Search is not available for this dataset
_id
stringlengths 1
130
⌀ | text
stringlengths 0
37.1k
⌀ | TurkishText
stringlengths 1
34.7k
⌀ |
|---|---|---|
test-sport-aastshsrqsar-pro02a | Broadening participation The talent pool in South African rugby is not as racially diverse as one would expect from the “Rainbow Nation” – some commentators have argued that England and France produce more top level black players than South Africa [1] . This is because top level players are a result of development from the grassroots up. Targets or quotas could not only improve the talent pool of today, but could broaden it for the future. A new generation of youth across all races in South Africa would be able to see that rugby union is a sport that accepts people from their backgrounds, making them more likely to participate in rugby union, either as players, coaches, referees or as a general part of the rugby fraternity. [1] Blackwell, James, ‘South African Rugby Quotas – Right or Wrong?’, Sporting Mad, 16 September 2013, | Güney Afrika rugby'deki yetenek havuzu, "Gökkuşağı Ulusu"ndan bekleneceği kadar ırksal olarak çeşitli değildir - bazı yorumcular İngiltere ve Fransa'nın Güney Afrika'dan daha üst düzey siyah oyuncular ürettiğini savunmuştur [1].Bunun nedeni, üst düzey oyuncuların tabandan yukarıya gelişimin bir sonucudur.Hedefler veya kotalar sadece günümüzün yetenek havuzunu geliştirmekle kalmayıp, aynı zamanda gelecek için genişletebilirdi.Güney Afrika'daki tüm ırklar arasında yeni bir gençlik nesli, rugby birliğinin geçmişlerinden gelen insanları kabul eden bir spor olduğunu görebilir ve bu da onları ya oyuncular, koçlar, hakemler ya da rugby derneğinin genel bir parçası olarak rugby birliğine katılmaya daha yatkın hale getirebilir.[1] Blackwell, James, ‘Güney Afrika Rugby Kontenjanları – Doğru mu Yanlış mı?’, Sporting Mad, 16 Eylül 2013. |
test-sport-aastshsrqsar-pro03b | 2006 was a while ago, at a time when quotas were in force. Even so, popular support does not mean that something is a good idea. Sport should be distanced from the popular will. Most rugby fans are white, a group that had in the survey only 14% of people in favour of a quotas. Among the people that might be considered the electorate of the sport, the fans, quotas are not wanted | 2006 bir süre önceydi, kontenjanların yürürlükte olduğu bir dönemde.Buna rağmen, popüler destek, bir şeyin iyi bir fikir olduğu anlamına gelmez.Spor, popüler iradeden uzak tutulmalıdır.Çoğu ragbi taraftarı beyazdır, ankette kota lehine olan kişilerin sadece %14'ü vardı.Sporun seçmeni olarak kabul edilebilecek kişiler arasında, taraftarlar, kontenjanlar aranmıyor. |
test-sport-aastshsrqsar-pro01a | Radical action needed for racial equality in South Africa It is plain for all to see how unrepresentative rugby union in South Africa is. While there is not necessarily a deliberate policy of racism, it is very easy for biases to creep in. Across the division where the quotas will come in only about 6% of players are black, a number that should increase to 33%. [1] Quotas could help concentrate the mind to ensure that the best team is picked. At grass roots level, there have been some cases of flat-out racial abuse of non-white players, including using racial terms that are particularly offensive in a South African context. [1] Peacock, James, ‘Peter de Villiers says racial quotas are ‘waste of time’, BBC Sport, 15 August 2013, | Güney Afrika'da ırksal eşitlik için gerekli radikal eylem Güney Afrika'daki temsili olmayan ragbi birliğinin ne kadar açık olduğunu herkes görebilir.Kasıtlı bir ırkçılık politikası olmasa da, önyargıların sürünmesi çok kolaydır.Kotaların gireceği bölüm boyunca, oyuncuların sadece yaklaşık %6'sı siyahtır, bu sayı %33'e yükselmesi gereken bir sayıdır.[1] Quotas, en iyi takımın seçilmesini sağlamak için zihni yoğunlaştırmaya yardımcı olabilir.Çim kökleri düzeyinde, Güney Afrika bağlamında özellikle saldırgan olan ırksal terimleri kullanmak da dahil olmak üzere beyaz olmayan oyuncuların düz ırksal istismarı ile ilgili bazı durumlar olmuştur.[1] Peacock, James, ‘Peter de Villiers ırksal kotaların ‘zaman kaybı’ olduğunu söylüyor, BBC Sport, 15 Ağustos 2013 |
test-sport-aastshsrqsar-pro01b | Even if action is needed to create racial equality, are quotas the solution? There is no doubt that rugby is a sport where South Africa could be stronger if it was popular in all racial groups, but they are a blunt instrument: the way to pick the best team is to simply pick the best team. Racial equality comes when no one is picked as a result of race whether that is through negative or positive discrimination. | Irksal eşitlik yaratmak için harekete geçilse bile, kotalar çözüm mü?Rugby, tüm ırk gruplarında popülerse Güney Afrika'nın daha güçlü olabileceği bir spordur, ancak küt bir araçtır: en iyi takımı seçmenin yolu sadece en iyi takımı seçmektir.Irksal eşitlik, ister negatif ister pozitif ayrımcılık yoluyla olsun, ırk sonucunda hiç kimsenin seçilmemesiyle ortaya çıkar. |
test-sport-aastshsrqsar-pro03a | Most South Africans support quotas In 2006, the South African Social Attitudes Survey revealed that most South Africans (56%) support a quota system [1] . This support remained roughly the same over a four year period. Sport should reflect the will of the population of the country, if the population wants quotas then there should be quotas. There is particularly strong support from quotas among black people (63%) implying they feel that something needs to be done in order to let them into the sport. Doing nothing will simply ensure the status quo with very few non-white rugby players remains indefinitely. [1] Struwig, Jare, and Roberts, Ben, ‘The numbers game Public support for sports quotas’, South African Social Attitudes Survey, p.13, | 2006 yılında Güney Afrikalıların çoğu kotayı desteklerken, Güney Afrikalıların çoğu (%56) kota sistemini desteklediğini ortaya koymuştur [1].Bu destek, dört yıllık bir süre boyunca kabaca aynı kaldı.Spor, ülke nüfusunun iradesini yansıtmalıdır, eğer nüfus kontenjan istiyorsa kontenjanlar olmalıdır.Siyahlar arasında kontenjanlardan özellikle güçlü bir destek (%63), spora girmelerine izin vermek için bir şeyler yapılması gerektiğini düşündükleri anlamına geliyor.Hiçbir şey yapmamak, çok az sayıda beyaz olmayan rugby oyuncusunun süresiz olarak kalmasını sağlayacaktır.[1] Struwig, Jare ve Roberts, Ben, 'sayılar oyunu Spor kotaları için halk desteği', Güney Afrika Sosyal Tutumlar Anketi, s.13, |
test-sport-aastshsrqsar-con01b | In a society where race affects everything, can there ever be such a thing as a legitimate meritocracy? Not everyone will get the same opportunities in life. You cannot pretend factors are not there when they are. Positive discrimination such as racial quotas helps to counter act some of these factors that are weighed heavily against non-whites in playing rugby helping to create a much truer meritocracy. | Irkın her şeyi etkilediği bir toplumda, meşru meritokrasi diye bir şey olabilir mi?Hayatta herkes aynı fırsatlara sahip olmayacak.Faktörler oldukları zaman orada değilmiş gibi davranamazsınız.Irksal kotalar gibi pozitif ayrımcılık, rugby oynarken beyaz olmayanlara karşı ağır basan bu faktörlerden bazılarının çok daha gerçek bir meritokrasi yaratmaya yardımcı olmasına karşı harekete geçmeye yardımcı olur. |
test-sport-aastshsrqsar-con01a | Meritocracy It is a value of sport in general that it should be outside the sphere of social ills like racial, religious and political tensions. Sport should be based on merit only; those who play best get onto the team. Racial quotas will lead to any non-white player in a team in a competition where quotas are being employed to being under a suspicion that they are not good enough and were only selected due to their race. As Peter de Villiers, the first black coach of the Springboks, says “Everybody will believe that these players will be picked because people are looking out for them.” [1] The result could be more racial abuse of players, not less. [1] Peacock, James, ‘Peter de Villiers says racial quotas are ‘waste of time’, BBC Sport, 15 August 2013, | Meritokrasi Genel olarak sporun bir değeridir, ırksal, dini ve politik gerilimler gibi sosyal hastalıkların alanının dışında olmalıdır.Spor sadece liyakat üzerine kurulu olmalıdır; en iyi oynayanlar takıma girer.Irksal kotalar, kontenjanların yeterince iyi olmadıkları ve sadece ırkları nedeniyle seçildikleri şüphesiyle çalıştırıldığı bir yarışmada bir takımdaki beyaz olmayan herhangi bir oyuncuya yol açacaktır.Springboks'un ilk siyah koçu Peter de Villiers'in dediği gibi, "Herkes bu oyuncuların seçileceğine inanacaktır çünkü insanlar onları gözetmektedir." [1] Sonuç, oyuncuların daha az değil, daha fazla ırksal istismarı olabilir.[1] Peacock, James, ‘Peter de Villiers ırksal kotaların ‘zaman kaybı’ olduğunu söylüyor, BBC Sport, 15 Ağustos 2013 |
test-sport-otshwbe2uuyt-pro03a | Boycotting Euro 2012 is proportional Diplomacy is necessary with any regime almost no matter how oppressive they are however that does not show approval of a regime to the world in the way that high profile visits and events can. Just as the Beijing Olympics were the People’s Republic of China’s coming out party so Euro 2012 is an ideal chance for Ukraine to show itself off to Europe and the rest of the world. If there was not a boycott this would implicitly show that Europe approves of Ukraine and the actions of its government. In a list of possible diplomatic responses that range from verbal diplomatic complaints right up to sanctions a boycott represents a mid-point. A boycott is perhaps the best action that the European Union leaders could take is it takes away the shine that the event would otherwise give the Yanukovych. It will be denying him the political benefits of the Euros while highlighting rights concerns. A boycott is also proportional because it gives Ukraine’s leaders a chance to reform before beginning any further measures that would have a much deeper effect on diplomatic relations. | Euro 2012’yi boykot etmek orantılı Diplomasi, ne kadar baskıcı olurlarsa olsunlar, yüksek profilli ziyaretlerin ve olayların yapabileceği şekilde bir rejimin dünyaya onayını göstermeyen herhangi bir rejim için gereklidir.Tıpkı Pekin Olimpiyatları'nın Çin Halk Cumhuriyeti'nin yaklaşmakta olan partisi olduğu gibi, Euro 2012 de Ukrayna'nın kendini Avrupa'ya ve dünyanın geri kalanına göstermesi için ideal bir fırsat.Eğer boykot olmasaydı bu, Avrupa'nın Ukrayna'yı ve hükümetinin eylemlerini onayladığını açıkça gösterirdi.Sözlü diplomatik şikayetlerden yaptırımlara kadar uzanan olası diplomatik yanıtların bir listesinde bir boykot orta noktayı temsil ediyor.Boykot, belki de Avrupa Birliği liderlerinin alabileceği en iyi eylem, etkinliğin aksi takdirde Yanukoviç'e vereceği parlaklığı ortadan kaldırmaktır.Hak endişelerini vurgularken Euro'nun siyasi yararlarını inkar edecek.Boykot da orantılıdır, çünkü Ukrayna liderlerine diplomatik ilişkiler üzerinde çok daha derin bir etkiye sahip olacak başka önlemlere başlamadan önce reform yapma şansı verir. |
test-sport-otshwbe2uuyt-con03b | A boycott of the events in Ukraine could even be good for the events in Poland as more will go there instead. It is difficult to see how the Ukrainian people are negatively affected by foreign leaders not attending matches in Ukraine. This is an action that only affects the elite. | Ukrayna'daki olayların boykot edilmesi, Polonya'daki olaylar için bile iyi olabilir, çünkü daha fazlası oraya gidecek.Ukrayna halkının Ukrayna'daki maçlara katılmayan yabancı liderlerden nasıl olumsuz etkilendiğini görmek zor.Bu sadece elitleri etkileyen bir eylemdir. |
test-sport-otshwbe2uuyt-con01b | Sports and politics have always been intertwined and so can’t be separated. That political leaders were thinking of attending in anything beyond a private capacity proves the linking of international football and politics. Yanukovych himself no doubt hoped for a political payoff and has opened the new stadia such as the Olympic Stadium declaring “The successful reconstruction of the NSC Olympiyskiy has become the most telling project for Ukraine's image.” [1] [1] Buga, Bogdan, ‘Olympic Stadium opens in Kyiv’, uefa.com, 8 October 2011 . | Spor ve siyaset her zaman iç içe geçmiştir ve bu yüzden ayrılamaz.Siyasi liderlerin özel kapasitenin ötesinde herhangi bir şeye katılmayı düşünmeleri, uluslararası futbol ve politikanın birbirine bağlanmasını kanıtlıyor.Yanukovych'in kendisi şüphesiz siyasi bir ödeme umuyordu ve Olimpiyat Stadyumu gibi yeni stadyumu açtı ve "NSC Olympiyskiy'nin başarılı bir şekilde yeniden inşası Ukrayna'nın imajı için en çok konuşulan proje haline geldi." [1] Buga, Bogdan, 'Olimpiyat Stadyumu Kyiv'de açılıyor', uefa.com, 8 Ekim 2011 . |
test-sport-otshwbe2uuyt-con02a | A boycott won’t help resolve the issues at question European leaders need to consider whether their methods are likely to achieve the result they want. What Europe’s leaders want is first of all Yulia Timoshenko released and secondly improvements in Ukrainian human rights. Timoshenko is unlikely to be released as she has been convicted on charges of abuse of office and sentenced to seven years in prison; the best that could be hoped for is an improvement in her treatment. Similarly the result is not likely to be positive for human rights and democracy. There might be an improvement during the games while the eyes of the world are on Ukraine but long term there will be no impact unless Yanukovych is persuaded that improvements are in his benefit. This would require more concrete and long term actions than one off boycotts. Past boycotts have demonstrated a lack of success in changing the situation on the ground. In the 1980 Olympics held in Moscow during the Cold War the USA boycotted in response to the 1979 invasion by the USSR of Afghanistan. The result was that the Soviet Union stayed in Afghanistan, won most medals in the Olympics and retaliated by boycotting the 1984 games held in Los Angeles. [1] [1] Gera, Vanessa, ‘Boycott of Ukraine During Euro 2012 Carries Risk’, Associated Press, 11 May 2012. | Bir boykot, söz konusu Avrupa liderlerinin, yöntemlerinin istedikleri sonucu elde etme olasılığını göz önünde bulundurmaları gereken sorunları çözmeye yardımcı olmayacaktır.Avrupa liderlerinin istediği ilk şey Yulia Timoşenko'nun serbest bırakılması ve Ukrayna insan haklarında ikinci olarak iyileştirmeler.Timoşenko'nun, görevi kötüye kullanma ve yedi yıl hapis cezasına çarptırıldığı için serbest bırakılması pek olası değildir; en iyisi, tedavisinin iyileştirilmesidir.Benzer şekilde, sonucun insan hakları ve demokrasi için olumlu olması da muhtemel değildir.Oyunlar sırasında dünyanın gözleri Ukrayna'dayken bir gelişme olabilir, ancak Yanukovych iyileştirmelerin kendi yararına olduğuna ikna olmadıkça uzun vadede bir etkisi olmayacaktır.Bu, boykotların birinden daha somut ve uzun vadeli eylemler gerektirecektir.Geçmişteki boykotlar, yerdeki durumu değiştirmede bir başarı eksikliği gösterdi.Soğuk Savaş sırasında Moskova'da düzenlenen 1980 Olimpiyatları'nda ABD, 1979'da Afganistan SSCB'nin işgaline tepki olarak boykot etti.Sonuç olarak Sovyetler Birliği Afganistan'da kaldı, Olimpiyatlarda en çok madalya kazandı ve Los Angeles'ta düzenlenen 1984 oyunlarını boykot ederek misilleme yaptı.[1] Gera, Vanessa, ‘Tocott of Ukraine During Euro 2012 Carries Risk’, Associated Press, 11 Mayıs 2012. |
test-sport-otshwbe2uuyt-con04a | Boycotts did not take place for the 2008 Olympics despite the far worst human rights background It would be hypocritical for European leaders to boycott the Euro 2012 finals because of Ukraine’s recent human rights record. It an absurd overreaction when the focus is on the poor treatment of one woman, Timoshenko. Countries with poor human rights records have hosted major sporting events before without there being boycotts. President Bush was urged by some in the US such as former president Clinton to boycott the Beijing Olympics and only a few countries boycotted on human rights grounds. This was despite China having a considerably worse human rights record than Ukraine and engaged in a violent crackdown in Tibet in the run up to the games. [1] Similarly Russia will be hosting the next Winter Olympics in 2014 should leaders essentially commit to boycotting these games too? [1] ‘Bush will attend opening of Beijing Olympics’ CNN, 3 July 2008. | Boykotlar, en kötü insan hakları geçmişine rağmen 2008 Olimpiyatları için gerçekleşmedi Avrupa liderlerinin Ukrayna'nın son insan hakları rekoru nedeniyle Euro 2012 finallerini boykot etmeleri ikiyüzlülük olur.Bir kadının kötü muamelesine odaklanıldığında saçma bir aşırı tepki, Timoşenko.Kötü insan hakları kayıtlarına sahip ülkeler, boykot olmadan önce büyük spor etkinliklerine ev sahipliği yaptı.Başkan Bush, ABD'de eski başkan Clinton gibi bazıları tarafından Pekin Olimpiyatları'nı boykot etmeye çağrıldı ve sadece birkaç ülke insan hakları gerekçesiyle boykot etti.Bu, Çin'in Ukrayna'dan çok daha kötü bir insan hakları siciline sahip olmasına ve oyunlara kadar Tibet'te şiddetli bir baskıya girmesine rağmen oldu.[1] Benzer şekilde Rusya, 2014 yılında bir sonraki Kış Olimpiyatlarına ev sahipliği yapacak, liderler esasen bu oyunları da boykot etmeyi taahhüt etmeli mi?[1] 'Bush Pekin Olimpiyatları'nın açılışına katılacak' CNN, 3 Temmuz 2008. |
test-sport-ybfgsohbhog-pro02a | Hosting stimulates regeneration in local areas Hosting stimulates regeneration. The IOC is enthusiastic about bids that will leave a lasting impact and have looked favourably on cities that locate their Olympic Villages and stadia in deprived areas in need of regeneration. The 1992 Barcelona Olympics were used as a means to completely overhaul the port and coast of the city creating an artificial beach and waterside cultural area that became a lasting tourist attraction. Along with cleaning up areas and new stadia, Olympic Villages release between 5,000 and 20,000 new homes which governments can chose to hand over as low-cost housing (as is proposed for London 2012). Whilst these projects could be completed without the Olympics, the need to provide an overall package (transport, accommodation, stadia, greenery etc.) for a set deadline means that there is far more incentive to get the projects done. An example of this in London is the plan for a new £15bn underground rail system called ‘Crossrail’, first proposed over 20 years ago but only now being developed because of the attention surrounding the London 2012 bid.1 The fact that international scrutiny will follow the building program means that it is far more likely to be completed to a high standard (consider the detailed coverage of the preparations for Athens 2004). 1 Hayes, S. (2011, April 19). Crossrail will leave a positive legacy. Retrieved May 12, 2011, from Wharf | Hosting yerel alanlarda rejenerasyonu uyarır Hosting rejenerasyonu uyarır.IOC, kalıcı bir etki bırakacak olan teklifler konusunda heveslidir ve yenilenmeye ihtiyaç duyan mahrum bölgelerde Olimpiyat Köylerini ve stadlarını bulan şehirlere olumlu bakmışlardır.1992 Barselona Olimpiyatları, şehrin limanını ve sahilini tamamen elden geçirmek ve kalıcı bir turistik cazibe merkezi haline gelen yapay bir plaj ve su kenarı kültürel alanı oluşturmak için bir araç olarak kullanıldı.Bölgelerin temizlenmesi ve yeni stadia ile birlikte, Olimpiyat Köyleri, hükümetlerin düşük maliyetli konutlar olarak teslim etmeyi seçebilecekleri 5.000 ila 20.000 yeni ev piyasaya sürüyor (Londra 2012 için önerildiği gibi).Bu projeler Olimpiyatlar olmadan tamamlanabilse de, genel bir paket (ulaşım, konaklama, stadia, yeşillik vb.)Belirli bir süre için, projelerin yapılması için çok daha fazla teşvik olduğu anlamına gelir.Bunun Londra'daki bir örneği, ilk olarak 20 yıl önce önerilen ancak şu anda Londra 2012 teklifini çevreleyen dikkat nedeniyle geliştirilmekte olan 'Crossrail' adı verilen yeni bir 15 milyar yeraltı raylı sistem planıdır.1 Uluslararası incelemenin bina programını takip etmesi, yüksek bir standarda tamamlanmasının çok daha muhtemel olduğu anlamına gelir (Atina 2004 için hazırlıkların ayrıntılı kapsamını düşünün).1 Hayes, S. (2011, 19 Nisan).Crossrail olumlu bir miras bırakacaktır.Retrieved Mayıs 12, 2011, itibaren Wharf |
test-sport-ybfgsohbhog-pro01b | There is no guarantee that a city will experience a 'feel-good factor'. In Athens many of the events had empty seats as the Greek team failed to do well enough to capture the local imagination. Where tournaments and games have successfully created a 'buzz' it has been because the host nation has done well (England reached the semi-final of Euro 96, France won the World Cup in 1998). The fact that this 'feel-good factor' can be had even if the team is winning on the other side of the world means that there is no need to host the Olympics in order to get it. Furthermore, a study of British youth in 2011 found that 70% were not inspired to take part in more sport despite the media attention given to London 20121. In any case, any Olympic excitement will be short-lived compared to the years of disruption and congestion which a host city will suffer in the run-up to the games, due to the massive building work and security worries which are now necessary. 1 Magnay, J. (2011, June 21). London 2012 Olympics: British youth not inspired by Games, survey shows. Retrieved June 29, 2011 from The Daily Telegraph: | Bir şehrin 'iyi hissettiren bir faktör' yaşayacağının garantisi yoktur.Atina'da, Yunan ekibi yerel hayal gücünü yakalamak için yeterince iyi yapamadığı için etkinliklerin birçoğu boş koltuklara sahipti.Turnuvaların ve oyunların başarılı bir şekilde 'buzz' oluşturduğu yerlerde, ev sahibi ülkenin iyi bir performans göstermesi nedeniyle olmuştur (İngiltere, Euro 96'nın yarı finaline ulaştı, Fransa 1998'de Dünya Kupası'nı kazandı).Bu 'iyi hissettiren faktörün', takımın dünyanın diğer tarafında kazanması bile, olimpiyatlara ev sahipliği yapmasına gerek olmadığı anlamına gelir.Ayrıca, 2011 yılında İngiliz gençliği üzerinde yapılan bir araştırma, Londra 20121'e verilen medya ilgisine rağmen %70'inin daha fazla spora katılmak için ilham almadığını buldu.Her halükarda, herhangi bir Olimpiyat heyecanı, şu anda gerekli olan büyük bina çalışmaları ve güvenlik endişeleri nedeniyle, bir ev sahibi kentin oyunlarda sıkıntı çekeceği bozulma ve tıkanıklık yıllarına kıyasla kısa ömürlü olacaktır.1 Magnay, J.(2011, 21 Haziran).Londra 2012 Olimpiyatları: Oyunlardan ilham almayan İngiliz gençler, anket gösterileri.Erişim tarihi: 29 Haziran 2011. The Daily Telegraph: |
test-sport-ybfgsohbhog-pro04b | Hosting does not leave a beneficial legacy. As a study found in 2010, 'there is insufficient evidence to show that major multi-sport events benefit or harm the health and economy of the host population.'1 The demands of the Olympics are very particular, an 80,000 all-seater stadium, pools, horse tracks, beach volleyball etc. Many of these stadia will never be used again after the end of the games. Even in Australia, which has a very strong sporting ethic, underused stadia in Sydney are costing the taxpayer $32m a year in maintenance1. In the long term, the money spent on these stadia would be much better off used to build affordable homes and transport infrastructure which is designed with local residents in mind rather than with the intention of impressing IOC members. As far as tourism goes, Greece may even have lost out economically in 2002-03 as potential visitors stayed away, frightened off by stories of disruptive building works, security worries and fears of over-crowding. 1 Ormsby, A. (2010, May 21). Benefits of hosting Olympics unproven. Retrieved June 29, 2011 from Reuters: 2 Davenport, C. (2004, September 1). A post-Olympic hurdle for Greece: the whopping bill. Retrieved May 12, 2011, from The Christian Science Monitor: | Hosting faydalı bir miras bırakmaz.2010 yılında yapılan bir çalışma olarak, 'büyük çok sporlu olayların ev sahibi nüfusun sağlığına ve ekonomisine fayda sağladığını veya zarar verdiğini göstermek için yetersiz kanıt vardır.'1 Olimpiyatların talepleri çok özel, 80.000 kişilik bir stadyum, havuzlar, at pistleri, plaj voleybolu vb.Bu stadiaların çoğu oyunların bitiminden sonra bir daha asla kullanılmayacak.Çok güçlü bir spor ahlakına sahip olan Avustralya'da bile, Sydney'de az kullanılan stadia, vergi mükellefine bakımda yılda 32 milyon dolara mal oluyor.Uzun vadede, bu stadia için harcanan para, IOC üyelerini etkilemekten ziyade, yerel sakinlerle birlikte tasarlanan uygun fiyatlı evler ve ulaşım altyapısı inşa etmek için kullanılır.Turizme gelince, Yunanistan, 2002-03'te potansiyel ziyaretçilerin uzak durması, yıkıcı yapı çalışmaları, güvenlik endişeleri ve aşırı kalabalık olma korkularından korkması nedeniyle ekonomik olarak kaybetmiş bile olabilir.1 Ormsby, A.(2010, 21 Mayıs).Olimpiyatlara ev sahipliği yapmanın faydaları kanıtlanmadı.Retrieved June 29, 2011 from Reuters: 2 Davenport, C. (2004, 1 Eylül).Yunanistan için Olimpiyat sonrası bir engel: Whopping Bill.Erişim tarihi: 12 Mayıs 2011. The Christian Science Monitor: |
test-sport-ybfgsohbhog-pro03a | COUNTERPOINT Any large expenditure in one area will stimulate regeneration. Considering that the cost of hosting the London 2012 Olympics is predicted at £2.375 billion, expected to rise far higher, regeneration is the least that can be expected as a le The Olympics are a showcase. Hosting the Olympics can be a way of making a strong political point because of the intense media scrutiny that accompanies the games. During the Cold War both Moscow 1980 and Los Angeles 1984 were used by the USSR and USA to show their economic strength. Seoul in 1988 used the games to demonstrate South Korea's economic and political maturity. The Beijing Olympics in 2008 are seen by many as evidence of China's acceptance into the global community and a way for her to showcase her economic growth and acceptance of the West. For New York, the 2012 bid is a way of showing that the post-9/11 healing process has been completed and that the city is 'open for business' despite the terrorist attacks. | COUNTERPOINT Bir alandaki herhangi bir büyük harcama yenilenmeyi teşvik edecektir.Londra 2012 Olimpiyatları'na ev sahipliği yapmanın maliyetinin 2,375 milyar olarak tahmin edildiğini, çok daha yüksek bir seviyeye çıkmasının beklendiğini göz önünde bulundurarak, le The Olympics'in bir vitrin olması nedeniyle en az yenilenme beklenebilir.Olimpiyatlara ev sahipliği yapmak, oyunlara eşlik eden yoğun medya incelemesi nedeniyle güçlü bir siyasi nokta oluşturmanın bir yolu olabilir.Soğuk Savaş sırasında hem Moskova 1980 hem de Los Angeles 1984 SSCB ve ABD tarafından ekonomik güçlerini göstermek için kullanıldı.1988'de Seul, Güney Kore'nin ekonomik ve politik olgunluğunu göstermek için oyunları kullandı.2008 Pekin Olimpiyatları, birçok kişi tarafından Çin'in küresel topluma kabulünün kanıtı ve ekonomik büyümesini ve Batı'yı kabul etmesini göstermenin bir yolu olarak görülüyor.New York için 2012 teklifi, 11 Eylül sonrası iyileşme sürecinin tamamlandığını ve şehrin terör saldırılarına rağmen 'işe açık' olduğunu göstermenin bir yoludur. |
test-sport-ybfgsohbhog-pro04a | Hosting has wide-reaching economic benefits Hosting creates an economic boost. Whilst none of the Olympics of recent times have made an immediate profit, the cost of the regeneration and improved infrastructure means that this is not a big problem as long as the losses are not huge. The Olympics showcases the host nation to the world and most hosts have seen a boost in tourism in the years after the Olympics (Australia estimates it gained£2bn extra tourist revenue in the four years after Sydney 2000). During the games between 60,000 (Paris 2012 estimate) and 135,000 (New York 2012 estimate) jobs are created providing skills and training to local people. | Hosting, geniş kapsamlı ekonomik faydalara sahiptir Hosting, ekonomik bir artış yaratır.Son zamanlardaki olimpiyatların hiçbiri hemen kâr etmemiş olsa da, yenilenme ve gelişmiş altyapının maliyeti, kayıplar çok büyük olmadığı sürece bunun büyük bir sorun olmadığı anlamına gelir.Olimpiyatlar, ev sahibi ülkeyi dünyaya sergiliyor ve çoğu ev sahibi, Olimpiyatlardan sonraki yıllarda turizmde bir artış gördü (Avustralya, Sidney 2000'den sonraki dört yılda 2 milyar ekstra turist geliri elde ettiğini tahmin ediyor).60.000 (Paris 2012 tahmini) ile 135.000 (New York 2012 tahmini) arasındaki oyunlarda yerel insanlara beceri ve eğitim sağlayan işler yaratılır. |
test-sport-ybfgsohbhog-con03b | The economic benefit of the event is in its legacy. Regarding London specifically, a lot of the money will be spent on the regeneration of parts of East London that are currently underdeveloped. When the games are over the new facilities will still benefit the local communities and the prestige of hosting the games should bring new life and investment to the area. Furthermore, London's reputation as a tourist destination has taken a knock from the threat of terrorism since the underground bombings of 7/7. The games will be a way of bringing international attention back to the positive aspects of the UK's capital, bringing foreign visitors and their spending power back to Britain. London's population of 7.7m people is expected to be temporarily expanded by 12% during the Olympics alone1. 1 Grobel, W. (2010, April 15). What are the London 2012 Olympics 2012 worth? Retrieved May 13, 2011, from Intangible Business: | Etkinliğin ekonomik yararı mirasındadır.Özellikle Londra ile ilgili olarak, şu anda az gelişmiş olan Doğu Londra'nın bazı bölümlerinin yenilenmesi için çok para harcanacak.Oyunlar bittiğinde, yeni tesisler hala yerel topluluklara fayda sağlayacak ve oyunlara ev sahipliği yapmanın prestiji bölgeye yeni bir yaşam ve yatırım getirmelidir.Dahası, Londra'nın turistik bir yer olarak itibarı, 7/7'deki yeraltı bombalamalarından bu yana terör tehdidinden bir darbe aldı.Oyunlar, uluslararası ilgiyi İngiltere'nin başkentinin olumlu yönlerine geri getirmenin, yabancı ziyaretçileri ve harcama güçlerini İngiltere'ye geri getirmenin bir yolu olacak.Londra'nın 7,7 milyonluk nüfusunun sadece Olimpiyatlar sırasında geçici olarak %12 oranında genişletilmesi bekleniyor1.1 Grobel, W. (2010, 15 Nisan).2012 Londra Olimpiyatları'nın değeri nedir?Retrieved May 13, 2011 from Somut İş: |
