archivartaunik/Tryvoznaje_scascie_PauseGemThink

File Name stringlengths 9 10	Transcription stringlengths 13 299 ⌀	audio audioduration (s) 5.4 27.8
06_01.mp3	Рэчаў было мала. Той жа студэнцкі партфель, напакаваны клапатлівымі рукамі Сашы самым неабходным, што можа спатрэбіцца ў далёкай дарозе і ў салдацкім жыцці.
06_02.mp3	Гаспадыня сказала: «Давайце пасядзім перад дарогай». Яны селі побач на доўгім услоне, толькі малая Янінка на бярозавым чурбаку каля печы.
06_03.mp3	Раптам гаспадыня заплакала, выціраючы слёзы рогам хусткі. Што ж гэта вы, Аню?
06_04.mp3	А то вы мяне разжалобіце чаго добрага, жартам сказала Саша, но самой дрыжалі губы.
06_05.mp3	І голас ненатуральна звенеў. Хадзем, Пеця, а то мы ўсіх разжалобім. Вунь Нінінка ўжо хліпае.
06_06.mp3	Пятро падняўся, працягнуў руку. Бывайце, Аню. Яна абняла яго. Даруй, Пеця, калі што. Нічога, усё добра, Аню.
06_07.mp3	Дзякую вам. За Сашу не хвалюйся. Служы шчасліва. Саша выйшла першая, як заўсёды імклівая, нецярплівая, ёй цяжка было глядзець на развітанне.
06_08.mp3	Раніца была сонечная, ясная, але ўжо халодная.
06_09.mp3	Пятро дагнаў Сашу на вуліцы і сказаў: «Добры чалавек, Аня». Ён зусім забыў, што год назад ненавідзеў яе.
06_10.mp3	Яна мне што маці прызналася, Саша. Давай я панясу партфель. Не, не, не, я.
06_100.mp3	Я хутка прыеду праз год. Ну, хіба мала людзей пакідаюць жонак. Не плач, шаптаў ён, але самому яму хацелася плакаць.
06_101.mp3	Саша пайшла далей, вось яна паднялася на ўзгорак, зноў спынілася, зноў памахала рукой.
06_102.mp3	Вось яна пачала спускацца на той бок узгорка, ніжэй, ніжэй, пакуль.
06_103.mp3	не схавалася зусім, але Пятро з надзеяй глядзеў на другі ўзгорак, што віднеўся далёка за першым, убачыць яе яшчэ раз апошні. Сапраўды, вось зноў паказалася яе белая касынка, вось яна ўся Саша, але гэта ўжо вельмі далёка за нейкі кіламетр, ужо нельга разгледзець ні яе твару, ні нават колеру сукенкі.
06_104.mp3	Саша доўга стаяла там на вяршыні ўзгорка на фоне яснага неба.
06_105.mp3	Адзінокая, сумная жаночая постаць сярод асенняга поля.
06_106.mp3	Бывай, Сашок. Бывай. Не плач. Я ніколі не забуду цябе. Ты дала мне столькі шчасця.
06_107.mp3	Не на крылах прылячу да цябе, праз год. Гэта хутка, вельмі хутка.
06_108.mp3	Постаць Сашы знікла, больш Пятро не мог убачыць яе.
06_109.mp3	Яно ўздыхнуў, падняў з зямлі свой партфель.
06_11.mp3	Табе яшчэ хопіць несці, яшчэ рукі забаляць. Трэба было ўсё ж папрасіць каня. Дарэмна ты не захацеў.
06_12.mp3	Я хачу прайсці па нашай дарозе. Калі я, ну, калі я буду тут зноў, а?
06_13.mp3	Ана шляху? Можа, сяду на машыну. У двары, паўз які яны праходзілі, пачуўся жаночы голас наўздагон ім.
06_14.mp3	Глядзі, як доктарка мужа праводзіць у армію. Бач? Мяне асуджаюць.
06_15.mp3	Лупсць. Не выйшлі ў поле. Бярозы на могілках стаялі ў жоўтым полыме, каля енай дарогі былі засыпаны апалым лісцем.
06_16.mp3	На агароджы, на бадай што голых ужо вішнях, на прыдарожным пыльнягу вісела павуцінне бабінага лета.
06_17.mp3	Пятро хацеў радавацца. Ён жа многа чытаў розных кнігак, часопісаў, бачыў у кіно, як радуецца моладзь, калі адыходзяць у армію.
06_18.mp3	Што мусіць яго? Няма гэтай радасці. Ён падумаў, што гэты смутак, які сціскаў яму сэрца,
06_19.mp3	Навіна не восень. Я вось што пры Ну прызываюць у восень, калі нават прырода смуткуе, так пуста навокал.
