2021.
Koolhovens Keuze
In 2022 volgde het filmtheaterprogramma Koolhovens Keuze. Waarin verschillende thema's worden behandeld. Koolhoven behandelt met verschillende filmfragmenten het thema daarna volgt een hoofdfilm.
Filmografie
1993: Chess (korte film)
1995: KOEKOEK! (korte film)
1996: De orde der dingen (korte film)
1997: Vet heftig - de video
1997: Duister licht (televisiefilm)
1999: Suzy Q (televisiefilm)
2001: AmnesiA
2001: De grot
2004: Het Zuiden
2005: Het schnitzelparadijs
2005: Knetter
2006: 'n Beetje Verliefd
2008: Oorlogswinter
2016: Brimstone
Prijzen
Januari 2020 kreeg Koolhoven het Zilveren Roosje uitgereikt omdat hij “van grote betekenis is of is geweest voor de Nederlandse filmwereld”.
In april 2022 won Koolhoven de Rutger Hauer Award, die elk jaar wordt uitgereikt aan een persoon of een instituut dat een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling en promotie van jong filmtalent in Nederland.
Publicaties
(red.) - Zuchten van de Ziel: Bijzondere muziek in bijzondere tijden (2020) – bijdrage
- Alle Remmen Los! Een afdaling in de riolen van pulpcinema uit de wilde jaren '70 (2020) – bijdrage
Externe links
Officiële website
Nederlands filmregisseur
Nederlands scenarioschrijver
|
Koolhovens Keuze
In 2022 volgde het filmtheaterprogramma Koolhovens Keuze. Waarin verschillende thema's worden behandeld. Koolhoven behandelt met verschillende filmfragmenten het thema daarna volgt een hoofdfilm.
| 1
|
filmfragment, filmclip, filmsegment
|
1,714
|
VisualArtsEvent
|
561402
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel%20Keukenhof
|
Kasteel Keukenhof
|
Kasteel Keukenhof in de Zuid-Hollandse plaats Lisse is in 1642 oorspronkelijk gebouwd als classicistisch landhuis door Adriaen Maertensz. Block, een voormalig commandeur van de VOC in de Molukken. Het is niet duidelijk of hij het ook bewoonde. Latere eigenaren waren onder meer de anatoom prof. Willem Röell en de kunstkenner Johan Steengracht van Oostcapelle, die het kasteel in 1809 van de ondergang redde.
Eigenaren
Cecilia Maria was de enige dochter van Steengracht van Oostcapelle en getrouwd met Carel Anna Adriaan van Pallandt, een baron van het oud-adellijk geslacht Van Pallandt. Zij erfde de Keukenhof, dat toen werd verhuurd aan Mr. Hugo Gevers, en het vererfde op de familie Van Lynden na een huwelijk in 1861 met Cornelia Johanna, baronesse van Pallandt (1840-1923). Het kasteel is van 1861-1863, in opdracht van de familie Van Pallandt, naar ontwerp van architect Elie Saraber, in neogotische stijl uitgebreid en voorzien van hoektorens.
De laatste eigenaar, Jan Carel Elias graaf van Lynden (1912-2003), kleinzoon van barones Cornelia Johanna van Pallandt, liet het kasteel inclusief het 230 grote hectare landgoed bestaande uit grond, bossen en landerijen, na zijn dood na aan de Stichting Kasteel Keukenhof. Deze stichting heeft zich de taak gegeven om het kasteel en alle andere 18 rijksmonumenten op het landgoed terug te brengen in de goede staat, waarin zij ongeveer begin 1900 verkeerden.
Naam
De naam Keukenhof is afgeleid van Keukenduin, dat behoorde tot Slot Teylingen. Het Keukenduin ontleent zijn naam aan het feit dat de opbrengsten van het duingebied zoals wild, vee en allerlei kruiden en bessen bestemd waren voor de huishouding oftewel de keuken van het Slot Teylingen, waar onder andere Jacoba van Beieren heeft gewoond.
De gelijknamige bloemententoonstelling Keukenhof wordt op een gedeelte van het landgoed gehouden.
Collectie
Het kasteel bezit een belangrijke collectie meubels en portretten, onder meer van Nicolaes Maes. Het Chinese en Japanse porselein staat op een 17e-eeuwse manier opgesteld in een uniek en speciaal gebouwd kabinet, met een uitbundige schouw in de stijl van Daniël Marot. De wanden van het kamertje zijn bekleed met goudleer.
Restauratie
Kasteel Keukenhof is eind 2012 heropend na een restauratie van bijna twee jaar. Het is op gestelde tijden te bezichtigen door middel van rondleidingen. Het is een officiële trouwlocatie van de gemeente Lisse en in gebruik voor (culturele) evenementen. De verschillende salons zijn beschikbaar voor onder andere vergaderingen, diners en recepties. Ook het koetshuis uit 1857 is gerestaureerd en wordt verhuurd voor diverse gelegenheden. Tijdens de restauratie zijn veel stijlelementen bewaard gebleven zoals onder andere de originele Engelse paardenstallen.
De tuinen van het kasteel zijn heringericht met wandelroutes, aangelegde tuinen en weer opengesteld voor publiek. In de tuinen vinden kunsttentoonstellingen plaats en publieksevenementen. In 2012 werd de eerste beeldententoonstelling geopend, in samenwerking met het Cobra Museum, onder de naam Cobra Buiten, waarbij sculpturen van Karel Appel werden tentoongesteld.
Frederiks Hof
Schuin tegenover het kasteel ligt de ommuurde tuin Frederiks Hof, met daarin het Zwitsers speelhuis. De naam Frederiks Hof komt van een jongetje van een van de adellijke families, die op het kasteel hebben gewoond. De weinige documenten die er over hem te vinden zijn vertellen het verhaal van een hoogbegaafde jongen die een psychische stoornis had. In 1850 werd de eerste steen gelegd voor een speelhuis waarin Frederik zich met een gouvernante kon terugtrekken als de drukte hem te veel werd. Hij verbleef in zijn jeugd in alle rust tussen de bloemen en planten in de tuin. Op schilderijen in het kasteel is hij samen met zijn moeder te zien; een dromerig kijkend jongetje. Nadat hij zijn studie rechten had afgerond zou het zijn woonhuis worden waar hij in alle rust kon verblijven, lijdend aan schizofrenie. Het Frederiks Hof is volledig gerestaureerd en wordt gebruikt voor diverse activiteiten.
In het kasteel en op het landgoed zijn geregeld film- en tv-opnames gemaakt zoals voor de televisieseries Juliana, Bernhard, schavuit van Oranje, Voetbalvrouwen en Baantjer.
Jaarlijks vinden er allerlei publieksevenementen plaats op het landgoed, zoals de kerstfair 'Kerst op Keukenhof' , de streekmarkten, de pioenshow en Castlefest.
Galerij
Interieur
Exterieur
Trivia
Het televisieprogramma Wie is de Mol? speelde zich op sommige momenten in het kasteel af. Van 1999 tot 2014 vond hier ook de finale van dit programma plaats, waarbij de Mol werd ontmaskerd.
In de film Ellis in Glamourland dient het kasteel als huis van Meindert Jan, gespeeld door Kees Hulst.
Literatuur
Kasteel Keukenhof, uit porseleinkamer en boekentoren, Hilversum, Verloren, 2008.
Kunst, natuur en techniek op en rond kasteel Keukenhof, Hilversum, Verloren, 2009.
Zeehelden, kooplieden, lords en ladies op kasteel Keukenhof, Hilversum, Verloren, 2010.
Dagboek van een reis naar Japan (1855), waaiers en Amerikaanse meisjesboeken op kasteel Keukenhof, Hilversum, Verloren, 2011.
Globes, oorkonden en botanica op kasteel Keukenhof, Hilversum, Verloren, 2012.
Kasteel Keukenhof: schilders en schrijvers, Hilversum, Verloren, 2013.
Kasteel Keukenhof: huis en haard, Hilversum, Verloren, 2015.
Ignus MAES, Gerard JASPERS & Marten HOFSTEDE (red.), Kasteel Keukenhof, cultureel erfgoed in en om het kasteel, negende jaarboek kasteel Keukenhof, Hilversum, Verloren, 2019.
Externe link
Website Keukenhof
Keukenhof
Rijksmonument in Lisse
Bouwwerk in Lisse
|
De tuinen van het kasteel zijn heringericht met wandelroutes, aangelegde tuinen en weer opengesteld voor publiek. In de tuinen vinden kunsttentoonstellingen plaats en publieksevenementen. In 2012 werd de eerste beeldententoonstelling geopend, in samenwerking met het Cobra Museum, onder de naam Cobra Buiten, waarbij sculpturen van Karel Appel werden tentoongesteld.
| 1
|
beeldende kunst evenement, kunsttentoonstelling, visuele kunst evenement
|
11,318
|
ChildrensEvent
|
1529725
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Museum%20Oud-Oosterhout
|
Museum Oud-Oosterhout
|
Museum Oud-Oosterhout is een openluchtmuseum in de plaats Oosterhout in de Nederlandse provincie Noord-Brabant.
Het museum is begin jaren negentig gecreëerd en opgericht door de lokale architect Frans van der Leeuw, die ook het binnenhofje bouwde in het centrum van Oosterhout.
Het museum kent een:
miniatuurmuseum, waar 270 miniaturen van Oosthoutse woonhuizen, boerderijen, fabrieken en andere gebouwen uit rond 1900 te zien zijn,
binnenmuseum met enkele compleet ingerichte kamers, waaronder een woonkamer, een authentieke drukkerij, een burgemeesterskamer en zelfs een compleet schooltje,
Vlaamse schuur met demonstraties van oude ambachten.
Er zijn diverse kinderactiviteiten en Oudhollandse spelen. Ook is er een expositieruimte.
Afbeeldingen
Externe link
Officiële website
Cultuur in Oosterhout
Oud-Oosterhout
Openluchtmuseum in Nederland
|
Er zijn diverse kinderactiviteiten en Oudhollandse spelen. Ook is er een expositieruimte.
| 1
|
kinderevenement, kinderactiviteit, jeugdevenement
|
12,160
|
MonetaryAmount
|
102933
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lening
|
Lening
|
Een lening is een geldbedrag dat door een partij wordt verstrekt aan een andere partij op voorwaarde dat het later terug wordt betaald. De uitlener krijgt daarmee een vordering op de lener en wordt schuldeiser. De lener krijgt een schuld en wordt schuldenaar. Het aangaan van een lening is een overeenkomst, namelijk een leenovereenkomst, die zelf ook wel lening wordt genoemd. Als gesproken wordt over de aan- of verkoop van een lening wordt met lening de vordering bedoeld; de schuldenaar krijgt dan een andere schuldeiser.
Veelal wordt bij een leenovereenkomst een vergoeding geregeld in de vorm van rente en eventueel andere kosten. Om het onderscheid te benadrukken tussen het oorspronkelijk geleende bedrag enerzijds en de rente en kosten anderzijds, wordt het eerste ook wel de hoofdsom genoemd. Afhankelijk van de afspraken kan een lening inclusief rente en kosten in een keer of in gedeelten worden afgelost. Het gedeelte van de hoofdsom dat nog niet is afgelost, wordt de pro resto hoofdsom genoemd.
Degene die de lening verstrekt wordt geldschieter genoemd. Dit is vaak een bank. Banken hebben de beschikking over geld dat door anderen bij hen in bewaring gegeven is. Die personen willen daar graag rente over ontvangen. De bank kan die rente vergoeden als de bank rendement op het in bewaring gegeven geld kan bereiken. Dit kan de bank doen door het geld te beleggen, of door het uit te lenen.
Soorten
Er bestaan verschillende soorten leningen:
hypothecaire lening. Een lening tegen onderpand. Iemand leent geld om een huis te kopen; het huis dient als onderpand. Die persoon betaalt rente en aflossing aan de bank.
effectenkrediet: Een lening tegen onderpand van effecten.
persoonlijke lening. Een lening aan een persoon om andere zaken dan een woning aan te schaffen. Omdat het risico hiervoor groter is, aangezien een onderpand ontbreekt, zal de rente over een persoonlijke lening hoger zijn dan de hypotheekrente.
doorlopend krediet. Hierbij ligt het bedrag niet vast. Er wordt naar behoefte geld opgenomen en afgelost.
achtergestelde lening. Een lening, vooral door bedrijven aangegaan, die slechts terugbetaald zal worden als de andere schuldeisers (inclusief de gewone leningen) eerst uitbetaald zijn. Dit verhoogt het risico en dus is de rente hoger.
overbruggingshypotheek. Typisch hierbij is dat het een beperkte periode in de tijd moet overbruggen, bijvoorbeeld de tijd tussen de aankoop van een nieuwe woning, die dus eerst betaald moet worden, en de verkoop van de andere woning, waarvan de eigenaar dus pas later het geld van kan krijgen, om de overbruggingshypotheek terug te betalen.
flitskrediet. Dit is een persoonlijke lening met een looptijd van maximaal drie maanden. Sinds juni 2011 vallen deze leningen onder toezicht van de AFM. Voor diensten als het extra snel overmaken van de leensom en het afbetalen buiten de looptijd, gelden soms hoge kosten in verhouding tot de rente.
Zakelijke lening. Dit is een lening die is afgesloten voor zakelijke doeleinden.
Indien een kleine lening tussen twee vrienden of familieleden wordt afgesloten, zal er over het algemeen geen rente betaald worden. Bij grote bedragen zal dat echter in veel gevallen wel gebeuren. Bij het lenen van grote bedragen is het aan te raden om de rechten en plichten vast te leggen in een schriftelijke overeenkomst.
Vermogensoverdracht in de tijd
Het idee van lenen kan het beste worden begrepen als de factor tijd en de menselijke levensloop worden bekeken.
Immers, sparen is het uitstellen van consumptie: Geld dat men in het heden overhoudt, wordt gespaard om dit in de toekomst uit te kunnen geven.
Bij lenen gebeurt het tegenovergestelde, de lener wil in het heden geld uitgeven dat hij of zij nog niet bezit. Men kan door te lenen reeds in het heden beschikken over geld dat men in de toekomst verwacht te verdienen, beter gezegd, verwacht over te houden. Een duidelijk voorbeeld is een hypothecaire lening om een huis te kopen. Men leent geld omdat men niet 30 jaar wil wachten alvorens genoeg geld is gespaard om het huis te kopen.
Deze zienswijze benadrukt ook dat lenen onverantwoord is als onzeker is of in de toekomst meer verdiend wordt dan benodigd is voor bekostiging van het levensonderhoud en andere zaken.
Het beste inzicht in de essentie van lenen kan worden verkregen door in te zien dat toekomstige inkomsten naar het heden worden gehaald door te lenen, net als huidige inkomsten naar de toekomst worden verschoven door te sparen. De rol van de financier van de lening is strikt genomen alleen die van bemiddelaar tussen degene die geld leent en degene die geld verstrekt.
Sociale lening
Een sociale lening is een lening die, vaak door of met steun van de overheid, in bepaalde gevallen op gunstige voorwaarden verstrekt wordt. Dit kan bijvoorbeeld gelden voor studenten (sociaal leenstelsel) en inburgeraars.
Grammatica
In het Nederlands kent men paren als kopen en verkopen, huren en verhuren. Bij lenen is het wat verwarrender.
In de standaardtaal betekent lenen zowel in leen geven (= lenen aan) als te leen ontvangen (= lenen van).
De eigenaar van het goed of geld leent (met meewerkend voorwerp) of leent uit (meestal zonder meewerkend voorwerp).
Degene die het ter beschikking krijgt leent (zonder meewerkend voorwerp).
Voorbeelden:
Jan heeft het boek (lijdend voorwerp) uitgeleend.
Jan heeft het boek (lijdend voorwerp) aan Piet (meewerkend voorwerp) geleend.
Piet heeft het boek (lijdend voorwerp) (van Jan) geleend.
Zie ook
Lineaire lening
Annuïteitenlening
Restschuld (lening)
Carry trading
Krediet
|
Een lening is een geldbedrag dat door een partij wordt verstrekt aan een andere partij op voorwaarde dat het later terug wordt betaald. De uitlener krijgt daarmee een vordering op de lener en wordt schuldeiser. De lener krijgt een schuld en wordt schuldenaar. Het aangaan van een lening is een overeenkomst, namelijk een leenovereenkomst, die zelf ook wel lening wordt genoemd. Als gesproken wordt over de aan- of verkoop van een lening wordt met lening de vordering bedoeld; de schuldenaar krijgt dan een andere schuldeiser.
| 1
|
geldbedrag, valuta, salaris
|
11,213
|
WorkersUnion
|
5378172
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlands%20Syndicalistisch%20Vakverbond
|
Nederlands Syndicalistisch Vakverbond
|
Het Nederlandsch Syndicalistisch Vakverbond (NSV) was een in eerste instantie syndicalistische vakbondsorganisatie. Later ontwikkelde de organisatie zich tot een op anarchosyndicalistische principes gestoelde vakbond en sloot deze zich aan bij de Internationale Arbeidersassociatie (IAA/IWA). Het NSV had een eigen blad genaamd De Syndicalist dat tussen 1923 en 1940 wekelijks verscheen.
Ontstaan
De NSV werd in juni 1923 opgericht na een scheuring in het Nationaal Arbeids-Secretariaat (NAS), dat zich later bij de communistische Rode Vakvereniging Internationale (RVI) aansloot, de vakbondstak van de Comintern. In de begindagen van het NSV waren er moeilijkheden in de organisatie door de aanhoudende relatie tot het NAS. Toen het NAS in 1929 namelijk brak met de RVI, was er een poging om het NAS en het NSV weer te fuseren. Een deel van de NSV was hier niet voor en richtte het Syndicalistisch Verbond van Bedrijfsorganisaties (SVB) op. Toen de fusie tussen het NAS en het NSV toch spaak liep, keerde een deel van het NSV terug en ging samen met de achtergebleven SVB-leden.
Het NSV, dat in 1922 al tot de IAA was toegetreden, nam pas vanaf 1929, duidelijk anarchosyndicalistische standpunten in. Het ledental liep van ongeveer 7500 terug tot rond 3000 in 1929 en ruim 1500 in 1940.
De NSV had naast het reguliere blad De Syndicalist ook nog het theoretische blad Grondslagen, dat van 1932 tot 1935 verscheen. Grondslagen werd gezien als het theoretische orgaan van het NSV en publiceerde theoretische en historische achtergronden van het anarchosyndicalisme. Het blad verscheen in een tijd van sterke economische en politieke crisis. In het buitenland kwamen in Duitsland de Nazi's aan de macht, in Italië de fascisten en de spanningen waren enorm aan het opbouwen in Spanje, waardoor ook aan de Spaanse kwestie veel aandacht besteed werd.
De anarchisten Arthur Lehning en Albert de Jong speelden een belangrijke rol in het Nederlands Syndicalistisch Vakverbond. De Jong was onder andere vertegenwoordiger voor het NSV bij de Internationale Arbeidersassociatie.
Literatuur
“Inleiding”, Grondslagen - Anarcho-syndicalistisch tijdschrift (Jaargang 1-2, 1932-1933), Anarchistiese Uitgaven, Amsterdam 1978.
Het Nederlands Syndicalistisch Vakverbond 1923-1940, Anarchistische Uitgeverij, Utrecht 1980.
Evert van der Tuin, "Het NSV en het anarcho-syndicalisme"; in Voor Arthur Lehning - Over Buonarroti, internationale avant-gardes, Max Nettlau en het verzamelen van boeken, anarchistische ministers, de algebra van de revolutie, schilder en schrijvers, Het Wereldvenster, Baarn 1973, Pag. 203-238.
NSV-brochures op Archive.org
Externe links
De Syndicalist, weekblad van het Nederlandsch Syndicalistisch Vakverbond, op Delpher
De Syndicalist, weekblad van het Nederlands Syndicalistisch Vakverbond, jaargang 1940 op Archive.org
Anarchistische organisatie
Nederlandse vakbond
|
Het Nederlandsch Syndicalistisch Vakverbond (NSV) was een in eerste instantie syndicalistische vakbondsorganisatie. Later ontwikkelde de organisatie zich tot een op anarchosyndicalistische principes gestoelde vakbond en sloot deze zich aan bij de Internationale Arbeidersassociatie (IAA/IWA). Het NSV had een eigen blad genaamd De Syndicalist dat tussen 1923 en 1940 wekelijks verscheen.
| 2
|
vakbond, werknemersorganisatie, arbeidsunie
|
12,052
|
Float
|
5412546
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Decimale%20graad
|
Decimale graad
|
Met decimale graad wordt de hoekmaat aangeduid die niet in gehele graden, minuten en seconden is gegeven, maar met het aantal graden als een enkel getal, typisch genoteerd als decimaal getal. Zo wordt een hoek van 40° 30' in decimale graden geschreven als 40,5°, en een hoek van 12° 34' 56" als 12,5822° (afgerond). Omgekeerd is een hoek in decimale graden van 12,3456° gelijk aan 12° 20' 44" (afgerond).
Omrekening
Een positieve hoek van graden, minuten en seconden, met en gehele getallen, wordt in decimale graden genoteerd als:
graden.
Omgekeerd is een positieve hoek van graden, met een reëel getal, gelijk aan:
graden,
minuten en
seconden,
waarin de entier- of floor-functie is.
Bij het noteren van graden, minuten en seconden worden decimale seconden afgerond op een aantal decimalen. Hierdoor kan het voorkomen dat 60 seconden wordt. Dit dient dan als een extra minuut genoteerd te worden.
Nauwkeurigheid
Het aantal decimalen van een coördinaat bepaalt de resolutie waarmee een locatie aangeduid kan worden. Meestal wordt het aantal decimalen wat hoger gekozen dan de nauwkeurigheid van de data, anders kan de resolutie de nauwkeurigheid gaan beïnvloeden, of zelfs de topologie van vectordata.
De relatie tussen het aantal decimalen en de resolutie in noord-zuidrichting is op Aarde:
0,000 1° ≈ 11 m
0,000 01° ≈ 1,1 m
0,000 001° ≈ 11 cm
0,000 000 1° ≈ 1,1 cm
0,000 000 01° ≈ 1,1 mm
De relatie tussen het aantal decimalen en de resolutie in oost-westrichting op de breedtegraad van Nederland en België (51° NB) is:
0,000 1° ≈ 7 m
0,000 01° ≈ 0,7 m
0,000 001° ≈ 7 cm
0,000 000 1° ≈ 7 mm
0,000 000 01° ≈ 0,7 mm
Zie ook
Gon (hoek)
Niet-SI-eenheid
Geodesie
Goniometrie
|
Met decimale graad wordt de hoekmaat aangeduid die niet in gehele graden, minuten en seconden is gegeven, maar met het aantal graden als een enkel getal, typisch genoteerd als decimaal getal. Zo wordt een hoek van 40° 30' in decimale graden geschreven als 40,5°, en een hoek van 12° 34' 56" als 12,5822° (afgerond). Omgekeerd is een hoek in decimale graden van 12,3456° gelijk aan 12° 20' 44" (afgerond).
| 1
|
kommagetal, drijvend getal, decimaal
|
2,454
|
Dentist
|
5174641
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Eric%20de%20Brabander
|
Eric de Brabander
|
Eric Carl de Brabander (Voorburg, 12 maart 1953) is een Curaçaos schrijver, tandarts en wetenschappelijk onderzoeker.
Biografie
Eric de Brabander is een zoon van een Nederlands-Zweedse vader die tandarts was en een Nederlandse moeder. Hij werd in het Nederlandse Voorburg geboren, in een gezin dat uit acht broers en zussen zou bestaan. Door zakelijke belangen in Colombia van zijn grootvader van vaderskant kwam het gezin op Curaçao terecht, alwaar De Brabander opgroeide en naar de Radulphus College ging. Op zijn negentiende ging hij naar Nederland voor een studie tandheelkunde in Groningen, welke hij in 1979 afrondde.
Inmiddels getrouwd met kunstenares Ellen Spijkstra en met wie hij twee kinderen zou krijgen, verhuisde hij terug naar Curaçao, alwaar hij in het oude stadsdeel Otrobanda van Willemstad een tandartspraktijk begon.
In de jaren tachtig schreef hij zich in voor een wetenschappelijke studie aan de University of Rochester in New York waar hij ook onderzoek deed.
In 1987 vestigde De Brabander zich definitief op Curaçao en zette hij op het adres waar hij eerder was begonnen zijn tandheelkundige praktijk met collega's voort. Jarenlang wisselde hij een zestal weken in de zomer zijn praktijk met die van een collega aan de Keizersgracht in Amsterdam.
Wetenschappelijk onderzoek
Eind jaren negentig werd De Brabander benaderd door de Universiteit van Groningen met het verzoek of hij eindejaarsstudenten wilde begeleiden met hun wetenschappelijke eindscriptie. Dit leidde tot een onderzoek naar de gebitsgezondheid op Curaçao, de hieruit voortgekomen aanbevelingen werden volgens De Brabander echter niet opgepakt door de politiek.
De Brabander heeft zich tijdens zijn professionele carrière hard gemaakt voor het behoud van science based medicine en richtte Skèptiko op, een platform van op Curaçao in de gezondheidszorg werkende professionals, vergelijkbaar met de Nederlandse Vereniging tegen de Kwakzalverij.
Schrijverschap
Rond de eeuwwisseling begon De Brabander met schrijven en in 2009 debuteerde hij met de roman Het hiernamaals van Dona Lisa, welk direct op de longlist van de Libris Literatuur Prijs verscheen. Hierna volgden diverse romans en verhalenbundels. Zijn tweede boek, Hot Brazilian Wax (2011), is een aanklacht tegen de Curaçaose kwakzalverij, naar aanleiding van, in zijn woorden, "een stel kwakzalvers" die via het Curaçaos parlement grip kreeg op de uitvoering van de gezondheidszorg en daarbij onder andere de fluoridering van drinkwater afschafte. Dit terwijl het wetenschappelijk aangetoond zou zijn dat drinkwaterfluoridering zeer effectief is en kostenbesparende cariëspreventie in ontwikkelingslanden belangrijk zijn.
Tevens was hij hoofdschrijver van twee kinderboeken in het Nederlands en Papiaments die uitgegeven werden door De Orde van den Prince, dit ter bevordering van de Nederlandse taal in het Caribisch gebied. De roman Het dilemma van Otto Warburg (2016) werd door de Belgische recensievereniging en het boekenblog Ansiel uitgeroepen tot een van de vier beste romans van dat jaar. Zijn werk, waarin historie een belangrijke component vormt, wordt beschreven als magisch-realistisch.
De Brabander is tevens recensent van het Antilliaans Dagblad. Essays van hem verschenen in de Volkskrant, het Antilliaans Dagblad en de Amigoe di Curaçao.
Bibliografie
Literatuur
Het hiernamaals van Doña Lisa (2009). Uitgeverij In de Knipscheer. . Dit boek is later ook vertaald naar het Papiamentu.
Hot Brazilian Wax (2011). Uitgeverij In de Knipscheer. .
De supermarkt van Veira (2013). Uitgeverij In de Knipscheer. .
Het dilemma van Otto Warburg (2016). Uitgeverij In de Knipscheer. .
De vergankelijkheid der dingen (2018). Uitgeverij In de Knipscheer. .
Avila Beach Hotel in 5 korte verhalen (2020). Uitgeverij In de Knipscheer. .
Het geluid van naderend onweer (2020). Uitgeverij In de Knipscheer. .
E bida infinito di Doña Lisa (2021). Uitgeverij In de Knipscheer. .
Vieira's Supermarket (2021). Dorrance Publishing Company. .
Handen Wassen (2022). Uitgeverij In de Knipscheer. .
Essays
Het weerleggen van grenzen. Wetenschap, context en pragmatisme, in Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij (2014/1)
"Feiten en fictie in de Curaçaose roman" (transcript van presentatie), in (2015) Taalbeleid in het Caribisch Gebied heden en in de nabije toekomst. Willemstad: University of Curaçao
Moraliteit, de bedelarij om een identiteit en een kluizenaar in de Sierra Nevada, in Caraibisch Uitzicht (23 februari 2017)
Red de leerstoel voor Caribische literatuur, in de Volkskrant (18 oktober 2020)
Boeli van Leeuwen: een tropische verrassing, Literatuur Geschiedenis.
Curaçaos schrijver
|
Biografie
Eric de Brabander is een zoon van een Nederlands-Zweedse vader die tandarts was en een Nederlandse moeder. Hij werd in het Nederlandse Voorburg geboren, in een gezin dat uit acht broers en zussen zou bestaan. Door zakelijke belangen in Colombia van zijn grootvader van vaderskant kwam het gezin op Curaçao terecht, alwaar De Brabander opgroeide en naar de Radulphus College ging. Op zijn negentiende ging hij naar Nederland voor een studie tandheelkunde in Groningen, welke hij in 1979 afrondde.
| 2
|
tandarts, tandheelkunde, mondzorg
|
8,087
|
WPAdBlock
|
17452
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ster%20%28omroep%29
|
Ster (omroep)
|
De Ster, afkorting van Stichting Ether Reclame, verzorgt in Nederland reclame bij het Nederlands publiek omroepbestel. De Stichting staat los van de stichting Nederlandse Publieke Omroep (NPO).
Historie
In 1965 werd de SUR (Stichting tot Uitzenden van Reclame) opgericht, maar omdat men de naam niet prettig in het gehoor vond liggen, werd deze in 1967 veranderd naar Ster. De reclameblokken mochten alleen voor en na het nieuws (het NOS Journaal op de televisie en de Radionieuwsdienst op de radio) worden uitgezonden. Eind jaren tachtig werden er alsnog zogeheten "zwevende reclameblokken" ingevoerd: dit zijn reclameblokken die niet direct voor of na het nieuws komen. Pas in 1991 kwam er ook reclame op zondag.
Tussen de reclameblokken werd vanaf 1972 een animatiefilmpje van Loeki de Leeuw of een kunstzinnig lijnenspel (lissajousfiguren) vertoond. Ook de begin- en eindleader was een filmpje met Loeki de Leeuw. In de jaren tachtig waren er ook voor en na het NOS halfzes-journaal reclameblokken met tussenfilmpjes met beestjes met lange oren (Jiggles) te zien, maar deze waren niet zo populair als de Loeki-de-Leeuw-filmpjes. Sinds 2004 werden geen filmpjes meer vertoond tussen de reclameblokken, maar werden de reclameblokken net als op de commerciële televisiezenders achter elkaar getoond.
Sinds juni 2021 (EK Voetbal 2020) worden er weer filmpjes met Loeki de Leeuw getoond tussen de reclameblokken.
Reclamelengte en inhoud
Ster mag jaarlijks niet meer dan 10% en dagelijks niet meer dan 15% van de totale zendtijd met reclame vullen. Eveneens mag de stichting geen programmaonderbrekende reclame uitzenden. De reclames zijn strikt gescheiden van de programma's van de publieke omroep, reclames mogen geen programma's beïnvloeden. Klachten over reclames kunnen gemeld worden bij de Stichting Reclame Code Commissie, waar Ster bij is aangesloten.
In juni 2019 kwam minister Slob met het voorstel televisiezenders van de publieke omroep voor 20.00 uur reclamevrij te maken. Verder verdwijnen online spotjes en advertenties helemaal. Dit zal leiden tot een daling van de Ster inkomsten met een derde. Slob is bereid een deel van de daling van de reclame-inkomsten te compenseren. De overheidsbijdrage is 40 miljoen euro per jaar en de resterende 20 miljoen moet opgevangen worden door kostenbesparingen bij de omroepen.
Inkomsten
De Ster verkoopt reclamezendtijd op de televisie- en radiozenders en in het digitale domein van de publieke omroep. De inkomsten gaan niet naar de NPO, maar rechtstreeks naar het ministerie van OCW, dat op zijn beurt de NPO financiert.
In 2017 werkten er gemiddeld 85 fte (2016: 87). In 2017 waren de totale inkomsten €191,5 miljoen (2016: €200,5 miljoen). Na aftrek van de kosten resteerde een winst van €178,9 miljoen (2016: €187,4 miljoen). Dit bedrag wordt volledig uitgekeerd aan het ministerie van OCW, dat hiermee deels de NPO financiert.
In 2018 daalde de verkopen naar €166 miljoen, het laagste resultaat in 20 jaar. De scherpe daling werd onder meer veroorzaakt doordat er geen kortingen of bonussen meer werden gegeven aan mediabureaus. Daarnaast speelden de verscherpte privacyregels en het ontbreken van het Nederlands elftal op het Wereldkampioenschap voetbal een rol.
Trivia
De muziek bij de begin- en eindfilmpjes van de Steruitzendingen tot 2000 zijn allemaal geschreven en gecomponeerd door componiste Marian de Garriga. Ook voor de pingels op de radio zorgde De Garriga voor de muziek. Hierbij gebruikte ze diverse vormen van uiting waaronder kwakende eendjes en gierende gitaren.
Na het opstarten van een petitie voor de terugkeer van Loeki de Leeuw in 2019, is hij op 30 januari 2019 eenmalig teruggekeerd in het reclameblok voor het achtuurjournaal. Sinds juni 2021 is Loeki definitief teruggekeerd.
Externe links
Website van Ster
Aflevering van het VPRO-programma Andere Tijden over de Ster
Nederlandse omroep
Reclame
Economie in Hilversum
|
Tussen de reclameblokken werd vanaf 1972 een animatiefilmpje van Loeki de Leeuw of een kunstzinnig lijnenspel (lissajousfiguren) vertoond. Ook de begin- en eindleader was een filmpje met Loeki de Leeuw. In de jaren tachtig waren er ook voor en na het NOS halfzes-journaal reclameblokken met tussenfilmpjes met beestjes met lange oren (Jiggles) te zien, maar deze waren niet zo populair als de Loeki-de-Leeuw-filmpjes. Sinds 2004 werden geen filmpjes meer vertoond tussen de reclameblokken, maar werden de reclameblokken net als op de commerciële televisiezenders achter elkaar getoond.
| 4
|
advertentiesectie, reclameblok, advertentie-element
|
2,634
|
NailSalon
|
4545205
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Centrumgalerij
|
Centrumgalerij
|
De Centrumgalerij (Frans: Galerie du Centre) is een winkelgalerij in de Belgische stad Brussel.
De hoofdingang van de galerij ligt aan de Kleerkopersstraat is bekleed met kwarts die afkomstig is uit Noorwegen. Aan de andere zijde komt de galerij uit op de Greepstraat. De galerij zelf is opgetrokken in beton en glas.
De galerij splitst na ongeveer 20 meter in twee takken en komen na zo'n 60 meter weer bij elkaar, om samen nog krap 20 meter door te lopen naar de achteringang.
In de galerij bevinden zich winkels en Cinema Aventure op de benedenverdieping en kantoren en woningen op de bovenverdiepingen. De 27 nagelsalons in de galerij zijn in 2023 tijdelijk gesloten nadat bioscoopbezoekers onwel waren geworden door chemische dampen.
Geschiedenis
Op 3 april 1951 werd de eerste steen gelegd van de Centrumgalerij naar het ontwerp van architect Jean-Florian Collin, die het ontworpen had naar het voorbeeld van de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen.
Eind 2013 werden tijdens restauratiewerkzaamheden in een gebouw van de vakbond VSOA in de Centrumgalerij striptekeningen ontdekt van André Franquin, Peyo en Jean Roba.
Zie ook
Winkelgalerijen in Brussel
Bouwwerk in Brussel (stad)
Straat in Brussel (stad)
Winkelcentrum in Brussel
|
In de galerij bevinden zich winkels en Cinema Aventure op de benedenverdieping en kantoren en woningen op de bovenverdiepingen. De 27 nagelsalons in de galerij zijn in 2023 tijdelijk gesloten nadat bioscoopbezoekers onwel waren geworden door chemische dampen.
| 1
|
nagelsalon, manicure, nagelstudio
|
2,480
|
EmergencyService
|
1389298
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dienst%20Landelijk%20Operationeel%20Co%C3%B6rdinatiecentrum
|
Dienst Landelijk Operationeel Coördinatiecentrum
|
De Dienst Landelijk Operationeel Coördinatiecentrum of DDLOC (voorheen: Landelijk Operationeel Coördinatiecentrum) is een onderdeel van de Landelijke Eenheid van de politie in Nederland. De dienst is verantwoordelijk voor het coördineren van de operationele inzet van hulpdiensten bij rampen en crises.
Het DLOC valt onder gezag van de directeur Directeur Veiligheidsregio's en Crisisbeheersing DVC en is beheersmatig ondergebracht bij de politie in Nederland. Het DLOC maakt deel uit van de nationale crisisbesluitvormingsstructuur en draagt zorg voor het aanleveren van het multidisciplinair Landelijk Operationeel Beeld en het operationeel advies bij nationale en internationale incidenten, crises, rampen en grootschalige evenementen. Het DLOC coördineert nationale en internationale bijstand, met inbegrip van de bijstand, bedoeld in de Wet veiligheidsregio’s en de Politiewet 2012. Het DLOC is gevestigd bij de Landelijke Eenheid van de politie in Driebergen.
Taken
De kerntaken van het DLOC zijn informatievoorziening, planning & advisering en bijstandscoördinatie. Deze taken worden uitgevoerd om bij (dreigende) (inter)nationale incidenten, rampen, crises en grootschalige evenementen te komen tot een efficiënte en samenhangende inzet van mensen, middelen en expertise van de operationele diensten brandweer, politie, GHOR, defensie en van de gemeenten. Dit geldt zowel tijdens de responsfase als tijdens de nafase van een crisissituatie. Voor de vele vormen van bijstand (nationaal en internationaal) en steunverlening in het openbaar belang treedt het DLOC namens het ministerie van Justitie en Veiligheid op als centraal loket. Het unieke van het DLOC is dat de organisatie volledig multidisciplinair is waarbij kennis en kunde van het operationeel optreden van alle disciplines ingebracht wordt door ervaren functionarissen. Zij zorgen voor een geïntegreerde benadering van de operationele aspecten van crisisbeheersing op nationaal niveau.
Externe link
Website NCTV
Nederlandse overheidsinstantie
Rampenbestrijding in Nederland
|
De Dienst Landelijk Operationeel Coördinatiecentrum of DDLOC (voorheen: Landelijk Operationeel Coördinatiecentrum) is een onderdeel van de Landelijke Eenheid van de politie in Nederland. De dienst is verantwoordelijk voor het coördineren van de operationele inzet van hulpdiensten bij rampen en crises.
| 1
|
brandweer, spoedeisende hulp, hulpdiensten
|
5,646
|
Waterfall
|
1426607
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Julien%20Joseph%20Ducorron
|
Julien Joseph Ducorron
|
Julien Joseph Ducorron (Aat, 15 november 1770 – aldaar, 22 maart 1848) was een Belgisch kunstschilder gespecialiseerd in landschappen en taferelen met dieren.
Persoonsgegevens
Ducorron werd geboren te Aat als zoon van Jean François (ovl. Aat, 7 november 1795) en Marie Elisabeth Desprez (ovl. Aat, 22 februari 1773). Hij huwde te Aat op 16 juli 1806 met Henriëtte Julie Charlotte Evrard, wier vader toen handelaar was te Geraardsbergen.
Levensloop
De familie Ducorron was een geachte en gegoede familie van handelaars. Ducorrons vader heeft zich steeds tegen een kunstenaarsloopbaan van zijn zoon verzet. Dat is de reden waarom Ducorron pas op gevorderde leeftijd – na het overlijden van zijn vader – van een academische schilderopleiding ernstig werk kon maken. Die genoot hij omstreeks 1795-1800 in het atelier van de neoklassieke Antwerpse dieren- en landschapschilder Balthasar-Paul Ommeganck. Ducorron zou in zijn schilderijen het concept van zijn leraar overnemen, maar het gaandeweg romantiseren. Het resultaat waren landschappen met vee, veelal gesitueerd in de Ardennen en in de streek rond Aat of Geraardsbergen, met een voorkeur voor belichtingen bij opkomende of ondergaande zon of effecten van naderend onweer: een bucolische dierenschilderkunst, zonder schaduwzijden of naturalistische inbreng.
Ducorron genoot heel wat waardering, wat destijds vaak tot uiting kwam in de toekenning van eremetalen en andere vormen van eerbetoon: - 1812: Prijs van de Stad Gent, - 1812: Lidmaatschap van de Maatschappij van Schone Kunsten te Gent; - 1813: Gouden medaille te Brussel; - Gouden medaille te Tournai; medailles te Douai, Cambrai en Arras.
Ook was Ducorron met een schilderij vertegenwoordigd in het “Paviljoen” te Haarlem, destijds een museum van eigentijdse Belgische en Nederlandse kunst. In 1832 maakte Ducorron deel uit van de jury voor de Romeprijs. Tijdens deze sessie werd Antoine Wiertz laureaat en Théodore Schaepkens tweede.
Van 1809 af combineerde Ducorron zijn schilderscarrière met de betrekking van directeur van de kunstacademie te Aat. Zijn belangrijkste leerlingen waren toevallig beiden afkomstig uit Geraardsbergen: Ildephonse Stocquart en Emile Bert; verder vermelden we de historieschilder Lambert-Joseph Mathieu (1804-1861) en de Aatse stillevenschilderessen Adèle Evrard en Elisa Mercier. Het leven van Ducorron, die in het afgelegen Aat woonde, is overigens arm aan speciale, vermeldenswaardige feiten.
Tentoonstellingen
Ducorrons creaties waren regelmatig te zien in de diverse salons in binnen- en buitenland:
Brussel, 1811: “Boslandschap nabij Aat – Herfst”; “Einde van de dag. Figuren en dieren”;
Antwerpen, 1813: “Naderend onweer met vee en herdersfamilie”; “De molen te Langre – St. Martin nabij Chièvre bij zonsondergang”;
Den Haag, 1817: “Gezicht bij Spa”
Douai, 1819: “Maanlicht. Wed nabij Chaudfontaine op de Vesder”, “Een watermolen te Marck op de steenweg van Aat naar Edingen” “Terugkeer van de jacht in een bos waardoor een grote weg loopt”, “Rustieke brug bij een vervallen hoeve in het dorp Erchouwelz in de buurt van Aat. Gestoffereerd met personages en dieren”, “Ingang van een bos in de Ardennen. Een grote zandweg leidt ernaartoe. Jagers in volle jacht met lopende jachthond. Naar de natuur.”, “Landschap met waterval. Gezicht te Pruyon nabij Chaudfontaine. Werklieden leggen en dijk aan”, “Landschap te Fumay bij maanlicht. Een eenzame bader draagt toe tot de stilte van een mooie zomernacht.”Naar de natuur”.
Gent, Driejaarlijks Salon 1820
Amsterdam, 1820: “Een waterval in de Ardennen”
Den Haag, 1821: “Italiaans landschap met figuren”, “Een landschap met jagende figuren en honden”
Douai, 1821: "Landschap in de Ardennen. Reizigers laten hun paarden drinken aan een fontein", "Molen van Rochefort"
Mechelen, 1821
Amsterdam, 1822: “Bergachtig landschap met een watermolen in de omtrek van La Roche (Ardennen) bij ondergaande zon”
Rijsel, 1822
Douai, 1823
Amsterdam, 1824: “Gezicht bij Vianden, in het Groothertogdom Luxemburg, bij maneschijn”, “De ruïne van een stulp aan de voet van een rots in de Ardennen”
Douai, 1825
Den Haag, 1825: “Landschap met waterval bij Vianden”, “Landschap met waterval in de omstreken van Thuin”
Amsterdam, 1826: “Maneschijn. Landschap te Aat”, “Gezicht in de Ardennen”
Cambrai, 1826
Den Haag, 1827: “Landschap in de nabijheid van Aat”
Amsterdam, 1828: “Watermolen bij Enghien”
Cambrai, 1828
Douai, 1829
Brussel, Driejaarlijks salon 1836
Brugge, 1837: “In de Ardennen” (tweemaal)
Cambrai, 1838: "Pasage over de Vesder nabij Chaudfontaine"
Den Haag, 1839: “Landschap”
Antwerpen, Salon 1840: “De Montagne de l’hermitage te Thuin”, “Gezicht nabij Tongeren, op de weg naar Hasselt”, “Gezicht van een brug met waterval in de Ardennen”.
Amsterdam, 1840: “Landschap in de Ardennen met rustplaats van jagers”, “Ruïne van een oud klooster in de omtrek van Rochefort in de Ardennen”
Den Haag, 1841: “Landschap in de Ardennen bij storm; met figuren”
Den Haag, 1845: “Waterval in de Ardennen met jagers”, “Bouwallige boerewoning bij een brug; met figuren en vee”
Situering
Ducorron was een dierenschilder die in dezelfde periode werkte als Eugène Verboeckhoven en zijn leerlingen.
Musea
Aat, Gemeentelijke verzameling
Aat, St. Julienkerk
Amsterdam, Rijksmuseum
Cambrai
Bergen (Mons), BAM.
Belgisch kunstschilder
|
Tentoonstellingen
Ducorrons creaties waren regelmatig te zien in de diverse salons in binnen- en buitenland:
Brussel, 1811: “Boslandschap nabij Aat – Herfst”; “Einde van de dag. Figuren en dieren”;
Antwerpen, 1813: “Naderend onweer met vee en herdersfamilie”; “De molen te Langre – St. Martin nabij Chièvre bij zonsondergang”;
Den Haag, 1817: “Gezicht bij Spa”
Douai, 1819: “Maanlicht. Wed nabij Chaudfontaine op de Vesder”, “Een watermolen te Marck op de steenweg van Aat naar Edingen” “Terugkeer van de jacht in een bos waardoor een grote weg loopt”, “Rustieke brug bij een vervallen hoeve in het dorp Erchouwelz in de buurt van Aat. Gestoffereerd met personages en dieren”, “Ingang van een bos in de Ardennen. Een grote zandweg leidt ernaartoe. Jagers in volle jacht met lopende jachthond. Naar de natuur.”, “Landschap met waterval. Gezicht te Pruyon nabij Chaudfontaine. Werklieden leggen en dijk aan”, “Landschap te Fumay bij maanlicht. Een eenzame bader draagt toe tot de stilte van een mooie zomernacht.”Naar de natuur”.
Gent, Driejaarlijks Salon 1820
Amsterdam, 1820: “Een waterval in de Ardennen”
Den Haag, 1821: “Italiaans landschap met figuren”, “Een landschap met jagende figuren en honden”
Douai, 1821: "Landschap in de Ardennen. Reizigers laten hun paarden drinken aan een fontein", "Molen van Rochefort"
Mechelen, 1821
Amsterdam, 1822: “Bergachtig landschap met een watermolen in de omtrek van La Roche (Ardennen) bij ondergaande zon”
Rijsel, 1822
Douai, 1823
Amsterdam, 1824: “Gezicht bij Vianden, in het Groothertogdom Luxemburg, bij maneschijn”, “De ruïne van een stulp aan de voet van een rots in de Ardennen”
Douai, 1825
Den Haag, 1825: “Landschap met waterval bij Vianden”, “Landschap met waterval in de omstreken van Thuin”
Amsterdam, 1826: “Maneschijn. Landschap te Aat”, “Gezicht in de Ardennen”
Cambrai, 1826
Den Haag, 1827: “Landschap in de nabijheid van Aat”
Amsterdam, 1828: “Watermolen bij Enghien”
Cambrai, 1828
Douai, 1829
Brussel, Driejaarlijks salon 1836
Brugge, 1837: “In de Ardennen” (tweemaal)
Cambrai, 1838: "Pasage over de Vesder nabij Chaudfontaine"
Den Haag, 1839: “Landschap”
Antwerpen, Salon 1840: “De Montagne de l’hermitage te Thuin”, “Gezicht nabij Tongeren, op de weg naar Hasselt”, “Gezicht van een brug met waterval in de Ardennen”.