test-sport-ybfgsohbhog-con02a | The bidding process is too long, tying up funds and land The bidding process takes too long. Bidding officially takes only two years (unless a city fails to make the shortlist), but most cities spend nearly a decade working on their bids. Obviously the bidding process costs money but it also ties up the land needed for any future Olympic Village or stadia from being developed until the bid outcome is known, as well as diverting government funds away from other sporting events and activities. Furthermore, the way the IOC works with each member deciding which city they wish to vote for means that personal relationships and international tension can count for more than the quality of the bid. For example, American foreign policy is thought to be disadvantaging New York in the 2012 bidding process. Given that the Olympics are 'rotated' between continents, if a city fails to be selected it will be 12 years before it has another chance. | İhale süreci çok uzun, fonları ve arazileri birbirine bağlamak çok uzun sürüyor.Teklif resmi olarak sadece iki yıl sürer (bir şehir kısa listeye giremediği sürece), ancak çoğu şehir neredeyse on yıl boyunca teklifleri üzerinde çalışır.Açık bir şekilde teklif süreci paraya mal olur, ancak aynı zamanda gelecekteki herhangi bir Olimpiyat Köyü veya stadyası için gereken araziyi, teklif sonucu bilinene kadar geliştirilmesinin yanı sıra hükümet fonlarını diğer spor etkinliklerinden ve faaliyetlerinden uzaklaştırmak için de bağlar.Ayrıca, IOC'nin her bir üyeyle hangi şehre oy vermek istediklerine karar verme şekli, kişisel ilişkilerin ve uluslararası gerginliğin teklifin kalitesinden daha fazla sayılabileceği anlamına gelir.Örneğin, Amerikan dış politikasının 2012 teklif sürecinde New York'u kötülediği düşünülmektedir.Olimpiyatların kıtalar arasında 'döndürüldüğü' göz önüne alındığında, bir şehir seçilemezse, bir şans daha elde etmeden önce 12 yıl olacaktır. |
test-sport-ybfgsohbhog-con01a | Hosting only affects one city In large countries like the United States or China, the benefits of the Olympics are almost entirely focused on the host city. Even in smaller countries, the benefits of a event played outside the host city or a training camp are negligible. Capital cities are often chosen (after failed bids from Birmingham in 1992 and Manchester in 1996 and 2000 the IOC told the United Kingdom that only a bid from London was likely to win), which concentrates growth and development where it is least needed. 90% of the economic impact of London 2012 is expected to come to London1; not surprising given that 'seventy-five pence in every pound on the Games is going towards the regeneration of East London.'2Furthermore, house prices have been seen to rise in host cities like Barcelona and Sydney around the time of their Olympics, without comparable rises elsewhere in Spain and Australia respectively2. As such, hosting only serves to entrench geographical economic divides. 1 Grobel, W. (2010, April 15). What are the London 2012 Olympics 2012 worth? Retrieved May 13, 2011, from Intangible Business: 2 Ormsby, A. (2010, May 21). Benefits of hosting Olympics unproven. Retrieved June 29, 2011 from Reuters: | Barındırma sadece bir şehri etkiler Amerika Birleşik Devletleri veya Çin gibi büyük ülkelerde, Olimpiyatların faydaları neredeyse tamamen ev sahibi şehre odaklanmıştır.Daha küçük ülkelerde bile, ev sahibi şehir veya eğitim kampı dışında oynanan bir etkinliğin faydaları göz ardı edilebilir.Başkentler genellikle seçilir (1992'de Birmingham ve 1996 ve 2000'de Manchester'dan başarısız tekliflerden sonra IOC, Birleşik Krallık'a yalnızca Londra'dan bir teklifin kazanabileceğini söyledi), bu da büyüme ve gelişmeyi en az ihtiyaç duyulan yerde yoğunlaştırıyor.Londra 2012'nin ekonomik etkisinin %90'ının Londra1'e gelmesi bekleniyor; Oyunlardaki her poundda yetmiş beş peninin Doğu Londra'nın yenilenmesine doğru gittiği göz önüne alındığında şaşırtıcı değil.Dahası, ev fiyatlarının Barselona ve Sidney gibi ev sahibi şehirlerde Olimpiyatlar sırasında, İspanya ve Avustralya'nın başka yerlerinde karşılaştırılabilir artışlar olmadan, sırasıyla arttığı görülmüştür2.Bu nedenle, barındırma yalnızca coğrafi ekonomik bölünmeleri güçlendirmeye hizmet eder.1 Grobel, W. (2010, 15 Nisan).2012 Londra Olimpiyatları'nın değeri nedir?Erişim tarihi: 13 Mayıs 2011. Intangible Business: 2 Ormsby, A.(2010, 21 Mayıs).Olimpiyatlara ev sahipliği yapmanın faydaları kanıtlanmadı.Retrieved June 29, 2011 from Reuters: |
test-free-speech-debate-magghbcrg-pro03b | Once again, Proposition is conflating things that tend to go along with community development and those that cause it. The fact that vibrant and active communities, duly engaged in wider society, frequently set up institutions such as community radio in no way demonstrates that it encourages civic participation. | Bir kez daha, Önerme, topluluk gelişimi ve buna neden olanlarla birlikte gitme eğiliminde olan şeyleri birleştiriyor.Canlı ve aktif toplulukların, daha geniş bir toplumla tam anlamıyla meşgul olmaları, toplum radyosu gibi kurumları sık sık kurmaları, hiçbir şekilde sivil katılımı teşvik ettiğini göstermez. |
test-free-speech-debate-magghbcrg-pro01a | Community radio gives voices to the people rather than imposing those of the powerful. The events of the Arab Spring (and previous events such as the revolutions of 1989) have shown that effective means of communicating are vital. In a country where people have heard only one perspective, anything that can break the monopoly is to be welcomed. As Orwell put it, 'In an age of universal deceit, to tell the truth is a subversive act'. Community radio can both encourage an initial outpouring of democracy and, just as importantly, ensure that a diversity of opinions means that one autocratic regime is not just replaced by another. In almost all other forms of mass communication, genuinely democratic voices are easily swamped by those with either the power or the money to drown out the competition [i] . As the focus of community radio is public service, rather than profit, responsible to – and frequently produced by – their listener base there do not have commercial advertisers’ aversion to upsetting authority – either political or cultural. As a result they are free to eschew the bland lowest common denominator approach that is so typical of commercial radio. [i] AMARC (World Association of Community Radio) booklet. What is Community Radio? 1998. | Topluluk radyosu, güçlü olanları dayatmak yerine insanlara ses verir.Arap Baharı olayları (ve 1989 devrimleri gibi önceki olaylar) etkili iletişim araçlarının hayati önem taşıdığını göstermiştir.İnsanların tek bir bakış açısı duyduğu bir ülkede, tekeli kırabilecek her şey memnuniyetle karşılanmalıdır.Orwell'in dediği gibi, "Evrensel aldatma çağında, gerçeği söylemek yıkıcı bir eylemdir."Topluluk radyosu, hem demokrasinin ilk dışa vurumunu teşvik edebilir hem de en önemlisi, çeşitli görüşlerin, bir otokratik rejimin sadece bir başkasıyla yer değiştirmediği anlamına gelmesini sağlayabilir.Kitle iletişiminin hemen hemen tüm diğer biçimlerinde, gerçekten demokratik sesler, rekabeti bastırmak için güç veya paraya sahip olanlar tarafından kolayca batar.Topluluk radyosunun odak noktası kamu hizmeti olduğundan, kârdan ziyade, dinleyici tabanından sorumlu - ve sık sık üretilen - ticari reklamcıların otoriteyi üzmeye - siyasi veya kültürel - karşı çıkmalarına sahip değildir.Sonuç olarak, ticari radyonun çok tipik olan bland en düşük ortak payda yaklaşımından kaçınmakta özgürdürler.[i] AMARC (Dünya Topluluk Radyosu Birliği) kitapçığı.Topluluk Radyosu Nedir?1998. |
test-free-speech-debate-magghbcrg-pro01b | Community radio can indeed do the many wondrous things that Prop seems to trust it to do. It can also do more or less anything else. If proposition is trying to demonstrate that community radio, per se, supports democracy, then it needs to demonstrate how it does so more than, say, libraries or coffee shop discussion groups. It may be a public service that is responsible to the community but that does not mean that it cannot be infiltrated and controlled by the state like any other service. | Topluluk radyosu gerçekten de Prop'un yapacağına güvendiği birçok harika şeyi yapabilir.Ayrıca az ya da çok başka bir şey de yapabilir.Eğer önerme, tek başına toplum radyosunun demokrasiyi desteklediğini göstermeye çalışıyorsa, o zaman bunun kütüphanelerden veya kafe tartışma gruplarından daha fazlasını nasıl yaptığını göstermesi gerekir.Topluma karşı sorumlu bir kamu hizmeti olabilir, ancak bu, herhangi bir diğer hizmet gibi devlet tarafından sızılamayacağı ve kontrol edilemeyeceği anlamına gelmez. |
test-free-speech-debate-magghbcrg-con03b | It is a platform, but it’s a platform with history – one that has allowed small or marginalised groups to have a voice. Of course a radio station won’t build democratic strength on its own but it is an important tool in normalising the concept that the voices of those communities have both worth and power. | Bu bir platform, ancak tarihe sahip bir platform - küçük veya marjinalleşmiş grupların bir sese sahip olmasına izin veren bir platform.Tabii ki bir radyo istasyonu kendi başına demokratik güç inşa etmeyecek, ancak bu toplulukların seslerinin hem değer hem de güce sahip olduğu kavramını normalleştirmede önemli bir araçtır. |
test-free-speech-debate-magghbcrg-con01a | Community radio just gives a megaphone to extremists. Experience suggests that the airwaves, unregulated, tend to attract pedagogues seeking followers more than democrats seeking the views of others. Particularly in areas of high sectarian divisions, technologies that propagate the views of every mullah with a mic are unlikely to help democracy in the middle east. Indeed the experience with the nearest equivalent in the US, talk radio, shows how fantastically divisive it can be. [i] Community radio in areas that do not have a history of plurality and diversity of opinion would be likely to see the spread of radio stations pandering to the specific views of every shard and splinter of opinion, reinforcing that particular set of beliefs while ignoring all others – it is difficult to imagine a more toxic – and less democratic – option to encourage in the Arab world [ii] . The difficulty, as shown in the reference given in the previous paragraph, is that exactly the same ease of access applies to fanatics as to democrats – who may, frequently, be the same people. In the instance of Rwanda, extremists inciting violence (almost entirely Hutus) had acquired small scale radio equipment. The government couldn’t afford the jamming equipment (the US jamming flights would cost $8500 per hour) and sought assistance from the Americans. The UN objected as such actions were clearly sectarian. However, the wide use of Radio – initially funded by the West – which, in part at least had lead to the genocide then left a toxic legacy of fanatics dominating the airwaves, those involved were eventually convicted in 2003. [iii] [i] Noriega, Chin A, and Iribarren, Francisco Javier, ‘Quantifying Hate Speech on Commercial Talk Radio’, Chicano Studies Research Center, November 2011. [ii] Wisner, Frank G., ‘Memorandum for deputy assistant to the president for national security affairs, national security council, Department of Defense, 5 May 1994. [iii] Smith, Russell, ‘The impact of hate media in Rwanda’, BBC News, 3 December 2003. Dale, Alexander C., ‘Countering hate messages that lead to violence: The United Nations’s chapter VII authority to use radio jamming to halt incendiary broadcasts’, Duke Journal of Comparative & International Law, Vol 11. 2001. | Topluluk radyosu aşırılık yanlılarına megafon veriyor.Deneyimler, düzenlenmemiş hava dalgalarının, başkalarının görüşlerini arayan demokratlardan daha fazla takipçi arayan pedagogları çekme eğiliminde olduğunu göstermektedir.Özellikle yüksek mezhep ayrılıkları alanlarında, her mollanın görüşlerini bir mikrofonla yayan teknolojilerin orta doğuda demokrasiye yardımcı olma olasılığı düşüktür.Gerçekten de ABD'deki en yakın eşdeğer olan talk radyo deneyimi, bunun ne kadar fantastik bir şekilde bölücü olabileceğini gösteriyor.[i] Çoğulculuk ve görüş çeşitliliği geçmişi olmayan alanlardaki topluluk radyosu, radyo istasyonlarının yayılmasını, her parçalı ve parçalı görüşün belirli görüşlerine göre, Arap dünyasında teşvik etmek için daha zehirli - ve daha az demokratik - bir seçenek hayal etmek zordur.Bir önceki paragrafta verilen referansta da görüldüğü gibi zorluk, demokratlar için olduğu gibi fanatikler için de aynı erişim kolaylığının geçerli olmasıdır – ki bu da sık sık aynı insanlar olabilir.Ruanda örneğinde, şiddeti teşvik eden aşırılık yanlıları (neredeyse tamamen Hutular) küçük ölçekli radyo ekipmanları edinmişlerdi.Hükümet, jamping ekipmanını karşılayamadı (ABD jamping uçuşları saatte 8500 dolara mal olacak) ve Amerikalılardan yardım istedi.Bu tür eylemlere karşı çıkan BM açıkça mezhepçiydi.Bununla birlikte, başlangıçta Batı tarafından finanse edilen ve kısmen soykırıma yol açan Radyo'nun geniş kullanımı, daha sonra hava dalgalarına hakim fanatiklerin toksik bir mirasını bıraktı, katılanlar sonunda 2003'te mahkum edildi.[iii] [i] Noriega, Chin A ve Iribarren, Francisco Javier, ‘Ticari Konuşma Radyosunda Nefret Konuşmasını Sorgulamak’, Chicano Araştırmaları Araştırma Merkezi, Kasım 2011.[ii] Wisner, Frank G., ‘Ulusal güvenlik işleri için başkan yardımcısı, ulusal güvenlik konseyi, Savunma Bakanlığı, 5 Mayıs 1994.Smith, Russell, 'Ruanda'da nefret medyasının etkisi', BBC News, 3 Aralık 2003.Dale, Alexander C., "Şiddete yol açan nefret mesajlarının karşılaştırılması: Birleşmiş Milletler'in yangın söndürme yayınlarını durdurmak için radyo sıkışmasını kullanma yetkisi", Duke Journal of Comparative & International Law, Vol 11.2001. |
test-free-speech-debate-nshbbsbfb-pro01a | This was a piece of art, advertised and described as such, those likely to be offended were quite welcome not to watch it. The allegation made by those who objected to the airing of this show was that it was blasphemous. There were also objections to the graphic nature of the language and sexual reference. It seems staggeringly unlikely that 55,000 [i] people had accidently been watching opera on BBC 2 having failed to watch any of the warnings in advance or the fairly extensive media discussion in advance of the broadcast. Therefore, those who watched it made a choice to do so – and it seems reasonable to consider that an informed choice. A free society is predicated on the fact that adults have the right to make choices. In turn that is based on the shared understanding that those choices have consequences; which may, potentially, cause some degree of harm to the person making that choice. Having been warned that watching the broadcast may cause them offence, viewers still chose to and some, it seems, were duly offended. It seems reasonable, therefore, to assume that the shock was either feigned or a matter of pretence. Which leaves the matter of blasphemy; an offence against a belief system. There was no secret that religious issues were likely to feature in the broadcast and no secret was made of the fact that those views were likely to be both critical and forthright. Tuning in, specifically to be offended by something that the viewer had been warned they might find offensive seems perverse. By contrast, art lovers who wished to see the production - which had received four Lawrence Olivier Awards among other tributes – had the opportunity to experience a theatrical work they would have had a limited opportunity to witness had it not been broadcast nationally. It would be bizarre to disadvantage those who wanted to – and actually did – see the performance (about 1.7 million [ii] )because of the views of those who neither wanted to see it or refused to do so [i] Wikipedia entry: “Jerry Springer: The Opera” [ii] BBC News Website. “Group to Act Over singer Opera.” 10 January 2005. | Bu bir sanat eseriydi, reklamı yapıldı ve böyle tanımlandı, gücenecek olanlar izlememek için oldukça hoş karşılanmıştı.Bu şovun yayınlanmasına itiraz edenler tarafından yapılan iddia, küfür olduğu yönündeydi.Dilin grafik doğasına ve cinsel referansa itirazlar da vardı.55.000 kişinin BBC 2'de yanlışlıkla opera izlemesi, uyarıların hiçbirini önceden veya yayından önce oldukça kapsamlı medya tartışmasını izleyememesi şaşırtıcı derecede olası görünmüyor.Bu nedenle, bunu izleyenler bunu yapmak için bir seçim yaptı - ve bunu bilinçli bir seçim olarak düşünmek makul görünüyor.Özgür bir toplum, yetişkinlerin seçim yapma hakkına sahip olduğu gerçeğine dayanır.Buna karşılık, bu seçimlerin sonuçları olduğu konusunda paylaşılan anlayışa dayanır; bu, potansiyel olarak, bu seçimi yapan kişiye bir dereceye kadar zarar verebilir.Yayını izlemenin onlara hakarete yol açabileceği konusunda uyarıldıktan sonra, izleyiciler yine de seçtiler ve görünüşe göre bazıları haklı olarak gücendi.Bu nedenle, şokun ya taklit ya da bir gösteriş meselesi olduğunu varsaymak mantıklı görünüyor.Bu da dine küfür meselesini; bir inanç sistemine karşı bir suç olarak bırakır.Dini konuların yayında yer alması muhtemel bir sır yoktu ve bu görüşlerin hem eleştirel hem de açık sözlü olması gerçeğinden hiçbir sır yapılmadı.Özellikle izleyicinin uyarıldığı bir şeyden rahatsız olmak için, saldırganlık gösterebileceklerini söyleyerek.Buna karşılık, diğer övgüler arasında dört Lawrence Olivier Ödülü alan prodüksiyonu görmek isteyen sanatseverler, ulusal olarak yayınlanmasaydı tanık olmak için sınırlı bir fırsata sahip olacakları tiyatro eserini deneyimleme fırsatına sahipti.Bunu görmek istemeyenlerin (ve aslında görenlerin) performansını (yaklaşık 1,7 milyon [ii]) görmeleri garip olurdu, çünkü bunu görmek istemeyenlerin veya yapmayı reddedenlerin görüşleri Vikipedi girişi: "Jerry Springer: Opera" [ii] BBC News Websitesi."Group to Act Over şarkıcısı Opera." 10 Ocak 2005. |
test-free-speech-debate-nshbbsbfb-con03b | The BBC may be unusual but it is designed to fulfill particular functions. The very reason for its existence is to provide a platform for the free expression of a wide range of views, tailored to a wide range of viewers. Within that context, it cannot be expected that everyone will feel equally comfortable with every programme – indeed if that were the case, they would be breaching their own commitments to reflect diverse, often special, interests. There are other services and broadcasters who receive support from the licence fee, so those who wish to view elsewhere are not throwing away their investment. [i] [i] Holmwood, Leigh et al., ‘Digital Britain: BBC licence fee to help fund broadband and ITV local news’, the Guardian, 16 June 2009. | BBC sıradışı olabilir, ancak belirli işlevleri yerine getirmek için tasarlanmıştır.Varlığının en büyük nedeni, geniş bir izleyici yelpazesine uyarlanmış geniş bir görüş yelpazesinin özgürce ifade edilmesi için bir platform sağlamaktır.Bu bağlamda, herkesin her programla eşit derecede rahat hissetmesi beklenemez - gerçekten de böyle olsaydı, çeşitli, genellikle özel çıkarları yansıtmak için kendi taahhütlerini ihlal edeceklerdi.Lisans ücretinden destek alan başka hizmetler ve yayıncılar da vardır, bu nedenle başka bir yerde görmek isteyenler yatırımlarını çöpe atmazlar.[i] [i] Holmwood, Leigh et al., ‘Dijital İngiltere: BBC lisans ücreti genişbant ve ITV yerel haber fon yardımcı olmak için’, Guardian, 16 Haziran 2009. |
test-free-speech-debate-nshbbsbfb-con02a | Tens of thousands of licence fee payers objected to this, ultimately they are the BBC’s key stakeholder and that view is worthy of respect. As an institution, the BBC may like to position itself as a global media brand but that doesn’t alter the fact that it is funded by, and chartered to serve, the British population. The whole British population. That combination – paying the pipers and calling the tune – would suggest that the corporation might be sensitive to that group. If 50,000 to 60,000 users of any other brand registered their protest or objection to a product put forward by that brand, it would cause chaos, resignations, sackings and a rethink of whatever strategy had caused the problem in the first place. In the case of the BBC, it caused a few slightly dismissive comments from senior managers, one editor resigned because he felt that the protesters comments were not being taken seriously and the organisation continued as though nothing had happened. The sheer arrogance required for that response beggars belief. The BBC, as a public institution has a duty of care that might be thought of as greater than that of a private corporation. And yet it gave the impression of acting like it was just one of the other venues who had staged the opera. There is clearly a difference between a theatre that I choose to attend or not – and choose whether to support financially – and the national broadcaster which is beamed into people’s living room paid for by a compulsory licence fee. | On binlerce lisans ücreti ödeyen kişi buna itiraz etti, sonuçta BBC'nin kilit hissedarı ve bu görüş saygıya değer.Bir kurum olarak, BBC kendisini küresel bir medya markası olarak konumlandırmayı sevebilir, ancak bu, İngiliz nüfusu tarafından finanse edildiği ve hizmet etmek için kiralandığı gerçeğini değiştirmez.Tüm İngiliz nüfusu.Bu kombinasyon - borulara ödeme yapmak ve melodiyi çağırmak - şirketin o gruba karşı hassas olabileceğini düşündürmektedir.Eğer başka herhangi bir markanın 50.000 ila 60.000 kullanıcısı, o markanın öne sürdüğü bir ürüne itirazlarını veya itirazlarını kaydettirirse, kaosa, istifalara, işten çıkarmalara ve soruna neden olan stratejinin yeniden düşünülmesine neden olur.BBC'nin durumunda, üst düzey yöneticilerin birkaç hafif küçümseyici yorumuna neden oldu, bir editör, protestocuların yorumlarının ciddiye alınmadığını ve örgütün hiçbir şey olmamış gibi devam ettiğini düşündüğü için istifa etti.Bu cevap için gerekli olan kibir, inancı dilenciye verir.BBC, bir kamu kurumu olarak, özel bir şirketinkinden daha büyük olarak düşünülebilecek bir bakım görevine sahiptir.Ve yine de operayı sahneleyen diğer mekanlardan biriymiş gibi davranma izlenimi verdi.Katılmayı ya da katılmamayı seçtiğim bir tiyatro ile maddi açıdan destekleyip desteklememeyi seçtiğim bir tiyatro ile zorunlu bir lisans ücretiyle ödenen insanların oturma odasına ışınlanan ulusal yayıncı arasında açık bir fark var. |
test-free-speech-debate-nshbbsbfb-con03a | Why should those who foot the bill have chunks of airtime from which they are, effectively, excluded. How can it be okay for a broadcaster, funded by a compulsory levy on anyone who owns a television, to willingly produce programmes they know will cause offence to that consumer? The charge of blasphemy is far more than saying ‘I didn’t enjoy this’ or ‘not my kind of show’, it is a deeply held belief that what has been said is a deliberate and willful attack on values and beliefs that the viewer holds sacred and fundamental to who they are. All major broadcasters, including the BBC, routinely test shows and monitor audience response and yet, in this particular regard, feel relaxed about producing material that certain viewers would consider it not only uncomfortable but sinful to watch. By definition, those viewers cannot watch those shows or, quite probably, that station and yet they are still expected to pay for it. Even if a British viewer were to choose never to watch the BBC again because of the offence caused by programmes such as Jerry Springer: The Opera, they would still be paying the salaries of those who had caused the offence in the first place. That cannot be reasonable by any standard. | Neden faturaya ayak basanlar, etkili bir şekilde hariç tutuldukları yayın süresi parçalarına sahip olmalıdırlar.Bir televizyon sahibi olan herkes için zorunlu bir vergi ile finanse edilen bir yayıncının, o tüketiciye karşı suça neden olacağını bildiği programları isteyerek üretmesi nasıl sorun olabilir?Küfür suçlaması, ‘bundan zevk almadım’ ya da ‘benim tarzım şov değil’ demekten çok daha fazlasıdır, söylenenlerin izleyicinin kim oldukları için kutsal ve temel tuttuğu değerler ve inançlara kasıtlı ve kasıtlı bir saldırı olduğu derin bir inançtır.BBC de dahil olmak üzere tüm büyük yayıncılar, rutin olarak izleyicilerin tepkisini test ediyor ve izliyorlar ve yine de, bu özel açıdan, belirli izleyicilerin sadece rahatsız edici değil, aynı zamanda izlemenin günahkâr olduğunu düşüneceği materyaller üretme konusunda rahat hissediyorlar.Tanım olarak, bu izleyiciler o şovları veya muhtemelen o istasyonu izleyemiyorlar ve yine de bunun için ödeme yapmaları bekleniyor.Bir İngiliz izleyici, Jerry Springer: The Opera gibi programların neden olduğu suç nedeniyle BBC'yi bir daha asla izlememeyi seçse bile, yine de ilk başta suça neden olanların maaşlarını ödeyeceklerdi.Bu herhangi bir standartla makul olamaz. |
test-free-speech-debate-nshbbsbfb-con02b | In the same way that the BBC is routinely criticised from the political Right for its Left-wing bias and from the Left for a supposed favouritism to the Right, maintaining balance in any sphere of life is difficult. Freedom of speech demands that such a balance is maintained, however hard to do. That balance can mean that last week’s bosom buddies may be this week’s fiercest foes. The reality of both free expression and a public service ethos mean that one cannot, constantly yield to the cry of ‘more of what I like’. Any broadcaster could not show a greater disrespect to its viewers than by assuming they could not be capable of dealing with new ideas. | BBC'nin siyasi Sağ'dan Sol eğilimli olması ve Sol'dan Sağ'a sözde bir kayırmacılık yapması nedeniyle rutin olarak eleştirildiği gibi, yaşamın herhangi bir alanında dengeyi korumak zordur.Konuşma özgürlüğü böyle bir dengenin sürdürülmesini gerektirir, ne kadar zor olsa da.Bu denge, geçen haftanın göğüs arkadaşlarının bu haftanın en şiddetli düşmanları olabileceği anlamına gelebilir.Hem özgür ifadenin hem de bir kamu hizmeti etiğinin gerçekliği, kişinin ‘sevdiklerimin daha fazlası’ çığlığına sürekli olarak boyun eğemeyeceği anlamına gelir.Herhangi bir yayıncı, yeni fikirlerle başa çıkamayacaklarını varsayarak izleyicilerine daha büyük bir saygısızlık gösteremedi. |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-pro02b | The media always want a good story; they are interested in the health of celebrities when there is no clear reason why they should have any right to this private information. The health of the leader is not something that the press or public needs to know about unless it is an illness that is likely to affect the president’s capacity to make decisions. A government’s decision should not be based upon the possibility that information on the leader’s health will leak and should take a consistent line that it is a private matter or provide a bare minimum of information. | Medya her zaman iyi bir hikaye istiyor; bu özel bilgiye neden sahip olmaları gerektiği konusunda net bir neden olmadığında ünlülerin sağlığıyla ilgileniyorlar.Liderin sağlığı, başkanın karar verme kapasitesini etkileyebilecek bir hastalık olmadığı sürece basının veya halkın bilmesi gereken bir şey değildir.Bir hükümetin kararı, liderin sağlığıyla ilgili bilgilerin sızma olasılığına dayanmamalı ve bunun özel bir mesele olduğu veya asgari düzeyde bilgi sağlaması gerektiği konusunda tutarlı bir çizgi almalıdır. |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-pro03b | Administrative capabilities should not be compared to health. Unhealthy leaders may perform better than the healthy ones, people could be misled to choose inappropriate leaders while taking health as a black spot while the leader could actually have a better potential than the rest. If the electorate had just elected on the basis of health, or had been fully informed about presidents health then it is plausible that neither FD Roosevelt of JF Kennedy would have been elected. Neither completely hid their illnesses but they were not discussed and did not become election issues as they would have in a modern election. 1 1 Berish, Amy, ‘FDR and Polio’, Franklin D. Roosevelt Presidential Library and Museum, | İdari yetenekler sağlıkla karşılaştırılmamalıdır.Sağlıksız liderler sağlıklı olanlardan daha iyi performans gösterebilir, insanlar sağlığı siyah bir nokta olarak alırken uygun olmayan liderleri seçmek için yanlış yönlendirilebilirken, lider aslında diğerlerinden daha iyi bir potansiyele sahip olabilir.Seçmen sağlık temelinde yeni seçilmiş olsaydı ya da başkanların sağlığı hakkında tam olarak bilgilendirilmiş olsaydı, JF Kennedy'den FD Roosevelt'in seçilmemesi akla yatkın olurdu.İkisi de hastalıklarını tamamen gizlemedi, ancak tartışılmadı ve modern bir seçimde olduğu gibi seçim sorunları haline gelmedi.11 Berish, Amy, ‘FDR ve Polio’, Franklin D. Roosevelt Başkanlık Kütüphanesi ve Müzesi, |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-pro01a | The head of state/government must be accountable to the people Secrecy in relation to the leader’s health shows a distrust or distain of the electorate. Not being open about health issues almost invariably means that the administration is lying to those who elected them, those who they are accountable to. A couple of days before John Atta Mills died Nii Lantey Vanderpuye a candidate for Mills’ party stated “He [Mills] is stronger and healthier than any presidential candidate”, information that in retrospect was clearly untrue. 1 1 Takyi-Boadu, Charles, ‘Confusion Hits Mills’, Modern Ghana, 21 July 2012, | Devlet/hükümet başkanı, liderin sağlığıyla ilgili olarak, halkın gizliliğine karşı sorumlu olmalıdır; bu durum, seçmenlerin güvensizliğini veya dışlanmasını gösterir.Sağlık sorunları hakkında açık olmamak, neredeyse her zaman yönetimin onları seçenlere, sorumlu oldukları kişilere yalan söylediği anlamına gelir.John Atta Mills'in ölümünden birkaç gün önce, Nii Lantey Vanderpuye, Mills'in partisinin adayı olarak, "O [Mills] herhangi bir başkan adayından daha güçlü ve daha sağlıklı" dedi, geçmişe dönük olarak açıkça doğru olmayan bilgiler.1 1 Takyi-Boadu, Charles, ‘Confusion Hits Mills’, Modern Gana, 21 Temmuz 2012, s. |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-pro01b | If a candidate has a condition during an election campaign then there is a clear right to know when the electorate is making the decision. But does such a right to know apply at other times when it will make no difference to the people? There can only be a right to know if it is going to affect the people, something that many illnesses won’t do. | Bir adayın seçim kampanyası sırasında bir şartı varsa, o zaman seçmenlerin ne zaman karar verdiğini bilme hakkı vardır.Fakat böyle bir bilme hakkı, insanlar için hiçbir fark yaratmayacağı başka zamanlarda da geçerli olur mu?Sadece insanları etkileyip etkilemeyeceğini bilme hakkı olabilir, birçok hastalığın yapmayacağı bir şey. |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-con01b | When leaders choose to serve the country they should be ready to sacrifice their privacy for the country. There is clearly a different standard for those who are in government and should be publicly accountable to those who are not. Even more minor illnesses can damage the running of the country through either affecting the judgment of the leader or limiting the amount of time he can work. The people have the right to demand their leader has his full attention of the issues affecting the nation. If he can't do that then he should resign. | Liderler ülkeye hizmet etmeyi seçtiklerinde, ülke için mahremiyetlerini feda etmeye hazır olmalıdırlar.Hükümette olanlar için açıkça farklı bir standart vardır ve olmayanlara açıkça hesap vermelidir.Daha küçük hastalıklar bile, liderin kararını etkilemek veya çalışabileceği süreyi sınırlamak yoluyla ülkenin işleyişine zarar verebilir.Halk, liderlerini talep etme hakkına sahiptir ve tüm dikkatini ulusu etkileyen konulara verir.Eğer bunu yapamazsa istifa etmeli. |
