Datasets:
rayonlabs
/
wmt19-kk-en-truncated

Dataset card Data Studio Files
xet
Community
kk
stringlengths
1
679
en
stringlengths
1
600
Адамдардың еркін қозғалысы ережесін қабылдаумен қатар ЕЕА мүшелері Еуроодақтың коммерциялық заңдарына, Еуропа Әділет сотының шешімдеріне бағынуы керек. Бірақ олар бұл заңдар мен шешімдерді қабылдауға мүлде қатыспайды.
In addition to accepting free movement of people, EEA members must follow EU commercial rules and accept decisions by the European Court of Justice, without any formal role in making these rules and decisions.
Сол себепті, ЕЕА 1994 жылы құрылғанда ол Австрия, Швеция, Финляндия және Норвегия сияқты Еуроодаққа мүше болғысы келгенімен, оның құрамына өтуге дайын болмаған елдер үшін өтпелі ережелерді енгізген уақытша ұйым саналған.  Австрия, Швеция мен Финляндия мақсаттарын орындап, толық мүшелікке өтті.
For these reasons, when the EEA was established in 1994, it was intended only as a temporary transitional arrangement for countries – such as Austria, Sweden, Finland, and Norway – which planned to become EU members, but were not ready to join. For Austria, Sweden, and Finland, full membership came as intended.
Ал Норвегия халқы референдумда Еуроодаққа өтуге қарсылық білдірді, әлі де қарсы болып келеді.
But in Norway, voters rejected EU membership in a referendum and still do.
Норвегияның ЕЕА-ға «уақытша» мүшелігі 23 жылға созылды.
Norway’s “temporary” EEA membership has now stretched to 23 years.
Бұл Британияға үлгі болар ма екен?
Could this be a precedent for Britain?
«Асылып тұрған» парламенттің экономикалық салдары
The Economic Consequences of a Hung Parliament
МАНЧЕСТЕР – Ұлыбританияда жақында ғана аяқталған сайлау - Консервативтік партиясының сайлауалды ұранында айтылғандай «күшті және тұрақты» үкіметтің құралуын қамтамасыз етуге тиіс болатын.
MANCHESTER – The United Kingdom’s just-completed election was supposed to provide – as the Conservative Party’s campaign slogan put it – a “strong and stable” government.
Ол керісінше жасап, «асылып тұрған парламент» деп аталатын жағдайға апарып, кейінірек осы жылы тағы да бір жалпы сайлау ықтималдығын жасады.
It ended up doing the opposite, producing a hung parliament and the likelihood of another general election later in the year.
Сонымен қатар, Еуропалық Одақтың басқа да 27 мүшелерімен Ұлыбританияның ЕО-дан шығуы туралы өтетін келіссөздердің аяқталуына да аз уақыт қалды.
Meanwhile, the clock is ticking for concluding negotiations with the other 27 EU members on the UK’s withdrawal from the European Union.
Брексит келіссөздерінің қаншалықты күрделі болатынын, және британдық саясаткерлер мен шенеуніктердің оларға дайын еместігі туралы қам жеген әркім үшін бұл күңгірт болашаққа апарар жолдай көрінеді.
To anyone with an inkling of how demanding and complicated the Brexit talks will be, and how ill-prepared British politicians and officials are for them, this is a depressing prospect.
Асылып тұрған парламент жағдайы және үкіметте тори қауымдастығының азырақ қалыптасуы Ұлыбритания саясатын кем дегенде ЕО-мен болашақ сауда қарым-қатынас тұрғысынан «жұмсақ» Брексит бағытында жүргізуі мүмкін, бірақ бұл жағдай Британияның саяси көшбасшыларының келіссөздерді сәтті жүргізе алмауына де себеп болар.
Although a hung parliament, with the Tories attempting to form a minority government, might tilt UK politics in the direction of a “softer” Brexit, at least in terms of the future trade relationship with the EU, it will probably leave Britain’s political leaders even less able to cope with the negotiations.