Amsterdam, 1840: “Landschap in de Ardennen met rustplaats van jagers”, “Ruïne van een oud klooster in de omtrek van Rochefort in de Ardennen”
Den Haag, 1841: “Landschap in de Ardennen bij storm; met figuren”
Den Haag, 1845: “Waterval in de Ardennen met jagers”, “Bouwallige boerewoning bij een brug; met figuren en vee”
| 6
|
waterval, stroomversnelling, Niagara
|
7,895
|
Pharmacy
|
2275933
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Voorstraat%20%28Utrecht%29
|
Voorstraat (Utrecht)
|
De Voorstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Deze straat loopt enigszins gebogen en is ongeveer 300 meter lang.
De Voorstraat bestond reeds omstreeks 1300. Vandaag de dag is het een eenrichtingsstraat. De straat ligt in het verlengde van de Wittevrouwenstraat (die weer in het verlengde ligt van de Biltstraat) en gaat over in de Potterstraat. Al het verkeer vanaf de Biltstraat en de Wittevrouwensingel kan alleen door deze eenrichtingsstraat verder richting centrum rijden of moet anders behoorlijk omrijden.
Er bevinden zich in deze straat diverse monumentale panden, zoals onder andere het pand Centraal Apotheek De Liefde. In deze panden zitten ook diverse gevelstenen.
Op de Voorstraat bevinden zich op cultureel gebied een van de bekendste Utrechtse bioscopen (City Movies) en politiek cultureel centrum ACU.
Documentaireserie
In 2014 maakte Hans Pool voor de VPRO een documentaireserie over de bewoners, voorbijgangers en bezoekers van de Voorstraat onder de titel De Voorstraat.
Fotogalerij
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Utrecht (stad)/Voorstraat
Straat in Utrecht (Binnenstad)
|
Er bevinden zich in deze straat diverse monumentale panden, zoals onder andere het pand Centraal Apotheek De Liefde. In deze panden zitten ook diverse gevelstenen.
| 1
|
apotheek, drogisterij, medicijnwinkel
|
5,159
|
BookStore
|
2577343
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter%20Jan%20Molenaar
|
Pieter Jan Molenaar
|
Pieter Jan Molenaar (Koog aan de Zaan, 11 oktober 1907 – Schoorl, 10 februari 1979) was een Nederlands arrangeur, muziekuitgever en boekhandelaar.
Molenaar werd in 1933 eigenaar van een boekwinkel in Wormerveer, waaraan een uitgeverij in bladmuziek voor harmonie- en fanfareorkesten was verbonden. In de loop der jaren heeft hij van diverse Nederlandse componisten werken voor blaasmuziek bij zijn uitgeverij ondergebracht. Molenaar bewerkte ook zelf klassieke werken en liederen voor harmonie- en fanfareorkesten. Na de Tweede Wereldoorlog trok de uitgeverij componisten uit andere landen aan en kreeg de muziekcatalogus een meer internationaal karakter. De verkoop werd uitgebreid naar de rest van Europa, de Verenigde Staten en Japan.
In 1962 droeg Pieter Jan Molenaar het bedrijf over aan zijn zonen Jan en Bob Molenaar. Het bedrijf ontwikkelde zich verder tot een van de grootste muziekuitgeverijen gespecialiseerd in blaasmuziek in de wereld.
Bibliografie
Wolfgang Suppan, Armin Suppan: Das Neue Lexikon des Blasmusikwesens, 4. Auflage, Freiburg-Tiengen, Blasmusikverlag Schulz GmbH, 1994, ISBN 3-923058-07-1
Paul Frank, Burchard Bulling, Florian Noetzel, Helmut Rosner: Kurzgefasstes Tonkünstler Lexikon - Zweiter Teil: Ergänzungen und Erweiterungen seit 1937, 15. Aufl., Wilhelmshaven: Heinrichshofen, Band 1: A-K. 1974. ISBN 3-7959-0083-2; Band 2: L-Z. 1976. ISBN 3-7959-0087-5
Externe link
Officiële internetpagina van de muziekuitgeverij "Molenaar Edition"
Arrangeur
Nederlands muziekuitgever
|
Molenaar werd in 1933 eigenaar van een boekwinkel in Wormerveer, waaraan een uitgeverij in bladmuziek voor harmonie- en fanfareorkesten was verbonden. In de loop der jaren heeft hij van diverse Nederlandse componisten werken voor blaasmuziek bij zijn uitgeverij ondergebracht. Molenaar bewerkte ook zelf klassieke werken en liederen voor harmonie- en fanfareorkesten. Na de Tweede Wereldoorlog trok de uitgeverij componisten uit andere landen aan en kreeg de muziekcatalogus een meer internationaal karakter. De verkoop werd uitgebreid naar de rest van Europa, de Verenigde Staten en Japan.
| 1
|
boekwinkel, boekenhandel, boekverkoop
|
5,702
|
InteractionCounter
|
43184
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Creative%20Commons
|
Creative Commons
|
Creative Commons (CC) is een oorspronkelijk Amerikaans project voor het bevorderen van open inhoud. Het heeft als doel om creatieve werken vrijer beschikbaar te stellen dan bij traditioneel auteursrecht of copyright mogelijk is, zodat die werken bijvoorbeeld gemakkelijker gekopieerd en verspreid kunnen worden of dat anderen er verder aan kunnen werken. Creative Commons biedt verschillende vrije licenties aan die copyrighthouders kunnen gebruiken om bij het verspreiden van informatie problemen te voorkomen die door de huidige auteursrechtwetgeving kunnen optreden.
Het initiatief werd in 2001 opgericht door onder anderen Lawrence Lessig, een pleitbezorger voor een soepeler systeem van auteursrecht. Creative Commons heeft internationaal netwerk om de licenties te vertalen van het Engels naar andere talen.
Creative Commons kenmerkt haar licenties doordat ze heeft gezorgd dat de licenties begrijpelijk zijn zowel voor de mens (de Commons Deed) als voor machines (de metadata) en dat de licenties afdwingbaar zijn voor de rechtbank (de juridische code, de daadwerkelijke licentie).
Kenmerken
De volgende vier kenmerken worden gebruikt in combinaties en vormen de verschillende Creative Commons-licenties.
Naamsvermelding
Attribution of 'Naamsvermelding' (BY) houdt in dat het kopiëren, distribueren, vertonen en uitvoeren van het werk en afgeleide werken is toegestaan op voorwaarde van het vermelden van de oorspronkelijke auteur.
Niet-commercieel
of Non-commercial of 'Niet-commercieel' (NC) betekent dat het kopiëren, distribueren, vertonen en uitvoeren van het werk en afgeleide werken mag voor niet-commerciële doeleinden.
Geen Afgeleide werken
No Derivative Works of 'Geen afgeleide werken' (ND): het kopiëren, distribueren, vertonen en uitvoeren van het werk is toegestaan, maar niet het veranderen van het werk
Gelijk delen
Share Alike of 'Gelijk delen' (SA): het distribueren van afgeleide werken is alleen toegestaan onder een identieke licentie, zie ook copyleft.
Er zijn verschillende CC-licenties, die genoemd worden naar welke van de hierboven genoemde punten ze bevatten. Versie 4.0 is de meest recente versie.
Overzicht licenties
* Werken met een vrije kennis licentie zijn "Goedgekeurd voor Vrije Culturele Werken" volgens de Definitie van Vrije Culturele Werken en zijn compatibel met websites zoals Wikipedia en Wikimedia Commons.
CC0 Publieke domein dedicatie
Naast de verschillende CC-licenties bestaat er ook CC0. CC0 is bedoeld voor eigenaren van auteursrechten om werk vrij te geven aan het publiek domein, waarbij bepaalde juridische systemen het effectief verbieden om de rechten van een eigenaar over te dragen, zelfs als de auteur dit wenst. Ook CC0 is goedgekeurd voor vrije culturele werken volgens de Definitie van Vrije Culturele Werken.
Public Domain Mark
Ten slotte biedt Creative Commons ook een manier aan om werken te markeren waarvan het auteursrecht verlopen is. De Public Domain Mark (PDM) is net als CC0 geen licentie, maar het is ook geen vrijwaring. PDM is bedoeld voor werken die al publiek domein zijn.
Ported en unported
De versies voorafgaand aan versie 3.0 waren gebaseerd op de Amerikaanse wetgeving en werden aangeduid met generic (generiek) omdat de licenties niet specifiek waren toegepast op een bepaalde jurisdictie of wetgeving. Dit had tot gevolg dat de licenties in verschillende wetgevingen op verschillende manieren geïnterpreteerd konden worden. Daarom besloot men om aangepaste (Engels: ported) licenties uit te brengen die specifiek op een bepaalde jurisdictie waren toegespitst. Daarbij werd de aanduiding generic van de algemene licentie gewijzigd in unported (niet aangepast), omdat deze beter de verschillen aangeeft. In december 2013 heeft Creative Commons de 4.0 versie van de licenties uitgegeven. Nog meer dan in de eerdere versies zijn deze gebaseerd op het taalgebruik van internationale verdragen. Hiermee is een universele licentie gecreëerd die niet meer geporteerd hoeft te worden. Vertalingen van de 4.0 licentie zijn daarom taalkundig in plaats van juridisch.
Toepassingen
Er zijn verschillende projecten die een Creative Commons-licentie gebruiken, waaronder Wikipedia en Wikibooks. Daarnaast bestaat er op Wikimedia Commons de mogelijkheid om media, zoals afbeeldingen, onder een van de vrije varianten van de Creative Commons-licentie op alle Wikimedia-projecten te uploaden. De Wikimedia Foundation gebruikt de licentie CC BY-SA 3.0.
Ook gebruiken ook vele erfgoedinstellingen zoals het Rijksmuseum, het Nationaal Archief, de Koninklijke Bibliotheek Creative Commons-licenties om collectie-informatie en media uit de collectie beschikbaar te stellen.
In de onderwijssector worden open leermiddelen vaak gelicenseerd met Creative Commons-licenties. Klascement, Wikiwijs en VO-Content zijn hier voorbeelden van. Ook in het hoger onderwijs worden Creative Commons-licenties gebruikt, bijvoorbeeld in MOOCs.
Overheden maken ook gebruik van Creative Commons-licenties. de website van de Nederlandse Rijksoverheid is bijvoorbeeld gelicenseerd onder een CC0 publieke domein verklaring. Net als veel datasets van verschillende Nederlandse overheden.
Creative Commons Nederland
Creative Commons Nederland is een afdeling van vrijwilligers van het Creative Commons Netwerk. De afdeling wordt ondersteund door de vereniging Open Nederland.
De afdeling verzorgt de Nederlandse versies van de Creative Commons-licenties. Creative Commons Nederland heeft de 4.0 versies de licenties linguïstisch vertaald . Met de licenties kunnen Nederlandse schrijvers, fotografen, filmmakers, musici en andere contentproducenten hun werk vrij voor het publiek beschikbaar maken. De Nederlandse versies van de licenties zijn te vinden via de website van Creative Commons Nederland.
Zie ook
Auteursrecht
Morele rechten
Free Culture-beweging
Lijst van softwarelicenties
Externe links
Creative Commons Nederland
creativecommons.org
De 6 CC-licenties
De 6 CC-licenties
Intellectuele-eigendomsrecht
Open science
Organisatie op het gebied van intellectueel eigendomsrecht
|
Creative Commons (CC) is een oorspronkelijk Amerikaans project voor het bevorderen van open inhoud. Het heeft als doel om creatieve werken vrijer beschikbaar te stellen dan bij traditioneel auteursrecht of copyright mogelijk is, zodat die werken bijvoorbeeld gemakkelijker gekopieerd en verspreid kunnen worden of dat anderen er verder aan kunnen werken. Creative Commons biedt verschillende vrije licenties aan die copyrighthouders kunnen gebruiken om bij het verspreiden van informatie problemen te voorkomen die door de huidige auteursrechtwetgeving kunnen optreden.
| 1
|
gebruikersinteracties, interactietelling, creatieve werken
|
772
|
Energy
|
5689617
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Modelcontract%20%28energie%29
|
Modelcontract (energie)
|
Een modelcontract is in Nederland een standaardcontract voor gas en stroom met variabele tarieven en onbepaalde contractduur. Energieleveranciers in Nederland zijn wettelijk verplicht om een modelcontract aan te bieden. Omdat de contractvoorwaarden wettelijk zijn vastgelegd zijn de tarieven van de verschillende leveranciers goed te vergelijken. De Autoriteit Consument & Markt (ACM) houdt toezicht op dat leveranciers daadwerkelijk modelcontracten aanbieden, en dat ze, bijvoorbeeld, niet "uitverkocht" zijn.
Voorbeelden van modelcontracten
Budget Energie
Essent
Greenchoice
Externe link
Wetgeving, Besluit tot vaststellen van het modelcontract voor de levering van elektriciteit en gas aan kleinverbruikers, per 8 december 2016
Nederlands recht
|
Een modelcontract is in Nederland een standaardcontract voor gas en stroom met variabele tarieven en onbepaalde contractduur. Energieleveranciers in Nederland zijn wettelijk verplicht om een modelcontract aan te bieden. Omdat de contractvoorwaarden wettelijk zijn vastgelegd zijn de tarieven van de verschillende leveranciers goed te vergelijken. De Autoriteit Consument & Markt (ACM) houdt toezicht op dat leveranciers daadwerkelijk modelcontracten aanbieden, en dat ze, bijvoorbeeld, niet "uitverkocht" zijn.
| 1
|
energie, energiemaat, energiewaarde
|
1,831
|
ChooseAction
|
5714502
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Georgische%20parlementsverkiezingen%201992
|
Georgische parlementsverkiezingen 1992
|
De Georgische parlementsverkiezingen van 1992 voor de 3e convocatie van het Parlement van Georgië vonden plaats op 11 oktober 1992. De verkiezingen waren de eerste na de staatsgreep die de eerste president van het onafhankelijke Georgië Zviad Gamsachoerdia rond nieuwjaar 1992 afzette. Door de laagdrempelige kieswet werden 24 partijen en 60 onafhankelijke leden in het parlement verkozen. Het verkiezingsblok "Vrede" kreeg met 20,4% de meeste stemmen en werd met 35 van de 225 verkozen leden vertegenwoordigd. In negen districten konden de verkiezingen niet plaatsvinden en deze zetels bleven nog vacant.
Tegelijkertijd met de verkiezingen werd de voorzitter van het parlement rechtstreeks via de stembus verkozen. De voorzitter van de tijdelijke Staatsraad, Edoeard Sjevardnadze, had hier uitdrukkelijk op ingezet en was de enige kandidaat. Hij werd met 96% van de stemmen gesteund, en werd daarna door het parlement als staatshoofd aangewezen.
Aanleiding
De verkiezingen waren noodzakelijk geworden na de gewelddadige staatsgreep onder leiding van Tengiz Kitovani, Dzjaba Ioseliani en Tengiz Sigoea die op 6 januari 1992 president Zviad Gamsachoerdia, nog geen acht maanden in functie, had verdreven. Tijdens de coup werd een Militaire Raad gevormd met Kitovani en Ioseliani als voorzitters en werd behalve het presidentschap afgeschaft ook het parlement buitenspel gezet. Op verzoek van Kitovani, Ioseliani en Sigoea keerde voormalig Sovjet-buitenlandminister Edoeard Sjevardnadze terug naar zijn land om vanaf 10 maart 1992 leiding te geven aan de Staatsraad, een 60-92 leden tellend buitenparlementair orgaan dat gevormd werd ter overbrugging naar nieuwe verkiezingen. De Militaire Raad hief zich vervolgens op. Onder de Staatsraad werd een kieswet aangenomen waarin een driejarig transitie-parlement werd geregeld.
Ondanks dat Sjevardnadze in deze periode enige stabiliteit wist te brengen in het landsbestuur en internationale erkenning van het land en de regering binnenhaalde, ging het land nog gebukt onder burgerconflict. In juli 1992 werd een vredesakkoord in de burgeroorlog in Zuid-Ossetië bereikt door bemiddeling van Rusland. Een maand later brak echter de burgeroorlog in Abchazië uit, en kwam de verjaagde Gamsachoerdia via Abchazië naar het west-Georgische Mingrelië om de wapens op te nemen tegen de in zijn ogen illegale regering in Tbilisi. Tegen deze achtergrond vonden de verkiezingen plaats.
Kiesstelsel
Sjevardnadze streefde naar een systeem met maximale participatie en wilde uitsluiten dat er een autoritair eenpartij-bewind aan de macht kon komen zoals onder Gamsachoerdia. Dit produceerde uiteindelijk een kieswet met een ingewikkeld gemengd kiesstelsel. Deze wet bepaalde dat 150 zetels verkozen zouden worden via evenredige vertegenwoordiging door stemmen op partijlijsten in een meervoudig districtenstelsel van 10 nationale kieskringen zonder nationale kiesdrempel. Kiezers konden drie voorkeuren aangeven op het stembiljet, waar een ingewikkelde rekenmethode op los werd gelaten, inclusief een kiesdrempel van 2% binnen de kieskring.
Daarnaast werden 84 zetels verkozen via enkelvoudige districten. Voor deze enkelvoudige districten gold een simpele "meeste stemmen" regel voor de winnaar. Bij een gelijk aantal stemmen zou de kandidaat die permanent in het betreffende district woont verkozen worden, en als dit ook gelijk was, dan zou de oudste kandidaat verkozen worden. De kiesdistricten kwamen overeen met de administratieve districten van Georgië, waarbij de hoofdstad Tbilisi was onderverdeeld in tien kiesdistricten volgens de lokale administratieve onderverdeling.
Sjevardnadze weerstond de druk om een sterk presidentschap in te voeren en in plaats daarvan dwong hij een direct gekozen parlementsvoorzitter af. Het wettelijke amendement hiertoe stelde de verkiezing open voor iedereen, maar gaf kandidaten slechts vijf dagen de tijd om de benodigde 5000 handtekeningen te verzamelen. Hierdoor was hij de enige kandidaat voor de functie, die de 235e zetel van het parlement vormde.
Partijen
Er werden 32 partijen en vier verkiezingsblokken aangemeld bij de centrale verkiezingscommissie voor deelname aan de verkiezingen. Partijen die de voormalige president Gamsachoerdia hadden gesteund werden uitgesloten van deelname of hoycotten de verkiezingen. De meeste partijen die meededen steunden Sjevardnadze, maar hij identificeerde zich niet met één partij. Het verkiezingsblok "Vrede" was ondanks dat hij er afstand van hield in de publieke perceptie de "partij van Sjevardnadze", waardoor deze goed presteerde. De drie hoofdrolspelers in de coup Tengiz Kitovani, Dzjaba Ioseliani en Tengiz Sigoea stelden zich kandidaat in enkelvoudige districten.
Resultaten
Het "Vrede" verkiezingsblok won de meeste stemmen, en kwam met 35 zetels in het nieuwe parlement dat door het gebrek aan een kiesdrempel en de grote hoeveelheid aan deelnemende partijen zeer pluriform werd zonder een duidelijk te vormen meerderheidscoalitie. Andere partijen hadden een beduidend kleinere omvang, en de meeste districtszetels werden door onafhankelijke kandidaten gewonnen. Vanuit de Staatsraad werden 51 van de 92 leden in het parlement verkozen. Er werden uiteindelijk elf fracties gevormd in het parlement. De Staatsraad hief zich vijf dagen na de verkiezingen op, nog voordat het nieuwe parlement formeel van start ging.
In negen districten werden de verkiezingen uitgesteld, waardoor deze mandaten in het parlement voorlopig vacant bleven. Dit betrof de Zuid Osseetse districten Dzjava en Tschinvali, de Abchazische districten Gagra, Gali, Goedaoeta, en Tkvartsjeli en de west-Georgische districten Tsjchorotskoe, Tsalendzjicha en Zoegdidi in Mingrelië waar Gamsachoerdia aanhangers de stembusgang boycotten en hinderden.
Het parlement kwam voor het eerst samen op 5 november 1992 en benoemde een dag later Edoeard Sjevardnadze als voorzitter van het parlement tot staatshoofd. Op 8 november werd Tengiz Sigoea tot premier benoemd. De verdeeldheid en grote onervarenheid maakte het parlement zwak gedurende zijn termijn, maar het slaagde erin de belangrijkste taak te volbrengen: een nieuwe grondwet die in september 1995 werd aangenomen vlak voor de termijn van dit transitie-parlement zou verlopen.
Voorzitter parlement
In aanloop naar de parlementsverkiezingen had Sjevardnadze afgedwongen om de voorzitter van het parlement direct te laten kiezen en deze door het parlement aan te laten wijzen als staatshoofd. Dit had zijn voorkeur in plaats van het herinvoeren van het presidentschap, nadat Zviad Gamsachoerdia uit zijn functie was gezet. Sjevardnadze was de enige kandidaat, geholpen door de regels die het andere geïnteresseerden moeilijk maakten zich kandidaat te stellen. Hij won het vertrouwen van de bevolking met 96% van de stemmen, ruimschoots meer dan de 87% waarmee Gamsachoerdia ruim een jaar eerder president was geworden. Volgens sommigen een teken van de onrealistische hoop van de Georgische bevolking op Sjevardnadze, die de belichaming was van stabiliteit en vrede.
Zie ook
Parlement van Georgië
Referenties
Parlement
Georgië
|
Voorzitter parlement
In aanloop naar de parlementsverkiezingen had Sjevardnadze afgedwongen om de voorzitter van het parlement direct te laten kiezen en deze door het parlement aan te laten wijzen als staatshoofd. Dit had zijn voorkeur in plaats van het herinvoeren van het presidentschap, nadat Zviad Gamsachoerdia uit zijn functie was gezet. Sjevardnadze was de enige kandidaat, geholpen door de regels die het andere geïnteresseerden moeilijk maakten zich kandidaat te stellen. Hij won het vertrouwen van de bevolking met 96% van de stemmen, ruimschoots meer dan de 87% waarmee Gamsachoerdia ruim een jaar eerder president was geworden. Volgens sommigen een teken van de onrealistische hoop van de Georgische bevolking op Sjevardnadze, die de belichaming was van stabiliteit en vrede.
| 2
|
kiezen, voorkeur, opties
|
7,909
|
PostalAddress
|
6801
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Verenigde%20Naties
|
Verenigde Naties
|
De Verenigde Naties (afkorting: VN) (Engels: United Nations, afgekort UN) vormen een internationale organisatie die in 1945 werd opgericht door 51 landen. De VN wordt beschouwd als de opvolger van de Volkenbond (League of Nations). Het is een intergouvernementele organisatie die samenwerkt op het gebied van mensenrechten, internationaal recht, mondiale veiligheid, ontwikkeling van de wereldeconomie en wetenschappelijk onderzoek naar maatschappelijke en culturele ontwikkelingen.
De organisatie telt 193 lidstaten sinds 14 juli 2011. Vrijwel elk internationaal erkend, onafhankelijk land is lid van de organisatie. Vanuit het hoofdkantoor in New York en de deelhoofdkantoren in Genève, Wenen en Nairobi beslissen de lidstaten en de gespecialiseerde organisaties van de Verenigde Naties tijdens reguliere ontmoetingen over essentiële wereldzaken en wereldomvattende gebeurtenissen. Sinds eind jaren 90 is de organisatie zich ook meer gaan richten op interne ontwikkelingen en hoe de Verenigde Naties mee kunnen groeien met de vraag naar een nieuwe methode van wereldwijde samenwerking.
Geschiedenis
Naam
De naam 'Verenigde Naties' kwam voor het eerst ter sprake in een toespraak van Winston Churchill. Hiermee haalde hij Lord Byron aan, die in zijn Childe Harold's Pilgrimage ook het woord united nations gebruikte. Terwijl Lord Byron doelde op de geallieerden ten tijde van de Slag bij Waterloo (1815) tegen Napoleon I, gebruikte Churchill de term om de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog mee aan te duiden. De naam werd aangenomen door de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt en voor het eerst gebruikt in de Verklaring der Verenigde Volkeren ondertekend op 1 januari 1942 tijdens de Arcadiaconferentie.
Tijdens verschillende stadia van de Tweede Wereldoorlog gebruikten de geallieerden de naam om hun alliantie mee te definiëren.
Voorbereidingen tot oprichting
Het idee voor een permanente alliantie in de vorm van een internationale organisatie kwam voort uit de Verklaring van Moskou, getekend in oktober 1943 tijdens de door de geallieerden gehouden conferentie in Moskou (de derde Conferentie van Moskou) en de Conferentie van Teheran een maand later. De Volkenbond was toen al in een vergevorderde staat van verval.
Van augustus tot oktober 1944 kwamen vertegenwoordigers van Frankrijk, de Kwomintang-China (nu Taiwan), de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk en de Sovjet-Unie samen om plannen voor de organisatie uit te werken, op de Dumbarton Oaks Conferentie in Washington D.C.. Tijdens deze en latere besprekingen werden ruwe schetsen gemaakt van de toekomstige organisatie. Enkele belangrijke discussiepunten waren: wat het doel van de internationale organisatie zou zijn, welke landen lid van de organisatie zouden mogen worden en uit welke organen de VN zou bestaan. Er werd tevens al een globale opvatting gemaakt over het bewaren van vrede (peace keeping) en samenwerking op het gebied van economie, wereldveiligheid en maatschappelijke ontwikkelingen. In het dagelijks leven werd er toen door burgers en niet-participerende overheden veel gediscussieerd over deze ruwe schetsen.
Oprichting
Op 25 april 1945 begon de "United Nations Conference on International Organizations" (Conferentie van de Verenigde Naties over Internationale Organisaties) in San Francisco. Naast de onafhankelijke naties werden ook enkele non-gouvernementele organisaties, waaronder de Lions Clubs International, uitgenodigd om te assisteren bij de opstelling van de organisatie. De vijftig naties die aanwezig waren op de conferentie ondertekenden twee maanden later, op 26 juni, het Handvest van de Verenigde Naties (het charter van de organisatie).
Polen, dat niet vertegenwoordigd was op de conferentie, maar wel een reserveplek had, voegde zijn handtekening later toe aan het handvest, waarmee het aantal "originele" ondertekenende partijen uitkomt op 51 staten. De Verenigde Naties traden in werking op 24 oktober 1945, na de ratificatie van het Handvest door de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad — de Republiek China, Frankrijk, de Sovjet-Unie, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten van Amerika — en door een meerderheid van de 46 andere oprichters.
Alger Hiss was tijdelijk secretaris-generaal van de Verenigde Naties tijdens de oprichting. Hij moest ervoor zorgen dat elke natie in de conferentie een even zwaar tellende stem had in de besprekingen, zodat het overleg eerlijk zou verlopen. Verder had hij de opdracht om voor de eerste groep werknemers van de VN te zorgen, een totaal van 494 personen. Hiss was echter geen "officiële" secretaris-generaal, omdat hij leiding gaf aan de organisatie terwijl het in oprichting was. Toen de Verenigde Naties in werking traden eind 1945, kwamen zijn functies te vervallen en werd de Noor Trygve Lie door de Algemene Vergadering gekozen als de eerste officiële secretaris-generaal.
De voorganger van de Verenigde Naties, de Volkenbond, werd op 18 april 1946 opgeheven, na de oprichting van de nieuwe organisatie. De missie van de Volkenbond werd grotendeels voortgezet door de VN en is door de jaren heen binnen dit nieuwe orgaan geëvolueerd.
In het begin heette de internationale organisatie nog officieel United Nations Organization (UNO), maar al snel werd dit in het dagelijkse gebruik ingekort tot United Nations (UN). Kort daarna verkortte de organisatie haar eigen naam.
Inzichtelijke veranderingen
In de jaren zeventig en de jaren tachtig werd er een hoog ideologisch en idealistisch debat gevoerd binnen de Verenigde Naties. Er werden veel grote agenda's gepland, die desondanks alleen kleine veranderingen voortbrachten binnen de organisatie.
Aan het begin van de jaren negentig wordt de wens uitgesproken om de conferenties ook buiten New York plaats te laten vinden. Deze wens werd voornamelijk verwezenlijkt door thematische conferenties (waaronder Vrouwenrechten in Peking, Sociale ontwikkeling in Kopenhagen en Duurzame ontwikkeling in Johannesburg) op te zetten. Deze thematische conferenties werden mede gehouden om lidstaten actiever mee te laten werken en om de lidstaten ook op een persoonlijker vlak, buiten de directe politiek, samen te laten werken. Een andere wens die ingewilligd werd door de conferenties was om de organisatie dichter bij de burgers te brengen. De plaatselijke bevolking kon de sfeer van de organisatie dichter bij huis proeven door de thematische conferenties en de onderwerpen waren een stuk persoonlijker van aard. Naast zware politieke kwesties als dekolonisatie en oorlog kwam er nu ook plaats voor onderwerpen als vrouwenemancipatie en discriminatie.
Hervormingen
Sinds de jaren 90 is er steeds meer internationale kritiek gekomen op de structuur en de manier van werken van de Verenigde Naties. Er is echter geen unanieme roep om een bepaalde soort (organisatorische) hervorming en elk jaar wordt de discussie moeilijker en uitgebreider. Sommigen willen dat de Verenigde Naties de status krijgen van een mondiale overheidsinstantie, maar daar tegenover staan de groeperingen die vinden dat de VN al te veel is. Zij roepen om een vereenvoudiging van de functie van de Verenigde Naties, tot een internationale organisatie met maar één doel: het bevorderen en controleren van mensenrechten. Echter, de eerste groep die voor uitbreiding is noemt dit onmogelijk zonder het uitgebreide systeem waaronder de Verenigde Naties vallen. Zoals geïllustreerd is er nog geen duidelijk compromis binnen de discussie bereikt.
Hoewel voormalig secretaris-generaal Kofi Annan sinds zijn aantreden (1997) om hervorming van de Verenigde Naties vroeg, kwam de discussie pas jaren later weer opnieuw onder grote aandacht van de lidstaten. Na het schandaal rond het Oil-for-Food-programma in Irak en meerdere corruptiezaken die naar buiten kwamen aan het einde van 2004, begonnen lidstaten publiekelijk om een "nieuwe organisatie" te roepen.
Hervorming
Toen Kofi Annan in 1997 gekozen werd als secretaris-generaal van de Verenigde Naties, zag hij de noodzaak voor een vernieuwde organisatie al meteen. Direct na zijn aanstelling presenteerde hij dan ook aan de lidstaten in de Algemene Vergadering zijn "Programma voor Hervorming".
In dit rapport werd er gesproken over onder andere het hervormen van de Veiligheidsraad. De permanente posities binnen de VN-Veiligheidsraad zijn vastgelegd naar het politieke beeld van 1945, direct na de oprichting van de organisatie. Hoewel veel van deze relaties in al die jaren niet veranderd zijn vond Annan dat er tegenwoordig meer dan vijf wereldmachten zijn die een permanente positie in de Raad zouden moeten krijgen. Het rapport sprak tevens over het aanpakken van bureaucratie binnen de organisatie en om alle beslissingen transparanter te maken. Enkele andere punten uit het rapport waren het democratiseren van de organisatie, het efficiënter maken van het bestuursproces en de instelling van internationale tarieven voor wereldwijde wapenfabrikanten.
In tegenstelling tot de ambitie van Annan om dit rapport het centrale speerpunt te maken van de gang van zaken van de Verenigde Naties, sneeuwde het rapport onder en gaf het nooit aanleiding tot daadwerkelijke actie.
Millenniumdoelstellingen
Van 6 tot en met 8 september 2000 werd er in de Algemene Vergadering een speciale bijeenkomst gehouden om te spreken over nieuwe doelen voor de organisatie als onderdeel van doelstellingshervormingen. Op 8 september 2000 werd de Millenniumverklaring aangenomen door de Algemene Vergadering. Dit leidde tot hernieuwde politieke investering in het centrale systeem van de VN. De Millenniumverklaring bevatte concrete doelstellingen, geformuleerd als taken voor de Verenigde Naties. Er staan in de verklaring zes basisprincipes die essentieel zijn voor internationale samenwerking: vrijheid, gelijkheid, solidariteit, tolerantie, respect voor de natuur en gedeelde verantwoordelijkheid.
De verklaring zorgt in 2002 voor een grote mobilisatie onder lidstaten en maakt de eerste stap klaar voor eventuele hervormingen van de missie voor de organisatie. De Millenniumverklaring leidt tevens tot de definiëring van de Millenniumdoelstellingen die ook door de Wereldbank worden overgenomen als kernpunten van haar politiek en analyse-instrument. De acht kernpunten zijn:
uitbannen van armoede en hongersnood
bereiken van een universele basiseducatie
gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen
kindersterfte tegengaan
tegengaan van moedersterfte
uitbannen van hiv/aids, malaria en andere levensbedreigende ziekten
verzekeren van een duurzame omgeving
ontwikkelen van een wereldwijde samenwerking voor ontwikkeling
In 2003 zijn het IMF en de Wereldbank (onderdeel van de VN) voor het eerst op voet van gelijkheid met elkaar in samenwerking en overleg getreden. Dit om een betere en duurzamere economische ontwikkeling te creëren en de soms gespannen verhouding van voorheen enigszins te verzachten. In het algemeen zijn de debatten constructiever geworden en is er een grotere bereidheid gegroeid om beslissingen ook daadwerkelijk gezamenlijk uit te voeren. Dit zou in de toekomst tot meer oplossingen kunnen leiden.
Noodzaak van hervormingen wordt zichtbaar
2005 wordt gekenmerkt door de kritiek op de organisatie vanuit de lidstaten en in de media, aangewakkerd door naar buiten gekomen corruptieschandalen en interne problemen binnen de organisatie. Hieronder valt ook het voortslepende onderzoek naar het olie-voor-voedselschandaal. Kofi Annan wil vergaande hervormingen doorvoeren om de organisatie beter te laten functioneren, maar critici verwachten veel tegenstand van lidstaten.
Als de 2005 World Summit (een van de grotere wereldconferenties, waar tevens de zestigjarige verjaardag wordt gevierd) in september 2005 geopend wordt, wordt er druk gediscussieerd over de hervormingen die aangedragen zijn door het Secretariaat van de Verenigde Naties om de organisatie soepeler te laten werken. Slechts enkele hervormingen worden gesteund door de lidstaten tijdens het debat en de media spreken van een "lauw debat, dat tot geen uitkomst of verbetering heeft geleid". Veel lidstaten klagen ook over de late rapportage van Annan over de hervormingen die hij wil doorvoeren.
Naast het debat over de hervormingen wordt er ook een eerste balans opgesteld door de lidstaten van de genomen engagementen in de millenniumverklaring (de zogeheten +5 conferenties). Er wordt kritisch gekeken naar wat de organisatie al bereikt heeft en wat er nog moet gebeuren om in 2015 de doelstellingen te behalen.
Acties na de World Summit
Ondanks de ontevredenheid van diverse lidstaten en de mondiale media, was de World Summit wel de eerste stap in het écht hervormen van de VN. De wereldleiders raakten het niet eens over een volledig hervormingsplan en diverse punten op de agenda werden ondergesneeuwd door andere zaken. Echter, ze bereikten wel overeenstemming rond de hervorming van diverse onderdelen en diverse speerpunten uit het rapport van Annan werden (hoewel vaag) bevestigd.
De wereldleiders werden het eens over de volgende hervormingen en acties:
creatie van een "Commissie voor de Opbouw van Vrede" om te zorgen voor een centraal systeem om landen te helpen die net uit een oorlogsconflict gekomen zijn
overeenstemming dat de internationale gemeenschap het recht heeft om zich actief te bemoeien met landen waarin de nationale overheid het laat afweten om de verantwoordelijkheid te dragen voor de bescherming van het eigen volk tegen diverse misdaden
creatie van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties (gecreëerd op 9 mei 2006 en in werking getreden op 19 juni van datzelfde jaar)
overeenstemming om meer middelen te investeren in het interne controlebureau van de organisatie
verplichting om miljarden extra te besteden aan het bereiken van de Millenniumdoelstellingen
duidelijke en onbetwistbare afkeuring van "terrorisme in alle vormen en manifestaties"
creatie van een fonds voor democratie
overeenstemming om de Trustschapsraad op te heffen, door de voltooiing van de missie van de Raad.
Hervormingen binnen het Secretariaat
Een van de punten op de agenda van de hervormingen waar nog géén overeenstemming over bereikt is, is de bureaucratie. Hoewel Annan hier geen algemene hervormingen voor heeft kunnen bereiken, heeft hij binnen zijn eigen deelorganisatie (het Secretariaat van de Verenigde Naties) wel gewerkt aan terugdringing van bureaucratie en het transparanter maken van het bestuur.
Hij heeft een ethisch bureau opgericht om te zorgen voor een efficiëntere besteding van alle nieuwe financiële tegemoetkomingen binnen de VN en het controleren (en eventueel tegenhouden) van klokkenluidersgedrag binnen de organisatie. Tegen het einde van 2005 had het Secretariaat tevens alle mandaten van de Algemene Vergadering gecontroleerd van de afgelopen vijf jaar. Dit om te controleren welke mandaten in conflict zijn met eerdere mandaten, welke in een dubbel bestaan gecreëerd zijn (het oplossen van duplicaten) en welke mandaten overbodig zijn geworden door de tijd heen (of welke al gelijk overbodig waren). Het Secretariaat hoopt hiermee meer duidelijkheid binnen het mandaatsysteem van de Verenigde Naties te krijgen en heeft voor de toekomst al aangegeven dat het eerdere mandaten ook wil controleren voor nog meer transparantie.
Organisatorische informatie
De Verenigde Naties lijken op veel gebieden op een normaal land, zoals Nederland en België. Het heeft een soort parlement (de Algemene Vergadering), kent officiële talen, brengt een soort van "wetgeving" uit (in de vorm van meestal niet-bindende resoluties), heeft een eigen "grondwet" (het Handvest) en heeft onderliggende "ministeries" (als gespecialiseerde organisaties). Natuurlijk verschillen de Verenigde Naties in details veel van een soevereine staat, maar de basis van de organisatie lijkt overeen te komen.
Algemene opbouw
Er zijn zes bestuursorganen die de werkzaamheden van de organisatie aansturen:
Algemene Vergadering
Veiligheidsraad (het meest dwingende en bekendste orgaan van de Verenigde Naties)
Economische en Sociale Raad
Secretariaat
Internationaal Gerechtshof
Trustschapsraad (inactief)
Daarnaast zijn er diverse gespecialiseerde organisaties die deel uitmaken van het interne systeem van de Verenigde Naties, waaronder UNESCO, de Wereldbank en de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Tevens hebben de Verenigde Naties gespecialiseerde programma's, zoals UNICEF en het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP).
Activiteiten
De Verenigde Naties spelen een grote rol op het gebied van mondiale maatschappelijke activiteiten. De organisatie moedigt internationale mensenrechten op actieve wijze aan. Zo werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens op 10 december 1948 getekend door de lidstaten. Aan de hand van de ervaringen van de Tweede Wereldoorlog zorgt dit verdrag voor een verduidelijking van de rechten van de burgers van de lidstaten. De Verenigde Naties hebben zich in het verleden veel beziggehouden met dekolonisatie en het ondersteunen van de nieuwe staten die daardoor ontstaan zijn. De organisatie bekommert zich verder om economische ontwikkeling, wereldgezondheid, de staat van de natuur en het milieu, de gezondheid van dieren, educatie, vluchtelingenwerk en de wereldhandel.
De organisatie geeft zelf als haar vijf kernactiviteiten aan:
Lidmaatschap
In de jaren na de oprichting groeide het aantal lidstaten snel, de achterliggende redenen die zij hadden om bij de VN te gaan kwamen in sommige gevallen niet overeen met die van de oorspronkelijke oprichters (vrede en een productieve samenwerking te waarborgen binnen de wereld).
China werd tot 1971 vertegenwoordigd door de Republiek China, gevestigd op Taiwan. De communistische regering in Peking werd door het Westen niet erkend. Op 25 oktober 1971 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties resolutie 25/2758 aan, waarmee de Republiek China (tegenwoordig meestal Taiwan genoemd) vervangen werd door de Volksrepubliek China. De Volksrepubliek wordt sindsdien als "enige wettige vertegenwoordiger van China binnen de Verenigde Naties" gezien. Hiermee werd de Republiek China vervangen door de Volksrepubliek als een van de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad. Taiwan heeft hierna nog meerdere keren geprobeerd om weer lid te worden van de Verenigde Naties. Er is nooit genoeg steun geweest voor deze aanvragen binnen de Verenigde Naties, omdat het tot internationale erkenning van Taiwan zou leiden als onafhankelijke staat.
Naast de leden zijn er nog waarnemers, zoals de Heilige Stoel, de Orde van Malta, het Internationaal Zeerechttribunaal en de PLO.
Officiële talen
De Verenigde Naties kennen zes officiële talen: het Arabisch, het Chinees, het Engels, het Frans, het Russisch en het Spaans. Alle formele ontmoetingen, vergaderingen, besprekingen en ook alle officiële documenten worden in deze zes talen gedrukt of verwerkt op internet. Tevens moeten alle internetsites in de officiële talen beschikbaar zijn voor het publiek. Artikel 111 van het Handvest van de Verenigde Naties vermeldt dat de Chinese, de Engelse, de Franse, de Russische en de Spaanse tekst van het Handvest gelijkelijk authentiek zijn: sindsdien verschijnen alle documenten in deze vijf talen, en sinds 1973 ook in het Arabisch.
Taaldagen van de Verenigde Naties
Het Department of Global Communications van de Verenigde Naties heeft taaldagen ingesteld voor elk van de officiële talen, met als doel meertaligheid en culturele diversiteit te vieren en het gelijke gebruik van alle officiële talen te bevorderen. In het kader van dit initiatief vieren VN-instellingen overal ter wereld zes afzonderlijke dagen, elk gewijd aan een van de zes officiële talen van de organisatie. De dagen zijn als volgt:
Arabisch (18 december)
Chinees (20 april)
Engels (23 april)
Spaans (23 april)
Frans (20 maart)
Russisch (6 juni)
Resoluties
De resoluties van de Verenigde Naties worden genummerd vanaf het jaar 1946, sinds 1976. Om aan te geven van welk orgaan de resolutie is wordt er een letter voor het resolutienummer geplaatst, waarbij de A staat voor de Algemene Vergadering en S voor de Veiligheidsraad. Vóór 1976 werden alle resoluties genummerd naar welk nummer ze waren van het totaal (waardoor je resoluties hebt met hoge nummers als 2564 en 3124).
Aldus worden de resoluties van de Verenigde Naties:
1946: genummerd van 1/1 ... tot 1/n
1976: (31ste jaar na 1946) genummerd van 31/1 tot 31/n
2003: (57ste jaar na 1946) genummerd van 57/1 tot 57/n
2005: (59ste jaar na 1946) genummerd van 59/1 tot 59/n
De standaardopmaak van de pre-1976-resoluties is n (I), waarbij (I) staat voor het sessienummer in Romeinse cijfers (2005: 60ste sessie). De post-1976-resoluties zijn opgemaakt als ?/##/n, waarbij ? staat voor het desbetreffende orgaan.
Faciliteiten
In december 1945 werden de Verenigde Naties uitgenodigd door de Verenigde Staten van Amerika om in New York een internationaal hoofdkantoor te laten bouwen. De Verenigde Naties accepteerden deze uitnodiging en in 1949 werd er aan de bouw van het nieuwe hoofdkantoor begonnen. Het hoofdkantoor werd gebouwd op een stuk braakliggend land aan de East River. Dit land werd aangekocht met een donatie van $ 8,5 miljoen, geschonken door John D. Rockefeller, Jr. De bouw werd eind 1950 voltooid en het complex werd officieel geopend op 9 januari 1951.
Het hoofdkantoor ligt in een speciale, onschendbare internationale zone die aan alle lidstaten toebehoort. De Verenigde Naties hebben binnen die zone zowel een eigen beveiligings- en brandweereenheid als een eigen postadministratie. Veel bezoekers sturen dan ook briefkaarten vanaf het centrum naar huis, omdat dat de enige plek is waar de speciale VN-postzegels geldig zijn. Aangezien de zone geen soevereiniteit heeft en daardoor binnen de Verenigde Staten ligt is het postadres van de Verenigde Naties een Amerikaans adres. Het luidt: 760 United Nations Plaza, New York, NY 10017, USA.
Het complex bestaat uit vier primaire gebouwen: het gebouw van de Algemene Vergadering, het Conferentie-centrum, een kantoortoren van het Secretariaat (39 verdiepingen hoog) en de bibliotheek van Dag Hammarskjöld, die in 1961 bij het complex is toegevoegd. Het complete complex is ontworpen door een internationaal team van elf architecten, onder leiding van de Amerikaan Wallace K. Harrison.
Verschillende diplomaten en organen binnen en buiten de Verenigde Naties hebben sinds de jaren negentig meningen en rapporten naar buiten gebracht over de vernieuwing van het hoofdkantoor van de organisatie in New York, met name sinds de terroristische aanslagen op 11 september 2001. De veiligheidssystemen en -maatregelen actief bij het complex stammen nog uit de jaren zestig en zijn sindsdien slechts minimaal aangepast aan de huidige tijd. Hierdoor is het complex een makkelijke prooi voor aanslagen geworden. Er is echter nog geen consensus bereikt over de vraag waar het nieuwe hoofdkantoor moet liggen, hoeveel het mag gaan kosten en wie voor die kosten opdraaien.
Naast het primaire hoofdkantoor in New York, onderhoudt de VN ook grote kantoren in Genève, Wenen en Nairobi. De bestuursorganen zijn gevestigd in deze grote kantoren. De gespecialiseerde organisaties maken eveneens voornamelijk gebruik van deze kantoren, tenzij het organisaties zijn die oorspronkelijk onafhankelijk waren maar zich daarna hebben aangesloten bij de Verenigde Naties. Voorbeelden daarvan zijn de WFP, IFAD en FAO die gevestigd zijn in Rome, Italië en het ICAO in Montreal, Canada. Verder zijn er organisaties gevestigd in o.a. Amman, Bern, Bonn, Den Haag, Kopenhagen, Londen, Madrid, Parijs, Tokio, Turijn, Washington DC en Wenen. De Verenigde Naties onderhouden geen ambassades in soevereine staten, in tegenstelling tot sommige geruchten. Dit heeft als reden dat de VN geen eigen soeverein lichaam is, zoals onafhankelijke landen dat wel zijn.