test-free-speech-debate-fsaphgiap-con03a | Markets like stability Business and the markets prize political stability. Clearly when the leader of a country is ill this stability is damaged but the damage can be mitigated by being transparent. The markets will want to know how ill the leader is, and that the succession is secure so that they know what the future holds. Secrecy and the consequent spread of rumour is the worst option as businesses can have no idea what the future holds so cant make investment decisions that will be influenced by the political environment. Leaders do matter to the economy; they set the parameters of the business environment, the taxes, subsidies, how much bureaucracy. They also influence other areas like the price of energy, the availability of transport links etc. It has been estimated that “a one standard deviation change in leader quality leads to a growth change of 1.5 percentage points”. 1 The leader who follows may be of the same quality in which case there will be little difference but equally it could mean a large change. 1 Jones, Benjjamin F., and Olken, Benjamin A., 'Do Leaders Matter? National Leadership and Growth Since World War II', Quarterly Journal of Economics, February 2005, | İstikrar İş ve piyasalar gibi pazarlar siyasi istikrarı ödüllendirir.Açıkçası bir ülkenin lideri hasta olduğunda bu istikrar zarar görür, ancak hasar şeffaf olmakla hafifletilebilir.Piyasalar, liderin ne kadar hasta olduğunu ve verasetin güvende olduğunu bilmek isteyecekler, böylece geleceğin neyi elinde tuttuğunu bilecekler.Gizlilik ve bunun sonucunda ortaya çıkan söylentilerin yayılması en kötü seçenektir, çünkü işletmeler geleceğin ne olduğuna dair hiçbir fikre sahip olamazlar, böylece siyasi ortamdan etkilenecek yatırım kararları alamazlar.Liderler ekonomiye önem verirler; iş ortamının parametrelerini, vergileri, sübvansiyonları, bürokrasiyi belirlerler.Ayrıca enerji fiyatı, ulaşım bağlantılarının kullanılabilirliği vb. gibi diğer alanları da etkilerler."Lider kalitesinde bir standart sapma değişiminin, yüzde 1,5 puanlık bir büyüme değişimine yol açtığı" tahmin edilmektedir.1 Takip eden lider aynı kalitede olabilir, bu durumda çok az fark olacaktır, ancak eşit olarak büyük bir değişiklik anlamına gelebilir.1 Jones, Benjjamin F. ve Olken, Benjamin A., ‘Liderler Önemli mi?Dünya Savaşı'ndan bu yana Ulusal Liderlik ve Büyüme', Üç Aylık Ekonomi Dergisi, Şubat 2005. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-pro02b | A bargaining chip, by definition needs to be part of a bargain. Using it to demand a change in the structure of the state as a whole is hardly reaching a bargain – it’s dictating a fiat. An invitation from a country to a university is a big step in expressing an interest in how that institution works and the values it promotes. Using that as an opening to demonstrate the strength of those ideas is an opportunity that should not be dismissed. | Bir pazarlık çipi, tanımı gereği bir pazarlık parçası olmalıdır.Bir bütün olarak devletin yapısında bir değişiklik talep etmek için kullanmak neredeyse hiç pazarlık yapmıyor - bir fiat dikte ediyor.Bir ülkeden üniversiteye davet, o kurumun nasıl çalıştığına ve teşvik ettiği değerlere olan ilgiyi ifade etmek için büyük bir adımdır.Bunu, bu fikirlerin gücünü göstermek için bir açılış olarak kullanmak, reddedilmemesi gereken bir fırsattır. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-pro01b | Universities also survived the inquisition, the French revolutionary terror and the tyrannies of twentieth century Europe. The issue being discussed here is not in the same league as any of those. There is, as a result, clearly nothing innate that requires an appreciation of free speech for universities to operate. Furthermore universities do not locate or relocate en masse depending on the direction of the political wind. | Üniversiteler ayrıca, engizisyon, Fransız devrimci terörü ve yirminci yüzyıl Avrupa'sının tiranlıklarından da kurtuldu.Burada tartışılan konu bunların hiçbirisi ile aynı ligde değil.Sonuç olarak, üniversitelerin faaliyet göstermesi için ifade özgürlüğünün takdir edilmesini gerektiren doğuştan gelen hiçbir şey yoktur.Ayrıca üniversiteler, siyasi rüzgarın yönüne bağlı olarak toplu halde yerleşmiyor veya yer değiştirmiyor. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-pro03a | Maintaining the value of the degree Employers and others expect certain degrees to mean certain things; they are more than just an expensive badge. In the case of elite western universities part of what that means is a critical approach to the world and the willingness to challenge ideas, regardless of the authority that holds them. Part of their exclusivity derives from their admission standards, partly from the academic rigour of their scholars and partly from the simple fact that there are only a relatively small number of graduates. In other areas universities are all too aware of selling their reputation – impartiality, avoiding plagiarism and so forth – the same should be true here. If a degree from a western university does not mean that it recognises issues such as creativity and free thinking then it devalues the degree itself. As a result the very governments that are so keen to acquire the creative, critical skills offered by graduates of western-style education will end up undermining the very thing that they seek. This impacts not only the graduates from Asian campuses of western universities but also their peers at the home institution [i] . [i] US-China Today. Jasmine Ako. Unraveling Plagiarism in China. 28 March 2011. | Derecenin değerini korumak İşverenler ve diğerleri belirli derecelerin belirli şeyler ifade etmesini beklerler; bunlar sadece pahalı bir rozetten daha fazlasıdır.Seçkin batı üniversiteleri söz konusu olduğunda, bunun dünyaya eleştirel bir yaklaşım ve onları tutan otorite ne olursa olsun fikirlere meydan okuma isteği anlamına geldiğinin bir parçasıdır.Özelliklerinin bir kısmı kabul standartlarından, kısmen bilginlerinin akademik titizliğinden ve kısmen de sadece nispeten az sayıda mezun olduğu gerçeğinden kaynaklanmaktadır.Diğer alanlarda üniversiteler itibarlarını satmanın çok farkındadır - tarafsızlık, intihalden kaçınma vb. - aynı şey burada da geçerli olmalıdır.Batı üniversitesinden bir derece, yaratıcılık ve özgür düşünce gibi konuları tanıdığı anlamına gelmiyorsa, derecenin kendisini de değersizleştirir.Sonuç olarak, batı tarzı eğitim mezunlarının sunduğu yaratıcı, eleştirel becerileri elde etmek için çok hevesli olan hükümetler, aradıkları şeyin altını oyacaktır.Bu, sadece batı üniversitelerinin Asya kampüslerinden mezun olanları değil, aynı zamanda ev kurumundaki akranlarını da etkiler [i].[i] ABD-Çin Bugün.Jasmine Ako.Çin'de Plagiarizm'in Ortaya Çıkarılması.28 Mart 2011. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-con01b | There is gradualism and then there is inertia. Refusing to cooperate with governments where individuals can be banned from addressing a group of students would seem to be setting the bar relatively low. In this particular instance, the bar doesn’t appear to have been set anywhere. The example given by opposition is of one between states, this is between state actors and organisations who rely on the free expression of ideas as part of their raison d’etre. | Kademelilik vardır ve sonra atalet vardır.Bireylerin bir grup öğrenciye hitap etmesinin yasaklanabileceği hükümetlerle işbirliği yapmayı reddetmek, çıtayı nispeten düşük tutuyor gibi görünüyor.Bu özel durumda, bar hiçbir yerde ayarlanmış gibi görünmüyor.Muhalefet tarafından verilen örnek, devletler arasında birdir, bu durum, fikirlerinin bir parçası olarak özgürce ifade edilmesine dayanan devlet aktörleri ve örgütler arasındadır. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-con02a | ‘Separation of town and gown’ There are two parties involved in this interaction, the state and the university. To pretend that is an entirely one way process is to ignore reality. Contrary to the belief of many Senior Common Rooms, states do not exist for the convenience of universities. Indeed universities quite happily accept the political and economic stability provided by states at exactly the same time as criticising the methods they need to use to maintain it. However, ultimately universities are service providers from the point of view of the state, training and skilling the workforce. The university provides its expertise in exchange for funding and student fees. Where, exactly, the opinions of the faculty enter into such an equation is not clear and appears to have been assumed by proposition. Of course individual academics and students have the right to their own political views but the idea that a university as an institution has rights distinct from, say, a supermarket chain is impossible to justify. If a supermarket announced that it should be free to ignore local laws and adopt those of its base state instead, that would clearly be rejected. Just as when a food chain invests in a country for, say, beef, the arrangement is predicated on the understanding that both parties benefit and each has a little room for negotiation. [i] The same should apply here. If prop were to argue that Asian nations should relax there approach to cannabis so that it students could enjoy a more genuine ‘Western student experience’ the statement would be the subject of ridicule, so should this be. [i] Smith, David, ‘Tesco should give us some of these billions’, guardian.co.uk, 15 May 2009, | ‘Şehir ve elbise ayrımı’ Bu etkileşimde yer alan iki taraf vardır, devlet ve üniversite.Bunun tamamen tek yönlü bir süreçmiş gibi davranmak, gerçekliği görmezden gelmektir.Birçok Kıdemli Ortak Oda'nın inancının aksine, devletler üniversitelerin rahatlığı için mevcut değildir.Gerçekten de üniversiteler, devletler tarafından sağlanan siyasi ve ekonomik istikrarı, onu korumak için kullanmaları gereken yöntemleri eleştirmekle aynı anda memnuniyetle kabul ediyorlar.Bununla birlikte, sonuçta üniversiteler devlet açısından hizmet sağlayıcılarıdır, işgücünü eğitir ve becerilendirir.Üniversite, finansman ve öğrenci ücretleri karşılığında uzmanlığını sağlar.Tam olarak, fakültenin bu tür bir denkleme giren görüşleri net değildir ve önerme ile varsayılmış gibi görünmektedir.Tabii ki bireysel akademisyenler ve öğrenciler kendi siyasi görüşlerine sahipler, ancak bir üniversitenin bir kurum olarak farklı haklara sahip olduğu fikri, bir süpermarket zincirini haklı çıkarmak imkansızdır.Bir süpermarket, yerel yasaları görmezden gelmenin ve bunun yerine temel durumundan olanları benimsemenin özgür olması gerektiğini açıkladıysa, bu açıkça reddedilir.Bir gıda zinciri bir ülkeye sığır eti için yatırım yaptığında, düzenleme her iki tarafın da fayda sağladığı ve her birinin müzakere için küçük bir alanı olduğu anlayışına dayanır.[i] Aynı şey burada da geçerli olmalıdır.Prop, Asya uluslarının orada esrara yaklaşımını gevşetmesi gerektiğini, böylece öğrencilerin daha hakiki bir ‘Batılı öğrenci deneyiminin’ tadını çıkarabileceklerini iddia ederse, açıklama alay konusu olacaktır, bu da olmalıdır.Smith, David, ‘Tesco bize bu milyarlardan bazılarını vermeli’, vasi.co.uk, 15 Mayıs 2009. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-con01a | Argument One: Contact leads to the dissemination of values There is certainly some evidence to suggest the view that trade with a country can benefit human rights as increased wealth provides many with more choice and better standards of living. [i] Certainly that argument has been made by governments and multi-nationals based in the West. It is not unreasonable to suspect that this may relate to academic cooperation as well, as Richard Levin suggests in the introduction. However it seems likely that in this latter case, as in the former, that a gradualist approach is the sensible one to take. We build on existing strengths while agreeing to differ in certain areas. To extend the trade example, China, the US and the EU all manage to trade with each other despite differing approaches to the death penalty. They trust that through cooperation over time, changes can be achieved. This will happen slowly in some instances – as with the ‘drip, drip’ affect in China - or quickly in others as has been the case in Burma [ii] . On key difference to note with the shift towards establishing elite universities around the world rather than shipping the world’s elite in to attend them in the UK and the US is that it opens opportunities to a much wider social group. For decades a small handful – children of the wealthy and political elite - have had the opportunity to have a Western education before returning home as well-educated tyrants and sycophants. Expanding the learning opportunities to the rest of the nation seems both just and reasonable. [i] Sirico, Robert A., ‘Free Trade and Human Rights: The Moral Case for Engagement’, CATO Institute, Trade Briefing Paper no.2, 17 July 1998 [ii] Education has long been seen as a critical starting point for the development of human rights in any country as is examined in this UNESCO report . | Argüman Bir: İletişim değerlerin yayılmasına yol açar Bir ülke ile ticaretin insan haklarına fayda sağlayabileceği görüşünü öne süren bazı kanıtlar vardır, çünkü artan zenginlik birçok kişiye daha fazla seçenek ve daha iyi yaşam standartları sunar.[i] Bu argümanın Batı'da yerleşik hükümetler ve çok uluslular tarafından yapıldığı kesindir.Richard Levin'in girişte öne sürdüğü gibi bunun akademik işbirliğiyle de ilgili olabileceğinden şüphelenmek mantıksız değildir.Bununla birlikte, bu ikinci durumda, ilkinde olduğu gibi, kademeli bir yaklaşımın alınması gereken mantıklı bir yaklaşım olduğu muhtemeldir.Belirli alanlarda farklılaşmayı kabul ederken mevcut güçlü yanları üzerine inşa ediyoruz.Ticaret örneğini genişletmek için, Çin, ABD ve AB, ölüm cezasına farklı yaklaşımlara rağmen birbirleriyle ticaret yapmayı başarırlar.Zamanla işbirliği sayesinde değişiklikler yapılabileceğine inanıyorlar.Bu, bazı durumlarda yavaş yavaş - Çin'de olduğu gibi - ya da Burma'da [ii] olduğu gibi diğerlerinde hızlı bir şekilde gerçekleşecektir.Dünyanın elit üniversitelerini İngiltere ve ABD'de onlara katılmak için göndermek yerine dünya çapında seçkin üniversiteler kurmaya doğru kayma ile dikkat edilmesi gereken önemli fark, çok daha geniş bir sosyal gruba fırsatlar açmasıdır.Onlarca yıldır küçük bir avuç -zengin ve politik seçkinlerin çocukları - iyi eğitimli zorbalar ve dalkavuklar olarak eve dönmeden önce Batı eğitimi alma fırsatına sahip oldular.Öğrenme fırsatlarını ulusun geri kalanına genişletmek hem adil hem de makul görünüyor.[i] Sirico, Robert A., ‘Serbest Ticaret ve İnsan Hakları: Katılımın Ahlaki Durumu’, CATO Enstitüsü, Ticaret Brifing Kağıdı No.2, 17 Temmuz 1998 [ii] Eğitim, UNESCO raporunda incelendiği gibi, herhangi bir ülkede insan haklarının gelişimi için kritik bir başlangıç noktası olarak görülmüştür. |
test-free-speech-debate-yfsdfkhbwu-con02b | Singapore in this particular instance is securing far more than a ‘service provider’ from a university whose foundation precedes that of the state by over a century. Yale is an internationally identifiable brand, as would any other major university be, and Singapore and NUS benefit from that association. Yale is in a strong position here to argue for things that stretch well beyond the lecture theatre. | Bu özel örnekte Singapur, kuruluşu bir yüzyılı aşkın bir süredir devletinkinden önce gelen bir üniversiteden bir 'hizmet sağlayıcısı'ndan çok daha fazlasını güvence altına alıyor.Yale, diğer büyük üniversitelerde olduğu gibi uluslararası olarak tanımlanabilir bir markadır ve Singapur ve NUS bu dernekten yararlanır.Yale burada konferans tiyatrosunun çok ötesine uzanan şeyleri tartışmak için güçlü bir konumdadır. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro02b | It is usually the task of movie classification organisations such as the MPAA and the British Board of Film Certification to judge whether the content of a film should be cut or altered. In most cases these groups will be politically independent, but may be politically appointed. They will make the decision to cut content based partly on the criteria described above. A movie will only be censored if it contains shocking or offensive images used in a way that suggests that violence is glamorous, entertaining or without consequences. There is a broad consensus in western liberal democracies on what constitutes a highly shocking or offensive image. For example, in even the most permissive societies, open and public images of sexual intercourse would be considered problematic. Similarly, graphic depictions of violence against vulnerable individuals would be open to wide condemnation. The thing that unifies each of these categories of image is that they can be easily understood and interpreted by the majority of people. Even a casual observer can understand that pornography is pornography. This is part of the reason why some states try to control extreme images – because they are both powerful and emotive, and easy to produce, display and distribute. However, music and lyrics are different from images. Language contains a degree of abstraction, depth and nuance that only the most unconventional (and non-commercial) film could replicate. This is problematic, because it is much harder for censors and members of the general public to agree on an exact definition of an offensive statement or form of words. Complex legal processes are used to determine whether or not offensive statements are sufficiently offensive to be classed as hate crimes. Even more complex are the legal procedures used to determine when an individual’s reputation has been damaged by allegations published in books or periodicals. It will be much harder for ratings or certification boards to decide when a particular song is violent or offensive due to the range of meanings and ambiguities that are built into language. For example, the verse “Got a temper nigga, go ahead, lose your head/ turn your back on me, get clapped and lose your legs/ I walk around gun on my waist, chip on my shoulder/ ‘til I bust a clip in your face, pussy, this beef ain’t over,” can either be seen as a series of boastful threats, delivered directly by the musician, but it could also be reported speech – a lot of hip hop music is based on narratives or performer’s accounts of past events. It could also be intended to invite condemnation of the behaviour of the character that the speaker has assumed. Hip hop artists frequently use alternative personas and “casts” of characters to add depth to the narrative dimension of their tracks. Under these circumstances, the process of classifying and censoring potentially violent lyrics is likely to become laborious. More important than the expense that this process will entail is the possibility that the chilling effect of a prolonged classification process will cause music publishers to stop promoting hip hop, metal and other genres linked with violent imagery. Lack of funds will curtail innovation and diversity in these genres. | Genellikle MPAA ve İngiliz Film Sertifikasyon Kurulu gibi film sınıflandırma organizasyonlarının görevi, bir filmin içeriğinin kesilmesi veya değiştirilmesi gerekip gerekmediğini yargılamaktır.Çoğu durumda, bu gruplar siyasi olarak bağımsız olacak, ancak siyasi olarak atanabilir.İçeriği kısmen yukarıda açıklanan kriterlere göre kesme kararı alacaklardır.Bir film, yalnızca şiddetin göz alıcı, eğlenceli veya sonuçsuz olduğunu düşündüren şok edici veya saldırgan görüntüler içeriyorsa sansürlenir.Batı liberal demokrasilerinde son derece şok edici veya saldırgan bir imajı neyin oluşturduğu konusunda geniş bir fikir birliği vardır.Örneğin, en müsamahakar toplumlarda bile, cinsel ilişkinin açık ve kamusal görüntüleri sorunlu olarak kabul edilir.Benzer şekilde, savunmasız bireylere yönelik şiddetin grafik tasvirleri geniş kınamalara açık olacaktır.Bu görüntü kategorilerinin her birini birleştiren şey, insanların çoğunluğu tarafından kolayca anlaşılabilir ve yorumlanabilir olmasıdır.Sıradan bir gözlemci bile pornografinin pornografi olduğunu anlayabilir.Bu, bazı devletlerin aşırı görüntüleri kontrol etmeye çalışmasının nedeninin bir parçasıdır - çünkü hem güçlü hem de duygusaldırlar ve üretilmesi, görüntülenmesi ve dağıtılması kolaydır.Ancak, müzik ve şarkı sözleri görüntülerden farklıdır.Dil, yalnızca en alışılmadık (ve ticari olmayan) filmin kopyalayabileceği bir derece soyutlama, derinlik ve nüans içerir.Bu sorunludur, çünkü sansürcülerin ve genel halkın üyelerinin saldırgan bir ifadenin veya kelime biçiminin tam olarak tanımlanması konusunda hemfikir olmaları çok daha zordur.Karmaşık yasal süreçler, saldırgan ifadelerin nefret suçu olarak sınıflandırılacak kadar saldırgan olup olmadığını belirlemek için kullanılır.Daha da karmaşık olanı, bir bireyin itibarının kitaplarda veya süreli yayınlarda yayınlanan iddialarla ne zaman zarar gördüğünü belirlemek için kullanılan yasal prosedürlerdir.Reytinglerin veya sertifika kurullarının, belirli bir şarkının, dile yerleştirilmiş anlamların ve belirsizliklerin aralığı nedeniyle ne zaman şiddetli veya saldırgan olduğuna karar vermesi çok daha zor olacaktır.Örneğin, "Bir öfke zencisi var, devam et, kafanı kaybet / bana sırtını dön, alkışla ve bacaklarını kaybet / Belimde silahla dolaşıyorum, omuzumda çip / 'yüzüne bir klip kırana kadar, amcık, bu sığır eti bitmiyor'" ayeti ya doğrudan müzisyen tarafından teslim edilen bir dizi övünçlü tehdit olarak görülebilir, ancak aynı zamanda konuşma da bildirilebilir - bir sürü hip hop müziği ya da anlatısı.Konuşmacının varsaydığı karakterin davranışının kınanmasını da davet etmek amaçlanabilir.Hip hop sanatçıları, parçalarının anlatı boyutuna derinlik katmak için sık sık alternatif kişilikler ve karakterlerin "yayınlarını" kullanırlar.Bu koşullar altında, potansiyel olarak şiddet içeren şarkı sözlerinin sınıflandırılması ve sansürlenmesi sürecinin zahmetli hale gelmesi muhtemeldir.Bu sürecin gerektireceği masraftan daha önemli olan, uzun süreli bir sınıflandırma sürecinin ürpertici etkisinin, müzik yayıncılarının şiddetli görüntülerle bağlantılı hip hop, metal ve diğer türleri tanıtmayı bırakmasına neden olacağı olasılığıdır.Fon eksikliği bu türlerdeki yeniliği ve çeşitliliği azaltacaktır. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro02a | Hate speech The enforcement of the laws proposed in this article will be fraught, complex and difficult. However, the difficulty of administering a law is never a good argument for refusing to enforce it. The censorship of the written word ended in England with the Lady Chatterley and Oz obscenity trials, but this liberalisation of publication standards has not prevented the state from prosecuting hate speech when it appears in print. It is clear that, although we have more latitude than ever to say or write what we want (no matter how objectionable), standards and taboos continue to exist. We can take it that these taboos are especially important and valuable to the running of a stable society, as they have persisted despite the legal and cultural changes that have taken place over the last fifty years. Hate speech is prosecuted and censored because of its power to intrude into the lives of individuals who have not consented to receive it. As pointed out in Jeremy Waldron’s response [1] to Timothy Garton Ash’s piece [2] on hate speech, hateful comments are not dangerous because they insight gullible individuals to abandon their inhibitions and engage in race riots. Hate speech is harmful because it recreates- cheaply and in front of a very large audience- an atmosphere in which vulnerable minorities are put in fear of becoming the targets of violence and prejudice. Additionally, hate speech harms by defaming groups, by propagating lies and half-truths about practices and beliefs, with the objective of socially isolating those groups. Gangsta rap does all of these things, yet legal responses to the publication of songs containing such lyrics as “Rape a pregnant bitch and tell my friends I had a threesome,” have been timid at best. Even if we maintain our liberal approach to taboo breaking forms of expression, we can still link hip hop to many of the harms that hate speech produces. Gangsta rap gives the impression that African-American and Latin-American neighbourhoods throughout the USA are violent, lawless places. Even if the pronouncements of rappers such as 50 cent and NWA are overblown or fictitious they enforce social division by vividly discouraging people from entering or interacting with poor minority communities. They damage those communities directly by creating a fear of criminality that serves to limit trust and cohesion among individual community members. Finally, violent hip hop is also defamatory. It propagates an image of minority communities that emphasises violence, poverty and nihilism, whilst loudly proclaiming its authenticity. It is completely irrelevant that these images of minority communities are produced by members of those communities. It is on this basis, however protracted the process of classification must become, that the content of hip hop songs should be assessed and censored. Liberal democracies are prepared to go to great lengths to adjudicate on speech that could potentially promote racial or religious hatred. The same standards should be applied to hip hop music, because it is capable of producing identical harms. [1] Waldron, J. “The harm of hate speech”. FreeSpeechDebate, 20 March 2012. [2] Garton-Ash, T. “Living with difference”. FreeSpeechDebate, 22 January 2012. | Nefret söylemi Bu makalede önerilen yasaların uygulanması zor, karmaşık ve zor olacaktır.Bununla birlikte, bir yasayı yürütmenin zorluğu, onu uygulamayı reddetmek için asla iyi bir argüman değildir.Yazılı sözcüğün sansürü İngiltere'de Lady Chatterley ve Oz müstehcenlik denemeleriyle sona erdi, ancak yayın standartlarının bu liberalleşmesi, devletin baskıda göründüğünde nefret söylemini kovuşturmasını engellemedi.İstediğimizi söylemek veya yazmak için her zamankinden daha fazla enlemimiz olmasına rağmen (ne kadar itiraz edilebilir olursa olsun), standartların ve tabuların var olmaya devam ettiği açıktır.Bu tabuların, son elli yılda meydana gelen yasal ve kültürel değişikliklere rağmen devam ettikleri gibi, istikrarlı bir toplumun işletilmesi için özellikle önemli ve değerli olduğunu kabul edebiliriz.Nefret söylemi, kabul etmeyen bireylerin hayatlarına girme gücü nedeniyle kovuşturulur ve sansürlenir.Jeremy Waldron'un nefret söylemi üzerine Timothy Garton Ash'in [2] makalesine verdiği yanıtta belirtildiği gibi, nefret dolu yorumlar tehlikeli değildir, çünkü saf bireyleri engellemelerini terk etmek ve ırk ayaklanmalarına katılmak için algılarlar.Nefret söylemi zararlıdır çünkü - ucuza ve çok geniş bir kitlenin önünde - savunmasız azınlıkların şiddet ve önyargının hedefi olma korkusuyla yerleştirildiği bir atmosfer yaratır.Buna ek olarak, nefret söylemi, grupları karalayarak, uygulamalar ve inançlar hakkında yalanlar ve yarı doğrular yayarak, bu grupları sosyal olarak izole etmek amacı ile zarar verir.Gangsta rap tüm bunları yapıyor, ancak "Hamile bir fahişeyi tuzağa düşürün ve arkadaşlarıma üçlü yaptığımı söyleyin" gibi sözleri içeren şarkıların yayınlanmasına yasal yanıtlar, en iyi ihtimalle çekingen oldu.Tabu kırma ifade biçimlerine liberal yaklaşımımızı sürdürsek bile, hip hop'u nefret söyleminin ürettiği birçok zararla ilişkilendirebiliriz.Gangsta rap, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Afrikalı-Amerikalı ve Latin-Amerikan mahallelerinin şiddet dolu, kanunsuz yerler olduğu izlenimini veriyor.50 sent ve NWA gibi rapçilerin bildirileri aşırı ya da kurgusal olsa bile, insanları yoksul azınlık topluluklarına girmekten ya da onlarla etkileşime girmekten canlı bir şekilde caydırarak sosyal bölünmeyi zorlarlarlar.Bireysel topluluk üyeleri arasındaki güveni ve uyumu sınırlamaya hizmet eden bir suç korkusu yaratarak bu topluluklara doğrudan zarar verirler.Son olarak, şiddetli hip hop da karalayıcıdır.