06_20.mp3	Павуцінне. Няхай бы гэта было вясной, калі ўсё зацвітае, ажывае, весела было б.
06_21.mp3	Ён проста шукаў апраўдання свайму смутку, бо яму было сорамна.
06_22.mp3	null
06_23.mp3	Нем. Нем, ён таксама з гонарам, з радасцю ідзе выконваць свой пачэсны грамадзянскі абавязак.
06_24.mp3	На настрой гэты ад таго, што цяжка пакідаць Сашу. Яна застанецца адна сярод чужых.
06_25.mp3	Хутка гэтая бязлесная раўніна пакрыецца снегам.
06_26.mp3	Стане яшчэ больш сумна. Нена адна будзе сядзець доўгімі вечарамі, а ў дзень хадзіць да хворых.
06_27.mp3	Яно бачыў, як Саша ўзяла партфель у другую руку. Табе цяжка, давай я панясу. Ні крышачкі не цяжка. Што ты выдумаў?
06_28.mp3	Ведаеш, ты менш хадзі цяпер. Няхай возяць, а то будзеш бегаць у дальнія вёскі, асабліва зімой.
06_29.mp3	Чаму менш, чаму, чаму? Ведаеш чаму? Дурненькі ты. Ты нічога не разумееш. Хадзіць трэба больш. Гэта карысна і мне, і яму. Ёй.
06_30.mp3	Цяша засмяялася. Які ты ўпарты. Ну ўсё адно. Поле перад імі ляжала роўнае, голае.
06_31.mp3	Толькі з аднаго боку позірк цешыла маладая роўнь азіміны, а з другога
06_32.mp3	Як ні кінь вокам, цягнуліся шэрыя пожні, чорная ралля.
06_33.mp3	Ніводнай жывой істоты, ну, калі не лічыць адзінокага трактара, што поўз удалечыні на схіле ўзгорка чорным жуком.
06_34.mp3	З-за таго ж узгорка выглядалі верхавіны таполяў у Прыдняпроўскай вёсцы.
06_35.mp3	Колькі разоў я цябе сустракала тут і праводзіла за аднаго паўгода, адны сустрэчы і расставанні?
06_36.mp3	Хоць бы месяц пажылі разам. У голасе Сашы гучалі докары скаргі.
06_37.mp3	Ну, раней яшчэ паехаў пасля хваробы на працу. Я ж мог быць дагэтуль з табой.
06_38.mp3	На паўтара месяца паляцеў такую далі. Я ж казала табе. А, ты ўпарты.
06_39.mp3	Дык хіба я не хацеў застацца, сашоў? Ён узяў яе за локаць, сціснуў, прытуліўся шчакой да яе пляча.
06_40.mp3	Але гэта закон. Баяўся, што будуць непрыемнасці. Мы ўсяго баімся.
06_41.mp3	Я калі мы ўжо не будзем баяцца, а, ж, мілая? Дамаўляліся ж не гаварыць пра сумнае. За што ўздыхнула я і дагэтуль.
06_42.mp3	Не занесла ў сельсавет тры рублі. Успамін пра тое, як яны колькі дзён назад пайшлі ў сельсавет запісацца.
06_43.mp3	І як у іх не аказалася трохі рублёў заплаціць пошліну, заўсёды смешыў іх.
06_44.mp3	Але цяпер і гэты ўспамін здаўся Пятру вельмі сумным. У яго наогул не было грошай. Ён і дагэтуль быў па-студэнцку бедны.
06_45.mp3	null
06_46.mp3	null
06_47.mp3	Ім цяжка зразумець, яны ніколі не зразумеюць, што інакш і быць не магло ў нас.
06_48.mp3	Праўда, Саша?
06_49.mp3	Бацько і Маша і сястры?
06_50.mp3	Маці толькі прасіла, ты разумееш? Яму здалося, што яна не хоча пісаць.
06_51.mp3	Я разумею, я не пішу. Сёння не пішу, заспакоіла яго Саша.
06_52.mp3	Угары над імі пачулася сумнае курлыканне. Яны спыніліся, узнялі галовы і ў чыстым блакіце неба ўбачылі жураўлёў.
06_53.mp3	Роўны клін іх аддаляўся на поўдзень. Жураўлі курлыкнулі толькі адзін раз.
06_54.mp3	Але так жаласна і працягла, быццам развітваліся з нечым вельмі родным.
06_55.mp3	А далей ляцелі моўчкі, Саша доўга позіркам праводзіла іх.
06_56.mp3	Пятроў убачыў, як па шчоках у яе скаціліся слёзы. Ён асцярожна паклікаў, яе Саша закрыла твар далонямі, а калі адняла рукі, вочы былі сухія.
06_57.mp3	Усё-такі гэта цяжка. Вельмі цяжка. Божа мой, тры гады.