Британдықтар ЕО басшылары жанашырлық көрсетуге дайын деп үміттенеді, себебі сайлаушылардың бір айқын хабары - олардың ұсынылған балама таңдауларға сенімді болмауы болып табылады.
Britons will have to hope that EU leaders are willing to show some compassion: after all, the one clear message from voters was their lack of confidence in the alternatives on offer.
Бірақ, Брекситсіз-ақ Ұлыбритания экономикасы, сайлау науқаны барысында еленбеген, айтарлықтай қиындықтарға тап болады.
But the UK economy will be facing significant challenges – all but ignored during the election campaign – even without Brexit.
Олардың бірі сауда және технологиялар тұрғысынан жеңімпаздар мен жеңілгендер арасындағы ұзақ уақыт бойы орын алған алшақтыққа байланысты, және осы себеп былтырғы Брекситке дауыс бергендердің ойын түсіндіруге көмектесе алады.
One is the chasm between the winners and losers from trade and technology, a gap that goes a long way to explaining last year’s pro-Brexit vote.
Осыған байланысты тағы бір мәселе, Ұлыбритания өнімділігінің қорқынышты төмен деңгейі болып табылады.
Related to this is the UK’s shockingly low level of productivity.
Әрине, кеңінен сайлауда колданылған, жеңімпаздар мен жеңілгендер арасындағы алшақтық Ұлыбритания үшін бірегей емес; ол популизм және Батыстағы үкіметке қарсы саясаттың басқа да нысандарын тудырған.
Of course, the gap between winners and losers – which broadly corresponds to the electoral map – is not unique to Britain; it has incited populism and other forms of anti-establishment politics across the West.
Сондай-ақ, Ұлыбритания жалпақ немесе баяу өнімділік өсуі байқалған жалғыз ел емес.
Nor is the UK the only country to be experiencing flat or slow productivity growth.
Бірақ Ұлыбританияның өнімділік деңгейі G7 орташа көрсеткіштен салыстырғанда, шамамен 16% -ға төмен.
But the UK’s productivity level is some 16% lower than the G7 average.
Және бұл ЕО-дағы ең аймақтық теңдеспеген экономика болып табылады.
And it is by far the most regionally unequal EU economy.
Ұлыбритания өнімділігін арттыру үшін, мемлекеттің өнімділігі аз аймақтарын көтеру керек.
To improve UK productivity, the country’s underperforming regions must catch up.
Брексит дауыс беру нәтижесіне сәйкес, әсіресе осы кедей аймақтарға бас назар аудару қажет, себебі ЕО-дан шығу керекпіз деп айтқандардың іріткі саясатын шешу, және Ұлыбританияның ірі сауда әріптестерінен ажыраудан туындаған экономикалық зиянды азайту керек.
The Brexit vote makes it doubly necessary to focus on these poorer regions: to address the divisive politics that underpinned the narrow Leave majority, and to minimize the economic damage that the rupture with the UK’s biggest trading partners, especially if badly negotiated, is sure to cause.
Терең құрылымдық проблемаларды шешу үміті Мэй басқарған үкіметтің сайлау алдындағы айтылған, өнеркәсіптік стратегияны қабылдау ниеті туралы хабарландырумен келді.
The best hope to tackle the profound structural problems came with the May government’s pre-election announcement of its intention to adopt an industrial strategy.
Өнеркәсіптік саясат Мэйдің корпоративтік ниетімен сәйкес болғанымен, Ұлыбританияның саясаттағы топтары 1970 жылдардан бері бұл идеяға қарсы болған.
Although industrial policy is in line with May’s corporatist instincts, the UK’s policy classes have been allergic to the idea since the late 1970s.
Шенеуніктер, авто өндірушілер және болат өндірушілер сияқты құлдыраған компанияларды қолдауға немесе, сәтті болуы екіталай жаңа технологияларға (Concorde, DeLorean автомобильдері) инвестиция салуға арналған сәтсіз мемлекеттік араласу кездерін қорқынышпен еске алады.