Şiddeti, yoksulluğu ve nihilizmi vurgulayan azınlık topluluklarının bir görüntüsünü yayıyor, aynı zamanda yüksek sesle orijinalliğini ilan ediyor.Azınlık topluluklarının bu görüntülerinin bu toplulukların üyeleri tarafından üretilmesi tamamen alakasızdır.Bu temelde, sınıflandırma süreci ne kadar uzatılmış olursa olsun, hip hop şarkılarının içeriğinin değerlendirilmesi ve sansürlenmesi gerekir.Liberal demokrasiler, potansiyel olarak ırksal veya dini nefreti teşvik edebilecek konuşmaya karar vermek için büyük çaba göstermeye hazırdır.Aynı standartlar hip hop müziğine uygulanmalıdır, çünkü aynı zararları üretebilme yeteneğine sahiptir.[1] Waldron, J."Nefret söyleminin zararı".FreeSpeechDebate, 20 Mart 2012.[2] Garton-Ash, T. "Farkla Yaşamak".FreeSpeechDebate, 22 Ocak 2012. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro03b | Banning one type of hip hop is not an effective way to intervene in a market that is in danger of dismantling itself. Governments are not record companies. They are not in a position to make nuanced judgements about the content, meaning and themes of singles and albums. In short, the state cannot be relied on to understand when a musician has produced a work of violent fantasy, or a piece of social commentary with broad appeal. The state can perform a positive correction for inequalities and failures in the hip hop market by subsidising niche or experimental performers, in the same way that is provides financial support to opera, theatre and the fine arts. The policy that proposition side seem to be advocating, however, would only do further harm the reputation of hip hop. Once officially censured by the state- which is still seen as a significant moral authority- it is likely that the public profile and popularity of hip hop will be further damaged. The ambivalent position of hip hop in popular culture, as both a commercially successful medium and the subject of wide scale condemnation, is a significant opportunity for the medium, rather than a spectre of its imminent demise. However, larger record companies will be more likely to disengage from hip hop culture if they believe that their businesses affairs might be compromised by intrusive government legislation. | Bir tür hip hop'u yasaklamak, kendini sökme tehlikesi altında olan bir pazara müdahale etmenin etkili bir yolu değildir.Hükümetler kayıt şirketi değildir.Tekli ve albümlerin içeriği, anlamı ve temaları hakkında nüanslı kararlar verebilecek durumda değiller.Kısacası, devlet, bir müzisyenin şiddet içeren bir fantezi eserini veya geniş bir çekiciliğe sahip bir sosyal yorum parçasını ne zaman ürettiğini anlamak için güvenilemez.Devlet, hip hop pazarındaki eşitsizlikler ve başarısızlıklar için, opera, tiyatro ve güzel sanatlara finansal destek sağlayan şekilde niş veya deneysel performans gösterenleri destekleyerek olumlu bir düzeltme yapabilir.Bununla birlikte, önerme tarafının savunduğu politika, sadece hip hop'un itibarına daha fazla zarar verecek gibi görünüyor.Devlet tarafından resmen sansürlendikten sonra - ki hala önemli bir ahlaki otorite olarak görülüyor - hip hop'un kamu profilinin ve popülaritesinin daha da zarar görmesi muhtemeldir.Hip hop'un popüler kültürdeki kararsız konumu, hem ticari olarak başarılı bir ortam hem de geniş çapta kınama konusu olarak, yakın ölümünün bir hayaletinden ziyade, orta için önemli bir fırsattır.Bununla birlikte, daha büyük plak şirketlerinin, iş ilişkilerinin müdahaleci hükümet mevzuatıyla tehlikeye girebileceğine inandıkları takdirde hip hop kültüründen ayrılma olasılığı daha yüksek olacaktır. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro01a | Classification, not censorship We should expect fans of an art form that is subjected to public criticism and vilification to leap to its defence. Some of these aficionados- whether the medium in question is cinema, fine art or pop music- make the case for the value of their favourite mode of expression by overstating its positive effects. Hip hop has long been the focus of controversies surrounding violent music. Hip hop is closely associated with low-level criminality, as noted above. A number of highly successful hip hop artists have been attacked or killed as a result of feuds within the industry and links between managers, promoters and criminal gangs. As the academic John McWhorter has pointed out in numerous [1] publications [2] , the positive political and social impact of rap music has been massively overstated, as a result of highly charged media coverage of hip hop-linked violence. As a result, attempts to address some of the hips hops most objectionable content- lyrics that are misogynist and blankly and uncritically violent- have been condemned as unjust assaults on the right to free expression. Attacks on negative content in hip hop have been made all the more emotive, because they appear to be an attempt to restrict the speech of members of vulnerable and marginalised communities. Side proposition agrees with McWhorter that listening to music that contains violent themes will not, in the absence of other factors, cause individuals to behave in a violent way. However, the content of rap, and its strong links with the youngest inhabitants of marginalised, stigmatised urban areas mean that it damages the developmental opportunities of teenagers and young people, and harms others’ perceptions of the communities they live in. Hip hop trades on its authenticity – the extent to which it faithfully portrays the lived experience of the inhabitants of deprived inner city areas. The greater the veracity of a hip hop track, the greater its popularity and cache among fans. Musicians have gained public recognition as a result of being directly involved in street crime and gang activities. 50 Cent, a high profile “gansta” artist owes his popularity, in part, to a shooting in 2000 that left him with 9 bullet wounds [3] . This supposed link to reality is the most dangerous aspect of contemporary hip hop culture. Unlike the simplistic make-believe of, say, action films, the “experiences” related by rappers are also their public personas and become the rationale for their success. Rap, through materialist boasting and sexualised music videos tells vulnerable young men and women from isolated neighbourhoods that their problems can be solved by adopting similarly nihilistic personas. The poverty that affects many of the communities that hip hop artists identify with does more than separate individuals from economic opportunity. It also confines the inhabitants of these communities geographically, politically and culturally. It prevents young men and women from becoming aware of perspectives on the world and society that run contrary to the violence of main stream rap. With television dominated by the gangsta motif, marginalised youngsters are left with little in the way of dissenting voices to convince them that hip hop takes a subjective and commercialised approach to the lives and communities that rappers claim to represent. In effect, controversial hip hop is capable of sponsoring violent behaviour, when it is marketed as an accurate portrayal of relationships, values and principles. Under these circumstances, adolescents, whose own identity is nascent and malleable can easily be misled into emulating the exploits and attitudes of rappers [4] . Side proposition advocates the control and classification of controversial forms of music, including but not limited to hip hop. Consistent with principles 1 and 10, classification of this type will follow similar schemes applied to movies and videogames. Assessments of the content of music will be conducted by a politically independent organisation; musicians and record companies will have the ability to appeal the decisions of this body. Crucially, the “ban” on music containing violent lyrics will take the form of a categorisation scheme. Content will not be blocked from sale or censored. Instead, as with the sale of pornographic material in many liberal democratic states, music found to contain especially violent lyrics will be confined to closed off areas in shops, to which only adults (as defined in law) will be admitted. Its performance on television, radio and in cinemas will be banned. Live performances of restricted music will be obliged to enforce strict age monitoring policies. Online distributors of music will be compelled to comply with similar age restrictions and intentionally exposing minors to violent music will be punishable under child protection laws. This approach has the advantage of limiting access to violent content only to consumers who are judged, in general, to be mature enough to understand that its “message” and the posturing of singers does not equate to permission to engage in deviant behaviour. [1] McWhorter, J. “How Hip-Hop Holds Blacks Back.” City Journal, Summer 2003. The Manhattan Institute. [2] McWhorter, J. “All about the Beat: Why Hip-Hop Can’t Save Black America.” [3] “What’s In a name?” The Economist, 24 November 2005. [4] Bindel, J. “Who you calling bitch, ho?” Mail & Guardian online, 08 February 2008. | Sınıflandırma, sansür değil Kamu eleştirisine ve kötülemeye maruz kalan bir sanat formunun hayranlarının savunmasına sıçramasını beklemeliyiz.Bu aficionadoslardan bazıları - söz konusu ortamın sinema, güzel sanatlar veya pop müzik olup olmadığı - olumlu etkilerini abartarak en sevdikleri ifade tarzının değerini ortaya koymaktadır.Hip hop, uzun zamandır şiddetli müziği çevreleyen tartışmaların odak noktası olmuştur.Hip hop, yukarıda belirtildiği gibi düşük seviyeli suçlarla yakından ilişkilidir.Son derece başarılı bir dizi hip hop sanatçısı, endüstrideki kavgalar ve yöneticiler, organizatörler ve suç çeteleri arasındaki bağlantılar sonucunda saldırıya uğradı veya öldürüldü.Akademisyen John McWhorter'ın çok sayıda [1] yayında [2] belirttiği gibi, hip hop bağlantılı şiddetin yüksek oranda medya kapsamının bir sonucu olarak rap müziğinin olumlu siyasi ve sosyal etkisi büyük ölçüde abartılmıştır.Sonuç olarak, hip hopların bazılarına hitap etme girişimleri en sakıncalı içerik - kadın düşmanı ve boş ve eleştirel olmayan şiddet içeren sözler - ifade özgürlüğü hakkına yapılan haksız saldırılar olarak kınandı.Hip hop'taki olumsuz içeriğe yönelik saldırılar daha duygusal hale getirildi, çünkü savunmasız ve marjinalleşmiş toplulukların üyelerinin konuşmasını kısıtlamaya yönelik bir girişim gibi görünüyorlar.Yan önerme, McWhorter'a, şiddet içeren temalar içeren müzik dinlemenin, diğer faktörlerin yokluğunda, bireylerin şiddet içeren bir şekilde davranmasına neden olmayacağını kabul eder.Bununla birlikte, rap içeriği ve marjinalleşmiş, damgalanmış kentsel alanların en genç sakinleriyle olan güçlü bağlantıları, gençlerin ve gençlerin gelişim fırsatlarına zarar verdiği ve başkalarının yaşadıkları topluluklar hakkındaki algılarına zarar verdiği anlamına gelir.Hip hop, özgünlüğüyle ticaret yapar - yoksun şehir alanlarının sakinlerinin canlı deneyimini sadakatle tasvir etme derecesi.Bir hip hop pistinin doğruluğu ne kadar büyükse, hayranları arasında popülerliği ve önbelleği de o kadar artar.Müzisyenler, sokak suçlarına ve çete faaliyetlerine doğrudan dahil olmalarının bir sonucu olarak kamuoyunda tanınırlık kazanmıştır.Yüksek profilli bir "gansta" sanatçısı olan 50 Cent, popülaritesini kısmen, 2000'de 9 kurşun yarasıyla bırakan bir çekime borçludur [3].Gerçekliğe olan bu sözde bağlantı, çağdaş hip hop kültürünün en tehlikeli yönüdür.Örneğin aksiyon filmlerinin basit bir uydurmasından farklı olarak, rapçiler tarafından ilgili "deneyimler" de onların kamusal kişiliğidir ve başarılarının gerekçesi haline gelir.Rap, materyalist övünme ve cinselleştirilmiş müzik videoları aracılığıyla, izole edilmiş mahallelerden savunmasız genç erkeklere ve kadınlara, benzer nihilist kişilikleri benimseyerek sorunlarının çözülebileceğini söyler.Hip hop sanatçılarının özdeşleştirdiği toplulukların çoğunu etkileyen yoksulluk, bireyleri ekonomik fırsatlardan ayırmaktan fazlasını yapıyor.Aynı zamanda coğrafi, politik ve kültürel olarak bu toplulukların sakinlerini sınırlamaktadır.Genç erkek ve kadınların ana akım rap'in şiddetine ters düşen dünyaya ve topluma bakış açılarının farkına varmasını engeller.Gangsta motifinin egemen olduğu televizyonla, marjinalleştirilmiş gençler, hip hop'un rapçilerin temsil ettiğini iddia ettikleri yaşamlara ve topluluklara öznel ve ticari bir yaklaşım sergilediğine ikna etmek için muhalif sesler çıkarmanın yolu çok az kalır.Aslında, tartışmalı hip hop, ilişkiler, değerler ve ilkelerin doğru bir tasviri olarak pazarlandığında şiddetli davranışlara sponsor olabilir.Bu koşullar altında, kendi kimliği ortaya çıkan ve şekillendirilebilen ergenler, rapçilerin sömürülerini ve tutumlarını taklit etmek için kolayca yanlış yönlendirilebilir [4] .Yan önerme, hip hop da dahil olmak üzere ancak bunlarla sınırlı olmamak üzere tartışmalı müzik biçimlerinin kontrolünü ve sınıflandırılmasını savunur.1. ve 10. ilkelere uygun olarak, bu tür sınıflandırma filmlere ve video oyunlarına uygulanan benzer şemaları takip edecektir.Müziğin içeriğinin değerlendirilmesi siyasi olarak bağımsız bir organizasyon tarafından yürütülecek; müzisyenler ve plak şirketleri bu organın kararlarına itiraz etme yeteneğine sahip olacaklar.Kritik olarak, şiddetli sözler içeren müzikteki "ban", bir kategorizasyon şeması şeklini alacaktır.İçeriğin satışı engellenmez veya sansürlenmez.Bunun yerine, birçok liberal demokratik devlette pornografik materyal satışı gibi, özellikle şiddetli sözler içerdiği tespit edilen müzik, yalnızca yetişkinlerin (hukukta tanımlandığı gibi) kabul edileceği dükkanlardaki kapalı alanlarla sınırlı olacaktır.Televizyon, radyo ve sinemalardaki performansı yasaklanacak.Kısıtlı müziğin canlı performansları, katı yaş izleme politikalarını uygulamakla yükümlü olacaktır.Çevrimiçi müzik dağıtıcıları benzer yaş kısıtlamalarına uymak zorunda kalacak ve küçükleri şiddet içeren müziğe kasıtlı olarak maruz bırakmak çocuk koruma yasaları uyarınca cezalandırılacaktır.Bu yaklaşım, şiddet içeriklerine erişimi yalnızca genel olarak, "mesajının" ve şarkıcıların pozlamalarının sapkın davranışlarda bulunma iznine eşit olmadığını anlayacak kadar olgun olan tüketicilerle sınırlama avantajına sahiptir.[1] McWhorter, J."Hip-Hop Siyahları Nasıl Geri Tutuyor?" City Journal, Summer 2003.Manhattan Enstitüsü.[2] McWhorter, J."All about the Beat: Why Hip-Hop Can't Save Black America." [3] "Bir isimde ne var?" The Economist, 24 Kasım 2005.[4] Bindel, J."Kime orospu diyorsun, ho?" Mail & Guardian çevrimiçi, 08 Şubat 2008. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro01b | Crime and deviance existed in marginalised communities long before the creation of pop music or hip hop. Side proposition is attempting to claim that a particular genre of hip hop is harming efforts to improve living standards and social cohesion within these communities. Many of the problems associated with poor socialisation and a lack of social mobility in inner city areas can be linked to the closed, isolated nature of these communities – as the proposition comments correctly observe. However, these problems can be traced to a lack of positive engagement between these young people and wider society [1] . Violence may be discussed or depicted in popular culture for a number of reasons, but it is still comparatively rare- especially in mainstream music- to celebrate violence for violence’s sake. Violence is discussed in hip hop in a number of contexts. Frequently, as in British rapper Plan B’s single Ill Manors, or Cypress Hill’s How I Could Just Kill A Man, descriptions of violent behaviour or scenarios serve to illustrate negative or criminal attitudes and behaviours. These forms of conduct are not portrayed in a way that is intended to glorify them, but to invite comment on the social conditions that produced them. As the opposition side will discuss in greater detail below, the increased openness of the mainstream media also means that impoverished young people can directly address mainstream audiences. Proposition side contends that the impression of the world communicated to potentially marginalised adolescents by pop culture is dominated by the language and imagery of gangsta rap. Proposition side’s argument is that, in the absence of aggressive and negative messages, a more engaged and communitarian perspective on the world will flourish in schools and youth groups from Brixton and Tottenham to the Bronx and the banlieues. By controlling access to certain hip hop genres, young people made vulnerable and gullible by the desperation of poverty will supposedly start to see themselves as part of the social mainstream. Nothing could be further from the truth. Why? Because efforts at including and improving the social mobility of these young people are underwhelming and inadequate. Social services, youth leaders and educators are not competing to be heard above the din of hip hop – they are not being given the resources or support necessary to communicate effectively with young people. The nurturing environment that proposition side fantasises about creating will not spring into being fully formed if hip hop is silenced and constrained. The existence of an apparently confrontational musical genre should not be used to excuse policy failures such as the disproportionate use of the Metropolitan Police’s stop and search powers to arbitrarily detain and question young black men. [1] “Keeping up the old traditions.” The Economist, 24 August 2003 . | Suç ve sapkınlık, pop müzik veya hip hop'ın yaratılmasından çok önce marjinalleşmiş topluluklarda vardı.Yan önerme, belirli bir hip hop türünün, bu topluluklar içindeki yaşam standartlarını ve sosyal uyumu iyileştirme çabalarına zarar verdiğini iddia etmeye çalışıyor.Kötü sosyalleşme ve şehir içi alanlarda sosyal hareketlilik eksikliği ile ilgili sorunların çoğu, önerme yorumlarının doğru bir şekilde gözlemlediği gibi, bu toplulukların kapalı, izole edilmiş doğasıyla bağlantılı olabilir.Bununla birlikte, bu sorunlar, bu gençler ve daha geniş toplum arasında olumlu bir etkileşim eksikliğine kadar izlenebilir [1].Şiddet birkaç nedenden dolayı popüler kültürde tartışılabilir veya tasvir edilebilir, ancak yine de nispeten nadirdir - özellikle ana akım müzikte - şiddet uğruna şiddeti kutlamak için.Şiddet, hip hop'ta bir dizi bağlamda tartışılmaktadır.Sık sık, İngiliz rapçi Plan B'nin teklisi Ill Manors'ta veya Cypress Hill'in How I Could Just Kill A Man'de olduğu gibi, şiddet içeren davranış veya senaryoların açıklamaları olumsuz veya cezai tutum ve davranışları göstermeye hizmet eder.Bu davranış biçimleri, onları yüceltmek amacıyla değil, onları üreten toplumsal koşullar hakkında yorum yapmaya davet etmek için tasvir edilir.Muhalefet tarafı aşağıda daha ayrıntılı olarak tartışacağı için, ana akım medyanın artan açıklığı, yoksullaşmış gençlerin doğrudan ana akım kitlelere hitap edebileceği anlamına da geliyor.Önerme tarafı, pop kültürü tarafından potansiyel olarak marjinalleşmiş ergenlere iletilen dünyanın izleniminin, gangsta rap'in dili ve imgelemesi tarafından domine edildiğini iddia ediyor.Önerme tarafının argümanı, saldırgan ve olumsuz mesajların yokluğunda, Brixton ve Tottenham'dan Bronx'a ve yasaklara kadar okul ve gençlik gruplarında dünyaya daha bağlı ve komüniter bir bakış açısının gelişeceğidir.Bazı hip hop türlerine erişimi kontrol ederek, yoksulluk çaresizliği nedeniyle savunmasız ve saf hale getirilen gençler kendilerini sosyal ana akımın bir parçası olarak görmeye başlayacaklardır.Hiçbir şey gerçeklerden daha uzak olamaz.Neden sordun?Çünkü bu gençlerin sosyal hareketliliğini dahil etme ve geliştirme çabaları yetersiz ve yetersizdir.Sosyal hizmetler, gençlik liderleri ve eğitimciler hip hop'un sesinin üstünde duyulmak için rekabet etmiyorlar - gençlere etkili bir şekilde iletişim kurmak için gerekli kaynak veya destek verilmiyor.Önerme tarafının yaratmayı hayal ettiği besleyici ortam, hip hop'un susturulması ve kısıtlanması durumunda tam olarak oluşmayacaktır.Görünüşte çatışmacı bir müzikal türün varlığı, Metropolitan Polisi'nin durmasının orantısız kullanımı ve genç siyah erkekleri keyfi olarak alıkoymak ve sorgulamak için arama yetkileri gibi politika başarısızlıklarını bahane etmek için kullanılmamalıdır.[1] "Eski gelenekleri sürdürmek." The Economist, 24 Ağustos 2003 . |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-pro03a | Defending hip hop artists’ right to free speech The intervention of the state is necessary in order to ensure that aggressive forms of hip hop remain accessible only to adults, especially in neighbourhoods and home environments that are not part of a cohesive, caring community. Some degree of public control over the content of hip hop will also help to preserve the diversity, accessibility of the genre in the face of commercial dominance by violent forms of rap. Mainstream success in hip hop has become synonymous with gangsta rap, and with artists who have backgrounds that lend veracity to their lurid verses. However, many of these supposedly “authentic” experiences consist of little more than exaggeration and invented personas. When being interviewed about the controversial content of her son’s single “Fuck tha’ police”, the mother of rapper Ice Cube commented that “I don’t see [him] saying those curse words. I see him like an actor.” The existence of pornography attests to the market for forms of media that fulfil base and simplistic human fantasies. Much the same can be said for the violent and cynical content of rap singles. Unlike the relationship between cinema and pornography, however, many commentators appear to regard gangsta rap as being synonymous with hip hop – a position as deceptive as a film critic claiming that all movies are inevitably tied to pornography. The significant public profile and poor regulation of hip hop have meant that gangsta rap fans have become the genre’s dominant class of consumer. The amount of money that fans are willing to spend on singles, albums, concert tickets and associated branded goods means that labels that cultivate relationships with gangsta rappers have become the gatekeepers of the hip hop genre in general. “Conscious” rappers, who do not glorify violence, along with musicians working in other hip hop genres must work with labels that promote acts containing violent lyrics in order to publish their own music. Either consciously, or by design, the terrain of contemporary hip hop is hostile to musicians who are not prepared to discuss “guns, bitches and bling” in their work. This constitutes a significant barrier to rappers ability to communicate novel messages and listeners’ ability to receive them. It could be called a market failure – the pervasive public presence of gangsta rap has effectively denied an audience to other rappers. Classification has the potential to maximise the freedom and effectiveness of musical expression by hip hop artists who choose not to trade in brutality and misogyny. The alternative is to allow hip hop to continue to be dominated by businesses such as Death Row Records, Low Life Records and Machete Music. This will lead to hip hop as a medium becoming inextricably linked with violent lyrics and the dubious businesses practices of gangsta labels’ bosses. Popular disengagement is much more likely under these circumstances, and will actively deny a voice, and opportunities, to musicians with a different perspective on hip hop. | Hip hop sanatçılarının serbest konuşma hakkını savunmak Devletin müdahalesi, agresif hip hop biçimlerinin yalnızca yetişkinlere, özellikle de uyumlu, özenli bir topluluğun parçası olmayan mahallelerde ve ev ortamlarında erişilebilir kalmasını sağlamak için gereklidir.Hip hop içeriği üzerinde bir dereceye kadar kamu kontrolü, rap'in şiddetli formlarıyla ticari baskınlık karşısında türün çeşitliliğinin, erişilebilirliğinin korunmasına da yardımcı olacaktır.Hip hop'taki ana akım başarısı, gangsta rap ile eşanlamlı hale geldi ve parlak dizelerine doğruluk veren arka planları olan sanatçılarla.Bununla birlikte, sözde "otantik" deneyimlerin çoğu abartıdan biraz daha fazla ve icat edilmiş kişiliklerden oluşur.Oğlunun "Fuck tha' police" single'ının tartışmalı içeriği hakkında röportaj yapılırken, rapçi Ice Cube'un annesi "Bu lanet kelimeleri söylediğini görmüyorum.Onu bir aktör gibi görüyorum." Pornografinin varlığı, temel ve basit insan fantezilerini yerine getiren medya biçimleri için pazara tanıklık ediyor.Aynı şey rap single'larının şiddetli ve alaycı içeriği için de söylenebilir.Bununla birlikte, sinema ve pornografi arasındaki ilişkinin aksine, birçok yorumcu, gangsta rap'i hip hop ile eşanlamlı olarak görüyor gibi görünüyor - tüm filmlerin kaçınılmaz olarak pornografiye bağlı olduğunu iddia eden bir film eleştirmeni kadar aldatıcı bir pozisyon.Önemli kamu profili ve hip hop'un zayıf düzenlemesi, gangsta rap hayranlarının türün baskın tüketici sınıfı haline geldiği anlamına geliyordu.Hayranların bekarlara, albümlere, konser biletlerine ve ilgili markalı mallara harcamaya istekli oldukları para miktarı, gangsta rapçilerle ilişkileri geliştiren etiketlerin genel olarak hip hop türünün kapı bekçileri haline geldiği anlamına gelir.Şiddeti yüceltmeyen "Bilinçli" rapçiler, diğer hip hop türlerinde çalışan müzisyenlerle birlikte, kendi müziklerini yayınlamak için şiddet içeren sözler içeren eylemleri teşvik eden etiketlerle çalışmalıdır.Ya bilinçli olarak, ya da tasarım gereği, çağdaş hip hop'un arazisi, çalışmalarında "silahlar, sürtükler ve bling"i tartışmaya hazır olmayan müzisyenlere düşmandır.Bu, rapçilerin yeni mesajlar iletme ve dinleyicilerin bunları alma yeteneği için önemli bir engel oluşturmaktadır.Piyasa başarısızlığı olarak adlandırılabilir - gangsta rap'in yaygın kamu varlığı, diğer rapçilere izleyiciyi etkili bir şekilde reddetti.Sınıflandırma, acımasızlık ve kadın düşmanlığı ile ticaret yapmamayı seçen hip hop sanatçılarının müzikal ifade özgürlüğünü ve etkinliğini en üst düzeye çıkarma potansiyeline sahiptir.Alternatif, hip hopun Death Row Records, Low Life Records ve Machete Music gibi işletmeler tarafından domine edilmesine izin vermektir.Bu, hip hop'a, şiddet içeren sözler ve gangsta etiketlerinin patronlarının şüpheli işletme uygulamalarıyla ayrılmaz bir şekilde bağlantılı hale gelen bir ortam olarak yol açacaktır.Popüler ayrılma, bu koşullar altında çok daha olasıdır ve hip hop konusunda farklı bir bakış açısına sahip müzisyenler için bir sesi ve fırsatları aktif olarak reddedecektir. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-con03b | This argument makes a claim of bias against academics and commentators who portray the audiences that hip hop music is targeted at as vulnerable. Unfortunately, this is a viewpoint that is closer to the truth than the aspirational narrative provided in the opposition side’s case. Hip hop emerged from environments that were extremely poor and that had been pushed to the margins of society. This situation has persisted until well into this century. The cyclical effects of racism and discrimination continue to be felt in minority communities. Although anti-discrimination laws now protect access to employment and government services, inequalities in cultural capital and high-impact policing have led to the exclusion of large numbers of young men from the social economic opportunities that are made available to middle class society. Under these circumstances, it is entirely appropriate to describe the adolescent inhabitants of impoverished urban communities as vulnerable. Poverty- either financial or of opportunity- breeds desperation. An individual placed in a situation of urgent need will not have the ability to reason clearly. This is especially true of young people undergoing the difficult transition to adulthood. Adolescence is characterised by a desire to test the boundaries of social norms and parental authority. Therefore, expression that legitimatises and encourages ever more dangerous forms of rebellion should be kept out of the hands of young people. They are unusually susceptible to the behavioural distortions that side opposition goes out of its way to deny. We limit the content of the media that children and young people can consume all the time, recognising that the process of education and socialisation changes the individual’s relationship to wider society and their ability to which forms of behaviour will best help them to live freely and happily. Children and teenagers are more impressionable than adults. Similarly, the rate at which individuals mature and develop can vary wildly. We recognise that, for example, exposure to pornography or violent cinema could have serious behaviour consequences for young children. Objections to the restricted availability of pornography are nonsensical, given that they do a great deal to protect children, and present only a minor inconvenience to an adult’s attempts to access such material. Although we do not place onerous restrictions on the ability of adults to access media of this type, we can be strict in regulating children’s access. This does not constitute a permanent form of censorship, but instead fulfils the broad remit that the state is granted to protect its citizens. Moreover, classification of expression that is geared toward protecting the vulnerable also aids in protecting the primacy and utility of free speech itself. Free expression- as has been restated throughout this exchange- can harm as easily as it liberates. In some instances, the state must temporarily restrict the access of certain classes of people to certain forms of free expression, in order to ensure that free, frank and controversial discussion and expression can take place in society in general. | Bu argüman, izleyicileri hip hop müziğinin savunmasız olarak hedeflendiğini gösteren akademisyenlere ve yorumculara karşı önyargı iddiasında bulunur.Ne yazık ki, bu, muhalefet tarafının durumunda sağlanan arzusal anlatıdan gerçeğe daha yakın bir bakış açısıdır.Hip hop, son derece fakir ve toplumun sınırlarına itilmiş ortamlardan ortaya çıktı.Bu durum bu yüzyıla kadar devam etti.Irkçılığın ve ayrımcılığın döngüsel etkileri azınlık topluluklarında hissedilmeye devam etmektedir.Ayrımcılık karşıtı yasalar artık istihdama ve devlet hizmetlerine erişimi korusa da, kültürel sermayedeki eşitsizlikler ve yüksek etkili polislik, çok sayıda gencin orta sınıf topluma sunulan sosyal ekonomik fırsatlardan dışlanmasına yol açmıştır.Bu koşullar altında, yoksul kent topluluklarının ergen sakinlerini savunmasız olarak tanımlamak tamamen uygundur.Yoksulluk - ya maddi ya da fırsat- çaresizliği doğurur.Acil bir ihtiyaç durumunda bulunan bir birey, açık bir şekilde akıl yürütme yeteneğine sahip olmayacaktır.Bu özellikle yetişkinliğe zor geçiş geçiren gençler için geçerlidir.Ergenlik, sosyal normların ve ebeveyn otoritesinin sınırlarını test etme arzusuyla karakterize edilir.Bu nedenle, daha tehlikeli isyan biçimlerini meşrulaştıran ve teşvik eden ifade gençlerin elinden uzak tutulmalıdır.Yan muhalefetin inkar etme yolundan çıktığı davranış çarpıtmalarına alışılmadık derecede duyarlıdırlar.