06_58.mp3	Народзіцца і вырасце дзіця, цябе не будзе. Даша, любая мая, харошая. Я ж праз год прыеду ў водпуск.
06_59.mp3	Мне ж дадуць водпуск. Я буду старацца, буду прасіць. Ты не хвалюйся. Яна адчувала, што суцяшае яе наіўна, а Іле.
06_60.mp3	Іншых слоў не знаходзіў. Ну, добра, пойдзем. У цябе яшчэ вялікая дарога.
06_61.mp3	Добра, калі сядзеш на машыну. Яны выехалі на шлях, абсаджаны маладымі бярозкамі.
06_62.mp3	Клёнікамі, таполямі, дрэўцы стаялі ўжо голыя. Дзе-нідзе сіратліва трапяталі адзінокія лісцікі.
06_63.mp3	І ад гэтага дарога здавалася яшчэ больш маркотнай і пустой.
06_64.mp3	«Можа вернешся, сынок?» — прапанаваў Пятро. «Табе цяжка будзе, мне?»
06_65.mp3	А табе? Не, я пайду яшчэ. Я далёка пайду, каб я магла вось так ісці з табой увесь час, усё жыццё.
06_66.mp3	Я буду адчуваць цябе заўсёды побач. Ён абняў яе за плечы, прытуліў да сябе.
06_67.mp3	І так, яны ішлі ўзбоч шырокага шляху, разбітага і пыльнага нават увосень.
06_68.mp3	Мне здаецца, што я не дачакаюся таго часу, калі мы сапраўды будзем вось так заўсёды.
06_69.mp3	Разам. І нікуды не трэба будзе цябе праводзіць. Мне нават не верыцца, што ёсць такія людзі, якія ўвесь час жывуць разам.
06_70.mp3	Будзе ў нас такое шчасце?
06_71.mp3	Я не хачу пра гэта гаварыць. Ты ведаеш, пра што я думаю. Пра вялікае няшчасце для ўсіх. Ты будзеш пісаць мне часта-часта, праўда?
06_72.mp3	Кожны дзень, гэта шок, кожны дзень. Ён не ведаў тады, як нялёгка будзе яму салдату выконваць гэтае абяцанне.
06_73.mp3	І сваё шчырае жаданне, штодзень пра ўсё расказваць ёй сваёй сабе.
06_74.mp3	Падымалася сонца, у небе паплыло павуцінне. Чаму гэты час называецца бабіным летам?
06_75.mp3	Гэта несправядліва. Я так люблю гэты час. У лесе зараз прыгожа.
06_76.mp3	Я сумую ў безлесе. Мяне цягне за Дняпро. Заўтра пайду і буду цэлы дзень хадзіць там адна. Цэлы дзень.
06_77.mp3	Навошта? Мне так хочацца. Я буду ўспамінаць цябе, буду клікаць цябе.
06_78.mp3	Ты пачуеш, Саша, не трэба, — папрасіў ён, адчуваючы, як горка-салёны камяк сціскае горла. — Не трэба!
06_79.mp3	Я перайду на другі бок дарогі, і мы будзем ісці моўчкі. Я проста пагляджу на цябе, які ты.
06_80.mp3	Яна перайшла, і сапраўды доўга маўчала. Яны ўзышлі на ўзгорак, з якога была добра відаць і вёска, у якой яна працавала.
06_81.mp3	Хоць адышлі е кіламетраў восем і далёкія дымы Рэчыцы.
06_82.mp3	І блізкі Дняпро з шырокай лугавой поймай, застаўленай стагамі. Даша спынілася.
06_83.mp3	Калі ты будзеш ехаць у водпуск, ты напішы мне. Я сустрэну цябе вось тут.
06_84.mp3	А цяпер я вярнуўся. На паставіла на зямлю партфель, узняла рукі, як бы намерваючыся паправіць валасы.
06_85.mp3	Пятро імкліва абняў яе і прытуліў да сябе. Доўга яны стаялі так, адчуваючы частыя ўдары сэрца ў адно аднаго, яны нічога не казалі.
06_86.mp3	Пра ўсё было сказана, дамоўлена, цяпер ім хацелася проста лішнюю хвіліну пабыць разам.
06_87.mp3	Так блізка, і назаўсёды захаваць у памяці цяпло гэтай блізкасці.
06_88.mp3	Потым Саша вызвалілася з абдымкаў, сціснула абедзвюма рукамі яго галаву.
06_89.mp3	Пацалавала ў вусны, у лоб, у вочы, і нічога не сказаўшы, лёгка адштурхнула яго, павярнулася і шпарка пайшла назад.
06_90.mp3	Пётр хвілін устаяў ашаломлены, потым закрычаў: «Саша!» і кінуўся за ёй. Яна пайшла хутчэй, каб ён не дагнаў, таму што тады развітанне зацягнулася, і па гэта цяжка. «Саша!»