Officials shudder at the memory of ill-fated interventions designed to prop up failing companies (such as carmakers and steel producers) or invest in ultimately doomed new technologies (Concorde, DeLorean cars).
Neddy ретінде белгілі болған стратегиялық мемлекеттік араласуға арналған ұлттық экономикалық дамыту кеңсесінің абыройын төмендету, 1979 жылғы сайлаудан кейін Маргарет Тэтчер үшін тез және оңай іс болды, және бұл мекемені оның орнын басқан Джон Мейджор 1992 жылы мүлдем жойды.
It did not take Margaret Thatcher long after her election in 1979 to downgrade the National Economic Development Office (known as Neddy), the body responsible for strategic state interventions, which was finally dismantled under Thatcher’s successor, John Major, in 1992.
Өнеркәсіптік саясатқа қарсылық оны субсидиялар және салық қысқартуларымен теңестіре ойлағандар арасында әсіресе өткір болып табылады.
The allergy to industrial policy is particularly acute among those who equate it with subsidies and tax breaks.
Дегенмен, үкіметтің үнемі экономикаға араласып жүруін ескерсек, әрине, оның жеке сектормен байланысын әлдеқайда стратегиялық көзқараспен қарастыруға болады.
Yet, given that the government constantly intervenes in the economy, it surely makes sense to think about its actions and interactions with the private sector in a far more strategic way.
Шынында да, кейбір кездейсоқ және маңызсыз көрінген өнеркәсіптік саясаттар сәттірек болған.
Indeed, some below-the-radar – or even accidental – industrial policies have been rather successful.
Лондон Сити және Канари Ворф инфрақұрылымымна зор инвестициялар, саналы реттеу арқасында бір бенефициары ретінде қаржы секторын атап өтуге болады.
Finance is one beneficiary, thanks to benign regulation and huge investment in infrastructure in the City of London and Canary Wharf.
«Патенттік терезе» атты арнайы салықтан босату үзілістері және NHS сияқты үлкен клиенті арқасында, тағы бір бенефициар фармацевтикалық өнеркәсіп болды.
The pharmaceutical industry has been another, owing to special tax breaks such as the “patent box” and the NHS as a huge customer.
Креативті сектор де BBC арқасында пайда көрді.
The creative sector has benefited as well, thanks to the BBC.
Тұрақты саяси шабуыл астында болғанына қарамастан, BBC нағыз қоғамдық серіктес сияқты жұмыс жасайды, яғни ғылыми зерттеулер мен әзірлемелер жүргізеді, техникалық стандарттарды белгілейді, дағдыларды даярлау мен оқытуды іске асырады, сондай-ақ Ұлыбританияның ең табысты тауар өндірушілері және экспорттаушылары арасындағы шағын және орта фирмалардан қызметтер мен тауарларды ашық процесс арқылы сатып алады.
Although under constant political attack, the BBC acts exactly as a public partner should, undertaking research and development, setting technical standards, providing skills training, and adhering to open procurement from small and medium-size suppliers, which are among the UK’s most successful producers and exporters.
Өнеркәсіп саясатын іске асырудың экономикалық негізі, ол стратегияны үйлестіру, тәуекелдерді біріктіру және қоғамдық игіліктерді қамтамасыз ету құралы ретінде қарастырылса, дәлелді болып табылады.
The economic case for industrial policy is compelling, so long as it is understood as a vehicle for strategy coordination, risk pooling, and the provision of public goods.
Сәтсіз салаларды одан әрі асқақтата түсу немесе нақты технологияларға барлық күшті салу сияқты ескі қателердің бәсекелестік және мемлекеттік көмекке негізделген күшті саясат және белгілі бір компанияларға ғана көмек көрсетуді тоқтату арқылы алдын алуға болады ( яғни авто сектор үшін қолдау, тек ағымдағы фирмаларды қолдау ретінде саналмауы қажет).