Çocukların ve gençlerin her zaman tüketebilecekleri medya içeriğini sınırlandırıyoruz, eğitim ve sosyalleşme sürecinin bireyin daha geniş toplumla olan ilişkisini değiştirdiğini ve hangi davranış biçimlerinin özgürce ve mutlu bir şekilde yaşamalarına en iyi şekilde yardımcı olacağını kabul ediyoruz.Çocuklar ve gençler yetişkinlerden daha fazla etkilenebilir.Benzer şekilde, bireylerin olgunlaşma ve gelişme hızı da çılgınca değişebilir.Örneğin pornografiye veya şiddet içeren sinemaya maruz kalmanın küçük çocuklar için ciddi davranış sonuçları doğurabileceğinin farkındayız.Pornografinin sınırlı kullanılabilirliğine itirazlar, çocukları korumak için çok şey yaptıkları ve bir yetişkinin bu tür materyallere erişme girişimlerine sadece küçük bir rahatsızlık sundukları göz önüne alındığında, anlamsızdır.Her ne kadar yetişkinlerin bu tür medyaya erişebilmeleri konusunda ağır kısıtlamalar koymasak da, çocukların erişimini düzenleme konusunda katı olabiliriz.Bu, kalıcı bir sansür biçimi oluşturmaz, bunun yerine devletin vatandaşlarını korumak için verdiği geniş tepkiyi yerine getirir.Dahası, savunmasızları korumaya yönelik ifade sınıflandırması, özgür konuşmanın kendisinin önceliğini ve faydasını korumada da yardımcı olur.Özgür ifade -bu değişim boyunca yeniden ifade edildiği gibi- özgürleştirildiği kadar kolay zarar verebilir.Bazı durumlarda, devlet, özgür, açık ve tartışmalı tartışma ve ifadenin genel olarak toplumda gerçekleşebilmesini sağlamak için belirli insan sınıflarının belirli ifade biçimlerine erişimini geçici olarak kısıtlamalıdır. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-con02a | A ban will be ineffective A new legal prohibition on any type of behaviour or conduct can only be set up by investing large amounts of political capital in order to transform vague proposals into a legislative document and then into a fully-fledged law. This expense can only be justified if the ban is effective – if it is seen as a legitimate use of a state’s power; is enforceable; and if it brings about some form of beneficial social change. The change being sought in this instance is a reduction in the violence, criminality and social disaffection that some people associate with hip hop music and its fans. Laws do not create changes in behaviour simply because they are laws. It is unlikely that the consumers of hip hop will refrain from listening to it. The ease with which music can be distributed and performed means that any ban on violent songs will, inevitably, be ineffective. File sharing networks and cross border online stores such as eBay and Silk Road already enable people to obtain media and controlled goods with little more than a credit card and a forwarding address. The total value of all of the music illegally pirated during 2007 is estimated to be $12.5 billion. The same network of file sharing systems and data repositories would be used to distribute banned music if proposition’s policies became law. Current urban music genres are already defined and supported by grassroots musicians who specialise in assembling tracks using minimal resources before sharing them among friends or broadcasting them on short-range pirate radio stations. Just as the internet contains a resilient, ready-made distribution network for music, urban communities contain large numbers of ambitious, talented amateur artists who will step into fill the void created by large record company’s withdrawal from controversial or prohibited genres. Although a formal ban on the distribution of music has yet to happen within a western liberal democracy, similar laws have been created to restrict access to violent videogames. Following widespread reports of the damaging effects that exposure to violent videogames might have on children, Australia banned outright the publication of a succession of violent and action-oriented titles. However, in several instances, implementation of this ban led only to increased piracy of prohibited games through file sharing networks and attempts by publishing companies to circumvent the ban using websites based in jurisdictions outside Australia. Similar behaviour is likely to result in other liberal democracies following any ban on music with violent lyrics. If banned, controversial music will move from the managed, regulated space occupied by record companies and distributors- where business entities and artists’ agents can engage in structured, transparent debate with classification bodies- to the partly hidden and unregulated space of the internet. As a consequence it will be much more difficult to detect genuinely dangerous material, and much harder for artists who do not trade in violent clichés to win fans and recognition. As discussed in principle 10, effective control and classification of controversial material can only be achieved if it is discussed with a high specificity and a nuanced understanding of the shared standards that it might offend. This would not be possible under a policy that effectively surrenders control of the content of music to the internet. | Bir yasak etkisiz olacaktır Herhangi bir davranış veya davranış türüne ilişkin yeni bir yasal yasak, ancak belirsiz teklifleri bir yasama belgesine ve daha sonra tam teşekküllü bir yasaya dönüştürmek için büyük miktarda siyasi sermaye yatırımı yaparak kurulabilir.Bu masraf, ancak yasağın etkili olması halinde -bir devletin gücünün meşru bir şekilde kullanılması olarak görülüyorsa; uygulanabilirse; ve bir tür yararlı sosyal değişim getiriyorsa haklı çıkarılabilir.Bu örnekte aranan değişiklik, bazı insanların hip hop müziği ve hayranlarıyla ilişkilendirdiği şiddet, suç ve sosyal hoşnutsuzlukta bir azalmadır.Yasalar, sadece yasa oldukları için davranışta değişiklik yaratmaz.Hip hop tüketicilerinin onu dinlemekten kaçınmaları pek olası değildir.Müziğin dağıtılabilmesi ve icra edilebilmesinin kolaylığı, şiddet içeren şarkıların yasaklanmasının kaçınılmaz olarak etkisiz olacağı anlamına gelir.Dosya paylaşım ağları ve eBay ve Silk Road gibi sınır ötesi çevrimiçi mağazalar zaten insanların kredi kartı ve yönlendirme adresinden biraz daha fazla medya ve kontrollü mal elde etmelerini sağlar.2007 yılında yasadışı olarak korsanlık yapan tüm müziklerin toplam değerinin 12.5 milyar dolar olduğu tahmin edilmektedir.Aynı dosya paylaşım sistemleri ağı ve veri depoları, teklif politikaları yasa haline gelirse yasaklı müzik dağıtmak için kullanılacaktı.Mevcut kentsel müzik türleri, arkadaşlar arasında paylaşmadan veya kısa menzilli korsan radyo istasyonlarında yayınlamadan önce parçaları minimum kaynaklar kullanarak bir araya getirme konusunda uzmanlaşmış taban müzisyenleri tarafından zaten tanımlanmış ve desteklenmiştir.İnternet, müzik için dayanıklı, hazır bir dağıtım ağı içerdiği gibi, kentsel topluluklar, büyük plak şirketinin tartışmalı veya yasaklı türlerden çekilmesinin yarattığı boşluğu dolduracak çok sayıda iddialı, yetenekli amatör sanatçı içerir.Müziğin dağıtımına ilişkin resmi bir yasak henüz Batı liberal demokrasisi içinde gerçekleşmemiş olsa da, şiddet içeren video oyunlarına erişimi kısıtlamak için benzer yasalar oluşturulmuştur.Şiddet içeren video oyunlarına maruz kalmanın çocuklar üzerindeki zararlı etkilerine dair yaygın raporların ardından, Avustralya, şiddet içeren ve aksiyon odaklı başlıkların ardışık olarak yayınlanmasını tamamen yasakladı.Bununla birlikte, birkaç durumda, bu yasağın uygulanması, yalnızca dosya paylaşım ağları aracılığıyla yasaklı oyunların korsanlığının artmasına ve yayın şirketlerinin Avustralya dışındaki yargı alanlarındaki web sitelerini kullanarak yasağı aşma girişimlerine yol açtı.Benzer davranışların, şiddet içeren şarkı sözleri ile müzik yasağını takiben diğer liberal demokrasilerle sonuçlanması muhtemeldir.Yasaklandığı takdirde, tartışmalı müzik, kayıt şirketleri ve distribütörler tarafından işgal edilen yönetilen, düzenlenmiş alandan hareket edecektir - işletme kuruluşları ve sanatçıların ajanları, sınıflandırma organlarıyla yapılandırılmış, şeffaf bir tartışma yapabilir - İnternet'in kısmen gizli ve düzenlenmemiş alanına.Sonuç olarak, gerçekten tehlikeli materyalleri tespit etmek çok daha zor olacak ve hayranları kazanmak ve tanınmak için şiddetli klişelerle ticaret yapmayan sanatçılar için çok daha zor olacaktır.10. ilkede tartışıldığı gibi, tartışmalı malzemenin etkin kontrolü ve sınıflandırılması, ancak yüksek bir özgüllük ve rencide edebileceği paylaşılan standartların nüanslı bir anlayışı ile tartışılırsa sağlanabilir.Bu, müziğin içeriğinin kontrolünü etkin bir şekilde internete teslim eden bir politika altında mümkün olmayacaktır. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-con03a | A ban will further marginalise young members of impoverished communities Hip hop is an extremely diverse musical genre. Surprisingly, this diversity has evolved from highly minimal series of musical principles. At its most basic, raping consists of nothing more than rhyming verses that are delivered to a beat. This simplicity reflects the economically marginalised communities that hip hop emerged from. All that anyone requires in order to learn how to rap, or to participate in hip hop culture, is a pen, some paper and possibly a disc of breaks – the looped drum and bass lines that are used to time rap verses. Thanks to its highly social aspect, hip hop continues to function as an accessible form of creative expression for members of some of impoverished communities in both the west and elsewhere in the world. Point 7 suggests that free speech flourishes when we respect believers but are not forced to respect their beliefs. Free Speech Debate discusses this principle in the light of religious belief and religious expression. However, it is also relevant when we consider how our appraisal of an individual’s background, culture and values affects our willingness to accept or dismiss what she says. The positive case for banning- or at least condemning- hip hop often rests on its ability to reinforce the negative stereotypes of impoverished and marginalised communities that are propagated by majority communities. Critics of hip hop note that black men have often been stigmatised as violent, uncivilised and predatory. They claim that many hip hop artists cultivate a purposefully brutal and misogynist persona. The popularity of hip hop reflects the acceptance of this stereotype, and further entrenches discrimination against young black men. This line of thinking portrays hip hop artists as betrayers or exploiters of their communities, reinforcing damaging stereotypes and convincing adolescents that a violent rejection of mainstream society is a way to achieve material success. Arguments of this type fail to recognise the depth of nuance and meaning that words and word-play can convey. They are predicated on an assumption that the consumers of hip hop engage with it in a simplistic and uncritical way. In short, such arguments see hip hop fans as being simple minded and easily influenced. This perspective neglects the “recognition respect”, the recognition of equality and inherent dignity that is owed to all contributors of a debate. Moreover, it also bars us from properly assessing the “appraisal respect” owed to the content of hip hop and other controversial musical genres. When hip hop is seen as being inherently harmful, and as being targeted at an especially impressionable and vulnerable part of society, we both demean members of that group and prevent robust discussion of rap lyrics themselves. Academics such as John McWhorter see only the advocacy of violence and nihilism in lyrics such as “You grow in the ghetto, living second rate/ and your eyes will sing a song of deep hate”. But these are words that can also be interpreted as astute observation on the brutality that is bred by social exclusion. In point of fact, there is little in the previous verse, or those that follow it, “You’ll admire all the numberbook takers/ thugs, pimps and pushers, and the big money makers”, that could be interpreted as permitting, popularising or endorsing violence. That is, unless the individual reading the verse had already concluded that its intended audience lacked his own critical perspective and understanding of social norms and values. Even if an observer were ultimately conclude that a particular hip hop track had no redeeming value, a broad interpretation of point 7 suggests that he should, at the very least, credit its artists and listeners with a modicum of intelligence and reflectiveness. When we approach music with a custodial mind-set, determined to protect young listeners from what we see as harm or exploitation, we prevent those individuals from access a form of speech that may be the only affordable method of expression open to them. Just as we allow individuals the right to be heard in a language of their choosing (see point 1), we should also accept that perspectives from marginalised communities may not appear in a conventional form. Under these circumstances, it would be dangerous for us to curtail and marginalise a form of speech geared toward discussing the problems faced by impoverished young people that has, against the odds, penetrated the mainstream. We are likely to deepen existing prejudices by viewing rappers and their fans as infantile, impressionable and in need of protection. | Bir yasak, yoksullaşmış toplulukların genç üyelerini daha da marjinalleştirecek Hip hop, son derece çeşitli bir müzik türüdür.Şaşırtıcı bir şekilde, bu çeşitlilik son derece minimal müzikal ilkeler serisinden gelişmiştir.En basit haliyle, tecavüz, bir vuruşa teslim edilen kafiyeli ayetlerden başka bir şey değildir.Bu basitlik, hip hop'un ortaya çıktığı ekonomik olarak marjinalleşmiş toplulukları yansıtmaktadır.Rap yapmayı öğrenmek veya hip hop kültürüne katılmak için herkesin ihtiyaç duyduğu tek şey bir kalem, bir kağıt ve muhtemelen bir mola diskidir - rap dizelerini zamanlamak için kullanılan döngülü davul ve bas çizgileridir.Son derece sosyal yönü sayesinde hip hop, hem batıdaki hem de dünyanın başka yerlerinde yoksullaşmış toplulukların bazı üyeleri için erişilebilir bir yaratıcı ifade biçimi olarak işlev görmeye devam ediyor.Madde 7, özgür konuşmanın inananlara saygı duyduğumuzda geliştiğini, ancak inançlarına saygı göstermeye zorlanmadığımızı gösterir.İfade Özgürlüğü Tartışması, bu ilkeyi dini inanç ve dini ifade ışığında ele alır.Bununla birlikte, bir bireyin geçmişini, kültürünü ve değerlerini değerlendirmemizin, söylediklerini kabul etme veya reddetme istekliliğimizi nasıl etkilediğini göz önünde bulundurduğumuzda da önemlidir.Hip hop'u yasaklamak ya da en azından kınamak için olumlu durum, genellikle çoğunluk toplulukları tarafından yayılan yoksullaşmış ve marjinalleşmiş toplulukların olumsuz klişelerini pekiştirme yeteneğine dayanır.Hip hop eleştirmenleri, siyah erkeklerin genellikle şiddet, medeniyetsiz ve yırtıcı olarak damgalandığına dikkat çekiyor.Birçok hip hop sanatçısının kasten acımasız ve kadın düşmanı bir kişilik geliştirdiğini iddia ediyorlar.Hip hop'un popülaritesi bu klişenin kabulünü yansıtır ve genç siyah erkeklere karşı ayrımcılığı daha da pekiştirir.Bu düşünce çizgisi, hip hop sanatçılarını topluluklarının ihanetçileri veya sömürücüleri olarak tasvir ediyor, zararlı klişeleri güçlendiriyor ve ergenleri ana akım toplumun şiddetli bir şekilde reddedilmesinin maddi başarıya ulaşmanın bir yolu olduğuna ikna ediyor.Bu tür tartışmalar, kelimelerin ve kelime oyunlarının iletebileceği nüans ve anlamın derinliğini tanıyamaz.Hip hop tüketicilerinin basit ve eleştirel olmayan bir şekilde onunla meşgul olduğu varsayımına dayanırlar.Kısacası, bu tür argümanlar hip hop hayranlarının basit fikirli ve kolayca etkilendiğini görüyor.Bu bakış açısı, bir tartışmanın tüm katılımcılarına borçlu olan "tanıma saygısını", eşitliğin tanınmasını ve doğuştan gelen saygınlığı ihmal eder.Dahası, hip hop ve diğer tartışmalı müzikal türlerin içeriğine borçlu olduğumuz “değerlendirme saygısını” doğru bir şekilde değerlendirmemizi de engelliyor.Hip hop, doğası gereği zararlı olarak görüldüğünde ve toplumun özellikle etkilenebilir ve savunmasız bir bölümünü hedef aldığımızda, hem o grubun üyelerini aşağılıyoruz hem de rap şarkı sözlerinin kendileri hakkında sağlam bir tartışmayı engelliyoruz.John McWhorter gibi akademisyenler, sadece şiddet ve nihilizmin savunuculuğunu, "Gettoda büyüyorsunuz, ikinci oranı yaşıyorsunuz / ve gözleriniz derin bir nefret şarkısı söyleyecek" gibi şarkı sözleriyle görüyor.Ancak bunlar, toplumsal dışlanmanın doğurduğu vahşet üzerine zekice bir gözlem olarak da yorumlanabilecek kelimelerdir.Aslında, önceki ayette çok az şey var, ya da onu takip edenler, "Tüm sayı kitabı alıcılarına / haydutlara, pezevenklere ve iticilere ve büyük para üreticilerine hayran kalacaksınız", bu da şiddeti izin vermek, popülerleştirmek veya onaylamak olarak yorumlanabilir.Yani, ayeti okuyan birey, hedef kitlesinin kendi eleştirel perspektifinden ve toplumsal normlar ve değerler anlayışından yoksun olduğu sonucuna varmadıkça.Bir gözlemci, sonuçta belirli bir hip hop pistinin hiçbir kullanım değeri olmadığı sonucuna varsa bile, 7 numaralı noktanın geniş bir yorumu, en azından sanatçılarına ve dinleyicilerine bir zeka ve yansıtıcılık moduyla güvenmesi gerektiğini göstermektedir.Müziğe, genç dinleyicileri zarar veya sömürü olarak gördüğümüz şeylerden korumaya kararlı bir zihin setiyle yaklaştığımızda, bu bireylerin kendilerine açık olan tek uygun ifade yöntemi olabilecek bir konuşma biçimine erişmelerini engelliyoruz.Bireylerin kendi seçtikleri bir dilde duyulmasına izin verdiğimiz gibi (bakınız 1. nokta), marjinalleşmiş topluluklardan gelen bakış açılarının geleneksel bir biçimde görünmeyebileceğini de kabul etmeliyiz.Bu koşullar altında, yoksullaşmış gençlerin karşılaştıkları sorunları tartışmaya yönelik bir konuşma biçimini kısıtlamak ve marjinalleştirmek, orantısız bir şekilde ana akıma nüfuz etmek bizim için tehlikeli olacaktır.Rapçileri ve hayranlarını çocuksu, izlenimci ve korunmaya muhtaç olarak görerek mevcut önyargıları derinleştirmemiz muhtemeldir. |
test-free-speech-debate-ldhwbmclg-con02b | Modern policy making does not rely on the force of law to bring about social change. This is an archaic approach to addressing the harms and deficiencies that might appear in communities. We can reasonably assume that any ban on violent lyrics will be linked to wider reaching education and information campaigns that attempt to address misogynist attitudes and violent crime. Concerns expressed above that other hip hop genres, and musical innovation in general, might suffer could be adequately countered by offering subsidies and support to non-confrontational forms of hip hop. In this way legal regulation and policy interventions could help the music industry to address the more pernicious aspects of hip hop, while promoting its more innovative side. This reflects the state’s role in promoting and safeguarding free speech, by giving those who do not have access to public forums the means to have their voice heard, while ensuring that the principle of free speech is not abused or used to limit the liberal freedoms of others. These contentions adequately address the problems that the opposition side links to the distribution of illegal and unregulated content via the internet. The implication that a ban on music containing violent lyric might increase piracy is irrelevant – states will still act to address all forms of piracy, and measures taken against the violation of copyright online will be just as effective against prohibited content. | Modern politika yapmak, toplumsal değişimi sağlayacak hukuk gücüne dayanmaz.Bu, topluluklarda ortaya çıkabilecek zararları ve eksiklikleri ele almak için arkaik bir yaklaşımdır.Şiddet içeren şarkı sözlerinin yasaklanmasının, kadın düşmanı tutumları ve şiddet suçlarını ele almaya çalışan daha geniş kapsamlı eğitim ve bilgi kampanyalarıyla bağlantılı olacağını makul bir şekilde varsayabiliriz.Yukarıda ifade edilen endişeler, diğer hip hop türleri ve genel olarak müzikal yenilik, hip hop'un aykırı formlarına sübvansiyonlar ve destek sunarak yeterince karşılanabilir.Bu şekilde yasal düzenleme ve politika müdahaleleri, müzik endüstrisinin hip hop'un daha zararlı yönlerini ele almasına yardımcı olabilirken, daha yenilikçi tarafını teşvik edebilir.Bu, devletin ifade özgürlüğünü teşvik etme ve korumadaki rolünü yansıtırken, kamusal forumlara erişimi olmayanlara seslerini duyurma araçları sunarken, ifade özgürlüğü ilkesinin kötüye kullanılmamasını veya başkalarının liberal özgürlüklerini sınırlamak için kullanılmamasını sağlar.Bu tartışmalar, muhalefet tarafının yasadışı ve düzenlenmemiş içeriğin internet üzerinden dağıtılmasıyla bağlantılı olduğu sorunları yeterince ele almaktadır.Şiddet içeren lirik içeren müzik yasağının korsanlığı artırabileceği iması ilgisizdir - devletler hala her türlü korsanlığı ele almak için harekete geçecekler ve çevrimiçi telif hakkı ihlaline karşı alınan önlemler yasaklı içeriğe karşı da etkili olacaktır. |
test-free-speech-debate-ldhwprhs-pro02b | Nobody is being forced to perform acts of violence by the words of another; it is their choice to do so. Equally, there are plenty of people who would hold views that could be considered homophobic but would be appalled by acts of violence. It is fundamental to the principles of respect for the individual that I cannot be held liable for the actions of others. There is no dividing line between the incitement Proposition claims exists and my jokingly suggesting to a broke friend that they rob a bank. Ironically, perhaps, the defence of “The Devil made me do it” is not one that is taken seriously by any credible framework of laws. | Hiç kimse başkasının sözleriyle şiddet eylemleri yapmaya zorlanmıyor; bunu yapmak onların seçimi.Aynı şekilde, homofobik olarak kabul edilebilecek ancak şiddet eylemleriyle dehşete düşürecek görüşlere sahip olan birçok insan var.Bireye saygı ilkeleri için temeldir, başkalarının eylemlerinden sorumlu tutulamam.Teşvik Teklifi iddiaları arasında herhangi bir bölünme çizgisi yoktur ve benim şakacı bir şekilde bozuk bir arkadaşa bir banka soyduklarını önermem.İronik olarak, belki de, "Şeytan bana bunu yaptırdı" savunması, herhangi bir inandırıcı yasa çerçevesi tarafından ciddiye alınan bir savunma değildir. |
test-free-speech-debate-ldhwprhs-pro01a | Religion simply justifies reactionary views which many find offensive. There is no reason for vitriol to be tolerated just because it presents a mask of religion. Views on issues such as abortion, women, and what constitutes an acceptable family expressed by those who are extremely religious are simply bigoted views which are given credibility by being wrapped in a cassock. It is in the nature of religious belief that any set of views can adopt a religious justification and there is no objective measure against which to hold the views. For example the homophobic views which have common currency in many churches can be contrasted with a gay liberation trend discernible in others. In the light of this, it makes sense to judge the views on their own basis, regardless of the religiosity surrounding them. The views expressed by Harry Hammond, and others [1] , need to be stripped of their religious veneer and shown that at their heart they are simply offensive. There is absolutely no reason why LGBT people should have to endure vitriol and condemnation as they go about their daily lives. It is a useful exercise to consider how we would respond to a secular speaker saying that the actions of two people who were in love with each other should condemn them to torment and suffering. Oddly however, the moment this is done in the name of God, it somehow becomes acceptable. [1] Blake, Heidi. “Christian Preacher Arrested for Saying Homosexuality is a Sin”. The Daily Telegraph, 2 May 2010. | Din, birçok kişinin saldırgan bulduğu gerici görüşleri haklı çıkarır.Sırf dinin bir maskesini sunduğu için vitriolün tolere edilmesi için bir neden yoktur.Kürtaj, kadınlar ve son derece dindar olanlar tarafından ifade edilen kabul edilebilir bir aileyi oluşturanlar gibi konulardaki görüşler, bir kasnağa sarılarak güvenilirlik verilen bağnaz görüşlerdir.Herhangi bir görüş grubunun dini bir gerekçeyi benimseyebileceği ve görüşlerin hangisine karşı duracağı konusunda objektif bir önlem olmadığı dini inancın doğasındadır.Örneğin, birçok kilisede ortak para birimine sahip olan homofobik görüşler, diğerlerinde fark edilebilen bir eşcinsel kurtuluş eğilimi ile karşılaştırılabilir.Bunun ışığında, çevrelerindeki dindarlık ne olursa olsun, görüşleri kendi temellerine göre yargılamak mantıklıdır.Harry Hammond ve diğerleri [1] tarafından ifade edilen görüşlerin dini kaplamalarından çıkarılması ve kalplerinde sadece saldırgan olduklarını göstermesi gerekir.LGBT bireylerin günlük hayatlarına devam ederken şiddete ve kınamalara katlanmak zorunda olmaları için kesinlikle hiçbir neden yoktur.Laik bir konuşmacıya, birbirlerine aşık olan iki kişinin eylemlerinin onları işkence ve acı çekmeye mahkm etmesi gerektiğini söyleyerek nasıl cevap vereceğimizi düşünmek yararlı bir egzersizdir.Ne gariptir ki, bu Tanrı adına yapıldığı anda, bir şekilde kabul edilebilir hale gelir.[1] Blake, Heidi."Hristiyan vaiz, eşcinselliğin bir günah olduğunu söylediği için tutuklandı".The Daily Telegraph, 2 Mayıs 2010. |
test-free-speech-debate-ldhwprhs-con02a | There is no right not to be offended, enforcing what is acceptable to be thought or said places far too much power in the hands of the state. It is impossible to ensure that nobody is ever offended and it is questionable as to whether it is even desirable [1] . There is simply no way of protecting against offence. The state clearly has a role in protecting the physical safety of citizens and in other relevant areas such as preventing dismissal from employment on the grounds of sexuality but this is not the case with speech that may cause offense. Governments that attempt to lead, ahead of public opinion, on matters such as this do little to resolve the problem. In doing so in this manner, they may well pour fuel on the fire of the very prejudice they are aiming to combat as well as creating additional problems by justifying the idea that it is okay to silence views simply because you happen to disagree with them. Banning the expression of ideas has, historically, be the recourse of those who have run out of arguments to defeat them; doing so is an acknowledgement that the proposal is a weak one. Admitting that – or appearing to do so – for the principle of equality set a dangerous precedent. [1] Harris, Mike, “It shouldn’t be a crime to insult someone”. Guardian.co.uk, 18 January 2012. | Alınmamak, düşünülmesi kabul edilebilir olanı uygulamak ya da devletin elinde çok fazla güç olduğunu söylemek gibi bir hak yoktur.Hiç kimsenin gücenmemesini sağlamak imkansızdır ve arzu edilir olup olmadığı konusunda sorgulanabilir [1].Suça karşı korumanın hiçbir yolu yoktur.Devletin, vatandaşların fiziksel güvenliğini korumada ve cinsellik gerekçesiyle işten çıkarılmayı önleme gibi diğer ilgili alanlarda açıkça bir rolü vardır, ancak bu, suça neden olabilecek konuşmalarda geçerli değildir.Kamuoyu önünde, bunun gibi konularda liderlik yapmaya çalışan hükümetler sorunu çözmek için çok az şey yaparlar.Bunu bu şekilde yaparken, savaşmayı hedefledikleri önyargının ateşine yakıt dökebilirler ve sadece onlarla aynı fikirde olmadığınız için görüşleri susturmanın uygun olduğu fikrini haklı çıkararak ek sorunlar yaratabilirler.Fikirlerin ifadesini yasaklamak, tarihsel olarak, onları yenmek için argümanları tükenmiş olanların başvurulmasıdır; bunu yapmak, önerinin zayıf bir öneri olduğunu kabul etmektir.Bunu kabul etmek - ya da bunu yapmak - eşitlik ilkesi için tehlikeli bir emsal teşkil eder.[1] Harris, Mike, "Birine hakaret etmek suç olmamalı".Guardian.co.uk, 18 Ocak 2012. |
test-free-speech-debate-ldhwprhs-con03a | Silencing views that are considered offensive is self-defeating and would be detrimental to those attempting to advance gay rights. If freedom of speech is to mean anything then it needs to be a principle that is universally applied. Unless speech represents a direct and immediate threat to public safety then it should not be curtailed. The overwhelming majority of the world would agree with Hammond. Globally this is a significant, possibly a majority, view. Certainly the 24% of people in the UK who believe that homosexual sex should be illegal [1] could be assumed to be sympathetic. These people might well consider gay pride marches to be offensive and a threat to public order but these are allowed to go ahead and so should Hammond’s protest and those like it. The freedom of expression must be allowed equally in both cases. [1] The Guardian. “Sex uncovered poll: Homosexuality”. 28 August 2008. | Saldırgan olarak kabul edilen görüşleri susturmak, kendi kendini yok etmek ve eşcinsel haklarını ilerletmeye çalışanlar için zararlı olacaktır.Eğer ifade özgürlüğü bir anlam ifade ediyorsa, o zaman evrensel olarak uygulanan bir ilke olmalıdır.Konuşma, kamu güvenliği için doğrudan ve acil bir tehdit oluşturmadığı sürece, kısıtlanmamalıdır.Dünyanın ezici çoğunluğu Hammond'a katılırdı.Küresel olarak bu, önemli, muhtemelen bir çoğunluk görüşüdür.Kesinlikle eşcinsel seksin yasadışı olması gerektiğine inanan İngiltere'deki insanların %24'ü [1] sempatik olduğu varsayılabilir.Bu insanlar eşcinsel gurur yürüyüşlerini saldırgan ve kamu düzeni için bir tehdit olarak düşünebilirler, ancak bunların devam etmesine izin verilir ve Hammond'un protestosu ve bunun gibiler de buna izin vermelidir.Her iki durumda da ifade özgürlüğüne eşit şekilde izin verilmelidir.[1] Muhafız."Seks anketi ortaya çıktı: Eşcinsellik".28 Ağustos 2008. |
