ing
stringlengths 0
514
| ru
stringlengths 0
496
|
---|---|
120. во айттай ханаш. | 120. худо времена обернулись. |
121. Гой, цӀогӀарч да Римове детташ половецки товрашта кӀала, хӀаьта Владимир ва узамаш деш, човнаш яь дегӀа. | 121. Вот у Римова кричат под саблями половецкими, а Владимир под ранами. |
122. Сагото а гӀайгӀа а кхаьчай Глеба виӀийга!» | 122. Горе и тоска сыну Глебову!» |
123. Сийлахь-воккха аьла Всеволод! ВӀаштӀехьдаргдацар-хьогӀ хьа, дагахьа мукъагӀа, ткъам техха хьа а вена гаьннара, хьай даьдаьй Ӏарша доал де ха? | 123. Великий князь Всеволод! Неужели и мысленно тебе не прилететь издалека отчий золотой стол поблюсти? |
124. Хьо ма вий Эдал-хий пескашца дӀа-са доаржаде, хӀаьта Дон, тажашца хьа а ийдеш, Ӏомоссаде могаргдолаш! | 124. Ты ведь можешь Волгу веслами расплескать, а Дон шлемами вылить! |
125. Нагахь санна хьо укхаза валаре, мицкхала-зирратал мах хургбацар лай болча кхалнаьха, кхы а кӀезигӀа мах хургбар лай болча маӀнаьха. | 125. Если бы ты был здесь, то была бы раба по ногате, а раб по резани. |
126. Хьо ма вий берда тӀа тӀахехка могаш дийна гемакхаш — Глеба денал дола къонгаш. | 126. Ты ведь можешь посуху живые копья метать — удалых сыновей Глебовых. |
127. Хьо, майра, бирса Рюрик, хьо а Давыд! Шун бӀухой бацар уж, дошо даьккха тажаш тухкаш, цӀийла кийрчараш? | 127. Ты, буйный Рюрик, и Давыд! Не ваши ли воины золочеными шлемами по крови плавали? |
128. Шун денал дола бӀухой бацар уж, ца йовзача арен тӀа, цӀийдеш тийсача товрашца човнаш яь, хьагӀаш санна цӀогӀа дийттараш? | 128. Не ваша ли храбрая дружина рыкает, как туры, раненные саблями калеными на поле незнаемом? |
129. Дошоча лийташ чу даха, новкъостий, шоай когаш, вайна даь укх ханара эхь духьа, Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача виӀий Игора яь човнаш духьа чӀир лехара. | 129. Вступите же, господа, в золотые стремена за обиду сего времени, за землю Русскую, за раны Игоревы, буйного Святославича! |
130. Галицкий Осмомысл Ярослав! Лакха вагӀа хьо хьай дошо тӀатеха хьадаьча Ӏарша тӀа, хьаллаьца хьай аьшка бӀунашца Венгерски лоамаш, паччахьа никъ бийхка, Дунай-хи тӀара наӀараш дӀакъайла, денал дӀагойташ морхаш тӀа гӀолла, доал деш Дунай-хи тӀа кхаччалца. | 130. Галицкий Осмомысл Ярослав! Высоко сидишь ты на своем златокованом престоле, подпер горы Венгерские своими железными полками, заступив королю путь, затворив Дунаю ворота, меча тяжести через облака, суды рядя до Дуная. |
131. Хьа кхерамаш дӀадаржаш латт лаьтташка гӀолла, Киева хьаелл Ӏа коанаӀараш, хьай цӀен дошоча Ӏарша тӀара етт Ӏа лаьтташта дехьарча салтанашта. | 131. Грозы твои по землям текут, отворяешь Киеву ворота, стреляешь с отчего золотого престола салтанов за землями. |
132. ДӀатоха, хьа возал, Кончака, сийдоацача лаьва, Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача воӀа Игора яь човнаш духьа! | 132. Стреляй же, господин, в Кончака, поганого раба. за землю Русскую, за раны Игоревы, буйного Святославича! |
133. ХӀаьта хьо, майра, бирса Роман, хьо а, Мстислав! Майрача уйлано тӀахьех шун хьаькъал котало яккхара. | 133. А ты, буйный Роман, и Мстислав! Храбрая мысль влечет ваш ум на подвиг. |