Vlaggenparade
Door de jaren heen is het aantal lidstaten uitgegroeid tot 193 soevereine staten. Er staan evenveel vlaggen voor het hoofdkantoor in New York aan First Avenue. De vlaggenmasten staan in een cirkel, met gelijke tussenruimten, in verband met gelijkheid binnen de organisatie. Ze staan opgesteld naar alfabetische volgorde in het Engels, waardoor Afghanistan als eerste en Zimbabwe als laatste opgesteld staat.
Financiering
De budgetten van de Verenigde Naties worden gefinancierd op twee manieren: via toegewezen en vrijwillige contributies van lidstaten (burgers kunnen eventueel ook vrijwillige contributies leveren aan de organisatie, hoewel deze uiteraard van minder belang zijn door de grootte van de contributies). Het reguliere tweejarige budget van de organisatie en de gespecialiseerde organisaties wordt gefinancierd door toegewezen contributies. De Algemene Vergadering keurt het budget goed en bepaalt daarmee gelijk de grootte van de contributie per lidstaat. Deze wordt grotendeels gebaseerd op de relatieve capaciteit van elke lidstaat om te betalen. Deze capaciteit wordt onder andere opgebouwd uit de hoogte van het nationaal inkomen van een lidstaat.
Gespecialiseerde programma's en organisaties die niet in het algemene budget van de Verenigde Naties zitten (zoals UNICEF) worden volledig gefinancierd door vrijwillige contributies van lidstaten. Het gaat hier voornamelijk om financiële contributies, maar bepaalde programma's krijgen ook donaties in natura (zoals tarwe voor het Wereldvoedselprogramma).
Budgettaire plafonds
Om ervoor te zorgen dat het budget niet afhankelijk wordt van één lidstaat of een kleine groep, stelt de Algemene Vergadering een plafond in dat geldt voor elke lidstaat. Dit principe zorgt ervoor dat er geen "elitegroep" kan ontstaan binnen de organisatie, die vanwege hun contributies een status binnen de VN kunnen krijgen (in vergelijking met bijvoorbeeld het Eurovisiesongfestival, waarbinnen dit wél van toepassing is).
De recentste aanpassing van dit plafond dateert uit december 2000. De Algemene Vergadering paste toen het plafond aan om een betere weergave te geven van huidige mondiale omstandigheden. In deze revisie werd het plafond van de originele waarde van 25% (vastgesteld in 1974) verlaagd naar een maximum van 22%. De Verenigde Staten zijn op dit moment de enige lidstaat die tegen dit plafond aanzit (exclusief diverse schuldvorderingen). De contributies van andere landen zijn naar boven gesteld om het plafond van de Verenigde Staten te compenseren. Zou er geen plafond zijn van 22%, dan zouden de Verenigde Staten een totaal van 27% moeten bijdragen.
Contributies naar lidstaten
Als men van dit nieuwe plafond uitgaat dan zijn andere grote contribuanten aan het 2001-budget van de Verenigde Naties: Japan (19,63%), Duitsland (9,82%), Frankrijk (6,5%), het Verenigd Koninkrijk (5,57%), Italië (5,09%), Canada (2,57%), Spanje (2,53%) en Brazilië (2,39%). Hieraan is het grote aantal Europese landen op te merken en de afwezigheid van Aziatische (exclusief Japan), Afrikaanse en Oceanische naties.
Voor het budget van 2005 zijn in de top van de contribuanten enkele wijzigingen opgemerkt. De Verenigde Staten zitten nog steeds aan het plafond van 22%. Na de Verenigde Staten komen Japan (19,47% ↑), Duitsland (8,66% ↓), het Verenigd Koninkrijk (6,13% ↑), Frankrijk (6,03% ↓), Italië (4,89% ↓), Canada (2,81% ↑), Spanje (2,52% ↓), de Volksrepubliek China (2,05% ↑) en Mexico (1,88% ↑). Het Verenigd Koninkrijk betaalt nu meer mee aan het budget dan Frankrijk (van plaats verwisseld) en Mexico is de top tien binnengekomen op de plek van Brazilië. Het is geen verrassing dat de Volksrepubliek China nu ook meer betaalt aan het budget, gezien de grote economische vooruitgang van de laatste paar jaren.
Machtige posities
Ondanks het instellen van een plafond voor lidstaten blijft het nog steeds mogelijk dat één land binnen de Verenigde Naties om budgettaire redenen beslissingen erdoorheen kan drukken. Als de Verenigde Staten uit de organisatie zouden stappen, zou dat een budgettair gat van bijna een kwart van het totaal achterlaten. Nog belangrijker is de rol van de Europese Unie binnen dit verband. Hoewel de EU geen lid van de Verenigde Naties is (gezien het feit dat de lidstaten van de EU soeverein zijn en niet de EU zelf) kunnen de gecombineerde lidstaten voor een crisis binnen de Verenigde Naties zorgen.
Als we alleen al uitgaan van de Europese landen in de voorgaande paragraaf, dan blijft er na het vertrek van deze EU-lidstaten een gat van 29,51% in het budget achter (en dat zijn slechts vijf van de 27 lidstaten). In totaal dragen alle lidstaten van de Europese Unie een totaal van 37,5% bij aan het budget. Dit maakt de positie van de EU nog machtiger dan die van de Verenigde Staten. Om een dergelijke situatie verder te voorkomen, blijft de Algemene Vergadering regelmatig kijken naar de globale economische posities en stelt ze het plafond bij in functie daarvan.
Structuur
De structuur van de Verenigde Naties bestaat uit een zestal bestuursorganen:
Algemene Vergadering
Veiligheidsraad
Economische en Sociale Raad
Secretariaat
Internationaal Gerechtshof
Trustschapsraad (inactief)
De Veiligheidsraad is het hoogste bestuursorgaan, maar de Algemene Vergadering kan gezien worden als het "dagelijkse parlement" van de organisatie. Het Secretariaat is het dagelijkse bestuursorgaan, dat veel voorbereidend werk uitvoert voor de Algemene Vergadering.
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres uit Portugal, is het boegbeeld van de organisatie, maar in feite alleen het hoofd van het Secretariaat.
Sinds 1945 is de standaard opzet van de Verenigde Naties weinig veranderd, alhoewel de functie van enkele organen is veranderd door het groeiend aantal lidstaten. De Verenigde Naties maken deel uit van het VN-Systeem, dat naast de VN zelf ook vele fondsen, programma's en gespecialiseerde agentschappen omvat, die elk hun eigen werkterrein, leiderschap en budget hebben.
Algemene Vergadering
De Algemene Vergadering is het belangrijkste overleg-, beleidsbepalende en representatieve orgaan van de VN. Alle 193 lidstaten van de VN zijn vertegenwoordigd in de Algemene Vergadering, waardoor het het enige VN-orgaan is met universele vertegenwoordiging. Elk jaar, in september, komt het volledige VN-lidmaatschap bijeen in de Algemene Vergaderingszaal in New York voor de jaarlijkse algemene vergaderingssessie en het algemene debat, dat veel staatshoofden bijwonen en toespreken. Voor besluiten over belangrijke kwesties, zoals die over vrede en veiligheid, toelating van nieuwe leden en begrotingskwesties, is een tweederdemeerderheid van de Algemene Vergadering vereist. Besluiten over andere kwesties zijn bij gewone meerderheid. De Algemene Vergadering kiest elk jaar een voorzitter van de Algemene Vergadering voor een ambtstermijn van een jaar.
De dagelijkse gang van zaken wordt behandeld binnen zes comités van de Algemene Vergadering. Het eerste comité is voor het onderwerp over ontwapening en internationale veiligheid. Het tweede comité is ingesteld voor economische en financiële onderwerpen en het derde voor sociale, humanitaire en culturele vraagstukken. Het vierde comité is er voor speciale politieke gevallen en dekolonisatie. Administratieve en budgettaire onderwerpen zijn de speerpunten van het vijfde comité en het laatste comité (nummer zes) gaat over (internationale) juridische zaken.
Veiligheidsraad
De Veiligheidsraad heeft krachtens het VN-Handvest de primaire verantwoordelijkheid voor de handhaving van de internationale vrede en veiligheid. Het heeft 15 leden (5 permanente en 10 niet-permanente leden). Elk lid heeft één stem. Krachtens het Handvest zijn alle lidstaten verplicht de besluiten van de Raad na te leven. De Veiligheidsraad neemt het voortouw bij het vaststellen van het bestaan van een bedreiging voor de vrede of daad van agressie. Hij roept de partijen bij een geschil op om het met vreedzame middelen op te lossen en beveelt aanpassingsmethoden of schikkingsvoorwaarden aan. In sommige gevallen kan de Veiligheidsraad zijn toevlucht nemen tot het opleggen van sancties of zelfs het gebruik van geweld toestaan om de internationale vrede en veiligheid te handhaven of te herstellen. De Veiligheidsraad heeft een voorzitterschap, dat elke maand rouleert en verandert.
Economische en Sociale Raad
De Economische en Sociale Raad is het belangrijkste orgaan voor coördinatie, beleidsevaluatie, beleidsdialoog en aanbevelingen over economische, sociale en milieukwesties, alsmede voor de uitvoering van internationaal overeengekomen ontwikkelingsdoelstellingen. Het dient als het centrale mechanisme voor activiteiten van het VN-systeem en zijn gespecialiseerde agentschappen op economisch, sociaal en milieugebied, waarbij toezicht wordt gehouden op dochter- en deskundigenorganen. Het heeft 54 leden, gekozen door de Algemene Vergadering voor overlappende termijnen van drie jaar. Het is het centrale platform van de Verenigde Naties voor reflectie, debat en innovatief denken over duurzame ontwikkeling.
Secretariaat
Het secretariaat bestaat uit de secretaris-generaal en tienduizenden internationale VN-medewerkers die het dagelijkse werk van de VN uitvoeren zoals gemandateerd door de Algemene Vergadering en de andere belangrijke organen van de Organisatie. De secretaris-generaal is Chief Administrative Officer van de Organisatie, benoemd door de Algemene Vergadering op aanbeveling van de Veiligheidsraad voor een vijfjarige, hernieuwbare termijn. De secretaris-generaal is ook een symbool van de idealen van de organisatie en een pleitbezorger voor alle volkeren van de wereld, vooral de armen en kwetsbaren.
VN-medewerkers worden internationaal en lokaal gerekruteerd en werken in dienstposten en op vredesmissies over de hele wereld. Maar het dienen van de zaak van vrede in een gewelddadige wereld is een gevaarlijke bezigheid. Sinds de oprichting van de Verenigde Naties hebben honderden dappere mannen en vrouwen hun leven gegeven in dienst van de Verenigde Naties.
Internationaal Gerechtshof
Het Internationaal Gerechtshof is het belangrijkste gerechtelijke orgaan van de Verenigde Naties. De zetel is in het Vredespaleis in Den Haag (Nederland). Het is het enige van de zes belangrijkste organen van de Verenigde Naties die niet in New York (Verenigde Staten van Amerika) is gevestigd. Het Hof heeft tot taak, in overeenstemming met het internationale recht, juridische geschillen te beslechten die door staten aan het Hof worden voorgelegd en advies uit te brengen over juridische kwesties die het door bevoegde organen van de Verenigde Naties en gespecialiseerde organisaties worden voorgelegd. Het Internationaal Gerechtshof functioneert in overeenstemming met zijn statuut.
Trustschapsraad
De Trustschapsraad werd in 1945 opgericht bij het VN-Handvest, onder Chapter XIII, om internationaal toezicht te houden op 11 Trust Territories die onder het bestuur van zeven lidstaten waren geplaatst, en ervoor te zorgen dat adequate stappen werden ondernomen om de Gebieden voor te bereiden op zelfbestuur en onafhankelijkheid. In 1994 hadden alle Trust Territories zelfbestuur of onafhankelijkheid bereikt. De Trustschapsraad schortte de werking op 1 november 1994 op. Bij een resolutie van 25 mei 1994 wijzigde de Raad zijn reglement van orde om de verplichting om jaarlijks bijeen te komen te schrappen en kwam hij overeen bijeen te komen wanneer dat nodig was - door zijn besluit of het besluit van zijn voorzitter, of op verzoek van een meerderheid van zijn leden of de Algemene Vergadering of de Veiligheidsraad.
Lidstaten
In totaal hebben de Verenigde Naties 193 lidstaten en zijn er twee instellingen met een observerende status, te weten Palestina en Vaticaanstad. Daarnaast heeft ook een aantal interstatelijke, internationale of non-gouvernementele organisaties een vertegenwoordiging, zoals de Europese Unie en het Rode Kruis. Voor een lijst van toegetreden lidstaten per jaar, zie ondertekening van het handvest. Het voorlaatste land dat lid werd van de Verenigde Naties was Montenegro, dat op 28 juni 2006 officieel lid werd. Op 14 juli 2011 werd het pas onafhankelijk geworden Zuid-Soedan het 193ste lid.
Alle 193 lidstaten van de VN zijn, in alfabetische volgorde:
Waarnemende staten (geen lid):
Doordat bijna elke soevereine natie ter wereld lid is van de Verenigde Naties, zijn betwiste staten geen lid:
en ook mede doordat de internationale organisatie internationaal erkend is door bijna elke non-gouvernementele organisatie, waaronder het Rode Kruis, zijn de Verenigde Naties als platform voor internationale samenwerking succesvoller dan hun voorganger, de Volkenbond. Zo waren de Verenigde Staten bijvoorbeeld geen lid van de Volkenbond (wel een initiator ervan), waardoor een brede vertegenwoordiging van internationale staten niet mogelijk was.
Het grote aantal leden en de wereldwijde erkenning heeft echter ook nadelen voor de organisatie. Zo kan het jaren duren voordat er consensus is bereikt in de Algemene Vergadering over een voorstel of resolutie en ondervindt de VN vaak harde kritiek vanuit de wereldwijde media als er een intern probleem of schandaal naar buiten komt. Ook worden de Verenigde Naties vaak bestempeld als een wereldoverheid met een brede macht over de individuele lidstaten, wat in theorie niet in lijn is met de principes van de organisatie en in de meeste gevallen ook niet strookt met de realiteit.
VN-Systeem
De Verenigde Naties maken deel uit van het VN-systeem, dat naast de VN zelf ook vele fondsen, programma's en gespecialiseerde agentschappen omvat, die elk hun eigen werkterrein, leiderschap en budget hebben. De programma's en fondsen worden gefinancierd door vrijwillige in plaats van door middel van beoordeelde bijdragen. De gespecialiseerde agentschappen zijn onafhankelijke internationale organisaties die worden gefinancierd door zowel vrijwillige als beoordeelde bijdragen. De VN coördineert haar werk met deze afzonderlijke VN-systeementiteiten, die samenwerken met de Organisatie om haar te helpen haar doelen te bereiken.
Fondsen en programma's
Gespecialiseerde VN-agentschappen
Andere entiteiten en lichamen
Gerelateerde organisaties
Themajaren
Naast deze programma's en organisaties, stellen de Verenigde Naties elk jaar een themajaar vast. Meestal worden deze vastgesteld door de Algemene Vergadering, maar veel gespecialiseerde organisaties, waaronder de UNESCO, stellen zelf ook themajaren in. 1975 werd als het Internationaal Jaar van de Vrouw uitgeroepen, 1985 was het Internationale Jongerenjaar, 2005 was het Jaar van Sport en Opvoeding, het Internationaal Jaar van Microkrediet en het UNESCO Wereldjaar van de Natuurkunde/Fysica. 2006 was het Internationaal Jaar van de Woestijn en Verdroging. 2009 is het Jaar van Verzoening. Het jaar 2010 is door de Verenigde Naties uitgeroepen tot het Internationaal Jaar van de Biodiversiteit. De periode van 12 augustus 2010 tot 11 augustus 2011 werd uitgeroepen tot het Internationaal Jaar van de Jeugd. 2011 was het Internationaal Jaar van de Wouden en het Internationaal Jaar van de Scheikunde, 2012 het Internationaal Jaar van de Coöperatieven, 2013 het Internationaal Jaar van de samenwerking in het domein van water, 2014 het Internationaal Jaar van de familiale landbouw. In 2015 werd het Internationaal Jaar van de bodem ingericht, in 2016 het Internationaal Jaar van de peulvruchten en in 2017 het Internationaal Jaar van het duurzaam toerisme voor ontwikkeling.
Onderscheidingen
In 2001 ontvingen de Verenigde Naties en de secretaris-generaal Kofi Annan gezamenlijk de Nobelprijs voor de vrede: "Voor hun werk voor een beter georganiseerde en vreedzamere wereld".
In 2003 ontving het voltallige personeel van de Verenigde Naties samen met de secretaris-generaal Kofi Annan de Sacharovprijs voor de Vrijheid van Denken van het Europees Parlement. De Sacharovprijs is bestemd voor personen en organisaties die zich wijden aan de bescherming van de rechten en fundamentele vrijheden van de mens.
Op 14 april 2020 zou in Middelburg de Algemene Vrijheidsprijs (Freedom Medal), een van de vijf(ǃ) Four Freedom Awards, vertegenwoordigd door hun secretaris-generaal António Guterres, uitgereikt worden. De uitreiking van deze award is vanwege de coronacrisis echter uitgesteld tot voorjaar 2021 .
Kritiek
In 2008 uitte de Nederlandse minister Verhagen kritiek op de Verenigde Naties vanwege de naar zijn mening onevenwichtige houding van de VN in het Arabisch-Israëlisch conflict. Volgens hem zouden de VN veel tijd en aandacht besteden aan (het veroordelen van) Israël, zeker wanneer dit vergeleken werd met andere conflicten in de wereld. Zo zouden zes van de tien spoedzittingen van de Algemene Vergadering aan Israëls optreden gewijd zijn, terwijl schendingen van mensenrechten zoals in Soedan, Zimbabwe, Iran en Noord-Korea veel moeilijker aan de orde worden gesteld.
Naast de talloze veroordelingen van Israël door de Algemene Vergadering van de VN, gaat ook 30% van de resoluties van de VN-Mensenrechtencommissie over het veroordelen van Israëls daden. In de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties heeft het vetorecht van de Verenigde Staten herhaaldelijk veroordelingen van Israël voorkomen.
In het laatste decennium was dit conflict het onderwerp van 76% van de landenspecifieke resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Verder ging 100% van de resoluties van de Human Rights Council, 100% van de resoluties van de Commission on the Status of Women en zes van de tien spoedzittingen over dit conflict.
De VN-Mensenrechtenraad, die in juni 2006 in werking trad, heeft meerdere speciale noodzittingen gehouden, alle over Israël, en alle leidend tot een resolutie die Israël veroordeelde. Een minimum van een derde van de 47 landen kan tot een speciale noodzitting oproepen. Aangezien de islamitische landen met zeventien landen in de Mensenrechtenraad zijn vertegenwoordigd, kunnen zij de Raad naar believen bijeenroepen. Ook is er een resolutie aangenomen die bepaalt dat tijdens iedere zitting van de Raad aandacht wordt besteed aan mensenrechtenschendingen door Israël. Dit zou voor geen enkel ander land gelden. In de periode van 2006 tot juni 2015 werd Israël 61 maal veroordeeld, meer dan alle andere landen samen. De mensenrechtenraad staat sinds juni 2015 onder voorzitterschap van Saoedi-Arabië.
Literatuur
Godfried KWANTEN, Stichting van de Verenigde Naties. August De Schrijver vanuit San Francisco, in: Koorts, erfgoedmagazine van Kadoc, 2020.
Zie ook
Lijst van huidige staatshoofden en regeringsleiders
Model United Nations
Lijst van resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties
Lijst van resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties
Externe links
Officiële website
60 jaar Verenigde Naties
Systeem van bestuur binnen de Verenigde Naties
Nieuwsbron van de Verenigde Naties
Handvest van de Verenigde Naties
Online resoluties
Documenten van de Verenigde Naties
Resoluties van de Veiligheidsraad
Overige
Jongerenafdeling van de Vereniging voor de Verenigde Naties
Vlaamse Vereniging voor de Verenigde Naties
Nederlandse Vereniging voor de Verenigde Naties
Mondialisering
Internationale organisatie
Winnaar van de Sacharovprijs
Winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede
|
Het hoofdkantoor ligt in een speciale, onschendbare internationale zone die aan alle lidstaten toebehoort. De Verenigde Naties hebben binnen die zone zowel een eigen beveiligings- en brandweereenheid als een eigen postadministratie. Veel bezoekers sturen dan ook briefkaarten vanaf het centrum naar huis, omdat dat de enige plek is waar de speciale VN-postzegels geldig zijn. Aangezien de zone geen soevereiniteit heeft en daardoor binnen de Verenigde Staten ligt is het postadres van de Verenigde Naties een Amerikaans adres. Het luidt: 760 United Nations Plaza, New York, NY 10017, USA.
| 1
|
postadres, postbus, straatadres
|
10,365
|
Park
|
1113007
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Alamo%20Square
|
Alamo Square
|
Alamo Square is een park en een buurt in San Francisco.
Aan de oostzijde van het park staan de zes beroemde victoriaanse huizen aan de Steiner Street, bekend als de Painted Ladies. Het park wordt verder begrensd door Hayes Street (zuid), Fulton Street (noord) en Scott Street (west).
De buurt is gelegen in de stadsbuurt Western Addition en wordt begrensd door Webster Street (oost), Golden Gate Avenue (noord), Divisadero Street (west) en Oak Street (zuid).
Wijk in San Francisco
Park in San Francisco
Victoriaanse architectuur
|
Aan de oostzijde van het park staan de zes beroemde victoriaanse huizen aan de Steiner Street, bekend als de Painted Ladies. Het park wordt verder begrensd door Hayes Street (zuid), Fulton Street (noord) en Scott Street (west).
| 2
|
park, stadspark, natuurpark
|
7,951
|
ReplaceAction
|
4802960
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tuin%20van%20Kapitein%20Rommel
|
Tuin van Kapitein Rommel
|
De Tuin van Kapitein Rommel is een natuurtuin met ontmoetingsruimte in Castricum in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De tuin is eigendom van de gemeente Castricum en is in zijn huidige vorm aangelegd in 1994 met een ecologische en sociale functie. Hierbij werd voortgebouwd op de inrichting door de vorige eigenaar, kapitein Albert Rommel (1889-1958). De tuin was in zijn tijd al opengesteld voor de bewoners van Castricum en wordt nu grotendeels beheerd door vrijwilligers van de Stichting Tuin van Kapitein Rommel. De tuin en een replica van het oorspronkelijke tuinhuis staan op de lijst van gemeentelijke monumenten in Castricum.
Geschiedenis
Kapitein Rommel
De huidige tuin hoorde oorspronkelijk bij de villa Sonnevanck aan de Burgemeester Mooijstraat waar de ouders van Albert Rommel in 1910 kwamen wonen. Zijn invloed op de tuin stamt vooral uit de jaren na 1951 toen hij een 'pomphuis' in de tuin van zijn moeder liet bouwen waar hij met zijn tweede echtgenote ging wonen. Hij liet onder meer de grote vijver aanleggen waarin veel vis werd uitgezet. Ook liet hij een rotspartij met cascade aanleggen. De begroeiing bestond uit sierplanten, een boomgaard en een groentetuin en er werden veel dieren gehouden. De tuin was zijn lust en zijn leven, na een loopbaan als stuurman en kapitein in de koopvaardij. Voor zijn "waardevolle diensten aan de oorlogvoering" kreeg hij in 1947 het Kruis van verdienste. "Kapitein Rommel" was een markante Castricummer die dorpsgenoten liet meegenieten van zijn tuin en er ook kinderen liet spelen.
Tuin en tuinhuis
Na zijn dood werden de tuin en het pomphuis/woonhuis in 1970 eigendom van de gemeente, in verband met plannen om er een stationsplein aan te leggen. Het woonhuis werd later verkocht. Het tuinhuis uit 1928 met karakteristieke detailleringen was in slechte staat. Het werd weggehaald om te laten restaureren en werd in 1986 elders in Castricum met een iets andere dakconstructie herbouwd. Bij de renovatie zijn alleen de verrotte onderdelen gedeeltelijk vervangen, waardoor de bouwkundige staat achteruit bleef gaan. In 2005 werd geconstateerd dat renovatie duurder zou zijn dan nieuwbouw. In 2007 waren de meeste onderdelen door houtrot aangetast; wat nog goed was, waaronder de hekjes, werd in depot gebracht. Een replica met enkele originele onderdelen is in 2011 in de heringerichte tuin teruggeplaatst. Het tuinhuis (replica) staat op de monumentenlijst van de gemeente Castricum samen met de tuin waarmee het een cultuurhistorisch waardevol ensemble vormt.
De tuin was in 1989 een verwaarloosde boomgaard en de vijver dichtgegroeid. De gemeenteraad nam in 1990 het initiatief om er een milieu-natuurtuin met ontmoetingsruimte van te maken. De gemeente stelde het terrein beschikbaar en er kwam geld van het rijk voor sociale projecten. In samenwerking met een tuinarchitect werd een inrichtings- en beheerplan gemaakt. In 1993 werd de Stichting Tuin van Kapitein Rommel opgericht om het plan te realiseren. De uitvoering werd zoveel mogelijk gedaan met vrijwilligers. Op 4 juni 1994 werd de heringerichte "Tuin van Kapitein Rommel" geopend.
Inrichting en beheer
Bij de inrichting van de huidige tuin stonden de sociale functie en de ecologische functie voorop. Er was behoefte aan een sociale ontmoetingsplaats, waar door verschillende groepen kan worden samengewerkt. Voor de ecologische functie was een verscheidenheid aan biotopen gewenst. Dit zou ook mogelijkheden bieden voor natuureducatie en voor beheer door vrijwilligers.
De tuin is 0,37 ha groot, waarvan de vijver ongeveer een derde uitmaakt. Het gebied bestaat uit oude duinzandgronden en is lang als tuinbouwgebied gebruikt. Hierdoor is de bodem humus- en voedselrijk geworden. De vijver stond oorspronkelijk in verbinding met de Stationsvijver maar wordt nu vooral door regenwater gevoed. Het water is vrij voedselrijk. De spontane vegetatie van de tuin en de vijver bestond dan ook uit algemene soorten van voedselrijke milieus en was weinig gevarieerd.
Het ecologisch ontwerp leidde tot diverse veranderingen in de tuin. Om de variatie in het grasland te verbeteren is hooilandbeheer met verschraling toegepast. Door plaatselijk afgraven van grond ontstonden geschikte milieus voor schraal nat grasland. Elders is kalkrijk voedselarm zand aangebracht om een droge schrale graslandvegetatie te krijgen. In het grasland komen onder meer koekoeksbloem, veldzuring, hertshooi, walstro, duinviooltje en muizenoor voor.
De vijver is uitgebaggerd en de watercirculatie verbeterd waarbij de rotspartij met cascade weer een functie kreeg. In de vijver en langs de beek zijn plasbermen met voedselarm zand aangelegd om de variatie in oevermilieus te vergroten voor oever-, riet- en moerasvegetaties.
Bloemrijk inheems struweel is aangeplant als voedselbron voor insecten en vogels. Het inheemse bosje met zwarte els, hazelaar en ruwe berk heeft een dichtere structuur gekregen om nestgelegenheid voor zangvogels als heggenmus, winterkoning en roodborst te verbeteren. Ook is een bosje aangelegd waarin stinsenplanten als daslook, bosanemoon, winterakoniet, kievitsbloem en sterhyacint voorkomen.
Sociale functie
De sociale functie is gericht op diverse doelgroepen binnen Castricum, zoals mensen zonder werk, mensen met een handicap, buurtbewoners, mensen van een zorgcomplex en scholieren. Hiervoor zijn onder meer een ontmoetingscentrum en een plantenkas gebouwd en is een kruidentuin aangelegd. Aan de herinrichting van de tuin hebben ongeveer twintig vrijwilligers meegewerkt. In de tuin en het ontmoetingscentrum worden ook culturele activiteiten georganiseerd, zoals tentoonstellingen en muziekuitvoeringen. De tuin vervult een voorbeeldfunctie voor mensen die onbekend zijn met ecologisch beheer. De tuin werkt grotendeels met vrijwilligers (40-45), die worden begeleid door een coördinator/activiteitenbegeleider en een groenbegeleider.
De sociale functie van de tuin is in de loop der jaren gegroeid. Jaarlijks bezoeken rond 2500 mensen de tuin voor een van de culturele of recreatieve evenementen, zoals het pompoenenconcert of de kerstmarkt. Ruim 300 basisschoolleerlingen doen in het voorjaar mee aan een natuurontdekkingstocht. In de zomer bezoeken 700-1100 kinderen het jaarlijkse evenement Sprookjestuin. Rond 425 kleuters volgen in de herfstvakantie het Kabouterpad.
Externe links
Website Tuin van Kapitein Rommel
Informatie over de Tuin van kapitein Rommel op de website van Stichting Oase.
Heemtuin in Nederland
|
Na zijn dood werden de tuin en het pomphuis/woonhuis in 1970 eigendom van de gemeente, in verband met plannen om er een stationsplein aan te leggen. Het woonhuis werd later verkocht. Het tuinhuis uit 1928 met karakteristieke detailleringen was in slechte staat. Het werd weggehaald om te laten restaureren en werd in 1986 elders in Castricum met een iets andere dakconstructie herbouwd. Bij de renovatie zijn alleen de verrotte onderdelen gedeeltelijk vervangen, waardoor de bouwkundige staat achteruit bleef gaan. In 2005 werd geconstateerd dat renovatie duurder zou zijn dan nieuwbouw. In 2007 waren de meeste onderdelen door houtrot aangetast; wat nog goed was, waaronder de hekjes, werd in depot gebracht. Een replica met enkele originele onderdelen is in 2011 in de heringerichte tuin teruggeplaatst. Het tuinhuis (replica) staat op de monumentenlijst van de gemeente Castricum samen met de tuin waarmee het een cultuurhistorisch waardevol ensemble vormt.
| 1
|
vervanging, vervangen, herplaatsing
|
6,973
|
ClaimReview
|
1606803
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan%20Van%20Looveren
|
Jan Van Looveren
|
Jan Van Looveren (1968) is een Vlaamse acteur en televisiepresentator. Hij werd vooral bekend als de Joeri uit Tragger Hippy en diverse reclamespots.
Van Looveren volgde een bakkersopleiding en had een eigen bakkerij. Ondertussen acteerde hij als hobby en nam acteerlessen. In 1997 had hij zijn eerste rol in Windkracht 10. Later verkocht hij zijn bakkerij en werd acteur. Van 2003 tot 2007 speelde hij de rol van inspecteur Jean Bellon in Zone Stad.
In oktober en november 2007 speelde hij de rol van Lee Posuksi in de De Kiekeboes-theatervoorstelling Baas boven baas.
In 2009 en 2010 presenteerde hij met komiek Philippe Geubels het televisieprogramma M!LF.
Jan Van Looveren is ook de stem van Bumbalu (Studio 100). Hij speelde in 2011 en 2019 de rol van sir Galahad in de musical Spamalot. In 2012 volgde een nieuw musicalavontuur, Van Looveren speelde Franz Liebkind in de musical De Producers. Hij zong ook bij de Antwerpse De Grungblavers een project van Guillaume Van der Stighelen.
Van 2013 tot 2017 presenteerde hij samen met Britt van Marsenille en Thomas Vanderveken zes seizoenen het consumentenprogramma Voor hetzelfde geld op Eén. In dat programma werd in het dagelijkse leven naar manieren gezocht om geld te besparen of verdienen.
Eind 2013 tekende hij een exclusiviteitscontract bij Eén. In 2015 was hij er te zien in Ja Jan, waarin hij "ja" zei op allerlei aanbiedingen.
In 2016 tekende Van Looveren bij Warner Bros International Television Production België een driejarig exclusiviteitscontract, waarin hij instond voor de ontwikkeling van nieuwe programma's en de adaptatie van buitenlandse formats voor de Vlaamse markt. Een eerste programma voor Warner Bros werd Op weg met Jan dat in de lente van 2017 op Eén werd uitgezonden.
Voor Eén presenteert hij - opnieuw met Britt van Marsenille en Thomas Vanderveken - sinds 2019 het opvolgprogramma voor Voor hetzelfde geld, getiteld FactCheckers. Daarin worden elke week drie populaire of opvallende voor waar aangenomen beweringen onderzocht op hun waarheidsgetrouwheid. Het eerste seizoen kwam in de lente van 2019 in het uitzendschema, het tweede in 2020-2021 en het derde seizoen liep begin 2022. In januari 2023 werd een special over geld uitgezonden.
In het najaar van 2022 ging hij op tournee met zijn eerste theatershow Loslaten. In 2023 was hij vijf afleveringen lang te zien als Minotaurus in The Masked Singer. Hij eindigde op een knappe 7de plaats.
Hij maakte Boomer, een humoristische fictiereeks over zijn gezin waarin hij zichzelf speelt. De reeks werd uitgezonden op VRT 1 in het najaar van 2023. Zijn echtgenote en oudste dochter spelen hierin mee.
Televisie
|- align="center"
|2023||align="left"|Boomer
|- align="center"
|2023||align="left"|The Masked Singer||align="left"| Minotaurus || 5 afleveringen
|- align="center"
|2019-heden||align="left"|FactCheckers||align="left"| ||consumentenprogramma
|- align="center"
|2017||align="left"|Op weg met Jan||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2014||align="left"|Ja Jan||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2013-2018||align="left"|Voor hetzelfde geld||align="left"| ||consumentenprogramma
|- align="center"
|2012-heden||align="left"|Maja de Bij||align="left"| Kurt, Paul ||animatieserie
|- align="center"
|2012||align="left"|Quiz Me Quick||align="left"| Benny ||fictieserie
|- align="center"
|2012-2018||align="left"|De zonen van Van As||align="left"| Eddy Van As ||sitcom
|- align="center"
|2011-2012||align="left"|Skilz||align="left"| Geert Verlinden ||jeugdserie
|- align="center"
|2011||align="left"|Yogi Bear||align="left"|Stem Yogi ||film
|- align="center"
|2010||align="left"|Frits & Freddy||align="left"| ||film
|- align="center"
|2010||align="left"|Zot van A.||align="left"| Alain Gevaert ||film
|- align="center"
|2010||align="left"|Goesting ||align="left"| Mauro Dierckx ||fictieserie
|- align="center"
|2009||align="left"|Witse ||align="left"| Eric Leyts ||fictieserie
|- align="center"
|2009||align="left"|Meisjes||align="left"|Sid||film
|- align="center"
|2009||align="left"|Aspe||align="left"|Ignace Dewael||tv-episode De Perfecte Moord
|- align="center"
|2009||align="left"|M!LF||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2008||align="left"|Wittekerke||align="left"|Alain||soapserie
|- align="center"
|2008||align="left"|Hagger Trippy||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2008||align="left"|Witse||align="left"|Leon Verheyen||tv-episode Corvette
|- align="center"
|2007||align="left"|Tragger Hippy||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2007||align="left"|Mega Mindy||align="left"|Valsmunter||tv-episode De Valsemunters
|- align="center"
|2006||align="left"|Kaat & Co||align="left"|Alex Coolen||tv-episodes De Kater & In Versnelling
|- align="center"
|2006||align="left"|Trigger Happy||align="left"| ||reality
|- align="center"
|2006||align="left"|Matroesjka's||align="left"|Peter Jones||tv-episodes Aflevering 5 & 6
|- align="center"
|2005||align="left"|De Wet volgens Milo||align="left"|Thomas de Jongh||tv-episode Aflevering 5
|- align="center"
|2005||align="left"|Het eiland||align="left"|Roger||tv-episode De Evaluatie
|- align="center"
|2004||align="left"|Aspe||align="left"|Brouwers||tv-episode De Kinderen van Chronos
|- align="center"
|2004||align="left"|Flikken||align="left"|René Dewals||tv-episode Den Bok
|- align="center"
|2004||align="left"|Het eiland||align="left"|Roger||tv-episode De Dag des Oordeels
|- align="center"
|2003-2007||align="left"|Zone Stad||align="left"|Jean Bellon||televisieserie
|- align="center"
|2003||align="left"|De zaak Alzheimer||align="left"|Politieman||film
|- align="center"
|2003||align="left"|Any Way The Wind Blows||align="left"|Patser||film
|- align="center"
|2003||align="left"|Team Spirit - de serie||align="left"|Ivan||televisieserie
|- align="center"
|1999||align="left"|Flikken||align="left"|Kok||tv-episode Pickpocket
|- align="center"
|1997||align="left"|Windkracht 10||align="left"|Wim||televisieserie
|}
Externe link
Vlaams acteur
Vlaams stemacteur
|
Voor Eén presenteert hij - opnieuw met Britt van Marsenille en Thomas Vanderveken - sinds 2019 het opvolgprogramma voor Voor hetzelfde geld, getiteld FactCheckers. Daarin worden elke week drie populaire of opvallende voor waar aangenomen beweringen onderzocht op hun waarheidsgetrouwheid. Het eerste seizoen kwam in de lente van 2019 in het uitzendschema, het tweede in 2020-2021 en het derde seizoen liep begin 2022. In januari 2023 werd een special over geld uitgezonden.
| 1
|
factcheck, claimcontrole, waarheidscontrole
|
7,233
|
Occupation
|
1691545
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vereniging%20van%20Gemeentesecretarissen
|
Vereniging van Gemeentesecretarissen
|
De Vereniging van Gemeentesecretarissen is de beroepsvereniging van de gemeentesecretarissen in Nederland.
Vrijwel alle gemeentesecretarissen zijn lid van deze vereniging. De voorzitter van de vereniging is Ingrid Geveke, gemeentesecretaris van Zwolle.
Externe link
Vereniging van Gemeentesecretarissen
Gemeente in Nederland
Nederlandse vereniging
|
De Vereniging van Gemeentesecretarissen is de beroepsvereniging van de gemeentesecretarissen in Nederland.
| 1
|
beroep, beroepengroep, vakgebied
|
2,588
|
Locksmith
|
75432
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Smid
|
Smid
|
Een smid (meervoud: smeden) is een ambachtsman die van metalen allerlei voorwerpen maakt. Smid was vroeger een veelvoorkomend beroep. Nu is het minder bekend, doordat tegenwoordig steeds vaker de werkzaamheden overgenomen worden door industriële machines. Vroeger was de smid een belangrijk persoon, omdat dat toen de enige bron van ijzeren voorwerpen was die in de maatschappij nodig zijn.
Algemeen
De smederij of smidse is de voor het smeden speciaal ingerichte werkplaats van de smid. Met behulp van een vuur, aangeblazen door een blaasbalg, wordt ijzer of ander metaal eerst flink verwarmd totdat het vervormbaar is. Dan wordt het op een aambeeld in de gewenste vorm geslagen of worden er andere behandelingen mee uitgevoerd zoals lassen, splijten, rekken, stuiken, buigen, wellen, ponsen of in een vorm gieten. Dit geheel van handelingen met heet metaal noemt men het smeden van het metaal.
Meestal moet het werkstuk herhaaldelijk opnieuw verwarmd worden om het smeedbaar te houden en om de spanningen in het materiaal, ontstaan door het bewerken met de smidshamer, op te heffen. Nadat het voorwerp ten slotte de gewenste vorm heeft wordt het afgekoeld in koud water. Als de smid kunstzinnig is wordt het voorwerp vaak nog verfraaid o.a. door graveren, polijsten en/of versiering door inlegging met andere materialen of metalen.
Geschiedenis
Het is een zeer oud beroep want sinds de tijd dat de mens metaal is gaan gebruiken wordt er natuurlijk al gesmeed. In de Oudheid hing er een waas van geheimzinnigheid om de smid die met vuur en vonkenspattend ijzer in de weer was. In sprookjes en legenden worden vaak dwergen als vakkundige smeden afgeschilderd.
Vroeger waren er ook speciale goden van de smeedkunst zoals bij de Romeinen de god Vulcanus en bij de Grieken Hephaistos. Al in de oudheid was de smeedkunst hoog ontwikkeld. Vooral de Kelten en de Germanen wisten prachtig gesmede wapens en kunstvoorwerpen te maken.
De smid was onmisbaar voor de boeren, want hij maakte voor hen al het benodigde gereedschap zoals ploegen, schoppen, harken en schoffels. Voor andere ambachtslieden was de smid ook onmisbaar want voor hun beroep maakte hij ook het benodigde gereedschap zoals voor de kuiper, schoenmaker en timmerman. En natuurlijk was de smid onmisbaar voor het leger. Hij maakte wapens zoals zwaarden, strijdbijlen, speren enz. en wapenuitrustingen zoals harnassen. Vaak hadden militaire leiders smeden in dienst voor het vervaardigen van oorlogsmachines zoals katapulten, blijden, belegeringstorens en stormrammen
Tegenwoordig is de 'algemene' smid vrijwel verdwenen en is zijn taak overgenomen door machinefabrieken die met grote productiesnelheid de metalen voorwerpen maken die voor het dagelijkse leven nodig zijn. Alleen het oude beroep van hoefsmid is nog steeds vrijwel onveranderd gebleven. Ook is er nog vraag naar producten van de edelsmid voor juwelierswerk. Er is ook nog werk voor kunstenaars die de smeedkunst voor ornamenteel werk uitoefenen en voor restauratieprojecten aan historische gebouwen.
De kennis van de vroegere smeden is nog bewaard gebleven in veel handboeken en tegenwoordig zijn er nog mensen die voor hun plezier en als vrijetijdsbesteding de smeedkunst beoefenen. In sommige vrijetijdscentra worden ook cursussen gegeven om de smeedkunst onder de knie te krijgen.
Tot de 17e eeuw werden personen die zieke dieren behandelden over een kam geschoren met hoefsmeden en in Zuid-Nederland smet genoemd, maar vanaf toen werden ze apart aangeduid als peirdemeester.
Zie ook
Diergeneeskunde
Genealogie
De meeste mensen met de achternaam 'Smi(d)(t)(s)', 'Smed(t)(s)', en afleidingen hiervan hebben waarschijnlijk in het (recente) verleden smeden onder hun voorouders. Dat geldt ook voor de Latijnse vormen 'Faber' en 'Fabricius'. Het was vroeger vaak gebruikelijk om als achternaam het beroep te nemen dat men uitoefende.
Gespecialiseerde (oude) smidsberoepen
In de tijd van de gilden kwamen bij de smedengilden de volgende specialisaties voor:
bussenmaker - gespecialiseerd in het maken van wapens die door de loop worden geladen met buskruit
dompermaker of profeytermaker – gespecialiseerd in het maken van kandelaars en kaarsendompers
edelsmid (zilversmid of goudsmid) - gespecialiseerd in het vervaardigen van sieraden en andere voorwerpen uit edelmetaal
grofsmid – gespecialiseerd in het maken van grof smeedwerk
hangslotenmaker - gespecialiseerd in het maken van hangsloten
harnasmaker – gespecialiseerd in het maken van harnassen en maliënkolders
hoefsmid – gespecialiseerd in het maken van hoefijzers en het beslaan van paarden
horlogemaker – gespecialiseerd in het maken van uurwerken
huisslotenmaker – gespecialiseerd in het maken van alledaagse sloten
instrumentmaker - gespecialiseerd in het maken van ijzeren gebruiksvoorwerpen
kachelsmid - gespecialiseerd in het maken van kachels
knopengieter - gespecialiseerd in het maken van ijzeren knopen
kopergieter – gespecialiseerd in het maken van koperen voorwerpen, meestal gecombineerd met het vak koperslager
koperslager – gespecialiseerd in het bewerken van koperen voorwerpen, meestal gecombineerd met het vak kopergieter
kunstsmid – gespecialiseerd in het maken van meestal wat grotere metalen kunstvoorwerpen, bv mooie hekwerken of trapleuningen (bv Louis Van Boeckel en Theo Cox)
ladenmaker
loopsmid – gespecialiseerd in het maken van lopen voor wapens
mathematisch instrumentmaker – zie instrumentmaker
messenmaker
naaldenmaker
oorijzermaker
pistoolmaker
ploegsmid
pompenmaker
profeytermaker – zie dompermaker
roermaker – gespecialiseerd in het maken van geweerlopen
slotenmaker
speldenmaker
spijkermaker
spoormaker
staalknoppengieter
stangenmaker
strijkijzermaker
tinnegieter
trompetmaker
uithangbordenmaker
uitvijlder – gespecialiseerd in het sluitend maken van metalen delen die ten opzichte van elkaar moesten kunnen bewegen
vingerhoedmaker
vuurmaker – smidsknecht die het smidsvuur brandend houdt
wagenmaker
wapensmid
witvijlder – zie uitvijlder
zwaardveger
De meeste van deze specialisaties zijn in de tijd verloren gegaan, maar bij het Sint Eloyen Gasthuis in Utrecht worden deze beroepen nog steeds toegekend bij de installatie tot gildebroeders.
Het smidsberoep in cultuurhistorisch perspectief
Volgens Genesis 4 : 1-22 was Tubal-Kaïn, zoon van Lamech en Silla den vader van de smeden, allen, die koper en ijzer bewerken. We spreken hier over de zevende generatie na Adam en Eva, waarmee het smidsberoep volgens de Bijbel tot de oudste beroepen van de wereld gerekend wordt (na landbouwer, herder en citer- en fluitspeler).
Dzjengis Khan (1155, 1162 of 1167 - 18 augustus 1227) kreeg bij zijn geboorte de titel van Temüjin (Mongools: Тэмүүжин), is meester van de smeden. Dat was zeer bijzonder, want in die tijd stonden de Mongolen bekend als de meester-smeden van onze wereld.
Alvis is de beroemde meester-smid uit de Noordse (Scandinavische) mythologie.
Op 8 mei 1304 kregen in de eerste Utrechtse Gildenbrief de plaatselijke gilden het stadsbestuur in handen. Voor de eerste keer is hiermee het Utrechtse Smedengilde vermeld. Zie ook Sint Eloyen Gasthuis.
Patroonheilige
De patroonheilige van de smeden is Sint Elooi. Zijn gedenkdag valt op 1 december.
Zie ook
Smeden
Smederij
Stavelij
Gezegdes en uitdrukkingen voortgekomen uit het smidsambacht
Het ijzer smeden als het heet is
Het geheim van de smid. Betekenis: Dit is alleen bekend bij ingewijden.
Witheet
Roodgloeiend
In de tang nemen
Er leven inblazen
Erop blijven hameren
Meerdere ijzers in het vuur hebben
Kolen op het vuur gooien
Iemand die reparaties verricht (ongeacht welke, zelfs van horloges), wordt ook wel smid genoemd, een tandarts is dan 'smoelensmid'.
Literatuur
Practical projects for the Blacksmith (1980) Ted Tucker ISBN 9020116487
Nederlandse vertaling:
Smidswerk in de praktijk (1984) Ted Tucker, Kluwer technische boeken BV(Antiquarisch nog verkrijgbaar of anders in de plaatselijke bibliotheek aan te vragen)
In dit praktische boekje beschrijft Tucker hoe je met eenvoudige materialen een simpele smidse kunt inrichten. Vervolgens wordt aan de hand van het vervaardigen van eenvoudige gebruiksvoorwerpen als een tang, schaar, vleesspies, hang en sluit werk enz. uitleg gegeven van de diverse basistechnieken van het smeden. Tot slot nog de opbouw van een meer 'professionele' smidse.