test-free-speech-debate-ldhwprhs-con02b | This is simply a myth. Society routinely legislates to prevent offence with restrictions on what can be said or done within a broadcast or in print. This particular case does not relate to a private conversation between friends but to a public address. As such the response of the police officers was not some Orwellian nightmare but a responsible protection of public order and a show of respect for those who, quite rightly, had taken offence at the remarks. We are rightly cautious of the state intervening too far into the private sphere but this was a public event – by the speakers own choice. | Bu sadece bir efsane.Toplum, bir yayında veya basılı yayında söylenebilecek veya yapılabileceklere ilişkin kısıtlamalarla suçu önlemek için rutin olarak yasa çıkarır.Bu özel durum, arkadaşlar arasındaki özel bir sohbetle değil, halka açık bir adresle ilgilidir.Bu nedenle, polis memurlarının tepkisi bir Orwellian kabusu değil, kamu düzeninin sorumlu bir koruması ve açıklamalarda oldukça haklı olarak suçlananlara saygı gösterisiydi.Devletin özel alana çok fazla müdahale etmesi konusunda haklı olarak temkinliyiz, ancak bu kamusal bir olaydı - konuşmacıların kendi tercihi. |
test-free-speech-debate-radhbsshr-pro02b | Just because groups and individuals have a Freedom of Expression, does not mean it can be used without proper consideration of whom maybe hurt and offended by connotations implied in the image. A White artist portraying the Black leader of the country and the ANC as someone who leads with their genitals goes someway to dehumanising him, launching into character assassination that fails to actually examine policy. Pluralism can exist without needlessly causing offence in the way Murray has done in this painting. The Constitution protects Freedom of Expression; however the grave offence causedto many people by dehumanising President Zuma in this way can justify the protests against the artworks installation and replication in the news media. No constructive criticism is meted out in the painting, thus justifying counter-protests against it. While there were supporters of the ANC and COSATU, who are allied with the government, who took part in protests, it is a stretch to suggest that this is political overreach in action. The image attacked the President in ways that evoked previous allegations against him that were later disproven in court. The President took legal action in a personal capacity, whilst other exhibits created by Murray which highly critical of the ANC were not targeted in this manner, hinting at there being a free platform for criticism and satire in South African Political discourse. | Grupların ve bireylerin bir İfade Özgürlüğüne sahip olması, görüntüde ima edilen çağrışımlardan kimin zarar görebileceğini ve gücendiğini uygun bir şekilde dikkate almadan kullanılabileceği anlamına gelmez.Ülkenin Siyah liderini ve ANC'yi cinsel organlarıyla önde gelen biri olarak gösteren bir Beyaz sanatçı, bir şekilde onu insanlıktan çıkarmaya, politikayı gerçekten inceleyemeyen karakter suikastına girişmeye gider.Çoğulculuk, Murray'in bu tabloda yaptığı şekilde gereksiz yere suça neden olmadan var olabilir.Anayasa, İfade Özgürlüğü'nü korur; ancak Başkan Zuma'yı bu şekilde insanlıktan çıkararak birçok insanın neden olduğu ağır suç, haber medyasındaki sanat eserlerinin kurulumuna ve çoğaltılmasına karşı protestoları haklı çıkarabilir.Tabloda yapıcı bir eleştiri yapılmaz, bu nedenle buna karşı protestoları haklı çıkarır.Hükümetle müttefik olan, protestolara katılan ANC ve COSATU'nun destekçileri olsa da, bunun siyasi olarak aşırıya kaçma olduğunu öne sürmek bir gerginliktir.Görüntü, Başkan'a daha sonra mahkemede kanıtlanamayan önceki iddiaları uyandıran yollarla saldırdı.Başkan, ANC'yi son derece eleştiren Murray tarafından yaratılan diğer sergiler bu şekilde hedef alınmazken, Güney Afrika Siyasi söyleminde eleştiri ve hiciv için özgür bir platform olduğuna işaret eden kişisel bir kapasitede yasal işlem yaptı. |
test-free-speech-debate-radhbsshr-pro02a | Pluralism and Political Interference The removal of ‘The Spear’ from the Goodman Gallery and the City Press also hints at a threat to pluralism, especially when one considers the political nature of the campaign to have such images removed. While Jacob Zuma attempted to have the image banned in a personal capacity, the intensive campaigning by both the ANC and the Congress of South African Trade Unions (COSATU) against both the Goodman Gallery and City Press [1] hints at a dangerously political action taken by those with close access to power over the South African state. This should be cause to worry. Chapter Two of the Constitution of South Africa, in place since 1997, protects freedoms such as Freedom of Speech and Freedom of Association. [2] The intimidation of Art Galleries and Newspapers threatens the free exchange of ideas that occurs in these areas, as well sending an implicit image by its supports that criticism of the Government cannot be tolerated. If neither the Gallery nor City Press removed the image of ‘The Spear’ from public view, then a clear message would have been sent that the principles of Free Speech, Free Association and Freedom of Intimidation outlined in the Constitution is to be upheld at all times, regardless of who may take offence at what is being said. It is important in the South African context to protect the right to criticise the government and voice opinions that vary from the ideals of the majority. It is worrying what kind of message is sent by those close to the South African Government that intimidation seems to be the appropriate response to criticism such as this rather than asking why such criticism is there in the first place. [1] Mthembu, Jackson, ‘ANC calls on all South Africans to boycott buying City Press Newspaper and to join the protest match to the Goodman Gallery’, African National Congress, 24 May 2012, [2] ‘Constitution of the Republic of South Africa’, Statutes of the Republic of South Africa, 4 February 1997, | Çoğulculuk ve Siyasal Müdahale Goodman Galerisi ve Şehir Basını'ndan 'Mızrak'ın kaldırılması da, özellikle bu tür görüntülerin kaldırılması için kampanyanın siyasi niteliği göz önüne alındığında, çoğulculuğa yönelik bir tehdit olduğuna işaret ediyor.Jacob Zuma, resmin kişisel bir kapasitede yasaklanmasını sağlamaya çalışırken, hem ANC hem de Güney Afrika Sendikaları Kongresi (COSATU) tarafından Goodman Galerisi ve City Press'e karşı yapılan yoğun kampanya [1], Güney Afrika devleti üzerinde iktidara yakın erişime sahip olanların tehlikeli bir siyasi eylemine işaret ediyor.Bu endişelenecek bir şey olmalı.1997'den beri yürürlükte olan Güney Afrika Anayasası'nın ikinci bölümü, İfade Özgürlüğü ve Dernek Özgürlüğü gibi özgürlükleri korumaktadır.[2] Sanat galerilerinin ve gazetelerin sindirilmesi, bu alanlarda meydana gelen fikir alışverişini tehdit etmenin yanı sıra hükümete yönelik eleştirilerin hoş karşılanamayacağına dair destekleriyle örtülü bir görüntü göndermektedir.Ne Galeri ne de Şehir Basını, 'Mızrak' imajını kamuoyundan kaldırmasaydı, o zaman Anayasa'da belirtilen İfade Özgürlüğü, Özgür Dernek ve Gözdağı Özgürlüğü ilkelerinin, söylenenlere karşı kimin suç alabileceğine bakılmaksızın, her zaman destekleneceği açık bir mesaj gönderilirdi.Güney Afrika bağlamında, çoğunluğun ideallerinden farklı olarak hükümeti eleştirme ve görüşleri dile getirme hakkını korumak önemlidir.Güney Afrika Hükümeti'ne yakın olanlar tarafından ne tür bir mesaj gönderildiği endişe vericidir, gözdağı, bu tür eleştirilerin neden ilk etapta var olduğunu sormaktan ziyade, böyle bir eleştiriye uygun bir yanıt gibi görünmektedir.[1] Mthembu, Jackson, 'ANC, tüm Güney Afrikalıları City Press Gazetesi'ni satın almayı boykot etmeye ve protesto maçına Goodman Galerisi'ne katılmaya çağırıyor', Afrika Ulusal Kongresi, 24 Mayıs 2012, [2] 'Güney Afrika Cumhuriyeti Anayasası', Güney Afrika Cumhuriyeti Statüsü, 4 Şubat 1997, |
test-free-speech-debate-radhbsshr-con02a | Infantilisation and Prejudice Those who dismiss the reaction to ‘The Spear’ forget the historical context which may trigger the sorts of responses seen to the artwork. [1] South Africa’s past problems can be seen to derive from the gross caricaturing of Black people and Black Men in particular as lascivious, overtly sexual and threatening, playing into a narrative of Blacks as ‘inferior beings’ justifying inhumane treatment over a number of centuries. Portraying the President with his genitals exposed could also be seen to pass negative comment upon his polygamy, which is permitted in his Zulu culture. Such comment upon something which can determine social standing can also be viewed as offensive by many, triggering such reactions. [2] With this in mind then the right action for both The Goodman Gallery and City Press to take would be to remove such offensive art to avoid any hurt caused and to quell the protest which were borne out of genuine offence, not political grandstanding as opposition seem to imply. [1] Hlongwane, Sipho, ‘The Spear: Millions of people were insulted’, Daily Maverick, 28 May 2012, [2] Dana, Simphiwe, ‘The 'Sarah Baartmanisation' of the black body’, Mail & Guardian, 12 June 2012, | Infantilizasyon ve Önyargı ‘Mızrak’a tepkiyi reddedenler, sanat eserinde görülen tepki türlerini tetikleyebilecek tarihsel bağlamı unuturlar.[1] Güney Afrika'nın geçmiş sorunlarının, özellikle siyahilerin ve siyahilerin şehvetli, açık açık cinsel ve tehditkar olarak, siyahilerin bir anlatısına, birkaç yüzyıl boyunca insanlık dışı muameleyi haklı çıkaran 'aşağı varlıklar' olarak oynamaktan kaynaklandığı görülebilir.Cumhurbaşkanını cinsel organlarının açığa çıkmasıyla resmetmek, Zulu kültüründe izin verilen çok eşliliği hakkında olumsuz yorumda bulunmak da görülebilir.Toplumsal duruşu belirleyebilen bir şey üzerine bu tür bir yorum, birçok kişi tarafından da saldırgan olarak görülebilir ve bu tür tepkileri tetikler.[2] Bunu göz önünde bulundurarak, hem The Goodman Gallery hem de City Press'in alması gereken doğru eylem, neden olduğu herhangi bir zarardan kaçınmak için bu tür saldırgan sanatı ortadan kaldırmak ve muhalefet olarak siyasi yüceliği ima eden değil, gerçek suçtan kaynaklanan protestoyu bastırmak olacaktır.[1] Hlongwane, Sipho, 'Mızrak: Milyonlarca insan hakarete uğradı', Daily Maverick, 28 Mayıs 2012, [2] Dana, Simphiwe, 'Siyah bedenin 'Sarah Baartmanizasyonu', Mail & Guardian, 12 Haziran 2012 |
test-free-speech-debate-radhbsshr-con02b | To attach historical abuses to the symbolism of ‘The Spear’ is outlandish, irresponsible and fully indicates the way in which the ANC and its supporters use the past to excuse its poor record in government. ‘The Spear’ followed a theme criticising Zuma and his actions as a public figure. Criticism of the piece is welcome as part of debate based on facts, not emotion like what was seen during the controversy. Maintaining ‘The Spear’s display is part of this, triggering a debate over ANC policies in the here and now, as opposed to referring to past injustices. Removing ‘The Spear’ prevents that rational debate and instead sends a message that merely shouting down opponents is a suitable solution to an argument, harming South African political discourse in the long term. | ‘Mızrak’ sembolizmine tarihsel istismarlar eklemek tuhaf, sorumsuzca ve ANC ve destekçilerinin hükümetteki kötü sicilini bahane etmek için geçmişi nasıl kullandıklarını tam olarak gösteriyor.'Mızrak', Zuma'yı ve eylemlerini kamusal bir figür olarak eleştiren bir tema izledi.Parçanın eleştirisi, tartışmalar sırasında görülen gibi duygulara değil, gerçeklere dayanan tartışmanın bir parçası olarak memnuniyetle karşılanır.Mızrak'ın sergilenmesini sürdürmek, geçmiş adaletsizliklere atıfta bulunmak yerine, burada ve şimdi ANC politikaları üzerinde bir tartışmayı tetikleyen bunun bir parçasıdır.‘Mızrak’ın kaldırılması bu rasyonel tartışmayı engeller ve bunun yerine sadece muhalifleri aşağılamanın uzun vadede Güney Afrika siyasi söylemine zarar veren bir argümana uygun bir çözüm olduğunu belirten bir mesaj gönderir. |
test-free-speech-debate-fchbjaj-pro02b | A free press can only function if it is also a responsible press. Journalists are allowed a leeway not enjoyed by most because they act responsibly and within boundaries. Realistically, the test of whether the risk posed to third parties is balanced by the public interest is a difficult one. Although much has been made of the risks to Assange himself – at least he has made a lot of it – he has less to say on the dangers posed by the impact of his actions on military and, especially, diplomatic operations. Endangering U.S. relations with other nations by making public the opinions of Western diplomats about their hosts may be good copy but scarcely serves the cause of peace or the national interest. Mexico’s President Felipe Calderon for example said he had lost confidence in the U.S. ambassador to the country as a result. [1] Equally, the information disclosed on Guantanamo or in the Iraq and Afghanistan diaries of soldiers revealed little that wasn’t either known or widely suspected and so it is difficult to see how the public interest was served at the cost of operational efficacy. [1] Sheridan, Mary Beth, ‘Calderon: WikiLeaks caused severe damage to U.S.-Mexico relations’, The Washington Post, 3 March 2011, | Özgür bir basın ancak sorumlu bir basın ise işlev görebilir.Gazetecilere, sorumlu ve sınırlar içinde hareket ettikleri için çoğu kişi tarafından zevk alınmayan bir sülük izin verilir.Gerçekçi olarak, üçüncü taraflara yöneltilen riskin halkın ilgisi tarafından dengelenip dengelenmediğinin testi zordur.Assange'ın kendisi için risklerden çok şey yapılmış olsa da -en azından çok şey yapmış- eylemlerinin askeri ve özellikle diplomatik operasyonlar üzerindeki etkisinden kaynaklanan tehlikeler hakkında daha az şey söyleyebilir.Batılı diplomatların ev sahipleri hakkındaki görüşlerini kamuoyuna duyurarak ABD'nin diğer ülkelerle olan ilişkilerini tehlikeye atmak iyi bir kopya olabilir, ancak barış davasına veya ulusal çıkarlara neredeyse hiç hizmet etmez.Örneğin Meksika Devlet Başkanı Felipe Calderon, sonuç olarak ABD'nin ülkeye büyükelçisine olan güvenini kaybettiğini söyledi.[1] Aynı şekilde, Guantanamo veya Irak ve Afganistan asker günlüklerinde açıklanan bilgiler, ne bilinen ne de yaygın olarak şüphelenilen çok az şey ortaya çıkardı ve bu nedenle kamu yararının operasyonel etkinlik pahasına nasıl sunulduğunu görmek zor.[1] Sheridan, Mary Beth, ‘Calderon: WikiLeaks ABD-Meksika ilişkilerinde ciddi hasara neden oldu’, The Washington Post, 3 Mart 2011 |
test-free-speech-debate-fchbjaj-con02a | It is a basic principle of journalism that sources should be checked and verified by another, independent, source. British Foreign Secretary William Hague has pointed out that the actions of Wikileaks put British lives at risk. [1] Congressman Peter King described the mass leaking of documents as “Worse even than a physical attack” on America and Assange as “an enemy combatant”. [2] Vice-President Joe Biden refers to him as a “High-tech terrorist.” [3] He has condemned governments, endangered operations and undermined diplomatic activities, all without knowing the identity or motives of his sources. For all we know the information could be quite false or released only in part by someone with an axe to grind. Those parties who are damned by the revelations are hardly in a position to say, “No that isn’t one of our cables and here’s the real one to prove it." Furthermore, as the site itself proudly proclaims, it has no way of knowing who the source is and, therefore, no way of knowing the accuracy of the information published beyond the educated guesswork of their editorial staff [4] . Who is it making these guesses? It is impossible to say as only Assange’s name is associated with the site. It’s an interesting exercise – how many other Editors-in-Chief could you name? How many star reporters can you name? Wikileaks must be the only media organisation – or such is its claim – where the only name that is widely known is that of the publisher. It is a fairly basic principle of journalism that not only should more than one person know the identity of the source but that the information should be possible to ratify. To prove the confidence that journalist has in the source, they are prepared to put their name to it. Assange cannot say whether he has confidence in the sources because he has no way of telling whether that is really a person with access to information or whether it is the agent of and unfriendly power, a disaffected employee or is simply making the whole thing up [1] BBC News, 'Julian Assange ready to meet police says his lawyer', 7 December 2010, [2] James, Frank, 'Wikileaks Is A Terror Outfit: Rep. Peter King', NPR, 29 November 2010, [3] The Sydney Morning Herald, 'Joe Biden calls Julian Assange a 'hi-tech terrorist', 20 December 2010, [4] The Slate. “The Wikileaks Paradox: Is Radical Transparency Compatible with Total Anonymity?” Farhad Manjoo. 28 July 2010, | Kaynakların başka, bağımsız, kaynak tarafından kontrol edilmesi ve doğrulanması temel bir gazetecilik ilkesidir.İngiltere Dışişleri Bakanı William Hague, Wikileaks'in eylemlerinin İngiliz hayatını tehlikeye attığına dikkat çekti.[1] Kongre üyesi Peter King, belgelerin toplu olarak sızdırılmasını, Amerika ve Assange'a yönelik "fiziksel bir saldırıdan bile daha kötü" olarak nitelendirdi.[2] Başkan Yardımcısı Joe Biden, kendisini "yüksek teknolojili bir terörist" olarak nitelendiriyor. [3] Hükümetleri kınadı, operasyonları tehlikeye attı ve diplomatik faaliyetleri baltaladı, hepsi de kaynaklarının kimliğini veya güdülerini bilmeden.Hepimiz biliyoruz ki, bilgi oldukça yanlış olabilir veya sadece kısmen öğütme baltası olan biri tarafından serbest bırakılabilir.Ayetler tarafından lanetlenen taraflar, "Hayır, bu bizim kablolarımızdan biri değil ve bunu kanıtlayacak gerçek olan" diyebilecek durumda değiller.Dahası, sitenin kendisi gururla ilan ettiği gibi, kaynağın kim olduğunu bilmenin bir yolu yoktur ve bu nedenle, editör kadrosunun eğitimli tahminlerinin ötesinde yayınlanan bilgilerin doğruluğunu bilmenin hiçbir yolu yoktur [4].Bu tahminleri kim yapıyor?Sadece Assange'ın adının siteyle ilişkili olduğunu söylemek mümkün değildir.Bu ilginç bir egzersizdir – kaç tane daha Genel Yayın Yönetmeninin adını söyleyebilirsiniz?Kaç tane yıldız muhabirin adını verebilirsin?Wikileaks, yaygın olarak bilinen tek ismin yayıncının olduğu tek medya kuruluşu olmalıdır - ya da bu onun iddiasıdır -.Sadece birden fazla kişinin kaynağın kimliğini bilmesi değil, bilginin onaylanmasının mümkün olması da oldukça temel bir gazetecilik ilkesidir.Gazetecinin kaynağında sahip olduğu güveni kanıtlamak için, isimlerini buna koymaya hazırlar.Assange kaynaklara güvenip güvenmediğini söyleyemez, çünkü bunun gerçekten bilgiye erişimi olan bir kişi mi yoksa dostane olmayan bir gücün ajanı mı, hoşnutsuz bir çalışan mı yoksa sadece her şeyi uyduruyor mu? [1] BBC News, 'Julian Assange polisle tanışmaya hazır', 7 Aralık 2010, [2] James, Frank, 'Wikileaks Bir Terör Üstünlüğüdür: Rep. Peter King', NPR,"Wikileaks Paradoksu: Radikal Şeffaflık Toplam Anonimlik ile Uyumlu mu?" Farhad Manjoo.28 Temmuz 2010. |
test-free-speech-debate-fchbjaj-con02b | The source material is at least open to scrutiny, and anyone can decide if it appears to be genuine. Equally many serious journalists take Assange and the rest of the Wikileaks team seriously enough and have no difficulty with trusting the stories put forward. If he is really a patsy of agents unknown then governments, notably the US, seem to be going to extraordinary lengths to silence him and the rest of the organisation. Presumably the banks blockading his site have reason to believe that he is a threat to their commercial interests, otherwise it would be a bit of a waste of time to give him the added credibility. The very fact that the people he attacks take him sufficiently seriously to have taken the actions they have would seem to add a lot of weight to his argument and suggest strongly that the sources are quite genuine. The more likely explanation is that the political classes of many nations simply do not know how to respond to this new kind of journalism which can neither be bought nor bullied and, unlike the traditional media, can be based anywhere in the world. As a result they use frightening words like “Terrorist” and “Espionage” in an attempt to discredit him. | Kaynak malzeme en azından incelemeye açıktır ve herkes bunun gerçek olup olmadığına karar verebilir.Aynı şekilde birçok ciddi gazeteci Assange ve Wikileaks ekibinin geri kalanını yeterince ciddiye alıyor ve ortaya atılan hikayelere güvenmekte zorluk çekmiyor.Eğer gerçekten bilinmeyen ajanların bir örneğiyse, o zaman hükümetler, özellikle de ABD, onu ve örgütün geri kalanını susturmak için olağanüstü çaba sarf ediyor gibi görünüyor.Muhtemelen sitesini bloklayan bankaların ticari çıkarları için bir tehdit olduğuna inanmak için nedenleri vardır, aksi takdirde ona ek güvenilirlik vermek biraz zaman kaybı olur.Saldırdığı insanların, sahip oldukları eylemleri yapmak için yeterince ciddiye almaları, argümanına çok fazla ağırlık katıyor ve kaynakların oldukça gerçek olduğunu güçlü bir şekilde öne sürüyor gibi görünüyor.Daha muhtemel açıklama, birçok ulusun siyasi sınıflarının, ne satın alınabilecek ne de zorbalığa uğrayabilecek ve geleneksel medyanın aksine dünyanın herhangi bir yerinde temel alınabilecek bu yeni gazetecilik türüne nasıl cevap vereceklerini bilmedikleridir.Sonuç olarak, onu itibarsızlaştırmak için "Terörist" ve "Espionage" gibi korkutucu kelimeler kullanırlar. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-pro01a | Declaration of the faith is a key part of Christianity and that should be respected. The UK is a nation that claims to be tolerant of all faiths and to respect religious beliefs. If that is the case then it must be accepted that the law should respect actions in accordance with those beliefs insofar as they do not harm or infringe on the rights of others. Demonstrating one’s commitment to the cross is part of that faith [i] and should, therefore be shown some respect in a religiously diverse and tolerant society. There may be more militant forms of religious profession that would be inappropriate in a workplace but wearing a simple piece of jewellery causes no harm or offence to others. Both women have stated that they felt that wearing the cross was an important part of their faith [ii] and respect for those beliefs should be shown if society’s claims of tolerance and diversity are to have credibility. As with the demonstration of any right, the fact that its exercise may not be convenient does not supersede its validity. Indeed the only way of demonstrating that a society is, in fact, a tolerant one is, by definition, when it tolerates the exercise of legitimate practices which are inconvenient. [i] Galatians 6:14 among others [ii] BBC News Website. “Shirley Chaplin and Nadia Eweida Take Cross Fight to Europe.” 12 March 2012. | İnancın deklarasyonu Hıristiyanlığın önemli bir parçasıdır ve buna saygı gösterilmelidir.İngiltere, tüm inançlara hoşgörülü olduğunu ve dini inançlara saygı duyduğunu iddia eden bir ulustur.Eğer durum böyleyse, yasanın başkalarının haklarına zarar vermediği veya ihlal etmediği sürece bu inançlara uygun olarak eylemlere saygı göstermesi gerektiği kabul edilmelidir.Kişinin çarmıha bağlılığını göstermek bu inancın bir parçasıdır ve bu nedenle dini açıdan çeşitli ve hoşgörülü bir toplumda biraz saygı gösterilmelidir.Bir işyerinde uygunsuz olacak daha militan dini meslek biçimleri olabilir, ancak basit bir mücevher parçası giymek başkalarına zarar veya suç vermez.Her iki kadın da haç takmanın inançlarının önemli bir parçası olduğunu hissettiklerini belirtmişlerdir [ii] ve toplumun hoşgörü ve çeşitlilik iddialarının güvenilirliğinin olması durumunda bu inançlara saygı gösterilmelidir.Herhangi bir hakkın gösterilmesinde olduğu gibi, egzersizinin uygun olmayabileceği gerçeği geçerliliğinin yerini almaz.Gerçekten de bir toplumun hoşgörülü bir toplum olduğunu göstermenin tek yolu, tanım gereği, uygunsuz olan meşru uygulamaların uygulanmasına tahammül etmesidir.[i] Galatyalılar 6:14 diğerleri arasında [ii] BBC News Web sitesi."Shirley Chaplin ve Nadia Eweida Avrupa'ya Çapraz Savaşa Giriyor" 12 Mart 2012. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-pro04b | Proposition is completely over-reacting. Nobody is stopping the women involved from practising their faith but there is nothing within mainstream Christianity that requires the wearing of a cross as a public statement. Furthermore, a tolerant society can only function if it works within a framework of rules that are evenly applied. This case demonstrates that as even the established religion is expected to confine to that framework. | Teklif tamamen aşırı tepki veriyor.Hiç kimse, katılan kadınların inançlarını uygulamalarını engellemiyor, ancak ana akım Hristiyanlık içinde bir haçın kamuya açık bir ifade olarak giyilmesini gerektiren hiçbir şey yok.Dahası, hoşgörülü bir toplum ancak eşit olarak uygulanan kurallar çerçevesinde çalışırsa işlev görebilir.Bu dava, yerleşik dinin bile bu çerçeveyle sınırlanmasının beklendiğini göstermektedir. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-pro03a | The confession of religious faith is far more important than the rather petty rules that banned the wearing of the cross. People of faith attest that those beliefs determine the nature of their own identity and their place in the Universe. In the case of Nadia Eweida, at least, the employer’s case was based on the idea that wearing a symbol of that faith might not enhance their uniform. The difference between the significance of the claims could not be greater. Indeed, British Airways, Eweida’s employer, has since changed their policy to permit staff to wear religious or charitable imagery [i] in large part because of the absurdity of the position. The case against Chaplin was based on health and safety legislation - but not because the cross and chain posed a risk to others but to herself [ii] ; a risk she was, presumably, prepared to accept. On one hand there are individuals protecting their sincere beliefs in the most profound of issues and, on the other, managers applying what the Archbishop of Canterbury described as “wooden-headed bureaucratic silliness”. [iii] There is no suggestion that harm to another could have been caused here and, therefore, no reason not to respect the heartfelt beliefs of the individuals involved. [i] BBC News Website. “Christian Airline Employee Loses Cross ban Appeal”. 12 February 2010. [ii] Daily Mail. “It's a very bad day for Christianity: Nurse's verdict after tribunal rules she can't wear crucifix at work” [iii] The Telegraph, ‘Archbishop of Canterbury hits out at cross ban’, 4 April 2010, | Dini inancın itirafı, haç giymeyi yasaklayan oldukça küçük kurallardan çok daha önemlidir.İnançlı insanlar, bu inançların kendi kimliklerinin doğasını ve Evrendeki yerlerini belirlediğini kanıtlarlar.Nadia Eweida'nın durumunda, en azından işverenin davası, bu inancın bir simgesini takmanın üniformalarını geliştirmeyebileceği fikrine dayanıyordu.İddiaların önemi arasındaki fark daha büyük olamazdı.Gerçekten de, Eweida'nın işvereni olan British Airways, o zamandan beri, personelin pozisyonun saçmalığı nedeniyle büyük ölçüde dini veya hayırsever imgeler giymesine izin vermek için politikalarını değiştirdi.Chaplin'e karşı dava sağlık ve güvenlik mevzuatına dayanıyordu - ama haç ve zincir başkaları için değil, kendisi için bir risk oluşturduğu için değil - muhtemelen kabul etmeye hazır olduğu bir riskti.Bir yandan, en derin konularda samimi inançlarını koruyan bireyler ve diğer yandan Canterbury Başpiskoposu'nun "ahşap başlı bürokratik ahmaklık" olarak tanımladığı şeyi uygulayan yöneticiler vardır.[iii] Burada bir başkasına zarar verilmesinin neden olabileceği ve bu nedenle ilgili bireylerin yürekten inançlarına saygı göstermemek için bir neden olmadığı yönünde bir öneri yoktur.[i] BBC News Web Sitesi."Hristiyan Havayolu Çalışanı Çapraz Yasak Temyizini Kaybetti".12 Şubat 2010.[ii] Günlük Posta."Hristiyanlık için çok kötü bir gün: Mahkeme kurallarından sonra hemşirenin kararı işyerinde haç giyemez" [iii] The Telegraph, 'Canterbury'li Archbishop çapraz yasakta ortaya çıkıyor', 4 Nisan 2010 |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-pro04a | Freedom of expression, like any right is fairly meaningless if it’s only respected when it’s convenient. Recognising rights when there is no inconvenience to anybody involved is verging on the irrelevant. This is, perhaps, especially true, with freedom of expression. If I recognise your right to express yourself freely - so long as I never have to see, hear or be aware of you doing – rather misses the point. Likewise if the individual is free only so long as there aren’t any rules saying they shouldn’t be, goes somewhat against the grain of defending liberties. Indeed the history of the idea that people can exercise all the freedom they like as long as it’s out of sight, out of mind and doesn’t break any rules is not a noble one; among other absurd forms of “freedom”, it was used to justify both segregation and apartheid. Although the effect and extent of the prejudice is clearly different here, the logic is the same: you are completely free to do whatever I think you should do. Having a right to freely express oneself means to do so when it is inconvenient, challenging or offensive to others [i] . The rules being broken here were, as has already been mentioned, fairly petty and the sanctions comparatively minor – although the loss of someone’s livelihood should not be understated. The case is important because of the precedent it sets; what if the two women were risking not just their jobs but their liberty? The UK considers itself to be a tolerant country. Tolerance means accepting those declarations and statements that are inconvenient. If the law is incapable of defending a statement as benign as wearing a small piece of jewellery, it is worrying to think how it would cope with something more forthright. [i] UN Declaration of Human Rights. Articles 18, 19 and 23. | İfade özgürlüğü, herhangi bir hak gibi, sadece uygun olduğunda saygı duyulursa oldukça anlamsızdır.