06_01.mp3

Рэчаў было мала. Той жа студэнцкі партфель, напакаваны клапатлівымі рукамі Сашы самым неабходным, што можа спатрэбіцца ў далёкай дарозе і ў салдацкім жыцці.

06_02.mp3

Гаспадыня сказала: «Давайце пасядзім перад дарогай». Яны селі побач на доўгім услоне, толькі малая Янінка на бярозавым чурбаку каля печы.

06_03.mp3

Раптам гаспадыня заплакала, выціраючы слёзы рогам хусткі. Што ж гэта вы, Аню?

06_04.mp3

А то вы мяне разжалобіце чаго добрага, жартам сказала Саша, но самой дрыжалі губы.

06_05.mp3

І голас ненатуральна звенеў. Хадзем, Пеця, а то мы ўсіх разжалобім. Вунь Нінінка ўжо хліпае.

06_06.mp3

Пятро падняўся, працягнуў руку. Бывайце, Аню. Яна абняла яго. Даруй, Пеця, калі што. Нічога, усё добра, Аню.

06_07.mp3

Дзякую вам. За Сашу не хвалюйся. Служы шчасліва. Саша выйшла першая, як заўсёды імклівая, нецярплівая, ёй цяжка было глядзець на развітанне.

06_08.mp3

Раніца была сонечная, ясная, але ўжо халодная.

06_09.mp3

Пятро дагнаў Сашу на вуліцы і сказаў: «Добры чалавек, Аня». Ён зусім забыў, што год назад ненавідзеў яе.

06_10.mp3

Яна мне што маці прызналася, Саша. Давай я панясу партфель. Не, не, не, я.

06_100.mp3

Я хутка прыеду праз год. Ну, хіба мала людзей пакідаюць жонак. Не плач, шаптаў ён, але самому яму хацелася плакаць.

06_101.mp3

Саша пайшла далей, вось яна паднялася на ўзгорак, зноў спынілася, зноў памахала рукой.