Externe links
Streekmuseum "De Locht"
smederij van het Openluchtmuseum Arnhem
Smederijmuseum De Hoefhamer in Elburg
Beroep in de metaaltechniek
|
Gespecialiseerde (oude) smidsberoepen
In de tijd van de gilden kwamen bij de smedengilden de volgende specialisaties voor:
bussenmaker - gespecialiseerd in het maken van wapens die door de loop worden geladen met buskruit
dompermaker of profeytermaker – gespecialiseerd in het maken van kandelaars en kaarsendompers
edelsmid (zilversmid of goudsmid) - gespecialiseerd in het vervaardigen van sieraden en andere voorwerpen uit edelmetaal
grofsmid – gespecialiseerd in het maken van grof smeedwerk
hangslotenmaker - gespecialiseerd in het maken van hangsloten
harnasmaker – gespecialiseerd in het maken van harnassen en maliënkolders
hoefsmid – gespecialiseerd in het maken van hoefijzers en het beslaan van paarden
horlogemaker – gespecialiseerd in het maken van uurwerken
huisslotenmaker – gespecialiseerd in het maken van alledaagse sloten
instrumentmaker - gespecialiseerd in het maken van ijzeren gebruiksvoorwerpen
kachelsmid - gespecialiseerd in het maken van kachels
knopengieter - gespecialiseerd in het maken van ijzeren knopen
kopergieter – gespecialiseerd in het maken van koperen voorwerpen, meestal gecombineerd met het vak koperslager
koperslager – gespecialiseerd in het bewerken van koperen voorwerpen, meestal gecombineerd met het vak kopergieter
kunstsmid – gespecialiseerd in het maken van meestal wat grotere metalen kunstvoorwerpen, bv mooie hekwerken of trapleuningen (bv Louis Van Boeckel en Theo Cox)
ladenmaker
loopsmid – gespecialiseerd in het maken van lopen voor wapens
mathematisch instrumentmaker – zie instrumentmaker
messenmaker
naaldenmaker
oorijzermaker
pistoolmaker
ploegsmid
pompenmaker
profeytermaker – zie dompermaker
roermaker – gespecialiseerd in het maken van geweerlopen
slotenmaker
speldenmaker
spijkermaker
spoormaker
staalknoppengieter
stangenmaker
strijkijzermaker
tinnegieter
trompetmaker
uithangbordenmaker
uitvijlder – gespecialiseerd in het sluitend maken van metalen delen die ten opzichte van elkaar moesten kunnen bewegen
vingerhoedmaker
vuurmaker – smidsknecht die het smidsvuur brandend houdt
wagenmaker
wapensmid
witvijlder – zie uitvijlder
zwaardveger
| 3
|
slotenmaker, sleutelservice, beveiligingsspecialist
|
3,913
|
TVSeason
|
2278076
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fort%20Boyard%20%28Nederlandse%20spelshow%29
|
Fort Boyard (Nederlandse spelshow)
|
Fort Boyard was een Nederlands televisieprogramma dat in de periode 2011-2014 werd uitgezonden door de omroep AVRO. Het programma was een nieuwe versie van De Sleutels van Fort Boyard uit 1991, destijds ook uitgezonden door de AVRO. Fort Boyard was de Nederlandse versie van de gelijknamige Franse spelshow, die begon in 1990 en waarvan sindsdien ieder jaar afleveringen bijgemaakt en uitgezonden worden. Vele andere landen hebben ook op dit fort hun eigen afleveringen gemaakt.
De programma's zijn allen gemaakt op Fort Boyard, een fort voor de Franse westkust, gelegen tussen Île d'Aix en Île d'Oléron. Vast onderdeel van het Nederlands programma waren de twee Franse dwergen, Passe-Partout (André Bouchet) en Horloge (Anthony Labourde), die als belangrijkste taak hadden het op verzoek van de presentatoren tonen van de tussenstand en het begeleiden van de presentatoren en kandidaten naar de juiste plekken in en rondom het fort. In de originele Franse versie zijn zij nog aanwezig.
Spel
De Nederlandse versie was veel korter dan de Franse versie. Derhalve waren de mogelijkheden beperkt.
Het programma bestond uit een spel waarbij teams van bekende Nederlanders tegen elkaar streden door middel van een zoektocht naar sleutels en gouden munten. De kandidaten speelden in teams spellen in en rondom de cellen van Fort Boyard. Hiermee konden zij sleutels verdienen. Wanneer een kandidaat niet binnen de tijd de opdracht voltooide, won het team geen sleutel en kreeg het strafpunten. Per spel konden incidenteel meerdere sleutels worden verdiend. Met behulp van de sleutels kon een eindspel worden gespeeld. Tijdens het eindspel konden de teams de sleutels gebruiken om het toegangshek tot een kooi met gouden munten te openen. De hoeveelheid sleutels bepaalde de openingsduur van het hek (zes sleutels stond voor twee minuten, elke sleutel minder scheelde tien seconden).
In seizoen 3 was de maximale openingsduur bij zes sleutels 2:30 min. Als er minder sleutels waren verdiend, dienden de overgebleven sleutels uit een zuil te worden gehaald door aan een slinger te draaien. Hoe sneller dit werd gedaan, hoe meer tijd er overbleef om de munten te zoeken. Wanneer een deelnemer niet binnen deze duur was teruggekeerd, zat hij zogenaamd opgesloten in de kooi en werden tijgers losgelaten. In werkelijkheid mocht de "gevangene" de kooi via een veiligheidsluik verlaten.
Elke serie bestond uit 10 afleveringen. Er waren per seizoen zes teams van elk 4 personen. De eerste 6 afleveringen vormden de "poulefase" waarin de zes teams tegen elkaar streden in twee groepen van drie. Elk team speelde hierbij tegen alle andere teams van de groep. De nummers 1 en 2 van elke poule speelden de halve finales. Dit waren de afleveringen 7 en 8. In de daaropvolgende aflevering speelden de verliezers van de halve finales om de derde en de vierde plek. In de laatste aflevering, de finale, speelden de winnaars tegen elkaar. De winnaar van deze aflevering kreeg de "Fort Boyard Trofee".
Seizoenen
Trivia
Een op Fort Boyard gebaseerde attractie is het uit Zweden afkomstige Prison Island. Dit spel is een combinatie van Fort Boyard en een escaperoom. Bij deze variant op een normale escaperoom, waarbij deelnemers binnen een uur moeten ontsnappen uit een ruimte waarin ze opgesloten worden, moeten de deelnemers net zoals in Fort Boyard in teams opdrachten uitvoeren in cellen. Elke cel heeft hierbij een specifiek kenmerk. Alleen verdienen ze dan geen sleutels, maar kunnen ze er punten mee scoren. Bovendien mogen ze zelf uitkiezen welke cellen ze willen spelen en kunnen ze deze zelf openen met een persoonlijke sleutel. Deelnemers hoeven echter niet te vrezen dat ze opgesloten raken in de cel als ze de opdrachten niet binnen de tijd weten uit te voeren. Ze kunnen elke opdracht zo vaak als ze willen opnieuw proberen, waarbij de hoogste score blijft staan. Het gaat er om dat een team zoveel mogelijk punten scoort en probeert te ontsnappen uit de gevangenis voordat de speeltijd voorbij is.
Programma van AVROTROS
Nederlands spelprogramma
Realityserie
Programma van de AVRO
|
Elke serie bestond uit 10 afleveringen. Er waren per seizoen zes teams van elk 4 personen. De eerste 6 afleveringen vormden de "poulefase" waarin de zes teams tegen elkaar streden in twee groepen van drie. Elk team speelde hierbij tegen alle andere teams van de groep. De nummers 1 en 2 van elke poule speelden de halve finales. Dit waren de afleveringen 7 en 8. In de daaropvolgende aflevering speelden de verliezers van de halve finales om de derde en de vierde plek. In de laatste aflevering, de finale, speelden de winnaars tegen elkaar. De winnaar van deze aflevering kreeg de "Fort Boyard Trofee".
| 3
|
tv-seizoen, televisieserie, afleveringen
|
1,007
|
ReactAction
|
93876
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Oorring
|
Oorring
|
Een oorring (ook creool) is een oorbel in de vorm van een ring.
Zeelieden
Het dragen van een gouden oorringetje door zeelieden werd oorspronkelijk als een soort verzekering beschouwd. Als men zou verdrinken en ergens op een onbekende plek zou aanspoelen, zou van de verkoop van de ring de begrafenis bekostigd kunnen worden. Tegenwoordig worden deze ringen nog steeds gedragen, onder andere door de vissers van het eiland Texel, maar eerder als traditie.
Creool
Oorbellen in de vorm van grote ringen noemt men creolen, ongeacht de kleuren, het materiaal of de ontwerpen waarin ze zijn vervaardigd. Het zijn juwelen met een sterke symbolische betekenis in de landen van het Caraïbische gebied, waar ze hun oorsprong vinden. Daar staan ze voor kracht, weerbaarheid en identiteit.
Bij Afro-Amerikanen werden gouden oorringen in de jaren zestig populair bij de Black Power-beweging als teken van hun identiteit. Ook in latere jaren werden gouden oorringen bij Amerikaanse minderheden gezien als symbool van hun cultuur.
Allergische reactie
Vaak associeert men goedkope oorringen met allergische reacties en irritatie. Dit komt meestal door nikkel in het materiaal van de oorring. De meerderheid die een allergische reactie krijgt van oorringen heeft een nikkelallergie.
Sieraad
Oor
|
Allergische reactie
Vaak associeert men goedkope oorringen met allergische reacties en irritatie. Dit komt meestal door nikkel in het materiaal van de oorring. De meerderheid die een allergische reactie krijgt van oorringen heeft een nikkelallergie.
| 3
|
reactie, emotie, sentiment
|
7,658
|
DigitalDocumentPermissionType
|
128612
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Authenticatie
|
Authenticatie
|
Authenticatie is het proces waarbij iemand nagaat of een gebruiker, een andere computer of applicatie daadwerkelijk is wie hij beweert te zijn. Bij de authenticatie wordt gecontroleerd of een opgegeven bewijs van identiteit overeenkomt met echtheidskenmerken, bijvoorbeeld een in het systeem geregistreerd bewijs. De authenticiteit van het object moet worden nagegaan. Een computer met daarvoor ontworpen applicaties kan hierbij helpen.
Authenticatie is de tweede stap in het toegangscontroleproces. De eerste stap in dit proces is identificatie, de derde en laatste stap is autorisatie.
Identiteitsbewijs
Het belangrijkste bewijsstuk van iemands identiteit is het identiteitsbewijs, meestal een paspoort. Dit wordt aan een individu afgegeven door een geautoriseerde ambtelijke instantie. Controlerende instanties (bijvoorbeeld de douane) controleren de echtheid van het bewijsstuk door te letten op echtheidskenmerken. Een paspoort is van grote waarde, vandaar dat op grote schaal wordt geprobeerd om paspoorten te stelen of te vervalsen.
Digitale wereld
M.b.v. Remote Document Authentication (RDA) kun je digitaal geïdentificeerd en geauthenticeerd worden. In de praktijk wordt dit nog weinig toegepast. Een papieren paspoort of ander identificatiebewijs wordt vaak gebruikt om een digitaal paspoort (een certificaat) te verkrijgen. Een veelgebruikte methode voor authenticatie op een digitaal netwerk is Kerberos.
Authenticatievormen
Er zijn verschillende vormen van authenticatie die eventueel gecombineerd kunnen worden om een hoger of lager niveau van beveiliging op te leveren. Daarbij zijn drie vormen van bewijs bruikbaar:
iets wat je weet (kennis)
iets wat je bezit
iets wat je bent (persoonlijke eigenschap)
Kennis
Iets wat je weet is bijvoorbeeld een wachtwoord, een pincode of een geheime zin. Het is de bedoeling dat dit bewijs geheim is, het mag niet uitlekken om diefstal van de identiteit tegen te gaan. Een beroemde geheime zin is "Sesam, open u".
Een hacker zal proberen de identiteit van iemand over te nemen door een wachtwoord te raden, te achterhalen met behulp van bijvoorbeeld een keylogger of te kraken. Om die reden wordt in professionele omgevingen dan ook het gebruik van complexe wachtwoorden afgedwongen, die periodiek gewijzigd moeten worden. Als het goed is, zal de kraaktijd van een wachtwoord langer moeten zijn dan de vervaltermijn.
Bezit
Dit betekent dat het bewijs van de identiteit wordt geleverd door het gebruikmaken van een fysiek herkenningsteken, dat door of namens het autoriserende systeem werd uitgereikt. Te denken valt aan een token als een chipkaart (de smartcard), een USB-sleutel, of een TAN-codelijst. Hierbij wordt gebruikgemaakt van de vraag-antwoordfunctie: het autoriserende systeem stelt een vraag en degene die toegang vraagt, moet met behulp van het token een passend antwoord geven. Een voorbeeld is de TAN-code van de ING Bank: het systeem vraagt om een willekeurige code uit een lijst van honderd nummers op te geven.
Persoonlijke eigenschap
Een uniek identificerend kenmerk van een persoon wordt opgeslagen in een authenticatiedatabase. Voorbeelden hiervan zijn: vingerafdruk, stem, iris, retinale vasculatuur of gezichtsherkenning.
Geautomatiseerde authenticatie
Computers en systemen maken gebruik van andere vormen van authenticatie. Ook kan gebruik worden gemaakt van een vorm van een Public Key Infrastructure (PKI), waarbij certificaten worden gebruikt. Bekende implementaties zijn 802.1X en SAML.
Bedreigingen en oplossingen
Aanvalstechnieken: Aanvallers maken gebruik van verschillende technieken om de identiteit van een gebruiker te stelen.
Wachtwoorden raden: proberen of een standaard wachtwoord wordt gebruikt, bijvoorbeeld 'geheim', 'admin'.
Wachtwoorden kraken: het afluisteren van wachtwoorden die over het netwerk heen gaan en vervolgens met speciale programmatuur van alle mogelijke combinaties van tekens controleren of het versleutelingsalgoritme een goede uitkomst geeft.
Wachtwoorden vragen: door middel van social engineering iemand ertoe verleiden vertrouwelijke gegevens prijs te geven. De aanvaller doet bijvoorbeeld of hij een medewerker van een helpdesk is. Phishing is ook een vorm van social engineering.
Wachtwoorden afpersen: door middel van geweld of dreigementen iemand ertoe dwingen wachtwoorden prijs te geven. Dit wordt in het Engels wel aangeduid als rubber-hose cryptanalysis.
Tokens: kunnen worden gestolen. De aanvaller moet dan alleen de pincode nog weten. Die moet dan volgens de eerder genoemde technieken worden verkregen.
Biometrische kenmerken kunnen worden nagemaakt. Er zijn succesvolle aanvallen met nagemaakte vingerafdrukken nagebootst.
Wachtwoordbeveiliging
Het periodiek wijzigen van wachtwoorden kan worden afgedwongen;
Elk nieuw opgegeven wachtwoord wordt gecontroleerd op complexiteit voordat het wordt vastgelegd;
Wachtwoorden worden versleuteld opgeslagen en over het netwerk getransporteerd.
Multifactor-authenticatie
Om de betrouwbaarheid van de authenticatie te vergroten, wordt authenticatie afgedwongen door toepassing van multifactor-authenticatie. Daarbij worden minimaal twee van de bovenstaande authenticatievormen gelijktijdig toegepast. Te denken valt aan het gebruik van een token met een PINcode. Een aanvaller dient nu niet alleen het kenniskenmerk te kraken, maar ook het token te bezitten. Een eenmalig wachtwoord wordt veel gebruikt door internetdiensten als manier om naast een wachtwoord een tweede factor toe te voegen.
Autorisatie
Na de authenticatie vindt autorisatie plaats om na te gaan welke toegangsrechten de geauthenticeerde gebruiker, computer of applicatie heeft.
Zie ook
Authenticatie gebaseerd op een geheime gedeelde sleutel als authenticatieprotocol.
eID-stelsel
FIDO Alliantie
Kerberos als authenticatieprotocol.
Single Sign-on
Self-sovereign identity
Toegangscontrole
Informatiebeveiliging
Computerterminologie
Identity and access management
Identificatie
|
Autorisatie
Na de authenticatie vindt autorisatie plaats om na te gaan welke toegangsrechten de geauthenticeerde gebruiker, computer of applicatie heeft.
| 1
|
toegangsrechten, documentmachtigingen, permissietype
|
7,538
|
BeautySalon
|
806030
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schoonheidsspecialist
|
Schoonheidsspecialist
|
Een schoonheidsspecialist(e) voert een verzorgende, ontspannende ofwel huidverbeterende en/of cosmetische handeling uit op het gezicht en/of lichaam. Er wordt vaak gesproken over een huidspecialist in plaats van een schoonheidsspecialist. Een huid-/schoonheidsspecialist verzorgt de huid, behandelt huidproblemen, geeft advies voor de behandeling van huidproblemen, verkoopt (cosmetische) producten ter bescherming en/of verbetering van de huid. De huid-/schoonheidsspecialist geeft de klanten een op de persoon afgestemde, deskundige behandeling.
Salon
Een schoonheidsspecialist werkt meestal in een salon. Dat kan een zelfstandig ondernemer zonder personeel of met personeel zijn of een B.V., meestal met personeel. De meeste schoonheidsspecialistes werken aan huis, ofwel in een kamer ingericht als praktijk ofwel in een omgebouwd deel van het woonhuis of garage.
Een speciale aanbouw aan het woonhuis kan, met eventueel een aparte ingang, wachtkamer en douche gelegenheid, worden gerealiseerd. Tevens kan in een woonhuis een geschikte ruimte worden gerealiseerd die aan de gewenste, professionele eisen voldoet. Bij grotere bedrijven is er een aantal cabines waar meerdere specialisten werkzaam zijn. In de salon c.q. cabine staat een behandelstoel waarin de client ontspannen kan liggen. Een tabouret voor de schoonheidsspecialiste zelf, een loupelamp en een werktafel zijn vaste onderdelen van de inrichting. Vaak heeft men professionele apparatuur aangeschaft om een diversiteit aan behandelingen te kunnen uitvoeren die passen bij het beoogde resultaat en de behandeling kunnen versterken.
Specialismen
Veel schoonheidssalons zijn gespecialiseerd. Specialisten kunnen kiezen tussen het aanbieden van ontspanning en huidverbetering, doch kunnen zeker ook beide aanbieden. Huidverbetering is het belangrijkste doel van de meesten. De eisen voor het beroep staan in het branchekwalificatiedossier. De eisen voor het voeren van het specialistisch bedrijf zijn vervat in de Code van de schoonheidsspecialist die is uitgegeven door het Hoofdbedrijfschap Ambachten (HBA). Na de opheffing daarvan in 2014 werd de code geborgd door het Centrum voor Ambachtseconomie. Dit Centrum is echter ook opgeheven in 2018.
Soorten behandelingen
Hieronder een paar voorbeelden van behandelingen die men kan ondergaan in een schoonheidssalon.
gezichtsbehandeling (reiniging, dieptereiniging, acne en milia verwijderen, masker onder andere crème/poeder, dagcrème, gezichtsmassage) afhankelijk van het huidtype
peelings met verschillende doelen
diverse massages (klassieke massage/bindweefselmassage/hydromassage/lymfedrainage/shiatsu)
ontharen (harsen van benen, bovenlip, bikinilijn, armen, oksels)
wenkbrauwen epileren en verven van wimpers en wenkbrauwen
verwijderen van huidafwijkingen zoals fibromen (steelwratjes) en bloedblaasjes
semipermanente make-up met apparaat of middels microblading (aparte opleiding)
Dit zijn onderdelen van de basisopleiding maar worden minder vaak aangeboden en uitgeoefend:
hand- en voetverzorging (nagels vijlen, knippen, schoonmaken, lakken, massage hand, voet en vooraf voetenbad)
make-up: een dagmake-up of avond of gelegenheid, soms ook visagie
Opleidingen en organisaties
Er zijn in Nederland diverse scholen die de opleiding schoonheidsspecialist aanbieden. Dit betreft vooral deeltijd volwassen educatie voor het vak- ofwel branchediploma. Sinds het jaar 1998 is de opleiding ook op erkend mbo-3-niveau. De meeste schoonheidsspecialisten hebben een diploma behaald bij particuliere scholen. De particuliere scholen zijn rond 1970 begonnen met het aanbieden van de opleidingen. Ze kunnen mbo erkend zijn of erkend door een brancheorganisatie. De opleiding wordt er zowel aan jongeren als volwassenen in deeltijd aangeboden.
Een groot aantal van de specialisten die bij de Kamer van Koophandel staan ingeschreven is lid van een brancheorganisatie zoals De Huidprofessional en/of ANBOS. De in totaal zo'n 8.000 bij de KVK ingeschreven specialisten hebben over het algemeen een erkend diploma en zijn ook zonder lidmaatschap van een brancheorganisatie professionele beroepsbeoefenaren indien goed en erkend opgeleid. Schoonheidsspecialisten werken voornamelijk als 'praktijk voor huidverbetering'. Benamingen als beautysalon en schoonheidssalon worden ook gebruikt.
Vlaanderen
In Vlaanderen bestaat een studierichting bio-esthetiek in het technisch secundair onderwijs. Daarnaast wordt het beroep ook vaak geleerd via een praktijkopleiding.
|
Een schoonheidsspecialist(e) voert een verzorgende, ontspannende ofwel huidverbeterende en/of cosmetische handeling uit op het gezicht en/of lichaam. Er wordt vaak gesproken over een huidspecialist in plaats van een schoonheidsspecialist. Een huid-/schoonheidsspecialist verzorgt de huid, behandelt huidproblemen, geeft advies voor de behandeling van huidproblemen, verkoopt (cosmetische) producten ter bescherming en/of verbetering van de huid. De huid-/schoonheidsspecialist geeft de klanten een op de persoon afgestemde, deskundige behandeling.
| 4
|
schoonheidssalon, beautysalon, schoonheidsspecialist
|
5,535
|
RoofingContractor
|
1418648
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Michael%20Jaliens
|
Michael Jaliens
|
Michael Jaliens (Arnhem, 20 april 1986) is een Nederlands voetballer die als verdediger speelt.
Jaliens doorliep de jeugdopleiding van amateurvereniging OVC '85 te Oosterbeek. In het seizoen 2004/2005 werd Michael gescout door Go Ahead Eagles en kwam daar in de A jeugd terecht maar speelde ook regelmatig mee met het 2e team van Go Ahead.
In het seizoen daarna werd hij bij de selectie gehaald en kwam tot 4 optredens in de hoofdmacht van Go Ahead. In de zomer van 2006 werd Michael door Vitesse weggeplukt bij Go Ahead Eagles en speelde in het seizoen 2006/2007 voor de beloftes van Vitesse waar hij weinig aan spelen toe kwam.
Medio juni 2007 meldde 1. FC Kleve zich voor Jaliens om een aantal proef wedstrijden te spelen waaronder tegen Partizan Belgrado. Hij maakte indruk op trainer Arie van Lent en mocht zich aansluiten bij de selectie van 1. FC Kleve.
Zijn eerste seizoen bij 1. FC Kleve verliep goed, hij was een vaste basisspeler in het team en de resultaten waren ook goed. 1. FC Kleve promoveerde naar de Regionalliga West. Vanaf het seizoen 2011-2012 komt hij uit voor het Veenendaalse DOVO dat uitkomt in de zaterdag Hoofdklasse B. Sinds de zomer van 2014 speelt hij voor VV DUNO.
In het dagelijks leven verdient hij de kost met een bedrijf in schoorsteenvegen en allround dakreparatie.
Statistieken
Jaliens, Michael
|
In het dagelijks leven verdient hij de kost met een bedrijf in schoorsteenvegen en allround dakreparatie.
| 1
|
dakdekker, dakwerken, dakreparatie
|
2,946
|
Canal
|
540916
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vegelinsoord
|
Vegelinsoord
|
Vegelinsoord (Fries: Vegelinsoard) is een dorp in de gemeente De Friese Meren (Fries en officieel: De Fryske Marren), in de Nederlandse provincie Friesland.
Het ligt ten noordoosten van Joure en ten noordwesten van Heerenveen, aan het Nieuwe Heerenveense Kanaal. Het dorp telde in inwoners. Onder het dorp valt ook de buurtschap Tweehuis.
Geschiedenis
Vegelinsoord is in de tweede helft van de 19e eeuw ontstaan als Stobbegat tijdens grootschalige veenafgravingen in de regio. Het dorp ligt in De Haskerveenpolder. De plaatsnaam van de buurtschap was vernoemd naar de gelijknamige waterloop waarbij het lag. De huidige naam Vegelinsoord is te herleiden naar de familie Vegelin van Claerbergen, die in de regio een grote rol heeft gespeeld.
In het begin van de jaren 40 van de twintigste eeuw was de plaatsnaam al veranderd in Stobbega maar officieel was deze plaatsnaamverandering niet doorgevoerd. In 1954 werd alsnog besloten de naam ook officieel te veranderen, en er werd gekozen voor Vegelinsoord. Samen met de naamsverandering kreeg het in 1955 ook de dorpsstatus.
Tot de gemeentelijke herindeling op 1 januari 1984 maakte het deel uit van de gemeente Haskerland. 1 januari 2014 behoorde Vegelinsoord tot de gemeente Skarsterlân.
Poldermolen
De Grevensmolen is een poldermolen uit 1859.
Sport
Sinds 1945 heeft het dorp een eigen voetbalvereniging, FFS geheten. Verder heeft het een tennisvereniging, T.V. Vegelinsoord met twee buitenbanen, ijsclub De Goede Hoop en een biljartclub.
Onderwijs
Het dorp had tot en met het schooljaar 2015/2016 een eigen basisschool, De Stobbestjelp geheten. Sindsdien gaan de meeste kinderen van het dorp naar Joure of Oudehaske naar school. De school zelf is gefuseerd met een basisschool in Haskerhorne.
Cultuur
Het dorp heeft een eigen dorpshuis, Dorpshuis De Sethage en eigen toneelvereniging. Ieder jaar vindt in november Stobbepop en tot 2020 in januari het festival Sneeuwpop plaats.
Geboren in Vegelinsoord
Rutger Elsinga (28 januari 1978), langebaanschaatser
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Vegelinsoord
Externe link
van Stobbegat tot Vegelinsoord - Officiële dorps website
Plaats in Friesland
Geografie van De Friese Meren
|
Het ligt ten noordoosten van Joure en ten noordwesten van Heerenveen, aan het Nieuwe Heerenveense Kanaal. Het dorp telde in inwoners. Onder het dorp valt ook de buurtschap Tweehuis.
| 1
|
kanaal, waterweg, scheepvaartkanaal
|
2,696
|
ProfessionalService
|
1290397
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Kempenaer
|
De Kempenaer
|
De Kempenaer is een bekende Nederlandse familie. De stamvader is Jan de Kempenere, vermeld te Brussel 1422-1466. Guilliam de Kempenaer († 1611) uit Brussel, koopman in specerijen, werd in 1581 poorter van Amsterdam. Een tak van de familie heet Van Andringa de Kempenaer. Drie leden van deze tak gingen met hun wettige afstammelingen in mannelijke lijn in 1816 en 1861 door verheffing behoren tot de adel van het koninkrijk der Nederlanden.
Nederlandse adel
In 1816 werd Antoon Anne van Andringa de Kempenaer (1777-1825) verheven. Zijn tak is uitgestorven in 1961.
In 1861 werden de halfbroers van bovengenoemde verheven. Dit waren:
Wilco Holdinga van Andringa de Kempenaer (1809-1873), ongehuwd.
Julius Burmania van Andringa de Kempenaer (1813-1887).
Bekende leden
Chronologische volgorde
Mr. Jacob de Kempenaer (1738-1809), raadsman bij het Hof van Holland, ontvanger-generaal der Marine, landsadvocaat van de Bataafse Republiek 1798-1805, schepen van Den Haag 1806-1808
Regnerus Livius van Andringa de Kempenaer (1752-1813), grietman van Lemsterland 1772-1795, staatsraad i.b.d., landdrost van Friesland 1807-1810
Mr. Ludovicus Timon de Kempenaer (1752-1812), voorzitter van de Nationale vergadering van de Bataafse Republiek
Jhr. Antoon Anne van Andringa de Kempenaer (1777-1825), lid Tweede Kamer der Staten-Generaal 1815-†1825
Mr. Jacob Mattheus de Kempenaer (1793-1870), jurist en politicus, onder meer voorzitter van de Ministerraad
Jhr. Mr. Onno Reint van Andringa de Kempenaer (1801-1868), grietman van Lemsterland 1825-1830 en Rauwerderhem 1830-1837
Jhr. Tjaard Anne Marius Albert van Andringa de Kempenaer (1806-1870), grietman van Het Bildt 1834-1855, lid Eerste Kamer der Staten-Generaal 1850-1865
Jhr. Wilco Holdinga van Andringa de Kempenaer (1809-1873), grietman van Lemsterland 1836-1851
Jhr. Julius Burmania van Andringa de Kempenaer (1813-1887), grietman van Doniawerstal 1840-1847
Jhr. Imilius Josinus Willem Hendrik van Andringa de Kempenaar (1844-1895), burgemeester van Ferwerderadeel 1869-1879
Jacob Mattheüs de Kempenaer (1853-1900), burgemeester van Voorschoten, Oegstgeest en Voorhout
Johan Jacob de Kempenaer (1871-1943), burgemeester, laatstelijk van Zelhem
Jhr. Willem Regnerus Livius van Andringa de Kempenaer (1878-1931), burgemeester van Zweeloo 1909-1914, Utingeradeel 1914-1919 en Aengwirden 1919-1929
Jacoba Erica de Kempenaer (1890-1973), vrijwillig Nederlands oorlogsverpleegster (1916-1918) bij Pre-Catelan in Parijs. Gehuwd met Carel Marius Rasch (1895-1958)
Jeanne de Kempenaer (1897-1945), eerste secretaris van het eerste Louis Couperus Genootschap
Hermine Gerarda de Kempenaer (1903-1997), eerste presidente van de Oorlogsgravenstichting
Literatuur
Lindemans, Dr. Jan, "De Kempeneer", Oude Brabantse Geslachten, 23 (Brussel 1949).
Nederland's Patriciaat, 39 ('s-Gravenhage: CBG 1953), 149-163.
Nederland's Adelsboek, 86 ('s-Gravenhage: CBG 1996-1997), 299-321.
|
Bekende leden
Chronologische volgorde
Mr. Jacob de Kempenaer (1738-1809), raadsman bij het Hof van Holland, ontvanger-generaal der Marine, landsadvocaat van de Bataafse Republiek 1798-1805, schepen van Den Haag 1806-1808
Regnerus Livius van Andringa de Kempenaer (1752-1813), grietman van Lemsterland 1772-1795, staatsraad i.b.d., landdrost van Friesland 1807-1810
Mr. Ludovicus Timon de Kempenaer (1752-1812), voorzitter van de Nationale vergadering van de Bataafse Republiek
Jhr. Antoon Anne van Andringa de Kempenaer (1777-1825), lid Tweede Kamer der Staten-Generaal 1815-†1825
Mr. Jacob Mattheus de Kempenaer (1793-1870), jurist en politicus, onder meer voorzitter van de Ministerraad
Jhr. Mr. Onno Reint van Andringa de Kempenaer (1801-1868), grietman van Lemsterland 1825-1830 en Rauwerderhem 1830-1837
Jhr. Tjaard Anne Marius Albert van Andringa de Kempenaer (1806-1870), grietman van Het Bildt 1834-1855, lid Eerste Kamer der Staten-Generaal 1850-1865
Jhr. Wilco Holdinga van Andringa de Kempenaer (1809-1873), grietman van Lemsterland 1836-1851
Jhr. Julius Burmania van Andringa de Kempenaer (1813-1887), grietman van Doniawerstal 1840-1847
Jhr. Imilius Josinus Willem Hendrik van Andringa de Kempenaar (1844-1895), burgemeester van Ferwerderadeel 1869-1879
Jacob Mattheüs de Kempenaer (1853-1900), burgemeester van Voorschoten, Oegstgeest en Voorhout
Johan Jacob de Kempenaer (1871-1943), burgemeester, laatstelijk van Zelhem
Jhr. Willem Regnerus Livius van Andringa de Kempenaer (1878-1931), burgemeester van Zweeloo 1909-1914, Utingeradeel 1914-1919 en Aengwirden 1919-1929
Jacoba Erica de Kempenaer (1890-1973), vrijwillig Nederlands oorlogsverpleegster (1916-1918) bij Pre-Catelan in Parijs. Gehuwd met Carel Marius Rasch (1895-1958)
Jeanne de Kempenaer (1897-1945), eerste secretaris van het eerste Louis Couperus Genootschap
Hermine Gerarda de Kempenaer (1903-1997), eerste presidente van de Oorlogsgravenstichting
| 1
|
notaris, advocaat, accountant
|
1,604
|
Resort
|
2520623
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Palisades%20Tahoe
|
Palisades Tahoe
|
Palisades Tahoe, tot 2021 bekend als Squaw Valley Ski Resort, is een wintersportgebied in de Sierra Nevada in de Amerikaanse staat Californië. Het bevindt zich in Olympic Valley in Placer County, ten westen van Lake Tahoe. Palisades is een van de grootste skigebieden van Californië en was de locatie van de Olympische Winterspelen 1960. Het ligt in een streek met erg veel sneeuwval. Jaarlijks trekt Palisades zo'n 600.000 bezoekers.
Geschiedenis
Het wintersportgebied werd speciaal voor de Olympische Spelen aangelegd. Skiër Wayne Poulsen en advocaat Alex Cushing namen hiervoor het initiatief. Het skidorp werd aangelegd naar Europees voorbeeld, met allerlei voorzieningen op de berg in plaats van in het dal. Bij de opening had Squaw Valley de langste tweepersoonsstoeltjeslift ter wereld. De Olympische Winterspelen – de eerste die live werden uitgezonden op televisie – gaven Squaw Valley onmiddellijke bekendheid bij een breed publiek.
In 2010 werd het gebied eigendom van KSL Capital Partners. In 2012 fuseerde Squaw Valley met het zuidelijker gelegen Alpine Meadows. Er zijn plannen om beide skigebieden met een grote gondelbaan met elkaar te verbinden, over het private skigebied White Wolf Mountain dat tussen de twee ligt. In 2017 vormde KSL samen met Aspen/Snowmass Alterra Mountain Company, dat zo'n 15 wintersportgebieden bundelt. In 2021 kreeg het wintersportgebied een nieuwe naam, omdat de term 'squaw' als beledigend beschouwd werd naar indianen en vrouwen.
Wintersport
Het wintersportgebied telt 29 skiliften en meer dan 170 pistes. Skiërs en snowboarders kunnen gebruikmaken van 16,2 km² bergflank. De pistes bevinden zich op de flanken van de Snow King (2303 m), de KT-22 (2459 m), de Squaw Peak (2708 m), de Emigrant (2674 m) en de Granite Chief Peak (2745 m), ten westen en zuiden van het skidorp.
Het skidorp bevindt zich aan het uiteinde van een langgerekte meadow op zo'n 1890 meter boven zeeniveau. Er zijn verschillende hotels, huurappartementen, winkels, eetgelegenheden en openbare voorzieningen. Ten oosten ligt een golfterrein en het Squaw Valley Resort. Op de flank ten noorden van de meadow is verspreide bebouwing.
Het skigebied telt twee stations op de berg: High Camp en Gold Coast, met een aantal voorzieningen voor skiërs.
Fotogalerij
Zie ook
Lijst van skigebieden in Noord-Amerika
Wintersport in Californië
Externe link
Officiële website
Skigebied in Californië
Olympische Winterspelen 1960
Squaw Valley
|
Palisades Tahoe, tot 2021 bekend als Squaw Valley Ski Resort, is een wintersportgebied in de Sierra Nevada in de Amerikaanse staat Californië. Het bevindt zich in Olympic Valley in Placer County, ten westen van Lake Tahoe. Palisades is een van de grootste skigebieden van Californië en was de locatie van de Olympische Winterspelen 1960. Het ligt in een streek met erg veel sneeuwval. Jaarlijks trekt Palisades zo'n 600.000 bezoekers.
| 1
|
resort, vakantieoord, recreatieplaats
|
5,717
|
NoteDigitalDocument
|
46640
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Isaac%20Beeckman
|
Isaac Beeckman
|
Isaac Beeckman (Middelburg, 10 december 1588 – Dordrecht, 19 mei 1637) was een Nederlandse natuurkundige, ingenieur en meteoroloog.
Isaac Beeckman studeerde letterkunde, theologie en filosofie in Leiden en promoveerde in 1618 in de geneeskunde te Caen. Hij werd conrector in Utrecht en Rotterdam. In 1627 werd hij rector van de Latijnse School in Dordrecht, het huidige Johan de Witt-gymnasium. Hij overleed op 48-jarige leeftijd.
Beeckman was een leerling van Simon Stevin. Hij was bevriend met René Descartes, die zijn eerste werk, het Compendium Musicae, aan Beeckman opdroeg. Beeckman wordt gerekend tot de meest vooraanstaande wetenschappers van zijn tijd. Behalve dat hij arts en ingenieur was, bestudeerde hij de wiskunde en de natuurverschijnselen en stelde hij voor om alle wetenschap en kennis een gedegen basis te geven, met als voorbeeld de wiskunde.
Omdat hij niet gepubliceerd heeft, is zijn invloed op de ontwikkeling van de wetenschap slecht bekend.
Levensloop
Isaac Beeckmans vader Abraham was een calvinistisch kaarsenmaker uit Turnhout die, na de inname van de Antwerpse Republiek door het katholieke reguliere leger (Val van Antwerpen) in 1585, via Londen naar Middelburg was gevlucht, alwaar hij op 19 december 1587 in het huwelijk was getreden met Susanna Pieters van Sandwycks. Zoon Isaac bezocht de Latijnse School in het nabijgelegen Arnemuiden.
Van 1607 tot 1610 studeerde Beeckman theologie, filosofie en letterkunde in Leiden. Hij studeerde er ook wiskunde bij de filosoof Rudolph Snel. Terug in Zeeland ging hij kaarsen maken en waterleidingen herstellen, omdat hij (mogelijk vanwege verschil van theologisch inzicht) in Zeeland geen plaats als predikant kon krijgen. In 1626 schreef hij daarover:
In de philosophie moetmen altyt procederen van wonder tot gheen wonder, dat is te segghen, men moet so langhe ondersoecken totdat hetgene ons vrempt dunket, ons niet meer vrempt en schyndt; maer in de theologie moet men procederen van gheen wonder tot wonder.
In 1616 stopte hij en ging medicijnen studeren in Middelburg. Hij promoveerde in 1618 aan de universiteit van Caen.
Toen hij teruggekomen was uit Caen, ontmoette hij René Descartes in Breda. Met Descartes werkte hij tot 1631 vriendschappelijk samen.
In 1619 werd hij leraar op de Latijnse School te Utrecht.
Beeckman trouwde in april 1620 met Cateline de Cerf uit Middelburg, met wie hij zeven kinderen kreeg. In december van dat jaar verhuisde hij naar Rotterdam als assistent van zijn broer Jacob Beeckman die rector was van de Latijnse Erasmus School aldaar en getrouwd was met Janneken van Ryckeghem. Hij werd voogd van de kinderen van Jacob na diens vroegtijdig overlijden aan tbc.
Samen met enkele vaklieden stichtte hij een Collegium Mechanicum, waarin hij diverse praktische problemen onder de loep nam. In 1627 werd hij als rector van de nieuwe Latijnse School van Dordrecht aangesteld.
Isaac vestigde zich in het voormalige klooster van de Grauwezusters op de hoek van de Nieuwstraat/Augustijnenkamp, waar de school sinds 1579 was gevestigd.
Hij werd door Andreas Colvius, predikant van de Waalse kerk, geïntroduceerd in culturele kringen zoals de De Witt's, Jacob Cats en Johan van Beverwijck. Er werd een torentje op de school gebouwd waaruit hij samen met Philippus Lansbergen waarnemingen verrichtte op natuurkundig, meteorologisch en astronomisch gebied. Daaruit blijkt dat in Dordrecht Beeckman werd gerespecteerd als wetenschapper. Na 1630 leerde hij lenzen slijpen, en hij was tevens lid van het gezelschap dat Galileo's voorstel onderzocht om de lengtegraad te bepalen aan de hand van de manen van Jupiter. In december 1629 werd zijn broer Abraham (1607-1663) als docent aan de school benoemd.
De broers Cornelis en Johan de Witt waren zijn leerlingen en ook had hij "kostkinderen", op het hoogtepunt wel 70. In 1634 was er een pestepidemie in de stad die het leven kostte aan 20% van de bevolking, en indirect ook aan een zevental van Beeckman's leerlingen. Ze verdronken nadat ze de stad wilden ontvluchten terug naar Veere toen hun boot werd overvaren.
Nadat hij tbc opgelopen had, overleed hij op 19 mei 1637.
Dagboek
Beeckman hield sinds zijn bezoek aan de Latijnse School in Arnemuiden een dagboek (Journael) bij. Het dagboek bevatte persoonlijke notities, maar ook notities ten aanzien van de geneeskunst, logica, muziek, natuurkunde en wiskunde. Beeckman deed vele ontdekkingen maar heeft door zijn beschroomdheid alleen in zijn dissertatie in Caen enkele van zijn ideeën gepubliceerd. Door de herontdekking van het dagboek door Cornelis de Waard in 1905 werden veel details over zijn wetenschappelijk werk toch nog bekend. Uit het dagboek blijkt dat hij al in 1616 een mechanistische kijk op de natuur had, waarin atomisme, een eigentijds principe van traagheid en een hang naar wiskundige formulering van natuurkundige verschijnselen belangrijke onderdelen waren. Na 1627 was zijn mechanistisch beeld op de natuur volledig ontwikkeld.
Het Journael vermeldt ook de ontmoeting in 1618 met Descartes in Breda.
Het dagboek toont een Beeckman die onderzoek doet als veel van de grote denkers van de Renaissance en door middel van veel brieven contacten met hen onderhoudt. Bijvoorbeeld met de wiskundige Marin Mersenne, met Snellius, Stevin, de sterrenkundigen Tycho Brahe en Kepler, de filosofen Pierre Gassendi en Francis Bacon en de artsen William Gilbert en William Harvey.
Descartes
Door zijn journaal weten we meer over Beeckmans relatie met Descartes. Descartes en Beeckman ontmoetten elkaar in 1618 in Breda. Ze discussieerden over een wiskundige puzzel op een aanplakbiljet op de markt. De volgende dag meldde de 8 jaar jongere Fransman zich bij Beeckman met de oplossing van de puzzel. Descartes werd een vriend van Beeckman. Beeckman bedacht opgaven voor Descartes over muziek, de vrije val, de kettinglijn en kegelsnede. Beeckman bracht hem enthousiasme bij voor de wetenschappen en daagde hem uit. Descartes was zich hiervan bewust en dankte verschillende keren zijn vriend hier voor. Hij bood hem in 1619 een stuk over muziek aan, Compendium Musicae. Hun vriendschap was echter niet zonder wrijving; verschillende keren botsten ze over een meningsverschil.
Descartes brak ten slotte in 1631 met Beeckman omdat hij er - ten onrechte overigens - van uitging dat Beeckman er prat op ging dat hij Descartes leermeester was.
Filosoof
Zijn tijdgenoot, de mathematicus en filosoof Pierre Gassendi, zei van hem dat hij de beste filosoof is die hij ooit heeft gekend. De eerste kwaliteit van Beeckman was zijn natuurlijke nieuwsgierigheid. Dit verlangen om altijd nieuwe paden in te slaan verhinderde hem om zijn bijzonder originele natuurfilosofie te publiceren en te verspreiden. Beeckman was behalve filosoof ook een groot onderzoeker. Hij was bijvoorbeeld lange tijd bezig om een experiment te verzinnen dat het bestaan van God moest bewijzen.
Natuurkundige
Atomisme
Beeckmans visie op de natuur gaat uit van het atomisme. Hij was beïnvloed door Lucretius' leerdicht De rerum natura en door de geschriften van Democritus. Hij stelde tegelijk met Sebastien Basson het concept van moleculen op en ontwikkelde los van deze het idee dat elke stof beschouwd kan worden als een samenstelling van deeltjes of atomen. Met dit mechanistische model was hij in staat verklaringen te geven voor bijvoorbeeld de getijden en de voortplanting van geluid.
Traagheid en valbeweging
Beeckman wordt ook aangehaald als een van de eerste wetenschappers die het traagheidsprincipe en de valbeweging juist hebben weergegeven. Hij verwierp het idee van voortstuwing als verklaring van beweging maar ging ervan uit dat een object in beweging altijd in dezelfde mate blijft voortbewegen als het niet door iets wordt gehinderd. Maar in zijn Journaal lijkt Beeckman geen onderscheid te maken tussen de rechtlijnige eenparige beweging en de cirkelvormige eenparige beweging.
Hij beweerde dat - in vacuüm - beide bewegingen vanzelf zonder uitwendige krachten voortgezet worden. Hij zag nog niet in dat voor een cirkelbeweging een middelpuntzoekende kracht nodig is. De wet van vrij vallende lichamen was het resultaat van de samenwerking tussen Beeckman en Descartes. Beeckman leverde het natuurkundige inzicht, en Descartes de wiskundige onderbouwing.
Trilling
Men vindt bij hem ook een discussie over trillende snaren waarvoor hij aantoont dat de frequentie van de grondtoon omgekeerd evenredig is met de snaarlengte en de trillingstijd.
Practicus of theoreticus
Verklaringen voor natuurkundige verschijnselen waren volgens Beeckman alleen acceptabel als het verschijnsel in een uitbeeldend model inzichtelijk kon worden gemaakt. Hij was een praktisch ingesteld wetenschapper die altijd heeft geprobeerd om de wetenschap door ervaring te verklaren, en om aan wetenschappelijke verworvenheden technische toepassingen te geven.
Hij verzette zich tegen de neiging van kamergeleerden om alleen maar abstract te redeneren en om anthropomorfe argumenten te gebruiken. Hij gebruikte de praktijkkennis die hij had opgedaan bij de installatie van buizen in het begin van zijn carrière in Zierikzee bij zijn pogingen om de werking van een pomp te analyseren (1615). Hij stelde een nieuwe theorie op waarin de luchtdruk de oorzaak is van de werking van een pomp (1629). Deze theorie week af van de toen gangbare, die stelt dat de natuur afschuw van de leegte heeft.
Hij interesseerde zich bijzonder voor de uitvindingen van zijn tijd, van de telescoop tot en met de eerste onderzeeboot van Cornelis Drebbel.