İlgili kimse için herhangi bir rahatsızlık olmadığında hakların tanınması, alakasızın üzerine düşmektedir.Bu, belki de, özellikle ifade özgürlüğü ile doğrudur.Eğer kendini özgürce ifade etme hakkını tanıyorsam -yaptığını görmek, duymak veya farkında olmak zorunda olmadığım sürece- asıl noktayı kaçırır.Aynı şekilde, eğer birey özgürse, ancak olmaması gerektiğini söyleyen herhangi bir kural olmadığı sürece, özgürlükleri savunma hububatına karşı çıkar.Gerçekten de, insanların gözlerden uzak, akıldan uzak ve hiçbir kuralı çiğnemediği sürece istedikleri tüm özgürlüğü kullanabilecekleri fikrinin tarihi soylu bir şey değildir; diğer absürt "özgürlük" biçimleri arasında, hem ayrımcılığı hem de apartheid'i haklı çıkarmak için kullanılmıştır.Önyargının etkisi ve kapsamı burada açıkça farklı olsa da, mantık aynıdır: Yapmanız gerektiğini düşündüğüm her şeyi yapmakta tamamen özgürsünüz.Kendini özgürce ifade etme hakkına sahip olmak, başkalarına uygunsuz, zorlayıcı veya saldırgan olduğunda bunu yapmak anlamına gelir.Burada ihlal edilen kurallar, daha önce de belirtildiği gibi, oldukça önemsizdi ve yaptırımlar nispeten küçüktü - her ne kadar birinin geçim kaynağının kaybı hafife alınmamalıysa da.Dava, ortaya koyduğu emsal nedeniyle önemlidir; ya iki kadın sadece işlerini değil, özgürlüklerini de riske atıyorsa?İngiltere kendini hoşgörülü bir ülke olarak görüyor.Hoşgörü, uygunsuz olan beyanları ve ifadeleri kabul etmek anlamına gelir.Kanun, küçük bir mücevher parçası giymek kadar iyi huylu bir ifadeyi savunamıyorsa, daha açık bir şeyle nasıl başa çıkacağını düşünmek endişe vericidir.[i] BM İnsan Hakları Bildirgesi.Madde 18, 19 ve 23. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-con03b | Recognizing that people have different views is a fairly fundamental part of maintaining societal cohesion. Freedom of expression requires the corollary that there is no right not to be offended – it is hard to see how such a right would be manifest in practical terms. It is also worth reiterating that there were no complaints from customers or patients in either case. | İnsanların farklı görüşlere sahip olduğunu kabul etmek, toplumsal uyumu sürdürmenin oldukça temel bir parçasıdır.İfade özgürlüğü, gücenmemek için bir hakkın olmadığının kanıtını gerektirir - böyle bir hakkın pratik terimlerle nasıl tezahür edeceğini görmek zordur.Ayrıca, her iki durumda da müşterilerden veya hastalardan herhangi bir şikayet olmadığını tekrarlamaya değer. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-con01b | Both women were long-standing employees. The rules changed around them, it is, however, difficult to see how not wearing a cross was innate or fundamental to the job they were doing. Employers hire a worker’s labour, not their soul. | Her iki kadın da uzun süredir çalışan kişilerdi.Bununla birlikte, etraflarında değişen kurallar, haç takmamanın yaptıkları iş için doğuştan veya temel olduğunu görmek zordur.İşverenler bir işçinin emeğini işe alır, ruhunu değil. |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-con02a | Both employers acted out of concern for the interests of their clients, employees should respect that. Employers don’t introduce rules because it’s fun but, rather, because they serve a purpose. Ms. Chaplin has expressed concern about the legal costs incurred by the NHS Trust which employed her in fighting the action she initiated. Health and safety rules exist, in part, to avoid the possibility of subsequent legal action; it might be reasonable for her to support such rules given her concern [i] . Likewise, airlines have uniform policies to make their services, well, uniform. It’s what their customers expect. In much the same way as many Christians refuse to receive communion from a woman or a homosexual, it simply goes with the job. For any workplace to function, the lifestyles of the employees need to accommodate the needs of the customers or users of the service provided by the employer. Clearly there is a degree of balance involved and the values of the employee need to be respected. However, this case isn’t about the values of the employee – they weren’t fired for being Christian – it was about and active decision in how to demonstrate those values. A decision not taken by their co-religionists and one that seemed to owe more to belligerence than to belief. [i] Daily Mail. “It's a very bad day for Christianity: Nurse's verdict after tribunal rules she can't wear crucifix at work” | Her iki işveren de müşterilerinin çıkarları için endişelerinden hareket etti, çalışanlar buna saygı duymalıdır.İşverenler kuralları eğlenceli olduğu için değil, bir amaca hizmet ettikleri için koyarlar.Bayan Chaplin, başlattığı eylemle mücadelede kendisini istihdam eden NHS Trust'ın uğradığı yasal masraflar hakkında endişelerini dile getirdi.Sağlık ve güvenlik kuralları, kısmen, daha sonraki yasal işlem olasılığını önlemek için vardır; endişesi göz önüne alındığında bu tür kuralları desteklemesi makul olabilir [i].Aynı şekilde, havayollarının da hizmetlerini üniforma haline getirmek için üniforma politikaları vardır.Müşterilerinin beklediği budur.Birçok Hristiyan'ın bir kadından ya da bir eşcinselden komünyon almayı reddetmesi gibi, bu da sadece iş ile gider.Herhangi bir işyerinin çalışması için, çalışanların yaşam tarzlarının, işveren tarafından sağlanan hizmetin müşterilerinin veya kullanıcılarının ihtiyaçlarını karşılaması gerekir.Belli ki bir denge derecesi söz konusu ve çalışanın değerlerine saygı duyulması gerekiyor.Bununla birlikte, bu dava çalışanın değerleriyle ilgili değil - Hıristiyan oldukları için kovulmadılar - bu değerlerin nasıl gösterileceği konusunda ve aktif bir karardı.Dindaşları tarafından alınmayan bir karar ve inançtan çok kavgacılığa borçlu gibi görünen bir karar.[i] Daily Mail."Hristiyanlık için çok kötü bir gün: Hemşirenin mahkeme kurallarından sonra verdiği karar, işyerinde haç giyemez" |
test-free-speech-debate-nshbcsbawc-con01a | Employers impose rules relating to conduct in the workplace, it’s one of the things that everyone accepts when they take and continue in a job. Put simply, if you don’t like the rules, don’t do the job. The fact that the world of work and the life of faith can come into conflict should hardly have come as a surprise to the women concerned. From Biblical times onward, that has been a reality. However, they chose these particular jobs and that choice comes with consequences. Their actions would seem to suggest that they prize their faith more highly than their jobs, the solution seems fairly straightforward – get another job. Religious belief is also a choice. Nobody is compelling the two women into one particular faith and nobody, including the Church, is compelling them to wear a cross as a demonstration of that decision. The problem seems to have arisen because one thing they chose to do was in conflict with another thing they chose to do. It is difficult to see how that is the responsibility of either the employer or the courts. | İşverenler iş yerinde davranışla ilgili kurallar koyarlar, bu, herkesin bir işe girip devam ettiğinde kabul ettiği şeylerden biridir.Basitçe söylemek gerekirse, kuralları sevmiyorsanız, işi yapmayın.İş dünyasının ve inanç hayatının çatışmaya girebilmesi, ilgili kadınlar için neredeyse hiç sürpriz olmamalıydı.İncil zamanından itibaren, bu bir gerçeklik olmuştur.Ancak, bu belirli işleri seçtiler ve bu seçimin sonuçları var.Eylemleri, inançlarını işlerinden daha fazla ödüllendirdiklerini öne sürüyor gibi görünüyor, çözüm oldukça basit görünüyor - başka bir iş bul.Dini inanç da bir seçimdir.Kimse iki kadını belirli bir inanca zorlamıyor ve Kilise de dahil olmak üzere hiç kimse onları bu kararın bir göstergesi olarak haç takmaya zorlamıyor.Sorun ortaya çıkmış gibi görünüyor, çünkü yapmayı seçtikleri bir şey, yapmayı seçtikleri başka bir şeyle çatışıyordu.Bunun hem işverenin hem de mahkemelerin sorumluluğu olduğunu görmek zordur. |
test-economy-egecegphw-pro02b | The business community is far from united in its supposed support of a third run-way. Surveys suggest that many influential businesses in fact do not support expansion. A letter expressing concern was signed by Justin King the Chief Executive of J Sainsbury and BskyB’s James Murdoch. [1] Therefore to conflate the business community as one voice calling for expansion is misguided. We should also remember, when considering the alternatives to Heathrow’s new run-way such as a new runway at another London airport or a completely new airport, that these would likely have a similar economic impact as the Heathrow expansion would. If it is the connections that matter to bring in business and tourists then so long as the connection is with London it does not matter which airport the connection is from. There may even be less need for the airport to be a hub airport if we are focused on benefits to London as Bob Ayling, former British Airways Chief Executive stated Heathrow should be focused on passengers that want to come to London not simply as a transfer point, he said that a third runway could therefore be “a costly mistake”. [2] [1] Osborne, Alistair, ‘Kingfisher chief Ian Cheshire questions Heathrow runway success’, The Telegraph, 13 July 2009, [2] Stewart, John, ‘A briefing on Heathrow from HACAN: June 2012’ | İş dünyası, sözde üçüncü bir yol desteğinde birleşmiş olmaktan çok uzaktır.Araştırmalar, birçok etkili işletmenin aslında genişlemeyi desteklemediğini göstermektedir.Endişelerini dile getiren bir mektup J Sainsbury ve BskyB'den James Murdoch'un CEO'su Justin King tarafından imzalandı.[1] Bu nedenle, iş dünyasını genişleme çağrısı yapan tek bir ses olarak birleştirmek yanlış yönlendirilir.Ayrıca, Heathrow'un başka bir Londra havaalanındaki yeni bir pist veya tamamen yeni bir havaalanı gibi yeni pist alternatiflerini göz önünde bulundurduğumuzda, bunların Heathrow genişlemesiyle benzer bir ekonomik etkiye sahip olacağını da hatırlamalıyız.İş ve turist getirmek için önemli olan bağlantılar ise, o zaman bağlantı Londra ile olduğu sürece bağlantının hangi havaalanından olduğu önemli değildir.Eski British Airways CEO'su Bob Ayling, Heathrow'un Londra'ya sadece bir transfer noktası olarak gelmek isteyen yolculara odaklanması gerektiğini, bu nedenle üçüncü bir pistin "pahalı bir hata" olabileceğini belirtti.[2] [1] Osborne, Alistair, ‘Kingfisher şefi Ian Cheshire Heathrow pist başarısını sorguluyor’, The Telegraph, 13 Temmuz 2009, [2] Stewart, John, ‘HACAN'dan Heathrow hakkında bir brifing: Haziran 2012’ |
test-economy-egecegphw-pro02a | The expansion of Heathrow is vital for the economy Expanding Heathrow would ensure many current jobs as well as creating new ones. Currently, Heathrow supports around 250,000 jobs. [1] Added to this many hundreds of thousands more are dependent upon the tourist trade in London which relies on good transport links like Heathrow. Loosing competitiveness in front of other European airports not only could imply wasting the possibility to create new jobs, but lose some of those that already exist. Expansion of Heathrow would also be building a vital part of infrastructure at a time when British infrastructure spending is very low as a result of the recession so helping to boost growth. Good flight connections are critical for attracting new business and maintaining current business. This is because aviation infrastructure is important for identifying new business opportunities. The UK’s economic future depends on trading not just with traditional destinations in Europe and America but also with the expanding cities of China and India, cities such as Chongqing and Chengdu. [2] Businesses based in these cities will be much more likely to invest in Britain with direct flights. [3] [1] BBC News, ‘New group backs Heathrow expansion’, 21 July 2003, [2] Duncan, E., ‘Wake up. We need a third runway’. The Times, 2012, [3] Salomone, Roger, ‘Time to up the ante on roads and airports’, EEF Blog, 2 April 2013, | Heathrow'un genişlemesi, Heathrow'u Genişleyen ekonomi için hayati önem taşıyor ve birçok mevcut işin yanı sıra yenilerini yaratacak.Şu anda, Heathrow yaklaşık 250.000 işi desteklemektedir.[1] Buna ek olarak, yüz binlerce kişi daha Heathrow gibi iyi ulaşım bağlantılarına dayanan Londra'daki turistik ticarete bağımlıdır.Diğer Avrupa havalimanlarının önünde rekabet gücünü kaybetmek, sadece yeni işler yaratma olasılığını boşa harcamakla kalmaz, aynı zamanda zaten var olanlardan bazılarını da kaybedebilir.Heathrow'un genişletilmesi, durgunluk nedeniyle İngiliz altyapı harcamalarının çok düşük olduğu bir dönemde altyapının hayati bir bölümünü inşa edecek ve böylece büyümeyi artırmaya yardımcı olacak.İyi uçuş bağlantıları, yeni işleri çekmek ve mevcut işleri sürdürmek için kritik öneme sahiptir.Bunun nedeni, havacılık altyapısının yeni iş fırsatlarını tanımlamak için önemli olmasıdır.İngiltere'nin ekonomik geleceği, sadece Avrupa ve Amerika'daki geleneksel destinasyonlarla değil, aynı zamanda Çin ve Hindistan'ın genişleyen şehirleri, Chongqing ve Chengdu gibi şehirlerle de ticarete bağlıdır.[2] Bu şehirlerdeki işletmelerin doğrudan uçuşlarla İngiltere'ye yatırım yapma olasılığı çok daha yüksek olacaktır.[3] [1] BBC News, 'Yeni grup Heathrow genişlemesini destekliyor', 21 Temmuz 2003, [2] Duncan, E., 'Uyan.Üçüncü bir piste ihtiyacımız var."The Times, 2012, [3] Salomone, Roger, ‘Yollarda ve havalimanlarında ante yapma zamanı’, EEF Blog, 2 Nisan 2013 |
test-economy-egecegphw-pro01a | Heathrow is full; it must expand Put simply Heathrow is at the limits of its capacity so there needs to be expansion. Heathrow is already at 99% capacity and running so close to maximum capacity means that any minor problem can result in large delays for passengers. London’s major rivals have four-runway hub airports Paris, Frankfurt, even Madrid [1] this means these cities have much greater capacity as they can take up to 700,000 flights a year compared to Heathrow’s 480,000. [2] Britain does not want to be left behind, crumbling in the dust. These airports therefore clearly have the capacity to take flights that would otherwise be going to Heathrow. Heathrow needs to expand to maintain its competitiveness so that the airport retains its position the most popular place to stop-over in before catching a connecting flight. Colin Matthews, the chief executive of Heathrow (formerly BAA) has argued that Heathrow’s lack of hub capacity currently costs the UK £14billion. [3] Heathrow is in danger of falling behind continental rivals in Frankfurt and Amsterdam. [1] Leunig, T., ‘A third runway? Yes, and a fourth too, please’ The Times, 2012, [2] Lundgren, Kari, “Heathrow Limit Costs U.K. 14 Billion Pounds, Airport Says”, Bloomberg, 15 November 2012, [3] Topham, Gwyn., ‘Heathrow must be expanded or replaced, airport chief announces’ The Guardian, 15 November 2012, | Heathrow dolu; genişlemek zorunda Sadece Heathrow kapasitesinin sınırlarında, bu yüzden genişleme olması gerekiyor.Heathrow zaten %99 kapasiteye sahip ve maksimum kapasiteye çok yakın çalışıyor, bu da herhangi bir küçük sorunun yolcular için büyük gecikmelere neden olabileceği anlamına geliyor.Londra'nın büyük rakiplerinin Paris, Frankfurt, hatta Madrid'deki dört yönlü hub havaalanları var [1] bu, Heathrow'un 480.000'e kıyasla yılda 700.000 uçuşa kadar çıkabilecekleri için bu şehirlerin çok daha büyük kapasiteye sahip olduğu anlamına geliyor.[2] İngiltere geride bırakılmak istemiyor, toz içinde parçalanıyor.Bu nedenle bu havalimanları, Heathrow'a gidecek uçuşlara açık bir şekilde sahip.Heathrow'un rekabet gücünü korumak için genişlemesi gerekiyor, böylece havaalanı bir bağlantı uçuşu yakalamadan önce uğrayabileceği en popüler yer konumunu koruyor.Heathrow'un (eski adıyla BAA) genel müdürü Colin Matthews, Heathrow'un hub kapasitesinin eksikliğinin şu anda İngiltere'ye 14 milyar sterline mal olduğunu savundu.[3] Heathrow, Frankfurt ve Amsterdam'daki kıta rakiplerinin gerisinde kalma tehlikesiyle karşı karşıyadır.[1] Leunig, T., ‘Üçüncü bir pist mi?Evet, ve dördüncü de lütfen," The Times, 2012, [2] Lundgren, Kari, "Heathrow Limit Costs UK 14 Billion Pounds, Airport Says", Bloomberg, 15 Kasım 2012, [3] Topham, Gwyn., 'Heathrow genişletilmeli veya değiştirilmelidir, havaalanı şefi duyuruyor' The Guardian, 15 Kasım 2012 |
test-economy-egecegphw-pro01b | It is not as simple as considering that Heathrow is at capacity so everything will go to competitor airports. So far it is simple alarmism to warn of traffic going to European competitors, John Stewart (chairman of HACAN, Heathrow Association for the Control of Aircraft Noise) points out that the airport already has more departure flights each week to key global business centres than its two closest rivals in Paris and Frankfurt combined. [1] Heathrow being at capacity may encourage other forms of transport, for example encouraging passengers to take the train rather than the plane to Edinburgh, Paris, or Brussels. Secondly it is not always simple just to change hub. As a transfer point if moving airport it would be necessary to change dozens of flights to enable the same transfers not just one or two. And finally of course Heathrow’s expansion is not the only way to deal with excess demand at Heathrow, numerous other options have been proposed from the ‘Boris island’ airport, to linking Heathrow and Gatwick by high speed train. [2] [1] Topham, Gwyn, ‘Airline chiefs slam government for blocking Heathrow expansion’, The Guardian, 25 June 2012, [2] BBC News, ‘Heathrow and Gatwick airports: Ministers mull rail link’, 8 October 2011, | Heathrow'un kapasitede olduğunu göz önünde bulundurmak kadar basit değil, bu yüzden her şey rakip havaalanlarına gidecek.Şimdiye kadar Avrupalı rakiplerine giden trafik konusunda uyarmak için basit bir alarmdır, John Stewart (HACAN başkanı, Heathrow Uçak Gürültüsü Kontrolü Derneği), havaalanının Paris ve Frankfurt'taki en yakın iki rakibinden daha fazla küresel iş merkezine her hafta daha fazla kalkış uçuşuna sahip olduğuna dikkat çekiyor.[1] Heathrow'un kapasitede olması, diğer ulaşım biçimlerini teşvik edebilir, örneğin yolcuları Edinburgh, Paris veya Brüksel'e uçaktan ziyade trene binmeye teşvik edebilir.İkincisi, sadece hub'ı değiştirmek her zaman basit değildir.Bir transfer noktası olarak, havalimanını hareket ettirmek için, aynı transferleri sadece bir veya iki değil, aynı transferleri etkinleştirmek için düzinelerce uçuşu değiştirmek gerekir.Ve son olarak, Heathrow'un genişlemesi Heathrow'daki aşırı taleple başa çıkmanın tek yolu değil, Heathrow ve Gatwick'i yüksek hızlı trenle birbirine bağlamak için 'Boris adası' havaalanından çok sayıda başka seçenek önerildi.[2] Topham, Gwyn, ‘Havalimanı şefleri Heathrow genişlemesini engellemek için hükümeti slam’, The Guardian, 25 Haziran 2012, [2] BBC News, ‘Heathrow ve Gatwick havaalanları: Bakanlar mull demiryolu bağlantısı’, 8 Ekim 2011, |
test-economy-egecegphw-con02a | Expanding Heathrow would be at the expense of the environment Expanding Heathrow will directly contribute to climate change and make it impossible for the UK to stay within the EU legal limits. The EU has established limits on the levels of harmful pollution and the UK has signed a commitment to reduce Green House Gases by 80% by 2050 and also to emit no more CO2 in 2050 than it did in 2005. However, building a third runway would be enabling and encouraging greater number of flights which would result in Heathrow becoming the biggest emitter of carbon dioxide (CO2) in the country. [1] Attempts by the government to weaken pollution laws by lobbying Brussels would enable the third runway but at a deeply nefarious price, that of human health, currently fifty deaths a year are linked to Heathrow but with expansion this would go up to 150. [2] [1] Stewart, John, ‘A briefing on Heathrow from HACAN: June 2012’ [2] Wilcockm David, and Harrism Dominic, ‘Heathrow third runway ‘would triple pollution deaths’’, The Independent, 13 October 2012, | Heathrow'u genişletmek, Heathrow'u genişletmek, iklim değişikliğine doğrudan katkıda bulunacak ve İngiltere'nin AB yasal sınırları içinde kalmasını imkansız hale getirecektir.AB, zararlı kirlilik seviyeleri üzerinde sınırlar koydu ve Birleşik Krallık, 2050 yılına kadar Yeşil Ev Gazlarını %80 oranında azaltma ve ayrıca 2050'de 2005'te olduğundan daha fazla CO2 yaymama taahhüdü imzaladı.Bununla birlikte, üçüncü bir pist inşa etmek, Heathrow'un ülkedeki en büyük karbondioksit yayıcı (CO2) olmasına neden olacak daha fazla uçuş sayısını mümkün kılacak ve teşvik edecektir.[1] Hükümetin Brüksel'i lobi yaparak kirlilik yasalarını zayıflatma girişimleri üçüncü pisti mümkün kılsa da, insan sağlığı açısından son derece kötü bir fiyata, şu anda yılda elli ölüm Heathrow ile bağlantılıdır, ancak genişleme ile bu 150'ye kadar çıkabilir.[2] Stewart, John, ‘Hacan'dan Heathrow hakkında bir brifing: Haziran 2012’ [2] Wilcockm David ve Harrism Dominic, ‘Heathrow üçüncü pisti ‘kirlilik ölümlerini üç katına çıkarır’, The Independent, 13 Ekim 2012 |
test-economy-egecegphw-con02b | The former Labour government when considering expansion made it clear that environment would be taken into account when considering the construction of a third run-way so there would be environmental restrictions to make sure that this is not an issue. [1] However not expanding Heathrow also contributes to CO2 emissions; with so little spare capacity flights are often delayed due to any small disruption on the ground leaving planes circling above London increasing their emissions. Building more runways anywhere else would have a similar environmental impact to the expansion plans. [1] The Labour Party, ‘A future fair for all; The Labour Party Manifesto 2010’. 2010, | Eski İşçi Partisi hükümeti genişlemeyi düşünürken, bunun bir sorun olmadığından emin olmak için çevre kısıtlamalarının olması için üçüncü bir yol inşa edilirken çevrenin dikkate alınacağını açıkça belirtti.[1] Bununla birlikte, Heathrow'u genişletmemek de CO2 emisyonlarına katkıda bulunur; Bu kadar az sayıda yedek kapasiteli uçuş, yerdeki küçük bir bozulma nedeniyle genellikle gecikir ve bu da Londra'nın üzerinde dönen uçakların emisyonlarını artırmasını sağlar.Başka bir yerde daha fazla pist inşa etmek, genişleme planlarına benzer bir çevresel etkiye sahip olacaktı.[1] İşçi Partisi, ‘Herkes için bir gelecek fuarı; İşçi Partisi Manifestosu 2010’.2010, |
test-economy-beplcpdffe-pro02a | Online gambling affects families A parent who gambles can quickly lose the money their family depends on for food and rent. It is a common cause of family break-up and homelessness, so governments should get involved to protect innocent children from getting hurt [5]. Each problem gambler harmfully impacts 10-15 other people [6]. The internet makes it easy for gamblers to bet secretly, without even leaving the house, so people become addicted to gambling without their families realising what is going on until too late. | Çevrimiçi kumar, aileleri etkiler Kumar oynayan bir ebeveyn, ailesinin yiyecek ve kira için bağlı olduğu parayı hızla kaybedebilir.Ailenin dağılmasının ve evsizliğin yaygın bir nedenidir, bu nedenle hükümetler masum çocukları yaralanmaktan korumak için dahil olmalıdır [5].Her problemli kumarbaz 10-15 kişiyi zararlı bir şekilde etkiler [6].İnternet, kumarbazların evden ayrılmadan gizlice bahis oynamalarını kolaylaştırır, bu nedenle insanlar çok geç saatlere kadar neler olduğunu fark etmeden kumara bağımlı hale gelir. |
test-economy-beplcpdffe-pro04b | Criminals will always try to exploit any system, but if governments allow legal online gambling they can regulate it. It is in the interest of gambling companies to build trustworthy brands and cooperate with the authorities on stopping any crime. Cheats in several sports have been caught because legal websites reported strange betting patterns. Betfair for example provides the authorities with an early warning system ‘BetMon’ to watch betting patterns. | Suçlular her zaman herhangi bir sistemi istismar etmeye çalışacaktır, ancak hükümetler yasal çevrimiçi kumar oynamalarına izin verirse, bunu düzenleyebilirler.Kumar şirketlerinin yararına, güvenilir markalar inşa etmek ve herhangi bir suçu durdurmak için yetkililerle işbirliği yapmak.Birkaç sporda hileler yakalandı, çünkü yasal web siteleri garip bahis kalıpları bildirdi.Örneğin Betfair, yetkililere bahis düzenlerini izlemek için erken bir uyarı sistemi 'BetMon' sağlar. |
test-economy-beplcpdffe-pro03a | Gambling is addictive. Humans get a buzz from taking a risk and the hope that this time their luck will be in, this is similar to drug addicts [7]. The more people bet, the more they want to bet, so they become hooked on gambling which can wreck their lives. Internet gambling is worse because it is not a social activity. Unlike a casino or race track, you don’t have to go anywhere to do it, which can put a brake on the activity. The websites never shut. There won’t be people around you to talk you out of risky bets. There is nothing to stop you gambling your savings away while drunk. | Kumar bağımlılık yapar.İnsanlar risk almaktan ve bu sefer şanslarının içeri gireceği umuduyla bir vızıltı alırlar, bu uyuşturucu bağımlılarına benzer [7].Ne kadar çok insan iddiaya girerse, o kadar çok bahis yapmak isterler, bu yüzden hayatlarını mahvedebilecek kumara bağlanırlar.İnternet kumarı sosyal bir aktivite olmadığı için daha kötüdür.Bir kumarhanenin veya yarış pistinin aksine, bunu yapmak için hiçbir yere gitmeniz gerekmez, bu da aktiviteye bir fren koyabilir.Web siteleri asla kapanmaz.Çevrenizde sizi riskli bahislerden vazgeçirecek insanlar olmayacak.Sarhoşken tasarruflarınızı kumar oynamanızı engelleyecek hiçbir şey yoktur. |
test-economy-beplcpdffe-pro04a | Online gambling encourages crime Human trafficking, forced prostitution and drugs provide $2.1 billion a year for the Mafia but they need some way through which to put this money into circulation. Online gambling is that way in. They put dirty money in and win clean money back [8]. Because it is so international and outside normal laws, it makes criminal cash hard to track. There is a whole array of other crime associated with online gambling; hacking, phishing, extortion, and identity fraud, all of which can occur on a large scale unconstrained by physical proximity [9]. Online gambling also encourages corruption in sport. By allowing huge sums of money to be bet internationally on the outcome of a game or race, it draws in criminals who can try to bribe or threaten sportsmen. | Çevrimiçi kumar suçu teşvik ediyor İnsan kaçakçılığı, zorla fuhuş ve uyuşturucu Mafya için yılda 2,1 milyar dolar sağlıyor ancak bu parayı dolaşıma sokmak için bir yola ihtiyaçları var.Online kumar bu şekilde oynanır.Kirli para yatırırlar ve temiz para kazanırlar [8].Çok uluslararası ve normal kanunların dışında olduğu için, cezai nakit paranın izlenmesini zorlaştırır.Çevrimiçi kumarla ilişkili bir dizi başka suç vardır; hackleme, kimlik avı, gasp ve kimlik dolandırıcılığı, hepsi fiziksel yakınlık tarafından kısıtlanmamış büyük ölçekte meydana gelebilir [9].Online kumar sporda da yozlaşmayı teşvik eder.Bir oyunun ya da ırkın sonucu üzerine uluslararası alanda büyük miktarda para yatırılmasına izin vererek, sporculara rüşvet vermeye ya da tehdit etmeye çalışabilecek suçluları çeker. |
test-economy-beplcpdffe-con01b | People are not free to do whatever they want whenever they want. When their activities harm society it is the government’s role to step in to prevent that harm. Online gambling simply provides the freedom for more people to get into debt, not a freedom that should be encouraged. | İnsanlar istedikleri zaman istedikleri her şeyi yapmakta özgür değildirler.Faaliyetleri topluma zarar verdiğinde, bu zararı önlemek için hükümetin rolü devreye girmektir.Çevrimiçi kumar, teşvik edilmesi gereken bir özgürlük değil, daha fazla insanın borç altına girme özgürlüğünü sağlar. |
test-economy-beplcpdffe-con05b | Because people will gamble anyway, the best that governments can do is make sure that their people gamble in safe circumstances. This means real world that casinos and other betting places that can easily be monitored. The examples of government using gambling for their own purposes are really the government turning gambling into a benefit for the country. Physical casinos benefit the economy and encourage investment, and lotteries can be used to raise money for good causes. Online gambling undermines all this, as it can be sited anywhere in the world but can still compete with, and undercut organised national betting operations. | İnsanlar yine de kumar oynayacağı için, hükümetlerin yapabileceği en iyi şey, insanlarının güvenli koşullarda kumar oynamalarını sağlamaktır.Bu, kumarhanelerin ve kolayca izlenebilen diğer bahis yerlerinin gerçek dünya olduğu anlamına gelir.Kumarı kendi amaçları için kullanan hükümetin örnekleri, gerçekte kumarı ülke için bir fayda haline getiren hükümettir.Fiziksel kumarhaneler ekonomiye fayda sağlar ve yatırımı teşvik eder ve piyangolar iyi amaçlar için para toplamak için kullanılabilir.Çevrimiçi kumar, dünyanın herhangi bir yerinde kurulabileceği için tüm bunları baltalar, ancak yine de rekabet edebilir ve organize ulusal bahis operasyonlarını baltalayabilir. |