134. Лаккха айлу хьо, уйла, деналца котало яккхара, михаца ловзаш доагӀа лаьча санна, майрра оалхазар эшадара. | 134. Высоко взмываешь на подвиг в отваге, точно сокол на ветрах паря, стремясь птицу храбро одолеть. |
135. Болаш ма бий шун аьшка кӀантий, латински тажаш тӀатухкаш. Лаьтта оагадаллийтар цар, дуккхача а мехкаша — хиновас, Литвас, Ятвягаса, Деремеласа, половцаша а Ӏочудерзадир шоай гемакхаш, хӀаьта шоай кортош Ӏодехкар цар болата товрашта кӀала. | 135. Есть ведь у вас железные подвязи под шлемами латинскими. От них дрогнула земля, и многие страны — Хинова, Литва, Ятвяги, Деремела, и половцы копья свои повергли, а головы свои подклонили под те мечи булатные. |
136. Цхьабакъда, о аьла Игорь, дӀаяйра маьлха сердал, диканна дожадаьдац гаьно шийна тӀера гӀа: | 136. Но уже, о князь Игорь, померк солнца свет, а дерево не к добру листву обронило: |
137. Рось а Сула а яхача хиш тӀара гӀалаш вӀаши йийкхар шоайла. Цхьабакъда, Игора майра бӀу юха денбеча бац! | 137. по Роси и по Суле города расхватали. А Игорева храброго полка не воскресить! |
138. Дон кхайк хьога, аьла, кхайк из аьлашка а, котало яккхара тӀахьехаш. | 138. Дон тебя, князь, кличет и зовет князей на победу. |
139. Ольгова къонгаш, денал дола аьлаш кхийра тӀем тӀа кхача… | 139. Ольговичи, храбрые князья, подоспели на брань… |
140. Ингвари Всеволоди, Мстислава кхоккха воӀи, дац шо эсалча бӀена чура даьнна лаьчаш! Коталонашка хьажжа дийкъанзар оаш шоашка кхаьча лаьтташ! | 140. Ингварь и Всеволод и все три Мстиславича, не худого гнезда соколы! Не по праву побед расхитили вы себе владения! |
141. Мичад-хьогӀ шун дошо тажаш, польски гемакхаш а турсаш а? | 141. Где же ваши золотые шлемы, и копья польские, и щиты? |
142. ДӀакъовла арен коанаӀараш шоай ирача тӀаьскашца Эрсий лаьтта духьа, Святослава гӀорваьнна майрача воӀа Игора яь човнаш духьа! | 142. Загородите полю ворота своими острыми стрелами за землю Русскую, за раны Игоревы, буйного Святославича! |
143. Сула а дагӀац хӀанз Переяславль яхача гӀалагахьа, ший дото талгӀешца ловзаш, Двина а ушал хинна доагӀа цу бирсача полочаношта, сийдоацарий цӀогӀарч хозаш. | 143. Уже Сула не течет серебряными струями для города Переяславля, и Двина болотом течет для тех грозных полочан под кликом поганых. |
144. Алхха цхьан Изяслава, ВасильковгӀар воӀо мара зов даккханзар, ира товраш детташ литовски тажаш тӀа, ший даьдаь Всеслава сий ӀотоӀадир цо, хӀаьта ше баьде-цӀе бос болча турсашта кӀала цӀийша яьккхача баьца тӀа вожавир шийна дуккхавезачунца литовски товраша, | 144. Один только Изяслав, сын Васильков, позвенел своими острыми мечами о шлемы литовские, прибил славу деда своего Всеслава, а сам под червлеными щитами на кровавой траве был прибит литовскими мечами на кровь со своим любимцем, |
145. тӀаккха вокхо аьлар: | 145. а тот и изрёк: |
146. «Аьла, хьа новкъостий къайлабаьхар оалхазарий ткъамаша, хӀаьта цӀий оакхараша дӀамеллар, мотт хьекхаш! | 146. «Дружину твою, князь, крылья птиц приодели, а звери кровь полизали». |
147. Воша Брячислав вацар укхаза, Вацар Всеволод а — шоллагӀвар. Иштта из ше цхьаь волаш даьлар цун жовхьара са майрача дегӀа чура дошо гизгаш чу гӀолла. | 147. Не было тут брата Брячислава, ни другого — Всеволода. Так в одиночестве изронил он жемчужную душу из храброго тела через златое ожерелье. |