06_102.mp3

Вось яна пачала спускацца на той бок узгорка, ніжэй, ніжэй, пакуль.

06_103.mp3

не схавалася зусім, але Пятро з надзеяй глядзеў на другі ўзгорак, што віднеўся далёка за першым, убачыць яе яшчэ раз апошні. Сапраўды, вось зноў паказалася яе белая касынка, вось яна ўся Саша, але гэта ўжо вельмі далёка за нейкі кіламетр, ужо нельга разгледзець ні яе твару, ні нават колеру сукенкі.

06_104.mp3

Саша доўга стаяла там на вяршыні ўзгорка на фоне яснага неба.

06_105.mp3

Адзінокая, сумная жаночая постаць сярод асенняга поля.

06_106.mp3

Бывай, Сашок. Бывай. Не плач. Я ніколі не забуду цябе. Ты дала мне столькі шчасця.

06_107.mp3

Не на крылах прылячу да цябе, праз год. Гэта хутка, вельмі хутка.

06_108.mp3

Постаць Сашы знікла, больш Пятро не мог убачыць яе.

06_109.mp3

Яно ўздыхнуў, падняў з зямлі свой партфель.

06_11.mp3

Табе яшчэ хопіць несці, яшчэ рукі забаляць. Трэба было ўсё ж папрасіць каня. Дарэмна ты не захацеў.

06_12.mp3

Я хачу прайсці па нашай дарозе. Калі я, ну, калі я буду тут зноў, а?

06_13.mp3

Ана шляху? Можа, сяду на машыну. У двары, паўз які яны праходзілі, пачуўся жаночы голас наўздагон ім.

06_14.mp3

Глядзі, як доктарка мужа праводзіць у армію. Бач? Мяне асуджаюць.

06_15.mp3

Лупсць. Не выйшлі ў поле. Бярозы на могілках стаялі ў жоўтым полыме, каля енай дарогі былі засыпаны апалым лісцем.

06_16.mp3

На агароджы, на бадай што голых ужо вішнях, на прыдарожным пыльнягу вісела павуцінне бабінага лета.

06_17.mp3

Пятро хацеў радавацца. Ён жа многа чытаў розных кнігак, часопісаў, бачыў у кіно, як радуецца моладзь, калі адыходзяць у армію.

06_18.mp3

Што мусіць яго? Няма гэтай радасці. Ён падумаў, што гэты смутак, які сціскаў яму сэрца,

06_19.mp3

Навіна не восень. Я вось што пры Ну прызываюць у восень, калі нават прырода смуткуе, так пуста навокал.

06_20.mp3

Павуцінне. Няхай бы гэта было вясной, калі ўсё зацвітае, ажывае, весела было б.

06_21.mp3

Ён проста шукаў апраўдання свайму смутку, бо яму было сорамна.

06_22.mp3

null

06_23.mp3

Нем. Нем, ён таксама з гонарам, з радасцю ідзе выконваць свой пачэсны грамадзянскі абавязак.

06_24.mp3

На настрой гэты ад таго, што цяжка пакідаць Сашу. Яна застанецца адна сярод чужых.

06_25.mp3

Хутка гэтая бязлесная раўніна пакрыецца снегам.

06_26.mp3

Стане яшчэ больш сумна. Нена адна будзе сядзець доўгімі вечарамі, а ў дзень хадзіць да хворых.

06_27.mp3

Яно бачыў, як Саша ўзяла партфель у другую руку. Табе цяжка, давай я панясу. Ні крышачкі не цяжка. Што ты выдумаў?

06_28.mp3

Ведаеш, ты менш хадзі цяпер. Няхай возяць, а то будзеш бегаць у дальнія вёскі, асабліва зімой.

06_29.mp3

Чаму менш, чаму, чаму? Ведаеш чаму? Дурненькі ты. Ты нічога не разумееш. Хадзіць трэба больш. Гэта карысна і мне, і яму. Ёй.

06_30.mp3

Цяша засмяялася. Які ты ўпарты. Ну ўсё адно. Поле перад імі ляжала роўнае, голае.