Meteoroloog
Beeckman installeerde het eerste weerstation in de wereld, bestaande uit een waterthermometer en een windwijzer. Een luchtdrukmeter zou pas in 1644 door Evangelista Torricelli worden uitgevonden.
Externe link
Journal tenu par Isaac Beeckman de 1604 à 1634. Bewerking: Cornelis de Waard. Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Nederlands wiskundige
Nederlands natuurkundige
Nederlands meteoroloog
Nederlands filosoof
Persoon in de Nederlanden in de 17e eeuw
17e-eeuws natuurkundige
17e-eeuws wiskundige
17e-eeuws filosoof
Geschiedenis van Dordrecht
|
Beeckman hield sinds zijn bezoek aan de Latijnse School in Arnemuiden een dagboek (Journael) bij. Het dagboek bevatte persoonlijke notities, maar ook notities ten aanzien van de geneeskunst, logica, muziek, natuurkunde en wiskunde. Beeckman deed vele ontdekkingen maar heeft door zijn beschroomdheid alleen in zijn dissertatie in Caen enkele van zijn ideeën gepubliceerd. Door de herontdekking van het dagboek door Cornelis de Waard in 1905 werden veel details over zijn wetenschappelijk werk toch nog bekend. Uit het dagboek blijkt dat hij al in 1616 een mechanistische kijk op de natuur had, waarin atomisme, een eigentijds principe van traagheid en een hang naar wiskundige formulering van natuurkundige verschijnselen belangrijke onderdelen waren. Na 1627 was zijn mechanistisch beeld op de natuur volledig ontwikkeld.
| 1
|
notitiebestand, digitaal document, persoonlijke notitie
|
304
|
LodgingReservation
|
5157288
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Expedia%20Group
|
Expedia Group
|
Expedia Group is een Amerikaans technologiebedrijf gericht op websites en zoekmachines in de reisbranche.
Het bedrijf is eigenaar van onder meer Expedia.com, HomeAway, Hotels.com, Hotwire.com, Orbitz, Travelocity, Trivago en Venere.com.
Geschiedenis
Expedia werd oorspronkelijk opgericht op 22 oktober 1996 als bedrijfsonderdeel van Microsoft. Het ging in 1999 verder als zelfstandige firma. In 2003 werd Expedia overgenomen door InterActiveCorp, maar werd twee jaar later weer afgestoten.
Op 21 december 2012 kondigde Expedia de aankoop van een meerderheidsbelang in Trivago aan. Er werd 477 miljoen euro betaald voor een aandeel van 61,2 procent. Trivago bleef als zelfstandig bedrijf opereren vanuit Duitsland.
In de jaren 2012 tot en met 2015 werden diverse bedrijven overgenomen, waaronder Wotif.com, Orbitz, HomeAway en Travelocity.
In augustus 2017 werd Mark Okerstrom de nieuwe directeur van Expedia. Hij volgde daarbij Dara Khosrowshahi op, die later CEO van Uber werd.
Het bedrijf maakte in maart 2018 een naamsverandering bekend naar Expedia Group, Inc.
Expedia
Expedia.com is de reiswebsite van Expedia Group die werd gelanceerd op 16 juli 2001. Het online reisbureau heeft lokale afdelingen in ruim 70 landen. De website kan worden gebruikt voor het boeken van vliegtickets, hotelreserveringen, huurauto's, cruisetoerisme en vakanties.
Externe links
Website van Expedia Group
Expedia.nl
Amerikaans bedrijf
Reiswebsite
Bedrijf genoteerd aan de NASDAQ
Economie van Washington (staat)
|
Expedia
Expedia.com is de reiswebsite van Expedia Group die werd gelanceerd op 16 juli 2001. Het online reisbureau heeft lokale afdelingen in ruim 70 landen. De website kan worden gebruikt voor het boeken van vliegtickets, hotelreserveringen, huurauto's, cruisetoerisme en vakanties.
| 1
|
hotelreservering, accommodatieboeking, verblijfreservering
|
2,317
|
AdministrativeArea
|
1136134
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Districtsbestuursgebied
|
Districtsbestuursgebied
|
Een districtsbestuursgebied (DBG) (Afrikaans: distriksbestuursgebied (DBG), Engels: District Management Area (DMA)) was in Zuid-Afrika een gebied dat niet tot een gemeente behoort, maar rechtstreeks door het districtsbestuur wordt bestuurd. Meestal gaat het om dunbevolkte gebieden, zonder grote plaatsen die als bestuurscentrum zouden kunnen dienen, of om natuurreservaten / nationale parken.
Deze gebieden bestonden tussen 2001 en 2011. Sinds 2011 werden alle gebieden ingedeeld in een gemeente.
Overzicht
Externe links
Gemeentelijke grensafbakeningscommissie
Statistieken volkstelling 2001 (gearchiveerd)
|
Een districtsbestuursgebied (DBG) (Afrikaans: distriksbestuursgebied (DBG), Engels: District Management Area (DMA)) was in Zuid-Afrika een gebied dat niet tot een gemeente behoort, maar rechtstreeks door het districtsbestuur wordt bestuurd. Meestal gaat het om dunbevolkte gebieden, zonder grote plaatsen die als bestuurscentrum zouden kunnen dienen, of om natuurreservaten / nationale parken.
| 2
|
bestuursgebied, geografische regio, jurisdictie
|
8,386
|
ImageObject
|
613309
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Teun%20Hocks
|
Teun Hocks
|
Antonius Christiaan Maria (Teun) Hocks (Leiden, 10 juni 1947 – Rotterdam, 27 februari 2022) was een Nederlands fotograaf. Hocks stond bekend om zijn tragikomische beschilderde foto's, geënsceneerde foto's met hemzelf als een eenzame Buster Keaton-achtige persoon in een mild absurde wereld. Daarnaast maakte hij ook videowerk en tekeningen.
Achtergrond
Teun kreeg al vroeg met de fotografie te maken. Zijn vader was een amateurfotograaf. Hij maakte opnamen met een platencamera, bouwde zelf een vergrotingsapparaat en werkte met eigen recepten.
Teun volgde van 1966 tot 1970 de opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten Sint-Joost in Breda. Daarna gaf hij les aan de Design Academy in Eindhoven (1980-2012) en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (1991-2000). De eerste jaren na St. Joost experimenteerde hij met fotografie, film en performances. In 1975 begon hij met het inkleuren van zijn foto's, waarin hij normale dingen tot een vervreemdende scene combineerde. In 1979 had hij zijn eerste tentoonstelling in Galerie Lóa in Amsterdam. 1985 stopte hij met optredens en performances. Hij werd ontdekt door een fotogalerie in Amsterdam met goede contacten met het buitenland. Zij stuurden zijn werk naar biënnales waar het succesvol werd ontvangen.
Hocks schilderde de decors, verzamelde de rekwisieten en was zelf de acteur in de voorstelling. Hij drukte zijn foto’s in zwart-wit op groot formaat af en voorzag ze met olieverf van kleur waardoor hij fotografie en schilderkunst samenbracht. Hij werd geïnspireerd door René Magritte, Buster Keaton en Charlie Chaplin. Om de toeschouwer niet te sturen gaf hij zijn werk zelden een titel. In 1992 ontving hij de Capi-Lux Alblas Prijs. Hij heeft minstens zestien solotentoonstellingen gehad en zijn werk bevindt zich in zeker zes museale collecties.
Teun Hocks overleed na een lang ziekbed op 74-jarige leeftijd in zijn woonplaats Rotterdam.
Solotentoonstellingen
1991 - PPOW Gallery, New York
2001 - Galerie Patricia Dorfmann, Parijs
1996 - De Zonnehof, Amersfoort
2013 - Buitenplaats Beeckestein, Velsen-Zuid
2014 - AMC, Amsterdam
2015 - CODA, Apeldoorn
2019 - Stedelijk Museum Breda
Externe links
Persoonlijke website
Hollandse Meesters in de 21e eeuw: Teun Hocks. (Pieter Verhoeff, 2011)
Overzichtstentoonstelling Teun Hocks in Breda: omzien in verwondering (2019) Brabant Cultureel
Diverse werken
Nederlands fotograaf
Nederlands beeldend kunstenaar
|
Antonius Christiaan Maria (Teun) Hocks (Leiden, 10 juni 1947 – Rotterdam, 27 februari 2022) was een Nederlands fotograaf. Hocks stond bekend om zijn tragikomische beschilderde foto's, geënsceneerde foto's met hemzelf als een eenzame Buster Keaton-achtige persoon in een mild absurde wereld. Daarnaast maakte hij ook videowerk en tekeningen.
| 3
|
afbeelding, foto, illustratie
|
12,252
|
PrependAction
|
1700621
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Een%20Cursus%20in%20Wonderen
|
Een Cursus in Wonderen
|
Een Cursus in Wonderen (ook wel aangeduid als ECiW of De Cursus) is de uitgave van een manuscript dat Helen Schucman tussen 1965 en 1972 schreef, met hulp van William Thetford. Het boek van in totaal bijna 1500 pagina's beschrijft een strikt non-duale zienswijze op deze wereld. Helen Schucman, overleden in 1981, heeft altijd beweerd dat ze de tekst gedicteerd kreeg van een innerlijke stem,
die zich niet heeft geïdentificeerd, maar die zij op basis van het dictaat duidde als Jezus.
Het manuscript gebruikt Christelijke terminologie, maar de Christelijke begrippen krijgen een andere definitie dan de traditionele uitleg; daardoor kan de tekst niet als puur Christelijk bestempeld worden. Gordon Melton heeft geconcludeerd dat het boek vooral populair lijkt te zijn onder degenen die gedesillusioneerd zijn door het traditionele Christendom.
Sinds de eerste uitgave in 1976 zijn meer dan drie miljoen exemplaren verkocht, in vierentwintig talen.
In 1999 verscheen voor het eerst de gecombineerde editie, waarin alle teksten staan die Helen Schucman heeft vrijgegeven voor publicatie. In het Nederlandse taalgebied wordt het boek uitgegeven door uitgeverij Ankh-Hermes. Inmiddels is in Nederland de 10e druk verschenen (februari 2015).
Filosofie van de Cursus
Een Cursus in Wonderen bevat concepten uit vrijwel alle grote westerse en oosterse religies en levensfilosofieën. In het boek wordt gesteld dat het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd het enige is wat echt bestaat. De fysieke, materiële wereld, zo wordt gesteld, is een projectie van de geest. De geest heeft de ratio en de zintuigen geschapen om de projectie echt te doen lijken. In het boek wordt beredeneerd hoe de individuele geest, die door God is geschapen naar Zijn evenbeeld, dus als bewustzijnsveld van pure Liefde, met de kracht om zelf te scheppen en met een vrije wil, de gedachte kreeg dat hij losstaat van zijn Schepper en derhalve zou kunnen scheppen los van God. Dit creëerde de angst voor God en de ervaringen van schuld en zonde. Volgens de tekst is de geest deze angst, schuld en zonde gaan projecteren op andere denkgeesten om zo de illusie hoog te houden dat ze zelf zonder zonde, zonder schuld, zonder angst, dus zelf God is. Deze projectie, die het boek 'ego' noemt, resulteert in het voortdurend veroordelen van mensen, gebeurtenissen en stemmingen.
De Cursus in Wonderen neemt de lezer stapsgewijs mee in hoe deze projectie ongedaan kan worden gemaakt door het beoefenen van vergeving, dat wil zeggen vergeving met in het achterhoofd dat schuld en zonde alleen als illusies bestaan en er dus in feite niets te vergeven valt. Vergeving als concept wordt gebruikt om de eigen denkgeest op een vriendelijker manier (vrij van oordelen) naar de fysieke wereld te laten kijken en overeenkomstig te handelen en te leven. In het boek wordt de dag des oordeels dan ook uitgelegd als de laatste dag dat een denkgeest over wat dan ook oordeelt. De tekst beredeneert dat iedereen die het pad van vergeving beoefent, deze dag jaren dichterbij brengt.
Structuur van de tekst
Helen Schucman, die naar eigen zeggen in het geheel niet in spiritualiteit was geïnteresseerd, noteerde wat de innerlijke stem (die zich niet identificeerde) haar vertelde in handschrift. William Thetford typte haar handschrift uit. Dit proces duurde van 1965 tot 1972. Met behulp van William Thetford en later Kenneth Wapnick, werd de tekst gestructureerd en in boekvorm gezet.
De Cursus in Wonderen bestaat uit drie delen, betiteld als een "Tekstboek", een "Werkboek voor studenten" en een "Handboek voor leraren". Het Werkboek bevat 365 lessen in vergeving, bedoeld om de perceptie van de wereld en het eigen zelf zonder oordeel te bezien.
Een Cursus in Wonderen bevat ook elementen uit de leer van Sigmund Freud en Carl Jung in Christelijke terminologie. De tekst beschrijft een systeem van onbewuste gedachten, afweermechanismen en onderbewuste doelen, en biedt een manier om uit angst en strijd te komen door het oefenen van vergeving en inzien van de illusoire aard van zonde en schuld.
Het schrijven van de Cursus
In 1965 hadden Helen Schucman, op dat moment universitair hoofddocent Medische Psychologie aan de Faculteit van Fysici en Chirurgen van de New York Presbyterian Hospital (Columbia University Medical Center) en haar manager William Thetford wederom hoog oplopende ruzie. Thetford uitte zijn frustratie over de werksfeer op de afdeling en riep uit "Er moet een betere manier zijn!". Schucman bood hem aan om te helpen die manier te vinden. Schucman heeft verteld dat ze daarop symbolische dromen kreeg en dat een innerlijke, geluidloze stem zich meldde: "This is a Course in Miracles. Please take notes" (Dit is een Cursus in Wonderen. Maak alsjeblieft aantekeningen).
Er volgden zeven jaar van wat ze zelf betitelde als "snel dictaat". Tussen 1965 en 1972 vulde ze bijna dertig stenografische notitieboeken met tekst van de innerlijke stem. Na het uittypen door William Thetford besloeg het manuscript zo'n 1500 pagina's. Schucman en Thetford wilden deze ervaring niet bekendmaken binnen het Columbia University Medical Center; ze vreesden onbegrip en afwijzing, en waren bang dat het hun academische carrière zou schaden. Nadat het optekenen van Een cursus in wonderen voltooid was, volgden nog een tweetal brochures die op dezelfde manier werden opgetekend door Helen Schucman. De eerste, PSYCHOTHERAPIE Doel, proces en praktijk geeft volmaakt weer hoe de principes van genezing, die de Cursus onderwijst, van toepassing zijn in de praktijk van de psychotherapeut. De tweede, HET LIED VAN HET GEBED Gebed, vergeving, genezing is een samenvatting van de leringen van Een cursus in wonderen over vergeving en genezing in de context van het gebed. Beide brochures zijn oorspronkelijk uitgegeven in de vorm van een klein boekje: Aanvullingen op Een cursus in wonderen. Sinds de 9e druk van de Nederlandse Cursus zijn deze Aanvullingen opgenomen achter in het grote boek en niet meer als klein boekje verkrijgbaar.
Redactie
Het oudst bekende manuscript (bekend als de "Oertekst") leest meer als een dagboek dan een studieboek en bevat passages die betrekking hebben op de persoonlijke levens van Schucman en Thetford. Deze passages zijn vóór publicatie verwijderd.
De derde versie van het door Thetford uitgetype manuscript is voorgelegd aan Hugh Lynn Cayce (bekend als de JCIM-editie); deze is in 2000 uitgegeven in de Verenigde Staten als "Jesus' Course in Miracles".
De uiteindelijke versie is geredigeerd door Kenneth Wapnick, die het manuscript in 1973 onder ogen kreeg en toentertijd een klinisch psycholoog was en bestuurder van een school voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Wapnick besprak met Schucman verscheidene wijzigingen, waarbij alineas werden verplaatst en/of verwijderd. Ook werden verschillende kopteksten, punctuaties en hoofdlettergebruik aangepast. Dit redactieproces was in februari 1975 voltooid.
Publicatie
De Foundation for Inner Peace (FIP) werd opgericht op 21 oktober 1971 door Robert Skutch en Judith Skutch Whitson. Zij waren getrouwd en vormden het bestuur van de Stichting. Op 29 mei 1975 introduceerde Douglas Dean, het trio Schucman, Thetford en Wapnick bij Judith Skutch Whitson.
Uiteindelijk is de eerste publiek beschikbare editie, oplage 100, gepubliceerd op 6 oktober 1975, onder de noemer van de Freeperson Press Edition.
In 1976 kreeg Reed Erickson, een welgestelde filantroop,
een exemplaar van de uitgave onder ogen. Hij stelde financiële middelen ter beschikking voor de eerste hardgebonden uitgave van de Cursus, met een donatie van $440.000,-. Later in 1976 publiceerde de Foundation for Inner Peace de tekst in drie hardgebonden delen.
In 1981 overleed Helen Schucman aan de gevolgen van kanker aan de alvleesklier. In 1983 werden de publicatierechten ondergebracht bij de Foundation for a Course in Miracles, onder leiding van Kenneth Wapnick. In 1985 werd het boek als één volume uitgebracht, zonder redactionele wijzigingen.
In 1992 volgde de eerste hardgebonden editie, waarin voor het eerst de strofen genummerd werden zoals in de Bijbel. Ook zat er voor het eerst een "Verklaring van termen" bij, geschreven door Schucman.
Terminologie
Een opvallend kenmerk van de Cursus is het unieke taalgebruik. Auteur Robert Thompson Perry legde uit: "De betekenis die we aan woorden geven komt voort uit de betekenis die we in het leven zien: in onszelf, in anderen, en in de wereld". De Cursus richt zich specifiek op het veranderen van de betekenis die we in onszelf, in anderen en in de wereld zien. "Een lezer van de Cursus moet [veel termen] opnieuw leren," schrijft Perry, "en uiteindelijk versterkt het gebruik van deze terminologie het oogmerk van de Cursus." Als voorbeeld noemt hij de herinterpretatie van het woord 'Wonder'. In de Cursus wordt met de term 'wonder' niet de gebruikelijke betekenis van spectaculaire onverklaarbare manifestaties bedoeld, maar een natuurlijke impuls van een oordeelvrije gedachte en liefdevolle handeling in deze wereld en de directe (maar vaak niet direct zintuiglijk waarneembare) invloed daarvan op anderen.
Reacties
Het gedachtegoed van het boek wordt ondersteund door bekende presentatoren zoals Oprah Winfrey in haar interviews met auteur Marianne Williamson,
. Bekende spirituele schrijvers zoals Eckhart Tolle en Deepak Chopra zouden een Cursus in Wonderen in hun literatuurlijsten hebben gehad.
De tekst heeft ook sceptische reacties opgeleverd, variërend van "een uiterst geraffineerd opgezette misleiding" tot "het product van een langdurige psychose". Met name het gegeven dat de auteur niet ondubbelzinnig kan worden bepaald, en het beschreven denksysteem niet onweerlegbaar getoetst kan worden op waarheid, beïnvloedt de acceptatie van het boek aanzienlijk.
Externe links
Foundation for Inner Peace
Miracles in Contact, ontmoetingsplaats voor geïnteresseerden in de Cursus
Non-fictieboek
Christelijke mystiek
New age
|
De uiteindelijke versie is geredigeerd door Kenneth Wapnick, die het manuscript in 1973 onder ogen kreeg en toentertijd een klinisch psycholoog was en bestuurder van een school voor verstandelijk gehandicapte kinderen. Wapnick besprak met Schucman verscheidene wijzigingen, waarbij alineas werden verplaatst en/of verwijderd. Ook werden verschillende kopteksten, punctuaties en hoofdlettergebruik aangepast. Dit redactieproces was in februari 1975 voltooid.
| 1
|
koptekst, aanvangsinvoeging, introductieplaatsing
|
11,773
|
Ticket
|
1392179
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wattstax
|
Wattstax
|
Wattstax was een eenmalig festival in het Los Angeles Memorial Coliseum, te Los Angeles op 20 augustus 1972. Later werd het ook wel het zwarte Woodstock genoemd, omdat er vooral gekleurde mensen aanwezig waren en weinig blanken.
Rellen, de aanleiding
Op 11 augustus 1965 brak er geweld uit in de buurt van Zuid-Centraal Watts, Los Angeles. Marquette Frye (een 21-jarige Afro-Amerikaans jongeman) werd toen aangehouden door een politieagent die hem ervan verdacht dat hij dronken achter het stuur zat. De toeschouwers begonnen de politieagent uit te jouwen en er kwam een tweede politieagent die de mensen sloeg met de knuppel. Het werd de eerste grote racistische rel, die vijf dagen gepaard ging met brandjes, plunderingen en gevechten gevoed door raciale spanningen. Er vielen minstens 34 doden en 1000 gewonden en er werd voor $200 miljoen aan eigendom verwoest. Naar schatting hebben er 35.000 Afro-Amerikanen deelgenomen aan de rellen. De meesten leefden al hun hele leven in Watts. De woede was dan ook vooral gericht op de blanke winkeliers. Het ging om gelijke mensenrechten.
Het festival
Na de rellen bedacht de Black Power een geweldloze uiting: een muziekfestival met medewerking van artiesten die bij Stax Records onder contract stonden. Dominee Jesse Jackson en Richard Pryor waren de interviewers van bekende en onbekende Afro-Amerikanen. De gesprekken werden afgewisseld met optredens van Isaac Hayes, Rufus Thomas en Carla Thomas, The Staple Singers, Eddie Floyd, The Bar-Kays, Johnnie Taylor, Albert King en The Emotions. Een kaartje kostte niet meer dan $1.00. En er waren 90,000 mensen die een concertkaartje hadden gekocht. Dominee Jesse Jackson droeg het bekende gedicht "I Am Somebody" voor. Het werd een festival met een missie: ieder mens (zwart of blank, man of vrouw) moest evenveel rechten krijgen.
De Documentaire
In februari 1973 kwam een documentaire uit over het festival, geregisseerd door Mel Stuart. Hij wilde vooral een historisch document dat het dagelijks leven van de Afro Amerikanen in beeld bracht, geen documentaire met enkel optredens van muzikanten. De documentaire wisselde beelden van het festival af met informele straatinterviews afgenomen in Watts. Richard Pryor praatte de interviews aan elkaar.
Nummers in de film
"What You See Is What You Get", The Dramatics
"Oh La De Da", Staple Singers
"We the People", the Staple Singers
"Star-Spangled Banner",Kim Weston
"Lift Ev'ry Voice and Sing", Kim Weston
"Respect Yourself", the Staple Singers
"Someone Greater Than I", Jimmy Jones
"Lying on the Truth", the Rance Allen Group
"Peace Be Still", The Emotions
"Old-Time Religion", William Bell, Louise McCord, Debra Manning, Eric Mercury, Freddy Robinson, Lee Sain, Ernie Hines, Little Sonny, the Newcomers, Eddie Floyd, the Temprees, Frederick Knight
"Son of Shaft/Feel It", Bar-Kays
"I'll Play The Blues For You", Albert King
"Jody's Got Your Girl and Gone", Johnnie Taylor
"Walking the Back Streets and Crying", Little Milton
"I May Not Be What You Want", Mel and Tim
"Pick Up the Pieces", Carla Thomas
"Do the Funky Chicken", Rufus Thomas
"If Loving You Is Wrong, I Don't Want to be Right"Luther Ingram
"Theme from Shaft", Isaac Hayes
"Soulsville", Isaac Hayes
Trivia
Dertig jaar na de documentaire in 2004 werd de cd en de DVD uitgebracht (remastered). (Special Edition).
Het Harlem Cultural Festival (1969) wordt ook the Black Woodstock genoemd.
Muziekfestival in de Verenigde Staten
Soulfilm
Documentaire
Cultfilm
Amerikaanse film
Film uit 1973
Concertfilm
Film van Columbia Pictures
Film van Mel Stuart
Geschiedenis van Californië
Geschiedenis van de Verenigde Staten (1964-1980)
Cultuur in Los Angeles
Pop- en/of rockfilm
Tegencultuur van de jaren 1960
|
Het festival
Na de rellen bedacht de Black Power een geweldloze uiting: een muziekfestival met medewerking van artiesten die bij Stax Records onder contract stonden. Dominee Jesse Jackson en Richard Pryor waren de interviewers van bekende en onbekende Afro-Amerikanen. De gesprekken werden afgewisseld met optredens van Isaac Hayes, Rufus Thomas en Carla Thomas, The Staple Singers, Eddie Floyd, The Bar-Kays, Johnnie Taylor, Albert King en The Emotions. Een kaartje kostte niet meer dan $1.00. En er waren 90,000 mensen die een concertkaartje hadden gekocht. Dominee Jesse Jackson droeg het bekende gedicht "I Am Somebody" voor. Het werd een festival met een missie: ieder mens (zwart of blank, man of vrouw) moest evenveel rechten krijgen.
| 2
|
ticket, toegangsbewijs, kaartje
|
11,019
|
PreOrderAction
|
5421343
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Volkswagen%20ID.3
|
Volkswagen ID.3
|
De Volkswagen ID.3 is een volledig elektrisch aangedreven compacte middenklasseauto geproduceerd door het Duitse automerk Volkswagen. De ID.3 is leverbaar als vijfdeurs hatchback onder het ID-label. De wagen wordt aangedreven door een achterliggende motor met overbrenging op de achterwielen.
I.D. Concept
De ID.3 werd als concept voor het eerst getoond op de Mondial de l'Automobile 2016 in Parijs. Het was het eerste conceptmodel van het nieuwe volledig elektrische I.D. submerk. Volgens Volkswagen heeft de I.D. aanbevolen innovaties zoals virtuele buitenspiegels (met behulp van videocamera's), een "chocoladereep" -batterijontwerp en intrekbare LiDAR-sensoren die worden gebruikt voor autonoom rijden, die niet allemaal de productieversie hebben gehaald.
Productiemodel
In mei 2019 bevestigde Volkswagen dat het productiemodel op basis van dit prototype Volkswagen ID.3 heette, in plaats van de geruchten I.D. Neo-naam. De ID.3 is een van de vijf nieuwe Volkswagen-modellen op basis van het MEB-platform. Er worden kleinere auto's verwacht met de namen ID.1 en ID.2 en grotere modellen zullen variëren van ID.4 tot ID.9. Volkswagen heeft ook merkbescherming aangevraagd voor een extra "X", zogenaamd voor een SUV. Reserveringen (€ 1000) voor het lanceringsmodel van de ID.3 begonnen op 8 mei 2019, die medio 2020 zou worden geleverd, terwijl het basismodel, dat naar verwachting minder dan € 30.000 zal kosten, in 2021 zal worden geleverd. Volkswagen noemde een hoge verwachte vraag als reden. Het ontving 10.000 reserveringen van kopers binnen 24 uur nadat de pre-orders waren geopend en 30.000 vóór de onthulling op IAA 2019. De detailhandelsleveringen begonnen in september 2020 in Duitsland.
De productieversie van de ID.3 werd op 9 september 2019 onthuld op de Frankfurt Motor Show (IAA), samen met het nieuwe Volkswagen-logo en de nieuwe huisstijl. De auto's worden geassembleerd in de Volkswagen-fabriek in Zwickau, waar het bedrijf verwacht dat de volledige fabriekscapaciteit (330.000 auto's per jaar) vanaf 2021 elektrische auto's zal produceren op basis van het MEB-platform voor de Volkswagen Group.
Specificaties
De ID.3 wordt in 2021 met drie verschillende batterijuitvoeringen geleverd
De varianten van 77 kWh hebben vier en vijf zitplaatsen; de overige varianten bieden plaats aan vijf personen. Alle behalve de 77 kWh-variant hebben een optioneel panoramisch dak. De 77 kWh-varianten hebben vier- en vijfzitsopties; de anderen bieden plaats aan vijf personen. Alle behalve de 77 kWh-variant hebben een optioneel panoramisch dak dat kan worden gecombineerd met een fietsendrager op een steunhaak aan de achterkant. Het MEB-platform ondersteunt opladen tot 125 kW volgens de CCS-standaard. De 58 kWh-versie ondersteunt 120 kW DC-laden. De luchtweerstandscoëfficiënt van de auto is 0,267, het frontoppervlak is 2,36 vierkante meter en de minimale draaicirkel is 10,2 m.
ID.3
Compacte middenklasse
Elektrisch automodel
|
Productiemodel
In mei 2019 bevestigde Volkswagen dat het productiemodel op basis van dit prototype Volkswagen ID.3 heette, in plaats van de geruchten I.D. Neo-naam. De ID.3 is een van de vijf nieuwe Volkswagen-modellen op basis van het MEB-platform. Er worden kleinere auto's verwacht met de namen ID.1 en ID.2 en grotere modellen zullen variëren van ID.4 tot ID.9. Volkswagen heeft ook merkbescherming aangevraagd voor een extra "X", zogenaamd voor een SUV. Reserveringen (€ 1000) voor het lanceringsmodel van de ID.3 begonnen op 8 mei 2019, die medio 2020 zou worden geleverd, terwijl het basismodel, dat naar verwachting minder dan € 30.000 zal kosten, in 2021 zal worden geleverd. Volkswagen noemde een hoge verwachte vraag als reden. Het ontving 10.000 reserveringen van kopers binnen 24 uur nadat de pre-orders waren geopend en 30.000 vóór de onthulling op IAA 2019. De detailhandelsleveringen begonnen in september 2020 in Duitsland.
| 2
|
voorbestelling, preorder, reservering
|
6,897
|
Article
|
5288168
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/VVV%20in%20het%20seizoen%201955/56
|
VVV in het seizoen 1955/56
|
Dit artikel geeft een overzicht van VVV in het seizoen 1955/1956.
Transfers
Aangetrokken spelers
Vertrokken spelers
Oefenwedstrijden
Hoofdklasse A
Statistieken
1955/56
Nederlandse voetbalclub 1955/56
|
Dit artikel geeft een overzicht van VVV in het seizoen 1955/1956.
| 1
|
artikel, nieuwsartikel, tijdschriftartikel
|
5,507
|
RadioStation
|
981810
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20diskjockeys%20op%20Yorin%20FM
|
Lijst van diskjockeys op Yorin FM
|
Dit is een lijst met namen van de voormalige diskjockeys van het Nederlandse commerciële radiostation Yorin FM.
Voormalige diskjockeys
Albert-Jan Sluis
Bas van Teylingen
Beau van Erven Dorens
Boris van Zonneveld
Edwin Ouwehand
Erwin Peters
Frank Dane
Fred van den Bol (alias Superfred)
Fred Siebelink
Gijs Staverman
Henk Westbroek
Henkjan Smits
Jan Paparazzi
Jeroen Kijk in de Vegte
Marisa Heutink
Mark Labrand
Martijn Kolkman
Maurice Verschuuren
Menno Barreveld
Michael Pilarczyk
Olav Mol
Peter van den Hurk
Rob Stenders
Robert Feller
Robert Jensen
Robin Velderman
Timo Kamst
Timur Perlin
Wouter van der Goes
Yorin FM
Diskjockeys
|
Dit is een lijst met namen van de voormalige diskjockeys van het Nederlandse commerciële radiostation Yorin FM.
| 1
|
radiozender, radiostation, lokale radio
|
11,892
|
BookFormatType
|
3306403
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Daan%20Dijksman
|
Daan Dijksman
|
Daan Dijksman (1946) is een Nederlands journalist.
Dijksman begon zijn loopbaan na de School voor Journalistiek in 1971 als redacteur van de Haagse Post. Na de fusie in 1990 met opinieweekblad De Tijd werd hij achtereenvolgens adjunct-hoofdredacteur en senior editor van HP/De Tijd. Tevens had hij tussen oktober 1992 en maart 1993 de dagelijkse leiding bij HP/De Tijd op Zondag. In mei 1994 werd Dijksman hoofdredacteur van de VARAgids; hij bleef dat tot maart 2007. Kort daarna behoorde hij tot de initiatiefnemers van Torpedo, een tijdschrift in boekformaat naar het voorbeeld van het Engelse Granta, waarin onder meer H.J.A. Hofland zijn memoires publiceerde. Bij gebrek aan lezers en adverteerders hield het blad na drie nummers op te bestaan. In januari 2013 maakte Dijksman een comeback bij het inmiddels tot maandblad getransformeerde HP/De Tijd, nu in de functie van hoofdredacteur.
Bibliografie
1988: 'n Hollandse stadsguerrilla. Terugblik op de Rode Jeugd (met Frans Dekkers; uitgeverij Balans)
2000: Verheffend, vooruitstrevend, verstrooiend. 75 jaar VARA (redactie en samenstelling; uitgeverij Balans)
Nederlands journalist
|
Dijksman begon zijn loopbaan na de School voor Journalistiek in 1971 als redacteur van de Haagse Post. Na de fusie in 1990 met opinieweekblad De Tijd werd hij achtereenvolgens adjunct-hoofdredacteur en senior editor van HP/De Tijd. Tevens had hij tussen oktober 1992 en maart 1993 de dagelijkse leiding bij HP/De Tijd op Zondag. In mei 1994 werd Dijksman hoofdredacteur van de VARAgids; hij bleef dat tot maart 2007. Kort daarna behoorde hij tot de initiatiefnemers van Torpedo, een tijdschrift in boekformaat naar het voorbeeld van het Engelse Granta, waarin onder meer H.J.A. Hofland zijn memoires publiceerde. Bij gebrek aan lezers en adverteerders hield het blad na drie nummers op te bestaan. In januari 2013 maakte Dijksman een comeback bij het inmiddels tot maandblad getransformeerde HP/De Tijd, nu in de functie van hoofdredacteur.
| 1
|
boekformaat, publicatieformaat, boektype
|
9,589
|
GenderType
|
1180111
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Piet%20De%20Bruyn
|
Piet De Bruyn
|
Piet De Bruyn (Hasselt, 2 april 1968) is een Belgisch Vlaams-nationalistisch politicus voor N-VA.
Levensloop
Hij was van jongs af actief in verschillende sociale middenveldorganisaties zoals de jeugdbeweging, de studentenbeweging, de holebibeweging en de milieubeweging. In de milieubeweging zette hij zich in voor natuurbehoud, organiseerde hij natuurstudiekampen en ook geleide wandelingen voor blinden. Als vrijwilliger was hij ook actief in het Centrum ter preventie van zelfdoding waar hij tevens zetelde in de raad van bestuur.
Beroepshalve werd hij leraar, waarna hij van 1999 tot 2000 als parlementair medewerker in de Kamer van volksvertegenwoordigers werkte. Vervolgens werkte hij van 2000 tot 2004 als projectleider bij de uitgeverijen Wolters-Plantyn en Zwijsen-Infoboek.
De Bruyn werd politiek actief voor de N-VA en was van deze partij van 2004 tot 2007 de woordvoerder. Na de derde rechtstreekse Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004 kwam hij eind december 2007 voor de kieskring Vlaams-Brabant in het Vlaams Parlement terecht als opvolger van Trees Merckx-Van Goey, die rechter werd in het Grondwettelijk Hof. In het Vlaams Parlement zetelde hij in de Commissie voor Cultuur, Jeugd, Sport en Media en de Subcommissie voor Wapenhandel. Toen hij in 2009 niet herverkozen werd als Vlaams Parlementslid, werd Piet De Bruyn woordvoerder van de Vlaamse minister van Begroting Philippe Muyters. Sinds het parlementair werkjaar 2010-2011 zetelde hij als opvolger in de Senaat ter vervanging van Kim Geybels, die op 31 augustus 2010 ontslag nam. Zijn interesses in de Senaat situeerden zich op vlak van welzijn, werkgelegenheid, milieu en natuur, cultuur en mensenrechten.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 was De Bruyn lijsttrekker in Rotselaar. Hij raakte verkozen. Sinds 2019 is hij schepen van de gemeente.
Begin februari 2013 volgde hij Mark Demesmaeker op in het Vlaams Parlement, waardoor hij de Senaat moest verlaten. Bart De Nijn volgde hem daar op. Ook na de Vlaamse verkiezingen van 25 mei 2014 bleef hij Vlaams volksvertegenwoordiger. Eind juli 2014 werd hij ook opnieuw lid van de Senaat als deelstaatsenator aangewezen door het Vlaams Parlement. Hij bleef dit tot in januari 2019, toen hij schepen van Rotselaar werd.
De Bruyn werd ook lid van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa. Hij was er een actief lid van de Commissie voor Gelijke Kansen en Niet-Discriminatie en werd door zijn collega's in juni 2017 aangesteld als General Rapporteur for the Rights of LGBTI people. Holebi- en transgenderbeweging Çavaria kende hem begin 2018 de Çavaria Campaign Award toe, vanwege het rapport Promoting the human rights of and eliminating discrimination against intersex people die hij vanuit zijn functie in de Raad van Europa schreef. De organisatie beloonde het werk omdat het "het eerste omvangrijke Europese rapport [is] dat de rechten van intersekse personen verdedigt".
In het Vlaams parlement was De Bruyn woordvoerder voor zijn fractie voor de thema's gelijke kansen en armoede. Hij werd tevens coördinator van het N-VA Regenboognetwerk, een informeel netwerk voor N-VA-leden die actief betrokken zijn bij LGBTI-thema's. Bij de Vlaamse verkiezingen van 26 mei 2019 werd hij opnieuw herkozen.
In september 2022 diende De Bruyn zijn ontslag als parlementslid in om zich voor te bereiden op zijn functie als co-directeur van het Centrum ter Preventie van Zelfdoding, die per 1 november 2022 ingaat. Hij blijft wel actief in de lokale politiek als gemeenteraadslid en schepen in Rotselaar.
Externe link
Officiële website
N-VA-politicus
Schepen van Rotselaar
Vlaams Parlementslid
Belgisch senator
|
De Bruyn werd ook lid van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa. Hij was er een actief lid van de Commissie voor Gelijke Kansen en Niet-Discriminatie en werd door zijn collega's in juni 2017 aangesteld als General Rapporteur for the Rights of LGBTI people. Holebi- en transgenderbeweging Çavaria kende hem begin 2018 de Çavaria Campaign Award toe, vanwege het rapport Promoting the human rights of and eliminating discrimination against intersex people die hij vanuit zijn functie in de Raad van Europa schreef. De organisatie beloonde het werk omdat het "het eerste omvangrijke Europese rapport [is] dat de rechten van intersekse personen verdedigt".
| 1
|
sekse, identiteit, rolpatroon
|
473
|
SellAction
|
1428175
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20goede%20ruil
|
De goede ruil
|
De goede ruil is een sprookje, opgetekend door de gebroeders Grimm in hun Kinder- und Hausmärchen onder volgnummer KHM7. De originele naam van het sprookje is Der gute Handel.
Het verhaal
Een boer verkoopt zijn koe voor zeven daalders op de markt. Op de terugweg hoort hij kikkers ‘ak, ak, ak’ roepen en denkt dat ze “acht” zeggen. Hij telt zijn zeven daalders uit, telkens dertig stuivers op één daalder. De kikkers zeggen nog altijd ‘ak’ en hij gooit het geld dan in de vijver zodat ze zelf kunnen tellen. Hij blijft wachten op zijn geld, maar krijgt dit niet terug. Hij gaat naar huis en heeft een slecht humeur, later koopt hij weer een koe. Hij slacht haar en wil het vlees verkopen, hij berekent dat hij hiervoor twee koeien kan kopen en dan heeft hij zelfs de huid nog over. Hij rijdt met het vlees naar de stad en bij de stadspoort rennen hem hazewindhonden tegemoet. De honden blaffen ‘wat, wat, wat’ en de boer denkt dat ze wat hebben willen, hij vraagt één hond op het vlees te passen, geeft het aan hem en zegt dat hij over drie dagen zijn geld wil hebben. Hij hoort de honden blaffen als hij terugrijdt, maar vertrouwt erop dat die ene hond op zijn vlees zal passen en dit niet opgegeten wordt.
Drie dagen later verwacht de boer zijn geld, maar niemand komt om hem te betalen. Je kunt ook niemand meer vertrouwen, beseft de man en hij gaat naar de slager om zijn geld te eisen. De slager wordt kwaad en pakt een bezemsteel, hij jaagt de boer zijn zaak uit. De boer gaat naar het paleis en vertelt de koning, die daar met zijn dochter zit, wat er gebeurd is. Hij vertelt dat de kikkers en de honden hem alles hebben afgepakt en de slager heeft hem met de stok betaald. De koningsdochter begint te lachen en de koning geeft haar als vrouw cadeau, ze heeft namelijk nog nooit van haar leven gelachen. De man wil de koningsdochter echter niet hebben, hij heeft thuis al een vrouw en één is meer dan genoeg. De koning is verbaasd over deze onbeleefdheid en wil dat de boer over drie dagen terugkomt, hij zal dan vijfhonderd uitbetaald krijgen.
De schildwacht vraagt wat de boer gekregen heeft als beloning voor het feit dat hij de koningsdochter aan het lachen heeft gekregen. De boer vertelt dat hij er vijfhonderd voor zal krijgen, en de schildwacht vraagt of hij een deel kan krijgen. De boer belooft hem tweehonderd die de schildwacht over drie dagen kan ontvangen van de koning, waarna een jood op hem afkomt die het gesprek met de schildwacht gehoord heeft. De jood wil de beloning van de boer wel omwisselen voor pasmunt, want wat moet een boer nu met harde daalders. De boer wil dit wel en wil alvast zijn munten, de jood kan zijn beloning over drie dagen halen bij de koning. De jood geeft slechte munten aan de boer, drie waren even veel waard als twee goede. De boer gaat na drie dagen naar de koning, waar hij zijn jas moet uittrekken om de vijfhonderd te ontvangen.
De boer vertelt dat de beloning niet langer van hem is, hij vertelt hoe hij zijn beloning heeft weggegeven. De soldaat en de jood komen ook bij de koning, ze vragen het deel wat ze de boer afhandig hebben gemaakt. De schildwacht draagt zijn beloning geduldig, hij was al wat gewend inmiddels. De jood jammert als hij zijn driehonderd klappen krijgt en vraagt zich af of dit harde daalders zijn. De koning moet om de boer lachen en zijn kwaadheid verdwijnt, hij laat de boer naar zijn schatkamer gaan. De boer mag zoveel geld halen als hij zelf wil en vult zijn zakken, daarna gaat hij naar de herberg om zijn geld te tellen. De jood sluipt hem na en hoort de boer zich afvragen of hij wel genoeg heeft gepakt. Hij had gewild dat de koning hem iets had gegeven, want hoe moet hij nu weten of dit de juiste hoeveelheid is.
De jood geeft dit oneerbiedig taalgebruik aan bij de koning en de woedende koning laat de zondige boer ophalen door de jood. De boer laat eerst een nieuwe jas maken voordat hij naar de koning gaat, iemand met zoveel geld kan toch niet in oude vodden op komen dagen. De jood is bang dat de woede van de koning bedaart met de tijd, en leent de boer een mooie jas als teken van vriendschap. De koning wijst de boer op zijn woorden, maar de boer zegt dat de jood altijd liegt en zelfs zal zeggen dat hij nu zijn jas draagt. De jood roept uit of de jas soms niet van hem is, heeft hij hem dan niet uit pure vriendschap uitgeleend? De koning beseft dat hij of de boer is bedrogen door de jood, en laat de jood in harde daalders uitbetalen. De boer gaat naar huis met een mooie jas, de zakken zijn gevuld met goed geld en hij beseft dat hij deze keer geluk heeft gehad.
Achtergronden
Het sprookje komt uit de omgeving van Paderborn.
Het sprookje is sinds de tweede druk van de Duitse uitgave behouden gebleven. Het verdringt daarmee het sprookje De gestolen duit van plek 7 naar plaats KHM154.
Dit soort humoristische vertellingen kwam in alle landen voor.
De jood speelt een slechte rol, dit is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend.
De jood was in de eerste versie een koopman.
Een jood komt ook voor in De jood in de doornstruik (KHM110), ook hier speelt de jood een negatieve rol.
In De heldere zon brengt het aan het licht (KHM115) wordt de jood wel in verband gebracht met geld, maar hier heeft hij verder geen negatieve rol.
De prinses die niet kan lachen komt ook voor in De gouden gans (KHM64).
In dierengeluiden de menselijke taal horen is een humoristische omdraaiing van de hoogstaande mens die de taal van de dieren kan begrijpen, zoals in De trouwe Johannes (KHM6), De witte slang (KHM17) en De drie talen (KHM33). Zie ook het Turkse sprookje Kikkererwtje.
De beloning van vijfhonderd is geen geld, dit gaat om klappen (harde daalders). De schildwacht en de jood maken de boer deze beloning echter afhandig voordat hij ze ontvangen heeft. Ook de latere "beloning" harde daalders (nadat de jood de boer aangegeven heeft) is een straf. Enkel de boer heeft "goed geld" ontvangen en heeft zijn zakken hiermee mogen vullen.
Sprookjes zijn erg symbolisch, er kunnen veel betekenissen aan gegeven worden.
Vergelijk De ring van de koningsdochter uit Groningen.
Sprookje van de gebroeders Grimm
|
Een boer verkoopt zijn koe voor zeven daalders op de markt. Op de terugweg hoort hij kikkers ‘ak, ak, ak’ roepen en denkt dat ze “acht” zeggen. Hij telt zijn zeven daalders uit, telkens dertig stuivers op één daalder. De kikkers zeggen nog altijd ‘ak’ en hij gooit het geld dan in de vijver zodat ze zelf kunnen tellen. Hij blijft wachten op zijn geld, maar krijgt dit niet terug. Hij gaat naar huis en heeft een slecht humeur, later koopt hij weer een koe. Hij slacht haar en wil het vlees verkopen, hij berekent dat hij hiervoor twee koeien kan kopen en dan heeft hij zelfs de huid nog over. Hij rijdt met het vlees naar de stad en bij de stadspoort rennen hem hazewindhonden tegemoet. De honden blaffen ‘wat, wat, wat’ en de boer denkt dat ze wat hebben willen, hij vraagt één hond op het vlees te passen, geeft het aan hem en zegt dat hij over drie dagen zijn geld wil hebben. Hij hoort de honden blaffen als hij terugrijdt, maar vertrouwt erop dat die ene hond op zijn vlees zal passen en dit niet opgegeten wordt.
| 1
|
verkopen, verkoopactie, handelsactie
|
9,665
|
LoanOrCredit
|
87377
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/DSB%20Bank
|
DSB Bank
|
DSB Bank N.V. (DSB: Dirk Scheringa Beheer), voorheen DSB Groep, is een Nederlandse bank in faillissement. Sinds 2016 voeren de twee curatoren van de bank de lopende zaken uit onder de naam Finqus. Op 17 december 2021 werd het faillissement beëindigd.
DSB Bank raakte voor het faillissement al verschillende malen in opspraak. In 2009 werd de bank beschuldigd van financiële wanpraktijken, onder andere vanwege vermeende te dure hypotheken en koopsompolissen, en kreeg het een aantal boetes opgelegd door de AFM. Op 12 oktober 2009 werd door de rechtbank op verzoek van De Nederlandsche Bank de noodregeling in de zin van de Wet op het financieel toezicht van toepassing verklaard. Op 19 oktober 2009 is DSB Bank failliet verklaard.