148. Дижад наьха лер, бижаб сакъердам, Ӏехаш я городенски турбаш! | 148. Приуныли голоса, поникло веселие, трубы трубят городенские! |
149. Ярослава еррига тӀехье, Всеслава тӀехье а! Ӏочуоза шоай байракхаш, бетташ чу дохка шоай аьча товраш, | 149. Ярослава все внуки и Всеслава! Склоните стяги свои, вложите в ножны свои мечи поврежденные, |
150. хӀана аьлча, даьлар шо шоай даьдаьй сийленах. | 150. ибо лишились вы славы дедов. |
151. Шо ма дарий уж, шоайла вӀаши къувсаш, уж сий доаца йовсараш Эрсий лаьтта, Всеслава хьал-рузкъа тӀакъувда баьхараш. | 151. Вы ведь своими крамолами начали наводить поганых на землю Русскую, на богатство Всеслава. |
152. Шоана юкъера къовсамаш бахьан долаш къизал тӀа ма ерий вайна Половецки лаьттара! | 152. Из-за усобицы ведь настало насилие от земли Половецкой! |
153. Трояна ворхӀлагӀча бӀаьшера кхаж тессар Всеслава ший хьамсарча йоӀа. | 153. На седьмом веке Трояна кинул Всеслав жребий о девице ему милой. |
154. Говзалца, говраш лургйолаш барт чӀоагӀ а баь, ди хаьхкка вахар из Киев-гӀалий тӀа, гемакха бухь хьокхабалийтар цо киевски дошоча Ӏаршах. | 154. Он хитростями оперся на коней и скакнул к городу Киеву и коснулся древком золотого престола киевского. |
155. Хаьхкка вахар из цигара, бирса аькха санна, бийсан юккъе Белгородера, сийнача боадонна юкъе хьулавенна, | 155. Скакнул от них лютым зверем в полночь из Белгорода, объятый синей мглой, |
156. даьккхар цо ираз, кхозза хӀама тохарца хьайийллар Новгорода коанаӀараш, йохайир Ярослава сийле, | 156. добыл он счастье, с трех попыток отворил ворота Новгорода, расшиб славу Ярославу, |
157. ды дӀаэккхийта вахар, борз санна, Дудутокера Немигагахьа. Немиге Ӏотувс кортош, цӀовнаш деш, Болата зӀанарашца оард, хьетте Ӏодехк вахар, са эгадеш дегӀа чура. | 157. скакнул волком до Немиги с Дудуток. На Немиге снопы стелют головами, молотят цепами булатными, на току жизнь кладут, веют душу от тела. |
158. Дикадар дацар Немига цӀийха дизача бердаш тӀа дӀадийнар — Эрсий къонгий тӀехкаш яр. | 158. У Немиги кровавые берега не добром были посеяны — посеяны костьми русских сынов. |
159. Аьла Всеслав вар наьха гӀулакхашка хьожаш, аьлаш гӀалашка дӀанийсбеш, ше хӀаьта бийсан, борз санна, лелаш: Киевера кхоачар из Тмуторокана йистошка, сийлахь-воккхача Хорса никъ хоадабе кхувр цун берза боралца. | 159. Всеслав-князь людям суд правил, князьям города рядил, а сам в ночи волком рыскал: из Киева дорыскивал до петухов Тмутороканя, великому Хорсу волком путь перерыскивал. |
160. Цунна лаьрхӀа сецца Полоцке Супа София яхача элгаце гургалаш тохар, нах Ӏурре тӀахьехаш, хӀаьта цунна цар зов дӀахозар Киеве. | 160. Для него в Полоцке позвонили к заутрене рано у Святой Софии в колокола, а он в Киеве звон тот слышал. |
161. Ший майрача дегӀацара са цхьацца долча хӀамах сакхеташ дале а, балаша садуар цун каст-каста. | 161. Хоть и вещая душа у него в храбром теле, но часто от бед страдал. |
162. Дукха ха я хьаькъал долча Бояна цунна байт яьккха: | 162. Ему вещий Боян давно припевку, разумный, сказал: |
163. «Говзавар а, кхеташ вар а, маькара оалхазар а Даьла кхелах дала йиш яц». | 163. «Ни хитрому, ни умелому, ни птице умелой суда божьего не миновать». |