The old mistakes – propping up lame-duck industries or betting on specific technologies – can largely be avoided through strong policies on competition and state aid (to ensure that support for the auto sector, say, is not seen as support only for current incumbents) and sunset clauses for specific assistance.
Белгілі бір, айқын индустриялық саясатқа қарсы пікірлер де нанымды.
The case against not having an explicit industrial policy is also compelling.
Экономиканың аймақтық біржақты дамуын үкімет араласуының кездейсоқ сипатымен түсіндіруге болады.
The accidental character of government intervention helps explain why the economy is so regionally lopsided.
Мысалы, жалақы мөлшерлемесі немесе жылжымайтын мүлік бағасы сияқты нарықтық көрсеткіштерге негізделіп жасалған инфрақұрылымдық жобалардың әлеуетті шығын-пайда талдауы, Лондон айналасында өскелең инвестицияларға, ал Ұлыбританияның солтүстігінде инвестициялардың азаюына апаратын тұйық шеңберді құрайды.
For example, cost-benefit analyses of proposed infrastructure projects that rely on market metrics such as wage rates or property prices to assess potential benefits will create ever-increasing investment around London, and a vicious circle of apparently decreasingly attractive investment in the UK’s north.
Стратегиялық көзқарас бойынша, басқа жерлерде жаңа кластерлерді орнатудың өнімділік үшін пайдасы бар, мысалы Англияның солтүстік-шығысына Ұлыбритания автоконцернін салу және BBC өз кеңсесін Салфорд, Үлкен Манчестерге көшіргенде, елдің екінші ірі хабар тарату-медиа секторын Лондондан тыс орнату сияқты шараларды атап өтсек болады.
A strategic view would recognize the productivity benefits of seeding new clusters elsewhere – like the happenstance measures that put UK automakers in the northeast of England and the country’s second-biggest broadcast-media sector outside London in Salford, Greater Manchester, when the BBC moved part of its operations there.
Нақты саяси шаралардың тарихи пайдасы мен кемшіліктері бар.
There is ample historical evidence of the merits (and demerits) of specific policies.
Ұлыбританияда ұзақ уақыт бойы тұрақсыз саясат пен газеттерде басты тақырып болған (бірақ тиімсіз) бастамалар дәстүрі болғандықтан, ендігі нақты міндет өміршең бастамаларды жүзеге асыру және үкіметтің жеке сектормен өзара байланысын қалыптастыру үшін саяси және институционалдық негіз құру болып табылады.
As Britain has long been plagued by seesaw policies and a plethora of headline-grabbing (but ineffective) initiatives, the real challenge will be to establish a political and institutional framework to implement viable initiatives, and to shape governmental interaction with the private sector.
Әрине, кез-келген сайлау алдындағы саяси идеялар, саяси мәмілелер немесе соңғы сайлау нәтижесінде орын алған жаппай белгісіздік құрбанына айналуы мүмкін.
Of course, any pre-election policy ideas might fall victim to political deals or simply the massive uncertainty implied by the recent election result.
Бұл ұят болар еді.
That would be a shame.
Саяси тұрақсыздық өскен сайын, британ экономикасының алдында тұрған терең мәселелер мен міндеттерді шеше бастайтын құрылым қажеттілігі де өсе бастайды.
The greater the political instability, the more acute is the need for a framework that will finally start to address the deep divisions and challenges facing the British economy.
«ҒЗ»-дан «ТҚТ» қарай ең жақсы жол
A Better Way from ‘R’ to ‘D’
БЕЛВЬЮ, ВАШИНГТОН – бизнес көшбасшылары өз салаларындағы инновациялар туралы талқылау үшін жиналғанда, олар, әдетте, негізгі зерттеулерге бөлінген мемлекеттік қаржыландыруды жақсарту, немесе технологиялар тораптары және инкубаторларлы құру туралы сөйлеседі.
BELLEVUE, WASHINGTON – When business leaders get together to talk about innovating their industries, they typically focus on initiatives like improving government funding for basic research, or building technology hubs and incubators.