06_31.mp3

Толькі з аднаго боку позірк цешыла маладая роўнь азіміны, а з другога

06_32.mp3

Як ні кінь вокам, цягнуліся шэрыя пожні, чорная ралля.

06_33.mp3

Ніводнай жывой істоты, ну, калі не лічыць адзінокага трактара, што поўз удалечыні на схіле ўзгорка чорным жуком.

06_34.mp3

З-за таго ж узгорка выглядалі верхавіны таполяў у Прыдняпроўскай вёсцы.

06_35.mp3

Колькі разоў я цябе сустракала тут і праводзіла за аднаго паўгода, адны сустрэчы і расставанні?

06_36.mp3

Хоць бы месяц пажылі разам. У голасе Сашы гучалі докары скаргі.

06_37.mp3

Ну, раней яшчэ паехаў пасля хваробы на працу. Я ж мог быць дагэтуль з табой.

06_38.mp3

На паўтара месяца паляцеў такую далі. Я ж казала табе. А, ты ўпарты.

06_39.mp3

Дык хіба я не хацеў застацца, сашоў? Ён узяў яе за локаць, сціснуў, прытуліўся шчакой да яе пляча.

06_40.mp3

Але гэта закон. Баяўся, што будуць непрыемнасці. Мы ўсяго баімся.

06_41.mp3

Я калі мы ўжо не будзем баяцца, а, ж, мілая? Дамаўляліся ж не гаварыць пра сумнае. За што ўздыхнула я і дагэтуль.

06_42.mp3

Не занесла ў сельсавет тры рублі. Успамін пра тое, як яны колькі дзён назад пайшлі ў сельсавет запісацца.

06_43.mp3

І як у іх не аказалася трохі рублёў заплаціць пошліну, заўсёды смешыў іх.

06_44.mp3

Але цяпер і гэты ўспамін здаўся Пятру вельмі сумным. У яго наогул не было грошай. Ён і дагэтуль быў па-студэнцку бедны.

06_45.mp3

null

06_46.mp3

null

06_47.mp3

Ім цяжка зразумець, яны ніколі не зразумеюць, што інакш і быць не магло ў нас.

06_48.mp3

Праўда, Саша?

06_49.mp3

Бацько і Маша і сястры?

06_50.mp3

Маці толькі прасіла, ты разумееш? Яму здалося, што яна не хоча пісаць.

06_51.mp3

Я разумею, я не пішу. Сёння не пішу, заспакоіла яго Саша.

06_52.mp3

Угары над імі пачулася сумнае курлыканне. Яны спыніліся, узнялі галовы і ў чыстым блакіце неба ўбачылі жураўлёў.

06_53.mp3

Роўны клін іх аддаляўся на поўдзень. Жураўлі курлыкнулі толькі адзін раз.

06_54.mp3

Але так жаласна і працягла, быццам развітваліся з нечым вельмі родным.

06_55.mp3

А далей ляцелі моўчкі, Саша доўга позіркам праводзіла іх.

06_56.mp3

Пятроў убачыў, як па шчоках у яе скаціліся слёзы. Ён асцярожна паклікаў, яе Саша закрыла твар далонямі, а калі адняла рукі, вочы былі сухія.

06_57.mp3

Усё-такі гэта цяжка. Вельмі цяжка. Божа мой, тры гады.

06_58.mp3

Народзіцца і вырасце дзіця, цябе не будзе. Даша, любая мая, харошая. Я ж праз год прыеду ў водпуск.

06_59.mp3

Мне ж дадуць водпуск. Я буду старацца, буду прасіць. Ты не хвалюйся. Яна адчувала, што суцяшае яе наіўна, а Іле.

06_60.mp3

Іншых слоў не знаходзіў. Ну, добра, пойдзем. У цябе яшчэ вялікая дарога.

06_61.mp3

Добра, калі сядзеш на машыну. Яны выехалі на шлях, абсаджаны маладымі бярозкамі.

06_62.mp3

Клёнікамі, таполямі, дрэўцы стаялі ўжо голыя. Дзе-нідзе сіратліва трапяталі адзінокія лісцікі.