DSB Bank vormde de kern van een conglomeraat aan bedrijven. Het was een gesloten naamloze vennootschap waarvan de aandelen werden gehouden door DSB Ficoholding N.V. Andere dochters hiervan waren DSB Schade en DSB Leven. Alle aandelen van DSB Ficoholding N.V. waren op hun beurt in handen van DSB Beheer B.V., eigendom van Dirk Scheringa. In DSB Beheer waren ook ondergebracht AZ N.V. en DS Arts B.V., waar het Scheringa Museum voor Realisme onder viel. DSB Ficoholding en zijn dochters vielen onder de Wet op het financieel toezicht, de overige activiteiten niet. Sinds 21 oktober 2009 is ook DSB Beheer failliet. Later gingen ook verschillende andere onderdelen van de groep failliet, waaronder DS Arts op 17 november 2009.
Geschiedenis
Het bedrijf is in 1975 opgericht als Buro Frisia door zakenman Dirk Scheringa en zijn vrouw Baukje Scheringa-de Vries. Dirk Scheringa was voordien politieagent, in zijn vrije tijd hielp hij mensen met belastingaangiften en gaf hij financieel advies. Van dat laatste besloot hij in 1977 zijn beroep te maken: hij stopte bij de politie en richtte zich fulltime op financieel advies. Scheringa handelde vanaf het begin onder verschillende namen, waaronder Frisia Financieringen. De zaken gingen goed, door autonome groei en overnames groeide het bedrijf gestaag. In 1997 had het bedrijf van Scheringa een vermogen van € 25 miljoen en een balanstotaal van € 300 miljoen. Op 28 december 1998 werd de DSB Groep opgericht, waar Buro Frisia in opging.
Eind jaren negentig wilde Dirk Scheringa naar de beurs met zijn bedrijf, de waarde van de onderneming werd op dat moment op € 400 miljoen geschat. Enkele uren voor de aangekondigde beursgang, in 2000, blies hij deze echter af, volgens eigen zeggen omdat hij het niet eens zou zijn met de banken over de introductiekoers. Scheringa bleef enig aandeelhouder en vond nieuwe wegen om kapitaal aan te trekken zonder de macht uit handen te geven: hij leende maximaal bij, waaronder achtergestelde leningen als toevoeging aan het garantievermogen (zie ook bankreserves). De belangrijkste bedrijfsonderdelen waren "DSB Bank" voor spaarproducten en "DSB Direct" voor kredietproducten. Dit laatste bedrijfsonderdeel gebruikte veel verschillende merknamen als Becam, Postkrediet, lenen.nl en Frisia Financieringen.
Op 24 december 2005 kreeg DSB van De Nederlandsche Bank een bankvergunning. In dat jaar boekte de DSB Groep een omzet van € 216 miljoen. Het bedrijf had toentertijd ongeveer 2000 mensen in dienst. Begin 2006 werd het bedrijf omgevormd tot algemene consumentenbank en hernoemd tot DSB Bank N.V. Anders dan bij veel andere banken kwam de winst vooral uit provisie-inkomsten afkomstig van de verkoop van koopsompolissen en overlijdensrisicoverzekeringen die tegelijk met de leningen werden verkocht. Deze koppelverkoop is officieel verboden in Nederland (voor consumentenkrediet zie verbod op koppelverkoop bij consumentenkrediet); de consument moet opletten en de Autoriteit Financiële Markten moet er op toezien. Er gebeurde echter niets en DSB kon doorgaan met deze verkoopmethode. Pas in 2009 kwam de methode uitgebreid in de media in opspraak.
Activiteiten
Algemeen
DSB Bank was een bedrijf met ruim twintig vestigingen in Nederland. Het hoofdkantoor zat in het Noord-Hollandse Wognum. De woordvoerder van de DSB Bank was Klaas Wilting.
Het bedrijf leverde hypothecaire en consumptieve leen-, spaar-, en verzekeringsproducten aan particulieren en had in Nederland een marktaandeel van circa 17% op het gebied van consumptief krediet. Ook in België en Duitsland was DSB Bank actief.
DSB Bank had een bankvergunning van de Nederlandsche Bank (DNB) en was geregistreerd bij de Autoriteit Financiële Markten. DSB Bank was als deelnemer aangesloten bij Stichting Bureau Krediet Registratie (BKR). DSB Bank onderschreef de gedragscode verwerking persoonsgegevens financiële instellingen van de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB).
Handelsnamen
DSB Bank opereerde onder een groot aantal handelsnamen, waarvan Becam, Frisia Financieringen, Lenen.nl en Postkrediet de bekendste waren. Deze namen werden gebruikt voor financieringsinstellingen, beleggingsgroepen, incasso, pensioenbeheerders en andere bedrijven van de DSB Groep.
Vier maanden na het faillissement bleek dat het nog steeds mogelijk is om bij Frisia.nl, Becam, Postkrediet.nl en Lenen.nl geld te lenen.
Internationaal
Onder de naam DSB International had DSB bank ook op beperkte schaal activiteiten buiten Nederland. Deze afdeling viel ook rechtstreeks onder DSB Bank. Tot het faillissement werd de directie gevoerd door Johan Tuijp en Richard van der Burgh. DSB International viel onder de verantwoordelijkheid van Hans van Goor (COO DSB Bank). Er waren zeven vestigingen in België (door de overname van Silver Finance nv) die consumptief krediet verstrekte en het bedrijf Creafin dat hypotheken verstrekte. Ook in Duitsland en Slovenië was DSB International sinds 2007 bezig met het opzetten van activiteiten.
Bedrijfsstructuur
Sponsoring en reclame
Sportsponsoring en museum
Sinds 1993 was de profvoetbalclub AZ eigendom van Dirk Scheringa, tevens voorzitter. De DSB Bank was de hoofdsponsor van de Alkmaarse club, Frisia Financieringen (ook van DSB) was subsponsor. AZ voetbalde in shirts met daarop de naam DSB. DSB was ook de naamgever van het nieuwe voetbalstadion in Alkmaar, namelijk het DSB Stadion (inmiddels omgedoopt). Frisia Financieringen was naast subsponsor van AZ, de hoofdsponsor van de AZ Vrouwen. Ook had DSB Bank een marathonschaatsploeg en een langebaanschaatsploeg gesponsord (de DSB-schaatsploeg). DSB sponsorde verder een wielerploeg in het damespeloton (de DSB Wielerploeg), was sponsor van de Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Unie, korfbalvereniging Dalto en persoonlijk sponsor van judoka Henk Grol. Ook was DSB Bank in 2009 naamgever van de KNSB Cup (het kampioenschap in het marathonschaatsen).
Scheringa is naast sportfanaat ook kunstliefhebber en -verzamelaar. Hij was de initiatiefnemer van het in 1997 opgerichte Scheringa Museum voor Realisme in Spanbroek. Dit museum bood onderdak aan een collectie magisch realistische schilderijen van onder andere Carel Willink; deze collectie was ondergebracht in DSB Beheer.
Tv-reclame
DSB bank maakte in vergelijking met andere financiële instellingen veel televisiereclame. Deze reclames scoorden hoog bij de jaarlijkse verkiezing van de Loden Leeuw, de prijs voor de meest irritante reclame van het TROS-programma Radar. In 2004 werd "de leningman" van Becam genomineerd in zowel de algemene categorie als de categorie voor irritante bekende Nederlander, met Frits Bom als Leningman. In de algemene categorie wonnen ze ook. Het jaar daarvoor had Frisia Financiering in dezelfde categorie gewonnen met een spot waarin oud RTL 4-nieuwslezer Edvard Niessing het nieuws verkondigt over goedkopere leningen. Dat jaar werd Lenen.nl tweede en eindigde Postkrediet op de vijfde plaats. Als gevolg van de hoeveelheid reclame was de naamsbekendheid van de betreffende financiële instellingen groot.
Vertrek en benoeming topmannen
In juni 2007 werd voormalig minister van Financiën Gerrit Zalm hoofdeconoom bij DSB en in december 2007 werd hij benoemd tot financieel directeur. In november 2008 werd bekend dat Zalm overstapte naar ABN AMRO. Hij werd in maart 2009 opgevolgd door Frank de Grave, die twee maanden later alweer vertrok bij DSB. In dezelfde periode vertrokken er nog meer topmannen bij DSB: directeur Sparen en Beleggen René Frijters, CFO Jaap van Dijk, Riskmanager Peter Hekking, Hoofd Interne Accountantsdienst Ruud van Dijk en Chief Information Officer Reggie de Jong.
In juli 2009 werd Robin Linschoten, voormalig staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, benoemd tot bestuurslid bij DSB. Linschoten was al commissaris bij de bank. Frank de Grave werd in juli 2009 opgevolgd door registeraccountant Ronald Buwalda, Buwalda werd financieel directeur.
DSB in opspraak
Dure koopsommen en (te) hoge hypotheken
Begin 2009 raakte DSB Bank in opspraak. Klanten zochten contact met de media nadat zij in de problemen waren geraakt door een hypotheeklening bij DSB Bank.
Dit hield verband met de koppelverkoop van overlijdensrisicoverzekeringen en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen in de vorm van een of meer koopsompolissen. De koopsom werd aan DSB betaald uit een verhoging van de hypotheeklening.
Het afsluiten van een (overlijdens)risicoverzekering naast een hypotheek is niet ongebruikelijk, wel is het ongebruikelijk om deze verzekering in één keer te betalen. Er werd gesteld dat DSB tot wel 80% provisie in rekening bracht van de koopsom, hoewel DSB zelf bij NOVA stelde dat dit gemiddeld slechts 51% bedroeg en dat dit percentage voor de sector niet ongebruikelijk was.
Door deze gang van zaken waren de afgesloten leningen soms erg hoog in vergelijking met de marktwaarde van de woning, en ook in vergelijking met de financiële draagkracht c.q. het inkomen. Uit onderzoek van onder andere TROS Radar en NOVA kwam naar voren dat in veel gevallen het geleende bedrag de marktwaarde van de woning ver oversteeg. Gebruikelijk was dat een hypotheek niet hoger was dan 125% van de executiewaarde van een pand. Uit een steekproef onder 700 probleemhypotheken bij DSB kwam naar voren dat deze gemiddeld 146% van de executiewaarde bedroegen.
Ondanks de hoge hypotheek leken de maandlasten in eerste instantie mee te vallen, de klanten van DSB gingen af op de in reclame en/of promotie vermelde (lagere) hypotheekrente voor de beginperiode. De lage hypotheekrente was echter van korte duur, al snel (gemiddeld na één jaar) werd conform het contract de rente verhoogd (een fenomeen ook bekend van de Amerikaanse 'rommelhypotheken'). De gedragsregel dat de bank (als geldverstrekker) rekening dient te houden met de financiële draagkracht van de klant werd door DSB niet altijd goed nageleefd. Klanten waarbij de hypotheekschuld (veel) te hoog was in verhouding tot de waarde van de woning hadden moeite om een bank te vinden die het risico aan wilde om hun hypotheek over te nemen, waardoor deze mensen in de praktijk vast zaten aan de DSB. Veel klanten zagen zich genoodzaakt hun woning te verkopen en bleven zitten met een hoge restschuld.
Boete van de AFM
In mei 2009 heeft de Autoriteit Financiële Markten (AFM) twee boetes opgelegd, omdat DSB Bank onzorgvuldig was geweest bij het verstrekken van hypotheekleningen. Een boete van € 96.000 werd opgelegd wegens overcreditering. Een tweede boete van € 24.000 werd opgelegd omdat DSB Bank haar klanten onvoldoende had geïnformeerd over de financiële producten. Ook had DSB Bank onvoldoende informatie ingewonnen of haar advies onvoldoende gebaseerd op informatie die zij wel had ingewonnen. DSB Bank zei de boetes vervelend te vinden en slecht voor het imago.
Schadeclaims
In 2009 werden de stichtingen Hypotheekleed en Steunfonds Probleemhypotheken opgericht, het Steunfonds Probleemhypotheken opereerde ook onder de namen DSB Ramp en DSB Leed. Doelstelling van de stichtingen was (potentiële) consumenten waarschuwen voor (voormalige) praktijken van DSB en bemiddeling tussen DSB en gedupeerden.
De Stichting Hypotheekleed, met als voorzitter Pieter Lakeman, wilde een collectieve schadeclaim neerleggen bij DSB. Het Steunfonds Probleemhypotheken, met als voorzitter financieel adviseur Jelle Hendrickx, zocht het meer in bemiddeling op individueel niveau tussen DSB en gedupeerde cliënten. DSB had toegezegd gedupeerde klanten te compenseren, in een uitzending van NOVA in augustus 2009 bleek echter dat DSB zich niet aan haar woord had gehouden.
Hendrickx was eerder financieel adviseur van Hypotheekleed, totdat Pieter Lakeman voorzitter werd. Lakeman gaf Hendrickx zijn congé, waarna Lakeman een samenwerking aanging met de Hypotheekshop. In de ogen van Lakeman trad Hendrickx niet daadkrachtig genoeg op. Hendrickx startte op zijn beurt het Steunfonds Probleemhypotheken. Zowel Lakeman als Hendrickx traden regelmatig op in uitzendingen van Tros Radar.
Oud-medewerkers aan het woord
Op 28 september 2009 vertelden oud-medewerkers van DSB Bank in het tv-programma NOVA, dat de bank systematisch en op grote schaal zo veel en zo hoog mogelijke koopsompolissen verkocht zonder de klant te waarschuwen voor de risico’s. De koopsompolissen werden via koppelverkoop aan de man gebracht: zonder koopsompolis kreeg de klant geen hypotheeklening. Van de (overbodige) koopsommen kwam minimaal 80% als provisie bij DSB terecht.
Naar aanleiding van deze berichtgeving vroegen de SP, GroenLinks en de PvdA aan minister van Financiën, Wouter Bos, stappen te ondernemen tegen het beleid van koppelverkopen bij DSB bank. SP-Kamerlid Ewout Irrgang noemde het aansmeren van overbodige koopsompolissen ‘legale diefstal’. Bos noemde de provisies voor de koopsompolissen van 80 tot 90% 'totaal idioot'. Volgens Bos gebeurden er bij DSB 'dingen die niet door de beugel kunnen'.
De dag na de uitzending van NOVA maakte Ed Nijpels bekend dat hij zijn functie als commissaris bij DSB per direct neerlegde. Volgens Nijpels had dit niet met de negatieve publiciteit te maken, maar met zijn benoeming tot bestuursvoorzitter van de Stichting Pensioenfonds ABP. Nijpels was sinds 1 juli 2004 commissaris bij DSB, daarmee was hij een van de langstzittende commissarissen bij DSB. Nijpels werd op 1 augustus 2009 benoemd bij het ABP.
Bankrun na oproep Pieter Lakeman
Op donderdag 1 oktober 2009 om 7.45 uur deed Pieter Lakeman van de Stichting Hypotheekleed een oproep in het KRO-programma Goedemorgen Nederland. Hij riep alle rekeninghouders op om hun tegoeden bij DSB Bank weg te halen: 'DSB moet failliet', aldus Lakeman. Volgens hem was dat de enige manier voor gedupeerden om nog wat van hun geld terug te krijgen, omdat dan een curator de zaak eerlijk zou afhandelen. De oproep van Lakeman trok veel aandacht in de media. De bank was kwetsbaar omdat veel kort spaargeld was aangetrokken om langlopende hypotheken te dekken.
Premier Balkenende noemde de oproep 'bedenkelijk' en minister Wouter Bos van Financiën sprak van 'een onverantwoordelijke actie' van Lakeman.
Ook de Tweede Kamer en De Nederlandsche Bank vonden de oproep van Lakeman onverstandig.
Bij hoge uitzondering gaf De Nederlandsche Bank op 1 oktober 2009 een korte verklaring over DSB af, waarbij werd opgemerkt dat DSB voldeed aan de eisen die aan de solvabiliteit en liquiditeit worden gesteld.
Een groot aantal DSB-klanten gaf gehoor aan de oproep van Lakeman. Op de dag van de oproep was de website van DSB vanaf 10 uur in de ochtend niet meer bereikbaar en was het onmogelijk om geld op te nemen via het internet.
Volgens een woordvoerder van DSB kwam dit door een gecoördineerde aanval van hackers op de site en later door onderhoud aan de site.
Een dag na de oproep van Lakeman was de website van DSB nog steeds niet bereikbaar. Volgens Robin Linschoten, chief risk officer van DSB, kwam dat door een 'gecoördineerde aanval van hackers op de it-systemen van DSB Bank', die vanuit twaalf Europese landen zou zijn opgezet. Linschoten ontkende verder wederom dat er een run op de bank was. Pieter Lakeman noemde het verhaal over de hackers 'waarschijnlijk een leugen' en zei ervan overtuigd te zijn dat DSB zelf de stekker uit internet had getrokken omdat er anders inmiddels honderden miljoenen bij DSB waren weggehaald. Computerbeveiligingsexpert Rop Gonggrijp twijfelde in de media eveneens aan de verklaring van DSB. Volgens hem is een aanval van hackers een veelgebruikte smoes om eigen incompetentie te verhullen.
Excuses
Op 1 oktober 2009 verscheen DSB-bestuurder Hans van Goor 's avonds in het televisieprogramma NOVA. Hij betuigde spijt voor de handelwijze van DSB, maar zei dat deze handelwijze tot het verleden behoorde. Van Goor erkende dat DSB in het verleden fouten had gemaakt bij het verstrekken van hypotheken, maar dat daar vanaf april 2009 geen sprake meer van was. Vanaf die datum zou DSB geen koopsompolissen meer verkocht hebben, Van Goor merkte op dat andere banken deze polissen nog wel verkochten. In dezelfde uitzending ontkende een andere topman van DSB, Robin Linschoten, alle geruchten en verdachtmakingen. Volgens Linschoten was de eerdere uitzending van NOVA, waarin ex-medewerkers aan het woord kwamen, volledig door NOVA in scène gezet,
De excuses van Van Goor waren juridisch gezien gevaarlijk, omdat DSB daarmee schuld bekende. Bij de klanten vielen de excuses echter goed, omdat 'DSB de hand in eigen boezem stak'. Twee dagen na Van Goor bood ook eigenaar Dirk Scheringa de klanten van DSB bank zijn excuses aan. In een schriftelijke verklaring verzekerde hij de klachten zo snel mogelijk op te lossen.
Akkoord DSB en gedupeerden werd zaak voor de curatoren
Niet alle gedupeerden waren blij met de oproep van Lakeman om DSB failliet te laten gaan. De regelingen die het Steunfonds Probleemhypotheken voor individuele gedupeerden had willen afsluiten, zouden bij een faillissement juist in gevaar komen, aldus voorzitter Jelle Hendrickx.
De Stichting Steunfonds Probleemhypotheken behartigde de belangen van een paar duizend gedupeerde DSB-klanten.
Op 8 oktober 2009 kondigden DSB en de Stichting Steunfonds Probleemhypotheken aan een akkoord bereikt te hebben over de manier waarop klachten over de bank zouden worden afgewikkeld. Die regeling kwam erop neer dat klanten die in de problemen waren gekomen door te hoge maandlasten, hun schuld over een langere periode mochten terugbetalen. Ook zou een deel van de door hen betaalde koopsompolissen worden gebruikt voor de aflossing van de hypotheek. Bovendien was het in bepaalde gevallen mogelijk om een lagere vaste rente te krijgen. Dit zou resulteren in lagere maandlasten. De regeling is echter nooit door de DSB Bank ondertekend omdat De Nederlandsche Bank in een overleg met DSB-bestuurder Robin Linschoten de ondertekening op het laatste moment tegenhield. Waarom DNB de ondertekening tegenhield, was niet duidelijk. DSB stelde dat de regeling haar ongeveer 85 miljoen zou kosten.
De Stichting Steunfonds Probleemhypotheken had een open-einderegeling bedongen, waarvan iedereen die zich meldde gebruik kon maken. Volgens Lakeman stelde de regeling weinig voor, Lakeman stelde dat DSB een veel groter deel van de koopsompolissen zou moeten terugbetalen. Klanten moesten, zo zei Lakeman, nog steeds het hele bedrag terugbetalen, de schuld werd alleen uitgesmeerd over een langere periode.
Op 22 februari 2013 stopte de Stichting Hypotheekleed. Nu de curatoren reeds 180 miljoen daadwerkelijk hadden uitgekeerd aan DSB-slachtoffers, verwachtte Pieter Lakeman dat uiteindelijk deze teller dicht bij de 500 miljoen euro zou komen te staan.
Op 27 december 2016 werd DNB in hoger beroep verplicht tot uitbetaling van de wettelijke rente inzake het depositogarantiestelsel.
Ondergang
Noodregeling conform Wet op het financieel toezicht
Tien dagen na de oproep van Lakeman bleken de problemen bij DSB aanzienlijk. In drie dagen hadden rekeninghouders 317 miljoen opgenomen, hetgeen was opgelopen tot 664 miljoen op het moment dat de rechtbank tot een noodregeling besloot.
Op zondagavond 11 oktober 2009 om 19.00 uur diende De Nederlandsche Bank een verzoek in bij de rechtbank te Amsterdam om op DSB Bank de noodregeling als bedoeld in de Wet op het financieel toezicht (Wft) van toepassing te verklaren. Minister Wouter Bos van Financiën was die nacht urenlang op het hoofdkantoor van DNB. Dit bezoek van Bos en de commotie binnen DNB is kennelijk uitgelekt naar de pers. Het verzoek van DNB werd in eerste instantie (maandag 12 oktober om 01.00 uur) afgewezen – volgens de rechtbank was de situatie weliswaar zorgelijk maar had de bank nog voldoende liquide middelen – maar in de loop van de ochtend alsnog gehonoreerd. De rechtbank verklaarde de noodregeling van toepassing, terwijl twee bewindvoerders (Rutger Schimmelpenninck en Joost Kuiper) werden aangesteld, die vanaf dat moment de bedrijfsvoering overnamen. In deze beschikking werd door de rechtbank gesteld: "De liquiditeit van DSB ontwikkelt zich thans op gevaarlijke wijze en er is geen vooruitzicht op verbetering van die ontwikkeling".
Door berichten in de pers was er namelijk vanaf 05.00 uur opnieuw een bankrun op gang gekomen (ongeveer 30 miljoen euro op maandagochtend).
Ongeveer vanaf maandag 12 oktober 2009 11.30 uur kon een rekeninghouder van DSB Bank niet meer over zijn tegoed beschikken. Dinsdag 13 oktober bleek pinnen met een betaalkaart niet langer mogelijk. Een klant met een lopende rekening kon met zijn betaalkaart tot en met woensdag 14 oktober een bedrag van maximaal € 250 per dag opnemen bij een gelduitgifteautomaat van een andere bank dan DSB.
Reacties
DSB-eigenaar Scheringa zei dat hij zich gepakt voelde door minister van Financiën Wouter Bos en DNB-president Nout Wellink. Volgens Scheringa was toepassing van de noodregeling onnodig. Scheringa weet de stap van de rechtbank aan het lekken van informatie naar de pers: op 12 oktober verschenen in de ochtend alarmerende berichten over DSB in de Volkskrant. en het Financieele Dagblad.
Wellink meldde dat er na het lekken tientallen miljoenen van de bank waren gehaald. De beschuldiging van DSB dat er gelekt zou zijn, noemde DNB-voorzitter Nout Wellink ongegrond. Wellink had ook voor de rechtbank al ontkend dat de DNB iets met het lekken van informatie te maken had. Tijdens de persconferentie merkte Wellink op dat het lekken niet kwaadwillig gebeurd hoefde te zijn en dat er nog vijf banken bij de besprekingen betrokken waren.
Volgens minister Bos was de bank in de problemen gekomen door "het eigen beleid, weglopende klanten en onduidelijke communicatie". Bos zei dat er een onafhankelijk onderzoek komt naar de gang van zaken rond de DSB Bank.
Na de val van de bank is de website Lakemanleed.nl opgericht die een schadeclaim tegen Lakeman zegt voor te bereiden namens gedupeerde rekeninghouders.
Op 13 oktober zei advocaat Dion Bartels ook namens gedupeerden een claim tegen (voormalig) topbestuurders van DSB Bank voor te bereiden om hen persoonlijk aansprakelijk te stellen. Topbestuurders hebben een bestuursaansprakelijkheidsverzekering.
Reddingspogingen
De Nederlandsche Bank heeft in het weekend van 10 en 11 oktober 2009 nog geprobeerd om DSB een doorstart te laten maken onder de hoede van Rabobank, ABN AMRO, ING, Fortis en SNS, maar dat is niet gelukt.
Ook de bewindvoerders hebben gesproken met enkele kandidaten voor overname, maar alle kandidaten hebben zich teruggetrokken. Daarna heeft Dirk Scheringa zelf nog gesproken met de eerder genoemde vijf Nederlandse banken en met Lone Star Funds.
Ten slotte had Scheringa een voorstel dat spaarders met spaartegoeden die buiten de garantieregeling vallen, die tegoeden zouden omzetten in aandelen in het bedrijf om daarmee het eigen vermogen van DSB Bank te vergroten. Dit zogenoemde "Plan B" behelsde tevens een extra kapitaalinjectie van 100 miljoen door de overheid, alsmede het opnieuw beschikbaar stellen van 700 miljoen liquiditeitskrediet door De Nederlandsche Bank. Minister Bos van Financiën heeft dit plan en deze kapitaalinjectie geweigerd. Hiermee verviel de laatste optie tot behoud van de bank.
Faillissement DSB Bank
Op verzoek van de bewindvoerders heeft de rechtbank DSB Bank op 19 oktober 2009 failliet verklaard. De rechtbank had DSB Bank tweemaal uitstel verleend om een gegadigde te vinden die de bank in z'n geheel zou willen overnemen. Bij een faillissement kan de curator ook delen van DSB Bank verkopen.
In de persconferentie na de uitspraak van de rechtbank stelde Dirk Scheringa: "We zijn niet failliet gegaan, we zijn gewoon kapotgemaakt". Ook sprak hij van "een volkomen gezond bedrijf" dat te gronde was gericht.
Door het faillissement is het depositogarantiestelsel geactiveerd, waardoor rekeninghouders hun tegoed bij de bank tot een bedrag van € 100.000 ontvingen van De Nederlandsche Bank. Uitkeringen vanwege het depositogarantiestelsel zou De Nederlandsche Bank (DNB) volgens een bepaalde verdeelsleutel verhalen op de Nederlandse banken, die een (renteloze) vordering kregen op de failliete boedel. Als eerste schatting werd een bedrag van 1 miljard euro genoemd dat de andere banken kwijt zijn aan de ondergang van DSB Bank (Rabo, ING, ABN Amro Fortis, SNS respectievelijk 40% - 20% - 20% - 8%).
In totaal waren bijna 400.000 klanten gedupeerd. 4000 klanten hadden meer dan €100.000 spaargeld bij DSB Bank. Zij krijgen in principe €100.000 van DNB vergoed en moeten de rest op de boedel verhalen. 4500 klanten met achtergestelde deposito's staan achter in de rij van schuldeisers, maar in 2011 werd bepaald dat achtergestelde deposito's van de DSB Bank wel vallen onder het depositogarantiestelsel. Klanten die zijn gedupeerd door (te) dure koopsommen en (te) hoge hypotheekleningen hebben – in principe – een claim op de failliete boedel. Een schadeclaim die door de curator wordt gehonoreerd – wat juridisch niet zo eenvoudig ligt – wordt afgeboekt op de hypotheeklening. Alsdan hadden deze gedupeerden geen last van tekorten in de failliete boedel. Spaarders-zonder-garantie en gedupeerde hypotheekleners hebben aldus tegengestelde belangen in de failliete boedel.
Ongeveer 1400 van de 2000 medewerkers werd onmiddellijk na het faillissement ontslag aangezegd, inclusief de directie.
Over het faillissement van DSB Bank verscheen op zaterdag 29 mei 2010 een film, DSB the Movie. Deze film van Eindhovenaar Jan Willem Alphenaar kwam door middel van crowdsourcing tot stand. DSB the Movie is door vierhonderd onafhankelijke vrijwilligers gemaakt. Verdeeld over zeventien filmcrews poogden zij de mening van 'de Nederlander' uit te beelden over de ondergang van de bank.
Na een poging van Scheringa om onderzoek te laten doen naar de ondergang werd op 28 oktober 2010 bekendgemaakt dat er geen parlementaire enquête naar de ondergang van de DSB Bank zou komen.
DSB Beheer failliet
Op 21 oktober 2009 werd ook DSB Beheer failliet verklaard. Met een schuld van 75 miljoen euro bij DSB Bank en hypotheekleningen bij andere banken had DSB Beheer te weinig inkomsten om aan alle verplichtingen te voldoen, zoals betaling van rente.
Met het faillissement van DSB Beheer is het gehele DSB-concern meegesleept in de ondergang van DSB Bank. Door de vele dwarsverbanden binnen het DSB-concern zijn deze twee faillissementen nauw aan elkaar gerelateerd. DSB Bank heeft ongeveer 75 miljoen euro uitgeleend aan andere onderdelen van het DSB-concern. Daarom heeft DSB Bank groot belang bij de failliete boedel van DSB Beheer. Rutger Schimmelpenninck is curator in beide faillissementen.
Voetbalclub en stadion
Tijdens de noodregeling (van de bank) had voetbalclub AZ bekendgemaakt, dat er voor het lopende seizoen geen gevolgen zouden zijn. De sponsorbijdrage was al betaald. Wel moest de club voor het nieuwe seizoen op zoek naar een nieuwe hoofdsponsor. Scheringa is als voorzitter afgetreden. Voor het stadion had de club een langlopend huurcontract. AZ verwijderde alle DSB-uitingen. Op 4 november verdween de naam DSB van het stadion.
Schaatsploegen
De DSB-schaatsploeg ondervond al direct de gevolgen van de noodregeling en moest zelf de kosten van een trainingskamp in Duitsland betalen. De schaatsers stonden ook op de loonlijst bij DSB Bank zelf. De KNSB liet weten desnoods bij te springen in de aanloop naar de Olympische Winterspelen 2010 in februari. De langebaanploeg presenteerde op 12 november nieuwe sponsoren en ging verder onder de naam Control. De DSB-marathonploegen vonden enkele weken later ook nieuwe sponsors.
Museum en collectie
De bouw van het nieuwe Scheringa Museum voor Realisme werd op 16 oktober gestaakt. Het museum zou in februari 2010 worden geopend. Op 20 oktober heeft de deurwaarder in opdracht van ABN AMRO beslag gelegd op de collectie; de schilderijen zijn in verhuiswagens afgevoerd, buiten het bereik van de fiscus, die tot bodembeslag had kunnen overgaan, ook al zou de collectie uiteindelijk buiten het faillissement vallen. De collectie diende als extra onderpand voor de hypotheeklening voor de nieuwbouw.
Het museum-in-aanbouw is een probleemgeval voor de curatoren. De nieuwbouw is slechts 80% klaar, niet goed bruikbaar (althans veel te duur) voor iets anders dan als museum, terwijl er door de DSB-faillissementen al (te) veel kantoorruimte op de markt komt.
DS Arts, waar het museum onder valt, werd op 17 november failliet verklaard. Wel is nog geprobeerd de collectie bij elkaar te houden.
Uiteindelijk kocht Hans Melchers ongeveer 1000 van de 1240 stukken uit de failliete boedel voor een eigen museum.
Nasleep
Onderzoekscommissie-Scheltema
Begin november 2009 werd door minister van financiën Wouter Bos een commissie ingesteld die onderzoek moest doen naar de gang van zaken bij DSB, de handelwijze van bestuurders en commissarissen, de DNB, de AFM, het Ministerie van Financiën en de toereikendheid van de Wet op het financieel toezicht (Wft). De periode 2005 tot eind 2009 werd hierbij onderzocht. De commissie bestond uit professor Michiel Scheltema (voorzitter), de commissieleden professor Edgar du Perron, professor Kees Koedijk, accountant Leo Graafsma en professor Harry van Dalen (als secretaris).
Op 29 juni 2010 presenteerde de commissie haar eindrapport. Belangrijke conclusies waren dat de DNB in 2005 geen bankvergunning had mogen verlenen, dat de leiding van Scheringa eenzijdig en weinig professioneel was en dat de DNB te geduldig was geweest met ingrijpen.
In overeenstemming met de rechtbank te Rotterdam oordeelde het College van Beroep voor het bedrijfsleven,(CBb), dat slechts een deel van het archief van de commissie onder de geheimhoudingsplicht valt. RTL kreeg hierdoor gedeeltelijk gelijk inzake de openbaarheid van het archief van DSB.
Aanklachten
AFM tegen accountant van DSB
De Autoriteit Financiële Markten heeft op vrijdag 23 maart 2012 een tuchtklacht ingediend tegen een registeraccountant van Ernst and Young bij de Accountantskamer. Volgens de AFM had de accountant nooit de jaarrekening 2008 van de DSB Bank mogen goedkeuren. Lange leningen werden met direct opeisbaar spaargeld gefinancierd.
Op 23 november 2012 kreeg de accountant een berisping. November 2015 werd in hoogste instantie deze accountant van Ernst and Young door het College van Beroep voor het bedrijfsleven voor een half jaar geschorst. Het College oordeelde strenger dan de Accountantskamer. De accountant is op meerdere punten tekortgeschoten, aldus het oordeel. Er was een gebrek aan diepgang en aan een professioneel-kritische instelling waardoor de controle van belangrijke balansposten van DSB Bank op te mechanische wijze werd uitgevoerd. Verder had hij onvoldoende vraagtekens geplaatst bij de vergaande verwevenheid tussen DSB Bank en DSB Beheer en de vele bestuurswisselingen binnen de bank. Tot slot had de accountant te weinig grond voor zijn goedkeuring van de continuïteit van de bank omdat er twijfels waren of het verdienmodel van DSB Bank wel houdbaar was. De straf heeft geen praktische gevolgen omdat de accountant inmiddels met pensioen is gegaan.
Curatoren tegen DNB
Op 25 oktober 2013 werd bekend dat de curatoren van DSB voornemens waren een klacht wegens gebrekkig toezicht neer te leggen bij De Nederlandsche Bank. Het verlagen, de haircut, door DNB op 5 oktober 2009 van het DSB-krediet van 1800 naar 1000 miljoen euro was de doodsteek. Bij de rechtbank te Amsterdam betwistten de curatoren op 16 december 2014 tevergeefs zowel het verlenen als het intrekken van de bankvergunning door DNB.
Curatoren versus bestuurders DSB
Curatoren overwegen nog steeds schadeclaims tegen sommige voormalige bestuurders van DSB. Met commissaris René Neelissen werd een schikking van 500.000 euro getroffen. Echter oktober 2016 kwam er een finale overeenkomst met de twee belangrijkste oud-bestuurders, Dick Scheringa en Hans van Goor. Deze betaalden een schadevergoeding en zagen af van hun eigen vorderingen op de boedel. Door deze deal zijn ook de andere bestuurders zoals Gerrit Zalm gevrijwaard van verdere stappen.
Voortzetting van activiteiten en nieuwe handelsnaam Finqus
Na het faillissement werden geen nieuwe klanten meer aangenomen, maar het beheer van bestaande rekeningen en leningen (en het innen van rente op die leningen) werd voortgezet. Het praktische beheer van de leningen werd vanaf juni 2013 uitgevoerd door het bedrijf Quion in Capelle aan den IJssel, dat ook een deel van het DSB-personeel overnam.
In juni 2016 nam DSB de nieuwe handelsnaam "Finqus" aan voor de voortgezette activiteiten en het klantencontact. De curatoren hadden hiervoor toestemming van de rechter-commissaris. In 2017 werd een dochterbedrijf opgericht met deze naam. In 2018 nam Finqus B.V. de leningenportefeuille (vorderingen) en het personeel over van DSB Bank, waar een lening van het moederbedrijf aan Finqus tegenover stond.
Per 1 april 2020 staat Finqus toe alle leningen boetevrij af te lossen. Dit zal een versnelling geven aan het afbouwen van de resterende portefeuille.
Betaling van schuldeisers uit de boedel
Na het faillissement kon de failliete DSB Bank weer winst maken dankzij de grote afslanking en het staken van rentebetalingen over schulden. Daardoor konden de curatoren verschillende malen tussentijdse betalingen doen aan schuldeisers. Op 5 december 2014 kondigden ze een grote nabetaling aan van 35% aan de schuldeisers. Opgeteld bij eerdere uitkeringen van 39% is dan 74% door curatoren uitbetaald. Laatstgenoemden verwachtten in een periode van 10 jaar volledig de schuldeisers te kunnen terugbetalen.
Belangrijk was een verbindendverklaring van de door curatoren voorgestelde compensatieregeling door het gerechtshof te Amsterdam op 4 november 2014. Hierna waren banken bereid de boedel 1,4 miljard euro te lenen om tot vervroegde uitbetaling over te gaan. Op 4 december 2015 bood de curator alle particuliere schuldeisers 100% van de hoofdsom aan, mits zij afzien van rente en schadeclaims jegens de boedel. In het 33e faillissementsverslag bleek dat 98,5% van de schuldeisers het aanbod had geaccepteerd. Grote dissident was DNB. De curatoren hebben het aanbod later ingetrokken. Curatoren benoemen in hun verslaggeving dit inmiddels ingetrokken voorstel als: "Het Aanbod".
Intussen boekte de sterk afgeslankte failliete bank in 2015 175 miljoen winst. Het bedrijf stond onder leiding van de curator met nog 24 medewerkers. Oktober 2017 maakten de curatoren bekend "dat de schuldeisers al hun vorderingen – aanvankelijk zo'n €4 mrd – waarschijnlijk terug zullen zien". De winst over het boekjaar 2017 bedroeg ruim 104 miljoen euro.
In het 32e faillissementsverslag spreken curatoren de verwachting uit alle schuldeisers te kunnen terugbetalen, mits ze nog minimaal 5 jaar mogen doorgaan met bankieren. April 2018 melden ze daar nog 3 jaar voor nodig te hebben. Vervolgens was Finqus bezig de banken die geld hadden uitstaan, 50% van hun rentevorderingen te voldoen. Op 26 november 2019 werd een negende uitdeling gedaan van 4% aan alle concurrente schuldeisers. Totaal is dan 78% van de vorderingen uitgekeerd. Curatoren voorzagen toen een verkoop van de leningenportefeuille en afwikkeling van het faillissement in de loop van 2020/2021.
19 juli 2021 kwam naar buiten dat de curatoren de laatste 17.000 leningen hebben verkocht aan NIBC-bank. Daar was een bedrag mee gemoeid van 1,5 miljard euro. Toezichthouders moesten nog goedkeuring verlenen. maar het zag er zonnig uit voor de schuldeisers. Die krijgen 100% van hun vorderingen met een positieve rente vergoed. De bank maakte de afgelopen jaren winst en keerde dividend uit. Bovendien nam het een leningenportefeuille over van DNB. De belastingafdrachten waren ruim 7 miljoen in 2019 en ruim 5 miljoen in 2020. De voorziening voor oninbare leningen is 118 miljoen, hetgeen ruim te noemen is in de huidige oververhitte huizenmarkt.
Op 17 november 2021 was de verkoop van de leningenportefeuille afgerond. Finqus verkocht de leningenportefeuille aan Hypinvest Hypotheken BV, een 100% dochteronderneming van NIBC Bank NV.
Op 17 december 2021 werd de bij de rechtbank gedeponeerde slotuitdelingslijst verbindend. Alle schuldeisers waren reeds betaald en de curatoren restten de taak 650 miljoen uit de boedel te verdelen onder de schuldeisers, die nog geen rente over hun voorderingen hadden ontvangen. De schuldeisers hadden een totale claim ingediend van 785 miljoen. In juni 2022 werd bekend gemaakt dat de 280.000 voormalige rekenhouders die nog rente tegoed hadden dit gedeeltelijk terug zouden ontvangen. Via een speciale website konden ex-klanten zich melden voor de uitkering. In de meeste gevallen zou het gaan om een bedrag van minder dan € 10. De geschatte claim van de rente bedroeg ongeveer € 785 miljoen, waar echter € 650 miljoen voor beschikbaar was.
Externe links
Officiële website
DSB Bank België
Website voor schudeisers van DSB Bank
Voormalige Nederlandse bank
|
Tv-reclame
DSB bank maakte in vergelijking met andere financiële instellingen veel televisiereclame. Deze reclames scoorden hoog bij de jaarlijkse verkiezing van de Loden Leeuw, de prijs voor de meest irritante reclame van het TROS-programma Radar. In 2004 werd "de leningman" van Becam genomineerd in zowel de algemene categorie als de categorie voor irritante bekende Nederlander, met Frits Bom als Leningman. In de algemene categorie wonnen ze ook. Het jaar daarvoor had Frisia Financiering in dezelfde categorie gewonnen met een spot waarin oud RTL 4-nieuwslezer Edvard Niessing het nieuws verkondigt over goedkopere leningen. Dat jaar werd Lenen.nl tweede en eindigde Postkrediet op de vijfde plaats. Als gevolg van de hoeveelheid reclame was de naamsbekendheid van de betreffende financiële instellingen groot.
| 5
|
lening, krediet, financiering
|
5,082
|
VoteAction
|
4753077
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zwitserse%20parlementsverkiezingen%202015
|
Zwitserse parlementsverkiezingen 2015
|
De Zwitserse federale verkiezingen van 2015 werden op 18 oktober gehouden voor de twee kamers tellende Bondsvergadering.
De twee kamers van de Bondsvergadering (Bundesversammlung/ Assemblée fédérale/ Assemblea Federale/ Assemblea Federala):
Nationale Raad (Nationalerat/ Conseil National/ Consiglio Nazionale/ Cussegl Naziunal), bestaat uit 200 leden die via het algemeen kiesrecht worden gekozen op basis van het stelsel van evenredige vertegenwoordiging voor de duur van vier jaar. De Nationale Raad is het lagerhuis van de Bondsvergadering.
Kantonsraad (Ständerat/ Conseil des États/ Consiglio degli Stati/ Cussegl dals Stadis), bestaat 46 leden die via algemeen, enkelvoudig kiesrecht worden gekozen voor de duur van vier jaar. In elk van 20 kantons worden twee kandidaten gekozen die worden afgevaardigd naar de Kantonsraad. In elk van de 6 halfkantons wordt er één kandidaat gekozen die wordt afgevaardigd naar de Kantonsraad. De Kantonsraad is het hogerhuis van de Bondsvergadering.
Partijen
Aan de Zwitserse verkiezingen deden tal van partijen mee met verschillende ideologieën. Hieronder een overzicht van de belangrijkste partijen en ideologie. (De partijen vertegenwoordigt in de regering, de Bondsraad zijn vetgedrukt.)
Gereserveerde zetels in de Nationale Raad per kanton
Standpunten van de partijen
Uitslagen
De verkiezingen waren een grote overwinning voor de rechts-populistische Zwitserse Volkspartij (SVP/UDC). De partij ging van 54 naar 65 zetels (29,4%). Daarmee werd de partij met afstand de grootste partij. Beperkte winst was er ook voor de liberale Vrijzinnig Democratische Partij (+2).
De Sociaaldemocratische Partij van Zwitserland (SP), de Burgerlijk-Democratische Partij (BDP) en de Christendemocratische Volkspartij (CVP) gingen licht achteruit. Zwaardere verliezen waren er voor de Groene Partij van Zwitserland (-4) en de in 2011 nog zo succesvolle Groen-Liberale Partij (-5).
Nationale Raad
Kantonsraad
De centrum gerichte partijen CVP en de FDP bleven grootste partijen in de Kantonsraad.
Verkiezing van de Bondsraad
Het nieuwgekozen parlement koos op 9 december 2015 voor de duur van vier jaar een nieuwe regering, de Bondsraad (Bundesrat/ Conseil Fédéral/ Consiglio Federale/ Cussegl Federal). De Bondsraad bestaat uit zeven Bondsraadsleden (ministers).
Zie ook
Verkiezingen in Zwitserland
Verkiezingsuitslagen in Zwitserland (1919-2003)
Zwitserse parlementsverkiezingen 2007
Verkiezing van de Bondsraad van 2011
Bondsvergadering (Zwitserland)
Bondsraad (Zwitserland)
Externe links
Verkiezingen op ch.ch
Uitslagen op swissinfo.ch (Nationale Raad)
Verkiezingen in 2015
Verkiezingen in Zwitserland
|
Nationale Raad (Nationalerat/ Conseil National/ Consiglio Nazionale/ Cussegl Naziunal), bestaat uit 200 leden die via het algemeen kiesrecht worden gekozen op basis van het stelsel van evenredige vertegenwoordiging voor de duur van vier jaar. De Nationale Raad is het lagerhuis van de Bondsvergadering.
Kantonsraad (Ständerat/ Conseil des États/ Consiglio degli Stati/ Cussegl dals Stadis), bestaat 46 leden die via algemeen, enkelvoudig kiesrecht worden gekozen voor de duur van vier jaar. In elk van 20 kantons worden twee kandidaten gekozen die worden afgevaardigd naar de Kantonsraad. In elk van de 6 halfkantons wordt er één kandidaat gekozen die wordt afgevaardigd naar de Kantonsraad. De Kantonsraad is het hogerhuis van de Bondsvergadering.
| 1
|
stemmen, voorkeur, kandidaat
|
5,550
|
Series
|
555070
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dochter%20van%20het%20Keizerrijk
|
Dochter van het Keizerrijk
|
Dochter van het keizerrijk is het eerste deel van de fantasy-serie Keizerrijk-trilogie, geschreven door Raymond E. Feist en Janny Wurtz. Deze serie over Mara, de jonge Regerend Vrouwe van de Acoma en haar rol in het Spel van de Raad, dat al eeuwenlang in het Keizerrijk Tsuranuanni in Kelewan wordt gespeeld tussen de machtigste families. De oorspronkelijke titel van het boek is 'Daughter of the Empire', en het werd uitgegeven in 1987.
Samenvatting van het boek
Mara is zeventien jaar als zij volkomen onverwacht de Regerend Vrouwe van de Acoma wordt; een van de Grote Families van het keizerrijk Tsuranuanni op Kelewan die op het punt staat om uitgeroeid te worden. Mara wordt in de tempel van de orde van Lashima (de godin van het innerlijk licht) ingewijd als nieuwe zuster, en doet afstand van haar wereldlijke leven. Tijdens de inwijding wordt zij door Keyoke (de opperbevelhebber van de Acoma), weggeroepen. Haar vader (Heer Sezu) en haar broer zijn beiden om het leven gekomen tijdens een zinloze aanval op een barbarenstelling in de wereld achter de Scheuring (Midkemia). Hun dood maakt deel uit van de plannen van wrede, sadistische en geslepen Heer Jingu van de Minwanabi om de Acoma-familie definitief uit de weg te ruimen.