Бірақ мұндай талқылауларда «инновацияның» шешуші элементі болып табылатын соңғы өнім жиі жоқ болады.
But a crucial element of “innovation” is often absent from these discussions: the final products.
Бұны тақырыпты елемеу деп санауға болмайды.
That’s no oversight.
Керісінше, соңғы өнім туралы ойламау әрбір дерлік саладағы түрлі көлемді бизнес алдында тұрған әлдеқайда ауыр мәселенің симптомы болып табылады.
On the contrary, the lack of product-focused discussion is symptomatic of a far more serious problem facing businesses of all sizes in nearly every industry.
Идеялар мен коммерцияландыру арасындағы қаржылық байланыс бұзылғандықтын, өнімдерді дамыту инновациялық стратегияларда артқы орын алады.
Simply put, product development takes a back seat in innovation strategy because the financial link between ideation and commercialization is broken.
Экономиканың өркендеуі үшін, жақсы идеялардың нарыққа шығарылуына серпін қажет.
For economies to prosper, good ideas need a nudge getting to market. Innovative products are, after all, what makes life healthier, more efficient, and more fun.
Инновациялық өнімдер өмірімізді сау, неғұрлым тиімді, және қызықты етеді емес пе. Бірақ қазіргі заманғы ғылыми зерттеулерге сәйкес, ҒЗТҚТ қысқармасында (ғылыми-зерттеулер мен төжірибелік-құрастырымдылық талдамалар)  ТҚТ, яғни төжірибелік-құрастырымдылық талдамалар ҒЗ, ғылыми-зерттеулердің қарқынды дамуымен ілесе алмай жатыр.
But there’s ample evidence to suggest that development – the “D” in R&D – has not kept pace with the blistering speed of “R” – modern-day research.
Тіпті ең мықты дамыған экономикасы бар елдерде тұтынушыларға дейін ешқашан жетпеген идеялардың  тым көп саны бар.
Even the most robust economies have a surplus of ideas that never reach consumers.
АҚШ-та, мысалы, барлық белсенді патенттердің тек 5% -ы ғана лицензиялану немесе коммерциялау сатысына жеткен.
In the US, for example, just 5% of all active patents are ever licensed or commercialized.
Көптеген компаниялар, олардың меншігіндегі өнертабыстардың төрттен бірінен азын пайдаланады.
Most companies use less than a quarter of the inventions they own.
Технологиялардың ғылыми мекемелерден бері келуі де тез жүрмейді.
Technology transfers from academia aren’t going so well, either.
1969 жылдан бері Америка университеттеріне 75 мыңнан астам патенттер берілді, дегенмен, технологиялар трансферт бөлімдерінің көпшілігнің табысы (ЖОО зияткерлік меншіктерін қолдануды басқаратын әкімшілік бірлік) тіпті олардың операциялық шығындарын жабу үшін жеткіліксіз болып отыр.
Although more than 75,000 patents have been issued to American universities since 1969, the vast majority of technology transfer offices – administrative units that manage a school’s intellectual-property output – are failing to generate enough revenue even to cover their operating costs.
Біз осы үрдістерді өзгертіп және инновациялардан барынша пайда көргіміз келсе, сапалы идеяларды коммерцияландыруды қаржыландыру үшін көп механизмдер қажет болады.
If we want to reverse these trends and maximize innovation output, we need more mechanisms for funding the commercialization of smart ideas.
Қазіргі уақытта, венчурлық капиталмен қаржыланған стартаптар ҒЗ-дан ТҚТ-ға өтудің стандартты механизмы болып отыр.
At the moment, venture capital-backed startups are the standard mechanism for moving from “R” to “D.”
Бұл компаниялар жақсы идеяларды ілгеру итеруге негізделген жалғыз мақсатпен құрылады. үшін «R» көшу үшін стандартты тетігі болып табылады.
These companies are formed for the sole purpose of pushing good ideas through the development pipeline.