164. О, узамаш дергда Эрсий лаьтто, дагаухаш хьалхара ханаш, хьалхагӀа хинна аьлаш а! | 164. О, стонать Русской земли, вспоминая первые времена и первых князей! |
165. Хьастамашца дӀатӀатоха йиш йолаш вацар киевски лоамашта из къаьна Владимир: | 165. Того старого Владимира нельзя было пригвоздить к горам киевским: |
166. ХӀанз-м хӀаьта дӀаайттад РюриковгӀар бӀунаш, иштта вожаш а — ДавыдовгӀардараш, цхьабакъда, байракхаш-м къаьст-къаста лест цар. | 166. теперь же стали стяги Рюриковы, а другие — Давыдовы, но врозь у них полотнища развеваются. |
167. Дек гемакхаш! | 167. Копья поют! |
168. Дуная тӀа хозаш я Ярослава йиӀий оаз, ек Ӏурре а, цхьаь йиса бекарг санна: | 168. На Дунае Ярославнин голос слышится, кукушкою безвестною рано кукует. |
169. «ГӀоргья со, — йоах, — бекарг санна Дуная тӀа гӀолла, гӀаьтта, | 169. «Полечу, — говорит, — кукушкою по Дунаю, |
170. Каяла-хи чу тӀоададергда аз сай даьре коара, | 170. омочу шелковый рукав в Каяле-реке, |
171. ӀоцӀенаергья аьлан низ болча дегӀа яь човнаш». | 171. утру князю кровавые его раны на могучем его теле». |
172. Ӏурре елх Ярослава йоӀ, Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш: | 172. Ярославна рано плачет в Путивле на забрале, приговаривая: |
173. «Ва мух, ва сиха мух! ХӀана хьекх хьо, хьа возал, юхьдухьал? | 173. «О ветер, ветрило! Зачем, господин, веешь ты навстречу! |
174. ХӀана детт Ӏа хиновски тӀаьскаш, хьай дайча ткъамашца хьалестадеш, сона везачун бӀухошта? | 174. Зачем мчишь хиновские стрелочки на своих легких крыльицах на воинов моего милого? |
175. Кхоачам бацар хьона, сийнача форда тӀа кемаш теркош, морхашта кӀала хьийкхача? | 175. Разве мало тебе было высоко под облаками веять, лелея корабли на синем море? |
176. ДӀа хӀана боаржабир Ӏа, хьа возал, къажа тӀа гӀолла со сакъердам?» | 176. Зачем, господин, мое веселье по ковылю ты развеял?» |
177. Ӏурре елх Ярослава йоӀ Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш: | 177. Ярославна рано плачет в Путивле-городе на забрале, приговаривая: |
178. «О Славутича Днепр! Хьо доагӀа Половецки лаьтта гӀолла, тӀо-лоамех чакх а даьнна, | 178. «О Днепр Словутич! Ты пробил каменные горы сквозь землю Половецкую. |
179. Ӏа кхийлад хьайца Святослава кемаш Кобяка бӀу латтача дӀакхаччалца. | 179. Ты лелеял на себе Святославовы насады до стана Кобякова. |
180. Хьавоалаве хьай, хьа возал, сона везаш вар со йолча, аз сецца цунгахьа форда тӀа гӀолла бӀаргий хий Ӏоухийтаргдоацаш». | 180. Прилелей же, господин, моего милого ко мне, чтобы не слала я к нему слезы на море рано». |
181. Ӏурре елх Ярослава йоӀ Путивле пена тӀа яьнна, тӀехьа а оалаш: | 181. Ярославна рано плачет в Путивле на забрале, приговаривая: |
182. «Сийрда, кхозза кхы а сийрда малх! БӀайха а чӀоагӀа хоза а ба хьо массанена: | 182. «Светлое и трижды светлое солнце! Всем ты тепло и прекрасно: |
183. хӀана ӀотӀахьежаю Ӏа, хьа сийлал, хьай йӀаьйха зӀанараш са хьамсарчун бӀухошта? Цар Ӏадарч Ӏогоамденнад хий доацача цу ара, балано дӀакъайлад Ӏадсаькхий бетташ а». | 183. зачем, владыко, простерло ты горячие свои лучи на воинов моего лады? В поле безводном жаждою им луки скрутило, горем им колчаны заткнуло?» |