test-economy-beplcpdffe-con04b | Gambling is quite different from buying stocks and shares. With the stock market investors are buying a stake in an actual company. This share may rise or fall in value, but so can a house or artwork. In each case there is a real asset that is likely to hold its value in the long term, which isn’t the case with gambling. Company shares and bonds can even produce a regular income through dividend and interest payments. It is true that some forms of financial speculation are more like gambling – for example the derivatives market or short-selling, where the investor does not actually own the asset being traded. But these are not types of investment that ordinary people have much to do with. They are also the kinds of financial activity most to blame for the financial crisis, which suggests we need more government control, not less. | Kumar, hisse senedi ve hisse satın almaktan oldukça farklıdır.Borsa yatırımcıları gerçek bir şirkette hisse satın alıyor.Bu pay değer kazanabilir veya düşebilir, ancak bir ev veya sanat eseri de yükselebilir.Her durumda, değerini uzun vadede tutması muhtemel gerçek bir varlık vardır, bu da kumarda geçerli değildir.Şirket hisseleri ve tahvilleri, temettü ve faiz ödemeleri yoluyla düzenli bir gelir bile üretebilir.Finansal spekülasyonların bazı biçimlerinin daha çok kumara benzediği doğrudur - örneğin türev piyasası veya kısa satış, yatırımcının aslında işlem gören varlığa sahip olmadığı.Ancak bunlar sıradan insanların çok fazla ilgisi olan yatırım türleri değildir.Aynı zamanda finansal kriz için en çok suçlanacak finansal faaliyet türleridir, bu da daha az değil, daha fazla devlet kontrolüne ihtiyacımız olduğunu göstermektedir. |
test-economy-beplcpdffe-con02b | Governments have the power to ban online gambling in their own country. Even if citizens could use foreign websites, most will not choose to break the law. When the United States introduced its Unlawful Internet Gambling Enforcement Act in 2006 gambling among those of college-age fell from 5.8% to 1.5% [12]. Blocking the leading websites will also be effective, as it makes it very hard for them to build a trusted brand. And governments can stop their banks handling payments to foreign gambling companies, cutting off their business. | Hükümetler kendi ülkelerinde çevrimiçi kumar oynamayı yasaklama yetkisine sahiptir.Vatandaşlar yabancı web sitelerini kullanabilseler bile, çoğu yasayı çiğnemeyi seçmeyecektir.Amerika Birleşik Devletleri, 2006 yılında üniversite çağındakiler arasında kumar oynamak için Yasal Olmayan İnternet Kumarı Uygulama Yasasını yürürlüğe soktuğunda,% 5,8'den% 1,5'e düştü [12].Önde gelen web sitelerini engellemek de etkili olacaktır, çünkü güvenilir bir marka oluşturmalarını çok zorlaştırır.Ve hükümetler bankalarının yabancı kumar şirketlerine ödeme yapmasını durdurabilir, işlerini kesebilir. |
test-economy-thsptr-pro02b | Possessing greater wealth does not obligate an individual to contribute more to the state by any moral precept. All people’s property rights should be protected equally. Citizens who succeed by their own industry and accrue wealth should not be punished for their success, or be expected to contribute more to a state that provided the same basic framework of law and rights to all citizens, rich and poor. | Daha büyük bir servete sahip olmak, bir bireyin herhangi bir ahlaki kuralla devlete daha fazla katkıda bulunmasını zorunlu kılmaz.Tüm insanların mülkiyet hakları eşit şekilde korunmalıdır.Kendi sanayisi ile başarılı olan ve serveti tahakkuk eden vatandaşlar, başarılarından dolayı cezalandırılmamalı veya zengin ve fakir tüm vatandaşlara aynı temel hukuk ve hak çerçevesini sağlayan bir devlete daha fazla katkıda bulunmaları beklenmemelidir. |
test-economy-thsptr-pro05a | A well-implemented progressive taxation scheme serve to promote economic growth Progressive taxation can serve very effectively to increase the economic welfare and development of societies. It does so in three ways. First, it lifts the poor out of poverty by redistributing the tax burden from them onto the wealthy who are more able to pay, and gives them more disposable income to put back into the economy, which increases the velocity of money in the system, increasing growth. [1] Second, workers will be more likely to work harder since they will feel the system is more equitable; perceptions of fairness are very important to individuals. People will still work and save since they will want the goods and services they always did in the presence of progressive taxation, and will thus not be less motivated as detractors of progressive systems suggest. Third, progressive taxes serve as an automatic stabilizer in the event of recessions and temporary downturns in the market, in the sense that a loss of wages due to unemployment or wage cuts places an individual in a lower tax bracket, dampening the blow of the initial income loss. The American economy is a perfect example of how progressive taxation promotes broader economic growth; data shows that average yearly growth has been lessened since the 1950s after the reduction in progressively in the tax system. In the 1950s annual growth was 4.1%, while in the 1980s, when progressively in taxes fell dramatically, growth was only 3%. [2] Clearly, a progressive tax regime is best for workers and the economy generally. [1] Boxx, T. William and Gary Quinlivan. The Cultural Context of Economics and Politics. Lanham: University Press of America. 1994. [2] Batra, Ravi. The Great American Deception: What Politicians Won’t Tell You About Our Economy and Your Future. New York: John Wiley and Sons. 1996. | İyi uygulanmış bir ilerici vergilendirme planı, ekonomik büyümeyi teşvik etmeye hizmet eder. İlerici vergilendirme, toplumların ekonomik refahını ve gelişimini artırmak için çok etkili bir şekilde hizmet edebilir.Bunu üç şekilde yapar.Birincisi, vergi yükünü onlardan daha fazla ödeyebilen zenginlere yeniden dağıtarak fakirleri yoksulluktan kurtarır ve ekonomiye geri koymak için daha fazla harcanabilir gelir sağlar, bu da sistemdeki paranın hızını arttırır, büyümeyi arttırır.[1] İkincisi, işçilerin sistemin daha adil olduğunu hissedecekleri için daha fazla çalışma olasılıkları daha yüksek olacaktır; adalet algıları bireyler için çok önemlidir.İnsanlar, ilerici vergilendirmenin varlığında her zaman yaptıkları mal ve hizmetleri isteyecekleri için hala çalışacak ve tasarruf edeceklerdir ve bu nedenle ilerici sistemlerin detraktörlerinin önerdiği gibi daha az motive olmayacaklardır.Üçüncüsü, ilerici vergiler, durgunluklar ve piyasada geçici gerilemeler durumunda, işsizlik veya ücret kesintileri nedeniyle ücret kaybının bir bireyi daha düşük bir vergi parantezine yerleştirdiği ve ilk gelir kaybının darbesini azalttığı anlamında otomatik bir dengeleyici görevi görür.Amerikan ekonomisi, ilerici vergilendirmenin daha geniş ekonomik büyümeyi nasıl desteklediğinin mükemmel bir örneğidir; veriler, vergi sisteminde kademeli olarak azalmadan sonra 1950'lerden bu yana ortalama yıllık büyümenin azaldığını göstermektedir.1950'lerde yıllık büyüme %4,1 iken, 1980'lerde vergilerde kademeli olarak ciddi bir düşüş yaşandığında, büyüme sadece %3'tü.[2] Açıkça, ilerici bir vergi rejimi genel olarak işçiler ve ekonomi için en iyisidir.[1] Boxx, T. William ve Gary Quinlivan.Ekonomi ve Siyasetin Kültürel Bağlamları.Lanham: University Press of America (İngilizce).1994.[2] Batra, Ravi.Büyük Amerikan Aldatmacası: Politikacıların Size Ekonomimiz ve Geleceğiniz Hakkında Anlatmayacağı Şeyler.New York: John Wiley ve Oğulları.1996. |
test-economy-thsptr-pro01b | Simply because someone can feasibly pay more does not mean he should be obligated to do so. Everyone’s property rights should be considered equal; the property rights of the wealthy should not be trodden upon by the state while leaving that of the less well-off alone. Fundamentally, any amount of appropriation of what belongs to an individual for the benefit of others is a kind of theft, and if the state is going to tax people, morally it can only do so if it treats everyone equally, which progressive taxation certainly does not do. | Basitçe, birinin daha fazla ödeyebilmesi, bunu yapmak zorunda olduğu anlamına gelmez.Herkesin mülkiyet hakları eşit sayılmalıdır; zenginlerin mülkiyet hakları devlet tarafından çiğnenmemeli ve daha az iyi durumda olanları yalnız bırakmalıdır.Temel olarak, bir bireye ait olan herhangi bir miktarın başkalarının yararına tahsis edilmesi bir tür hırsızlıktır ve devlet insanları vergilendirecekse, ahlaki olarak bunu ancak herkese eşit davranırsa yapabilir, ilerici vergilendirme kesinlikle yapmaz. |
test-economy-thsptr-pro05b | Progressive taxation does not improve economic growth. This is because, when the rich are heavily taxed, they have less likely to invest in new enterprises. Higher taxes serve as a disincentive to investment, both domestic and foreign. As to economic growth in the United States, statistics can also be misleading. The high growth of the 1950s was due to the fact that the United States was essentially the only industrial power whose infrastructure was not devastated by World War II. A better data set can be seen between the stagflation of the 1970s with its high taxes, and the relative increase in economic growth that followed with the tax cuts of the 1980s. Soaking the rich only serves to reduce the economic success of a country. | İlerici vergilendirme ekonomik büyümeyi iyileştirmez.Bunun nedeni, zenginler ağır vergilendirildiğinde, yeni işletmelere yatırım yapma olasılıklarının daha düşük olmasıdır.Daha yüksek vergiler, hem yerli hem de yabancı yatırıma karşı caydırıcı bir hizmet vermektedir.Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ekonomik büyümeye gelince, istatistikler de yanıltıcı olabilir.1950'lerin yüksek büyümesi, Amerika Birleşik Devletleri'nin esasen II. Dünya Savaşı nedeniyle altyapısı harap olmayan tek endüstriyel güç olması nedeniyle oldu.Daha iyi bir veri seti, 1970'lerin yüksek vergileri ile stagflasyonu ve 1980'lerin vergi kesintileri ile takip eden ekonomik büyümedeki göreceli artış arasında görülebilir.Zenginleri sakinleştirmek sadece bir ülkenin ekonomik başarısını azaltmaya hizmet eder. |
test-economy-thsptr-pro04b | A more equal society is not necessarily a more harmonious society, and is certainly not a more just one if it was created through the process of progressive taxation. Social harmony relies on trust between all citizens, rich and poor. Progressive taxes only serve to divide society, as the rich become resentful of the poor and the poor feel more and more entitled to the possessions of the wealthy cash cow. In terms of justice, equality is not an end in itself. Opportunities can be afforded without compromising the rights of citizens by enacting a draconian scheme of leveling. | Daha eşit bir toplum mutlaka daha uyumlu bir toplum değildir ve ilerici vergilendirme süreciyle yaratılmışsa kesinlikle daha adil bir toplum değildir.Sosyal uyum, zengin ve fakir tüm vatandaşlar arasındaki güvene dayanır.İlerleyen vergiler toplumu bölmeye hizmet eder, çünkü zenginler yoksullara kırgın hale gelir ve fakirler zengin nakit ineğin mallarına daha fazla hak kazanırlar.Adalet açısından eşitlik başlı başına bir son değildir.Fırsatlar, vatandaşların haklarından ödün vermeden, drakonist bir tesviye şeması oluşturarak sağlanabilir. |
test-economy-thsptr-pro03a | The state should promote the efficient distribution of income in order to maximize the utility derived by society from its economic resources All goods suffer from diminishing marginal utility, and this includes money. The more money someone, the less happy they are made from each successive addition of wealth after a certain point. One might be able to buy a second car or a second house with extra money, but eventually one runs out of things one particularly wants to buy or own. [1] When wealth is unevenly distributed in society, the wealth of society is inefficiently distributed. The aim of the state must be to attempt to maximize the aggregate utility of its citizens insofar as it is able without damaging the economy. With progressive taxation, wealth is effectively reallocated to poorer people, who gain more utility than the wealthy lose in the process. The state has a right to do this not only because it generates a more efficient distribution of income than the market does, but also because income is partly a collective good. [2] Ownership rights to property and the ability to expand them is only possible within the framework of the state; thus the state can make a moral ownership claim to some of the products of the services it provides, and does so most effectively through the mechanism of progressive taxation. [1] Thune, Kent. “The Diminishing Marginal Utility of Wealth”. The Financial Philosopher. 2008. Available: [2] Weisbrod, Burton. Public Interest Law: An Economic and Institutional Analysis. Berkeley: University of California Press. 1978. | Devlet, toplumun ekonomik kaynaklarından elde ettiği faydayı en üst düzeye çıkarmak için gelirin verimli dağılımını teşvik etmelidir. Tüm mallar azalan marjinal faydadan muzdariptir ve bu da parayı içerir.Birisi ne kadar çok para kazanırsa, belirli bir noktadan sonra art arda gelen her bir zenginlik ekinden o kadar az mutlu olurlar.Biri ikinci bir araba veya ekstra parayla ikinci bir ev satın alabilir, ancak sonunda birinin özellikle satın almak veya sahip olmak istediği şeyler tükenir.[1] Zenginlik toplumda eşitsiz olarak dağıtıldığında, toplumun zenginliği verimsiz olarak dağıtılır.Devletin amacı, vatandaşlarının ekonomiye zarar vermeden mümkün olduğu ölçüde toplam faydasını en üst düzeye çıkarmaya çalışmak olmalıdır.İlerleyen vergilendirme ile servet, bu süreçte zenginlerin kaybettiğinden daha fazla fayda sağlayan yoksul insanlara etkili bir şekilde yeniden tahsis edilir.Devletin bunu yapma hakkı sadece piyasanın yaptığından daha verimli bir gelir dağılımı ürettiği için değil, aynı zamanda gelir kısmen kolektif bir iyilik olduğu için de vardır.[2] Mülkiyet hakları ve bunları genişletme yeteneği ancak devlet çerçevesinde mümkündür; bu nedenle devlet, sağladığı hizmetlerin bazı ürünlerine ahlaki bir sahiplik iddiasında bulunabilir ve bunu en etkili şekilde ilerici vergilendirme mekanizması aracılığıyla yapar.[1] Thune, Kent."Zenginliğin Azaltıcı Marjinal Faydası".Finansal Filozof.2008.Kullanılabilir: [2] Weisbrod, Burton.Kamu Çıkarı Hukuku: Ekonomik ve Kurumsal Bir Analiz.Berkeley: University of California Press (İngilizce).1978. |
test-economy-thsptr-con03b | A state with the ability to levy taxes will not necessarily be evil and dominating of the wealthy. People can always leave a country, so governments must always be accommodating of wealthy citizens, and can be so even within a progressive tax system. The tyranny of the majority can only persist when there are no legal protections for individual citizens and minorities, but these exist almost universally in Western states; there is no reason to think this would somehow change in the presence of progressive taxation. | Vergileri tahsil etme yeteneğine sahip bir devlet mutlaka kötü ve zenginlerin hakimi olmayacaktır.İnsanlar her zaman bir ülkeyi terk edebilirler, bu nedenle hükümetler her zaman zengin vatandaşlara uygun olmalıdır ve ilerici bir vergi sistemi içinde bile olabilir.Çoğunluğun tiranlığı ancak bireysel vatandaşlar ve azınlıklar için yasal koruma bulunmadığında devam edebilir, ancak bunlar Batı devletlerinde neredeyse evrensel olarak mevcuttur; bunun bir şekilde ilerici vergilendirmenin varlığında değişeceğini düşünmek için bir neden yoktur. |
test-economy-thsptr-con05a | The aim of taxation should be to provide equality of opportunity, not of outcom Taxation should not be about trying to engineer a more equal society. The purpose of taxes is to furnish necessary services people need to become competitive free agents in the economy. Progressive taxes take unduly from some to give to others in the hope of fostering social equality. Yet such efforts can only be harmful, as they breed resentment from rich toward the poor for taking undue amounts of their wealth for their consumption, and feelings of entitlement from poor who feel the wealthy owe them the money they pay, and thus feel happy to levy ever more odious taxes from them. [1] Society is best served by promoting a system of taxation that fosters equality of opportunity, by providing essential services to which everyone contributes in accordance with their ability to pay. This is better serviced through a system of flat-taxes, such as in Russia where there is a flat tax of 13%, [2] that promote a system of proportionality in taxation, rather than progressive taxes that focus unduly upon the contributions of the few to the many. [1] The Frugal Libertarian. “Immorality of Progressive Income Tax”. Nolan Chart. 2008. Available: [2] Mardell, Mark, ‘Pros and cons of Rick Perry’s flat tax plan’, BBC News, 26 October 2011, | Vergilendirmenin amacı fırsat eşitliğini sağlamak olmalıdır, dış vergilendirmenin amacı daha eşit bir toplum oluşturmaya çalışmak olmamalıdır.Vergilerin amacı, insanların ekonomide rekabetçi serbest ajanlar olmaları için gerekli hizmetleri sağlamaktır.İlerici vergiler, sosyal eşitliği teşvik etmek umuduyla başkalarına vermek için bazılarından haksız yere alır.Yine de bu tür çabalar ancak, tüketimleri için zenginliklerinden gereksiz miktarlarda aldıkları için zenginlerden yoksullara karşı kızgınlık besledikleri için ve zenginlerin kendilerine ödedikleri parayı borçlu olduklarını hisseden fakirlerden hak kazanma duyguları ve bu nedenle onlardan daha da iğrenç vergiler almaktan mutluluk duydukları için zararlı olabilir.[1] Topluma en iyi şekilde, herkesin ödeme yeteneğine uygun olarak katkıda bulunduğu temel hizmetleri sağlayarak fırsat eşitliğini teşvik eden bir vergilendirme sistemini teşvik ederek hizmet edilir.Bu, Rusya'da olduğu gibi, %13'lük düz bir vergi sisteminin olduğu bir düz vergi sistemi aracılığıyla daha iyi hizmet vermektedir, [2] vergilendirmede orantılı bir sistemi teşvik eden, azınlığın birçok kişiye katkılarına haksız yere odaklanan ilerici vergiler yerine.[1] Frugal Liberteryen."İlerleyen Gelir Vergisinin Ahlaksızlığı".Nolan Chart.2008.Mevcut: [2] Mardell, Mark, 'Rick Perry'nin düz vergi planının pros ve eksileri', BBC News, 26 Ekim 2011 |
test-economy-thsptr-con04a | Progressive systems are invariably highly complex and inefficient in implementation, breeding the knock-on inefficiencies of evasion and avoidance The modern progressive tax system has created whole industries of firms and specialists geared toward helping people file their taxes and to ensure the system runs smoothly. It has also bred armies of officials who oversee and audit tax issues, costing the United States for example more than $11 billion a year to operate its tax collection and verification systems. [1] People are forced under the progressive system to waste hours filling out returns, to hoard and sift through receipts to be accurate and to maximize their rebates. There is thus a huge efficiency loss in terms of people’s time as they are forced to dedicate effort and resources to the often arduous task of filing taxes in an ever more complicated system, arising from a progressive regime. The extreme complexity of the system has generated further negative incentives, encouraging the wealthy to seek ways around the system, to exploit loopholes in the bloated system for their personal benefit. [2] The very wealthy can thus evade obligations through the manipulation of complex tax codes and loopholes, and can sometimes even lead less scrupulous people to pay less than less wealthy people. Flat and regressive consumption taxes, on the other hand, offer an easier mechanism of taxation that is easier to understand, less time consuming to deal with, and harder to manipulate. [1] White, James. “Internal Revenue Service: Assessment of the 2008 Budget Request and an Update of 2007 Performance”. United States Government Accountability Office. Available: [2] Wolk, Martin. “Why the Tax System Keeps Getting More Complex”. MSNBC. 2006. Available: | Progresif sistemler uygulamada her zaman son derece karmaşık ve verimsizdir, kaçırma ve kaçınmanın vurucu verimsizliklerini besler Modern progresif vergi sistemi, insanların vergilerini dosyalamalarına ve sistemin sorunsuz çalışmasını sağlamaya yönelik tüm firma ve uzman endüstrilerini yarattı.Ayrıca vergi konularını denetleyen ve denetleyen yetkililerden oluşan ordular yetiştirmiş, örneğin vergi toplama ve doğrulama sistemlerini işletmek için ABD'ye yılda 11 milyar dolardan fazla mal olmuştur.[1] İnsanlar progresif sistem altında geri dönüşleri doldurmak, doğru olmak için makbuzları istiflemek ve elemek ve geri ödemelerini en üst düzeye çıkarmak için saatler harcamak zorunda kalırlar.Bu nedenle, ilerici bir rejimden kaynaklanan daha karmaşık bir sistemde vergileri dosyalamak için çaba ve kaynakları çoğu zaman zorlu bir göreve adamak zorunda kaldıkları için, insanların zamanları açısından büyük bir verimlilik kaybı vardır.Sistemin aşırı karmaşıklığı, zenginleri sistemin etrafında yollar aramaya, şişirilmiş sistemdeki boşlukları kişisel çıkarları için kullanmaya teşvik eden daha fazla olumsuz teşvikler yarattı.[2] Çok zengin olanlar böylece karmaşık vergi kodlarının ve boşlukların manipülasyonu yoluyla yükümlülüklerden kaçabilir ve hatta bazen daha az titiz insanların daha az varlıklı insanlara daha az ödeme yapmasına neden olabilir.Öte yandan, düz ve gerici tüketim vergileri, anlaşılması daha kolay, uğraşması daha az zaman alan ve manipüle edilmesi daha zor olan daha kolay bir vergilendirme mekanizması sunar.[1] Beyaz, James."İç Gelir Servisi: 2008 Bütçe Talebinin Değerlendirilmesi ve 2007 Performansının Güncellenmesi".Amerika Birleşik Devletleri Hükümet Sorumluluk Ofisi.Kullanılabilir: [2] Wolk, Martin."Vergi Sistemi Neden Daha Karmaşık Olmaya Devam Ediyor".MSNBC.2006.Kullanılabilir: |
test-economy-thsptr-con01a | Individuals’ property and income are an index of deserving achievement, and of value contributed in the market place to society A progressive taxation system essentially assumes that the property rights of the poor are more sacred than those of the wealthy. Somehow the wealthy have a less proportionate ownership right than do the less well-off simply by dint of their greater wealth. [1] This is the height of injustice. An individual’s income is a measure of his overarching societal worth, by reflecting his ability to produce goods and services people find socially desirable and to signify his level of competence and desirability by his employer. The state should not punish people for this greater social worth by taxing them disproportionally to others. When it does so it expects people to work for the sake of others to an extent that is not fair, effectively consigning them to a kind of forced labor, by which parts of the wealth they work to acquire is appropriated by the state to a degree beyond which it is willing to do to others. [2] Such a regime is manifestly unjust. [1] Seligman, Edwin. “Progressive Taxation in Theory and Practice”. Publications of the American Economic Association 9(1): 7-222. 1894. [2] Nozick, R. Anarchy, State and Utopia. New York: Basic Books. 1974. | Bireylerin mülkleri ve gelirleri, hak eden başarının bir endeksidir ve piyasa yerinde topluma katkıda bulunan değerin bir ilerici vergilendirme sistemi, esasen yoksulların mülkiyet haklarının zenginlerinkinden daha kutsal olduğunu varsayar.Her nasılsa zenginler, daha büyük zenginliklerinin bir parçası olarak daha az iyi niyetli olmaktan daha az orantılı bir mülkiyet hakkına sahiptir.[1] Bu, adaletsizliğin en yüksek derecesidir.Bir bireyin geliri, insanların sosyal olarak arzulanan ve işvereni tarafından yetkinlik ve arzu edilebilirlik seviyesini belirtmek için mal ve hizmet üretme yeteneğini yansıtarak, onun kapsayıcı toplumsal değerinin bir ölçüsüdür.Devlet, insanları bu daha büyük toplumsal değer için başkalarına orantısız bir şekilde vergilendirerek cezalandırmamalıdır.Bunu yaptığında, insanların başkalarının iyiliği için adil olmayan bir ölçüde çalışmasını bekler, onları bir tür zorla çalıştırmaya etkili bir şekilde sevk eder, bu yolla elde etmek için çalıştıkları servetin bir kısmı devlet tarafından başkalarına yapmaya istekli olduğu bir dereceye kadar tahsis edilir.[2] Böyle bir rejim açıkça adaletsizdir.[1] Seligman, Edwin."Teori ve Uygulamada İlerici Vergilendirme".Amerikan Ekonomi Derneği Yayınları 9(1): 7-222.1894.[2] Nozick, R. Anarchy, Devlet ve Ütopya.New York: Temel Kitaplar.1974. |
test-economy-epiasghbf-pro02b | Again employment needs to be contextualised with what type of jobs are provided and entered into. It remains questionable as to whether the mental health of women improves if women are employed to work within hazardous work environments, or where there is no job security. For example domestic workers remain vulnerable to different abuses - such as non payment, excessive work hours, abuse, and forced labour. Women may be vulnerable to gender based violence on their way to work. Furthermore, street traders are placed in a vulnerable position where the right to work is not respected. The forced eviction and harassment of female street-traders is a common story, underlined by political motivations. A recent example includes the eviction of street hawkers in Johannesburg [1] . [1] See further readings: WIEGO, 2013. | Yine istihdamın, ne tür istihdamın sağlandığı ve girildiği ile bağlamsallaştırılması gerekir.Kadınların zihinsel sağlığının, tehlikeli çalışma ortamlarında çalışmak için istihdam edilmesi veya iş güvenliğinin olmadığı yerlerde iyileşip iyileşmediği tartışmalıdır.Örneğin, yerli işçiler, ödeme yapmama, aşırı çalışma saatleri, istismar ve zorla çalıştırma gibi farklı istismarlara karşı savunmasız kalmaktadır.Kadınlar, işe giderken cinsiyete dayalı şiddete karşı savunmasız olabilirler.Ayrıca, sokak tüccarları çalışma hakkına saygı duyulmayan savunmasız bir konuma yerleştirilir.Kadın sokak tüccarlarının zorla tahliye edilmesi ve taciz edilmesi, siyasi motivasyonların altını çizen ortak bir hikayedir.Son bir örnek, Johannesburg'daki sokak şahinlerinin tahliyesini içerir [1].[1] Daha fazla okuma için bakınız: WIEGO, 2013. |
test-economy-epiasghbf-pro03b | For rights to be granted women need to be able to have a position within trade unions, and policy change is required. A recent study shows fewer women than men are found in trade unions across eight African countries looked at in a study(Daily Guide, 2011). The greatest degree of women’s involvement was from teacher and nurses unions, however, there remains a lack of representation at leadership levels. The lack of a united, or recognised, women’s voice in trade unions undermines aims for gender equality and mainstreaming for those women who are working. Additionally, at a larger scale, policy change is required. Empowerment cannot occur where unequal structures remain - therefore the system needs to be changed. Governments need to engender social policy and support women - providing protection, maternity cover, pension schemes, and security, which discriminate against women and informal workers. | Kadınlara tanınan haklar için sendikalar içinde bir pozisyona sahip olmak gerekir ve politika değişikliği gereklidir.Yakın zamanda yapılan bir çalışma, sekiz Afrika ülkesindeki sendikalarda erkeklerden daha az kadının bulunduğunu göstermektedir (Daily Guide, 2011).Kadınların katılımının en büyük derecesi öğretmen ve hemşire sendikalarındandı, ancak liderlik seviyelerinde temsil eksikliği devam ediyor.Sendikalarda birleşmiş veya tanınmış bir kadın sesinin olmaması, cinsiyet eşitliği ve çalışan kadınlar için ana akımlaşma amaçlarını baltalamaktadır.Buna ek olarak, daha büyük ölçekte, politika değişikliği gereklidir.Güçlenme, eşitsiz yapıların kaldığı yerde gerçekleşemez - bu nedenle sistemin değiştirilmesi gerekir.Hükümetlerin sosyal politika oluşturması ve kadınları desteklemesi gerekir - kadınlara ve gayri resmi işçilere karşı ayrımcılık yapan koruma, annelik örtüsü, emeklilik planları ve güvenlik sağlar. |
test-economy-epiasghbf-pro01a | The importance of jobs in livelihoods - money Jobs are empowerment. Building sustainable livelihoods, and tackling poverty in the long term, requires enabling access to capital assets. A key asset is financial capital. Jobs, and employment, provide a means to access and build financial capital required, whether through loans or wages. When a woman is able to work she is therefore able to take control of her own life. Additionally she may provide a second wage meaning the burden of poverty on households is cumulatively reduced. Having a job and the financial security it brings means that other benefits can be realised such as investing in good healthcare and education. [1] . Women working from home in Kenya, designing jewellery, shows the link between employment and earning an income [2] . The women have been empowered to improve their way of life. [1] See further readings: Ellis et al, 2010. [2] See further readings: Petty, 2013. | Geçim kaynaklarındaki işlerin önemi - Jobs'un güçlenmesi paradır.Sürdürülebilir geçim kaynakları inşa etmek ve uzun vadede yoksulluğun üstesinden gelmek, sermaye varlıklarına erişimin sağlanmasını gerektirir.Önemli bir varlık finansal sermayedir.İş ve istihdam, krediler veya ücretler yoluyla gerekli finansal sermayeye erişmek ve inşa etmek için bir araç sağlar.Bir kadın çalışabildiğinde, bu nedenle kendi hayatını kontrol altına alabilir.Buna ek olarak, hanelere yoksulluk yükü kümülatif olarak azaltıldığı anlamına gelen ikinci bir ücret sağlayabilir.Bir işe sahip olmak ve getirdiği finansal güvenlik, iyi sağlık ve eğitime yatırım yapmak gibi diğer faydaların gerçekleştirilebileceği anlamına gelir.[1].Kenya'da evden çalışan, mücevher tasarlayan kadınlar, istihdam ile gelir elde etme arasındaki bağlantıyı gösterir [2].Kadınlar yaşam tarzlarını geliştirmek için güçlendiler.[1] Daha fazla okuma için bakınız: Ellis et al, 2010.[2] Daha fazla okuma için bakınız: Petty, 2013. |
Subsets and Splits