Ал, кейбір стартаптардың тым қымбат құнын ескерсек, инновацияларды қолдау үшін зерек компаниялар мен венчурлық қаржыландырудан тұратын экожүйе ғана қажет деп ойлап қалуға болады.
And, given the stellar valuations of some startups, it’s easy to assume that a healthy ecosystem of savvy companies and venture capital funding is all that is needed to ensure innovation.
Олар инновацияларға бөлінетін капиталға қол жеткізе алмағандықтан, көптеген компаниялар нарыққа жақсы идеяларын шығара алмайды.
But most companies are simply unable to take good ideas to market, because they lack access to pools of capital earmarked for innovation.
Шағын және орта бизнес (ШОБ) жиі ҒЗТҚТ инфрақұрылымының құрылысын қаржыландыруға әрең қол жеткізіп жатады.
Small- and medium-size enterprises (SMEs) often struggle to secure financing to build R&D infrastructure.
Трансұлттық корпорациялар ҒЗТҚТ қаржыландыруға табысын белгілі бір бөлігін қолданып жатады, бірақ бұл тәсіл олардың акцияларына теріс әсер етуі мүмкін болғандықтан олар жаңа идеяларды алға итеруге консервативті көзқараспен қарайды.
Multinational corporations use retained earnings to finance R&D, but because this approach can adversely affect a company’s stock valuation, even they tend to be conservative in pushing new ideas forward.
Ал бұл көріністі трансұлттық корпорациялардың инфрақұрылым инвестицияларын қаржыландыруымен салыстырып көріңіз.
Compare that scenario with the way that multinationals finance infrastructure investments.
Мысалы, DuPont жаңа өндіріс объектісін салғысы келеді делік.
Let’s say, for example, that DuPont wanted to build a new manufacturing facility.
Ол банктен қарызға ақша алып және сосын өз табысынан оны өтей алады.
It could borrow money from a bank and repay it from resulting profits.
Бірақ,  егер DuPont компаниясына қолданыстағы зауытында жаңа химиялық өнімді шығаруға капитал қажет болса, ол несие ала алмас еді, себебі банктер инновациялық өнімдер тәуекелдерін қалай бағалауды білмейді (химия өнеркәсібі немесе кез келген басқа секторда болсын).
But if DuPont needed capital to produce a new chemical in an existing plant, it couldn’t get a loan, because banks don’t know how to assess the risks of innovative products (in the chemical industry or any other).
Сіз Alphabet, Apple, немесе Tesla сияқты алып компания болмасаңыз, сіз шынайы еместей көрінген ҒЗТҚТ жоспарыңызға қатысты тәуекелдер мен шығыстарды еш ақтай алмайсыз.
Unless you’re a giant like Alphabet, Apple, or Tesla, you can’t justify the risk and expense of a blue-sky R&D program.
Бұл күндері тіпті ең ірі компаниялар, өздері жаңы өнімді ойлап шығарғанға қарағанда, жаңа, дайын технологияны сатып алуды жөн санайды.
These days even the biggest companies are more likely to acquire a new, pre-packaged technology than to develop it in-house.
Бұл себептен де компаниялар арасында қосып алу мен тоғыстыру жиі орын алып жатыр (және кейбір сарапшылар қосып алу мен тоғыстыру ҒЗТҚТ жаңа түрі деп санайды).
That’s one reason why mergers and acquisitions are increasingly common (and why some observers see M&As as the new R&D).
Бұл жағдай инвесторлар үшін жақсы жәйт емес.
This situation isn’t ideal for investors, either.
Sony компаниясының PlayStation ойын консолі мысалын қарастырайық.
Consider the case of Sony’s PlayStation gaming console.
PlayStation дамыту 1990 жылы өзіне инвесторлардың айтарлықтай назарын аудартты.
Development of the PlayStation attracted considerable attention from investors in the 1990s.
Бірақ жобаны қолдаудың жалғыз жолы музыка, кино, камера, және теледидар бизнесімен айналысатын бас компаниясының акцияларын сатып алу болатын.
But the only way to back the project was to buy shares in the parent company—which encompassed music, film, camera, and television businesses as well.