Mara is niet zeker voorbereid op haar nieuwe taak, al is ze vaak erbij geweest als haar vader haar broer onderwees in het dodelijke Spel van de Raad (de ‘regeringsmethode’ van het Keizerrijk) en de verantwoordelijkheid van een Heer van een Grote Familie. Als Mara bij het landgoed van de Acoma arriveert blijkt dat er daar nog maar zevenendertig krijgers in dienst zijn; de verliezen van de familie zijn enorm. Maar toch trekt Mara zich, ondanks de waarschuwingen van Keyoke om direct maatregelingen te menen, eerst terug in de heilige boomgaard. Dit wordt bijna haar dood als een moordenaar daar verschijnt. Slechts door het ingrijpen van de krijgsman Papewajo blijft Mara in leven. De ingreep heeft echter ook een keerzijde; Papewajo moet volgens de traditie zelfmoord plegen omdat hij de heilige boomgaard betreden heeft. Mara kan dit echter niet accepteren, en geeft Papewajo een zwarte band die hem eraan moet herinneren dat hij de doodstraf heeft gekregen. Hierbij breekt zij niet de traditie.
Dankzij de onorthodoxe omgang met de tradities van het keizerrijk en de methoden van leiderschap blijkt Mara spoedig een krachtige maar onvoorspelbare Heersend Vrouwe van een Groot Huis te zijn. Dit blijkt ook als zij Grijze Krijgers in haar strijdkrachten opneemt; verschoppelingen zonder eer, die niet met hun Heer ten onder zijn gegaan. Mara biedt hen een nieuwe kans en versterkt zo haar leger. Mede hierdoor treedt de zeer nuttige Spionnenmeester Arakasi in dienst bij Mara. Dankzij hem sluit zij een alliantie met de cho-ja, een insect-achtig strijdersvolk. Ze biedt hen de jonge koningin van het volk een nieuwe woonplek aan op haar land.
Ondertussen arrangeert Mara haar eigen huwelijk met Buntokapi, de derde zoon van de Familie Anasati, waardoor deze vijandige familie haar ‘onwillige’ bondgenoot wordt. Buntokapi blijk een ware bruut te zijn, die zijn echt-genote mishandeld. Maar Mara ondergaat zijn vernederingen, krijgt een zoon van hem (Ajiki), gaat heimelijk door met het besturen van de Acoma Familie, en plant de val van haar echtgenoot. Deze pleegt uiteindelijk zelfmoord om de eer van de Acoma te redden, nadat hij zijn vader en de Krijgsheer zwaar beledigd heeft. Als Mara hierna weer de Heersend Vrouwe van de Acoma wordt, komt Bruli van de Kehotara zich als nieuwe huwelijkskandidaat aanbieden. Mara lokt Bruli in haar val, waardoor de band tussen Kehotara en de Minwanabi verbroken zal worden.
Dan wordt ze uitgenodigd door Heer Jingo van de Minwanabi om het verjaardagsfeest van de Krijgsheer bij te wonen in diens onneembare vesting. Een dodelijke uitnodiging die ze echter niet kan afslaan. Daar komt ze erachter dat Buntokapi’s geliefde Teani een spion was voor de Anasati, en dat deze thans in dienst van Heer Jingo haar wil laten vermoorden door de krijger Shimizu. De eerste moordpoging faalt dankzij het optreden van Papewajo, die hierbij het leven laat. Ook de tweede poging faalt. Maar ditmaal wordt het verraad van de Minwanabi-familie geopenbaard en wordt Heer Jingo gedwongen om ‘eervol’ zelfmoord te plegen. Mara heeft de dood van haar vader en broer gewroken, heeft een overwinning in het Spel van de Raad gehaald, en keert terug naar haar landgoed. Waar ze de verjaardag van de Krijgsheer hervatten.
Fantasyroman
Werk van Raymond Feist
Roman uit 1987
|
Dochter van het keizerrijk is het eerste deel van de fantasy-serie Keizerrijk-trilogie, geschreven door Raymond E. Feist en Janny Wurtz. Deze serie over Mara, de jonge Regerend Vrouwe van de Acoma en haar rol in het Spel van de Raad, dat al eeuwenlang in het Keizerrijk Tsuranuanni in Kelewan wordt gespeeld tussen de machtigste families. De oorspronkelijke titel van het boek is 'Daughter of the Empire', en het werd uitgegeven in 1987.
| 2
|
serie, reeks, verzameling
|
6,023
|
DepositAccount
|
1429935
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Moneyou
|
Moneyou
|
Moneyou B.V. is een Nederlandse financiële dienstverlener.
Moneyou werd opgericht in 2001 als een initiatief van bouwer en geldverstrekker Bouwfonds en werd later een zelfstandige dochteronderneming van ABN AMRO. Moneyou verstrekte in haar hoogtijdagen hypotheken, verzekeringenen kredieten, en had enige tijd ook activiteiten in Duitsland, Oostenrijk en België. In 2020 beëindigde ABN Amro de activiteiten van Moneyou, een proces dat in 2021 was afgerond. Enkel het Moneyou hypotheeklabel bleef actief, als onderdeel van ABN AMRO Hypotheken Groep.
Moneyou in Nederland
Moneyou werd opgericht in 2001 als online hypotheeklabel, op initiatief van bouwer en geldverstrekker Bouwfonds, en werd later een zelfstandige dochteronderneming van ABN AMRO.
Naast hypotheken bood Moneyou na verloop van tijd ook spaardeposito's, spaarrekeningen en de online betaalrekening Moneyou Go aan. Daarnaast werd er bemiddeld in doorlopend kredieten. Het openen van een spaarrekening kon geheel online en zowel de normale spaarrekening als de deposito´s vielen onder het depositogarantiestelsel.
Enige jaren bood Moneyou ook een Groen Deposito aan klanten, die kon afgesloten worden via de vrij opneembare spaarrekening, waar hij aan gekoppeld was. De Groen Deposito zelf werd ondergebracht bij de ABN AMRO Groenbank B.V. Gezien de bijzondere voorwaarden waarmee vervolgens met deze deposito's geïnvesteerd kon worden in de door de overheid erkende Groene projecten, waren deze beperkt beschikbaar gedurende een jaar.
Moneyou was in 2008 nog steeds een van de kleinere financiële spelers, maar deed forse reclame-inspanningen op het internet en met radioreclames. Vooral deze laatste hebben bijgedragen aan de bekendheid. Begin 2010 won Moneyou Het Gouden Spaarvarken, een in 2009 ingestelde prijs voor de best renderende spaarrekening zonder beperkende voorwaarden.
In 2020 kondigde Moneyou aan om haar spaar- en betaalactiviteiten in de loop van 2021 te staken. Volgens de bank kon zij zich door de lage rentestand niet meer van andere aanbieders onderscheiden met een aantrekkelijke spaarrente. Moneyou Go sloot op 15 april 2021 en Moneyou Sparen stopte op 5 juli 2021. Moneyou Lenen ging op 1 juli 2021 over naar DEFAM, een 100% dochter van ABN AMRO Bank N.V. Het Moneyou hypotheeklabel bleef actief als onderdeel van de ABN AMRO Hypotheken Groep.
Door het stoppen van Moneyou Sparen en Betalen gingen 150 banen verloren in Nederland en Duitsland. Tijdelijke contracten werden niet verlengd, en voor ruim veertig vaste werknemers volgde er een sociaal plan. Ook ging een deel van de medewerkers over naar fintechpartij TM-Pro, die de techniek achter het Moneyou-platform overneemt.
Moneyou buiten Nederland
Moneyou in Duitsland
De activiteiten van Moneyou in Duitsland werden gestart in 2011.
In 2018 lanceerde Moneyou Tikkie in Duitsland. Tikkie sloeg daar echter niet aan, en het experiment werd dan ook in 2019 gestaakt.
Na positieve ervaringen in Nederland werd de Moneyou GO-app in 2019 ook uitgerold naar Duitse Moneyou klanten.
In 2020 kondigde Moneyou aan om haar spaar- en betaalactiviteiten in de loop van 2021 te staken. Volgens de bank kon zij zich door de lage rentestand niet meer van andere aanbieders onderscheiden met een aantrekkelijke spaarrente.
Moneyou in België
Moneyou België werd in 2012 gelanceerd.
In november 2019 hield Moneyou België op te bestaan. De rekeningen van de 43.000 klanten in België werden overgedragen naar de Belgische online Keytrade Bank.
Moneyou in Oostenrijk
Moneyou ging in Oostenrijk van start in oktober 2014. Midden 2019 hield Moneyou Oostenrijk op te bestaan.
Externe links
Website Moneyou
ABN AMRO
|
In 2020 kondigde Moneyou aan om haar spaar- en betaalactiviteiten in de loop van 2021 te staken. Volgens de bank kon zij zich door de lage rentestand niet meer van andere aanbieders onderscheiden met een aantrekkelijke spaarrente. Moneyou Go sloot op 15 april 2021 en Moneyou Sparen stopte op 5 juli 2021. Moneyou Lenen ging op 1 juli 2021 over naar DEFAM, een 100% dochter van ABN AMRO Bank N.V. Het Moneyou hypotheeklabel bleef actief als onderdeel van de ABN AMRO Hypotheken Groep.
| 1
|
depositorekening, spaarrente, bankdeposito
|
7,417
|
TextObject
|
1372406
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kodi%20%28software%29
|
Kodi (software)
|
Kodi is een opensource-media center, compatibel met verschillende besturingssystemen. Het werd oorspronkelijk geschreven voor Xbox, maar later kwamen daar versies bij voor Windows, Mac en Linux. Sinds versie 9.04 ondersteunt Kodi het Xbox-platform niet meer. Er is echter nog wel een team dat Kodi voor de originele Xbox bijwerkt onder de naam "XBMC4XBOX".
Kodi heette tot en met versie 13 'XBMC'. Dat was de opvolger van de voorheen populaire Xbox Media Player. Er is een live-cd en een live USB-versie beschikbaar zodat men Kodi kan proberen zonder het daadwerkelijk te installeren.
Details
Kodi ondersteunt een waaier aan multimediaformaten en beschikt over functies zoals een afspeellijst, audiovisualisaties, diashows en weersverwachting. Daarnaast zijn er ook diverse uitbreidingen die beschikbaar worden gemaakt door derden. Als mediacenter kan Kodi de meeste audio- en videobestandsformaten afspelen, alsmede afbeeldingen weergeven van om het even welke bron, zoals cd's, dvd's, USB-geheugendrives, het internet, en via het LAN.
Software die voor de Xbox geschreven wordt is niet illegaal. Iedereen mag een programma bedenken dat eventueel op de Xbox uitgevoerd zou kunnen worden. Microsoft legt de drempel om te beginnen aan Xbox-softwareontwikkeling hierdoor erg laag. Microsoft verlangt echter geld zodra iemand software voor de Xbox op de markt gaat brengen. Ze doen dit door de compilers voor Xbox aan een dure en vrij beperkende licentie te binden. Een compiler maakt van de geschreven software een op de Xbox uit te voeren bestand. Zulks leidt tot de eigenaardige situatie dat het schrijven van Kodi door de ontwikkelaars niet illegaal is, maar zij geen uitvoerbare versie mogen verstrekken. De enige manier om aan Kodi voor de Xbox te komen, is voor de meeste mensen dus via illegale kanalen.
Door de veroudering van de hardware van de Xbox en door het verlangen om het project uit te breiden, is een port voor de PC gemaakt. Door de rekenkracht van moderne hardware van pc's is de Kodi nu in staat om (U)HD-content te decoderen tot 2160p (4K). Hiermee wordt de beperking van de originele Xbox-versie van de Kodi vermeden. De nieuwe versie van Kodi is dan ook in staat (U)HD in het formaat Matroska (MKV) af te spelen, waarbij Kodi gebruikmaakt van DXVA (DirectX voor Video van Microsoft), hierdoor wordt bij het afspelen tijdens het decoderen de GPU gebruikt van een nVidia- of Ati-videokaart waardoor het afspelen veel vloeiender zal verlopen. Het hinderlijke stotteren als een ondertitel wordt gebruikt behoort daardoor tot het verleden. De videokaartjes die DXVA ondersteunen zijn betaalbaar geworden zodat een wat oudere PC misschien ook gebruikt kan worden. Kodi draait bijvoorbeeld goed op een Athlon 3200+ met nVidia- of Ati-kaart. Vanaf versie 10 kan Kodi beschouwd worden als volwaardig alternatief voor MCE (Media Center) van Microsoft.
De ports voor de besturingssystemen Mac OS X en Microsoft Windows zijn gemaakt door enkele vrijwilligers uit de gemeenschap rondom Kodi. Kodi als geheel wordt gedistribueerd onder de GPL. Tegenwoordig wordt het project ook financieel ondersteund door commerciële bedrijven.
Beschrijving
Functies
Weer
De functie Weer geeft weersvoorspellingen voor meerdere dagen. De functie is standaard niet ingeschakeld. De functie is ingeschakeld in SYSTEEM > Weer> Dienst voor weerinformatie. Verschillende informatiebronnen zijn beschikbaar. Bronnen geven voorspellingen voor alle regio's van de wereld, zoals Yahoo! Weather.
Afbeeldingen
De functie Afbeeldingen geeft de afbeeldingen weer. Afbeeldingen (foto's, enz.) Bevinden zich in een of meer mappen op de computer. De gebruiker voegt een bron van afbeeldingen toe voor nieuwe afbeeldingen. Extensies (add-ons) geven de afbeeldingen op internet weer (OneDrive, Flickr, Google Afbeeldingen, etc.).
Radio
De functie Radio zendt live radiozenders uit. De radiokanalen gaan via TNT, ADSL, kabel of internet. De bron is afhankelijk van de gekozen extensie (add-on).
Radiofunctionaliteit is standaard niet ingeschakeld. Het is ingeschakeld met tv-extensies zoals PVR Demo Client. Meestal zijn radio-uitbreidingen beschikbaar in Muziek add-ons.
TV
De functie TV zendt live tv-kanalen uit. De tv-kanalen lopen via TNT, ADSL, kabel of internet. De bron is afhankelijk van de gekozen extensie (add-on).
De functie TV is standaard niet ingeschakeld. Het wordt in twee stappen geactiveerd (met extensies):
De extensie is geactiveerd in SYSTEEM (SYSTEEM > Add-ons > Mijn add-ons > PVR-cliënten > klik op de extensie en klik vervolgens op Inschakelen, herstart Kodi). Kodi maakt meerdere gelijktijdige tv-uitbreidingen mogelijk,
De tv-functie is ingeschakeld in SYSTEEM (SYSTEEM > TV > Algemeen > schakel Geactiveerd in). De tv-functie verschijnt in het hoofdmenu.
De tv-extensies die beschikbaar zijn, zijn:
PVR Demo Client (bron: internetstreaming)
PVR HDHomeRun-client (bron: TNT-antenne of -kabel)
PVR IPTV Simple Client (bron: streaming op internet)
Bijzonderheden van bepaalde extensies:
PVR Demo Client: extensie voor demonstratie van tv-functionaliteit. De video-uitzending is hetzelfde op elke tv-zender (de bron komt van dezelfde webpagina)
PVR HDHomeRun Client: uitbreiding voor HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand. HDHomeRun Connect verzendt een DTT-antennesignaal via een thuis Ethernet-netwerk en de HDHomeRun Expand verzendt het signaal van een coaxkabel via een thuisnetwerk. PVR HDHomeRun Client Extension Geeft HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand Signal in Kodi weer
PVR IPTV Simple Client: uitbreiding om tv-kanalen op internet af te spelen. De extensie leest de URL's van de tv-kanalen die zijn opgeslagen in een M3U-bestand. Het M3U-bestand is een tekstbestand met de naam en URL-link van de tv-kanalen. Het tekstbestand wordt opgeslagen in M3U-indeling (Bestand > Opslaan als > Bestandsnaam.m3u). In het M3U-bestand is de URL van het tv-kanaal een extensie .m3u8. Een voorbeeld van M3U bestandsinhoud is:
# EXTM3U
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 1
http://live.channel1.com/exampleforwikipedia/playlist.m3u8
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 2
http://channel2live.exampleforwikipedia.com/master.m3u8?b=500,300,700,900,1200
#EXTINF: -1, titel van tv-kanaal 3
http://www.channel3.de/live/exampleforwikipedia/master.m3u8
Om het M3U-bestand te lezen, selecteert de gebruiker de locatie van het M3U-bestand (SYSTEEM > Add-ons > Mijn add-ons > PVR-cliënten > PVR IPTV Simple Client > Configureren > M3U afspeellijstlocatie).
Video's
De functie Video's speelt video's af zoals films, cartoons, documentaires, homevideo's en meer. Kodi speelt de video's op verschillende manieren af:
De video's opgeslagen in een of meer mappen door de optie Bestanden: de gebruiker voegt een bron van video's toe, dat wil zeggen de map met de video's. Vervolgens opent de gebruiker de video's in de map. De gebruiker voegt alle gewenste bronnen toe,
Afspeellijsten, groepen video's, volgens de optie Afspeellijsten: de gebruiker maakt afspeellijsten met video's die al zijn toegevoegd met de optie Bestanden. Aanvankelijk maakt de gebruiker een lijst met video's op type of trefwoorden (trefwoorden in de titel of samenvatting). De gebruiker maakt alle gewenste afspeellijsten,
Met specifieke methoden via de optie Video add-ons: Extensies zijn applicaties die door derden zijn ontwikkeld. Toepassingen lezen video's op een specifieke manier: video's op internet, zelfs in streaming, video's door TNT, enz.
Muziek
De functie Muziek speelt audiobestanden af: muzieknummers, enz. Kodi leest audiobestanden op verschillende manieren:
Audiobestanden opgeslagen in een of meer mappen door de optie Bestanden: de gebruiker voegt een muziekbron toe, dat wil zeggen, de map met de audiobestanden. Vervolgens opent de gebruiker de audiobestanden in de map. De gebruiker voegt alle gewenste bronnen toe,
Afspeellijsten, groepen audiobestanden, volgens de optie Afspeellijsten: de gebruiker maakt afspeellijsten met audiobestanden die al zijn toegevoegd met de optie Bestanden. Aanvankelijk maakt de gebruiker een lijst met audiobestanden op type of trefwoorden (trefwoorden in de titel of samenvatting). De gebruiker maakt alle gewenste afspeellijsten,
Met specifieke methoden via de optie Muziek add-ons: extensies zijn applicaties die door derden zijn ontwikkeld. Toepassingen lezen audiobestanden op een specifieke manier: internetpodcasts, zelfs in streaming, internetradio, enz.
Programma's
De functie Programma's biedt een verscheidenheid aan opties. Deze opties zijn:
Kunstwerken en fan-art downloaden met betrekking tot tv-programma's, films, enz.
Tv-programmagidsen
Back-upbeheer van aangepaste Kodi-configuraties
Foto's en video's bekijken die beschikbaar zijn op Facebook, Dropbox, enzovoort
Toegang tot een e-mailbox zoals Gmail, Yahoo, AOL, iCloud en anderen
De configuratie van afstandsbedieningen voor gebruik met Kodi
enz.
Er is bij verstek geen add-on Programma's geïnstalleerd. De gebruiker installeert ze zelf.
Systeem
De functie Systeem biedt algemene Kodi-instellingen en instellingen voor de verschillende functies van Kodi. Sommige parameters zijn alleen toegankelijk voor bepaalde parameterniveaus. Deze niveaus zijn Basis, Standaard, Geavanceerd en Expert. Het instellingsniveau wordt linksonder in elk venster van de algemene instellingen gewijzigd. Verborgen parameters verschijnen als niveaus veranderen.
Ondersteunde formaten
Kodi is gebaseerd op FFmpeg voor codec-ondersteuning.
Fysieke media: CD, DVD, Video-CD (inclusief DVD-Video, VCD / SVCD en Audio-CD / CDDA)
Extensies formaten: AVI, MPEG, WMV, ASF, FLV, MKV, MOV, MP4, M4A, AAC, NUT, Ogg, OGM, RealMedia RAM / RM / RV / RA / RMVB, 3gp, VIVO, PVA, NUV, NSV, NSA, FLI, FLC en DVR-MS (bèta-ondersteuning)
Afspeellijstindeling: M3U
Videoformaat: MPEG-1, MPEG-2, H.263, MPEG-4 SP en ASP, MPEG-4 AVC (H.264), HuffYUV, Indeo, MJPEG, RealVideo, QuickTime, Sorenson, WMV, Cinepak
Audioformaten: AIFF, WAV / WAVE, MP2, MP3, AAC, AACplus, AC3, DTS, ALAC, AMR, FLAC, Monkey's Audio (APE), RealAudio, SHN, WavPack, MPC / Musepack / Mpeg +, Speex, Vorbis en WMA .
Formaten foto / afbeelding: BMP, JPEG, GIF, PNG, TIFF, MNG, ICO, PCX en Targa / TGA
Ondertitelformaten: AQTitle, ASS / SSA, CC, JACOsub, MicroDVD, MPsub, OGM, PJS, RT, SMI, SRT, SUB, VOBsub, VPlayer
Europees verbod illegale add-ons en media-spelers
Het is mogelijk om in Kodi add-ons van derden te installeren die films streamen van illegale streamingsites. Diverse sites verkochten mediaplayers met daarop een pre-install van Kodi met daarop tevens illegale add-ons. De verkoop van mediaspelers met illegale add-ons is door de Europese rechter óók illegaal verklaard, alsmede het gebruik ervan, wegens strijd met de Europese auteursrechtenregeling.
Externe links
Projectpagina
Wiki-pagina
XBMC4XBOX
Mediacenter
Opensourcesoftware en vrije software
Software geschreven in C++
|
Bijzonderheden van bepaalde extensies:
PVR Demo Client: extensie voor demonstratie van tv-functionaliteit. De video-uitzending is hetzelfde op elke tv-zender (de bron komt van dezelfde webpagina)
PVR HDHomeRun Client: uitbreiding voor HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand. HDHomeRun Connect verzendt een DTT-antennesignaal via een thuis Ethernet-netwerk en de HDHomeRun Expand verzendt het signaal van een coaxkabel via een thuisnetwerk. PVR HDHomeRun Client Extension Geeft HDHomeRun Connect en HDHomeRun Expand Signal in Kodi weer
PVR IPTV Simple Client: uitbreiding om tv-kanalen op internet af te spelen. De extensie leest de URL's van de tv-kanalen die zijn opgeslagen in een M3U-bestand. Het M3U-bestand is een tekstbestand met de naam en URL-link van de tv-kanalen. Het tekstbestand wordt opgeslagen in M3U-indeling (Bestand > Opslaan als > Bestandsnaam.m3u). In het M3U-bestand is de URL van het tv-kanaal een extensie .m3u8. Een voorbeeld van M3U bestandsinhoud is:
# EXTM3U
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 1
http://live.channel1.com/exampleforwikipedia/playlist.m3u8
#EXTINF: -1, titel van het tv-kanaal 2
http://channel2live.exampleforwikipedia.com/master.m3u8?b=500,300,700,900,1200
#EXTINF: -1, titel van tv-kanaal 3
http://www.channel3.de/live/exampleforwikipedia/master.m3u8
Om het M3U-bestand te lezen, selecteert de gebruiker de locatie van het M3U-bestand (SYSTEEM > Add-ons > Mijn add-ons > PVR-cliënten > PVR IPTV Simple Client > Configureren > M3U afspeellijstlocatie).
| 2
|
tekstbestand, tekstobject, tekstbestand met opmaak
|
7,637
|
Dataset
|
48780
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wetenschappelijk%20onderzoek
|
Wetenschappelijk onderzoek
|
Wetenschappelijk onderzoek is onderzoek dat naar hedendaagse maatstaven voldoet aan de criteria van wetenschap. Op voorstel van de filosoof Popper wordt niet gevraagd naar juistheid, alleen naar controleerbaarheid door te verifiëren of te falsificeren. Daarbij gaat het er niet zozeer om of een bepaalde uitspraak daadwerkelijk aan een controle is onderworpen, dan wel of deze zich daar in beginsel toe leent.
Fundamenteel en toegepast
Fundamenteel wetenschappelijk wordt vaak onderscheiden van toegepast wetenschappelijk onderzoek.
Fundamenteel onderzoek of zuiver wetenschappelijk onderzoek heeft niet ten doel een vooraf vastgesteld praktisch vraagstuk op te lossen, maar vaak mondt fundamenteel onderzoek op den duur ook uit in praktische toepassingen. Van alle organisaties die onderzoek verrichten, richten met name de universiteiten zich op fundamenteel onderzoek. Het resultaat van fundamenteel onderzoek vindt gewoonlijk zijn weg naar gespecialiseerde wetenschappelijke tijdschriften met een doelgroep van vakgenoten.
Toegepaste wetenschappen zijn van meet af aan gericht op het ontwikkelen of verbeteren van toepassingen. Omdat het voor het tot stand brengen van toepassingen steeds meer nodig is om kennis uit verschillende disciplines te combineren, is toegepaste onderzoek vaak multidisciplinair. Sommige organisaties, zoals de grote technologische instituten en TNO zijn speciaal opgericht om fundamentele kennis geschikt te maken om te kunnen toepassen. Ook het onderzoek dat door bedrijven wordt verricht, is meestal gericht op toepassingen. Het leidt vaak tot rapporten aan externen of tot publicaties in vakbladen. Soms resulteert het in uitvindingen die juridisch kunnen worden geclaimd in een octrooi.
Het verschil tussen beide typen onderzoek is gradueel: toegepast onderzoek vereist vaak fundamentele inzichten, terwijl fundamenteel onderzoek doorgaans op enig moment verbonden wordt met toepassingen. In grote industriële laboratoria en de meeste – zeker de technische – universiteiten gebeuren beide typen onderzoek.
Wetenschappelijk onderzoek en kennis in het algemeen is in de moderne samenleving zo belangrijk geworden dat men van een informatiemaatschappij of kenniseconomie spreekt.
Methoden
Binnen het wetenschappelijk onderzoek worden verschillende methoden en technieken gebruikt.
Veel onderzoek is empirisch van aard en gericht op het toetsen van hypothesen. Als algemene regel voor dergelijk onderzoek geldt dat er een hypothese wordt geformuleerd die door waarnemingen al dan niet wordt verworpen waarna zo nodig een nieuwe, aangepaste hypothese wordt geformuleerd. Daarna volgt weer een fase van empirisch onderzoek via waarnemingen. Dergelijke waarnemingen vinden vaak plaats door experimenten, maar noodzakelijk is dat niet: zo voeren astronomen nimmer experimenten uit.
Lang niet al het wetenschappelijk onderzoek is echter empirisch, experimenteel en hypothesetoetsend. Exploratief en beschrijvend onderzoek staat tegenover experimenteel en toetsend onderzoek, theoretisch onderzoek vult empirisch onderzoek aan.
Binnen het wetenschappelijk onderzoek vindt men zeer veel uiteenlopende specifieke onderzoeksmethoden. Voorbeelden zijn het verrichten van casestudies, het aanbrengen van classificaties, het mathematisch modelleren, het uitvoeren van computersimulaties, het verrichten van laboratoriumexperimenten, het analyseren van teksten via discoursanalyse, het onderzoeken van de sociale werkelijkheid door middel van enquêtes, ervaring en intuïtie, interviews, participerende observatie en sociale simulaties.
Normen en controle
Wetenschappelijke onderzoekers controleren in essentie elkaar. Wie de wetenschappelijke normen niet nakomt zal in de literatuur bekritiseerd worden. In een aantal landen streeft men er officieel naar een deel van onderzoek te vrijwaren van overheidsbemoeienis, de academische vrijheid, die in de Duitse grondwet zelfs als grondrecht wordt erkend - sinds de nazi's wel uitmaakten wat politiek correcte wetenschap was. In de praktijk beïnvloeden overheden in sterke mate wetenschap, bijvoorbeeld via bewapenings,- energie- en gezondheidsprogramma's, bijvoorbeeld in wetenschapsgrootmachten als de VS en China.
Het is inherent aan wetenschap dat soms doodlopende wegen in worden geslagen, maar dat wil niet zeggen dat dat slechte wetenschap is.
Plagiaat en schrijven over gemanipuleerde onderzoeken is taboe, en wordt, zo is de bedoeling, snel door collega-wetenschappers ontmaskerd.
Omstreden is de vraag of de resultaten van door de overheid gefinancierd onderzoek vrij voor iedereen beschikbaar moeten zijn. Officieel is dat meestal het geval. Onderzoekers publiceren hun bevindingen graag in gerenommeerde commerciële tijdschriften, maar de abonnementen op die tijdschriften zijn soms zo duur dat dergelijke publicaties die communicatie in de praktijk soms eerder belemmeren dan bevorderen.
Ook omstreden is de vraag of octrooi kan worden aangevraagd op uitvindingen die met belastinggeld zijn gedaan. Het bezwaar is dat de consument dan tweemaal kan betalen: zowel via de belastingen als via het (duurdere) product, maar fabrikanten willen uitvindingen vaak niet commercialiseren als zij geen exclusiviteit hebben.
Normen voor universitair onderzoek zijn ooit door de befaamde wetenschapssocioloog Merton beschreven en aangeduid als CUDOS. In Nederland is er een door de in VSNU-verband opgestelde Nederlandse gedragscode Wetenschapsbeoefening.
Deze normen worden in principe gehandhaafd via een systeem van onderlinge controle waarbij wetenschappers de resultaten van hun collega's beoordelen. Deze collegiale toetsing vindt plaats bij de beoordeling van wetenschappelijke artikelen. Ook op sommige universiteiten zijn systemen van kwaliteitscontrole waarbij het onderzoek van collega-instituten beoordeeld wordt. Binnen de universiteiten kijken hoogleraren toe op het werk van hun medewerkers en assistenten. Ook wetenschappers die buiten universiteiten werkzaam zijn, worden geacht zich aan de beschreven normen te houden.
De kwaliteitscriteria voor wetenschappelijk onderzoek zijn grotendeels methodologisch van aard. Dergelijke criteria zijn duidelijkheid (over de onderzoeksbegrippen en verbanden daartussen), nauwkeurigheid, verificatiemogelijkheid en consistentie.
Door verschillende oorzaken wordt de degelijkheid en onafhankelijkheid van wetenschappelijk onderzoek bedreigd. Universiteiten worden steeds meer geprikkeld marktgericht (maatschappelijk relevant) te handelen en zijn voor financiering van onderzoek steeds meer aangewezen op dat soort externe bronnen. Sommigen vrezen dat dit kan leiden tot beïnvloeding van de onderzoeksresultaten ten gunste van het financierende bedrijf. Daarnaast zijn sommige onderzoekers, met name bijzondere hoogleraren, zowel werkzaam bij een bedrijf als bij een universiteit, waarbij het bedrijf soms het loon van de onderzoeker financiert. Dit kan leiden tot belangenverstrengeling. Sinds het begin van de jaren 2010 speelt de replicatiecrisis een belangrijke rol, aangezien veel, soms tot dan toe baanbrekende, onderzoeken niet reproduceerbaar bleken.
Organisaties
Veel wetenschappelijk onderzoek wordt verricht aan universiteiten. Daarnaast zijn de volgende organisaties van belang:
Onderzoeksinstituten. Ook buiten de universiteiten bestaan organisaties die zich specifiek richten op het uitvoeren van onderzoek. Dit zijn organisaties zoals TNO en de grote technologische instituten. Ook de KNAW en NWO hebben eigen onderzoeksinstituten.
Hybride organisaties waarbinnen onderzoeksinstituten samenwerken met private of publieke partijen zoals bedrijven of semi-overheden. Een voorbeeld in Nederland zijn de Technologische Topinstituten (TTI's).
Bedrijven hebben veelal een afdeling voor Onderzoek en Ontwikkeling.
Hogescholen. Sinds er in 2001 binnen Nederlandse hogescholen lectoren zijn benoemd, wordt er ook binnen hogescholen -in beperkte mate- onderzoek verricht.
Het informatiesysteem NARCIS biedt toegang tot wetenschappelijke informatie, waaronder publicaties afkomstig uit de repositoria van alle Nederlandse universiteiten, KNAW, NWO en een aantal wetenschappelijke instellingen, gegevensverzamelingen van het instituut DANS en beschrijvingen van onderzoeksprojecten, onderzoekers en onderzoeksinstituten.
Financiering
Voor wat betreft de financiering van wetenschappelijk onderzoek is een tweedeling aan te brengen tussen fundamenteel een toegepast onderzoek in zoverre dat de relatie tussen inspanning en exploiteerbaar resultaat bij fundamenteel onderzoek bijna per definitie zo vaag, onzeker en ver verwijderd is dat private investeerders daar geen geld in willen steken, in tegenstelling tot toegepast onderzoek.
Dat maakt (de resultaten van) fundamenteel onderzoek tot een collectief goed. Dit is een economisch vakterm voor goederen waarvan het profijt praktisch niet, of slechts tegen onevenredige kosten in rekening kunnen worden gebracht aan degenen die ervan (zouden kunnen) profiteren. Daarom is zulk onderzoek vooral af afhankelijk van overheidsfinanciering, d.w.z. van belastinggeld, dat via allerlei instanties wordt verdeeld, zoals:
Ministeries, in Nederland met name het ministerie van OCW. Omdat onderzoek van algemeen belang is en een collectief goed, draagt het ministerie van OCW zorg voor de basisfinanciering van onderzoek. Ook andere overheden financieren onderzoek. Zo financiert in Nederland het ministerie van ELI onderzoek aan de Wageningen Universiteit en Research Centre.
Research Councils zoals de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO), het Vlaamse Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek en de Europese onderzoeksraad (ERC). Deze organisaties verdelen hun middelen op competitieve en selectieve wijze over de beste onderzoekers die hiertoe onderzoeksvoorstellen moeten indienen.
De Europese Unie. Dit doet zij door middel van kaderprogramma's en de Europese onderzoeksraad.
Het bedrijfsleven. Bedrijven financieren onderzoek dat zij zelf verrichten of door universiteiten laten verrichten.
Fondsen voor wetenschappelijk onderzoek die gevuld zijn met de opbrengst van collectes, oftewel collectebusfondsen.
Omdat de resultaten van onderzoek nuttig zijn voor de samenleving is in 2000 als onderdeel van de strategie van Lissabon op EU-niveau afgesproken om minimaal 3% van het bruto binnenlands product (bbp) van de EU aan onderzoek en ontwikkeling te besteden. Deze afspraak staat bekend als de Barcelonanorm. Op dit moment haalt Nederland dit nog niet, aangezien slechts ruim twee procent van het bbp aan onderzoek en ontwikkeling wordt uitgegeven. Deze investering ligt rond het gemiddelde van de Europese landen.
Andere vormen van onderzoek
Wetenschappelijk onderzoek is niet de enige vorm van onderzoek. Zo verricht men in de commerciële sfeer marktonderzoek, in de politieke sfeer parlementair onderzoek, in de medische sfeer klinisch onderzoek en in de gerechtelijke sfeer recherche-onderzoek en forensisch onderzoek.
Wetenschappelijk onderzoek onderscheidt zich in een aantal opzichten van andere vormen van onderzoek. Het vindt plaats in speciale instituties, kent een speciale vorm van financiering, gebruikt een specifieke aanpak, heeft een eigen vorm van verslaglegging en hanteert bepaalde normen. De voor wetenschap geldende normen en conventies hebben deels een methodologisch (betrouwbaarheid), deels een ethisch (onbaatzuchtigheid en onafhankelijkheid) en deels een sociaal (controle door de wetenschappelijke gemeenschap) karakter.
Literatuur
(1981) Wetenschap, techniek en samenleving, Bouwstenen voor een kritische wetenschapstheorie, Boom, Meppel.
(1999) Wat heet wetenschap, Amsterdam.
(2005) Wetenschappelijk onderzoek: dilemma's en verleidingen, KNAW, Amsterdam
(Eds.) (1995) Handbook of Science and Technology Studies, SAGE.
(1982) Het verschijnsel wetenschap, Meppel, Boom.
(1973) The Sociology of Science: Theoretical and Empirical Investigations, Chicago.
(1995) De ontwikkeling van wetenschap, Wolters-Noordhoff, Groningen.
Zie ook
Externe links
De Nederlandse Wetenschap. Informatie over het Nederlandse wetenschapssysteem - denederlandsewetenschap.nl (gearchiveerd)
NARCIS
Wetenschap
Formele wetenschap
|
Het informatiesysteem NARCIS biedt toegang tot wetenschappelijke informatie, waaronder publicaties afkomstig uit de repositoria van alle Nederlandse universiteiten, KNAW, NWO en een aantal wetenschappelijke instellingen, gegevensverzamelingen van het instituut DANS en beschrijvingen van onderzoeksprojecten, onderzoekers en onderzoeksinstituten.
| 1
|
dataset, gegevensverzameling, dataverzameling
|
9,796
|
QuantitativeValueDistribution
|
10344
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ruis%20%28signaal%29
|
Ruis (signaal)
|
Ruis is een willekeurige variatie in een signaal. Ook een signaal dat alleen uit ruis bestaat, wordt wel met ruis aangeduid. Hoewel de variaties willekeurig zijn, kan toch gesproken worden van bepaalde vormen van ruis. Met vorm wordt de statistische verdeling van de ruis bedoeld. Zo spreekt men van Gaussische ruis als de amplitude als functie van de tijd normaal verdeeld is. Dit is vaak het geval als de ruis de superpositie is van een groot aantal onderling onafhankelijke storingsbronnen.
Tijdens het meet- en registratieproces kunnen diverse oorzaken van ruis optreden:
door fysische processen, zoals de beweging van elektronen in geleidend materiaal;
door onnauwkeurigheid van het meettoestel zelf;
door discretisatie (digitalisering is daarvan een bijzonder geval) ten behoeve van een algoritme (bijvoorbeeld het kalman-filter) dat het signaal bewerkt voordat het bekeken wordt door een menselijke waarnemer.
Men maakt onderscheid tussen de volgende soorten ruis op grond van hun ontstaanswijze:
hagelruis in halfgeleiders;
thermische ruis in weerstanden.
radioactief verval, deze heeft een poissonverdeling.
atmosferische storingen bij astronomische waarnemingen vanaf het aardoppervlak
Verder wordt ruis onderscheiden op grond van de verdeling van het ruisvermogen over het spectrum:
witte ruis is breedbandige ruis: de gemiddelde amplitude is voor alle frequenties gelijk;
roze ruis is ruis waarbij voor hogere frequenties de gemiddelde amplitude afneemt;
blauwe ruis is ruis waarbij voor hogere frequenties de gemiddelde amplitude toeneemt.
Invloed
Indien er veel ruis aanwezig is, wordt het moeilijk het te bestuderen signaal te onderscheiden van de achtergrondruis en worden kleine piekjes of kleine objecten onzichtbaar. Als maat voor de aanwezige ruis hanteert men de signaal-ruisverhouding SNR (Signal to Noise Ratio). Als vuistregel geldt dat een signaal te onderscheiden is van de ruis als de SNR groter is dan 3.
Men kan ook de invloed van ruis in een signaal of beeld verminderen, door het n maal opmeten van het te bestuderen signaal, en vervolgens de verschillende metingen middelen, waarbij de opeenvolgende waarnemingen van het signaal bij elkaar worden opgeteld en de ruis uitmiddelt. Hierdoor daalt de invloed van ruis met een factor .
Bij tweedimensionale beelden, zoals foto's, worden kleine verschillen in kleur en intensiteit onzichtbaar bij een hoger ruisniveau. Om kleine objecten van de achtergrond te kunnen onderscheiden, is echter een hoog contrast nodig. Als maat gebruikt men soms de contrast-ruisverhouding.
Ruisgenerator
Om bepaalde eigenschappen van elektronische bouwstenen te kunnen testen wordt kunstmatig ruis opgewekt. Hiervoor zijn speciale ruisgeneratoren ontwikkeld die een bepaald type ruis zo natuurgetrouw mogelijk benaderen. Zo wordt witte ruis vaak gebruikt om de frequentiekarakteristiek van audioversterkers te kunnen bepalen. Ook zijn ruisgeneratoren terug te vinden in synthesizers en voor spraaksynthese.
Er zijn elektronische componenten ontwikkeld die als ruisbron werden ingezet. Voorbeelden hiervan zijn halfgeleiderdiodes (vaak zenerdiodes) en speciaal voor dit doel gemaakte vacuümbuizen.
Een bijzondere ruisbron is een digitale ruisbron. Meestal noemen we een dergelijke ruisbron een randomgenerator, en deze kan worden ingezet voor cryptografie. Vaak hebben deze inwendig een elektronische ruisbron.
Ruisfiltering
Ruis en gewenst signaal hebben verschillende karakteristieken.
Ruis is niet reproduceerbaar en kent oncontroleerbare variaties, terwijl een gewenst signaal vastligt en in principe reproduceerbaar is. Als bekend is dat het te meten signaal binnen een bepaald frequentiebereik ligt, kan men een onderscheid maken en trachten ruis weg te filteren door middel van geavanceerde technieken, zoals fourieranalyse en wavelettransformatie. Veelal zal men het signaal eerst omzetten naar het frequentiedomein met behulp van een fouriertransformatie. Men veronderstelt bijvoorbeeld dat ruis gekenmerkt wordt door relatief snelle amplitudevariaties, dus hoge frequenties ten opzichte van de signaalfrequenties. Men kan dan met behulp van een laagdoorlaatfilter de invloed van deze hoge frequenties geheel of gedeeltelijk elimineren. Als derde en laatste stap voert men dan een inverse fouriertransformatie uit om het signaal weer om te zetten naar het oorspronkelijke tijdsdomein.
Er zijn ook technieken zoals het Savitzky-Golayfilter waarbij fouriertransformatie niet vereist is en die dus minder eisen stellen aan het rekenvermogen van de computer.
Toepassingen van ruisfiltering
Toepassingen van dergelijke technieken vindt men onder andere in de grafische industrie voor het herstellen van oude films of het verwijderen van storende achtergronden.
Ruis is veelal bij goede benadering 'wit', dat wil zeggen: gelijkmatig verdeeld over het frequentiespectrum. Bij het verrichten van metingen kan het daarom zinvol zijn om de meetapparatuur op een zo nauw mogelijke frequentieband in te stellen, als de onderzochte verschijnselen zich daartoe lenen. Dan wordt slechts de ruis waargenomen die zich binnen die frequentieband bevindt.
Ontwerpers van telecommunicatietechnieken hebben tot op zekere hoogte zelf in de hand hoe zij hun signaal vormgeven, opdat het optimaal van ruis te onderscheiden is. Dit gebeurt in beginsel altijd door een vorm van redundantie toe te passen. Redundantie maakt het mogelijk om over transmissiekanalen die door ruis (of anderszins) gestoord worden toch met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid betrouwbaar te communiceren. Dit gaat beter bij digitale dan bij analoge signalen. Door af te spreken dat er slechts digitale enen en nullen in het signaal voorkomen kan de ontvanger besluiten dat een 0,9 of een 0,8 in een door ruis beschadigd signaal ook nog als een '1' moeten worden opgevat. De codering van de over te seinen signalen kan worden voorzien van nog meer redundantie, die weliswaar extra transmissietijd kost, maar de betrouwbaarheid verder verhoogt.
Deze methode heeft echter grenzen. Elk telecommunicatiekanaal kent fysieke beperkingen, die door natuurkundige wetten worden gedicteerd. De maximale hoeveelheid informatie (uitgedrukt in bits per seconde) die theoretisch over een bepaald kanaal kan worden getransporteerd, wordt volgens het theorema van Shannon bepaald door de (analoge) bandbreedte (uitgedrukt in hertz) en de signaal-ruisverhouding. Met moderne modems, die krachtige processoren bevatten en geavanceerde algoritmen toepassen, kan het theoretische maximum steeds dichter worden benaderd. Met de 56 kbps V.90 standaard is de grens op een gewone gekozen telefoonlijn nu echter wel bereikt. ADSL wordt niet via telefooncentrales geschakeld en kent daarom andere limieten, maar ook ADSL heeft deze.
Ruis speelt bij uitstek een rol in de ruimtevaart, waar soms over miljarden kilometers wordt gecommuniceerd. Om de zeer zwakke signalen van sondes in de uithoeken van het zonnestelsel nog in de achtergrondruis te kunnen onderscheiden, moet een zeer lage transmissiesnelheid worden gekozen. Daarom duurt het uren om foto's van Jupiter en Mars over te seinen.
Signaalanalyse
Elektronica
Akoestiek
Kansrekening
Statistiek
|
Ruis is een willekeurige variatie in een signaal. Ook een signaal dat alleen uit ruis bestaat, wordt wel met ruis aangeduid. Hoewel de variaties willekeurig zijn, kan toch gesproken worden van bepaalde vormen van ruis. Met vorm wordt de statistische verdeling van de ruis bedoeld. Zo spreekt men van Gaussische ruis als de amplitude als functie van de tijd normaal verdeeld is. Dit is vaak het geval als de ruis de superpositie is van een groot aantal onderling onafhankelijke storingsbronnen.
| 1
|
statistische verdeling, kwantitatieve waarde, percentielen
|
10,165
|
ElementarySchool
|
5789600
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Siebe%20Jan%20Boumaschool
|
Siebe Jan Boumaschool
|
De Siebe Jan Boumaschool, tot 2001 Van Houtenschool genoemd, is een voormalig schoolgebouw aan de Oliemuldersweg 47 aan de rand van het Pioenpark en de gelijknamige Pioenvijver in de Oosterparkwijk in de Nederlandse stad Groningen. Het gebouw was van origine vernoemd naar de Groninger politicus Sam van Houten, die bekendheid verwierf met het Kinderwetje van Van Houten. Het gebouw is sinds 2022 in gebruik als wijkcentrum 'bij van Houten'.
Architectuur
De school werd in 1931 ontworpen in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid (kubistisch expressionisme) door gemeentearchitect Siebe Jan Bouma, die zich hierbij liet inspireren door Dudok. Het werd opgenomen als bijzonder stedenbouwkundig onderdeel van Plan Oost, een gemeentelijk uitbreidingsplan uit 1931. Het rechthoekige gebouw van twee bouwlagen werd ingericht als openbare lagere school met zeven klassen. Het gebouw werd aan noordzijde voorzien van kademuren en een pergola aan de kant van de Pioenvijver. Voor de buitenmuren werd gekozen voor in ketting- en koppenverband geplaatste geelgrijze Waalsteen. De entree met trapportaal staat haaks op het gebouw en werd in kubistische blokken opgetrokken (deels uit bruine mondsteen) en voorzien van een kenmerkende schoorsteen. Deze schoorsteen kreeg een verticale strook met blauw geglazuurde tegels. Nabij de entree werd een halfronde uitbouw geplaatst voor de hoofdmeester. Langs de noordzijde werden vensters geplaatst om de gangen van daglicht te voorzien. De vensters langs de lokalen aan zuidzijde zijn groter om meer licht binnen te laten. Langs de noordzijde langs de vijver werd een verhoogd terras aangelegd met bloembakken en een kademuur met een toegangspoort aan westzijde en toegang tot de vijver aan oostzijde. In het aan noordzijde uitstekende trapportaal werden glas in loodramen geplaatst met geometrische motieven. Het gebouw werd in 1932 opgeleverd.
De gemeentelijke school werd in 1947 hernoemd tot Van Houtenschool. De glas in loodramen werden in de jaren 1970 vervangen door gekleurd plexiglas.