184. Форд хьайра бийсан юккъе, дуӀа доагӀа, морхаш санна. Половецки лаьттара Эрсий лаьтта, даьй дошоча Ӏарша тӀа вуга никъ хьахьех Дала аьлага Игорага. | 184. Прыснуло море в полуночи, идут смерчи тучами. Игорю-князю бог путь указывает из земли Половецкой в землю Русскую, к отчему золотому столу. |
185. ДӀаяйра саррахьа маьлха зӀанараш. Игорь наб еш ва, Игорь фийла ва, Игорь юсташ ва дагахьа сийлахь-доккхача Донагара зӀамигача Донецага кхаччалца йола аренаш. | 185. Погасли вечером зори. Игорь спит, Игорь бдит, Игорь мыслью поля мерит от великого Дона до малого Донца. |
186. Бийса юккъе Ӏовлара шок техар ший дынага хин дехьара, аьла дӀахозаргдолаш: аьла Игорь хила йиш яц есаралла вига! | 186. Коня в полночь Овлур свистнул за рекою; велит князю разуметь: князю Игорю не быть в плену! |
187. ЦӀогӀарч даьлар, оагаделлар лаьтта, теркаяьлар буц, тохабеллар половцаш. | 187. Кликнула, стукнула земля, зашумела трава, вежи половецкие всколыхнулись. |
188. ХӀаьта аьла Игорь вахар, говр хаьхкка, эрз болчахьа, цӀицайоаккхарг санна, вахар хий долчахьа а, кӀай хинбоабашк санна. | 188. А Игорь-князь поскакал горностаем к тростнику и белым гоголем на воду. |
189. Кадай тӀахайра, эр санна, коачача дына, тӀера а вессар, борз санна. | 189. Вскочил на борзого коня и соскочил с него серым волком. |
190. ДӀаведар из Донеца гола тохачахьа, вахар, лаьча санна айвенна, морхашта кӀала гӀолла, гӀажаш а гӀургӀажаш а йоаеш мартана а, моака а, пхьера а. | 190. И побежал к излучине Донца, и полетел соколом под облаками, избивая гусей и лебедей к завтраку, и обеду, и ужину. |
191. Игорь лаьча санна водандаь, борз санна ведар Ӏовлар а, шийла тхир Ӏолегадеш: шинне а оттаяь, лийгар цар говраш. | 191. Коли Игорь соколом полетел, тогда Овлур волком побежал, стряхивая собою студеную росу: оба ведь надорвали своих борзых коней. |
192. Донеца йоах: | 192. Донец говорит: |
193. «О аьла Игорь! Везвергва хьо чӀоагӀа, бакъда, Кончак-м гоамлургва, хӀаьта Эрсий лаьтта паргӀато оттаргья». | 193. «О князь Игорь! Немало тебе величия, а Кончаку нелюбия, а Русской земле веселия». |
194. Игора йоах: | 194. Игорь говорит: |
195. «О Донец! Дездергда хьо чӀоагӀа, хьай талгӀешца аьла Ӏа воалаварах, хьай доточа бердаш тӀа баьццара буц цунна кӀала Ӏа ехкарах, баьццарча гаьна кӀала дӀайхача дохкашца из Ӏа хьерчаварах; | 195. «О Донец! Немало тебе величия, лелея князя на волнах, постилая ему зеленую траву на своих серебряных берегах, одевая его теплыми туманами под сенью зеленого дерева; |
196. Ӏа лоравир из, хи тӀа хинбоабашк санна, талгӀеш тӀа хин оалхазараш санна, михаша кераш санна». | 196. ты стерег его гоголем на воде, чайками на струях, чернядями на ветрах». |
197. Иштта дац, йоах цо, дода хий Стугна: доккха ца доагӀе а, чулоац цо шийна кхыдола зӀамига хиш, тоатолаш, шерлу, даьрже кхаьчача; аьла вола зӀамсаг Ростислав чувихьар цо. Днепра Ӏаьржача берда тӀа | 197. Не такова-то, говорит он, река Стугна: скудную струю имея, поглотив чужие ручьи и потоки, расширенная к устью, юношу князя Ростислава заключила. На темном берегу Днепра |
198. аьла хиннача зӀамсага Ростислава тӀехьа елхаш я Ростислава нана. | 198. плачет мать Ростиславова по юноше князе Ростиславе. |
199. Ӏоматара дихьад зизаш гӀайгӀано, га а, сагото ена, ӀотӀаоллаеннай лаьтта. | 199. Уныли цветы от жалости, и дерево с тоской к земле преклонилось. |