Бұл әрқилылық инвесторлар үшін, сондай-ақ компаниялар үшін де тиімсіз болып табылады.
This sort of misalignment is just as inefficient for companies as it is for investors.
Ал бұл кішірек компаниялар үшін тіпті опция емес, себебі шағын және орта бизнес үшін өз акцияларын сату өте қиын.
And it’s not even an option for smaller companies; selling equity is hard when you’re an SME.
Әлбетте, ағымдағы қаржыландыру модельдері нақты өнімге бағыттылған инновациялар мен инвестицияларды тұншықтырып, сондай-ақ ШОБ елемейді.
Clearly, current funding models stifle product-specific innovation and investment, and all but freeze out SMEs.
Мен сөйлескен үкіметтік шенеуніктерді трансұлттық корпорацияларды қорғауға қарағанда, өз елдерінің шағын және орта бизнес саулылығын сақтау көп толғандырады. Себебі, шағын және орта бизнес барлық жерде жұмыспен қамту және жаңа жұмыс орындарын құрудың басым үлесін құрайды.
The government officials with whom I speak are more concerned with maintaining the health of their countries’ SMEs than protecting multinational corporations, for good reason: SMEs everywhere account for an overwhelming share of employment and job creation.
Дегенмен, оларда өздеріне лайық қаржыландыру мүмкіндіктері жоқ.
Yet they aren’t getting the financing opportunities they deserve.
Жағдайын жақсарту үшін, бизнеске соңғы өнім дамуына байланған қаржыландыру құралдары қажет.
To turn things around, businesses need financing vehicles tied to product development. One idea is debt-based funds offering bonds with more predictable returns based on revenue from new products.
Бір идея ретінде, жаңа өнімдерден түскен табысқа негізделген, болжамды қайтарымы бар облигацияларды ұсынған борыш фондтарын қарастыру болып табылады.
These funds could be structured to distribute risk among a variety of projects or sectors, which might make them more attractive to investors who avoid high-stakes venture financing.
Мұндай фондтарды түрлі жобалар немесе секторлардың арасындағы тәуекелдерді таратуға құрылымдауға болады,  осылайша, тәуекелі мол венчурлық қаржыландырудан қорыққан инвесторлар үшін фондтарды тартымды етуге болады.  Мұндай қаржыландыру инвесторлар мен инновациялық жобаларды әлдеқайда жақындатуға мүмкіндік береді.
This kind of funding would also enable much closer alignment between investors and innovative projects.
Абыройлы, техникалық дағдылары, тәжірибелі басқару командалары және белгіленген сату арналары бар компаниялар бірде-бір ел жоғалтпауы тиіс инновациялардың көзі болып табылады.
Companies with proven track records, technical skills, experienced management teams, and established sales channels are sources of innovation that no country can afford to squander.
Ағымдағы қаржыландыру режимінің шектеулері салдарынан елдер өз мүмкіндіктерін жоғалтып жатыр.
The limitations of the current financing regime mean that countries are letting opportunity pass them by.
Дайын өнімді коммерцияландыру тәсілдері өте аз, бірақ әлемдегі компаниялар, ғылыми-зерттеу институттары, және университеттер мен мемлекеттік зертханалар бірге жыл сайын триллион доллардан астам қаражатты ҒЗТҚТ-ға жұмсайды.
Despite few ready avenues for product commercialization, the world’s companies, research institutes, and university and government laboratories together spend more than a trillion dollars on R&D annually.
Дайын өнімді қаржыландырудың жаңа тәсілдері болмай, олардың ашқан жаңалықтарының көбі сол сөрелерде жата берері анық.
Without a new approach to product financing, most of what they discover will remain on the shelf.
Адам саудасын тоқтатудың екі жолы
Two Tasks for Today’s Abolitionists
ВАТИКАН – Адам саудасы – барлық діндердің басшылары бас қатыруы тиіс үлкен мәселе.