Door het teruglopen van het leerlingenaantal moest deze school in 1978 fuseren met de Henricus Muntingschool, die aan de Resedastraat gevestigd werd en in 1979 de naam Eltjo Ruggeschool kreeg naar wethouder Eltjo Rugge. De school trok toen uit het gebouw en er kwam een dependance in van kleuterschool De Lijsterbes.
Begin jaren 1990 werd de Eltjo Ruggeschool gefuseerd met de Ligthartschool en de katholieke St. Franciscusschool en werd besloten het gebouw weer in gebruik te nemen als lagere school. Bij een grote restauratie tussen 1993 en 1994 werden de oorspronkelijke kleuren weer aangebracht en werd een replica van het oorspronkelijke glas in loodglas geplaatst naar model van resten van het oorspronkelijke glas in lood, die uit de vuilnisemmer gered kon worden. De Eltjo Ruggeschool werd vervolgens in het gebouw gehuisvest. Deze school hernoemde zich in 2001 tot Siebe Jan Boumaschool.
In 2021 kreeg de school een nieuw onderkomen. Daarop werd in 2022 in samenspraak met een aantal wijkorganisaties door de gemeente besloten om er het wijkcentrum van te maken.
Bouwwerk in Groningen (stad)
School in Groningen (gemeente)
|
Architectuur
De school werd in 1931 ontworpen in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid (kubistisch expressionisme) door gemeentearchitect Siebe Jan Bouma, die zich hierbij liet inspireren door Dudok. Het werd opgenomen als bijzonder stedenbouwkundig onderdeel van Plan Oost, een gemeentelijk uitbreidingsplan uit 1931. Het rechthoekige gebouw van twee bouwlagen werd ingericht als openbare lagere school met zeven klassen. Het gebouw werd aan noordzijde voorzien van kademuren en een pergola aan de kant van de Pioenvijver. Voor de buitenmuren werd gekozen voor in ketting- en koppenverband geplaatste geelgrijze Waalsteen. De entree met trapportaal staat haaks op het gebouw en werd in kubistische blokken opgetrokken (deels uit bruine mondsteen) en voorzien van een kenmerkende schoorsteen. Deze schoorsteen kreeg een verticale strook met blauw geglazuurde tegels. Nabij de entree werd een halfronde uitbouw geplaatst voor de hoofdmeester. Langs de noordzijde werden vensters geplaatst om de gangen van daglicht te voorzien. De vensters langs de lokalen aan zuidzijde zijn groter om meer licht binnen te laten. Langs de noordzijde langs de vijver werd een verhoogd terras aangelegd met bloembakken en een kademuur met een toegangspoort aan westzijde en toegang tot de vijver aan oostzijde. In het aan noordzijde uitstekende trapportaal werden glas in loodramen geplaatst met geometrische motieven. Het gebouw werd in 1932 opgeleverd.
| 1
|
basisschool, lagere school, primair onderwijs
|
8,626
|
SomeProducts
|
857845
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Streekeigen%20Producten%20Nederland
|
Streekeigen Producten Nederland
|
Streekeigen Producten Nederland (SPN) is een onafhankelijke keurmerkorganisatie die zich sinds 1999 inzet voor ondersteuning van regionale producten. De stichting verleent het keurmerk ‘Erkend Streekproduct’ als aan een aantal voorwaarden voldaan is: product, grondstoffen en verwerking zijn streekgebonden, de productie is duurzaam en er wordt zorg besteed aan behoud en beheer van karakteristieke en streekeigen natuur- en landschapswaarden. Enkele voorbeelden van erkende streekproducten zijn kaas, jam, bier, mosterd en vlees.
Controle op naleving van de voorwaarden wordt uitgevoerd door Skal.
Externe link
http://www.erkendstreekproduct.nl Website stichting
Stichting Streekeigen Producten
Landbouw
Keurmerk
Duurzaamheid
Ecologisme
|
Streekeigen Producten Nederland (SPN) is een onafhankelijke keurmerkorganisatie die zich sinds 1999 inzet voor ondersteuning van regionale producten. De stichting verleent het keurmerk ‘Erkend Streekproduct’ als aan een aantal voorwaarden voldaan is: product, grondstoffen en verwerking zijn streekgebonden, de productie is duurzaam en er wordt zorg besteed aan behoud en beheer van karakteristieke en streekeigen natuur- en landschapswaarden. Enkele voorbeelden van erkende streekproducten zijn kaas, jam, bier, mosterd en vlees.
| 3
|
producten, artikelen, goederen
|
10,359
|
OutletStore
|
4780005
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Neiman%20Marcus
|
Neiman Marcus
|
Neiman Marcus, oorspronkelijk Neiman-Marcus, is een Amerikaanse keten van luxe warenhuizen. De keten maakt onderdeel uit van de Neiman Marcus Group met het hoofdkantoor in Dallas, Texas. Deze onderneming bezit ook het warenhuis Bergdorf Goodman, een vijftal outletwinkels onder de naam Neiman Marcus Last Call en een direct marketing divisie met de naam Neiman Marcus Direct. De direct marketing activiteiten omvatten postorder en online verkoop onder de namen Horchow, Neiman Marcus en Bergdorf Goodman.
De Neiman Marcus Group is tegenwoordig in bezit van Canada Pension Plan Investment Board en Ares Management.
Het warenhuis werd op 10 september 1907 in Dallas opgericht door Herbert Marcus Sr., een voormalige inkoper bij het warenhuis Sanger Brothers in Dallas, zijn zus Carrie Marcus Neiman en haar echtgenote.
Neiman Marcus biedt in haar 38 filialen in de Verenigde Staten een uitgebreid assortiment van kleding, accessoires, juwelen, cosmetica en parfum en woonaccessoires aan.
In oktober 2013 werd de Neiman Marcus Group voor 6 miljard dollar eigendom van Ares Management en Canada Pension Plan Investment Board. In augustus 2015 maakte de onderneming bekend dat het een beursgang voorbereid. In januari 2017 werd het plan om naar de beurs te gaan ingetrokken nadat concurrenten terugvallende cijfers en sluitingen aankondigden.
In mei 2020 vroeg het bedrijf uitstel van betaling aan. In september 2020 kondigde het bedrijf aan de schulden terug te hebben gebracht van 5,1 miljard met 4 miljard dollar. De in 2019 geopende vlaggenschipwinkel in Hudson Yards in New York is sinds maart 2020 gesloten en wordt niet heropend.
Externe links
Officiële website
www.neimanmarcusgroup.com
Amerikaans warenhuis
|
Neiman Marcus, oorspronkelijk Neiman-Marcus, is een Amerikaanse keten van luxe warenhuizen. De keten maakt onderdeel uit van de Neiman Marcus Group met het hoofdkantoor in Dallas, Texas. Deze onderneming bezit ook het warenhuis Bergdorf Goodman, een vijftal outletwinkels onder de naam Neiman Marcus Last Call en een direct marketing divisie met de naam Neiman Marcus Direct. De direct marketing activiteiten omvatten postorder en online verkoop onder de namen Horchow, Neiman Marcus en Bergdorf Goodman.
| 1
|
outletwinkel, fabriekswinkel, outletstore
|
4,713
|
ElementarySchool
|
513388
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tzummarum
|
Tzummarum
|
Tzummarum (Fries: ) is een dorp in de gemeente Waadhoeke, in de provincie Friesland.
Het ligt ten noordoosten van Franeker, niet ver van de Waddenzee. Door het dorp lopen de N393 en N384 en door het dorpsgebied stromen de Tzummarumervaart en de Oosterbierumervaart.
In telde het dorp inwoners. Onder het dorp valt ook het merendeel van de buurtschap Koehool. De bewoning aan de Hoarnestreek in de Hornestreek werd tot even voorbij halfweg van de 20ste eeuw aangeduid als de buurtschap Tzummarumerhorn. Het dorp werkt veel samen met het naastgelegen dorp Firdgum, ze hebben ook een gezamenlijke dorpsbelangenvereniging.
Geschiedenis
Het dorp ligt in het oostelijke deel van de dorpen die op de kwelderwal, die van Pietersbierum naar Minnertsga loopt zijn ontstaan langs de Waddenzee. Het dorp is ontstaan op een terp op deze kwelderwal.
In de 13e eeuw werd het vermeld als de Thumarentum en Thydmarengum, in 1333 als Dietmarghum, in 1400 als Tyedmarim, in 1466 als Tyadmerum, in 1505 als Tyemmarum, in 1529 als Thyamarum en in 1664 als Tjedmarum. De plaatsnaam zou verwijzen naar het feit dat de woonplaats (heem/um) was van of opgericht door van de persoon Tyedmar of Theudimâr.
Het zuidelijke deel van het dorpsgebied werd eeuwenlang gebruikt als hooilanden terwijl de noordelijke landerijen, van de buurtschap Tzummarumerhorn vooral bestond uit landbouw. In de voormalige buurtschap Tzummarumerhorn stond een state, de Syttinga State. Deze was al zeker in de 17e eeuw genoemd maar werd in 1904 verkocht en afgebroken. De buurtschap Koehol was dan weer gericht op de visserij, maar ook de bewoners van het dorp leefden hiervan. Vanaf de zeedijk werd er ook een vaart getrokken om de vangst naar het dorp te brengen, de Tzummarumervissersvaart. In Koehool staat er een monument voor de haringvisser.
Tot de gemeentelijke herindeling op 1 januari 1984 behoorde Tzummarum tot de gemeente Barradeel, die toen opgeheven is. En tussen 1984 en 2018 lag het dorp in de gemeente Franekeradeel. Per 2018 is Franekeradeel opgegaan in de gemeente Waadhoeke.
Muntschat
Bij Tzummarum is in 1991 een muntschat gevonden, bestaande uit circa 2800 zilveren munten uit de 9e eeuw. Deze munten waren geslagen in Dorestad. De Muntschat Tzummarum is in beheer van De Nederlandsche Bank. Het zit daar in de collectie van de Nationale Numismatische Collectie.
Kerk en oudste huis
De Sint-Martinuskerk dateert uit 1876 maar de toren van de kerk is ouder, deze dateert uit de Middeleeuwen. Naast de kerk staat het oudste huis van het dorp. Het Vicarishuis dateert deels nog uit de 16e eeuw.
Spoorwegstation
Station Tzummarum was een spoorwegstation aan de NFLS-spoorlijn van Stiens naar Harlingen. Het station was tevens het beginpunt van de Spoorlijn Tzummarum - Franeker. De verkorte aanduiding was Tzum. Het station werd op 2 december 1902 geopend en werd op 1 december 1940 gesloten. De spoorlijnen werden opgebroken, maar het stationsgebouw is er nog steeds. Recentelijk is er weer een stukje rails naast gelegd.
Sport
Sinds 1879 kent het dorp de kaatsvereniging VvV Tzummarum, die ook veel andere activiteiten organiseert. Sinds 2006 kent het dorp indoorbanen voor het Amerikaans Handbal/muurkaatsen. Daarnaast kent het dorp sinds 1937 een eigen voetbalvereniging, VV Tzummarum.
Gepland staat dat de eigen sporthal van het dorp in de zomer van 2019 gesloten zal worden.
Voorzieningen en cultuur
Het dorp kende lang een bedrijvig centrum, met meer dan 30 winkels maar veel is daarvan niet over op het einde van de twintigste eeuw. Anno 2018 telt het alleen nog een bakker en een fietsenwinkel. De supermarkt en Friesland Bank sloten even daarvoor hun deuren.
Er leeft een plan om de sporthal om te bouwen tot een multifunctioneel centrum (dorpshuis plus). Het dorp ontbeert een eigen dorpshuis.
Sinds 1925 kent het dorp de muziekvereniging De Bazuin, met een eigen fanfare. Verder kent het de Toneelvereniging Onno Zwier. En sinds eind 2017 kent het dorp de Activiteitencommissie Tzummarum-Firdgum.
Onderwijs
Ondanks dat veel voorzieningen zijn gesloten heeft het dorp wel een basisschool, De Waadwizer. Deze school is tot stand gekomen door een fusie van de Schalmei en de M.J.Tamsmaskoalle in 2018.
Bekende personen afkomstig uit Tzummarum
Aletta Jorritsma (1989), roeister
Johnny Tuinstra, ijsspeedcoureur
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Tzummarum
Plaats in Friesland
Geografie van Waadhoeke
|
Onderwijs
Ondanks dat veel voorzieningen zijn gesloten heeft het dorp wel een basisschool, De Waadwizer. Deze school is tot stand gekomen door een fusie van de Schalmei en de M.J.Tamsmaskoalle in 2018.
| 1
|
basisschool, lager onderwijs, onderwijsinstelling
|
1,514
|
OrderAction
|
2073494
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Havenagent
|
Havenagent
|
De havenagent is de vertegenwoordiger van rederijen en dienstverlenende bedrijven in een haven.
Zijn/haar taak betreft het uitvoeren van de administratieve en andere formaliteiten die vervuld moeten worden wanneer in een schip de haven binnenkomt. De taken van een havenagent zijn niet dezelfde als die van een expediteur. Een van de taken betreft de consignatie (voor derden in bewaring houden) van de schepen.
De havenagent en de cargadoor zijn de respectievelijk Vlaamse en Nederlandse benamingen van functies die een flinke overlap hebben of grotendeels gelijk zijn.
Taken
De taken van de havenagent zijn:
Het optreden als vertegenwoordiger voor rederijen in de trampvaart (wilde vaart).
De consignatie (het voor derden in bewaring houden) van schepen.
De kapitein bijstaan bij:
Het in en uitklaren van het schip.
Het regelen van de formaliteiten voor schip en lading bij het loodswezen, het havenbedrijf, de douane, de expediteurs, de goederenbehandelaar/verscheper en de ontvangers van de goederen.
Het zorgen voor de ligplaats voor het schip
Het bestellen van de loods/sleepboten
Het opmaken van documenten ( douane en havendiensten)
De aanlevering verzorgen van de benodigde scheepsvoorraad en bunkers (brandstof, water en dergelijke)
Het contact leggen met de nodige instanties, bijvoorbeeld in geval van averijen en het regelen van de nodige herstellingen.
Het overmaken van instructies naar en van de reder
Het organiseren van het laden en lossen van schepen (zo snel mogelijk) en het verzorgen van de opslag en het vervoer van de goederen
Het contact leggen met de verscheper en de bestemmeling
De nodige contacten leggen met de naties en de stouwers
Het innen van vrachtgelden
Het behartigen van de belangen van de bemanning ( bezorgen van geld aan de kapitein voor betaling van de bemanning, visa, vliegtuigtickets, vervoer bij repatriëring, eventuele medische hulp regelen, voorraden en proviand bestellen)
Aanduiding van de havenagent
De 'Agency Clause' van de haven vermeldt de wijze van aanduiden (aanwijzen) van de havenagent. In de laad- en loshaven wordt de agent gewoonlijk aangeduid door de bevrachter. De havenagent kan optreden als Owner's agent, Charterer's agent of als Protective agent. De Owner's agent handelt in opdracht van de rederij. De Charterer's agent behartigt de belangen van de charterer (opdrachtgever), maar wordt door de reder betaald en heeft de plicht de belangen van de reder te beschermen. Hij moet dus (in principe) alle diensten leveren aan het schip en zijn kapitein. Indien de reder verplicht is de agent van de bevrachter te aanvaarden, kan de reder zijn belangen laten beschermen door een eigen agent of Protective agent, die de kapitein bijstaat en de belangen behartigt van de reder. Dit is vooral van belang bij 'conflicts of interest' tussen reder en charterer.
Kosten en vergoedingen
De havenagent ontvangt voor zijn werkzaamheden een agentschapvergoeding ('Agency fee'). Deze wordt gewoonlijk betaald door de rederij. In de trampvaart (wilde vaart) is het gebruikelijk dat de kosten voor laden en lossen voor de bevrachter zijn.
Zie ook
Cargadoor
Rederij
Zeescheepvaart
Scheepsexploitatie
Beroep
|
Taken
De taken van de havenagent zijn:
Het optreden als vertegenwoordiger voor rederijen in de trampvaart (wilde vaart).
De consignatie (het voor derden in bewaring houden) van schepen.
De kapitein bijstaan bij:
Het in en uitklaren van het schip.
Het regelen van de formaliteiten voor schip en lading bij het loodswezen, het havenbedrijf, de douane, de expediteurs, de goederenbehandelaar/verscheper en de ontvangers van de goederen.
Het zorgen voor de ligplaats voor het schip
Het bestellen van de loods/sleepboten
Het opmaken van documenten ( douane en havendiensten)
De aanlevering verzorgen van de benodigde scheepsvoorraad en bunkers (brandstof, water en dergelijke)
Het contact leggen met de nodige instanties, bijvoorbeeld in geval van averijen en het regelen van de nodige herstellingen.
Het overmaken van instructies naar en van de reder
Het organiseren van het laden en lossen van schepen (zo snel mogelijk) en het verzorgen van de opslag en het vervoer van de goederen
Het contact leggen met de verscheper en de bestemmeling
De nodige contacten leggen met de naties en de stouwers
Het innen van vrachtgelden
Het behartigen van de belangen van de bemanning ( bezorgen van geld aan de kapitein voor betaling van de bemanning, visa, vliegtuigtickets, vervoer bij repatriëring, eventuele medische hulp regelen, voorraden en proviand bestellen)
| 3
|
bestellen, levering, order
|
1,364
|
FindAction
|
5509296
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Schim%20en%20Schaduw
|
Schim en Schaduw
|
Schim en Schaduw is een fantasy Young Adult en de debuutroman van Amerikaanse auteur Leigh Bardugo. De roman is gepubliceerd door Blossom Books op 16 juni 2014, en wordt verteld door Alina Starkov, die als wees opgroeit in het op Rusland geïnspireerde land Ravka, voordat haar hele leven verandert wanneer ze onverwacht een kracht gebruikt waarvan ze nooit wist dat ze die had om haar beste vriend te redden. Het is het eerste boek in de Grisha-trilogie, gevolgd door Dreiging en Duisternis en Val en Verlossing. Een adaptatie, Shadow and Bone, zal in april 2021 op Netflix in première gaan.
Korte inhoud
Alina Starkov is een tienermeisje dat is opgegroeid met Malyen Oretsev in een weeshuis in Keramzin in het koninkrijk Ravka. Het verhaal begint als ze door de Onzee (ook wel de Schaduwvlakte genoemd) trekken, een eeuwig donkere, dorre strook land dat het grootste deel van Ravka volledig heeft afgezonderd van de handelsroutes en dit deel van het land in armoede gehuld heeft. De expedities die regelmatig de zee oversteken om goederen te vervoeren en te importeren, worden vaak geteisterd door bloeddorstige Volcra, die de Onzee bewonen. Tijdens hun overtocht vallen de Volcra's aan, en, wanneer ze Mal redt, toont Alina een buitengewoon Grisha talent. De Grisha zijn mensen met het vermogen om de elementen te manipuleren en als wapens te gebruiken, b.v. om vuur of wind op te roepen, of om harten te stoppen. Alina kan licht oproepen.
De leider van de Grisha, de Duisterling, stuurt Alina naar de hoofdstad Os Alta. Hij zegt dat haar kracht uniek en waardevol is, waardoor ze een doelwit is voor de vijanden van Ravka. Alina heeft moeite om zich aan te passen aan de andere Grisha en om vertrouwen te krijgen in haar eigen vaardigheden, wanneer ze aan haar strenge training begint. Ze voelt een sterke aantrekkingskracht tot de Duisterling, die hij lijkt te beantwoorden. Tijdens twee ontmoetingen kussen ze elkaar, en Alina is verward door haar reacties op de kussen.
Nadat ze haar krachten aan de koning en zijn hof heeft laten zien, krijgt Alina van haar mentor Baghra te horen dat ze moet vluchten, dat de Duisterling de Onzee heeft geschapen en dat hij van plan is haar tot slaaf te maken en haar Grisha krachten te gebruiken om de wereld te veroveren. Baghra onthult ook dat zij de moeder van de Duisterling is. Twee weken na haar vlucht wordt Alina bijna gevangen genomen, maar ze wordt gered door Mal, die een bijna bovennatuurlijk vermogen heeft om haar op te sporen en gestuurd is om haar te vinden. In plaats van haar aan te geven, helpt hij haar ontsnappen.
Ze besluiten om in het hoge noorden op een magisch hert te zoeken. Als Alina dit hert kan doden en een halsketting van het gewei maakt, zullen haar krachten aanzienlijk versterken. Na veel tijd en moeite vinden ze het hert, maar Alina weigert het te doden, en het hert erkent dit. Op dat moment verschijnen de Duisterling en zijn volgelingen. De Duisterling doodt het hert en dwingt Alina de ketting van hertshoorn te dragen, waardoor ze volledig in zijn macht is, niet in staat om hem ook maar enigszins ongehoorzaam te zijn.
Ze keren snel terug naar het zuiden waar de grote oversteekplaats van de Onzee is. De Duisterling draagt Alina op om het schip te beschermen tijdens de oversteek. Nabij de andere zijde breidt de Duisterling de Onzee uit, wat tot veel dood en vernietiging leidt. Dan gooit hij Mal van het schip, in de Onzee, om verslonden te worden door monsters. Wanhopig realiseert Alina zich uiteindelijk dat haar daad van genade, het sparen van het hert, haar de mogelijkheid geeft om zich te bevrijden van de Duisterling’s slavernij. Haar liefde voor Mal geeft haar de kracht die ze nodig heeft. Alina breekt los, springt van het schip, redt Mal, en vernietigt het schip.
Het boek eindigt met Mal en Alina die de oversteek maken over de Ware Zee, en ontsnappen aan Ravka en de Duisterling.
Ontwikkeling
Schim en Schaduw is Bardugo's eerste roman. Toen Entertainment Weekly Bardugo vroeg naar haar inspiratie voor de serie, legde ze uit: "In de meeste fantasy is duisternis metaforisch; het is gewoon een manier om over het kwaad te praten (duisternis valt over het land, een duister tijdperk komt eraan, etc.). Ik wilde iets figuurlijks nemen en het letterlijk maken. Dus werd de vraag: "Wat als duisternis een plaats was? Wat als de monsters die daar op de loer liggen echt waren en gruwelijker dan alles wat je je ooit had voorgesteld onder je bed of achter de kastdeur? Wat als je ze zou moeten bevechten op hun eigen terrein, blind en hulpeloos in het donker? Deze ideeën werden uiteindelijk de Schaduwvlakte."
Bardugo werd geïnspireerd om haar fantasiewereld, Ravka, te modelleren naar het Russische Rijk van de vroege jaren 1800. Op de vraag waarom ze zo'n eigenaardige omgeving koos, legde Bardugo uit: "Ik denk dat er een enorme kracht zit in de beelden die we associëren met de Russische cultuur en geschiedenis, en deze uitersten van schoonheid en wreedheid lenen zich voor fantasy. En eerlijk gezegd, hoeveel ik ook hou van zwaarden en vaten bier - en geloof me, dat doe ik - ik wilde de lezers naar een heel andere plek brengen. Tsaristisch Rusland gaf me een ander uitgangspunt."
Receptie
Publishers Weekly schreef: "Vol met rijke beschrijvingen, intrigerende magie, en veel wendingen, biedt dit gedenkwaardige avontuur actie en intrige vermengd met een onderstroom van romantiek en gevaar." Kirkus Reviews merkte op dat "De plot krachtig is."
Veronica Roth, New York Times-bestseller auteur van Divergent, stelt dat "Schim en Schaduw zich afspeelt in een fascinerende, unieke wereld die rijk is aan details, en anders was dan alles wat ik ooit heb gelezen." Volgens Rick Riordan, bestseller auteur van de Percy Jackson-serie “creëert Bardugo een eersteklas avontuur, een aangrijpende romance en een intrigerend mysterie in één boek!”
Alle Grishaverse-titels behaalden #1 op de New York Times-bestsellerlijst.
Vervolgen en verwante werken
Het vervolg en tweede boek in de trilogie, Dreiging en Duisternis, werd gepubliceerd in september 2014. Het laatste boek in de trilogie, Val en Verlossing, werd in februari 2015 gepubliceerd.
In dezelfde wereld als de Grisha-trilogie spelen zich ook de Kraaien-duologie (List en Leugens (2015) en Kraai en Koninkrijk (2016)) af; de standalone korte verhalenbundels De taal der doornen (2018) en Het boek der heiligen (2021); en de Nikolai Lantsov-duologie met De verminkte koning (2019) en Het oordeel van de wolf (2021), waarin personages uit zowel de oorspronkelijke trilogie als List en Leugens voorkomen.
Adaptatie
In september 2012 kondigde Holly Bario, president van DreamWorks' productie, aan dat zij de filmrechten van Shadow and Bone had opgepikt. David Heyman, die de Harry Potter-films produceerde, werd aangekondigd als producent. Jeffrey Clifford, president van Heyday Films, zou de film ook produceren.
In januari 2019 bestelde Netflix een acht afleveringen tellende serie gebaseerd op de Grisha-trilogie en de Kraaien-duologie met Eric Heisserer als showrunner. De productie begon in oktober 2019 met Jessie Mei Li als Alina Starkov, Ben Barnes als Generaal Kirigan (De Duisterling), Archie Renaux als Malyen Oretsev, Sujaya Dasgupta als Zoya Nazyalensky, Daisy Head als Genya Safin, en Simon Sears als Ivan.
Een trailer werd uitgebracht op 26 februari 2021 die bevestigde dat de serie op 23 april 2021 in première zou gaan.
Referenties
Boek
Literatuur
|
Ze besluiten om in het hoge noorden op een magisch hert te zoeken. Als Alina dit hert kan doden en een halsketting van het gewei maakt, zullen haar krachten aanzienlijk versterken. Na veel tijd en moeite vinden ze het hert, maar Alina weigert het te doden, en het hert erkent dit. Op dat moment verschijnen de Duisterling en zijn volgelingen. De Duisterling doodt het hert en dwingt Alina de ketting van hertshoorn te dragen, waardoor ze volledig in zijn macht is, niet in staat om hem ook maar enigszins ongehoorzaam te zijn.
| 2
|
vinden, zoeken, object
|
5,797
|
NGO
|
4904502
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Proper%20Strand%20Lopers
|
Proper Strand Lopers
|
Proper Strand Lopers is een Belgische vzw die zich bezig houdt met de zwerfafvalproblematiek aan de Belgische kust.
Door zwerfvuil op het strand op te ruimen, en daarvan foto's te delen op Facebook ijveren ze voor een proper strand. Ondertussen volgen veel andere mensen het voorbeeld van de oprichters door zwerfvuil te ruimen en een foto te delen, in de hoop anderen aan te zetten om zwerfvuil te ruimen. Naast de vele leden die via de Facebookgroep aangesloten zijn, en op eigen initiatief tijdens strandwandelingen zwerfvuil ruimen (en een foto delen), worden ook opruimacties georganiseerd. De groep verleent ook zijn steun aan andere acties met een gelijkaardig doel zoals de Ecover Beach Cleanup.
Geschiedenis
Proper Strand Lopers ontstond als een Facebookgroep, opgericht door Tim Corbisier in 2016. In januari 2017 werden ook een Instagramaccount en een Twitteraccount opgestart. In februari 2018 werd de vereniging omgevormd naar een vzw. De Faceboekgroep heeft circa 6500 leden en de vereniging telt meer dan 400 actieve vrijwilligers. Proper Strand Lopers is financieel afhankelijk van private sponsors. In 2022 werd financiële steun gevraagd aan Vlaams minister voor Leefmilieu Zuhal Demir, maar zonder resultaat.
De acties haalden al snel het nieuws, zowel op de nationale radio en dagbladen, alsook de nationale en regionale televisie. In 2018 werd de vereniging door de Krant van West-Vlaanderen genomineerd als "Krak van Oostende" en datzelfde jaar wonnen ze de "Oostende Award". Bestuurder en medeoprichter Kevin Pierloot werd in 2019 verkozen als "Krak van Oostende.
Sinds 2017 wordt jaarlijks een gedetailleerd jaarverslag opgemaakt die de omvang en oorzaken van de vervuiling in kaart brengt. Het jaarverslag geeft aan dat de vervuiling door dagjestoeristen voor 40% uit petflessen en blikjes bestaat, maar vervuiling komt ook vanuit de zee. Zo spoelen er nog jaarlijks aan de kusten (zowel in België, Nederland en Engeland) LEGO-onderdelen aan van een lading containers van het containerschip Tokio Express, die overboord sloeg voor de kust van Cornwall op 13 februari 1997 en Nike-schoenen van een verloren lading van de Maersk Shangai op 3 maart 2018. In 2019 werden zowel een achterband als een kompas gevonden van een Halifax-bommenwerper van de RAF die in 1943 voor de kust werd neergeschoten door het Duitse luchtafweergeschut.
Een voorlopig en triest hoogtepunt werd bereikt op 19 juli 2022 door de drukte op het strand tijdens de hete zomerdag. De vloedlijn van het strand van Oostende lag bezaaid met zwerfafval en vrijwilligers ruimden die dag 3200 liter zwerfafval wat bijna even veel was als de 3400 liter die in het 2021 in totaal in de hele zomer in Oostende werd opgeruimd. Het vorig record dateerde van een zomerdag in 2019 waarbij 2000 liter geruimd werd.
Initiatieven
Behalve een grote jaarlijkse opruimactie in het kader van World Clean Up Day worden het hele jaar door lokale opruimacties georganiseerd en tijdens de zomer dagelijks opruimacties.
Sensibiliseringscampagnes, gericht naar het bedrijfsleven, consumenten, maatschappelijke organisaties en de overheid.
Onderzoek en monitoring, steun aan het Strandobservatienetwerk ‘SeaWatch-B’ in hun onderzoek naar marien zwerfvuil en microplastics.
Organisatie van teambuildings voor bedrijven of organisaties, waarbij onder begeleiding opruimsessies worden georganiseerd.
Noordzee Trash Art, een initiatief opgestart door Christel Patfoort die kunst maakt met het verzamelde zwerfafval. Ze werd daarvoor in 2020 bekroond met de titel "Krak van Nieuwpoort".
Zie ook
Plasticvervuiling
Externe links
Website Proper Strand Lopers
facebookgroep Proper Strand Lopers
Beweging
Afval
Milieu
|
Initiatieven
Behalve een grote jaarlijkse opruimactie in het kader van World Clean Up Day worden het hele jaar door lokale opruimacties georganiseerd en tijdens de zomer dagelijks opruimacties.
Sensibiliseringscampagnes, gericht naar het bedrijfsleven, consumenten, maatschappelijke organisaties en de overheid.
Onderzoek en monitoring, steun aan het Strandobservatienetwerk ‘SeaWatch-B’ in hun onderzoek naar marien zwerfvuil en microplastics.
Organisatie van teambuildings voor bedrijven of organisaties, waarbij onder begeleiding opruimsessies worden georganiseerd.
Noordzee Trash Art, een initiatief opgestart door Christel Patfoort die kunst maakt met het verzamelde zwerfafval. Ze werd daarvoor in 2020 bekroond met de titel "Krak van Nieuwpoort".
| 1
|
ngo, niet-gouvernementele organisatie, maatschappelijke organisatie
|
1,757
|
Apartment
|
454956
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote%20Kerk%20%28Hoorn%29
|
Grote Kerk (Hoorn)
|
De Grote Kerk is een kerk in de West-Friese stad Hoorn, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Hij staat op het Kerkplein, dat loopt om de kerk heen, en is beeldbepalend voor het Hoornse stadsaanzicht, naast de rooms-katholieke kerk van de HH. Cyriacus en Franciscus (in de volksmond de Koepelkerk genaamd). De toren is 60 meter hoog.
Geschiedenis
De huidige kerk is het derde kerkgebouw op deze plek. De eerste kerk – een middeleeuwse kerk voor de reformatie aan Sint Cyriacus gewijd, die een beetje op de Haarlemse oude Bavo leek – was op 3 augustus 1838 afgebrand na een ongeluk met een vuurpot van een loodgieter op het dak, waarbij alleen de buitenmuren nog deels waren blijven staan. Uit de resten werd onder andere nog wel een marmeren plaat met een voorstelling van de Slag in de Sont, die eerder deel uitmaakte van het praalgraf van Pieter Florisse, gered. Een nieuw kerkgebouw werd in 1842-44 gebouwd, naar een ontwerp van Karel Georg Zocher (1796-1863). Ook deze kerk werd door brand getroffen, in 1878 sloegen de vlammen na blikseminslag toe. Het gebouw dat Zocher heeft ontworpen was nauwelijks kleiner dan zijn voorganger. Hij heeft feitelijk alleen een nieuwe voorgevel ontworpen en gebruikte verder de oude fundamenten voor zijn nieuwe kerk. De huidige kerk werd van 1881 tot 1883 gebouwd, naar een ontwerp van Constantijn Muysken. Dit gebouw werd ontworpen in een maniëristische renaissancestijl. In 1939 werd de torenspits met lantaarn en opengewerkte peer wegens bouwvalligheid gesloopt, waarna er een veel eenvoudigere spits met alleen een windwijzer in de vorm van een zeemeermin voor terugkwam.
Huidige functie
De Grote Kerk werd in 1968 voor de eredienst gesloten, en verkocht, om verbouwd te worden tot een gebouw met commerciële functie. De kerk werd in 1984 gekocht om verbouwd te worden tot winkel(s) en appartementen. In het gebouw zijn zesendertig woonappartementen gerealiseerd, waarvan 18 tussen het houten tongewelf en het dak, de overige appartementen zijn in de voormalige pastorie aan de achterzijde van de kerk gerealiseerd. De toren is eigendom van de burgerlijke gemeente. Bij de kerk vindt jaarlijks de Dodenherdenking plaats. Voor de kerk werd op 4 januari 1945 een vijftal mannen gefusilleerd. In de gevel rechts van de toren is voor hen een monument geplaatst, deze plek is ook elk jaar op 4 mei het einde van de stille tocht die ter herinnering aan de mannen gehouden word. Anno 2022 werden in het schip een hotel en restaurant geopend.
Beiaard
In de toren van de middeleeuwse kerk bevond zich tot de brand van 1838 een klokkenspel van Pieter Hemony, gegoten in 1671. Al eerder in 1531 goten Geert van Wou en Johan ter Stege een grote uurslagklok, die tot de brand van 1838 in de toren heeft gehangen. Ze had als opschrift: Ick Jhesus waerachtig – Seg in Heeren machtich – Dat ghi bliven eendrachtig – Doet ghi dat – Soe sal ju stat – Wel staen in freden – Doe men schreef MCCCCC ende XXXI daerbij – Doe goten Geert van Wouw, Johan ter Stege mij. Daarnaast goot Geert van Wou in Kampen in 1532 een automatisch spelende voorslag die het slaan van de uren aankondigde met 10 klokken. In 1569 werden er twee klokken van Geert van Wou verwijderd en kwamen er vier klokken van Peeter van den Gheyn uit Mechelen bij. In 1601 kwam er een nieuwe uurwerkinstallatie met speeltrommel (die later ook dienstdeed op de klokken van Hemony) en werden de klokken uitgebreid door Hendrick van Meurs in Utrecht met nog eens vier klokken. Enkele jaren later in 1603 en 1605 leverde Cornelis van Ammerooy, klokkengieter in Amsterdam, enkele klokken en ook werden er rond 1650 klokken besteld in Enkhuizen bij Coenraad Splinter die mogelijk voor het speelwerk bestemd waren. Vanaf 1601 zijn er ook berichten over een beiaardier die de klokken op een klavier kon bespelen. De stemming van al deze klokken van verschillende gieters zal verre van zuiver zijn geweest omdat klokkengieters uit die tijd niet in staat waren klokken zuiver af te stemmen. De gebroeders Hemony waren de eersten die in 1642 een zuiver gestemd carillon konden leveren met hulp van jonkheer Jacob van Eyck, en hun roem zal ook in Hoorn zijn doorgedrongen. Het spel dat Pieter Hemony in 1671 leverde, wordt dan ook in de literatuur een van de fraaiste werkstukken van zijn hand in Noord-Holland genoemd. Dit carillon ging bij de brand in 1838 geheel verloren.
De kerk werd hierna in de vorm van een Griekse tempel herbouwd. Dit ontwerp van Zocher brandde in 1878 na blikseminslag ook af maar bevatte geen carillon. De luidklokken gingen wel verloren, deze waren afkomstig uit het klokhuis dat tegenover de kerk naast de boterhal stond.
De spits van de huidige toren, gebouwd in 1883 naar het ontwerp van Constantijn Muysken, werd wegens bouwvalligheid in 1936 afgebroken en rond 1938 werd de toren van een nieuwe grotere klokkenkamer en onversierde naaldspits voorzien. Achter de galmborden bevindt zich nu een beiaard van klokkengieter A.H. van Bergen uit Heiligerlee die in de plaats kwam van de door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog gevorderde klokken uit 1939 eveneens gemaakt door Van Bergen. Van deze vooroorlogse beiaard, welke door acties van de burgers betaald was, zijn 14 klokjes behouden gebleven en deze keerden na de oorlog in Hoorn terug. De vooroorlogse beiaard was echter veel lichter (in A) dan de huidige beiaard (in Es). Het spel raakte echter rond begin jaren zestig van de 20e eeuw in verval en na jaren van zwijgen kwam er in 1974 een automatisch spel aangedreven door elektromagnetische hamers bestuurd door een ponsband. Zowel het stokkenklavier als de speeltrommel uit 1939 werd hierbij verwijderd en zijn hierna verdwenen. In 1991 werd de beiaard onder advies van klokkendeskundige Jaap van der Ende gerestaureerd en aangevuld tot vier octaven met klokken van Eijsbouts uit Asten waarbij de Van Bergenklokken als dat mogelijk was herstemd werden of vervangen door gelijkvormige kopieën. Er kwam weer een fraai stokkenklavier zodat nu ook een beiaardier het spel weer kon bespelen. Later kwam er ook nog een grote nieuwe klok (Bes0) die nu de uren slaat en op het pedaalklavier is aangesloten als lage G0. De elektromagnetische hamers voor automatisch spel worden tegenwoordig door een computer aangestuurd. De stadsbeiaardier maakt hiervoor de arrangementen en bespeelt de klokken op donderdag van 17 tot 18 uur en op de derde zaterdag van de maand van 16:00 tot 16:45u. In de zomermaanden organiseert de vereniging 'Het Carillon te Hoorn' een aantal zomeravondconcerten op woensdagavond om 19:30u waarvan een jaarlijks een boekje wordt uitgegeven.
De kerk is ingeschreven in het rijksmonumentenregister onder nummer 333542.
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Hoorn (plaats)
Bibliografie
C.J. Stins, Geschiedenis van Hoorns klokken en beiaarden, uitgave oktober 1946
C.C. Vlam, 'Hoornse organisten en klokkenisten van het midden van de 15e eeuw tot het einde van de 18e eeuw'. In: West-Frieslands oud en nieuw – 21e bundel van het Historisch Genootschap Oud West-Friesland, 1954, pp 68-88.
C.N. Fehrmann, De Kamper klokgieters – hun naaste verwanten en leerlingen, Kampen 1967, proefschrift
Thomas H. von der Dunk, 'Herbouwing zooals dezelve vroeger was. De wederopbouw van de Grote Kerk van Hoorn na de brand van 1838: een voorbeeld van 'cultuurbeleid' in de tijd van Koning Willem I', in: Kunstlicht, 10 (1989) no.1, pp 2-15.
Rinus de Jong, André Lehr & Romke de Waard, 'De zingende torens van Nederland', losbladige uitgave, Nederlandse Klokkenspel-Vereniging, 1970.
Artikel over restauratie van het carillon in Westfries Weekblad, 2 juli 1991
Bronnen
Pieter Wiersma, 'De Grote Kerk van Hoorn. De geschiedenis van een Hollandse Stadskerk, die in de 19de eeuw twee keer afbrandde', in: Bulletin van de Koninklijke Nederlandse Oudheidkundige Bond, 80 (1981), pp 169-232.
Referenties
Externe links
De Grote Kerk op ReliWiki
'Vereniging het Carillon te Hoorn'
Bastian Fuchs bespeeld de beiaard in 2014 muziek van Mozart.
Kerkgebouw in Hoorn
Rijksmonument in Hoorn
Voormalig kerkgebouw in Noord-Holland
|
Huidige functie
De Grote Kerk werd in 1968 voor de eredienst gesloten, en verkocht, om verbouwd te worden tot een gebouw met commerciële functie. De kerk werd in 1984 gekocht om verbouwd te worden tot winkel(s) en appartementen. In het gebouw zijn zesendertig woonappartementen gerealiseerd, waarvan 18 tussen het houten tongewelf en het dak, de overige appartementen zijn in de voormalige pastorie aan de achterzijde van de kerk gerealiseerd. De toren is eigendom van de burgerlijke gemeente. Bij de kerk vindt jaarlijks de Dodenherdenking plaats. Voor de kerk werd op 4 januari 1945 een vijftal mannen gefusilleerd. In de gevel rechts van de toren is voor hen een monument geplaatst, deze plek is ook elk jaar op 4 mei het einde van de stille tocht die ter herinnering aan de mannen gehouden word. Anno 2022 werden in het schip een hotel en restaurant geopend.
| 3
|
appartement, flat, woning
|
969
|
PlaceOfWorship
|
3050873
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jos%20Wielders
|
Jos Wielders
|
Jan Joseph (Jos) Wielders (Sittard, 3 september 1883 - aldaar, 30 april 1949) was een Nederlands architect.
Biografie
Wielders, geboren in Sittard, groeide op in Nieuwstadt als zoon van een meubelmaker. Na de Teekenschool van Roermond ging hij werken bij de architect ir. Joosten uit Valkenburg. In 1910 trad hij in dienst van de gemeente Sittard, eerst als opzichter en later als stadsarchitect. Vanaf 1917 werd Wielders een zelfstandig architect.
Wielders trouwde met Elvira Straatman en is de vader van Lily Wielders, een beeldend kunstenares die voornamelijk bekend om haar glasontwerpen en glas-in-lood.
Toen Wielders in 1949 overleed, werd zijn architectenbureau overgenomen door Jacques van Groenendael jr. Deze was in 1948 in dienst gekomen bij Wielders. In 1952 huwde van Groenendael met Lily Wielders.
Werk
Een van zijn bekendste gebouwen is de watertoren van Schimmert, maar Wielders ontwierp in zijn carrière op de eerste plaats kerkgebouwen of droeg bij aan de restauratie ervan. Zijn werkgebied lag vooral in de provincie Limburg, maar ook daarbuiten was hij actief zoals het voormalige schoolgebouw van het Koning Willem II College in Tilburg. Vele van zijn bouwwerken worden omschreven als expressionistisch.
Wielders was in zijn ontwerpen niet schuw van moderne materialen zoals het gebruik van gewapend beton. Tijdgenoten noemden hem ook wel de betonarchitect - waarbij hij wel het beton aan het zicht onttrok. Met name in zijn beginperiode is de invloed van de Amsterdamse School zichtbaar. Na de Tweede Wereldoorlog kreeg Wielders meer oog voor decoratieve elementen.
Enkele werken
Redemptoristenklooster in Wittem
Sint-Antonius van Paduakerk in Ophoven
Sint-Barbarakerk in Leveroy
Bernardinuskapel in Heerlen
Christus Koningkerk (klooster van de Missionarissen van het H.Hart in Leyenbroek in Sittard
Franciscus van Assisikerk in Reijmerstok
Gemmakapel en Gemmaklooster in Sittard
Heilig Hartkerk in Schandelen (Heerlen)
Heilig Hart van Jezuskerk in Nieuwenhagerheide
Heilig Hart van Jezuskerk in Rothem
Heilig Hart van Jezuskerk en Domincanessenklooster in Overhoven in Sittard
Johannes de Doperkerk in Nieuwstadt
Onze-Lieve-Vrouw-Geboortekerk in Broeksittard
Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-Ontvangenkerk in Kessel-Eik
Bioscoop Forum (Engelenkampstraat 68) in Sittard
Melkfabriek St. Rosa + Directiewoning in Sittard
Bisschoppelijk College Sittard (uitbreiding) in Sittard
Mollerlyceum te Bergen op Zoom
Publicatie
Jos Wielders, architect BNA . Wuppertal Reklame-Verlag, Elberfeld, 1928
Externe links
Profiel (kerkgebouwen in Limburg)
Archief Jos Wielders (archieven.nl)
Wielders, Jos
|
Enkele werken
Redemptoristenklooster in Wittem
Sint-Antonius van Paduakerk in Ophoven
Sint-Barbarakerk in Leveroy
Bernardinuskapel in Heerlen
Christus Koningkerk (klooster van de Missionarissen van het H.Hart in Leyenbroek in Sittard
Franciscus van Assisikerk in Reijmerstok
Gemmakapel en Gemmaklooster in Sittard
Heilig Hartkerk in Schandelen (Heerlen)
Heilig Hart van Jezuskerk in Nieuwenhagerheide
Heilig Hart van Jezuskerk in Rothem
Heilig Hart van Jezuskerk en Domincanessenklooster in Overhoven in Sittard
Johannes de Doperkerk in Nieuwstadt
Onze-Lieve-Vrouw-Geboortekerk in Broeksittard
Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-Ontvangenkerk in Kessel-Eik
Bioscoop Forum (Engelenkampstraat 68) in Sittard
Melkfabriek St. Rosa + Directiewoning in Sittard
Bisschoppelijk College Sittard (uitbreiding) in Sittard
Mollerlyceum te Bergen op Zoom
| 11
|
kerk, synagoge, moskee
|
3,177
|
MovieSeries
|
5580394
|
https://nl.wikipedia.org/wiki/Fantastic%20Beasts
|
Fantastic Beasts
|
Fantastic Beasts (filmreeks), een spin-off van de Harry Potterfilmreeks, gebaseerd op het boek Fabeldieren en Waar Ze Te Vinden van J.K. Rowling
Fantastic Beasts and Where to Find Them, een Brits- Amerikaanse film uit 2016, geregisseerd door David Yates
Fantastic Beasts and Where to Find Them (album), originele soundtrack van de gelijknamige film, gecomponeerd door James Newton Howard
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, een Brits-Amerikaanse film uit 2018, geregisseerd door David Yates
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (album), originele soundtrack van de gelijknamige film, gecomponeerd door James Newton Howard
Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore, de derde film in de reeks
|
Fantastic Beasts (filmreeks), een spin-off van de Harry Potterfilmreeks, gebaseerd op het boek Fabeldieren en Waar Ze Te Vinden van J.K. Rowling
Fantastic Beasts and Where to Find Them, een Brits- Amerikaanse film uit 2016, geregisseerd door David Yates
Fantastic Beasts and Where to Find Them (album), originele soundtrack van de gelijknamige film, gecomponeerd door James Newton Howard
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, een Brits-Amerikaanse film uit 2018, geregisseerd door David Yates
Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (album), originele soundtrack van de gelijknamige film, gecomponeerd door James Newton Howard
Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore, de derde film in de reeks
| 2
|
filmreeks, filmserie, bioscoopserie
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.