06_63.mp3

І ад гэтага дарога здавалася яшчэ больш маркотнай і пустой.

06_64.mp3

«Можа вернешся, сынок?» — прапанаваў Пятро. «Табе цяжка будзе, мне?»

06_65.mp3

А табе? Не, я пайду яшчэ. Я далёка пайду, каб я магла вось так ісці з табой увесь час, усё жыццё.

06_66.mp3

Я буду адчуваць цябе заўсёды побач. Ён абняў яе за плечы, прытуліў да сябе.

06_67.mp3

І так, яны ішлі ўзбоч шырокага шляху, разбітага і пыльнага нават увосень.

06_68.mp3

Мне здаецца, што я не дачакаюся таго часу, калі мы сапраўды будзем вось так заўсёды.

06_69.mp3

Разам. І нікуды не трэба будзе цябе праводзіць. Мне нават не верыцца, што ёсць такія людзі, якія ўвесь час жывуць разам.

06_70.mp3

Будзе ў нас такое шчасце?

06_71.mp3

Я не хачу пра гэта гаварыць. Ты ведаеш, пра што я думаю. Пра вялікае няшчасце для ўсіх. Ты будзеш пісаць мне часта-часта, праўда?

06_72.mp3

Кожны дзень, гэта шок, кожны дзень. Ён не ведаў тады, як нялёгка будзе яму салдату выконваць гэтае абяцанне.

06_73.mp3

І сваё шчырае жаданне, штодзень пра ўсё расказваць ёй сваёй сабе.

06_74.mp3

Падымалася сонца, у небе паплыло павуцінне. Чаму гэты час называецца бабіным летам?

06_75.mp3

Гэта несправядліва. Я так люблю гэты час. У лесе зараз прыгожа.

06_76.mp3

Я сумую ў безлесе. Мяне цягне за Дняпро. Заўтра пайду і буду цэлы дзень хадзіць там адна. Цэлы дзень.

06_77.mp3

Навошта? Мне так хочацца. Я буду ўспамінаць цябе, буду клікаць цябе.

06_78.mp3

Ты пачуеш, Саша, не трэба, — папрасіў ён, адчуваючы, як горка-салёны камяк сціскае горла. — Не трэба!

06_79.mp3

Я перайду на другі бок дарогі, і мы будзем ісці моўчкі. Я проста пагляджу на цябе, які ты.

06_80.mp3

Яна перайшла, і сапраўды доўга маўчала. Яны ўзышлі на ўзгорак, з якога была добра відаць і вёска, у якой яна працавала.

06_81.mp3

Хоць адышлі е кіламетраў восем і далёкія дымы Рэчыцы.

06_82.mp3

І блізкі Дняпро з шырокай лугавой поймай, застаўленай стагамі. Даша спынілася.

06_83.mp3

Калі ты будзеш ехаць у водпуск, ты напішы мне. Я сустрэну цябе вось тут.

06_84.mp3

А цяпер я вярнуўся. На паставіла на зямлю партфель, узняла рукі, як бы намерваючыся паправіць валасы.

06_85.mp3

Пятро імкліва абняў яе і прытуліў да сябе. Доўга яны стаялі так, адчуваючы частыя ўдары сэрца ў адно аднаго, яны нічога не казалі.

06_86.mp3

Пра ўсё было сказана, дамоўлена, цяпер ім хацелася проста лішнюю хвіліну пабыць разам.

06_87.mp3

Так блізка, і назаўсёды захаваць у памяці цяпло гэтай блізкасці.

06_88.mp3

Потым Саша вызвалілася з абдымкаў, сціснула абедзвюма рукамі яго галаву.

06_89.mp3

Пацалавала ў вусны, у лоб, у вочы, і нічога не сказаўшы, лёгка адштурхнула яго, павярнулася і шпарка пайшла назад.

06_90.mp3

Пётр хвілін устаяў ашаломлены, потым закрычаў: «Саша!» і кінуўся за ёй. Яна пайшла хутчэй, каб ён не дагнаў, таму што тады развітанне зацягнулася, і па гэта цяжка. «Саша!»