VATICAN CITY – The scourge of human trafficking is an issue that leaders of all faiths must take very seriously.
2013 жылғы наурызда Рим Папасы болып сайлана сала Франциск Понтифик Ғылым академиясының басшысы қызметін атқаратын маған хат жазып, заманауи құлдықты зерттеп, оның шешімін іздеуді сұрады.
One of the first things that Pope Francis did when he was elected in March 2013 was to write to me, in my capacity as head of the Pontifical Academy of Sciences (PAS), requesting that we study modern slavery and its solutions.
Арада тоғыз ай өткенде Франциск бүкіл әлемнің дінбасыларын жинап, олар адам мен оның мүшелерін саудалауды, күштеп жұмысқа жегу мен жезөкшелікті адамзатқа қарсы қылмыс деп жариялады.
Nine months later, Francis convened religious leaders from around the world to declare that trafficking humans and their organs, and forced labor and prostitution, are crimes against humanity.
2015 жылғы қыркүйекте Біріккен Ұлттар Ұйымының Бас Ассамблеясы басқа проблемалармен қоса осыларды да шешуді көздеген Тұрақты даму мақсаттарын бір ауыздан қабылдағанда әлем басшылары осы тұжырымды тағы да құптады.
In September 2015, world leaders echoed this conclusion when the United Nations General Assembly unanimously adopted the Sustainable Development Goals – which include a target to end these practices.
Осы және басқа көп себеп діни және саяси көшбасшылардың діттегендеріне жетуде күллі әлемге моральдық рух береді.
For these and many other reasons, it is a moral imperative that the world work together to achieve the vision set by our religious and political leaders.
Күштеп еңбекке жегудің заманауи формаларынан миллиондаған адам жапа шегіп жатқандықтан, қол қусырып отыруға уақыт жоқ.
With millions of people still victimized by modern forms of involuntary servitude, there is no time to waste.
Зорлық-зомбылық, зорлау, күштеп үйлендіру, еңбекке жегу сияқты қандай формада болса да, әлімжеттік дене жарақатымен ғана шектеліп қалмайды.
Abuse in all of its forms – whether torture, rape, forced marriage, or forced labor – does more than cause physical damage.
Ол адамның жан дүниесіне кесірін тигізіп, өзімізге деген сенімізді жояды, жанымызға ауыр да терең жара салады.
It strikes at a person’s soul, leaving wounds to our self-confidence and ability to trust others that can be even more painful and profound.
Бұл “моральдық зомбылықтың” қаншалық азғын нәрсе екеніне көз жеткізу үшін бір-бірін жақсы көріп, қолдайтын, қанаттандыратын достарды елестетіңіз. Бұл әрекеттер олардың жеке және топтық тіршілігі үшін қаншалық маңызды?
To grasp fully the depravity of this type of “moral violence,” think of friends who love, approve, and affirm one another, and how important those actions are to their individual and collective existence.
Адам саудасының құрбандары достықтың бұл түрін оп-оңай сезіне алмайды, себебі бастан кешкен кемсіту мен қорлаудың кесірінен олар өздерін мүлде керексіз адам, я біреудің меншігі санайды.
Victims of human trafficking cannot experience this type of friendship easily, because the degradation and humiliation they have suffered can lead them to believe they are unimportant or someone else’s property.
Соның кесірінен олар нағыз достық кезіндегідей қолдау мен көмек ұсына да, оны сезіне де алмайды.
As a result, they are often unable to offer or receive the support and affirmation that true friendship requires.
Бұл олардың отбасындағы қарым-қатынасына да әсер етеді.
These disabilities extend to victims’ participation in marriage and family.
Исаның бауырмалдық туралы өсиеті және 18 ғасырдың соңында басталған құлдыққа қарсы күрес бүкіл әлемде адамды заң негізінде құлдықта ұстауға мүлде тыйым салуға алып келді.
Christ’s message of fraternity, coupled with the anti-slavery movement that began at the end of the eighteenth century, eventually led to the abolition of legal human bondage around the world.