200. Къажкъайгаш яц уж Ӏехаяьннараш — Гзак ва Кончакаца Игора ларах воагӀаш. | 200. То не сороки застрекотали — по следу Игоря едут Гзак с Кончаком. |
201. Цу хана цӀогӀарч деттацар хьаргӀаша, дӀатийнаяр чхьовкаш а, гӀараш еш яцар къажкъайгаш а, | 201. Тогда вороны не граяли, галки примолкли, сороки не стрекотали, |
202. алхха бӀехалаш мара дацар, текхаш лелаш. Хенах зӀокьеттаргаша, таташ деш, хьахьокхар додача хигахьа бода никъ, новцӀолгаша а шоай сакъердаме ашарашца хьахойтар сахулаш латталга. | 202. только полозы ползали. Дятлы стуком путь кажут к реке, да соловьи веселыми песнями рассвет возвещают. |
203. Аьлар Гзака Кончакага: | 203. Говорит Гзак Кончаку: |
204. «Нагахь санна лаьча бӀина тӀа доде, воай дошо тӀаьскаш теха, ювргья вай лаьчан кӀориг». | 204. «Если сокол к гнезду летит, расстреляем соколенка своими золочеными стрелами». |
205. Аьлар Кончака Гзакага: | 205. Говорит Кончак Гзаку: |
206. «Нагахь санна лаьча бӀина тӀа доде, тӀеххоза йоӀ югийтаргья вай лаьчан кӀоригага». | 206. «Если сокол к гнезду летит, То опутаем мы соколенка красною девицей». |
207. ТӀаккха аьлар Гзака Кончакага: | 207. И сказал Гзак Кончаку: |
208. «Нагахь санна тӀеххоза йоӀ вай цунга югийте, дусаргда вай лаьчан кӀориг а йоацаш, тӀеххоза йоӀ а йоацаш, хӀаьта оалхазараш долалургда вайна етта вай Половецки арен тӀа». | 208. «Если его опутаем красной девицей, не будет у нас ни соколенка, ни красной девицы, и станут нас птицы бить в поле Половецком». |
209. Аьлар Боянеи Ходынеи, аьла Олега дукха безаш болча Ярослава ширача ханара Святослава илланчаша: | 209. Сказали Боян и Ходына, Святославовы песнотворцы старого времени Ярослава, Олега-князя любимцы: |
210. «Хала да керта, баламаш ца хилча, ДегӀа бала ба, корта ца хилча», — иштта да Эрсий лаьтта а, Игорь воацаш. | 210. «Тяжко голове без плеч, беда телу без головы» — так и Русской земле без Игоря. |
211. Малх ба сигала хьежаш, иштта ва аьла Игорь Эрсий лаьтта; | 211. Солнце светится на небе, — а Игорь-князь в Русской земле; |
212. Дунай тӀа ашараш лекх мехкараша, форда тӀех а ювлаш, Киеве дӀахоз цар оазаш. | 212. девицы поют на Дунае — вьются голоса их через море до Киева. |
213. Игорь вода Боричеве гӀолла Супа Богородица Пирогощей яхача элгаце. | 213. Игорь едет по Боричеву ко святой богородице Пирогощей. |
214. ГӀадъяхай юрташ, сакъердам эттаб гӀалашка. | 214. Села рады, грады веселы. |
215. Иллеш доах къаьнача аьлашта, къонабарашта а даккха доагӀа: | 215. Певши песнь старым князьям, потом и молодым петь: |
216. «Сийле хийла Святослава Игора, хьагӀ мо чӀоагӀа волча Всеволода, Игора Владимира!» | 216. «Слава Игорю Святославичу, буй туру Всеволоду, Владимиру Игоревичу!» |
217. Могаш-маьрша хилба аьлаш а цар хьамсара новкъостий а, арахьара тӀаухача сийдоацача йовсарашца керастий духьа къовсам лоаттабара! | 217. Здравы будьте, князья и дружина, борясь за христиан против нашествий поганых! |
218. Сийле хийла аьлашта, цар хьамсарча новкъосташта а! Амин. | 218. Князьям слава и дружине! Аминь. |
Веннача Иван Петрович Белкина повесташ. | Повести покойного Ивана Петровича Белкина. |
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.